Deel 1
Na de oorlog en het verlies van het grootste deel van ons detachement keerde ik in de vroege zomer van 1865 terug naar de plantage aan Old Hickory Lake, die om onderhoud schreeuwde en om mankracht. En mankracht was er niet. Ik werd gedetacheerd als administratief medewerker aan de oude kostschool upstream, waar mijn hulp niet nodig was en waar ik algauw, na een korte seksuele relatie met het schoolhoofd, de weduwe Kimmel, werd doorgestuurd naar het Oosten, tegen de Mississippi, voor boekhoudwerk aan de Franse school. Het land, zo sprak lady Kimmel, had grote nood aan haar jongedames en als man van de wereld, terug uit dienst, met oog voor kunst, muziek, schoonheid en smaak, en met een gezonde mannelijkheid zou ik die voortreffelijkheid voor haar in kaart kunnen brengen, tegen kost, inwoning en een belofte van uitzicht op een carrière aan haar zijde in het geval van een solide verslag.Haywood middle heette de school waar ik aldus, in de hoedanigheid van bouwkundig en onderwijskundig ingenieur werd heengezonden, met een volmacht voor inzage en deelname in de gehele praktijk van de kostschool op zak. De directrice, Elizabeth van Patten, verwelkomde mij afstandelijk bij de poort van het gebouw dat groter was dan ik had verwacht van een school voor eenendertig (zij vertelde mij later dat het in beter tijden aan een totaal van negentig jongens en meisjes plaats had geboden) en toonde mij mijn kwartier rechts boven de trap, in de oude herenvleugel. Daar liet ze mij alleen om te rusten: ze zou mij de volgende morgen de school tonen en zou mij alle papieren en materialen verschaffen die mij van dienst zouden zijn. Jazeker, beet ze mij toe, ze wist mijn opdracht, maar de gang van zaken beviel haar niet. Ze zou zich schikken naar dat wat van bovenaf was opgelegd, en dat zouden de meisjes ook en met die opmerking trok ze kalm de deur achter zich dicht. Haar heb ik in de hele zomer niet mogen aanraken.
In die eerste dagen werd ik wegwijs gemaakt in de school het gebouw, maakte ik tijdens de lange wandelingen over het terrein kennis met Van Pattens visie op onderwijs en opvoedkunde en al in de eerste week probeerde ik de lijfjes van drie van de meisjes uit. Van Patten, Elisabeth, zoals het al snel werd, leek op het eerste gezicht een pragmaticus, maar geloofde nog in de liefde, zo vertelde ze mij. Een fijne vrouw en een goede echtgenote werden volgens haar niet gevormd door kut en heupjes, maar door charme en vernuft. Natuurlijk begreep ze dat met de oorlog de tijden veranderd waren, dat een selecte groep overgeven heren in deze staat in het bezit was van grotere, rijkere landgoederen en dat ook voor de meest voortreffelijke dames een geschikte huwelijkskandidaat allerminst nog een vanzelfsprekendheid was. Zélfs begreep ze dat de heren die een vrouw wilden huwen, ook wilden weten wat voor kunsten in de slaapkamer zij binnenhaalden en wat er zich precies onder die lange jurken bevond (want dat was toch altijd zo geweest), maar dat daar boekwerken van zouden worden bijgehouden, dat vond ze toch vulgair. Ze sprak het uit met een terloopsheid en neutraliteit in haar stem die een zekere gelatenheid over de nieuwe tijden verraadde en die mij geruststelde over het feit dat ik niemand op mijn pad zou vinden.
‘Bovendien, ’ zo sprak zij, 'is het ook voor een man die terugkeert van een oorlog altijd de liefheid, het gesprek, en de kunst om een huishouden van warmte en schoonheid te voorzien, die een dame van uiterlijke aantrekkelijkheid voorziet.’ Ik antwoordde haar geruststellend dat ik hier was om een geheelplaatje te maken en dat ook alle door haar genoemde eigenschappen in de beoordeling van de meisjes terug zou komen.
‘Oh’, zei ze, toen wij de slaapzalen passeerden, ‘slaapzaal één is niet beschikbaar, in de zalen twee en drie, waar de meisjes van boven de zestien jaar slapen, heb je vrij toegang, evenals in de kamers van de drie dames die zich zelf al met het geven van onderwijs in muziek en taal bezighouden. Maar ik verzoek je toch om je zoveel mogelijk in je eigen kwartieren in de herenvleugel aan de meisjes te kwijten. Heb je trouwens al een idee van de volgorde van testen? Dit in verband met de ruimte in de badzalen, de hygiëne en de cycli van de dames?’
Ik bekende dat ik nog niet over een systeem had nagedacht, maar vroeg haar wel of zij mij een meisje kon aanraden om mee te beginnen. ‘Een mooi voorbeeld van uw school’, voegde ik eraan toe. Ze hield zich kort stil, staakte haar pas.
‘Susan’, zei ze toen, met tegenzin. ‘Een mooie zangstem, een goede echtgenote voor ieder in gewone tijden. Maar ja.’ En met die woorden liet draaide zij zich om en liet ze mij alleen.
Susan was inderdaad een aantrekkelijk meisje, merkte ik toen ik haar waarnam tijdens haar zanglessen en bij een kort gesprek in de bibliotheek. Ze was onberispelijk gekleed en goed verzorgd en rook aangenaam. Ietwat teruggetrokken van aard, maar in die hoedanigheid meer beleefd dan angstig of schuchter: ze wist precies welke vragen ze moest stellen en zelf in haar antwoorden op mijn vragen was ze nooit gereserveerd. In niks was ze een exces, zo ook niet toen ik haar op mijn kamer uitnodigde en haar verzocht zich uit te kleden. Ze had een meisjesachtige bouw, klein van stuk, slank, met smalle heupen en kleine borstjes. Haar huid was vooral mooi: nergens kon ik een oneffenheid of vlekje aantreffen en ik begreep waarom de directricehaar met haar scherpe neus en bruine ogen had omschreven als een voorbeeldige huwelijkskandidate: op elke gelegenheid zou ze in de smaak vallen, zonder ooit echt op de voorgrond te treden. In al haar jeugdige ongeoefendheid en nervositeit viel haar kutje mij tegen: ik legde haar achterover op het bed en nam haar voorzichtig in missionarishouding, maar verder dan halverwege kwam ik niet in haar. Ik wist dat ik groot was en dat dat in sommige situaties zeer kon doen, maar zo ondiep als Susan was had ik niet eerder een meisje meegemaakt. Ze lag met haar ogen gesloten, knieën omwijd en als ik tegen de versmalling in haar kutje aanduwde, slaakte ze korte kreetjes van pijn. Even probeerde ik het nog andersom, met haar op mijn schoot om haar zelf de diepte te laten bepalen, maar ook daarbij gaf ze geen ruimte. Het maakte me chagrijnig, omdat het lang geleden was dat ik een vrouw had genomen en ik me behoorlijk had opgewonden bij de vooruitzichten op een jong meisje, maar ik beloofde haar een tweede kans. ‘Ze had erg geoefend met een vinger en zelfs een kaars’ zei ze op een zeker moment, ‘maar zo groot had ze me niet verwacht’.
Susan zou later komen en ik nam me voor niet langer op de woorden van Elisabeth te vertrouwen. Ik zou zelf een volgend meisje uitzoeken. Mooie waren er genoeg in het gebouw, die zich beleefd hielden en zich gewillig toonden. Een blonde ouderejaars, Lily, trok me erg aan met haar korte passen en doordachte, precieze beweginkjes. Mooier nog was de iets jongere Diane met haar dikke roodbruine haar en kleine, onopvallende sproetjes op haar neus.(haar lijf had niet meer de breekbaarheid die je gezien haar jeugd zou verwachten). Haar goede vriendin, Anna, was iets langer, maar oogde niet zo; ze was smaller en had nu juist die schoonheid die je een vrouw toeschrijft waarvan je weet dat ze, wanneer de jaren dat toelaten, een van de mooiste zóu gaan worden, wat haar heden op haar eigen manier nog mooier maakte dan haar rijpere jaargenoten al waren.
En tussen al die vrouwen, met al hun voorkomendheden, beleefdheden en toegankelijkheid, was er één meisje dat zich ongeïnteresseerd, of eerder afkerig van me toonde. Het was het meisje dat cello speelde tijdens de muziekles, en dat me daar geen blik waardig gunde of juist bewust mijn kijken negeerde. Waar haar aantrekkelijkheid vandaan kwam wist ik niet, want in de klassieke zin van het woord was ze veel minder mooi en zeker minder verzorgd dan de meisjes om haar heen: ze had donker, piekerig haar in een staart, een bleke huid en een hoog voorhoofd. Haar ogen waren donker en in haar loop had ze iets agressiefs, alsof ze teveel op haar voorvoet liep, en voortdurend stampte, sprintte en afremde. Haar lichaam had iets weg van dat van de negerinnen op onze plantage: met sterke, ronde schouders, iets korte armen en een gespierde hals. Lizzy heette ze, het was eigenlijk Elizabeth, zo begreep ik later, maar zo heette de leidster al. (en eerlijkheid gebood te zeggen dat ze niet de waardigheid uitstraalde of ook maar wilde uitstralen om een naam als Elizabeth te dragen) Ik besloot haar aan te spreken toen ze borduurde in de zitkamer. Maar toen ik haar vroeg die avond op mijn kamer te komen, reageerde ze verbolgen.
‘De hele groep hier zit te springen om op je kamer te komen. Vraag een van hen.’ Ze keek er sarcastisch bij.
‘Staat te springen om’
‘Wat?’
‘Staat te springen om’, herhaalde ik. ‘het is ‘staat’’, niet ‘zit’’.
Ze zei niks, keek alleen, met opgetrokken wenkbrauwen.
‘Bovendien’, zei ik, ‘vraag ik niks, want ik hoef het je niet te vragen. Ik verwacht je om acht uur.’
Dat laatste sprak ik krachtiger en zakelijker uit dan ik verwacht had, en dat wond me op. Ik wilde dit meisje commanderen en daarom hield ik haar zachtjes bij de schouder, die inderdaad sterk aanvoelde.
‘Acht uur?’Het was een halve vraag.
‘Nou, dat lijkt me dan nogal een uitgemaakte zaak,’ zei ze bits, pakte haar borduurwerk op en beende weg, weer met dat tekenende stampen.
Maar ’s avonds, nadat ik mij had opgefrist en geschoren, waarbij ik mij een voorstelling probeerde te maken van haar naakte lijf, klopte om acht uur een ander meisje aan mijn deur. Ze vertelde mij hoe het Lizzy vreselijk spijtte, maar ze moest écht aan haar studie vanavond en moest zich excuseren. Maar haar naam was Claire en ze was bereid om me, als ik dat op prijs stelde, vanavond gezelschap te houden in Lizzies plaats. Het zou me niet spijten, verzekerde ze me.
Ik was in eerste instantie verbolgen en ook beledigd door de afwijzing en door Lizzies insubordinatie, immers, het was van bovenaf bepaald dat ik haar neuken mocht als ik dat wilde en daar zou ze niet zomaar met een licht excuus aan ontsnappen. Ik besloot haar dit op een later moment betaald te zetten en Claire binnen te laten. Claire die inderdaad, daarover loog ze (in tegenstelling tot over Lizzies studeren) niet, een bevallig meisje was. Ze was me eerder opgevallen als een lange jonge vrouw met smalle schouders en sierlijke, lange handjes waarmee ze bijzonder goed piano speelde. Ik schatte haar omstreeks achttien jaar; haar gezicht was smal en meisjesachtig, omgeven door dun blond haar. Haar voorkomen was in eerste instantie niet enorm opvallend, maar ik was in mijn huidige omstandigheid dan ook verwend.
Ze kleedde zich uit en toonde onder haar jurk een even smal en lang lichaam. Haar middel was met twee handen te omvatten, haar heupen waren ietwat scherp naar mijn smaak, haar borstjes klein. Het mooiste aan haar waren haar benen, die waren niet puntig zoals de recht van haar lijf, maar sterk, glad en lang. Vooral haar vagina was mooi, met smalle en strakke schaamlippen: mooi en ongebruikt.
Door de ervaring met Susan twee dagen ervoor, (te klein voor me) vroeg ik haar eerst naakt op mijn schoot te komen zitten en zo voorzichtig te beginnen. Ze klom op schoot, sloeg haar armen om mijn nek en duwde haar schaamhaartjes tegen mijn buik. ‘voorzichtig’ zei ze zachtjes. Ik zette mijn grote penis tegen haar schaamlippen aan en liet haar voorzichtig over me heen glijden, een arm om haar middel. Haar vagina was een onwaarschijnlijke verrassing, een zoals ik die nog nooit had meegemaakt. Zo ongerept als ze er van buiten uitzag, zo geoefend voelde ze vanbinnen. Bij de ingang was ze strak maar glad, strak als twee vingers die zich stevig om mijn penis heen klemden. Daarachter werd ze zachter, week en glad als de binnenkant van een wang en warm, zeker tien centimeter waarin ze zich zachtjes om me heen bond alsof ze pas voor mij gemaakt was. Maar in de diepste zat het geilste: een tweede opening leek het wel, een harde versmalling waar ik mijn eikel in deze houding precies tegenaan kon leggen, en die me leek te kneden als ik er tegenaan duwde. Het maakte dat er heel kleine stroomstootjes door mijn eikel heen schoten en ik merkte bijna meteen dat een orgasme niet ver weg was ( ik had ook van tevoren, bedacht ik me nu, een keer moeten ontladen en me niet tot een meisje als dit moeten bewaren) Ik keek haar verbaasd aan over dit gevoel, terwijl ze heel zachtjes op me op en neer bewoog en verschrikt maar gelukzalig terugkeek, met grote, opengesperde ogen. Bij het raken van dat diepe ‘mondje’ in haar, liet ze zachtjes een hoog, hees ‘oh!’ horen.
Ik zette voorzichtig mijn handen in haar zij en probeerde de halen wat langer te maken, tilde haar hoog op, en duwde haar dan tot haar heupen tegen mijn heupen aan. Ik deed een poging om met iets meer kracht tegen haar diepte aan te duwen, maar liep tegen de beperking van de zittende houding aan, en dus tilde ik haar op en legde ik haar op haar rug op de rand van het bed, waar ik, als ik door mijn knieën zakte, rechtop naast kon staan. Nu had ik plots vijf centimeter penis over en kon ik verkennen wat nog meer in haar zat. Ik duwde eerst voorzichtig, maar met kracht door: Ze slaakte een kreetje, draaide haar ogen weg en kneep met haar handen in mijn lakens. De versmalling in haar leek in deze houding meer op een bochtje, waarna ze smal bleef tot het eind, glad tegen de voorkant van mijn penis, licht geribbeld tegen de rug. Het kostte even om meer diepte te winnen, maar uiteindelijk gelukte het mij om volledig Claire in te komen. Ik trok me naar buiten en duwde weer naar binnen (ze gilde zachtjes, hoog) en verbaasd om te zien dat zo een heel handlengte , de volle lengte van mijn penis haar lichaam in leek te verdwijnen en om te bedenken dat dat in zo’n lichaam paste...
Ik pakte met een hand haar heup vast, en hield haar met de andere bij de schouder, om haar plek op het bed vast te houden. Ik begon ritmisch te stoten, en drukte de kop van mijn lul steeds zo diep mogelijk tegen het strakke, geribbelde deel van haar diepe kut aan, om vervolgens, terugtrekkend, haar ingang de schacht te laten masseren. Bij elke duw in de diepte kreunde ze hoog, steeds iets luider, met een verbaasd toontje, en trok ze harder aan de lakens van het bed. Ik bleef in haar stoten, de ribbels om mijn eikel leken ruiger, dieper te worden en ze masseerden nu het toompje van mijn eikel iets steviger, tot ze drie stoten om adem hapte, haar ogen opensperde, mij aankeek, en onder een hevig verbaasd gilletje in wilde, ongecontroleerde bewegingen ontsprong. Haar bekken en benen schokten, haar handen sloegen wild op het bed en haar kut trok zich samen alsof een hand zich binnenin om mijn lul heen had geslagen. Het viel me nu pas op hoezeer ik bezig was geweest met het analyseren van haar vagina en hoe weinig met het genieten ervan, en hoe dicht ik ondertussen bij klaarkomen was. En hoewel ze zich als een zuiger om mijn lul heen had geslagen, trok ik mij stug achtereenvolgens een centimeter of 10 haar kut uit, en stootte ik met extra kracht terug.
Mijn orgasme begon in het midden van mijn lul, als een soort jeuk in mijn plasbuis. Van daaruit breidde het zicht uit naar binnen toe, naar de richting van mijn anus en toen plots, als een golf van spanning, zoemend mijn billen, bovenbenen en onderbuik in, tot mijn heupen en mijn navel. Ik had moeite te blijven staan van de intensiteit en hoorde mezelf hijgen en hees kreunen en daarop voelde ik het zaad heel precies gaan, door het binnenste van mijn penis Claires kut in, in dikke klodders. Omdat de aandrang zo groot was geweest, was het als een warme straal urine die ik naar buiten duwde, maar dan stroperig, jeukend en ik had bijna een minuut nodig om al mijn zaad in golven het meisje in te duwen en stoten. Ik kon het in Claire – die nog altijd kreunde en schokte - voelen zitten, voelde hoe ik mijn eigen sperma aanduwde en voelde hoe het door haar strakke kut langs de schacht van mijn penis weer naar buiten werd geperst en langs mijn ballen kroop. Ik hield me zo lang in Claires kut als ik kon, om het moment van de kleine nastootjes te rekken (haar vagina masseerde me tot mijn verbazing in schokjes een beetje na) en trok me daarna langzaam naar buiten. Mijn lul bleef altijd nog even stijfjes na het klaarkomen, en hij viel zwaar, gezwollen en kleverig naar beneden toen haar lippen zich achter mijn eikel sloten.
‘Heb je dat eerder gevoeld, dat klaarkomen?’ vroeg ik haar.
‘Ja..’ zei ze zachtjes. ‘maar niet op deze manier..’
Haar ogen keken bijna dankbaar, een beetje betraand, vol emotie.
‘Was ik fijn? Voelde ik fijn?’ vroeg ze nog voorzichtig en ik verzekerde haar dat ik een vagina van haar soort nooit eerder had meegemaakt en dat ze waanzinnig lekker voelde. (dat was meer dan ik had willen zeggen, want deze informatie was slechts voor de boeken en ik hield achter dat k vreesde dat de rest van de school hier niet meer aan kon tippen)
Deel 2
LizzyOndanks Claires mooie lijf, haar fijne en gewillige gezelschap en ondanks het enorm intense orgasme dat ze me zojuist had opgeleverd, kortom, ondanks een heel lekkere avond, kon ik de woede over Lizzy’s afwijzing niet van me afzetten. Ik had recht op haar en het was niet haar beslissing of ze ‘te veel moest studeren’ om op mijn vertrek langs te komen. Bovendien geloofde ik van dat studeren niet veel. Even flirtte ik met het idee om haar wakker te maken en alsnog vanavond naar mijn bed mee te nemen, maar mijn bovenbenen voelden nog week van het klaarkomen in Claire en het zou zonde zijn om de kans om juist op dit meisje met fysieke kracht indruk te maken, te verprutsen door iets banaals als ongeduld. Ik bedacht me dat ik haar in ieder geval een kleine les kon leren en haar in de vorm van een kleine vernedering betaald kon zetten door haar niet in persoon aan te spreken, maar door het publiekelijk te doen. Het beste moment daarvoor zou de muziekles zijn, als de meisjes zich in hun mooiste jurken verzamelden om te repeteren in het bijzin van de rectrix.
Zodoende begaf ik mij de volgende middag in colbert naar de repeteerruimte op één hoog in de meisjesvleugel. De les liep net op het einde en de repetitie begon, zodat een grote verzameling jongere leerlingen zich om de muzikanten had verzameld toen ik zonder kloppen binnenkwam en mij, gevolgd door een aantal ogen dat zich eigenlijk met de muziek zou moeten bezighouden, posteerde in een eenzame fauteuil in de hoek van de ruimte. Ik gaf Van Patten, die aan de andere kant van de deur in een zelfde fauteuil tevreden naar haar meisjes keek een beleefde hoofdknik, sloeg mijn ene been over de andere om ontspannen te ogen (ik had mijn houding en bewegingen van tevoren uitgedacht) en inspecteerde secuur het gezelschap. Aan de rechterzijde zongen vier meisjes, drie sopranen en een alt een eigen Engelstalige bewerking van wat oorspronkelijk een lied van Schubert geweest moest zijn (ik kende het maar half). Een vereenvoudigde, maar lieflijke vorm, waarin de blazerspartij was teruggebracht tot een dwarsfluit en één houtblazer. Ik herkende Anna op de dwarsfluit, ze zag er onberispelijk uit, met haar dat dikker leek dan voorheen, en roder. Naast haar speelde Claire op het klavier (zij had haar ogen blozend neergeslagen bij mijn binnenkomst, toen haar buurvrouw haar bijna onmerkbaar kort uitdagend aankeek en ze had ze niet meer opgeslagen) en in de andere hoek stonden twee violistes, en Lizzy op haar cello. Lizzy stond het meest naar achteren, een beetje uit het licht, en keek naar een punt op de grond waar niets lag. Het leek op concentratie, maar ik verbeeldde mij graag dat ze zich bewust afzijdig hield van wat zou gaan gebeuren, bang omdat ze al wist wat komen zou.
Lizzy speelde overigens voorbeeldig. Haar houding was nonchalant, en ze hield haar hoofd wat scheef en ellebogen te laag (het viel mij nu pas op dat haar rechteroog, wanneer ze zich concentreerde, een piepklein beetje dwaalde), maar haar tonen waren loepzuiver en door haar dominante ritmiek, was zij het en niet in eerste instantie de piano, die de violistes voor haar – beide toch een of twee jaar ouder – begeleidde. Op zeker moment corrigeerde zij zelfs Claire, die haar hoofd niet geheel bij de muziek had, op haar tempo en wierp het arme meisje daarbij een verveelde maar verwijtende blik toe (die Claire gelukkig niet zag).
Met een knap uitgelijnd slotakkoord en een mooie hoge C van de langste van de sopranen, beëindigden zij het lied, gevolgd door een blij applaus. Ook ik applaudisseerde mee, niet meer uit bedachte beleefdheid, maar omdat de muziek me werkelijk was bevallen. Enkele dames maakten een korte buiging en Claire sloeg haar bladmuziek al om, toen ik langzaam maar zo zichtbaar mogelijk opstond uit mijn stoel en mijn keel schraapte. Tot mijn verbazing voelde ik zenuwen voor dit moment en toen de dames mij aankeken, hoopte ik dat het niet zichtbaar zou zijn.
‘Dames, Lady Van Patten,’ begon ik, met een zo kalm en resoluut mogelijke stem en ik maakte opnieuw een beleefde hoofdknik naar de directrice, ‘Mijn hartelijke dank, om te beginnen. Jullie spelen prachtig.’
Het was een onhandig geformuleerd, mager compliment, maar niettemin kreeg ik van Anna een helder ‘Graag gedaan’, en een mooie, gemeende glimlach. Het was waarlijk een prachtig meisje, zoals ze daar stond, en bijna bracht ze mij van mijn à propos. Maar ik herstelde mij en ging verder.
‘Ik vroeg mij af of jullie de celliste zouden willen excuseren.’
Stilte viel. Allen keken van mij naar Lizzy. Lizzy keek alleen vuil mijn kant op en bewoog zich niet. Voor een onhandige eeuwigheid leek ze gewoon te wachten, maar daarna stond Van Patten op.
‘Lizzy,’ sprak ze gereserveerd, ‘de jongeheer verzoekt u mee te komen.’
En daarop gebaarde ze naar een van de meisjes uit het publiek om de cello over te nemen. Lizzy liet langzaam de strijkstok zakken, zette hem tegen de vensterbank, stond tergend langzaam op en plaatste de cello tegen haar stoel. Iedereen keek naar haar, en zij bleef de hele tijd star en giftig naar mij kijken. Haar kwaadheid, die aangaf dat ze zich inderdaad vernederd voelde, gaf me het gevoel sterker te staan en haar woede deerde mij niet, integendeel, wond me op. Ik deed geen moeite mijn zwellende penis te verbergen, want wist dat niet ik, maar zij op de onbeschaamdheid ervan zou worden aangekeken. Ik liet haar tot voorbij mij lopen, opende de deur, legde een hand in haar nek en leidde haar het vertrek uit, zonder nog aandacht aan de rest van de meisjes te schenken.
‘Nogal een show’, beet ze mij toe op de gang, terwijl ze duidelijk liet merken dat ze had gezien dat ik onder mijn kleding hard was geworden. ‘Ik hoop dat je je er een hele man door voelt.’
Van de vernedering, als ze die al werkelijk gevoeld had en ze zich niet slechts gestoord voelde in haar muziekles, want haar herstel was wonderbaarlijk, was al niet veel meer te merken en ze had haar gebruikelijke nonchalance en zelfverzekerdheid terug. Ze stampte, of nee, het was een soort sloffen, in stilte naast me naar mijn kamer.
Lang was ze niet, zag ik nu. ze kwam niet veel verder dan mijn schouder en er kwam een bijzonder soort warmte van haar af. Misschien was het de razernij. Haar jurk – de kleding naaiden de meisjes zelf – was qua vorm keurig pas, behalve bij de hals, die wijder was dan noodzakelijk en wijder dan volgens de nogal strikte, puriteinse mode was toegestaan. Er zat een opvallende fout in de naad bij een van haar borstjes, een onvolkomenheid in het werk dat een plaagstoot van haar hand moest zijn geweest, want aan een asymmetrisch, kunstig stiksel over haar rechtermouw en schouder kon ik zien dat ze niet alleen een begenadigd naaister was, maar ook een begiftigde, creatieve kunstenares, als ze er maar even de wil voor kon oppakken. Alles, van de houding en de blik, het lichaam en de lichaamstaal, tot zelfs de details aan de jurk, en de bewust tegendraads gekamde haarlokken, alles aan dit meisje sprak uit dat volmondig, en met zinnenprikkelend succes, tegen de orde in laveerde. In volledige stilte genoot ik van haar tijdens de wandeling naar mijn kamer.
Lizzy moest zich uitkleden voor de passpiegel, met haar rug naar mij toe, en ik bekeek haar goed vanaf mijn schrijfstoel. Mijn eerste indruk had me niet bedrogen: ze had een onconventionele vorm van schoonheid. Haar middel was naakt veel smaller dan je door haar brede heupen zou verwachten. Ze had een gespierde rug, die aan de onderkant een beetje holde, wat maakte dat haar billen naar boven en wat naar achter prijkten. Misschien was het dit wel waarom ik haar eerder de bouw van een negerin had toegeschreven. Onder haar jurk leken haar borsten klein, maar zonder kleding stonden ze trots en vooral hoog op haar borstkas. Het was een knap lichaam vol opvallende imperfecties, dat me hier zo intrigeerde. Ik keek lang naar haar en stond daarna op, kwam dicht tegen haar aan staan tot mijn penis, die al sinds het verlaten van de muziekkamer strak naar voren stond, haar onderrug raakte. Ik bewoog mijn handen over haar schouder en armen, voelde haar huid. Kleine golfjes kippenvel liepen over haar heen.
Terwijl ik me vlak naast haar uitkleedde en ik haar en huid rook (haar geurde paste naadloos bij haar lichaam, donker, harsachtig kruidig in de verte), voelde ik weer datzelfde machtige gevoel opkomen dat ik eerder in de borduurkamer en in hogere mate in de muziekles had gehad. Ik gooide zo snel mogelijk al mijn kleren van het lijf, en begon haar lijf, volgens de opdracht die ik had meegekregen, te keuren. Ik voerde een toneelstuk uit, dat mij met elke beweging geiler maakte, bekeek haar zoals je een slaaf op de markt zou onderzoeken op kracht en souplesse. Ik bewoog haar armen omhoog, keek onder haar oksels, sloeg op haar bovenbenen om hun stevigheid te testen. Ik zette mijn handen om haar middel om te meten, liep een rondje om haar heen, en keek naar haar borsten en vagina. Ik spreidde haar benen een beetje, hurkte en voelde haar kuiten. Ik draaide haar om, trok haar billen uiteen en sperde haar een beetje open, kwam daarna weer overeind, trok haar haar, dat in nog altijd in een lange staart tot halverwege haar rug kwam, ruig omhoog. Ze sliste daar even van de pijn, maar bleef verder volledig onbewogen, onderging de volledige keuring.
Ik zette weer een hand in onder haar haar, hoog in haar nek en een tweede om haar heup, alsof ik haar dubbel wilde gaan vouwen, toen ze met een afwezige, maar iets van een triomfantelijke toon sprak: ‘Ik ben ongesteld, het kan niet.’
Het duurde een halve seconde tot het tot me doordrong wat ze zei, het eerste nota bene wat ze zei sinds die sneer op de gang. Toen liet ik haar los en zette ik een kleine pas naar achter. ‘De vuile snol’, kon ik alleen maar denken. ‘Dat wist ze dus al die tijd al: ze liet me haar betasten, liet me mijzelf opladen en opgeilen, om me daarna weer op mijn plek te zetten.’ Ik was furieus.
‘Wat zeg je?’ vroeg ik langzaam en dreigend.
‘Ongesteld’ Ze haalde schijnbaar achteloos haar schouders erbij op, maar zelfs met haar rug nog naar me toe merkte ik dat ze ervan genoot. ‘Je kunt het met bloed en zo doen, maar dat moet jij weten.’
Met een reflex die ik niet van mezelf kende, haalde ik uit met mijn platte hand, op haar achterhoofd. Het gaf een haarde klap.
‘Godver!’ riep ze, maar minder triomfantelijk dan daarvoor. Ik schrok van mijn beweging en herstelde me door haar bij haar schouder te pakken, en een tweede klap met mijn vlakke hand op de binnenkant van haar bovenbeen te geven, vlak tegen haar kut. Het kletste scherp, en dit keer maakte ze geen geluid.
Wat nu? Dacht ik. Als ik haar nu liet vertrekken, had ze gewonnen. Ik moest haar op een of andere manier discipline bijbrengen en niet alleen met klappen, maar laten zien dat ik haar mocht en ook zóu neuken. Ik twijfelde aan het neuken ondanks de ongesteldheid, vermoedelijk had ze die zelfs verzonnen, maar ik wist van mezelf dat ik dan het risico zou lopen dat ik mijn opwinding kwijt zou raken; ik hield er niet van. De enige ander optie was een optie waarvan ik niet wist of hij ook was toegestaan, maar ter mijner verdediging: in mijn taakbeschrijving stond dat ik de líchamen moest onderzoeken, nergens stond dat dat alleen de vagina’s mochten zijn.
‘Op het bed, reet omhoog, ‘ hoorde ik mezelf zeggen en direct maakte mijn twijfel weer ruimte voor de doortastendheid van ervoor.
Ze keerde zich om, keek me aan, geschrokken nu, met een van afschuw vertrokken mond, en ik zag haar blik heel kort, inschattend, naar mijn lul gaan.
‘Op. het, bed.’ En ik wees.
Ik pakte haar bij haar haren, slingerde haar de goede kant op. Ze werkte mee. Ging iets bedeesd op het bed zitten, op haar knieën, haar hoofd gebogen, ogen neergeslagen. Ik liep naar de lamp, draaide het knopje open, liet een beetje lampolie op mijn hand vallen, en goot een straaltje over pik heen. Ik smeerde hem haastig in, zette de lamp terug en sprong achter Lizzy op het bed. De overgebleven olie liet ik van mijn hand op haar anus lopen, ik smeerde de rest af en trok met mijn hand onder haar kut haar billen wat meer naar boven. Ze zei niks, duwde haar voorhoofd tegen het bed, om zich klaar te maken. Ik wist dat ze ging proberen zich groot te houden, maar ik vermoedde dat ik haar nu wel beet had, dat ik haar klein neuken kon. Ongetwijfeld zou ze nog maagd zijn en anaal nog misschien wel helemaal niks geprobeerd hebben: ik zou maar met moeite in haar passen en van de gedachte werd ik geiler en explosiever. Ik zette mijn benen in kleermakerszit, Greep met mijnlinkerhand haar haar vast, duwde haar gezicht de kant van de spiegel op en zette met mijn rechterhand mijn eikel tegen haar anus aan. Ze gaf nog geen ruimte. Ik duwde, zij blies alleen woedend lucht tussen haar tanden door. Ik bleef voorzichtig wrikken, en in een poging om zichzelf afgesloten te houden voelde ik hoe ze haar anus kort strak dichttrok, waarna ze even een klein moment juist losser werd. Van die ruimte maakte ik meteen gebruik en ik duwde mijzelf ruig de eerste twee centimeter bij haar naar binnen.
Ze gilde het uit. ‘Klootzak!’ riep ze daarop. ‘fuck you, hufter!’ wat me alleen maar meer opwond.
Ik duwde door, wat nog helemaal niet makkelijk was, want ze kneep me bijna in tweeën. Als ik iets minder hard was geweest, had ik geen schijn van kans gemaakt, maar van geilheid sprong mijn lul bijna. Mijn ballen trokken zich hoog op, alsof het zaad zich al klaar maakte voor het komen.
Ik was Lizzy anaal aan het neuken, bedacht ik me, en zij was haar best aan het doen om mij zo min mogelijk genoegdoening van de vernedering te geven: ze hield zich groot. Centimeter voor centimeter kwam ik dieper, tot ik tegen een doodlopend punt aanliep. Ik duwde mijn eikel er even tegenaan en hoorde aan Lizzy’s grom dat het daar meer pijn deed dan ervoor. Ik besloot er zachtjes tegenaan te gaan stoten en haar sluitspier, die zich strak om het midden van de lengte van mijn lul heen gespannen hield, als aftrekmiddel te gebruiken, zoals ik duim en wijsvinger soms in een ring strak om mezelf heen hield. Heel snel bewoog ik in en uit haar, en met elke stoot liet ze een lage, rauwe kreun tussen haar tanden door ontsnappen.
Haar anus begon droger en ruwer te worden: de lampolie had zich teveel verspreid, en ik wist dat ik nu snel een manier moest gaan vinden om mijn zaad in haar te spuiten, als ik haar niet helemaal stuk wilde maken. Een beetje last met lopen mocht ze er wel aan over houden, maar permanente schade maken moest ik niet, als ik later nog plezier aan haar wilde beleven. Omdat het kleine bewegingen die ik nu maakte niet genoeg waren om snel klaar te komen, probeerde ik me zoveel mogelijk bewust te zijn van de geilheid van wat ik aan het doen was, en ik herhaalde het in mijn hoofd als een soort mantra: ‘ik neuk Lizzy in haar kont. Haar kont is gruwelijk strak.’ Ik keek naar de passpiegel, waar ik een deel van ons kon zien. Ik was verbaasd en verheerlijkt over het dierlijke van wat ik aan het doen was. Ik neukte haar zoals een dier dat zou doen, beestachtig hard, in haar anus, vertelde ik mezelf. Elke keer dat ik in háár haar greep, was het alsof ik bij mijzelf iets erogeens triggerde en alles wat ik van haar hoorde, was dat het haar zeer deed en dat ze haar trots hield, door te vloeken en te kreunen, maar verder geen krimp te geven en zich niet klein te laten maken.
Ik was al een onvoorstelbare tijd bezig met klaarkomen voordat ik me realiseerde dát ik er al was. Mijn lul voelde alsof hij tot vlak onder de opperhuid in brand stond en ik hoorde pas dat ik er een monotoon, half hard geluid bij maakte, toen ik het klaarkomen over zijn piek heen was. Het was een soort orgasme dat ik nog niet eerder gevoeld had, en ik wist niet hoeveel ik eigenlijk in Lizzy geloosd had, toen ik trillend door mijn benen zakte en mij voorzichtig op mijn rug achter haar liet vallen. Mijn lul bleef rechtop in de lucht staan en schokte nog na. Hij was vuilig, met een mengsel van olie, sperma en slijm uit Lizzy’s anus. Als een soort trofee, zo stond hij daar. Mijn laatste bewegingen had ik niet meer gecontroleerd, bedacht ik me, en ik hoopte dat het meisje nog heel was. Ik hijgde en draaide mijn ogen naar het meisje toe.
Lizzy bleef nog kort in dezelfde houding liggen, begon toen voorzichtig te bewegen. Ze had een van pijn vertrokken gezicht, dat ik heel even kon zien, maar het grootste deel van de tijd hield ze zich klein, en van me afgewend. Heel langzaam stond ze op, kermde daar even bij. Ze liep moeilijk, met kleine stapjes. Haar jurk pakte ze op van de grond met haar knieën bij elkaar, zo min mogelijk bukkend en met trillende handen. Haar haren waren geklit en stonden overeind.
Traag en voorzichtig stapte ze in haar jurk; ze trok hem omhoog, en sloeg ze de schouders om. Ze hield een arm beschermend voor haar borsten om de jurk op de plek te houden, maar liet de rug open staan. Zo schuifelde ze naar de deur en opende de klink. Een ding hoorde ik haar nog zeggen voor ze ging, met een van woede trillende stem.
‘Fucking hufter’
En ze trok de deur van mijn kamer achter zich dicht.
Deel 3
Vanaf mijn tweede week op Haywood voelde ik mijzelf veranderen. Ik had een vrouw, een mooi meisje, gekleineerd en mishandeld en ik had mij er vernielzuchtig, groot en machtig onder gevoeld. Die tegenstrijdigheid (of was het de angst voor repercussie?) beangstigde mij en hield mij een nacht uit mijn slaap, maar toen de volgende dag de dagen erop alle afkeuring en zelfs alle reactie op het voorval uitbleef, maakte de vertwijfeling opnieuw plek voor opgewondenheid en een ervaring van onoverwinnelijkheid. Ik koos hierop Jeanine uit, een schichtig, slank meisje zonder al te grote aantrekkingskracht, maar met grote, zenuwachtig alerte ogen. Voor ik haar nam, liet ik haar op haar knieën zitten en legde ik mijn penis, half hard, zwaar en log, in haar hand, als om haar het gewicht op te laten nemen. Pas toen ik zag dat mijn grootte haar ontzag inboezemde, liet ik haar mij in haar mond nemen. Ze was vertederend onhandig met haar tandjes, en haar tong voelde droog. Ik ontbood Lily, streelde, betastte en mat haar petite, staande lijf, voldoende teder en bekwaam om haar te laten ontspannen en haar verlangend te maken, beval haar vervolgens voorover op het bed te gaan liggen, haar kont en vagina geopend naar achter, en liet haar daar liggen, genegeerd, terwijl ik naakt en met mijn grote erectie duidelijk zichtbaar voor haar, rapport opmaakte, of deed alsof. Pas bij haar eerste rilling van kou en onzekerheid neukte ik haar, kalm maar resoluut, achterlangs en terwijl ik dat deed, stelde ik mij in haar plaats Lizzy voor: onwillig, verslagen.
En de meisjes in hun plaats veranderden of gaven de cultuur die op Haywood heerste een aangename zwaai. Om beurten, of soms opzichtig in elkaars gezelschap, benaderden ze mij met hoffelijkheden of een meer en meer uitdagende houding. Voortdurend visten meisjes naar details uit de inhoud van mijn notitieboek, dat veilig op mijn schrijftafel achter een gesloten deur lag en waarin inmiddels al zoveel uiterlijke en intieme details van de studentes waren opgenomen. Maar het werd ook snel duidelijk dat het niet alleen een positieve schriftelijke beoordeling was waar ze mij om probeerden te verlokken: het werd een doel op zich om door mij gebruikt en uitgeprobeerd te worden en meer nog, om bij mij in de smaak te vallen. Het viel mij al snel op dat de meisjes waar ik al een keer aan had vergrepen, een aparte sociale status in de groep verkregen. Na een nacht op mijn kamer werden zijn als nieuwgeborenen onthaald en zeker Claire, die als eerste zo duidelijk van mij had gehoord hoe heerlijk ze voelde en in wie ik zo vol overgave en geluid was klaargekomen, had nu een nieuwverworven positie van aanzien en respect tussen haar kamergenoten. Lizzy, de enige vooralsnog die zich tegen mij en mijn claim op haar had verweerd, werd hier ook binnen de school op aangekeken en werd zo gruwelijk voor haar verzet gestraft.
Wat ik als advies of verzoek aan één meisje gaf, werd al snel door een volgende overgenomen. Als ik terloops in bed aangaf dat ik de haartjes op het schaambeen liever kort zag, of helemaal weg, kon ik verwachten dat een volgende keer een andere bezoekster juist die aandacht aan haar onderlichaam had geschonken. En de kleine sturende bewegingen die ik meegaf tijdens het neuken, of de verzoeken die ik deed over hun houding of de bewegingen die mij extra opwonden, werden een volgende dag plots als vanzelfsprekend uitgevoerd. De meisjes bespraken hun daden, spraken elkaar bij over mijn lichaam en ik probeerde mij als ik alleen was het heerlijke beeld te vormen van wat een ouderejaars mij, zwetend en doorleefd in mijn bed, na mijn klaarkomen bekend had: hoe ze ’s nachts in de slaapzalen aan elkaar zaten, bij elkander probeerden de rijdende bewegingen na te maken, en hoe de meisjes nadat ik hen genomen had, door een kring van studentes omgeven, college gaven over de juiste manier van ontspannen en ideale momenten van knijpen met hun vagina en over de beste manieren om de schacht van mijn penis zo diep mogelijk in hun mond te nemen.
Overdag kleedden ze zich niet alleen meer, zoals tevoren, op muziekles en tijdens diner op hun allermooist: ook deden ze er hun best voor om zich in hun vrije tijd, tijdens wandelingen in de tuin of gewoon bij de rondgang in het gebouw, kortom, overal waar ze mij mogelijk tegen het lijf zouden kunnen lopen, op hun allermooist en allerbevalligst te kleden. Zij staken hun haren op, waarbij stukken hals en schouder zichtbaar werden of besteedden extra aandacht aan het schilderen van hun lippen en trokken de linten in de rug van hun jurk strak aan, waarbij ze meer van hun figuur verklapten en meer van de rondingen van hun borstjes en heupen onder de jurk wisten te tonen dan lady Van Patten tot voor kort acceptabel zou hebben gevonden.
Van de verlokkingen en de schoonheid in Haywood maakte ik dankbaar gebruik. Niet alleen de naakte lichamen kwamen me aanlokkelijk voor, ook (of: juist) de geklede, versierde vrouwen wonden mij in hun bewuste blijken van vruchtbaarheid en jeugd voortdurend op tot op een punt waar ik mijn begeerte niet meer altijd lang genoeg in kon houden om iemand helemaal naar de jongensvleugel mee te nemen. Eenmaal verraste ik daarom de schuchtere Rose Kaplan, een dochter van een in de oorlog omgekomen streenrijke kolonel Kaplan uit Virginia in de bibliotheek, waar ze zich ophield met een werk van Milton. Ik nam niet de moeite om haar te ontkleden, maar zette haar tegen een lage kast en reed haar het koele katoen van haar jurk tussen de naad van haar billen. Ik hield haar bij haar borsten vast en gromde in haar nek, en bij het doffe bonken van de boeken in het dressoir maakte zij kreunende geluiden van genot en schrik, alsof ik niet slechts droog tegen haar aan neukte, maar mij diep in haar stootte en ik was ervan overtuigd dat ze haar genot niet speelde, maar dat ze mijn nuttigen van haar lichaam werkelijk ervoer alsof ik haar tot een, tot háár vrouw maakte en niet alsof ik haar slechts gebruikte als het eerste het beste lage object om mijn lust op te botvieren. Ik kwam klaar met een lading die van hoog uit mijn penis kwam, duwde mij met mijn hand hard en diep tussen haar billen en loosde grote golven die haast ongemakkelijk warm en groot voelden, bijna alsof ik plaste tegen haar met zorg vervaardigde jurk, die ik, zo verbeeldde ik mij in mijn geilheid, voorbij alle herstel bevuilde.
Op de momenten dat ik mij niet kon toeleggen op het neuken of het verslag doen en vooral kort na de orgasmes die steeds frequenter werden op de dag, begon ik mij al snel nutteloos te voelen en te vervelen. Ik was niet het soort man dat zich hele dagen lang kon laten vertroetelen en dat zich kon ophouden met praten en wandelen en ik ging op zoek naar een zinvolle dagbesteding in en rond het schoolgebouw. Dat was trouwens niet moeilijk: delen van het huis waren in verval geraakt, het dak was niet winter- of zelfs maar herfstklaar en ook het hout voor de keuken begon langzaam maar zeker op te raken. Ik had in het verleden op mijn vaders plantage het nodige onderhoudswerk verricht, uit verveling, maar ook omdat een man volgens mijn vader diende te weten hoe zijn eigen huis was gebouwd. (Het was een harde, racistische klootzak geweest die mij onder dat voorwendsel dagen aan het werk had gezet, alleen maar omdat hij vond dat niet de negers, maar zijn eigen bloed en genen het huis dienden te hebben gebouwd. ‘Een man sliep niet met zwarten onder een dak, noch sliep hij onder het dak van een zwarte ’, zo hoorde ik hem ooit zeggen).
Ik gebruikte het zware fysieke werk aan de dakpannen op Haywood om mijn hoofd te legen van de vrouwen en dan vooral van Lizzy (het meisje en haar vernedering werden een obsessie voor mij). Wanneer zelfs dat niet meer werkte, begaf ik mij op zeker moment naar het de oude eik aan de oostzijde van de tuin, in de verste hoek, waar ik met de zware bijl stronken hout in achten sloeg, in een eindeloze, zich herhalende zwaai, tot mijn schouders en rug brandden, het zweet me in de ogen stond en de palmen van mijn handen vlam vatten aan de bijl. Pas daar, toen ik zwart voor ogen zag en ik alleen kon zijn met de geur van de hars die uit mijn poriën leek te komen en toen de pijn en de uitputting alle gedachte verdreef, kon ik mij laten zakken in een van de rieten stoelen die daar aan een kleine tafel opgesteld stond. Vermoeid was ik altijd op mijn best geweest.
En terwijl ik daar zat, met niets in mijn hoofd – het moest halverwege de middag zijn - zag ik in de verte, uit de richting van de school, de gestalte van de roodharige Anna naderen. Ze liep op lichte witte gympen, hield haar lange jurk bij de zomen vast om gemakkelijker grond te vinden en liep snel, of nee, danste tussen de takken en bladeren door, geruisloos en geoefend. Haar blije gezicht hield ze geconcentreerd op de grond voor haar voeten gericht, tot ze, nog altijd zonder enig geluid te maken op de bosvloer, de rieten stoel naast mij bereikte.
‘Mag ik?’ vroeg ze alleen maar, met haar gebruikelijke glimlach en hoog boven haar schouders geheven hoofd en met een nauwelijks zichtbare, sierlijke kniebuiging.
‘Alstublieft,’ zei ik, met een stem die schor klonk van de inspanning.
Ze ging zitten, de knieën tegen elkaar, op een voet afstand van de mijne en monsterde me van top tot teen. Ik hees me overeind en veegde mijn plakkerige haar voor mijn ogen vandaan; realiseerde mij dat ik er ruw, vies en weinig uitnodigend uit moest zien, met een groezelig, te ver opengeknoopt hemd.
Ze keek van mij naar de bijl, daarna keek ze me diep in de ogen, ernstig.
‘Je ziet er moe uit,’ zei ze alleen maar.
‘Ik ben ook moe.’ Ik hoestte en draaide met mijn schouderbladen. ‘Maar er moest hout komen.’
‘Ja…’ antwoordde ze. ‘maar anders moe. Droevig moe.’
Ik wist niet goed waarom dit meisje deze vraag stelde (of was het alleen een constatering) en had geenszins de intentie gehad om een jonge vrouw, of iemand ook maar, met mijn werkelijke gedachtes op te zadelen, maar voor ik het wist was het eruit:
‘Het is oorlog geweest; iedereen is droevig en iedereen is moe.’
‘Is dat wat je met het hout deed? Oorlog voeren?’ vroeg ze alleen maar en ze verblikte of verbloosde niet, keek me alleen maar dieper en doordringender aan. Er zat iets zacht en zorgzaams in dit mooie meisje, iets wat maakte dat ik zoiets stoms over de oorlog had gezegd, en ik baalde van mijn slapheid, dacht er aan om op te staan en weg te lopen, maar haar blik leek niet op minachting te duiden, of medelijden, eerder op, inderdaad, zorgzaamheid en misschien was dat wel waarom ik niet bewoog, maar bleef zitten. Slechts langzaam knikte.
‘Is dat ook wat er gebeurde bij Lizzy? Oorlog?’
De vraag kwam als een verrassing, net nu ik de brunette met zoveel moeite uit mijn gedachten had weten te drijven. Maar ze ging kalm, met een nog altijd ernstige, maar nog altijd niet niet oordelende klank in haar stem verder:
‘Ik weet niet wat je precies met haar gedaan hebt hoor, en ik wil ook de details niet weten… Maar ik weet wel dat ze drie dagen op de slaapzaal is gebleven en dat ze nog altijd alleen naar de badcel gaat.’
Ik sloeg mijn ogen neer, beschaamd, dat niet Van Patten, maar dit jonge meisje mij op mijn fout wees.
‘Je hebt het trouwens mis,’ vervolgde ze, ‘wat Liz betreft. Je lijkt het nogal op haar voorzien te hebben, maar ze is echt een heel lief meisje. Ik denk dat je haar, als je haar de kans gaf, heel aardig zou kunnen vinden.’
Ik probeerde het mij voor te stellen, kon het me ook in zekere zin voorstellen, maar alles wat ik bij de gedachte aan Lizzy voelde was de wil om haar de baas te zijn, en opeens ook weer de schaamte daarover.
‘Is ze veel jonger dan jij?’ vroeg ik, in een poging het gesprek een meer ontspannen richting te geven.
‘We zijn allebei 17, allebei geworden in mei. We zijn hier ook al precies even lang en tot een jaar terug deden we praktisch alles samen. Maar..’ en hier lachte ze weer bij, ‘Zij is echt in alles beter en ze is dapperder en liever ook. We maakten altijd van alles een wedstrijd, maar ze speelde beter, schreef mooier en als ze echt wilde, kan ze de prachtigste jurken naaien en borduren.’
Ik bekeek Anna’s jurk eens goed. Ze maakte haar vriendin dan een compliment, maar ook haar eigen jurk was met een zeldzame kunstigheid in elkaar gezet. De dubbele naden liepen kaarsrecht, de hals was rond en gelijkmatig en de vorm sloot strak en glad aan haar mooie lichaam aan. Als knapste onderdeel had ze vanaf de linkerschouder naar beneden, tot over de onderkant van haar linkerborst een heel subtiel, maar ontegenzeggelijk uitdagend rood bloemenmotief geborduurd, dat haar haarkleur weerspiegelde.
Ze zag mij blijkbaar kijken, want glimlachte, pakte haar dikke haar vast en legde het, over de schouder, langs het borduursel.
‘De pasvormen zijn ons door Van Patten gegeven,’ zei ze met iets wat als trots klonk, ‘maar op de voorkant mogen we een beetje spelen.’ Ze liet de haren over de schouder hangen, legde haar handen in haar schoot, en bleef me weer aankijken. Ik keek goed naar haar neus, waarop kleine, lieve sproetjes stonden, maar geen rode sproetjes, eerder donkere. Ze had sowieso niet de huid van een roodhaar, dat was waarom ik de kleur eerst maar niet goed had kunnen inschatten. Haar huid was glad, egaal en eerder zongebruind dan melkbleek, zoals je zou verwachten.
‘Paardrijden kon ze trouwens ook als de beste, en vroeger boomklimmen.’ En ik begreep dat het weer over Lizzy ging, iemand die ons beiden nauw aan het hart leek te staan. ‘We hebben hier vroeger enorme afstanden gereden in de omgeving.’
Ik zocht naar een paardenstal, die er niet was (misschien had de oude schuur als stal dienstgedaan) en wilde er net naar vragen, toen ze me al weer voor was.
‘We hadden ooit vier paarden hier, en rijden hoorde bij het curriculum. Maar met de oorlog is alles door het leger opgeëist. Er is hier tot twee jaar terug nog wel gevochten, vlakbij Memphis.’ En ze wees naar het Westen. ‘Was je eigenlijk een goede soldaat?’
Ik praatte niet graag over de oorlog, keek langs Anna heen, haalde mijn schouders op en zei zo nonchalant mogelijk: ‘ik was heel goed in oorlog voeren, ik was alleen niet goed met de oorlog.’ Een standaard zin, waarmee ik het onderwerp altijd af deed. Maar Anna trok alleen haar wenkbrauwen en glimlachte mild sarcastisch. Ze gaf duidelijk aan dat voor haar clichés en ingestudeerde regels niet gingen voldoen. Haar wijsheid stoorde mij iets, maar toch begin ik te praten.
‘Wat ik alleen maar zeggen wil: ik was goed in vechten. En ik was goed in winnen en wist hoe het moest en ik vond het zelfs fijn. In zekere zin. Maar de oorlog zelf was een stupiditeit.’
‘Dat zeg je omdat we verloren hebben.’
Ik dacht even na. ‘Nee. En ook ja… We hebben eigenlijk nooit iets verloren, geen slag althans. We wisten tot een jaar voor het einde zeker dat we winnen gingen en toch verloren we. En voor hun was het precies andersom. De oorlog werd verloren in de senaat, door de leiding en door motieven die niet meer deugden op het eind. En juist dáárom was het zo stompzinnig. Ik heb er heel wat geschoten, ik heb heel mijn regiment zien gaan, en of wij daar op die heuvel nou verslagen waren of hadden overwonnen, op de oorlog had het geen enkele invloed gehad.’
Anna leek werkelijk geïnteresseerd in de zaak en wilde meer weten. ‘Ik hoorde van Susan dat je van een familie van plantagehouders komt. Dat betekent dat je rijk bent, en officier en dan hoorde je zelf toch ook bij die leiding?’
Ik voelde me boos worden, als wist ik niet goed waarom. ‘Ik was officier, ja. Maar niet een goede.’
‘Waarom niet?’ vroeg ze oprecht.
'Omdat je je als officier bezig moet houden met strategie en leiding. Als dan de oorlog ten einde loopt en alle mannen voelen dat je gaat verliezen, dan wordt niet meer de vijand de grootste vijand, maar de legerleiding. En die legerleiding, daar had ik nu juist stront aan. Ik heb me bij mijn soldaten gevoegd en ik heb niet teruggetrokken toen al die lafaards besloten wel terug te trekken.’
‘Is dat geen insubordinatie? Geen landverraad?’ Bij dat woord, een vies woord, nam ze nog altijd geen waarderende toon aan.
Ik haalde mijn schouders op. ‘Tegen de tijd dat dat duidelijk werd, was onze leiding ontbonden en was er niemand meer om me op mijn gedrag aan te spreken, geen krijgsraad meer om me voor het peloton te zetten. We werden uit het bos getrokken door een groep blauwhoeden die twee militaire onderscheidingen bij me zagen en een groep halfdode soldaten die zich helemaal voor me hadden doodgevochten. Ze hebben me overeind getrokken en met een schouderklop naar huis gestuurd.’ Ik werd ongemakkelijk van het gesprek.
‘Mijn oom zei altijd dat als je personeel respect voor je heeft, dat je een goed leider bent, omdat ze dan harder voor je werken.’ Probeerde Anna nog.
‘Ja..’ Ik kwam langzaam overeind, hoorde mijn stem een beetje trillen. ‘Op een plantage wel. Daar gaat het werk harder. In het leger, als ze maar genoeg naar je luisteren, gaan ze allemaal dood. Voor mij gingen ze allemaal dood.’
Ik wilde weglopen, weg van dit meisje dat maar vragen bleef stellen. Het ging haar sowieso geen bal aan. Maar ook zij stond op, maar hield een hand op mijn borstbeen, om me te stoppen.
‘Wacht.’
Heel langzaam stapte ze naar voren. Ik verwachtte van alles, maar niet wat zij deed: ze legde haar handen om mijn nek, zette zicht tegen me aan, en kneep heel hard. Ik wist even niet goed wat ik moest doen. Mijn armen hingen daar maar en zij liet niet los. Toen, heel voorzichtig, legde ik mijn armen achter haar rug, en achter haar hoofd en duwde ik haar tegen mij aan. Haar haar rook zoet, haar jurk voelde fris, koud zelfs, maar zij zelf was warm, kalmerend warm. Ik voelde mij tot rust komen in haar omhelzing, mijn trillende handen ontspanden zich. Zelfs de pijn trok meteen weg uit mijn schouders en bijna had ik daar gehuild. Anna had en fijn lichaam, haar borsten duwden zachtjes tegen mijn ribben aan, haar strakke buik stond tegen de mijne. Van de ontspanning, of misschien vanwege de lastigheid van het gesprek, had ik een halve erectie, die ze moest voelen, maar waar ze alsnog niet op reageerde. Ik liet mijn hand zakken naar het onderste deel van haar rug, en zei zachtjes in haar oor:
‘Het spijt me. Van Lizzy.’
Anna liet me langzaam los. Ze stapte naar achter en lachte lief naar me, volwassen, zelfverzekerd.
‘Volgens mij ben je eigenlijk een heel lieve jongen. En best een mooie ook’
Toen gaf ze me kort, op haar tenen, een kus op de wang, en beende ze weg, met dezelfde zwier en lichtvoetigheid als waarmee ze gekomen was.
Die avond liep ik alleen door het gebouw. Ik kon mij er niet toe zetten om te gaan slapen, maar ook niet om het gezelschap te zoeken van een van de meisjes. Ik voelde nog de warmte van Anna, en zag haar mooie gezicht voor me en voelde haar slanke maar toch zachte lichaam. Ik wilde geen ander meisje, maar wilde ook Anna niet neuken. Ik wilde die rust bij haar vinden, en ik wilde haar zien lachen en om een vreemde reden wilde ik haar zien in haar zomerjurk en niet naakt en geil in mijn bed. Of was het alleen dat ik het niet wilde op mijn commando? Zo beende ik langs de slaapzalen in de damesvleugel, waar ik erover nadacht om te luisteren bij het sleutelgat, of om Susan, die haar mond voorbij gepraat had over mijn afkomst, bij me te roepen en haar onwillige kutje ditmaal met kracht tot in de diepte te nemen. En alle gedachtes maakten mij opgewonden en alle ideeën maakten mij geiler, maar tot niets kon ik mij zetten omdat tussen alles het beeld van Anna stond, dat ik niet wilde vernielen.
Ten slotte pakte ik een olielamp en liep ik in de maanloze nacht de tuin in. Ik zocht tussen de takken de weg door naar de hoek waar ik wij gepraat hadden, stapte ongeduldig over takken heen, en stootte mij aan overhangende boomtakken. Het was een wandeling van zo’n tweehonderd voet, en eindelijk voelde ik de stam van de grote eik en zag ik de stoelen om de tafel staan. Ik zette de lamp neer, opende mijn broek en trok mijn stijve penis tevoorschijn. Met mijn linkerhand leunde ik tegen de boom, met mijn rechter begon ik mij af te trekken. In mijn gedachten vormde ik mij een beeld van Anna, ik probeerde haar haar weer tegen mijn kin te voelen, probeerde haar geur op te halen. Maar alles wat ik rook was de olie van de lamp die brandde. Ik blies hem vlug uit, plaatste hem een paar meter bij mij vandaan, keerde op de tast terug de pikdonkere nacht in en begon mij opnieuw af te trekken, met een arm tegen de boom, onrustig ademend. Ik had het beeld van een lachende Anna kort te pakken, probeerde haar voor mij te zien als naakt meisje, maar faalde. Ik poogde een mix te maken van het gevoel van Claire, over mijn bed geleund, strak vanbinnen, en het uiterlijk en de vurige, dikke haardos van Anna, eerst zonder jurk, daarna, nog mooier, met haar zomerse kleding aan. Maar steeds faalde ik erin de schoonheid van het ideale meisje te verbinden met de geilheid in mijn lichaam, en mijn wanhoop begon groot te worden.
Plots hoorde ik voetstappen achter mij. Zacht, voorzichtig, lichtvoetig, maar zeker dáár, naderde iemand. Ik trok zo stil mogelijk door, met een gevoel betrapt te zijn en staarde voor mij in de pikzwarte nacht. Direct daarop kwamen twee armen om mij heen, een klemde zich aan mijn borst, de andere gleed langs mijn rechterarm naar beneden, langs mijn hand, en nam mijn penis van mij over. Een kleine hand, sterk, met smalle vingers en een verzorgde, zachte huid, bewoog over mijn penis heen en weer.
‘Anna?’ vroeg ik
Maar er kwam geen antwoord, het trekken ging alleen fanatieker door.
‘Anna? Ben jij dat?’ vroeg ik nogmaals, en ik probeerde te tasten naar dit meisje, maar ze hield mijn armen af. Ze liet de hand van mijn borst glijden, draaide om mij heen, pakte met twee handen mijn penis vast, en nam voorzichtig de bovenkant in haar mond. Ze zoog heel even, duwde toen haar mond naar voren, verder over mij heen en ik voelde haar natte, warme mond tot halverwege mijn penis komen. Ik keek naar beneden, maar kon in de absolute duisternis niets onderscheiden. Ik voelde alleen een mond om mijn lul, zachte lippen en even voelde ik haren tegen mijn onderbuik komen, waarvan ik wel de dikte, maar niet de kleur kon voelen…
Wie het meisje ook was - was het Anna? – in wat ze deed was ze een kunstenares. Eén hand hield ze aan het begin van mijn penis, half rond de ballen, met de andere hand hield ze mijn hand tegen mijn lies aan, licht uit balans, opdat ik moest blijven leunen tegen de boom en ik onmogelijk haar identiteit kon vaststellen. Ze bewoog haar warme, natte mond op en neer langs de schacht van mijn penis, trok dan weer met haar tong en verhemelte strak rond mijn uiteinde, of speelde met haar lippen en tong met het topje van mijn eikel. Direct daarop maakte ze een slurpend geluid en duwde zich helemaal over mij heen, haar haren tegen mijn onderbuik, mijn penis in een bocht naar beneden drukkend, waarbij haar tong bijna tot mijn ballen kwam en de hele lengte van mijn penis in de warmte van haar mond en keel verdween. Ze hield zich daar even, maakte even een kokhalzend geluid, en veel meer speeksel vulde haar mond, speeksel dat ze langs mijn ballen naar beneden liet lopen. Wild, op de juiste momenten happend naar lucht, mij dan weer diep naar binnen slurpend en zuigend, dan weer spelend met haar tong om mijn eikel, kreeg ze mij steeds dichter tegen het klaarkomen aan. Het meisje had er duidelijk plezier in, genoot van het zuigen.
Ten slotte nam ze met hooguit een tiental lange halen steeds mijn penis tot ongeveer de helft in haar natte, warme mond naar binnen, in een volledig vacuüm, met haar tong langs het toompje van mijn penis, terwijl ze het begin van mijn penis masseerde in een afwijkend ritme. Het orgasme kwam vanaf haal nummer vijf en vulde mijn onderbuik, mijn bovenbenen en de schacht van mijn penis met warmte. Het was geen fel orgasme, geen scherp en fel klaarkomen, maar een warme ontlading die alle spanning en woede van de afgelopen dagen uit mij leek te stuwen, de warme mond in. Ze zoog nog even door, als op een speen, haalde de laatste druppels sperma naar buiten. Ik gloeide nog na, toen ze zich heel langzaam met haar lippen van mij af liet glijden, waar bij ze zelfs mijn laatste naschokje en het laatste druppeltje nog net tussen haar lipjes opving en wegslurpte en maakte een duidelijk, traag slikgeluid. En nog een.
‘Anna?’ vroeg ik zacht en langzaam, fluisterend.
Maar ze zei niks, verdween stil in het duister.
Deel 4
Ik ontwaakte als herboren na een zeldzaam vredige nacht, een die ik in geen jaren meer gevoeld had. Frisse ochtendzon en de geur van loofwoud kwamen via mijn venster de kamer in. Ik haalde een optimistische teug Mississippi-lucht naar binnen, kwam overeind en waste mij bij het lampet; de erectie die ik nog altijd had, besloot ik voor later te bewaren. Steeds speelde ik de avond tevoren in mijn hoofd af: hoe dit anonieme meisje, in wie ik almaar op een of andere manier hoopte de roodharige Anna te zien, mij met haar mond zoiets ongekends mee had laten maken. Ik besloot dat ik Anna voor een wandeling uit zou nodigen vandaag en dat ik haar gewoon op de man af zou vragen haar identiteit te verklappen. Maar dat pas nadat ik mij een uurtje op mijn administratie had toegelegd.
Mijn papieren waren nog altijd een chaos, terwijl Lady Kimmel de eerste verslagen over de meisjes in Haywood wel snel verwachten zou. Alles wat ik haar momenteel zou kunnen aanbieden, was een min of meer chronologisch verslag van uiterlijke beschrijvingen, indrukken en in enkele gevallen uitleg van seksueel kunnen. Als ik mijn werk zo snel doorbladerde, waren alleen van de slanke Claire, de petite Lily en van de minder opvallende meisjes als Caroline en Jeanine de beschrijvingen voor een buitenstaander compleet (hoewel ik van Claire meer zou willen proeven). Verder was ik te wispelturig geweest in mijn onderzoek. Ik had, eenvoudig gezegd, mij te veel op velerlei wijze laten vermaken – niet strikt seksueel – en te weinig geneukt. Over een dag zouden de dames van de keuken naar Oxford rijden voor inkopen en dan zou ik iets moeten kunnen aanbieden aan de posterijen. Bij wijze van inleiding besloot ik hierom een ordening aan te brengen van de meest aantrekkelijke eigenschappen, kenmerken en kunsten van de meisjes, om vervolgens door te verwijzen naar de pagina’s waarin ik de betreffende meisjes beschreven had.
Ik probeerde zo gevarieerd mogelijk te werk te gaan: de mooiste huid was tot nu toe van Susan geweest, Lady Van Pattens oogappel. Haar teleurstellende, nerveuze lichaam en vagina besloot ik buiten beschouwing te laten, want ik had al lang besloten dat ik haar een herkansing zou gunnen. De fijnste vagina nu juist, was met afstand van Claire. Ze was diep, verrassend en een avontuur op zich. De mooiste, sierlijkste handjes wellicht ook, hoewel hier ook Anna hoog scoorde. En hier ging het steeds mis: zowel bij de handen, als het haar, als de borsten, strak in de jurk gespannen, onmogelijk om te bepalen of ze nu groot en hoog of beheerst en stevig waren, als de dikke, roodbruine haren, alles zou ik toe kunnen schrijven aan Anna. Zij had de sproetjes, en de billen die ik aanvankelijk alleen had willen zien dansen als ze de ene voet zo speels voor de andere zette, maar waar ik nu ook de behoefte bij voelde om ze naakt te zien, mijn stevige handen er omheen te zetten, en er hard te stoten, tot het kletsen van onze onderlijven aan toe. Zij had het strakke middel en de ronde heupen, had de watervlugge ballerinavoeten. Was ik naïef geweest om te veronderstellen dat ik de hele zomer met zoveel jong, onbezoedeld schoon in de grootste intimiteit kon verkeren zonder ergens voor een van de vrouwen iets te gaan voelen?
Ik herstelde mij en schreef de mooiste ogen, het meest pure gezicht toe aan Anna’s goede vriendin Diane. Zij was van een jeugdig, onaantastbaar schoon en ik had ook haar nog niet durven aanraken, ondanks de verlegen, bijna (of was het helemaal?) verliefde glimlachjes van haar kant, waarmee ze haar beschikbaarheid had getoond. In geen van mijn lijstjes kwam het object van mijn grootste seksuele obsessie, Lizzy voor. Haar gespierde schouders, het holletje in haar onderrug, de imperfecties in haar voorkomen maakten haar waarschijnlijk voor mij alleen onweerstaanbaar, of ik gunde een buitenstaander die onweerstaanbaarheid niet. Wel was ze de enige die ik anaal had uitgeprobeerd en ook daar had ik aantekeningen van gemaakt.
Hoewel ze onaf waren, vouwde ik de eerste kopieën van mijn schrijfwerk in een strakke kaft, die ik zorgvuldig verzegelde. Alleen al de dames in deze school zouden alles doen om de inhoud van de bundel, die over hun huwelijkskansen en daarmee hun toekomst kon beslissen, op zijn minst in te zien en op zijn ergst in eigen voordeel te bewerken. Iemand buiten de vertrouwelijkheid van de school zou er kwaad mee kunnen doen. Ik sloot de rest weer in mijn bureau en begaf mij naar het kantoor van Van Patten, waar ik het pak afgaf en ter post bestelde. Zij nam het hoofdschuddend in ontvangst, nog altijd meewerkend, maar afkeurend. Ik vroeg haar om nieuw papier uit Oxford, evenals om nieuwe inkt. Ook legde ik de vraag bij haar neer of de dames een goede kleermaker kenden in het stadje, want mijn hemden raakten van het werk aan het gebouw versleten. Van Patten lachte schamper.
‘Een kleermaker? Ik zal een van de hogerejaars meisjes voor je vragen. Aan wat zij kunnen met katoen en linnen, kan echt geen kleermaker tippen.’
Ze keek mij aan, met opgetrokken wenkbrauwen. ‘Ik vraag me echt af of je na zoveel dagen ook maar en beetje weet op wat voor plek je terecht bent gekomen. Dit is een voorname school, niet het bordeel dat jij erin wenst te zien.’
Aan het einde van de Franse les wachtte ik Anna op in de gang. Ze leek verheugd mij te zien en excuseerde zich bij haar vriendinnen toen ik haar om de gunst van een wandeling over het landgoed vroeg. Ze droeg haar haren vandaag los, met een lichte slag, nonchalant volumineus en de strakke, katoenen jurk van gisteren had ze verruild voor een wijder, meer zomers exemplaar dat haar onderarmen en een stuk hals vrij liet. Ik vroeg bij de deur of ik haar arm mocht nemen (ze beantwoordde mijn vraag met een ‘natuurlijk’, alsof het een vanzelfsprekendheid betrof en met een blij aanreiken van haar elleboog) en leidde haar van de veranda af, het pad op. Ik had mij niet geschoren en ik voelde haar uit mijn ooghoeken met een getuit lachje kijken naar de stoppels op mijn wangen en kin. Hoewel ik vastbesloten was om wat meer over haar te weten te komen en haar wat geïnteresseerde vragen te stellen, was zij het al snel weer die de leiding over het gesprek nam.
‘Ben je een beetje bekomen van gisteren?’ Vroeg ze.
Ik schrok even. ‘Hoezo, van wat, welk deel?’ Ik vroeg het te snel; te onzeker.
Anna schermde haar ogen af voor de zon, keek omhoog naar me, door samengeknepen ogen.
‘Nou gewoon, ons gesprek, bij de boom, over de oorlog en zo. Het greep je best wel aan, toch? Misschien was ik een beetje te brutaal geweest’
‘O. ja.’ Ik herstelde me. ‘Nee hoor, je mag me die dingen best vragen, het is allemaal geen geheim. Ik had het er gewoon niet vaak eerder over gehad.’
‘Zeg. Maar ehm.’ Een klein hupje over een tak. ‘Waaraan dank ik deze eer?’ Ze wiebelde haar arm, als om te tonen dat ze daarop doelde.
‘Van deze wandeling?
Ze knikte.
‘Ik wilde je een vraag stellen.’
‘Brand los.’ Zei ze alleen maar.
‘Wel,’ Een pauze, ‘gisteravond: was jij dat?’
‘Was ik wat?’ Ze hield zich overdreven onwetend, speelde een spelletje met me.
‘Gewoon, je weet wel. ’s Avonds, weer onder de eik.’
Weer die blik naar boven, door spleetjes van ogen tegen de zon in, maar nu met een ondeugend, getuit glimlachje.
‘Hoezo? Was het spannend?’
Was jíj het?’ Herhaalde ik.
Anna liet haar hand zakken, keek lachend naar de andere kant.
‘Ik weet wíe gisteravond de slaapzaal uit is geweest… En ik kan het je ook wel vertellen… maar waarom vraag je me niet wat anders? Iets leuks? Iets wat niet over vrijen gaat, maar gewoon iets over mij of jou.’
Vrijen. Dat woord gebruikte ze. En ik wilde haar best van alles vragen, wilde heel veel over weten, maar was niet goed meer in alledaagse kleinburgerlijke conversatie, of was het nooit geweest. Ik keek daarom naar Anna’s bloezende hals, in de hoop een glimp van haar borsten op te vangen, waar ik zo nieuwsgierig naar was. Heel even moest ik de verleiding weerstaan gewoon een hand op haar borsten te leggen, haar bij haar mooie middel te pakken en te kussen.
‘Oke,’ zei ik, in plaats daarvan. ‘Ik ben wel nieuwsgierig naar wat jou zo anders maakt dan de andere meisjes hier.’
Ze leek de vraag goed te keuren. Heel opzichtig zelfs: ze gaf een tevreden knik met haar hoofd.
‘In welk opzicht?’
‘Wel.. Je lijkt jezelf niet zo te willen… niet zo te willen tonen. Je bent volgens mij in bijna alles de beste, je hebt de prachtigste jurk, je speelt mooi en je weet precies hoe je over moet komen. Maar terwijl de anderen graag gezien willen worden en mij om complimentjes komen vragen, doe jij precies waar je zelf zin in hebt.’
Anna leek even na te denken.
‘Oke. Wel, allereerst, ik ben echt niet de beste in alles. Susan, Liz, Rose, zij zijn toch een beetje de pareltjes van de school. En ten tweede, ik wil óók best complimentjes van je.’ Bij die opmerking duwde ze haar elleboog speels in mijn zij. ‘Maar als je dan gelijk hebt. Misschien... Alle meisjes hier zijn bezig met hun toekomst, en die toekomst is heel wat onzekerder dan hij voor de oorlog geweest zou zijn. Om te trouwen, bedoel ik. Als ik meerderjarig word, en dat is met een jaar al, erf ik sowieso een fortuin. Dat heeft mijn vader mij nagelaten. En wat trouwen betreft... Ik ben toch al verloofd.’
Ik stopte met lopen. Voelde een steek in mijn buik. ‘Verloofd?’ Vroeg ik vertwijfeld. ‘Met wie?’
‘O’Reilly. Hij is senator.’
‘Washington?’ vroeg ik? ‘Hoe oud is die?’
Ik kon de vrijpostige Anna niet indenken met een lullige politicus naast haar. Ik was niet zozeer jaloers, of wilde dat niet zijn, maar het plaatje klopte in mijn hoofd niet.
‘Hoe oud? Wat maakt dat nou weer uit? En ja, Washington. Hij is een Ier, een oude vriend van mijn vader. Ja, wel iets jonger hoor. Ik ben ook Iers van afkomst, wist je dat?’
Ik ging niet op haar vraag in. Ik voelde mij een beetje kwaad dat dit meisje zomaar haar jeugdigheid op zou geven voor nota bene datgene waar ik zo de pest in had: iemand in de federale overheid.
‘Ik vind jou niet passen in Washington, naast zo’n oude kerel.’ zei ik haar.
‘Oh, en naast wie wel? Naast jou?’
Ik dacht eerst dat het een plagerige vraag was, maar ze keek ernstig. Troostend bijna.
‘Ik vind je een lieve jongen hoor, dat zei ik al. En een knappe jongen ook en je bent jonger dan O’Reilly. Maar je hebt oorlog in je hoofd. En je bent spannend en ik vind het leuk om met je te praten en om je dingen te vragen. Maar op je steunen kan ik vast niet, en uiteindelijk zou je steunen op mij, omdat je nachtmerries had van slachtpartijen...’ Ze wachtte even. ‘Kom, laten we verder wandelen.’
We liepen een stuk door, in stilte, armen niet langer in elkaar. Ik wist dat ze gelijk had. Dat had ze tot nu toe trouwens met elke vraag en elk antwoord.
‘Wat zou jij doen, als jij een fortuin had?’ Vroeg ze plotseling.
‘In plaats van naar Washington gaan, bedoel je?’
‘Doe niet zo flauw’, zei ze boos en voor het eerst merkte ik dat ook dit meisje zwakke plekken had.
‘Ik weet het niet,' zei ik. 'Allereerst zou ik naar Old Hickory terugreizen, waar ik ben opgegroeid, en het herbouwen. Het weer in bloei zien.’
‘Mis je het?’
‘Totaal niet. Maar ik zou iets willen hebben wat niet stuk was. Uit het verleden.’
Anna keek me meewarig aan. ‘Oke. En daarna?’
‘Daarna zou ik hier ver vandaan gaan. Naar Californië, een stuk land aan de zee. Of naar de oude wereld, Parijs, of...’
We waren nu niet ver meer van het schoolgebouw. ‘Zou je me meenemen?’
Waarom vroeg ze dit nu weer, kon ik alleen maar denken. Eerst een rare afwijzing, nu een, wat.. een flirt? Een verzoek?
‘Nee, wacht, geen wantwoord op geven.’ zei ze en posteerde zich tegenover me. ‘Claire. Wat je ook met haar gedaan hebt, ze wil het nog eens voelen. En misschien wel nog eens. Ze is dol op je. Neem haar mee. Of Liever nog, Diane. Diane is lief en ze is prachtig en als ik een man was, zou ik haar meteen ten huwelijk vragen. Ik houd veel van haar en ze is smoorverliefd op je, maar je geeft haar niet eens aandacht. Dat is niet eerlijk.’
‘En jij dan?’ vroeg ik.
‘Jij en ik zijn hopeloos samen, dus mij moet je uit je hoofd zetten.’
Of het kwam door de manier waarop ze het zei, of gewoon omdát ze het zei, weet ik niet, maar een droeviger zin dan deze had ik me hier niet kunnen bedenken. Anna draaide zich om en liep vlug, op haar tenen, de treden van de veranda op, haar haren dwarrelend langs haar los geplooide rug. Ik wilde haar nog iets zeggen, maar had moeite om het te bedenken.
‘Anna!’ riep ik alleen maar naar haar.
Ze stopte, keek kort om, met de lippen iets vaneen en met haar droevige, blauwe ogen half door een lok haar bedekt.
Ik zweeg, wist niets dan naar haar te kijken.
‘Kijk, en nu had je dus iets onvergetelijks tegen me moeten zeggen.’ Sprak ze alleen maar, en draaide zich om, liep de laatste trede op en naar binnen.
Ik trok me terug op mijn kamer, legde mij neer op mijn bed en staarde naar het plafond. De opdracht om heel Haywood in kaart te brengen, kwam me plots veel moeilijker voor. Ik bedacht me hoe lang het geleden was geweest dat ik me zo had gevoeld, verliefd, en erger nog, hoe lang het geleden was geweest dat die liefde me in de weg had gezeten. Het negermeisje uit de stallen, in ’55? Was dat de laatste keer? Als dat zo was, was het ook de eerste keer geweest en had ik inderdaad – Anna had alweer gelijk – niets meer dan oorlog in mijn hoofd gehad het belangrijkste deel van mijn leven. Ik piekerde over een manier om de gevoelens te verdoven. Weer hout kappen? Of een willekeurig meisje uitkiezen en neuken? Lizzy kwellen? Een fles Bourbon uit de kelder halen en de andere drie combineren?
Ik werd in mijn mijmeringen gestoord door een klop op de deur. Het bleek Diane te zijn, die niet op verzoek van Anna of van haarzelf was langsgekomen, maar op bevel van Van Patten. Ik herinnerde mij nu de vraag om nieuwe hemden. Diane bood aan om niet de oude te kopiëren (ze zaten me te wijd bij de hals en waren gefabriceerd volgens een verlopen, al te Zuidelijke mode), maar nieuwe aan te meten. Ik had met het meisje te doen. Ik ontkleedde mijn bovenlijf en liet haar met haar vingers het meetlint langs mijn middel en mijn borstkas leggen. Ze deed het ongemakkelijk en ik ging er des te zelfverzekerder door staan. Ik voelde haar van dichtbij kijken naar mijn huid, zag haar mijn ogen ontwijken, bang dat ik haar iets onbehoorlijks zou vragen, of juist hopend dat ik het zou doen. De onhandige lievigheid, die ik tot nu toe voor beleefdheid had gehouden, bleek dus uit verliefdheid te zijn geboren, en hoewel ik mijn gedachten niet van Anna af kon zetten, probeerde ik toch iets van Dianes lichaam te ontwaren, terwijl ze zo dicht tegen me aan bewoog. Wat ik voornamelijk kon zien, was een in katoen gestoken middel dat hoog en smal was. Om haar bovenarmen zat nauwelijks stof, waardoor ik slanke armen en schouders kon zien en door de dunne, geknoopte voorkant van haar jurk zag ik kleine, ronde borstjes. Ik was benieuwd hoe haar heupen gewelfd zouden zijn onder dat slanke middel en wilde haar opeens graag naakt zien.
Ik nam een besluit toen ze mijn maten had opgenomen en vroeg haar, zo vriendelijk mogelijk, of ze mij vanavond misschien gezelschap zou willen houden.
‘Hier?’ vroeg ze verschrikt, doelend op mijn vertrek en om haar gerust te stellen stelde ik voor om samen te eten, waarna ze mij misschien iets kon laten horen op het klavier.
Het was een beetje flauw natuurlijk, want ze wist best dat ze als een soort lichamelijke troost diende en dat mijn aandacht tot nu toe steeds naar haar wildere jaargenotes was uitgegaan, maar ze toonde zich toch verheugd om mijn toenaderingspoging. Ze beloofde dat ze om half zes voor me klaar zou staan bij de eetkamer en verder dat ze haar best zou doen op de hemden. Ze bedankte me zelfs voor mijn tijd en vertrok met een kleine buiging.
Ik schoor me goed ditmaal, en beloofde mijzelf dat ik het fijn zou maken voor Diane. Of misschien beloofde ik het Anna. Dat kostte mij uiteindelijk geen moeite, integendeel, nog voor het einde van de avond was ik verbaasd over mijzelf dat ik het meisje tot nu toe zo eenvoudig aan de kant had laten staan. Ze had een prachtige, warm lichtblauwe jurk voor me aangetrokken, met kleine strikken over de naden. Het decolleté was diep, maar niet zo diep dat het iets verklapte: alleen de rug liet de bovenste twee werveltjes zien, die het meisje iets heel teers gaven. Even, toen ik haar stoel aanschoof, raakte ik ze aan. In alle opzichten was de jurk te luxe, te mooi voor de gelegenheid en had ze teveel werk gemaakt van haar opgestoken haar en geschilderde ogen. Ik was benieuwd of het Anna was die haar had geholpen zich klaar te maken voor deze avond; bij de gedachte dat zij het was die Diane had bereid, werd juist Diane zelf erotiserender voor me. Aan het einde van de maaltijd, waar we vooral over haar hadden gepraat, tijdens het klavierspel, werd in de roes van wijn en de schoonheid van dit prachtige meisje de mogelijkheid steeds reëler dat ik vanavond naar bed zou gaan met een Haywood-studente, niet omdat ik het kón, maar omdat zij het zelf wilde. Na een korte nocturne van Bach stelde ik voor om naar mijn vertrek te gaan: zij vroeg me of ik haar kort wilde excuseren, om iets voor de nacht aan te trekken (ze had iets moois voorbereid) en ik stemde in. Ik maakte mijn bed op, zette de olielampen aan de goede kant, opdat ik het mooiste zicht op Diane zou hebben als ik haar nam. Ik opende de deur van mijn kamer, om Diane op te halen.
Een kleine, koele hand tegen mijn borst hield mij tegen in de deuropening.
‘Stop,’ zei een trillende, bekende stem, die mijn door wijn benevelde hoofd met verrukking vulde.
‘Ik wil niet dat je haar vrijt. Ik wil dat je míj vrijt.’
En Anna duwde me met een verbazende kracht terug mijn kamer in, het bed op, slingerde mijn deur dicht. In het schemerende olielicht zag ik hoe ze een witte japon over haar hoofd heen trok en een volledig naakt, bijna volmaakt mooi lichaam aan me toonde. Haar borsten waren nog mooier dan ik me had voorgesteld, stevig, symmetrisch en naar voren gericht. Haar heupen en bovenbenen gespierd, haar knieën en enkels smal. Haar lichaam was over het geheel slank en krachtig, maar niet bonkig, zoals Lizzy was, eerder egaal en glooiend. En in haar bewegingen zat een vuur zoals ik dat nooit eerder gevoeld had.
Zonder de minste twijfel klom ze bovenop me, ze nam de tijd voor mijn eerste twee knopen terwijl ze mij fel op de mond zoende en trok daarna mijn hemd in een keer over mijn hoofd heen. Ze zette haar handen op mijn borstkas en gooide mij achterover, waarbij ze bijna mijn onderlip, die ze tussen haar tanden had genomen, meetrok. Ze pakte mijn hand en duwde hem op haar borst, nam mijn schouder en rolde mij met een krachtige beweging bovenop haar.
‘Doe het’ fluisterde ze in mijn oor.
Ik trok mijn riem los en trok mijn broek over mijn billen naar beneden, pakte mijn penis in mijn hand. Nogmaals sprak ze een ‘doe het,’ en ik deed het, duwde mij in haar.
Haar vagina voelde nog heerlijker dan de rest van haar lichaam. Ze was glad, warm en gezwollen van binnen, en bood mij weerstand, zoals ze me in alles weerstand bood. Anna neuken was als een klein gevecht: ze verwelkomde me, diep in haar, maar hield me ook tegen: kneedde mij over de gehele lengte van mijn schacht en als ik me weer uit haar trok, liet ze dat maar ternauwernood toe, alsof ze mij vasthield. Met haar knieën klampte ze zich onderwijl aan mijn borstkas, met haar handen pakte zij mijn bovenarm en nek.
‘Diep,’ zei ze resoluut. ‘Neem me diep.’
En ik bleef krachtig, diep in haar stoten, met haar lichaam vast om het mijne, haar borsten tegen mij aan, haar mond bijtend naar mijn lippen, alsof ze met elke centimeter huid wilde voorkomen dat ik haar hier verlaten zou.
Zoals ze mijn penis met de schokken van haar heupen in zich zoog, zo leek ze het zaad uit mij te trekken. Het jeukte en bewoog als stroop door mijn penis heen haar lichaam in. Ik leek het te kunnen voelen stromen nog nadat het mij al verlaten had, en waar ik geen klank meer uit mij kreeg, daar beantwoordde zij de golven van mijn orgasme met stoten lucht diep uit haar keel.
‘Blijf in me,’ smeekte ze mij, en ik gaf aan haar toe. Mijn penis tintelde, haar vagina gloeide en zo bleven wij een ondenkbare tijd achter, lichaam in perfect lichaam, één geworden in de ondenkbare stilte van Haywood Middle.
Deel 5
Anna was verrukkelijk en ze bleef nog een tijd bij me. Ik kon haar naakte silhouet zien in het licht van de olielamp: het was het silhouet van een volwassen vrouw, niet dat van een meisje. Een vrouw die duidelijk wist dat ze mooi was en die zich aan me durfde tonen. Ik bleef stijf bij de opwindende gedachte dat ik naar haar sappen rook en smaakte en steeds moest ik de neiging weerstaan om haar lieve woordjes te onderbreken door mij opnieuw tussen haar schaamlippen te drukken en het ruwe, eindeloos diepe klaarkomen in haar warme lijf te herhalen.
Maar zo zelfverzekerd als Anna pronkte met haar heupen en gespierde taille en zo uitdagend als haar plakkerige haren met de puntjes haar lippen, kin en hals raakten, zo weifelend klonk alles wat ze zei. En omdat ik dacht dat ik de bron van haar twijfel kende, besloot ik het haar ten slotte op de man af te vragen.
‘Houd je van hem? Die Ier?’
Anna stokte even en verbeterde mij toen. ‘Die Ier.. O’Reilly… Mark heet hij.’
‘Ja. Houd je van hem?’
‘Mark is een goed mens. Hij is eerlijk en zorgzaam. En ik geloof dat ik gelukkig kan worden met hem.’
Ik twijfelde even. ‘Maar dat is niet echt een antwoord, toch?’ vroeg ik toen, hoewel ik vreesde dat het wel een antwoord was, alleen niet het antwoord dat ik horen wilde.
Anna draaide zich op haar rug, ademde diep in en kamde langzaam met tien vingers het haar uit haar gezicht.
‘Vooruit.’ Zei ze, en ze zuchtte. ‘Weet je nog dat ik zei dat als ik een man was, dat ik dan met een meisje als Diane zou trouwen?’ Voorzichtig zag ik haar mijn kant op kijken.
‘Ja..’Antwoordde ik.
‘Nou, als ik niet een man was, maar mijzelf, zou ik óók met Diane willen trouwen. Als je begrijpt wat ik bedoel.’
Ik was eigenlijk niet verbaasd: het verklaarde in ieder geval haar schijn van onaantastbaarheid tegenover me. In het verleden had ik dergelijke dingen vaak gezien, zeker onder soldaten die voor langere tijd in elkanders nabijheid verbleven: waarom zou het voor meisjes in zuiver een louter vrouwelijke omgeving anders zijn? Maar tegelijkertijd voelde ik iets van nijd: ze had me dus voor de gek lopen houden.
‘En hier. Wij hier. Vanavond? Was dat...?’
‘Nee, wacht,’ en snel legde ze een bemoedigende hand op mijn arm. ‘Dat bedoel ik nu juist níet! Vanavond wilde ik echt naar jou toe en ik vond het heerlijk met je. Heerlijker dan iets wat ik ooit gevoeld heb misschien wel. Maar, en dat is nu juist zo verwarrend, ik heb mijn hele leven altijd alleen meisjes écht mooi gevonden. Eerst Liz: ik was jaren zó verliefd op Liz. Misschien had je dat al wel een beetje geraden. Nu goed, en later, toen dat opeens overging, werd het Diane. Zij is echt ontzettend mooi en lief. Ik dacht eigenlijk niet dat ik überhaupt ooit van een man zou kunnen houden, laat staan dat ik seks met hem zou willen.’
‘Maar toch verloofde je je met één.’
‘Ja. Vind je dat fout?’
‘Ik vind dat een verstandshuwelijk je niet past.’
Anna kwam overeind. ‘Misschien niet,’ zei ze. ‘Ik vind verstandshuwelijk trouwens een rotwoord. Maar dit wat ik nu heb gedaan, past in zekere zin ook niet bij me. ’
‘Je wilde het toch? Waarom maak je het zo moeilijk voor jezelf?’
‘Omdat het wel past bij Diane, die echt om je geeft en om wie ik zelf veel geef. En die Diane, die heeft vanavond vergeefs op je zitten wachten,’ antwoordde ze, terwijl ze uit bed stapte en naar haar japon liep. ‘En daar voel ik me gemeen over.’
‘Ik zou toch voor jou gekozen hebben,’ zei ik stellig.
‘Nee, dat moet je niet doen. Je moet haar een kans geven. Beloof me dat, dat je het goed zult maken vanavond. Met haar.’
Ik dacht na over een goed antwoord. Haar plotselinge wispelturigheid stoorde mij, het feit dat ik nu iets goed moest maken, terwijl zij mij toch het bed op geduwd had ook trouwens.
‘Oké, ik beloof het je.’ Zei ik alleen maar; mijn ergernis hield ik voor me. ‘Maar Anna... En jij dan?’
‘Ik ben niet jaloers,’ antwoordde ze luchtig, terwijl ze haar japon over zich heen liet glijden. Ze trok hem recht, en ik zag in het schaarse lamplicht haar tepels nog door de stof heen schijnen.
‘Welterusten, mijn lieve soldaat.’
*
De volgende morgen ging ik wat verward door het gebouw: ik probeerde vooral, heel laf, de confrontatie met de ongetwijfeld gekwetste Diane te ontwijken en meed de meisjesvleugel en de eetzaal. Het lukte me om in zekere rust een dakspant aan de zuidzijde van het gebouw van houtrot te ontdoen en een stut aan te brengen, voordat Van Patten mij op kwam zoeken en verzocht even met haar mee te lopen naar het kantoor.
De rectrix begon het gesprek al in de gang met haar gebruikelijke terechtwijzingen. Ik schatte haar om en nabij de vijftig en daarmee had ze inderdaad twintig jaar levenservaring op me voor; ze was zeker een belezen, intelligente en ook smaakvolle vrouw (aantrekkelijk vond ik haar toch niet), maar de belerende, bitse toon waarmee ze mij als een klein jongetje placht toe te spreken, begon me meer en meer tegen te staan. Nu had ze vernomen dat ik me de afgelopen dagen erg geïnteresseerd, nee, ‘geïntrigeerd’ gebruikte ze, had getoond in de jonge mejuffrouw Courtown – Anna dus. En of ik wel wist dat zij binnen niet al te afzienbare tijd O’Reilly zou gaan heten en of ik me niet schaamde.
‘Of ik me niet schaam waarvoor? Ze is een intelligente vrouw, zelfstandig. Jazeker, ook mooi,’ zei ik. ‘Maar vergeet niet, dat ik hier ook gewoon met een opdracht kom.’
‘Je opdracht. Vooruit, natuurlijk. Maar ik wil je toch vragen ervoor te waken om een jong meisje dat een toekomst voor zichzelf heeft weten te garanderen – een toekomst die heden ten dage niet zo vanzelfsprekend meer is en waar door ons allen hard aan is gebouwd – met je aanwezigheid en je vleierijen het hoofd op hol te brengen.’
Ik dacht er even aan haar aan te spreken op de ‘vleierijen,’ – Anna had mij besprongen, niet ik haar -maar ik liet het gaan.
‘Akkoord.’ Zei ik, wetende dat ik niet akkoord was. ‘Wat wilde je me laten zien?
Ik volgde Van Patten haar kantoor in en wachtte tegenover haar bureau. Ze liep direct door, opende een zware kast aan de zijwand, rommelde er kort in, legde vervolgens, met een krachtige zwaai, een donker houten enkelloops Rowland en Watson-jachtgeweer voor mij op het blad neer en ging op haar stoel zitten.
‘Weet je hoe die werkt?’
Ik raakte het ijzerwerk aan. Het was een knap exemplaar, niet meer dan tien jaar oud. Er waren er naar mijn weten niet veel van naar Amerika geëxporteerd.
‘Natuurlijk weet ik hoe die werkt.’ Zei ik. ‘Hoe is hij onderhouden?’
‘Goed. Kun je er wild mee schieten?’
‘Met de juiste ammunitie, ja. Hert, of zwijn. Een patrijs gaat ie dwars doorheen. Mag ik?’
Van Patten maakte een uitnodigend gebaar. Het geweer lag goed in de hand en was fijn uitgebalanceerd. De kolf was sierlijk bewerkt – onnodig voor een jachtgeweer, maar toch gaf het het wapen klasse. Het was niet onwennig om weer een geweer in de hand te hebben, waar ik dat wel had verwacht: ik schrok van het gemak waarmee ik me een doel in het verlengde van de loop voorstelde. Een keurig rechte, gladde loop.
‘Het vlees is onbetaalbaar in de stad,’ vervolgde Van Patten, ‘en daarom wil ik jou vragen, als je er toch bent, om je nuttig te maken en zo’n hert of zwijn te schieten. Munitie genoeg, maar ík ga er niet mee op pad.’
Ik legde het geweer terug op het bureau en stemde zonder twijfel in. Na de bewogen afgelopen dagen zag ik een kleine expeditie in de omgeving wel zitten en het mogen dragen van dit stuk was een eer op zich.
‘Eén ding: ik ken de omgeving niet. Ik heb een secondant nodig. En een tent, een knapzak, een jachtmes en eigenlijk een paard voor de last.’
‘Paarden hebben we niet meer. Tentdoek hebben we, een oude legertas hebben we hier ook nog wel. Als secondant, zou ik zeggen: vraag Lizzy mee. Zij kent de omgeving hier als geen ander en als je haar even de kans geeft, loopt ze sneller en langer dan jij.’
Ik overdacht kort de optie. Ze zou inderdaad een prima jager zijn, zo stelde ik me voor. Aan de andere kant: alleen het woud in met dat woeste meisje, en haar dan mijn geweer laten vasthouden. Ik had te veel van dat soort ‘ongelukken’ gezien in de oorlog, en besloot verstandiger te zijn.
‘Zij en ik liggen elkaar niet zo, vrees ik.’ Ik woog mijn opties en besloot het toch te vragen: ‘Hoe is Diane thuis in de omgeving?’
Van Patten zette zich tegen de leuning van haar stoel en trok een blik vol ironie.
‘Diane dus. Prima, ik zal haar vragen. Zelf weten hoor: meer sjouwwerk voor jou.’
En terwijl ze haar stoel naar achter schoof en opstond, ten teken dat ik mijns weegs mocht gaan: ‘Morgenochtend bij zonsopgang, bij de poort. De spullen mag je naar eigen lust bijeenzoeken op de oude clavigerzolder.’
*
Volgens mijn oude zakhorloge was het half zeven toen ik buiten op de veranda stond. Ik was veel te vroeg. De nog zwak verlichte hemel toonde zich wolkenloos tussen de boomtoppen; vlak boven het gras, waar voorzichtig al de eerste krekels ontwaakten, voorspelde een kniehoge laag zilveren nevel een windstille zomerdag. Ik zette mijn beladen rugzak tegen een pilaar en nam plaats op de bovenste van de vier tredes naar de tuin toe. Diane mocht van mij nog even op zich laten wachten: de wereld deed fris en zorgeloos aan. Zo overdacht ik vast mijn houding voor vandaag. Het idee van een expeditie maakte mij opgewonden genoeg, de gedachte aan een sierlijke jonge vrouw aan mijn zijde nog meer. Maar aan Anna had ik beloofd Diane een fijne tijd te geven, een fijn gevoel. Áls ik haar vrijen zou, dan moesten het initiatief en de wens, hoe tegennatuurlijk het ook voor mij voelde, van haar kant komen.
Pas toen de eerste zonnestralen in het oosten tussen de berken door straalden, hoorde de voordeur van Haywood weer opengaan en hoorde ik mijn reisgezel naar buiten stappen. Ik keek om. Ze was een plaatje en meteen daar vreesde ik dat ik mijn behoudendheid snel overboord zou gaan gooien. Al de overdadige meisjesachtigheid van twee dagen terug had ze van zich afgeworpen: boven een paar bruinleren, halfhoge laarzen droeg ze een beige broek met plooi, vastgegespt door een leren riem rond een hoge, bevallig smal ogende taille. Haar blonde haren had ze opgestoken onder een wijde linnen hoed. Haar hals en armen, op een tweetal centimeters over de schouder na, bleven onbedekt door een crèmekleurige blouse van dun, licht katoen. Het viel me op dat haar armen niet mager waren, of slap –dat zeker niet- maar wel smal, breekbaar smal, zoals dat alleen bij de jeugdigste meisjesleden te zien was. Als om Van Pattens ongelijk te bewijzen, droeg ze een kleine rugzak op de rug, met daarachter, aan een brede leren band, het jachtgeweer: een prikkelend stoer detail aan een geheel dat me vooral schattig, ontwapenend schattig voorkwam.
Diane glimlachte zenuwachtig, alsof ze op mijn goedkeuring wachtte en zei me goedemorgen. Het was een ongemakkelijk moment: het waren de eerste woorden sinds ik haar had laten stikken na het souper. Maar ze nam mijn complimenten in ontvangst en leek – net als ik – de afwijzing achter zich te willen laten.
‘Wil jij deze?’ vroeg ze nog en maakte aanstalten om het wapen van haar rug te laten glijden.
Ik zei haar dat ze het bij zich mocht houden. ‘Het staat je wel.’
En daarop nam ik het voortouw om langs het smalle, lang onbereden ruiterpad naar het zuiden af te dalen. Ze vroeg me waarheen en ik gaf haar aan dat ik op een kaart op de zolder – ik had hem bij me gestoken - een aantal heuvels had zien staan, met een grote weide aan de bosrand, een mijl of zeven in zuidoostelijke richting. Diane kende de plek.
‘Voorbij Hidgon lake.’ Zei ze. ‘Maar dat staat in de zomer bijna droog.’
Een prater bleek ze aanvankelijk niet, een vrager evenmin, maar ze liep met opvallend gemak door het woud en al gauw toonde ze zich voorzichtig geïnteresseerd in alle wildsporen en alles wat ik haar over de jacht vertelde. Een beetje bezwaard voelde ik me wel en zo nu en dan dacht ik er aan om haar gewoon te bekennen dat ik een hert ook met gemak had kunnen schieten in de tuin van de school zelf en dat het me meer om de tocht en de buitenlucht te doen was – en niet te vergeten haar gezelschap, dat ik haar ook verschuldigd was – dan om de overvloed aan dieren die ons verderop te wachten zou staan. Zolang zij zich vermaakte, besloot ik steeds, zou ik het nog voor me houden en ze vermaakte zich. Ik stelde haar vragen over haar afkomst en geschiedenis en ze gaf steeds korte antwoorden met haar beleefde, fragiele stem. Haar ouders kwamen uit Denemarken, ze hadden zich in Louisiana gevestigd voor de houthandel. Dat was voor haar geboorte. Haar naam: Tomsen, was van haar moeder, die nog leefde, maar in Kopenhagen. Vader was lang overleden en zij had hier moeten blijven op de Franse school, om zich uiteindelijk, als de juiste kandidaat zich aandiende, weer te vestigen in een van vaders havenpanden aan de Golf. Ze schreef haar moeder nog regelmatig.
Ze praatte er niet al te graag over, zo merkte ik. Ik had moeite om haar stiltes steeds te doorbreken en uiteindelijk besloot ik, toen ik haar een hand aanbood op een kleine, steile heuvel, om het gevoelige onderwerp dat me – en wellicht haar ook – dwarszat, toch maar bespreekbaar te maken.
‘Het spijt me nog, van eergisteren.’ Begon ik voorzichtig.
Ze keek me heel kort aan. Een beetje gepijnigd.
‘Oh… Dat is al goed, hoor.’
‘Nee, dat is het niet,’ zei ik en wat ik zei klonk gemeend. Was, zo dacht ik nu, ook wel gemeend. ‘Ik ben je op zijn minst heel erge excuses verschuldigd. Je had je mooi gemaakt voor me en ik vond het echt fijn met je. Ik had .. ’ En daar hield ik even stil. Ik had wat? Je in mijn bed moeten vragen? Het klonk absurd zo.
‘Echt? Vond je het wel fijn?’ vroeg ze bedeesd.
Ik knikte. ‘Je was prachtig. En je speelde Bach heerlijk en je was fijn om mee aan tafel te zitten. Je bént trouwens prachtig, ook nu.’ Dat laatste was onhandig, net te veel.
Diane glimlachte verlegen. ‘Dank je,’ zei ze, terwijl ze haar rug rechtte aan de top van de heuvel. ‘Maar haha. Het was Hän...’
Ik onderbrak haar daar abrupt, suste, legde een hand op haar schouder en gebaarde dat ze stil door haar hurken moest.
‘Voorzichtig,’ fluisterde ik. ‘Het geweer.’
Mijn tas liet ik voorzichtig van mijn schouder zakken, op de zachte aarde, en ik kroop op knieën en ellebogen naar de rand van de duinpan waarop we ons bevonden. Diane wachtte even en ik gebaarde naar haar dat ze laag moest blijven.
‘Daar.’ En ik wees het dal voor ons in. ‘Zie je hem?’
Ze kwam vlak naast me liggen, het geweer in haar handen nu. Haar elleboog raakte de mijne.
‘Waar?’ fluisterde ze.
‘Bij de bosrand, honderd, honderdvijftig meter. Hier, wacht.’ En ik schoof dichter tegen haar aan, geleidde één hand van haar aan de grip van het geweer, legde de kolf tegen haar schouder. Heel langzaam, terwijl ik over haar heen hing, wees ik de loop in de richting van de bosrand.
‘Kijk over de loop heen.’ fluisterde ik in haar oor. ‘Zie je hem?’
‘Oh wow... Hij is mooi..’
‘Wacht.’ En ik legde een knie tussen de hare, een elleboog aan elke kant van haar lichaam. Mijn bekken rustte zachtjes op haar dij en ik kon haar zoete haren ruiken. ‘Laat me je helpen’
Voorzichtig bracht ik haar rechterhand naar de trekker, haar andere hand legde ik goed onder het voorhout. Mijn hoofd plaatste ik zo dicht mogelijk tegen het hare aan, als om met haar mee over de slede te kunnen turen.
‘Kijk over de loop heen en laat voor je oog dit puntje hier...' Ik wees met mijn hand naar het eind van de loop en daarna naar de aanhef, ‘Precies in dit sleufje vallen.’
Diane lichtte beheerst het geweer iets hoger. Met mijn hand veegde ik zacht, bijna onmerkbaar over haar schouder. Kippenvel trok door haar huid. Ze moest voelen dat ik een erectie kreeg tegen haar been aan, maar reageren deed ze niet. Ik legde daarom, uitdagender, een hand op haar onderrug, met mijn duim in de holte van haar ruggengraat.
‘En nu?’ Vroeg ze bijna onhoorbaar.
Ten antwoord liet ik alleen mijn adem tegen haar oor lopen – een siddering ging door haar heen – en schoof ik mijn hand traag van haar rug naar onder haar borst, haar kleine tepel tussen mijn middel- en ringvinger. Mijn onderlijf drukte ik iets steviger tegen haar aan.
‘Houd je ademhaling traag,’ zei ik tegen haar. ‘En houd al je aandacht alleen maar op het doel. Jij, het geweer en het dier… Weet je waar je richten moet?’
‘Nee..’
‘De schouder, en dan een vingerlengte naar achteren.’
Ze haalde een schokje lucht naar binnen, door open mond en bewoog het geweer minimaal. Verder hield ze zich roerloos. Ik wist niet zeker of ze van me verwachtte dat ik haar het sein zou geven, of dat ik haar ontkleden zou. Ik deed geen van beide en bleef met haar mee staren, zo vlak op haar, rook alleen haar warme huid en luisterde naar de lucht tussen haar lippen.
‘Hij beweegt.’ fluisterde ze plotseling.
‘Ja.’
‘Maar dan ontsnapt hij.’ En ik zag haar vinger naar de trekker bewegen.
Heel kalm schoof ik mijn hand onder haar kleine borst vandaan, naar de arm aan het voorhout. Ik duwde de loop een paar graden naar beneden.
‘Laat maar ontsnappen dan.’ Zei ik haar.
Ze liet, opgelucht, haar longen leegstromen. ‘Daar gaat hij. Hij is zo mooi.’
‘Ja… Een alfamannetje. Het prijsdier.’
‘Maar nu vangen we niks.’
‘Die bok,’ zei ik, nog altijd fluisterend, ‘Weegt tweehonderd kilo, of meer. We zouden hem moeten laten liggen.’
Heel zachtjes gaf ik haar een kusje op haar achterhoofd, waarna ik overeind kwam, tot mijn hurken. Ik klopte de grond van mijn knieën en bood haar een hand aan om op te staan, die ze twijfelend aannam.
‘En dan nog,’ vervolgde ik, ‘Had je al nu naar huis gewild?’
Ze sloeg haar ogen neer en glimlachte verlegen.
‘Kom,’ en ik wees naar de heuvel achter waar het hert het woud in was verdwenen, ‘Laten we daaroverheen gaan, voorbij het meer en dan een na een mijl kamp maken. Anders worden we opgegeten door de muggen.’
Aan haar nog verwachtingsvolle ogen kon ik zien dat ze iets had gevoeld daarjuist. Misschien wel meer had verwacht. En gehoopt.
*
Ons ‘kamp’ bouwden we aan de noordzijde van een licht beboste heuvel, met een provisorische tent vooral voor haar. Koud was het, al pikdonker donker, nog altijd niet. Ik had een stevige haas weten te schieten, ontvellen en braden aan een van berkentakken gefabriceerd spit. Diane had het allemaal vooral geboeid aangezien - of was het bewonderend - en was nooit meer dan een meter van mijn zijde geweken. Omdat zelf gevangen eten aan het einde van een reis altijd het beste smaakte, hadden we het bovendien lekker gevonden. Ze had daarna een lang, sierlijk wollen vest uit haar rugzak getrokken en was op een deken naast mij komen zitten, starend naar het vuur.
Onze gespreksonderwerpen betroffen kunst, Haywood, jeugd en vroegere, mooie tijden. Ze wist van alles wat en ik praatte graag met haar, al miste ik de assertiviteit in haar vragen die Anna wel had. Ik merkte wel dat ze de onderwerpen langzaam poogde naar uitdagender onderwerpen te draaien, maar ik waakte ervoor te happen: hier bevond ik me, naast een meisje van onweerstaanbare schoonheid, van wie ik zo graag wilde zien wat zich onder haar kleding bevond, maar tegenover wie ik nu juist die wens om haar lijf aan te raken, mijn geilheid, niet verantwoorden kon.
Uiteindelijk zette ze toch door, met een plotseling en vrijwel retorisch: ‘Was je eigenlijk getrouwd?’ Een korte pauze. ‘Voor de oorlog, bedoel ik?’
Ik prikte even in het vuur en besloot toen, toch nieuwsgierig, te ontdekken waar ze heen zou sturen. ‘Getrouwd? Nee. Voor de oorlog, hemel.. Hoe oud dacht je dat ik was?’
Negenentwintig… Dat vertelde Claire ten minste.’
‘Nou, dat is wel wat jong om al getrouwd geweest te zijn.’
‘Verloofd dan? Of verliefd?’
Ik lachte. ‘Verliefd is wel een tijd terug geweest.’ Anna besloot ik hierbuiten te laten.
‘Op wie?’
‘Wil je dat echt weten?’
‘Já.’Ze keek er vrolijk .
‘Nou vooruit. Ze was een mooi meisje, om en nabij mijn leeftijd. Ludmilla, heette ze. Thuis, op Old Hickory.’
‘En was ze ook verliefd op jou?’
‘Ik wil graag denken van wel…’
‘Waarom liep dat af? Of liep het af?’
Ik draaide even mijn schouders los. ‘Nou, die Ludmilla... die was zwart. En slaaf. En mijn vader was daar natuurlijk enorm tegen, de racistische zak. Dat ik zo geïnteresseerd in haar was. Hij vond het flikflooien op jongere leeftijd nog wel prima, met de slavinnen - dat deed hij zelf ook trouwens – maar toen het langer bleef duren, begon hij zich steeds meer zorgen te maken dat ik haar zwanger zou maken of trouwen of zo.’
‘Hadden jullie ook...? Je weet wel.’
Ik lachte. ‘Ja, natuurlijk hadden we ook je weet wel en ik snapte mijn vader ook wel in zekere zin. Ik gaf haar trouwens elke keer ochtendbrood mee. Dat is de eenvoudige versie van die Sabijnse zwammen die jullie van Van Patten krijgen om te voorkomen dat... Nou ja, die groeiden in Tennessee gewoon aan de boom. Het was ook wel gek natuurlijk: ik was de zoon van de plantagebaas, ze had helemaal geen nee tegen me kunnen zeggen en mijn pa dacht dus dat ze niks voor me voelde en dat ze misbruik van me maakte, omwille van een voorkeursbehandeling.’
‘En dus vond je vader het niet goed?’
‘Mijn vader, hè...? Hij was een bijzonder geval. Hij leidde een plantage vol slaven, hij wist heel goed waar ze goed voor waren en hij wist dat ze niet achterlijk waren, maar hij beweerde vervolgens wel dat een liefde tussen blank en zwart niet kon ‘omdat de zenuwen van een neger trager werkten dan de onze’. Echt waar, dat heb ik hem horen zeggen. Nu ja, het einde van het verhaal: Ludmilla was van hem en plukte katoen als geen ander, en dus stuurde hij mij maar het leger in. Liever geen zoon, dan een kleinkind met negerbloed moet hij gedacht hebben.
‘Oh... leeft hij nog, je vader?’
‘Nee. Hij overleed drie jaar terug. Ik was gelegerd toen in Alabama, de brief kwam een maand na de begrafenis. Hij liet me de plantage na, dat nog wel… TBC... Wel ironisch, dat vond hij een negerziekte.’ Ik grinnikte.
‘Maar die plantage, daar ben je nooit meer teruggeweest?’
‘Ja, zeker wel. Deze mei nog. Heel kort. Het was vervallen, ik herkende het huis van vroeger er niet meer in en Ludmilla was weg, met de andere zwarten vertrokken.'
‘Wat jammer.’ Ze pauzeerde kort. ‘Anna vertelde me dat... dat je dat jammer vond, dat je geen thuis meer had.’
Ik keek haar verrast aan. ‘Jullie meisjes, jullie babbelen mekaar alles door, of niet?’
Diane keek naar de grond en giechelde. ‘Nou ja, alles... Wel veel ja.’ Ze keek weer op, een beetje uitdagend. ‘Ik weet een hoop van je, hoor.’
Ik besloot mee te spelen. ‘Zoals wat?’
‘Nou, Lily vertelt sowieso altijd alles, en Claire ook. Echt, die hield niet op over je. En Jeanine...’
Ze bedacht zich, keek naar het vuur en koos een andere ingang.
‘Vanmiddag, toen we dat hert zagen... Dat was iets, toch?’
Ik sloot mijn ogen even, ademde in. Hoe ging ik voorkomen dat ik dit breekbare meisje zeer deed, dacht ik. Ik wilde zo graag verliefd op haar zijn en haar verloofde roodharige jaargenote met haar brutale vragen van me afzetten, maar alles wat ik hier voor me zag was een o zo bevallig meisje waar ik me waanzinnig toe aangetrokken voelde, dat ik vrijen wilde en dat ik daarna kwetsen zou.
‘Ja… natuurlijk was dat ‘iets’’.
‘Maar waarom ging je niet verder dan?’
Ik overdacht mijn woorden heel precies. ‘Lieve Diane,’ begon ik, ‘als die meisjes dan toch zoveel tegen je hebben lopen vertellen, dan weet je ook dat ik niet altijd lief tegen ze ben geweest. En ook niet altijd even voorzichtig.’
‘Nee… Maar toch wilde ik dat je het zou doen, vanmiddag.’
Ik draaide me haar kant op. Keek haar aan. En gaf toen aan haar toe.
‘Ja, dat wilde ik ook. Maar Diane, als we dit doen, wil ik dat je weet dat ik je écht een bijzondere vrouw vind, en dat ik dit niet doe omdat ik een opdracht heb in Haywood, maar omdat ik het graag wil.’
Ze knikte, schoof dichter naar me toe en liet haar vest van haar schouders vallen. ‘Ben je wel een beetje voorzichtig? Maar niet té voorzichtig, hoor.’
Ik knoopte langzaam de bovenste knoopjes van haar blouse los en zag de eerste verboden huid zichtbaar worden. Met mijn vingers volgde ik even de lijn van haar ribben en taille, waarvan de teerheid me steeds zo opwond en toen hoorde ik mijzelf weer besluitvaardiger, krachtiger worden.
‘Wacht, kom overeind,’ zei ik haar. ‘Ik wil zien hoe je je uitkleedt, in het licht van het vuur. Ik wil je lichaam zien.’
Ze aarzelde niet, hief zich op en maakte vlug de rest van haar knoopjes los. Daarna de gespen van haar laarzen, die ze handig van haar voeten schoof. Haar riem, broek en slip, en in een mum van tijd stond ze daar voor me, onzeker, vragend en volkomen onbedekt.
Waar die onzekerheid vandaan kwam, begreep ik niet. Haar borsten waren klein, maar volmaakt rond en stevig. Haar heupen leken nog verrassend breed onder haar smalle middel, haar benen waren lang en slank en lieten een klein, aandoenlijk openingetje tussen haar liezen. Ze was volkomen in proportie, zelfs al leken haar dunne sleutelbeenderen, schouders en heupbotten in het flakkerende licht wat puntig en hoekig. Als ze diep inademde zag ik zelfs wat rib, maar ik bleef erbij dat het geen ‘mager’ lichaam was. Het paste bij haar, bij haar mooie gezicht en slanke hals. Ik merkte dat ik staarde: ook naar het smalle, verzorgde lijntje haar boven haar strakke schaamlippen.
‘Nu jij’, zei ze tot mijn verrassing. ‘Ik ben naar jou ook benieuwd.’
En dus kopieerde ik haar, knoopte ik mijn hemd los. Mijn laarzen, mijn riem en ten slotte mijn broek en onderbroek. Mijn lid stond hard naar voren, agressief naar haar toe. Ik stak zo’n tien centimeter boven haar uit en overschaduwde haar in de breedte aan alle kanten.
Diane stapte naar me toe, raakte mijn borst aan en mijn bovenarmen. En daarna, met een verrassend besliste beweging, mijn penis. Ze voelde, en legde haar slanke, kleine hand eromheen.
‘Hij voelt warm.’ Zei ze.
‘Hij vindt je mooi, denk ik,’ zei ik plagerig, waarna ik een arm achter haar middel legde en haar naar me toe trok. Ik legde een hand ver om haar bil heen, eveneens klein, maar fier, en raakte daarbij met mijn middelvinger haar anus aan, mijn ringvinger en pink tot in haar lies, vlak tegen haar schaamlippen, die ik zo een beetje opentrok. Haar hoofd liet ze achterover vallen en ik kuste haar op de mond. Ze was nerveus, ademde gespannen en ik drong niet aan voorbij haar zachte lippen, hoewel ik in mijn geest al flitsen zag van haar mond om mijn penis heen, mijn doorduwen, mijn ruigere bewegingen. Ik kon me met moeite bedwingen met haar fijne hand om mijn tintelende penis heen, maar wilde haar en haar lichaam recht doen, wilde haar geven voor ik haar nam. Ik liet haar daarom los, liep vlug naar de tent, pakte de deken eruit en gooide die voor haar voeten, op twee meter van het vuur. Ik pakte haar op – ze was vederlicht - en legde haar op haar rug. Alles liet ze gewillig over zich heen komen.
Ik kuste eerst haar mond, daarna haar hals en haar sleutelbeenderen, haar borsten. Haar tepels staken naar boven, haar borstjes gingen schokkerig op en neer op haar borstkas. Ze piepte toen ik haar tepels zachtjes tussen mijn tanden nam, maar duwde wel zachtjes boven op mijn hoofd, ten teken dat ze mij liever lager had. Vooral haar diepe navel vond ik onweerstaanbaar, in het midden van die kleine, gladde buik, maar ook haar schaamlippen voelden glad, onontgonnen aan en toen ik er met mijn tong overheen bewoog, slaakte Diane een klein kreetje. Ze bleef volledig plat liggen, de benen iets gespreid toen ik haar likte, eerst langzaam en afwisselend, daarna sneller, krachtiger, ritmisch. Ze hield haar ogen gesloten en hijgde alleen, tot ze plots, met een schok van haar onderbuik en bovenbenen, een hoge, nog altijd schattige, maar hese kreet uitstootte, met een in alle opzichten volkomen onverwachts:
‘Oohoooh. Godver!' en daarna nog een vloek.
Een vloek... dacht ik, een die niet bij haar paste. Ik was heel even uit het veld geslagen terwijl ze nog naschokte en hijgde. Pas toen realiseerde ik me hoe waanzinnig geil die woorden me gemaakt hadden. Vuile taal te krijgen uit zo’n zuiver meisje. De dierlijkheid die dat in me losmaakte deed mij bijna van mezelf schrikken, maar ik besloot me er niet meer tegen te verzetten; besloot haar te neuken, hier, op de bosvloer, in het schijnsel van het vuur.
Ik duwde mijzelf bovenop haar en ze ontving me met een vagina die krap was, tè krap haast, maar die zich bereid toonde zich voor me op te rekken. Ze stootte eerst alleen een verrast, maar blij ‘oh, wow’, uit, en daarna, zachter dan eerst, die hese, opgewonden kreetjes. Eerst kon ik tot half in haar, pas na een aantal trage, verkennend duwende bewegingen drong ik gestaag dieper door. Bij elke millimeter die ik won, zette zij haar nagels harder in mijn rug en met een klauwende hand onder aan mijn bil leek ze me ertoe te willen bewegen haar nog verder, feller te ontginnen. Ze trok ten slotte haar benen op en liet me volledig tot haar diepste in haar stoten, wat ik traag rollend, vanuit mijn buik en onderrug deed. Ik hief mijn bovenlichaam op en zag hoe ze onder mij kronkelde.
Vlak voor ik dreigde klaar te komen, trok ik mij uit haar. Ik pakte haar bij haar middel, leidde haar op haar knieën en armen, haar kleine, ronde billen naar achter. Zonder aarzeling zette ik de kop van mijn penis van achteren tegen haar vagina aan, op mijn hurken, en nam ik één arm op haar heup, de andere op haar schouder. Ik stootte ruw en onbeheerst in haar naar binnen, en ze gilde: een heerlijke combinatie van pijn en genot. Ik trok mij grotendeels uit haar en deed het nog eens: weer die gil en een schok van haar hoofd. Daarna werd ik richtinglozer, ik bleef stoten, mijn heupen raakten haar achterwerk met een kletsend geluid. Bij het horen van weer een luid ‘ooh’ uit haar mond en daarna een hartgrondig, rillend ‘Jezus… Christus!’ hield ik mij niet meer kwam ik klaar, met ruige, stekende stoten in mijn penis en anusstreek.
Ik liet mij voorover vallen, bovenop haar, duwde haar tegen de grond en hijgde in haar oor. Ze hijgde kort mee, begon daarna plots, brutaal, hardop te lachen. Een gelukzalig lachen; stoerder en zelfverzekerder dan ik tot dan toe van haar gewend was.
Ik had haar die avond in de tent gelegd, onder een deken. Zelf sliep ik buiten op het mos, in de laatste warmte van het nasmeulende vuur. Ik kon haar ternauwernood door de opening zien liggen. Ze sliep vredig, voldaan, met een sierlijk handje lieflijk onder haar wang. Ik dacht nog lang na wat ik met haar aan moest. Niet alleen was ze mooi en fijn van zinnen, ook had ze een wilde en onberekenbare kant en ik bedacht me kort of ze voor me zijn kon wat Anna was. Misschien wel, maar ze was het niet: met Diane wilde ik – op die korte momenten zojuist bij te vuur na – voorzichtig zijn. Ik wilde haar heel houden. Wel genoot ik nu, evenals twee dagen voorheen, zeldzaam van haar gezelschap, een gezelschap dat me om haar ging en dát was het verschil: met Anna was het andersom, die stelde de vragen, die prikte dwars door mijn stoerheid heen en die maakte mij verliefd door iets te bieden wat ik nergens anders vond: geborgenheid.
Ik besloot, voor ik in slaap viel, dat mijn liefde voor Anna gedoemd zou zijn te mislukken, omdat hij geboren was uit louter pijn en beschadiging, waarin ik, of misschien wel wij allebei, in onze nabijheid een slechts tijdelijke rust konden vinden. En dat mijn liefde voor Diane gedoemd was te mislukken omdat hij geboren was juist uit zuivere genegenheid en goede wil. Een liefde waarin alle pijn, die mijn wezen in de loop van de jaren in vorm gegoten had, ontbrak.
Deel 6
Wanneer ik wakker werd op vreemde grond voelde ik me altijd bevrijd, al was het maar voor luttele seconden. Dat korte gelukzalig gedesoriënteerde moment: waar, hoe hier, wat ook weer...? Een bladeren in de registers. In de oorlog had ik deze momenten bijna verloren, maar vanmorgen waren de registers weer enkel blij: geen kanonschoten, geen dreiging en geen waakzaamheid. Enkel prikkelende, seksueel beladen flitsen van een warme, lieflijke blondine die zich nog altijd met haar knappe meisjesgezicht op geen twee meter van het mijne bevond. Mijn lijf was wat beurs, de grond kil, maar de zon was al op en de kou zou gauw wegtrekken. Ik holde mijn rug, duwde mij overeind en nam brood uit mijn tas. Ik was blij dat ik daar ruimte voor had gehad en dat we geen ontbijt hoefden te verzamelen. Ik besloot Diane te wekken met een bijna gefluisterd ‘goedemorgen, schoonheid’ en een hand op haar schouder. Ze bleek een trage ontwaker, wat haar leuk stond. Ze lachte, rekte zich uit, mompelde binnensmonds een ‘goedemorgen’ terug en functioneerde nog zeker drie kwartier op halve snelheid. Haar haar piekte, haar kleren waren gekreukt en ze nam voor de tent trage, kleine happen van het brood. Een gelukzalige blik hing over haar gezicht.
Haar slaperigheid beantwoordde ik door te kakelen over het mooie weer en de vele plannen voor de dag en ‘hoe ontzettend veel zin ik had om een marsje te lopen’. Grappig genoeg was ze opeens weerbaar genoeg voor een plagerige stomp tussen mijn ribben, ten teken dat ik mijn mond houden moest. Op eenzelfde wijze was ze die gehele tweede dag assertiever en actiever dan ze op de eerste was geweest. Niet langer volgde ze mijn voetstappen en vroeg ze naar de weg, of naar het ‘wildspoor’, dat er in eerste instantie nooit echt was geweest. Ze vertelde nu uit zichzelf over de omgeving en de ritten die zij er in het verleden, toen er nog paarden op Haywood waren geweest, doorheen had gemaakt. Zijzelf besloot dat we, in plaats van in een rechte lijn naar huis, westelijk langs Hidgon lake terug zouden lopen, omdat daar stokoude rode esdoorns stonden ‘zoals ik die nergens anders vinden zou’. In het voorbijgaan raakte ze me soms even aan, als om even haar nabijheid voelbaar te maken of om mij duidelijk te maken dat ze haar verliefdheid weigerde nog geheim te houden.
Misschien schreef ze ook mij zulke verliefdheid toe. En ik moest bekennen dat, hoewel ik geen liefde voelde in de strikte zin van het woord, ik de expeditie die ik eerst min of meer toevallig met haar maakte, langzaam steeds meer als ‘onze expeditie’ begon te beschouwen en dat de intimiteit die we voorgaande avond hadden gedeeld me niet ongemoeid had gelaten. Van een vrouw met wie je gevreeën hebt, ken je een geheim, net zozeer als zij de jouwe kent: Dianes geheimen, nu weer kuis verborgen onder de dunne stof van haar blouse en broek, waren van een dusdanig ruw vrouwelijke ongereptheid dat ik nu onophoudelijk door haar in de verleiding werd gebracht om haar bij de haren te pakken, tegen een boom te zetten, weer aan het vloeken te maken zoals ze gisteren had gedaan. Misschien deelde zij trouwens die lust; misschien waren haar blikken en handtastelijkheden niet minder dan een verzoeking. Maar het was niet alleen seksuele aantrekkingskracht die ik tot haar voelde, moest ik mijzelf bekennen. Ook ervoer ik gewoon een lieflijker vorm van genegenheid: de wil om stil te blijven staan en naar haar te kijken, de onbezonnen bewegingen van haar gestalte te volgen. Sierlijke bewegingen, die ze speciaal voor mij leek op te voeren.
Diane begon zich, toen de dag vorderde, af te vragen waarom ik mij geen zorgen maakte over het volstrekte gebrek aan jachtsucces. Ik zei natuurlijk dat we wel succes hadden gehad en dat we het alleen nagelaten hadden om de trekker over te halen.
‘Dat neemt niet weg,’ drong ze aan, ‘dat we niet naar huis kunnen zonder iets en dat we geen eten hebben voor nog een dag. Of wel?’
Ik besloot haar de hele farce te bekennen. Met enig voorbehoud dan wel: ‘Die ingedroogde oude beek, die aan de noordkant van het gebouw loopt. Weet je welke ik bedoel?’ Ze kende hem. ‘Nou, dat is dus een wildpad. Ik kan ze daar ’s middags vanuit mijn raam zien lopen.’
‘Wat... Hérten bedoel je?’
‘Ja, en één keer een zwijn. Een behoorlijke.’
Diane leek even na te denken, krulde haar neus. Lachte toen hardop. ‘Vanuit je raam... Dus deze hele reis...?’
‘Louter omwille van de reis, inderdaad.’ Ik haalde kort mijn schouders op. ‘Wel, ik stel voor dat we nog een halve mijl lopen en dan wachten tot iets onze kant op komt. Ze hoeven de schoten ook niet vanaf thuis te kunnen horen. Vallen we ook zo door de mand.’
Ze stemde in. We hielden ons ten slotte een klein half uur op in een natuurlijk ontstaan hol van omgevallen boomwortels. Een middelgroot vrouwtje, een witstaart, liet haar kop zien op een meter of vijftig en ik schoot het dier zonder aarzelen, staand, vanaf de schouder. Het was op slag dood, zag ik toen ik het met Diane nog aan mijn zijde inspecteerde. Bij de aanblik van het gevallen dier voelde ik iets van spijt: niet zozeer om het hert zelf, maar omdat de oogst betekende dat onze tocht zo goed als voorbij was.
De betovering van ons reisgezelschap was echt verbroken zodra Haywood door de berken heen in ons blikveld verscheen. Ik had het hert over de schouders, Diane was stil geworden en volgde weer mijn passen. Bij de afscheiding van het terrein echter, waar wij met de zware bepakking niet overheen waren geklommen, maar die wij volgden tot het hek, hoorde ik tot mijn verrassing het geluid van proestende paarden. Ik vroeg Diane of zij wist van bezoek. Zij schudde het hoofd, waarop ik gebaarde haar mij het geweer te geven en schuin achter me te blijven. Op de oprijlaan zagen wij een koets staan, onbemand, van een civiel, niet al te goedkoop segment. Aan de vlag van Mississippi achter een raam kon ik zien dat het uit de streek kwam, maar de paarden, een tweetal bruine merries, oogden vermoeid en waren losgespannen. De voordeur van het schoolgebouw stond op een kier, wat hij normaal nooit stond.
Ik klom de veranda op en duwde verkennend de deur open met de loop van het geweer, keek naar binnen en gebaarde Diane dat ze me moest volgen, toen ik de stem van Van Patten hoorde op de parterre: ze klonk statig als altijd, maar op haar gemak.
‘Ah,’ riep ze, zodra ze ons zag, ‘Julie zijn terug. De gasten vroegen al naar jullie.’ En toen ze mijn alerte, gewapende houding zag: ‘Och hemel, laat zakken die loop. Ze zijn hier niet om ons kwaad te doen. Hier, jullie kennen elkaar, als ik me niet vergis.’
Ik zette nog twee kleine stappen naar binnen en herkende toen inderdaad de dame aan haar zijde.
‘Agatha,’ zei ik. ‘Wat een aangename verrassing.’ Het klonk spottend. ‘Ik ehm...’ En ik gebaarde met het geweer en de hoeven van het hert die ik in mijn handen hield. ‘Ik kan even geen handen schudden.’
‘Nee, dat zie ik. Je ziet er verwaaid uit… Ah. je hebt een jongedame meegebracht?’ Haar stem klonk serieus, hees en rokerig als vanouds.
‘Jazeker. Uiteraard.’ Ik wiebelde met mijn schouders het hert op en neer. ‘Ik heb haar alleen nog geen naam gegeven.’
Ze kon er niet om lachen. Goed zo,dacht ik.
‘Oh wacht, je bedoelt háár,’ ging ik verder. ‘Moment. Agatha, dit is Diane Tomsen, één van de studentes. Diane: Agatha Kimmel. Zij is het officiële hoofd van Haywood en nog een tiental scholen en huizen in het Zuiden.
De twee monsterden elkaar, onder het uitwisselen van beleefdheden. Jaloezie was misschien geen aantrekkelijke eigenschap, onder de juiste omstandigheden kon het iets heel opwindends hebben. Diane voelde naadloos aan dat tussen Kimmel en mij een niet al te professionele afstand stond; Kimmel op haar beurt peilde een verwaaid, gekreukt meisje dat een nieuwe, jongere vlam van haar vroegere vrijer kon zijn.
‘Maar Agatha, waaraan hebben we het genot van jouw bezoek te danken?’ vroeg ik toen maar, op dezelfde spottende toon en nog steeds met een doorgeladen geweer in de hand.
‘Het genot van mijn bezoek? Wel, ik stuurde drie weken terug mijn bouwkundige naar Haywood en sindsdien ontving ik nog niet een korte brief van zijn aankomst of bevindingen. Dus ik dacht: ik moet toch naar New Orleans deze maand. Laat ik op de weg daar naartoe eens een omweg nemen en zelf een blik werpen op zijn vorderingen.’
Haar bouwkundige. Dat was ook zo. Ik genoot van haar eufemisme. ‘Ik heb drie dagen terug mijn eerste rapport jouw kant op gestuurd,’ zei ik. ‘Zonde, je zal het gekruist hebben. Nu ja, ik hoop dat je hert lust.’
Ze had me altijd een te flegmatieke en ironische houding verweten, één waaraan ze zich mateloos ergeren kon en dat nu ook deed. Eigenlijk konden zij en ik alleen in bed goed met elkaar uit de voeten. Daarbuiten gingen we eigenlijk niet door één deur. Ik zag hoe ze steun zocht bij Van Patten en hoe Diane zich opzichtig op de achtergrond hield.
‘Je bent toch niet alleen gekomen?’ vroeg ik Kimmel, om de lucht een beetje te klaren.
‘Nee, Brard is mee.’ Hij was de secretaris, een man op leeftijd, ik kende hem. ‘En onze grondbezitter, aan wie ik je nog voor moet stellen. Wacht. Leo!’ Ze riep de eerste voorkamer in. ‘Dit is Leonard Stutton, aandeelhouder en investeerder.’
Stutton was lange, potige man, een jaar of tien ouder dan ik en glad kaal. Hij droeg een onsmakelijk duur kostuum met een bordeauxrode strik.
‘Ah,’ zei hij quasi amicaal. ‘Jij moet de sergeant zijn waar Agatha zoveel over vertelde. De ingenieur.’ Hij stak zijn hand uit.
‘Kapitein,’ verbeterde ik hem. Ik klemde het geweer onder mijn oksel en gaf nam de hand aan, iets steviger dan nodig.
‘Kapitein? Mijn nederige excuses, ik wist zeker dat Agatha sergeant had gezegd.’
Natuurlijk wist hij dat zeker. De zak.
‘Kapitein, sergeant. Lang verhaal,’ bromde ik. ‘En jij? waar was jij gelegerd?’
‘Ik stond aan de zijde van generaal Benning. Als eerste adviseur.’
Hij was er zichtbaar trots op. Dat zou ik niet geweest zijn. Benning was een oude politicus. Deze Stutton en ik gingen geen vrienden worden.
‘Logistiek dus.’ Ik knakte mijn nek. ‘In ieder geval stonden we op papier allebei aan de kant van het Zuiden, zoveel kunnen we zeggen. Nu, als jullie me willen excuseren? Ik ga dit naar de keuken brengen en me opfrissen.’
Ik gaf Kimmel en Van Patten een beleefde hoofdknik, Stutton een zakelijke. Diane daarentegen gaf ik, om de spanning nog een beetje op de spits te drijven, een opzichtige kus, vlak naast haar mond. Ze bloosde. Mijn gefluisterde ‘dank je voor je gezelschap’ kwam ongepland.
‘Dames, heren,’ sloot ik af. ‘Ik neem aan dat ik u vanavond in de gelagkamer zie?’
*
Enigszins melancholiek trok ik mij in mijn vertrekken terug. De laatste twee schilderachtige dagen waren nogal bruusk tot een einde gekomen. Met Diane had ik de reis niet afgesloten als ik had willen doen: gestoord door onze onverwachte gast en haar aristocratische vriend had ik haar veel te makkelijk bij Van Patten achtergelaten. Voor mijn onhandige, lieve afscheidswoordjes die ik haar had toevertrouwd, was ik mezelf plots nog dankbaar. Kimmels aanwezigheid stond me in zijn geheel tegen. Voorheen had ze mij erom gewaardeerd dat ik altijd leverde. Dat gold toen ik haar neukte, maar ook toen ik het personeel van haar toen kwakkelende school in een periode van twee weken tijd had weten aan te vuren of te vervangen. Nu gaf ze plots blijk van een wantrouwende, eigenlijk grofweg badinerende houding. En daar kwam nog bij dat de vaart die ze mij zou dwingen te maken, misschien waar ze bij was al, mijn kleine paradijs zou gaan verstoren. Anna, Diane… Met Kimmel in de buurt zou ik de keuze misschien niet eens kúnnen maken.
Ik bekeek mijzelf in de spiegel; mijn kleding was vies en er stonden stoppels op mijn kin. Ik moest ruiken naar een mengsel van bosgrond, zweet, seks en dood hert en ik pakte mijn zeep, scheermes en een handdoek bij elkaar. Een verdieping boven de mijne was een badkamer voor de hogerejaars jongens gevestigd, die natuurlijk al lange tijd leegstond, maar waar wel onder het schuine dak nog een ouderwetse koperen badkuip te vinden was. De kachel met de waterpot had ik al eens eerder van hout voorzien, maar aan een heet bad was ik nog niet toegekomen. Ik besloot het nu op te stoken en mijn hoofd en lichaam daar wat van de noodzakelijk rust te gunnen. Vanavond zou er weer genoeg alertheid van me gevraagd worden in het bijzijn van Kimmel en haar heren.
Een lichaam kan, zoals een stuk kleding, de ene dag lekkerder zitten dan de andere. Vandaag zat het mijne goed, zat het pas. Zoals ik daar naakt naast het bad stond en wachtte op het opwarmen van het water, voelde ik me, hoewel vermoeid van de tocht, fit en sterk. Aantrekkelijk ook. IJdelheid was geen eigenschap waar ik graag voor stond en ik was op de emotie niet trots, maar begeerd te worden door een vrouw streelde me. Door twee of drie vrouwen misschien nog wel meer dan door één. Mijn penis hing stevig tussen mijn benen, voldaan en gevoeliger dan anders. Dat had natuurlijk met gisteren te maken: als ik even mijn geest naar die avond liet dwalen kon ik de strakke Diane nog steeds moeiteloos om mijn lid heen voelen. Het inbeelden van haar knappe gezicht was gek genoeg veel lastiger. Het plaatje dat ik achter mijn ogen wist te projecteren was steeds een klein stukje, een flits die niet helemaal klopte. Het was als geheel maar een slap aftreksel van de werkelijkheid en maakte niet het blije gevoel in me los dat haar echte aanblik kon doen. Ik had, kortom, weer zin of zelfs behoefte om haar te zien. Ik wreef mijn huid in met zeep en liet mij in het bad glijden. Mijn ellebogen liet ik rusten op de zijkant, de hoge koperen zijde paste precies in de holte van mijn nek. Ik liet mijn hoofd achterover zakken en ademde, de ogen dicht, een ellenlange tijd in volstrekte stilte in en uit.
Anna kon mij niet besluipen. Haar aanwezigheid straalde een energie uit die ik inmiddels tussen die van alle andere meisjes uitpikken kon. Toen ik het tikken van zolen de zaal in hoorde komen, wist ik dan ook direct van wie ze waren. Eerst rook ik haar zomerse geur, daarna voelde ik hoe ze op de rand van het bad ging zitten. Kalm hief ik mijn hoofd op en opende ik eerst één, daarna twee ogen.
‘Dag Anna,’ zei ik.
Ze zat in amazonezit vlak naast mijn linkerhand. Aan haar voeten had ze haar hoge suède laarzen, volgens een meer westelijke Texaanse mode, daarboven droeg ze een witte geplooide rok. Een even witte blouse met mouwen tot net over de elleboog en een weinig diepe v-hals had ze in de rok gestoken. Haar haren droeg ze weer over de schouder, in een vlecht.
‘Hoi!’ zei ze vrolijk. Ze stak haar vingers een stuk het water in, tot vlakbij mijn naakte penis en trok ze na enkele tellen weer terug, schudde ze droog. ‘Hé, je hebt het warm gestookt. Lekker.’ En toen, meteen met de deur in huis: ‘Hoe was de trip?’
‘De trip,’ zei ik, ‘was heerlijk. Lekker om weer even onder de sterren te slapen.’
‘En hoe was Diane?’
‘Diane...’
Ik overdacht kort mijn woorden. Ik wilde het meisje recht aan doen en niet ongeloofwaardig behoudend overkomen. Maar ik wilde ook Anna niet de indruk geven dat ik niet langer zonder aarzelen voor háár zou kiezen, wat ik nog altijd zou doen.
Ik besloot tot een eerlijk antwoord: ‘Diane… is echt wonderbaarlijk mooi.’
‘Já hè?’ zei Anna verrukt, als een kind dat blij was eindelijk iemand gevonden te hebben die dingen hetzelfde wilde zien als zij.
‘Ik zou bijna durven zeggen,’ ging ik verder, ‘dat ze me vergeven lijkt te hebben voor voorheen.’
Anna grinnikte. ‘Nou, je bent goed op weg, denk ik. En je hebt de mazzel dat ze je leuk genoeg vindt. Maar als je werkelijk gelooft dat een meisje zó makkelijk weer om is, dan heb je van vrouwen toch niet zoveel verstand als je lijkt te denken.’
‘Hé,’ reageerde ik. ‘Ik geloof niet dat ik ooit tegen je gezegd heb dat ik “zoveel verstand van vrouwen had”. Maar als jij dan toch die wijsheid wel bezit: wat zou ik nog meer moeten doen om haar wel weer goedgezind te krijgen?’
‘Pff. Nog méér?’ Ze keek plagerig. ‘Hij neemt haar mee op kamp en vrijt haar bij het kampvuur. Een hele daad, hoor.’
‘Nou, dat is ook lang tussen ons gebleven,’ mopperde ik.
‘Als je haar écht wilt overtuigen,’ ging ze verder, en ze prikte erbij, vlak onder water, met een vinger op mijn borstbeen, ‘zul je, expliciet en onvoorwaardelijk voor háár moeten kiezen.’
Ik kreunde. ‘Anna, wat kom je me allemaal voor zorgen aan het hoofd praten? Ik kwam hier voor een klein momentje rust.’ Een korte pauze. ‘Hoe heb je me hier trouwens gevonden? Er komt nooit iemand aan deze kant van het gebouw.’
Anna haalde alleen haar schouders op en keek een beetje mysterieus. Een blik die ik niet kon plaatsen. ‘En dan nog iets: die Kimmel, die vanmiddag binnen kwam zetten. Daar heb je ook iets mee gehad, of niet?’
Ze ging me nog eens krankzinnig maken, zoals ze door alles heen keek.
‘Ja,’ bekende ik. ‘Kort, vroeg van de zomer. Hoe denk je dat ik aan deze klus kom?’
‘Vrouwen als zij zijn jaloers.’
‘Ja, dat dacht ik ook al even aan haar te zien vanmiddag. Op Diane nota bene. Maar ik beloof je dat je geen last van haar zult hebben.’
‘Dat weet ik anders zo net nog niet.’ Anna klonk vertwijfeld. ‘Je hebt, als we eerlijk zijn, een beetje lopen lummelen de drie weken dat je hier was. Als zij jaloers is, word niet jij daar de dupe van, maar iemand waartegenover ze jaloers is.’
‘En hoe wil ze dat doen?’
‘Door je te dwingen haast te maken natuurlijk. Je te laten vrijen met een van de meisjes die daar niet op zit te wachten. En ten overstaan van degenen die daar pijn van heeft.’
‘Als dit is wat je me vraagt, Anna. Ik leg mijn werk neer als dat moet.’
‘En dan? Dan laat ze het door iemand anders afmaken. Misschien wel door die kale engerd. Wat schieten we daar nou weer mee op? Nee, wat ik alleen bedoel; vlei haar een beetje, stem haar positief. Diane zei dat je nogal raar ironisch tegen haar deed.’
Omdat het bad geen rust meer bood kwam ik een stukje overeind. ‘Ik moet me nog even scheren.’
Anna wees alleen maar uitnodigend in de richting van het boudoir, alsof ze wilde zeggen: ‘laat je door mij niet tegen houden.’ En dus kwam ik helemaal overeind, met mijn naakte lijf net niet dicht genoeg tegen het hare aan om haar nat te maken. Ze leek zich er in de verste verte niet aan te storen en leek het eerder leuk te vinden. Ik droogde mij af, hing de doek over een stoel en draaide de spiegel goed.
‘Moet je niet even een handdoek omslaan?’ Vroeg Anna achteloos.
‘Oh nee hoor, ik ben in orde zo,’ zei ik en ik pakte mijn scheerzeep en kwast. ‘Dit is trouwens een besloten herenafdeling.’
Ik moest mijn best doen om, naakt tegenover haar, mijn ontspannen houding vol te houden en geen erectie te krijgen. Iets wat ze merkte, want ze reageerde met een: ‘Oh wacht! Mag ik dat doen?’
‘Wat...? Dit?’ Ik hield de zeep en de kwast omhoog.
‘Ja! Ik wil het wel eens proberen,’ en zonder mijn reactie af te wachten sprong ze op, kwam ze naar me toe, pakte het gerei uit mijn handen. ‘Heb je ook een mes?’
Ik wees naar de wastafel. ‘Weet je wel hoe het moet?’
Anna veegde enkele klodders scheerschuim op mijn wangen. Stapte naar achter, keek bedenkelijk, met een vermaakt glimlachje om haar mond. ‘Nee. Daarom wil ik het juist eens proberen.’ Ze kwam weer naar voren en schilderde de rest van mijn wangen en bovenlip wit.
‘Ik weet niet of dat nu wel zo’n handig idee is,’ probeerde ik nog.
‘Oh, niet zo zeúren,’ en ze knipte het scheermes open. ‘Stil blijven staan hoor!’
Ze haalde met een voorzichtige veeg de stoppeltjes van mijn rechterwang, veegde keurig het mes schoon aan de handdoek van de stoel. Ze kwam weer heel dicht bij me staan, op haar tenen, en werkte geconcentreerd het moeilijkere stuk op mijn wang bij.
‘Eigenlijk best makkelijk, dit.’ Ze lachte zonder geluid. Bij de veeg over de linkerwang raakte ze heel subtiel, maar bewust plagerig, mijn penis aan en ik schokte even naar voren. ‘Hé!’, zei ze, met een bestraffend vingertje. ‘Wel stil blijven staan, anders snijd ik je per ongeluk nog. En ik doe het juist zo goed.’
Ze maakte tamelijk soepel de rest van mijn kin, wangen en bovenlip af, zonder nog onnodige risico’s te nemen. Dat nam niet weg dat haar aanrakingen, nota bene met een vlijmscherp mes, me weliswaar niet tot volledig hard, maar toch tot enigszins gezwollen naar haar toe opwonden en dat ik me daarvoor nog heel erg moest inhouden. Ten slotte maakte ze mijn kin droog met de handdoek en bekeek ze, een stapje naar achter, trots het resultaat.
‘Zo. Weer helemaal glad,’ zei ze. Het mes en de doek legde ze aan de kant en ze kwam zo dicht mogelijk tegen me aan staan, haar warme hand ineens om mijn penis. ‘Je ruikt lekker. Naar scheerzeep.’ En toen, met een gespeeld ‘wacht eens even!’, zakte ze op haar hurken en stopte ze, zonder enige omweg, de top van mijn penis in haar mond.
‘Woow woow,’ kon ik alleen maar zeggen en ik wankelde een beetje. Ik zwol razendsnel.
Anna hield alleen mijn eikel in haar mond en kietelde de lengte van mijn penis, zo zacht en pesterig mogelijk, in de lengterichting met haar nagels. Het bloed leek zo met haar vingertoppen mee naar boven te stuwen. Daarna legde ze één hand voorzichtig om de stam heen en bewoog ze haar warme mond, ze leek zich bewust extra nat te houden, wat verder over mij heen. Met haar tong duwde ze tegen het toompje van mijn penis aan. Ze keek naar boven.
Plots trok ze zich weer naar achteren, met een geluid van een vacuüm. Ze lachte naar me. ‘Deed ze het zo?’ En weer zette ze zich om me heen.
Ik moest diep graven wat ze bedoelde. ‘Ze?’ zei ik. ‘Deed wie het zo?’
Bijna onverstaanbaar zo met haar mond vol, zei ze: ‘Cateau!’ En weer twee lange halen over mij heen met haar mond. Ze hoestte een beetje toen ik haar keel raakte in de diepte.
‘Cateau?’ vroeg ik.
‘Ja, Cateau, weet je wel, onder de eik, wat je vertelde, wat zo fijn was.’
‘Jezus,’ zei ik.
Cateau, een ouderejaars, met donkerbruin haar en grote, diep donkerbruine ogen. Niet mollig, maar wel ronder, gevulder dan de meesten, met brede schouders voor haar lengte. Een knap meisje, dat zeker, maar niet een die al te veel aandacht voor me had getoond. Of ik voor haar trouwens. ‘Ik dacht echt dat jíj dat was, toen.’
'Nee, dat was Cateau, die zei dat ze dat durfde, middenin de nacht de slaapzaal uit. Maar je was zo enthousiast, dat ik haar maar even gevraagd heb wat ze deed. Wacht, let op!’
Anna likte mij eerst van halverwege de schacht tot aan het puntje van mijn eikel, duwde mij toen iets omhoog, en pakte mijn top tussen haar bovenlip en tong. Met die tong draaide ze heel snel, maar behendig, kleine rondjes, Mijn bovenlichaam trok naar voren, en schokjes gingen door de spieren rond mijn penis heen, die trilde. Anna giechelde alleen.
‘Maar dit,’ zei ze weer half verstaanbaar, en ze duwde zich zo ver mogelijk over mij heen, kruipend met haar lippen, gevolgd door een proest, een harder duwen en weer een proest, er kwam een beetje speeksel mee, waarna ze zicht terugtrok en naar lucht hapte. ‘Dit is best moeilijk. Zo diep dus…’
Ze vond het blijkbaar leuk om te doen, want ze liet het speeksel in haar mond liggen en bewoog al slurpend een paar keer vrij ver over me heen. Het water drupte over de onderkant van mijn penis heen, naar mijn balzak toe, wat ze merkte, want ze trok mij met haar hand naar boven en slurpte het speeksel van mijn ballen af, likte me daarna snel maar beheerst drie keer over de hele lengte. Ik hoorde mezelf kreunen en voelde dat mijn onderlichaam zich er heel langzaam op begon voor te bereiden om klaar te komen. Rekken wilde ik het, want haar mond voelde warm en bekwaam en de hele situatie, ik naakt in de badcel en Anna op de vloer voor me, uitproberend, vermaakt, was te lekker om snel met een golf zaad te verpesten.
Met één hand pakte ze nu mijn ballen vast, met de andere begon ze mij snel over de lengte af te trekken. Ze slingerde met haar hoofd haar vlecht naar achter en keek mij aan.
‘Nóg iets wat ik je wilde zeggen: ik heb een verrassing voor je. Doe ik het goed zo, trouwens?’
Nog voordat ik antwoord kon geven bewoog ze haar hand meer naar de aanhechting van mijn penis toe, waardoor het trekken intenser werd.
‘Ja.. zo ja,’ zei ik, een beetje onhandig, kreunend. Ze wist heel goed dat ze het goed deed. ‘Een verrassing?’
‘Ja, een heel leuke.’ Ze versnelde iets, draaide haar hoofd, maakte de bewegingen krachtiger en langer. ‘Maar daarvoor…’ Heel kort nam ze mijn ballen in de warmte van haar mond, terwijl ze, van zich af, ver boven haar macht nu, door bleef aftrekken, ‘moet je dit hier nog even bewaren.’
Terwijl de eerste jeuk al in mijn bovenbenen op kwam zetten en de druk al begon op te bouwen naar het toompje van mijn penis toe, trok ze met een abrupte beweging haar twee handen van me af, en kwam ze overeind, gaf een kus op mijn borst.
‘Hé, wat doe je nu?’ vroeg ik haar, in de veronderstelling dat het maar een korte plagerij was.
Ze lachte pesterig, en keek me weer met dat geheven vingertje aan: ‘Bewaren; niet zelf afmaken nu, hoor!’
‘Wat…? Ga je me hier zo laten staan, nu?’ vroeg ik. Ik klonk bijna bangig.
‘Ja, zeg. Ik moet me ook nog helemaal opdirken voor vanavond. Straks heb ik jouw zaad in mijn haar.’ De gedachte klonk prikkelender dan ze zich vermoedelijk bewust was. ‘En van mij wordt verwacht dat ik viool speel voor jóuw gasten.’
Ze ging me echt laten staan, besefte ik nu. ‘Maar Anna, dit is echt gruwelijk gemeen. Was dit je verrassing?’
Ze grinnikte. ‘Nee, ik heb echt iets spannends. Zo meteen moet je gewoon naar het feest, vermaak je oude vrijster maar een beetje en dan daarna: twaalf uur op de ouderejaars jongensslaapzaal, die hiernaast. Niks zeggen en als Van Patten merkt dat we op zijn, dan heb jíj ons van het bed geroepen, oké?’
We, had ze gezegd... ‘Wie is we?’
‘Twaalf uur,’ zei ze alleen maar.
Ze kwam nog even dichterbij, inspecteerde mijn kin nog eens, zei: ‘Nou, volgens mij kan ik dat best,’ en danste op haar gebruikelijke wijze de zaal uit.
Ik bleef achter, durfde niet aan mezelf te zitten, maar had kleine golfjes en pulsjes in mijn penis, alleen al door de gedachte aan wat zojuist gebeurd was en wat misschien nog ging gebeuren. Ik vloekte binnensmonds en sprak zacht haar naam uit, alsof ik de kamer deelgenoot van de mooie Anna Courtown wilde maken.
Deel 7
In de stafkamer was voor Van Patten, mij en de drie gasten een eenvoudig diner bereid. Naar mijn mening hadden de dames uit de keuken er zo ad hoc en naast hun verplichtingen ten overstaan van de leerlingen nog een knap smaakvol geheel van weten te maken, vanzelfsprekend nog zonder het hert. Dat nam niet weg dat ik voortdurend wenste dat het voorbij was. Kimmel leek wat verreisd en beperkte zich tot beleefdheden, waardoor de oude Brard en Leo Stutton het woord hadden. Brard was een stoffige verteller, Stutton een zelfverklaard gespreksleider met een donkere bariton die een unheimisch stemmend voorkomen met overdadige jovialiteit maskeerde. Een strontvervelende man. Misschien was het omdat ik zijn soort uit het veld kende – onbetrouwbaar en plots afhankelijk als werkelijk de pleuris uitbrak – dat ik op mijn hoede bleef, waar Van Patten, toch niet van mensenkennis gespeend, zich opzichtig liet charmeren. Misschien speelde ook zij de rol die van haar gevraagd werd. Stutton immers, was een man met geld, invloed en ‘een naam die al anderhalve eeuw terugging in de nieuwe wereld.’ Of dat was in ieder geval wat hij zelf allemaal vertelde, net zoals hij de bezittingen die zijn vader reeds met nog warme hand op hem had overgedaan, allemaal tot groot succes had overgenomen en uitgebreid. En dat hij zijn ‘helemaal niet zo beperkte ‘ invloed in de kringen van de gouverneur en in Washington had weten aan te wenden om de trein, die uit New Orleans reed, in de zéér nabije toekomst te laten stoppen op verscheidene plaatsen langs de Mississippi, waardoor onder meer deze school na de vervallen jaren weer tot gróte hoogte opgestuwd zou worden. Omdat ik Van Patten de goodwill van deze Stutton niet wilde ontnemen, onderbrak ik hem niet toen hij pochte over zijn verrichtingen in de oorlog, en over de aanvoer van goederen (nietwaar, kapitein) die hij en de zijnen naar deze streken hadden weten te garanderen op het moment dat ze in het noorden met meer dan dubbele budgetten de hoofdstad zelf nog niet van voedsel hadden kunnen voorzien. Over de slagen die wij bij gebrek aan munitie met de bajonet hadden gevoerd – en ten slotte verloren – zweeg ik maar.
Lang liet ik het na om hem tegen te spreken, maar ook om hem van al te veel bijval te voorzien. Een paaiende opmerking over mijn familie, immers toch ook van vele generaties zuiderlingen en van mensen die een zekere faam vergaard hadden, relativeerde ik met de visie dat het overgrote deel van de dames op deze school, toch absoluut een voorname instelling, immigrant was van niet veel meer dan een of twee generaties. De vriendschappelijk bedoelde, lovende opmerkingen over Tennessee, ‘waar ik toch ook vandaan kwam, net als deze voortreffelijke bourbon,’ nam ik in ontvangst, maar toen hij mij vervolgens bij wilde schenken om niet als enige veel te veel te drinken, hield ik hem af. Ik wilde, maar daarover zweeg ik, een zo helder mogelijk hoofd houden voor wat Anna vanavond voor mij in petto had. Ik zei hem maar dat ik meer een wijndrinker was. Ten slotte gooide hij het over een andere boeg en begon hij vijandelijk te prikken. Of ik de heren en dames een samenvatting kon geven van mijn bouwkundige bevindingen betreffende het gebouw. Kimmel moest hem vast en zeker op de hoogte gesteld hebben van mijn werkelijke werkzaamheden hier, maar hij drong aan op details over fundering en waterhuishouding.
Kimmel sprak haar reisgenoot overigens niet aan op zijn drankgebruik. Misschien had hij meer macht over haar dan ik dacht, misschien vond ze het zijn eigen verantwoordelijkheid. Ik had haar, liever dan in dit gezelschap, vanavond één op één gesproken. Ze oogde nog altijd wat vermoeid, maar had zich, misschien in de wetenschap dat ze zich weldra zou bevinden in het bijzijn van zeker een tiental jonge vrouwen van aanzienlijk schoonheid, uitstekend verzorgd. Wat ze in leeftijd – ze was vierenveertig – niet meer goed kon maken, moest ze gedacht hebben, zou ze compenseren met een overdaad aan klasse en materieel. Ze droeg een luxe gladde groene jurk die haar schouders vrijliet; de lage hals had ze opgesierd met een duur kaliber gouden halsketting. Die ketting werd weerspiegeld door de bijpassende, ogenschijnlijk even dure speld waarmee ze haar nog altijd dikke, donkerblonde haren had opgestoken. En het geheel maakte dat ik haar goed onderhouden voorkomen toch weer aantrekkelijk begon te vinden: een oncomfortabel gevoel met mijn door mijn roodhaar opgejutte lichaam, dat vooral van onderen heel hard om seksuele ontlading schreeuwde. Kimmel voelde dat en reageerde haast onmerkbaar. Ze leek tevreden.
De bevrijdende uitnodiging naar de voorkamer kwam pas een goede anderhalf uur later, toen Stutton al grotendeels dronken was en ik in zijn richting vijandig begon te worden. De wijn overigens, die ik nauwelijks meer dronk en zeker niet in het gerantsoeneerde Haywood, liet ook mij niet volledig onaangetast. De leerlingen in de voorkamer werden daar alleen maar aanlokkelijker van. Een van de eerste die ik uit de groep zocht was Cateau. Ze droeg een jurk van donkermahonie fluweel onder nog donkerdere, steil langs het gezicht gekamde haren. Haar ogen, van een prachtig subtiel randje oogpotlood voorzien, dat hen nog dieper leek te maken, kruisten een ogenblik de mijne en reeds in dat korte moment leek ze in te zien dat ze als mijn geheime aanbidster verraden was. Natuurlijk wist zij ook: door Anna. Verrassing van de avond was een andere brunette, de al meerderjarige Iphis, vernoemd volgens eigen zeggen naar een personage uit Homerus’ Ilias. Ze was lang en had een scherp gezicht, met brede lach en puntige ogen, scherpe hoektanden ook die haar gelaat iets gemeens gaven, of iets beangstigends, op een verleidelijke manier, dat wel. Het was geen vriendelijk meisje, soms een beetje hooghartig zelfs en tot nu had ik haar eerder bijzonder dan echt mooi gevonden, maar vanavond had ze zich in het middelpunt van de belangstelling gezet met een lange satijnen zwarte jurk, voorzien van een diepe rug die de binnenzijden van haar ook gehoekte schouderbladen onbedekt liet. De voorzijde blouste, liet haar borsten vrij en liet ze daarmee volledig aan de verbeelding over. De strakke dunne stof tot op de enkel toonde een paar uitzonderlijk lange, slanke benen onder even strakke billen: hiervoor was juist weer weinig verbeelding nodig. Dat de normaal gesproken niet zo liberale Van Patten de kleding gedoogde, verbaasde mij, wat echter onverlet liet dat ik me plots fysiek heftig tot dit meisje aangetrokken voelde.
Diane droeg haar blauwe jurk weer, die met de strikken. Ze ontweek mijn blik: ongelofelijk was het dat het pas gisteravond, nog geen vierentwintig uur terug was dat ik dit meisje vree bij het kampvuur. Ook Anna, in het wit met de rode stiksels, hield zich afzijdig van me en veinsde opperste concentratie voor de viool. En voor het eerst in een week ontwaarde ik Lizzy weer, in donkergroen riblfuweel, lachende met haar vriendinnen. Nu ik mijn aandacht naar haar jaargenoten had verschoven, realiseerde ik me, had ik me al dagen niet of nauwelijks meer met mijn duisterdere, sadistische neigingen bezig gehouden, maar in mijn mild beschonken roes schoot weer een kort beeld door mijn geest van enkele tikken met de vlakke hand op haar naakte achterwerk; een beeld zo prikkelend dat ik mij herpakken moest.
Vrij snel na ons betreden van de zaal begon de muziek. Wederom was de samenstelling Duits getint: Schubert en Strauss, speelbare en toegankelijke sonates, gevolgd door een stuk Bach door Claire op het klavier. Na een hartelijk applaus openden ze wederom met Schubert, de jongste van de twee ditmaal: een kalme wals. Ik maakte van de gelegenheid gebruik om de voor het feest uitgedoste Iphis ten dans te vragen. Daarbij was ik Stutton, stomdronken en luidruchtig inmiddels, voor, tot zijn woede. Van Diane, op de hobo, zag ik ook iets van een jaloerse - of was het bezorgde? - blik mijn kant op. Iphis danste achteloos en foutloos, ik leidde, maar technisch was ze mij de baas. Ik had mijn ene hand op haar heup, met de andere hield ik haar lange vingers in de lucht. Ze was het soort vrouw die heel goed door had dat haar lichaam, waar mijn hand op rustte en waar ik nu en dan tegenaan wiegde, opwindend op me overkwam; het soort vrouw die vereerd was dat ik me tot haar aangetrokken voelde. Maar desondanks liet ze tegenover me niet het vuur in haar ogen zien dat ik soms bij haar op kon vangen als ze zich in het gezelschap van de andere studentes wel durfde te laten gaan. Haar onbewogen blik verveelde me eigenlijk en ik wist nu weer waarom ik dit toch ontzettend aanlokkelijke schepsel tot nu toe links had laten liggen. Ik besloot haar voor een later moment te bewaren en bedankte haar al na één ronde voor de dans.
Toen de gezamenlijke optredens ten einde leken te lopen en enkele studentes zich opmaakten voor solo-optredens en korte, meer lichtvoetige toegiften, begaf ik mij naar de andere kant van de ruimte, waar Kimmel zich ophield. Ze leunde met haar elleboog op het oude dressoir en keek alleen maar toe, leek het optreden dat ze tot nu toe gezien had goed te keuren. Kimmel was mooi als ze haar afstandelijke masker van zich afwierp en omdat ze dat maar zo zelden deed, besloot ik haar ermee te complimenteren. Dat was ze niet van me gewend: ze keek alleen maar even naar beneden en sprak met een flauw glimlachje een ‘Dank je wel.’ En daarna een ‘je vermaakt je wel met de dames?’
Ik knikte en ging schuin naast haar staan. ‘Je compagnon, Stutton. Hij weet ook hoe hij zich vermaken moet.’
Kimmels uitdrukking veranderde niet. ‘Hij is een volwassen man,’ zei ze alleen maar.
‘En een drinker.’ En omdat haar reactie uitbleef, voegde ik eraan toe: ‘Als je het mij toestaat, zou ik hem graag naar zijn vertrekken escorteren. Hij is ten slotte jouw genoot.’
Ze trok haar wenkbrauwen op en keek uit een ooghoek naar me. ‘Je zou je verkijken op zijn medewerkzaamheid. En bovendien: je zou naïef zijn om hem weg te sturen. Hij is niet mijn genoot, ik eerder de zijne. Hij heeft een heel groot financieel belang in deze school. En vele andere. Hij heeft alle reden om vanavond even te willen zien hoe het met zijn investering staat.
Ik volgde Stutton met mijn blik, die zich luid rondom Van Patten en nu ook rond Claire bewoog. ‘En misschien hoopt hij nog iets te snoepen te hebben?’
‘Niet doen. Afgunst staat je niet,’ zei ze kortaf. ‘Het is een onaantrekkelijke eigenschap. En daarnaast, Leo is getrouwd en heeft vier kinderen. Dat meisje daar,’ en ze wees naar Claire, ‘is maar een jaar ouder dan zijn oudste zoon en kent hij bovendien uit de jeugd via haar vader: Lamartin heet hij als ik me niet vergis. Een scheepsbouwer.'
‘Lamartin… Nee dat is Susan,’ verbeterde ik haar en ik wees Susan aan. ‘De sopraan. Maar om op dat geld terug te komen, ik dacht trouwens dat al deze meisjes goed schoolgeld betaalden. Ze zijn vrijwel allemaal van goeden huize, toch?’
‘Jawel. Maar ze leven op de pof, op een enkeling na. Het grootste deel is geheel of half wees, voor zover je zoiets half kunt zijn dan.’
‘Hoe bedoel je op de pof?’
‘Dit is een dure opleiding. De meeste van de meisjes komen inderdaad uit rijke families, maar hun geld wordt, zolang ze geen achttien zijn, beheerd door een notaris of een of ander familielid. Het zijn uiteindelijk niet de studentes waaraan de school haar inkomen dankt, maar de alumni. En sommigen trouwen gewoon rijk, en betalen dan het schoolgeld in zijn geheel.’
‘Maar tot die tijd, wil je zeggen…’
‘Juist...’ En ze gebaarde. ‘Zijn we afhankelijk van Leo Stutton. Hij runt een goudmijn trouwens. Sommige van deze jonge vrouwen heeft meer geld dan hij of ik. Neem die jongste van Kaplan bijvoorbeeld: haar vader zou de school kunnen kopen zonder het geld te missen, maar dat wil hij natuurlijk pas doen als de toekomst van zijn dochter gegarandeerd is. Lamartin is er nog zo een, en die van Courtown, god hebbe hun ziel, waren grof oud geld, Ierse adel. Zij trouwt bovendien van het jaar met een senator.’
Dat laatste feit, de termijn en vooral dat het blijkbaar ook al bij Kimmel bekend was, deed me weer zeer. ‘Mja…’ zei ik alleen maar en ik begreep direct dat ik betrapt was.
‘Ach kom! Je wilt toch niet zeggen dat die meisjes je zo snel zo week hebben gekregen? Cóurtown...? Hemel, ik dacht dat het die kleine spriet van vanmiddag was, met dat poppige gezichtje. Mejuffrouw Tomsen.’
‘Zo klein is ze toch niet?’ vroeg ik, een beetje beduimeld, en ik keek naar Diane die, als ik haar zo zag, inderdaad met haar smalle bouw eerder lang oogde dan het werkelijk was. Op Lizzy, met wie ze praatte, had ze maar een centimeter of acht, tien misschien. ‘Maar ja, misschien heb je gelijk. Hoewel, onder de dames heb ik me trouwens ook niet echt populair gemaakt hoor, zeker de eerste twee weken niet.’
‘Maar toch…’ En ze keek me diep in de ogen. ‘Je oogt verliefd als een kleine schooljongen. Dat verbaast me van je, weet je dat? Ik stuurde je hier juist naar toe omdat je meedogenloos kon wezen. Omdat je je onafhankelijk van iedereen en alle kritiek bewoog en omdat je een egoïstische minnaar kon zijn.’ Ze hief op mijn verontwaardigde blik direct een hand verontschuldigend in de lucht, ‘Dat bedoel ik niet negatief, je neemt wat je hebben wilt en daar ben je heel beslist in, zo bedoel ik het. Ik zit trouwens ook niet te wachten op iemand die me eindeloos kushandjes toewuift…’
Wat me opviel was dat ze in tegenwoordige tijd over ons sprak, alsof het allemaal nog bezig was. Agatha Kimmel maakte er geen gewoonte van zich zo bloot te geven en zeker niet als het om intimiteit ging. Ik zocht daarom naar de juiste woorden om haar intenties te peilen.
‘Ik kan me herinneren dat je mij hier naartoe stuurde met de opmerking dat ik in Mississippi wat verantwoordelijkheid kon gaan aanleren. Wat precies bedoelde je daarmee?’
‘Daar bedoelde ik mee, dat je.. nou, precies wat ik zei…’ Ik merkte dat ik de vraag niet goed had gesteld, want ze raakte op een zijspoor. ‘Je liet je eerst door je vader van je eigen bedrijf sturen, daarna werd je in het leger eerst gelauwerd, daarna gedegradeerd.’
‘Niet gedegradeerd. Hudson had die volmacht niet.’
‘Een kwestie op papier. Wel en toen kwam je bij mij aanzetten, waar je in enkele weken de zaak hervormde, maar waar je je eigen kunnen onderschatte, waar je ’s nachts niet sliep en je je ondanks mij niet thuis voelde.’
‘Ondanks jou...? En wat deed jij, je stuurde mij de laan uit?’
‘Tja… Misschien een naïeve gedachte van me, dat je je herpakken zou in de binnenlanden, rust zou vinden te midden van een groep mooie jonge meisjes die juist je hoofd dol draaien.’
Ik piekerde even over wat ze nu aan het zeggen was. ‘Als het iets van een troost is, Agatha... Ik kan met recht zeggen dat je nog altijd niet voor ze onder doet.’
Kimmel had door dat ik meende wat ik zei en keek van me weg, naar de grond. ‘Ik weet ook niet wat ik verwachtte dat ik aan zou treffen hier,’ zei ze toen. ‘Misschien hoopte ik dat je met een week of twee weer terug zou zijn, dat je op díe manier je verantwoordelijkheden nemen zou. Die positie in het bestuur, die ik je aangeboden heb, staat nog steeds open. We zouden een goed team vormen samen.’ Ze zuchtte. ‘En nu ben ik moe. Van de reis, van de dag.’ Ze keek zorgelijk. ‘Ik ga het slaapvertrek opzoeken. Morgen zou ik graag die papieren inzien die je me gestuurd hebt. Ik neem aan dat je kopieën bewaard hebt?’
Het duizelde mij inmiddels van dit gesprek en van de wijn. Ik knikte maar gewoon.
‘Wel, goede nacht dan’, zei ze en gaf me een kus op de wang.
Ze oogde inderdaad doodop. Beschaamd ook over haar openheid, leek het wel. Ik keek haar na toen ze vertrok en bedacht me hoe ze ‘naar haar slaapvertrek’ had gezegd, niet ‘slapen.’ Verwachtte ze dat ik achter haar aan zou gaan? De verleiding was groot: ik besefte dat ik haar lichaam had gemist, haar vagina die me verwelkomde, warm, diep, haar geoefende bewegingen en de ruwe, geile woorden waarmee ze me om meer kon vragen tijdens de seks. En... ze had in tegenwoordige tijd over ons gesproken.
Ik keek de kamer rond en zag dat velen net als Agatha vertrokken waren. Anna ook, voor wie ik me beloofd had te bewaren. Agatha voor twaalven en Anna en haar verrassing erna, dat zou nooit lukken, als de eerste me al niet zou dwingen bij haar te blijven. We hadden soms meermalen achter elkaar, hele nachten kunnen vrijen en in deze toestand zou een bezoek, vreesde ik, gelijk staan aan een langdurige belofte. Mijn mijmeringen werden gelukkig onderbroken door de blik van Van Patten, die mij met haar ogen om hulp leek te vragen met Stutton. De man had nu Iphis op zijn been, aan wie hij luid lachend verhalen vertelde, maar die er niet meer geheel voor haar lol leek te zitten. Claire keek een beetje verschrikt toe. Ik twijfelde niet en stapte op het stel af.
‘Iphis, Claire,’ zei ik, ‘de avond loopt voor mij ten einde vrees ik. Mag ik de eer om jullie naar jullie zaal te escorteren?’
Stutton legde een hand op Iphis been en gaf antwoord voor haar. ‘Kapitein!’ zei hij. ‘Doe met ons mee, wees geen spelbreker! We vermaken ons reuzegoed! Toch dames?’
‘Stutton,’ begon ik
‘Léo. Je mag Leo zeggen, kerel.’ En hij tilde Iphis op, zette haar naast zich neer en stak zijn hand naar me uit. Hij stonk naar Bourbon en zijn hand voelde klef. Sterk, dat wel, maar lauw bezweet.
‘Leo dan.’ Ik lachte vriendelijk. ‘Ik denk dat het ook voor jou tijd is om op te gaan ruimen.’
Stutton dacht daar heel anders over en sloeg een arm om Iphis heen, trok haar tegen zich aan. Ze zocht naar mij om hulp. ‘Onzin,’ riep hij. ‘De dames en ik gaan nog wat dansen.’ En hij wankelde nu naar Claire toe, tikte haar tegen de bil.
‘Stutton,’ zei ik dwingender, van binnen kokend om iemand die aan Claire durfde zitten, ‘Ik geloof dat je de gastvrijheid een beetje overschat hebt.’
Stutton maakte zich groot, en werd agressief. ‘Ah’ en hij stootte me van voren tegen mijn schouder. ‘Natuurlijk. Ik moet mijn plek kennen. Het zijn natuurlijk wel jóuw dames he, deze. Er is er natuurlijk maar één die vrij neuken mag hier.’
‘Laatste waarschuwing, houd je stil en maak dat je wegkomt.’
Nu begon hij te bulderen. ‘Heb jij enig idee, sergeant, waardeloze kutsergeant, tegen wie je het hebt? Ik ben je meerdere. Dit is míjn tent, je werkt voor míj. Ik betaal je. Heb je dat begrepen?’ En hij sloeg Iphis weer onder het achterwerk, dit keer hard, een beweging waarbij hij mij uitdagend aan bleef kijken.
‘Is dat werkelijk?’ vroeg ik. En toen, het was eruit voor ik het door had. ‘Dan mag je dit…’ en ik weerde zijn arm af om hem uit balans te krijgen, pakte hem stevig achter de nek en sloeg hem met een waanzinnige slinger uit de heup met zijn voorhoofd tegen de spiegel aan de wand aan. ‘… als mijn ontslagbrief beschouwen,’ maakte ik mijn zin af.
Het glas kletterde aan alle kanten naast hem op de grond, hijzelf viel ertussen, een klein stroompje bloed liep van zijn voorhoofd.
‘Je bent gek, man,' stamelde Stutton. 'Dit gaat je kosten.’
‘Ga je roes uitslapen.’ En ik wendde me tot de twee meisjes, die er wat geschrokken bij stonden. ‘Zijn jullie in orde?’
Iphis knikte, Claire keek eerder vereerd. Ik gaf Van Patten een hoofdknik en liep een stuk met de vernederde Stutton mee, opdat hij echt de zaal verlaten zou.
Ik struinde nog en tijdje verdwaasd en richtingloos door de school rond. Het gesprek met Kimmel had me verward. Ze wilde me dus nog steeds, of liever gezegd: ze had me sowieso ooit echt gewild. De uitval jegens Stutton had me veel minder verward, maar ik kon niet ontkennen dat het goed voelde en dat het de gevoelens van opwinding waar ik de hele avond al last van had alleen maar aanvuurde. Zijn dreigementen konden me gestolen worden: hij had immers niets om me mee te bedreigen. Mijn ontslag was twijfelachtig, maar verontrustte me toch.
Toen ik voorbij de gastenvleugel kwam, overdacht ik toch kort de mogelijkheid om bij Kimmel binnen te stappen. Mijn hoofd was wispelturig de laatste dagen. Maar zodra ik mijn ogen sloot en me Kimmel voor me probeerde te zien, zag ik eerst alleen Diane bij het kampvuur, Diane met haar blonde opgestoken haren en haar ontwapenende gezicht en zag ik daarna Anna met haar onpeilbare blik, haar doordringende vragen en haar verrassingen. Ik besloot, niet voor de eerste keer en ook niet de laatste, voor Anna te kiezen en liep de hal door, de trap op en nog een, naar de ouderejaars jongensslaapkamer, waar ze op me wachten zou.
Ik ging niet zelf naar binnen, maar klopte aan de deur. Heel lange secondes gingen voorbij tot hij half werd geopend door een Anna in niets dan een dunne witte nachtjapon. In het licht van een olielamp ergens uit de kamer, zag ik hoe haar haren los hingen en hoe één bandje van haar japon van de schouder geslagen was, die daardoor bloot werd gelaten. Haar lichaam kon ik door de stof heen zien schijnen.
‘Je bent vroeg,’ zei ze. Ze leunde tegen de deurpost met gestrekte arm en stond op één been, had de andere blote voet met de teentjes om haar kuit heen gekruld. ‘Hé, je colbert is stuk!’
Ik keek naar beneden en zag dat inderdaad mijn revers aan een zijde los was gekomen. ‘Ja… een klein schermutselingetje met die Stutton, vrees ik.’
Ze keek me aan, met het hoofd iets scheef, grinnikte. ‘Je ruikt naar wijn.’ En voordat ik kon reageren stapte ze naar voren, duwde me iets terug de gang in en keek opzichtig links en rechts van me, alsof er iemand achter me aan zou zijn gekomen. ‘Heb je gewonnen?’
‘Wat?’
‘Het gevécht!’
‘Oh, zo. Ja. Natuurlijk. Of ja, gevecht, hij…’
Maar ze luisterde niet, of onderbrak me in ieder geval: ‘Oke, je mag binnen komen. Maar…’ en hierbij hield ze me aan mijn colbert vast, weer staande op één voet, ‘Nou ja, er is niet echt een maar, maar Diane en ik hebben dit wel eens eerder gedaan, een béétje, maar nu is ze wel zenuwachtig omdat jij erbij bent.’
‘Diane is hier?’ Ik wist niet waarom ik verbaasd was eigenlijk, Anna had het met haar eerdere woorden bijna aangekondigd. Ze knikte dan ook alleen met een verwachtingsvolle blik en een hoekje van haar tong tussen haar tanden. ‘Kom,’ zei ze en trok me de kamer in.
Diane en Anna hadden aandacht besteed aan de verlichting, die beheerst was en sfeervol. Een drietal lampen stond op gepaste afstand aan alle zijden van even zoveel strak tegen elkaar aan geschoven jongensbedden. Op het midden ervan zat Diane, ook in japon, met haar knieën onder de stof tegen zich aan getrokken. Haar kleine, blote voetjes had ze over elkaar heen geslagen en ze glimlachte en bloosde. ‘Hoi’, zei ze alleen maar, heel zachtjes.
Anna ondertussen, deed de deur achter me dicht en ging naast haar op het bed zitten. Ze keek me aan. ‘Blijf je daar staan?’ Weer met die ogen vol verwachting. ‘Hier, kom zitten. Wel eerst kleren uit.’
Ze sprak alsof het de normaalste zaak van de wereld was, alsof ik precies zou moeten weten wat te doen. Ik had geen flauw benul, maar ik begon wel mijn hemd los te knopen. Langzaam eerst, maar toen Anna met haar vlakke hand nog eens op het bed klopte, maakte ik vaart. Ik was al stijf en ik voelde vooral Diane naar me kijken toen ik mijn broek naar beneden schoof. Ze had me gevoeld, maar gezien nog nauwelijks. Ik ging voorzichtig naast hen zitten.
Het was al snel duidelijk dat de meisjes net zo graag seks met elkaar wilden als met mij, of misschien wel liever. Anna trok de japon over haar hoofd uit en toonde haar prachtige lichaam; wendde zich daarna direct tot haar vriendin. Ze kuste haar op de mond en streelde haar, over haar heupen en langs haar middel en buik, met een nieuwsgierigheid alsof ze eindelijk de ruimte had om onbeschaamd aan haar te voelen. Diane onderging vooral de aanrakingen, reageerde door zich op nieuwe plekken te laten betasten en door zich meer beschikbaar te maken. Ik zag dat ze van Anna’s vingers genoot. Toen ten slotte Anna zich ophief, Diane's japon uittrok, met de benen uiteen op haar schoot ging zitten, haar nog vuriger op de mond kuste en daarbij kleine wiegende bewegingen van onderlijf tegen onderlijf maakte, was dat het mooiste en meest zinnenprikkelende dat ik ooit gezien had.
Anna gooide Diane achterover en werd enerzijds wilder, bleef anderzijds met diezelfde tederheid haar lichaam verkennen. Ze zoende haar in de hals, langs de schouder, onder de oksels en over de arm, peilde haar reacties en bewoog haar mond en handen weer verder om nieuwe plekjes te ontdekken. Ze hield geen stuk huid onbespeeld en Diane kronkelde, kreunde en genoot van de aandacht, schokte steeds frequenter en trok hard haar rug hol en stootte een kreet uit toen Anna voor het eerst met haar tong tussen haar schaamlippen likte. En nog een kreet, toen Anna doorlikte, sneller nu en met één vinger in haar, de andere hand zachtjes op de zijkant van haar ribbenkast, een duim over haar kleine borst. Ik vergat alles behalve te kijken, tot het moment waarop het pulseren van Dianes bovenlichaam onbeheerst door bleef gaan en ze haar knieën hoog hield, zo wijd als ze kon uit elkaar om Anna ruimte te geven, wild inademend en met elke volle long een hese uithaal van haar stem.
Hier trok Anna zich plots terug en maakte ruimte voor me, zei: ‘Vlug, doe het. Ga in haar.’
Zo snel als ik kon, zonder iemand aan te stoten, ging ik laag op mijn knieën tussen Dianes benen zitten en zette ik mijn penis tegen de ingang van haar vagina aan. Ik pakte haar vlak boven haar slanke heupen vast en duwde mij rustig, maar met kracht naar binnen. Ze was opener, gladder dan ik me haar herinnerde, tot ik halverwege was, waar ze plots twee handen op het bed sloeg, zich moervast om me heen trok en een ‘oh God, oooww!’ uitstootte en weer met weggedraaide ogen begon te rillen en schokken. Ze leek haast bezeten zoals ze daar van genot stuurloos tekeer ging. Het was een waanzinnig opwindend gezicht. Ik stootte door, tot diep en weer daarna tot ver naar buiten. Plots nam ze een felle teug lucht naar binnen, trok haar hoofd achterover en hield haar adem vast met haar mond open, terwijl ik eerst haar vagina iets natter voelde worden en ik daarna zelfs een klein beetje warm vocht over mijn penis naar buiten voelde lopen. De volgende stoten gebeurde iets ongekends: een grote golf warm vocht stuwde om mijn penis heen naar buiten, liep langs mijn balzak en over haar billen naar beneden. En nog één, en bij iedere warme golf liet ze en beetje lucht uit haar keel ontsnappen, met een ontsteld, maar verheerlijkt geluid.
Bang dat ze flauw zou vallen als ik haar nog langer op het hoogtepunt hield, trok ik mij ten slotte uit haar terug. Het ademen begon eindelijk weer, eerst met heel kleine haaltjes, daarna dieper, en daarna weer met overtuigende, hijgende teugen, alsof ze iets in te halen had. Ze begon weer hardop te lachen en ik keek, van onderen drijfnat van Dianes vocht, Anna aan, die hoog op haar knieën, de benen iets gespreid, alleen bewonderend toe had gekeken en nu giechelend applaudisseerde. Ik bedacht weer hoe geil ik Anna vond, met haar uitdagende blik en haar lange, plakkerig golvende haren, haar venusheuvel iets gezwollen leek wel, van opgewonden vruchtbaarheid. Ik had me lang genoeg ingehouden vandaag en ik twijfelde niet, kroop naar haar toe, greep haar bij de billen en rug en wierp me bovenop haar. Ik nam haar zonder terughoudendheid en zoende haar daarbij op de mond, waarbij ik merkte dat ik haar gepassioneerde kussen naar Diane toe probeerde na te doen. Ik gleed gemakkelijker in haar dan in Diane, al had Anna wederom die verrukkelijke terugstuwende bewegingen aan haar binnenste, die me over de hele lengte geweldig stimuleerden. Ruim voor ik te ver ging al, duwde Anna me naar achteren en zei me op mijn rug te gaan liggen. Ze ging met gespreide benen bovenop me zitten en liet zich over mijn penis heen glijden, eerst langzaam, toen agressiever. Ze kneep zich strak en ik moest me al vrij snel inhouden om niet in haar klaar te komen. Maar ze stokte, duwde me volledig naar de diepte, en bleef daar, strak tegen me aan, trok haar bovenlichaam achterover en haar benen wijd. Toen reikte ze met haar hand naar Diane toe, die ze aan de haren met het hoofd naar haar toe, en toen naar beneden dwong, tegen haar vagina aan. Ik kon Dianes tong voelen tegen de aanhechting van mijn penis aan, likkend aan Anna op de plek waar ik in haar verdween. Ik kon mijzelf tot in de diepte van Anna voelen, die met haar vagina kneep en pulseerde, niet langer gestuurd nu, maar ongecontroleerd. Anna had haar ogen dicht en trok met haar schouders naar elkaar toe, nog altijd een hand geklauwd in Dianes haar. Ze begon te kreunen en ingetogen te vloeken. Een ‘ooh, fuck.’ En toen een ‘óóóh’ en daarna met haar dijen krachtig naar elkaar toe, Diane bijna plettend tussen haar sterke bovenbenen, een geweldig stuipen van haar lichaam en een drietal lange, woeste kreunen.
We hielden het nog tijden vol. Diane bereed me in dezelfde houding, daarna Anna weer en daarna nog eens Diane. Ik neukte Anna op haar rug en zoende onderwijl Diane, die haar kruis over het likkende hoofd van Anna heen had geslagen. Ik neukte Diane die op haar rug lag en stak mijzelf na elke stoot in Anna’s mond, die zich met haar lichaam plat over Diane heen had gelegd. Ik zag dat Anna van de smaak genoot, en er haast van de gedachte alleen opnieuw klaarkwam. Ik neukte de twee meisjes die op elkaar, in elkaar verstrengeld lagen en elkaar zoenden, deed het om en om, één, maximaal twee stoten per meisje. Diane, de strakste en Anna de warmere, welkomere. En toen de twee uiteindelijk allebei van hun orgasmes verzadigd leken, keerden ze zich naar mij toe, dwongen mij achterover te leunen en namen mij in hun mond. Ze zoenden elkaar met de top van mijn penis tussen hun tongen in: een wirwar van warme, vochtige bewegingen, onmogelijk bijna te duiden. Ze namen me diep in hun mond en speelden met hun tong, probeerden elkaar de loef af te steken alsof het een wedstrijd was: wie kon mij het diepst vermaken; wie kon mij laten komen. En uiteindelijk, toen ik kreunde ter aankondiging, gooide Anna Diane achterover op het bed en zei ze tegen mij: ‘Ik wil dat je het aan Diane geeft. Aan haar hele lijf.’ Ik kwam op mijn knieën boven Diane hangen, trok mij met woeste, razendsnelle halen over de hele lengte af en kon nog net, door wazige, zoemende ogen heen zien hoe mijn zaad, dat voelde of het uit mijn bovenbenen, knieën en bilspieren kwam, in enkele lange, bijna pijnlijk intense halen over Diane heen kwam, van haar tepel over haar buik naar haar vagina toe, daarna nog een lijn over haar buik en een laatste klodder op het smalle streepje haartjes boven haar vagina. Anna likte hebzuchtig het laatste beetje zaad van het topje van mijn penis af, dat tintelde in haar mond en eigenlijk voor het strelen van haar tong zelfs té overgevoelig was. Daarna stortte ik naar voren, half over Diane heen en ademde zwaar na, vlak bij haar oor. Anna kwam stilletjes aan de andere kant van haar liggen, legde een hand over haar borst, haar kleverige borst, en legde één been over het hare heen. Ze nam een laken met zicht mee, dat ze over ons heen trok, en zo vielen we, in het laatste licht van de olielampen, gedrieën in slaap.
Deel 8
De meisjes waren al weg toen ik wakker werd. Ik had ze uiteraard wel horen vertrekken, maar de zon was nog niet op geweest en ik had net gedaan of ik nog sliep. Het zou alleen maar moeilijk geweest zijn om van ze af te blijven. Nu scheen de zon door de ramen, het moest een uur of negen zijn. Uitslapen was niet mijn gewoonte, maar ik had een vermoeid lichaam met spierpijn in spieren waarvan ik niet wist dat ik ze had en bovendien had ik vandaag eigenlijk geen verplichtingen. Een beetje slap was het wel: de dames, die dezelfde arbeid hadden verricht als ik, Diane was zelfs mee op jacht geweest, waren wél voor dag en dauw op geweest en voegden zich inmiddels weer voor een normale lesdag bij de andere studentes. Ik daarentegen hees me laat op de ochtend halfslachtig en nonchalant in mijn kleren en sjokte op blote voeten, mijn laarzen in de hand, terug naar mijn slaapvertrek.
Daar wachtte mij een verrassing. De deur stond wijd open en in de kamer, in míjn kamer, aan mijn bureau, zat Agatha Kimmel te lezen in mijn persoonlijke verslagen. Ze was in zakelijke dagkledij, een broek en een hoge blouse en had zo te zien het grootste deel van mijn papieren al doorgewerkt. Ik nam plaats in de deuropening, leunde met mijn schouder tegen de deurpost en klopte op het hout.
‘Agatha. Goedemorgen.’
‘Oh. Goedemorgen.’ Ze keek niet op.
‘ Had ik mijn deur niet op slot gedaan?’ vroeg ik.
‘Oh jawel. Maar je was niet hier, dus Elizabeth heeft me binnengelaten.’ Blijkbaar spraken zij en Van Patten elkaar met de voornaam aan.
‘Heeft zij een sleutel dan?’
‘Natuurlijk heeft ze een moedersleutel. Dit is haar school.’ Antwoordde Kimmel kortaf. Ze keek nu pas mijn kant op, monsterde mijn slordige voorkomen en schudde afkeurend het hoofd. ‘Nou, waar jij geweest bent hoeven we niet te vragen. Elizabeth vertelde me al dat vannacht niet één, maar zelfs twéé studentes uit de slaapzaal ontbraken.’
‘Ik weet natuurlijk van niks.’ Ik zei het laconiek, maar eigenlijk was Kimmels opmerking bijzonder pijnlijk. Wat ze mij gisteravond in een iets te zachtmoedige bui had toevertrouwd, was meer dan een eenvoudig verzoek geweest, eerder een gebrekkig aanzoek eigenlijk. En in plaats van dat ik achter haar aan was gegaan, had ik haar alleen laten slapen en, zo wist ze nu zelfs, had ik de nacht gedeeld met twee vrouwen, waarvan één al verloofd was en die zelfs bij elkaar opgeteld nog niet haar leeftijd hadden. Dat móest haar wel een klap in het gezicht zijn, al kon ze nog zo pragmatisch wezen.
‘Wat Elizabeth me óók vertelde,’ en ze draaide zich nu volledig naar mij toe, is dat je Leo, niet lang na mijn vertrek, door een glazen wand heen hebt geslagen.’
‘Ja. Volgens mij was het een spiegel... Vind je erg als ik niet…’
‘Nee, ik hoef geen excuses van je,’ onderbrak ze me, met een geheven hand, ‘ze heeft me uitgelegd waarom je het deed en ze was je eigenlijk vooral dankbaar… Maar ik moet je wel waarschuwen, dat Leo niet het soort man is dat het hier zomaar bij laat zitten.’
Ik kwam los van de deurpost en stapte langs Kimmel naar binnen, zette mijn laarzen naast het bed en ging op de rand zitten. ‘Als hij een kerel was, zou hij dat wel doen: dan zou hij zijn excuses aanbieden en er nooit meer een woord over spreken.’
‘Ja. Tja. Nou, ik waarschuw je maar.’ Ze draaide zich verder naar me om, schoof de stoel mee. ‘Ik denk dat we allemaal maar niet te veel woorden meer aan gisteravond vuil moeten maken. We waren moe en hadden denk ik allemaal wat teveel op... Je stinkt trouwens naar vagina. Ik ruik het hier.’
Ik knikte alleen, een beetje dromerig. Wees toen met mijn voorhoofd naar het bureau. ‘Kan het je tot nu toe een beetje bekoren, het leesvoer?’
‘Ja. Nou, er staan wat interessante dingen in… Wat me aan het begin vooral verbaast, is je bovenmatige interesse in die Lizzy, die met die donkere haren. Ik zag haar gisteravond spelen: een uitzonderlijke schoonheid dunkt ze me toch niet te zijn. En dan sodomiseer je haar ook nog.’
‘mja.’ Ik merkte dat ik een verontschuldigend gezicht trok. ‘Dat is misschien geen informatie waar je al te veel mee kunt.’
‘Dat zal je nog verbazen… Je moest eens weten hoeveel van de gegoede heren in de streek er eigenlijk een verborgen voorkeur voor jongetjes en hun achterwerken op nahouden. En hoeveel die over zouden hebben voor een dergelijk stoer meisje met van die 'krachtige billen', zoals jij het schrijft, waar ze zo hun obscene behoeftes mee bevredigen kunnen.’
Obsceen, zei ze. Dat was zeker weten een sneer. Ik maakte ongewild een voorstelling van zo’n zakenman, een corpulente vijftiger met snor, die zich aan het einde van een duffe werkdag, op het huwelijksbed, afwezig in de arme Lizzy boorde. Ik had het al met haar te doen. ‘Daar zal ze dan nogal wat blij met me zijn.. om die passage.’ Zei ik.
Kimmel haalde alleen haar schouders op. ‘Ik denk dat van alle weesmeisjes die een huwelijk sluiten, degenen met zo’n gegoede nicht nog het minst kwaad af zijn. Die zijn in ieder geval nog gegarandeerd van een zekere mate van vrijheid en weten waar ze aan toe zijn. Trouwen met een man die echt van ze houdt is toch maar heel weinigen gegund.’
Ik moest aan O’Reilly denken en aan Anna, maar ik liet het na om Kimmel naar de Ier te vragen. De kans dat ze mij iets over hem kon vertellen, was toch klein en ik had geen behoefte haar iets van mijn jaloezie te laten merken. Wel wilde ik graag weten wat Kimmels intenties hier precies waren. Waarom zou zij, de vrouw die ik gisteravond gepasseerd was, zich willen pijnigen met de wetenschap van andere vrouwen waar ik seks mee had gehad? Waarom noemde ze zo specifiek de ‘liefdeloze huwelijken’; wat bedoelde ze ermee? Wilde ze iets van me horen?
‘Zeg Agatha,’ begon ik, ‘over gisteravond nog…’
Maar ze weerde het af en kwam kalm overeind. ‘Houd het voor je, het doet er niet meer toe.’ Ze klonk zakelijk, niet rancuneus. ‘Nog wel één ding: dat ontslag, dat je Leo zou hebben aangeboden: het spreekt voor zich dat ik dat niet accepteer.’
‘Tja… Het was toch meer een kwestie van retoriek.’
‘Goed dan. Is het in orde als ik deze meeneem naar mijn kamer? Je zult je wel even willen opfrissen, denk ik zo.’ Het was duidelijk meer een opdracht dan een uitgesproken vermoeden. ‘Het is, zag ik, nog wel wat onvolledig. Ik zou het waarderen als je voor morgenochtend, morgen als ik doorreis dus, dat lange meisje met die felle blik aan de papieren toe kon voegen.’
‘Iphis, bedoel je? Van die smalle, zwart satijnen jurk?’
‘Precies, die met die diepe rug. Heel graag. Nou, een fijne dag nog.’ En met mijn schrijfblok onder haar arm verliet ze mijn kamer.
Iphis dus, dacht ik, terwijl ik me op Kimmels advies toch maar grondig besloot te wassen bij de lampet. Was dit wat Anna al voorspeld had: Kimmels jaloezie die opspeelde? Ze moest Diane hebben zien kijken toen ik gisteravond met Iphis danste en nu moest ze gedacht hebben een wig te kunnen drijven tussen Diane en mij. Ik had mezelf wel in een lastig parket gedreven: een ongetwijfeld op wraak beluste Leo Stutton in het gebouw en een jaloerse, veel te sluwe schoolleidster. Een driehoeksrelatie met een wilde roodhaar en een breekbare blondine en nu de opdracht, ook een voornemen geworden, om seks te hebben met de lange Iphis. Dat laatste besloot ik puur op fysiek te gaan doen, als uitlaatklep. Mijn gedachten tolden veel te hard van de afgelopen dagen.
*
Ik vond Iphis die middag in de bibliotheek. Ze zat in een van de grote fauteuils, in een onmogelijke houding, met haar benen over de zijleuning en het boek in haar slanke vingers op de zitting naast haar. Hoe ze lezen kon zo, was me een raadsel. Haar wenkbrauwen had ze weer opgetrokken, in die gemene, afstandelijke blik. Of nee, hooghartig, zo had ik het eerder genoemd en dat was een beter woord geweest. Die verleidelijke scherpe hoektanden liet ze niet zien, dat deed ze alleen als ze breed lachte en tegenover mij weigerde ze dat. Ik had me eerder wel afgevraagd of ze, áls ze lachte, niet een toneelstukje opvoerde en eigenlijk alleen haar gezicht even opsierde voor de buitenwereld. Het maakte ook niet veel uit: het werkte en deden niet alle vrouwen het tot op zekere hoogte? Nee, dacht ik. Anna niet.
Iphis moest me verwacht hebben na haar verschijning van gisteren. Waarschijnlijk was ze zelfs expres apart van de andere meisjes gaan zitten. Over Stutton en hoe ik haar van hem gered had sprak ze op weg naar mijn kamer geen woord, wel dacht ik iets van eer in haar lichaamshouding te ontwaren dat ik juist haar voor vandaag uitgekozen had. Zenuwachtig was ze in de verste verte niet, of ze wist het goed te verbergen. Ze ging in mijn kamer aan de korte zijde van het bed vlak tegenover me staan, waar ik een hand om haar middel legde en trok ontspannen haar wijde blouse over haar hoofd uit. Dikke, lange zwarte haren, touwachtig dik bijna, vielen in verwarde plukken over haar schouders, hals en rug weer naar beneden. Ze daagde me uit te kijken naar haar bovenlichaam. Ze was bijna even lang als ik en toonde borsten die noch klein, noch uitgesproken groot waren, maar die hoog op haar gespierde borstkas stonden, driehoekig haast, met kleine, donkere tepels. Geen gram vet had ze op haar lijf, spieren wel, onder haar armen en langs haar middel. Ik knoopte haar smalle, hoge broek los en liet hem langs haar benen naar beneden glijden: kaarsrechte, boomlange benen toonden zich. Ze stonden over de gehele lengte dezelfde paar centimeter uit elkaar en ik wist alleen maar: ik wil er tussen. Ik wil die benen uiteen duwen. En dus zei ik haar achterover te gaan liggen, de knieën iets omhoog, en uit elkaar.
Heel even liet ik haar daar liggen en keek ik alleen – ze had haar gezicht opzij gericht, haar mond iets open: afwachtend. Daarna klom ik bovenop haar. Ze was diep van binnen, zoals je van haar lichaamslengte zou verwachten, smal bij de ingang en daarna ruimer. Ik werd een beetje naar boven toe krom getrokken door haar, wat me opwond. Ik kon niet hard stoten; moest het beheerst doen. En ook hier, tijdens het neuken, onder mij, speelde Iphis haar toneelstuk. Ze wist exact welke geluiden er van haar verwacht werden, welke bewegingen en welke kreunen, en onder al die genotgeluiden bleef ze onaangeraakt, afwezig,alsof ze niet een net achttienjarige scholier was, maar een volleerd prostituee. In mijn gedachte maakte ik al de aantekeningen voor Kimmels papierwerk, schreef ik op hoe Iphis kunstig het duwen van mijn heupen met zuchten beantwoordde. Ik nam me al haast voor om het spel tot het eind met haar mee te spelen en beleefd in te gaan op haar nu hardop uitgesproken verzoek om ‘diep, diep in haar klaar te komen’, toen ik plots moest denken aan Lizzy, Kimmel en de hoge heren die naar hun jongensbillen hongerden. Wat als ik Iphis eens wakker schudde en haar in haar mooi gevormde, hoge achterwerk nam en ook dit aan Kimmel meegaf? De gedachte maakte direct weer dat verlangen in me los dat ik de afgelopen weken voortdurend had gevoeld en waarvan ik dacht dat ik door Anna en Diane genezen was: het verlangen om te overheersen, een meisje de baas te zijn. Ik trok me uit Iphis terug.
‘Ga op je buik liggen,’ zei ik. ‘Of nee, wacht,’ en ik pakte een deken en legde die op de harde vloer. ‘Ga hierop plat op je buik liggen.’
Ze keek me verstoord aan. ‘Wát?’ vroeg ze en ik herhaalde mijn bevel, wees op de deken. Ze talmde, kort, waarna ik zeker wist dat ik heel even iets van een fonkeling in haar gelaat kon zien. Geen verzet was het, geen woede, nee, eerder lust; een flits van nieuwsgierigheid, verwachting. Ze kwam overeind van het bed in een vloeiende beweging, raakte kort haar borst aan, veegde tussen haar benen en ging plat op haar buik de grond liggen, haar benen bij elkaar, haar tepels tegen de deken en haar palmen op de vloer, op ooghoogte. Ze draaide haar hoofd, keek achterom, door haar haren heen. In tegenstelling tot zojuist, toen ze alles zo gelaten over zich heen had laten komen, was ze gespannen. Ik zag het aan de subtiele rillingen in het kuiltje van haar ruggengraat en aan haar strak gespannen billen.
Ik nam de lampolie, goot het in het kommetje van mijn hand en smeerde mijn penis ermee in. Ik gebruikte veel en goot een extra dosis in mijn hand, die ik nu op haar billen en rond haar anus smeerde. De olie voelde lekker aan; de verwachting nog lekkerder. Ik zette mijn knieën iets buiten die van Iphis neer, één hand plaatste ik bij haar oksel. De fles olie hield ik binnen handbereik en terwijl ik mijn neus in haar haren duwde, stak ik de voorkant van mijn penis tegen haar ingang aan. Ze verzette zich niet bewust, maar was wel gespannen en bij de eerste duw naar binnen, drukte ze mij weer terug. Ze slaakte er een kreun van pijn en concentratie bij. Bij de tweede kleine duw, verdween mijn topje iets bij haar naar binnen, nét voorbij de kringspier maar. Daar hield ik halt en wachtte ik tot haar slissende, afhoudende geluiden iets minder werden. Ze bleef zich om en om samentrekken en ontspannen, veel controle leek ze er nog niet over te hebben en met het samentrekken leek ze van pijn haar bekken harder tegen de grond te willen drukken, alsof ze aan me ontsnappen kon. Ik hield mijn hand nog om mijn schacht heen, hield me op mijn plek, en toen ze eindelijk iets tot rust kwam en haar spieren ontspande, duwde ik mij heel kalm, maar met veel kracht, in haar achterwerk naar binnen.
Ze hield zich nu niet meer in: slaakte een hoge, lange gil over de duur dat ik naar binnen gleed. Ze was diep, héél diep en warm. Een smal bochtje bevond zich op tweederde van mijn lengte, waar ik iets meer moeite moest doen om verder te stuwen en hoewel ze daar enerzijds pijn aangaf, kon ik ook door haar haren heen in haar blik zien dat ik door mocht duwen. Door moest duwen. Ze vermaakte zich. Dit meisje, dat overdag onvermurwbaar leek in alles, werd pas wakker nu ik haar op de vloer nam, diep, ruw en anaal. Ik pakte de fles lampolie, smeerde nog een overdadige hoeveelheid rond mijn penis, bewoog opdat het met mij mee in haar zou kruipen, zette de fles neer, en hield me niet meer in: begon meedogenloos te stoten. Iphis slaakte kreunen en gillen, sloeg met haar vlakke handen op de vloer en klauwde met haar nagels. Ik maakte kletsende geluiden met mijn bekken tegen haar achterwerk, geluiden die me nog geiler maakten. Omdat ze haar billen meebewoog met de mijne, meegevend met mijn stoten, verraste ik haar af en toe met ritmewisselingen. Dan pauzeerde ik weer kort, hijgde ik uit, en begon ik weer: woest en ruig. Ten slotte kwam ik met mijn bovenlichaam overeind en plaatste ik één arm om haar schouder; met de ander duwde ik op haar onderrug, om haar op de plek te houden. Ik begon lange halen te maken, in en uit en weer hard naar binnen en begon tot een orgasme te komen. Ik gromde er bij. Het klaarkomen gebeurde bijna volledig in de lengte en top van mijn penis en duurde lang, eindeloos lang. Ze kneep met haar anus hard in me en maakte de doorgang voor mijn zaad moeilijk, wat het brandende gevoel intensiveerde, verheerlijkte. Ik hóórde mezelf grommen en spuwen, maar kon me niet tegenhouden; Iphis beantwoordde de geluiden van mijn genot met goedkeurende klanken en ik wist dat ze het van me gewonnen had: ik had niet haar onderworpen, zij was míj de baas geweest over de gehele duur. Ik had me genadeloos in haar laten gaan en besloot me er ook niet meer tegen te verzetten: ik legde mij plat op haar rug neer, mijn penis nog in haar, en stootte zachtjes na, met kleine, jeukende schokken in de streek van mijn ballen en met geluiden die smekend klonken, als een gebed of ik nog even in haar blijven mocht. Ik wist zeker dat ik iets triomfantelijks rond haar mond kon zien, zelfs nu ze haar gelaat grotendeels van me had afgewend.
*
Voor de tweede maal vandaag had ik de sappen van een vrouw – een meisje – van me af moeten wassen. Ik droomde na op mijn bed, met mijn penis in mijn hand, die de aflopen dagen eigenlijk onafgebroken beginnend gezwollen was geweest, of gewoon volledig stijf. Iphis bleek dus met haar afwijzende voorkomen een diepe grond te hebben, een beestachtigheid van een mate die ik niet veel eerder gezien had. Misschien wel nooit. Maar wat ze niet had gedaan, was me de ontspanning, de ontlading bieden waaraan ik zo’n behoefte had gehad: integendeel, mijn opgewondendheid was groter dan ervoor. Daarjuist, te midden van het neuken van Iphis, had ik aan Agatha Kimmel moeten denken. Aan het werk hier op Haywood dat ik voor haar deed, maar heel even was het ook aan haar zelf geweest. Aan haar gewilligheid. Ze had me nodig, zoals ik in het verleden haar en hoewel ik geen moment dacht aan het werkelijk inwilligen van haar aanbod om na Haywood naar haar terug te reizen en ‘aan haar zijde het bestuur van het bedrijf te leiden,’ zoals ze het had genoemd, voelde ik milde spijt bij de gedachte dat ze morgenochtend vroeg reeds naar New Orleans zou vertrekken en dat ik haar voor die tijd níet bezocht zou hebben. Gezien mijn liefde voor Anna, waarvan ik de hopeloosheid nog altijd niet wilde inzien, vermoedde ik niet dat ik haar ooit nog zien zou na vanavond. Een ‘egoistische minnaar’, had ze mij gisteren genoemd, wat me iets gestoken had: Agatha en ik konden namelijk wel degelijk ontzettend vrijen: haar toch al vierenveertigjarige lichaam was nog sterk en soepel en ze wist feilloos de balans te vinden tussen geven en nemen; de leiding pakken en haar uit handen geven. Mijn ruwere neigingen nam ze voor lief, waardeerde ze op haar eigen manier en ze wist hoe ze van mij genegenheid kon eisen. Zelfs wist ze bovendien hoe ze mij op vreemde, moederlijke wijze om die genegenheid kon laten vragen. Ik glimlachte inwendig bij die gedachte. Ons seksuele spel had, ik kon niets anders doen dan het mezelf toegeven, gevoelsmatig een bijna incestueus tintje. Het personeel van haar school had het ook hoofdschuddend afgewezen, wat haar goddank niet schelen kon.
Wat ik nodig had, was een reden om bij haar langs te gaan. Gewoon aankloppen zou idioot zijn: ze zou uit trots de deur dicht laten na de afwijzing van gisteren. Maar een heel klein zetje, een ingang, zou genoeg zijn en ik vond hem in Iphis. Ik Had Agatha een verslag beloofd en hoefde het alleen nog te schrijven. Aan de authenticiteit ervan zou ze niet twijfelen: vrouwen voelden blindelings aan waar ‘hun’ man zich op zo’n dag bevonden had en met wie. Ik pakte dus een vel papier uit mijn schrijflade en begon Iphis uit te werken: haar eigengereide voorkomen, haar mooie, slanke lichaam en haar fijne, diepe vagina, haar woestheid waar heel wat man voor nodig zou zijn om bevrediging te kunnen schenken. Hoewel, zo realiseerde ik me, de meesten zouden blindelings voor haar toneelspel vallen of er genoegen mee nemen.
Mijn avondmaaltijd nuttigde ik op mijn slaapvertrek, waar ik vandaag sowieso nauwelijks vanaf was geweest. Ik wachtte een uur, tot de zon onder was, verzegelde het papier, kleedde me degelijk en begaf me naar de gastenvleugel. Ik was licht nerveus, merkte ik, of misschien voelde ik me gewoon wat onbeholpen en onbeschaamd, op weg naar de weduwe Kimmel. De gangen van de school waren gelukkig verlaten en ik hoefde me tegenover niemand te verantwoorden.
Agatha ,in avondkledij reeds, opende de deur op mijn kloppen en keek mij kort vragend aan. Spottend, niet met het welkom waar ik stil op gehoopt had. Ik hield de papieren naar haar op. ‘Het verslag waar je om gevraagd had,’ zei ik. Ze wachtte even, nam ze toen zwijgend in ontvangst. Keek even achterom, naar het bureau, naar het bed, en toen weer naar mij. Ik stond daar alleen maar.
‘Nou, vooruit,’ zei ze ten slotte met een zucht en zette de deur als bij uitnodiging verder open. ‘Kom er in.’
