De examinator maakt het me niet gemakkelijk, maar ik slaag er in om al haar vragen correct te beantwoorden. Mijn bevordering tot ploegbaas voor sector zeven is nu heel dichtbij. Ze is onder de indruk van mijn grondige voorbereiding en vertelt me dat mijn collega’s over mijn promotieverzoek gestemd hebben. Achttien tegen drie in mijn voordeel en dat is een unicum. Meestal halen kandidaten maar iets meer dan de helft van de stemmen. Mensen zijn nu eenmaal jaloerse wezens.
“Ik heb nog één vraag voor je, Noah,” zegt de examinator vriendelijk. Ze staart naar mijn kruis, naar de plek waar mijn mannelijkheid zich aftekent onder de grijze stof van mijn broek. Ik doe alsof ik het niet zie.
“Ja, mevrouw?”
“Hoe zie jij onze maatschappij en meer bepaald de werking hier, in de sectoren zeven tot zeventien?”
Die vraag komt als een complete verrassing voor me en heel even weet ik niet goed wat te antwoorden, maar uiteindelijk besluit ik om de dame gewoon eerlijk mijn mening te geven.
“Er zijn kleuren en er zijn grijzen,” zeg ik. “De mensen met geld en macht, zoals uzelf en de anderen die in het bestuur zetelen, dat zijn de kleuren. Ik behoor tot de anderen, mevrouw. Ik en mijn collega werkers, wij zijn grijzen. We dragen allemaal dezelfde grijze werkkledij, we volgen de regels die jullie ons opleggen en we zorgen er voor dat iedereen op een beschaafde manier kan leven en werken.”
De examinator denkt na over wat ik zeg. Ze maakt een instemmend geluidje en vraagt:
“En hoe voel je jou daarbij, Noah? Een knappe man zoals jij, vind je het erg om maar een werker te zijn? Een tweederangsburger?”
Ik schud mijn hoofd in een ontkennend gebaar.
“Nee, mevrouw. Niemand kan er iets aan doen hoe hij of zij verwekt wordt. Iemand zoals uzelf krijgt de beste genen en is al van bij de geboorte voorbestemd om leiding te geven. Ik werd verwekt om als werker te fungeren. Zo gaat dat. Waarom zou ik dat erg vinden?”
De vrouw knikt me welwillend toe.
“Zo is dat inderdaad, Noah. En ik vond dat een mooie beeldspraak van die kleuren en die grijzen, dat is de eerste keer dat iemand die vraag op zo een poëtische manier beantwoordt. Dit hier is een groene sectiekaart. Die is voor jou. Je bent nu officieel bevorderd tot ploegbaas voor sector zeven. Veel succes!”
Ik bedank haar en neem de sectiekaart aan. Het is maar een stuk plastic, maar het betekent veel voor me, privileges en extraatjes die het leven een pak aangenamer maken.
“Euh, Noah?”
“Ja, mevrouw?”
“Is er een vrouw met wie je regelmatig seks hebt?”
“Euh… Nee, mevrouw. Niet voor het ogenblik.”
Ze glimlacht en kijkt me ongelovig aan.
“Nee? Nou, ik zit bij administratie, dus als er iemand mocht zijn, mag je altijd even langskomen voor een toelating en een nachtpasje. Geen probleem.”
Voor een moment weet ik niet wat te zeggen. Ik sta perplex. Waarom is ze zo sympathiek, vraag ik me af. Meestal zijn de bestuursleden kil en afstandelijk tegen de werkers.
“Dank u wel, mevrouw,” zeg ik stilletjes. “Maar… euh… ik ken uw naam niet.”
“Claudine Dubonet,” zegt ze vriendelijk. “Maar mijn naam en functiegegevens staan op de chip in je groene sectiekaart, Noah. Je rapporteert natuurlijk aan de werfleider, maar die rapporteert aan mij.”
Ik heb de hele dag vrij om te verhuizen en om mijn promotie te vieren. Als ploegbaas krijg ik een ruimere wooncontainer, één met airconditioning en een eigen douchecabine. Een ongekende luxe voor een werker. Goed geluimd kom ik de cafetaria binnen voor het middageten. De mannen en vrouwen uit mijn ploeg applaudisseren en ik voel me een beetje verlegen onder hun complimentjes.
“Bedankt, allemaal,” zeg ik hartelijk. “Vanavond trakteer ik een paar rondjes.”
Tijdens het eten wordt er gepraat en gelachen. Ik vind het leuk dat iedereen gewoon doet en dat ze me niet anders behandelen dan gisteren, toen ik ook nog gewoon een werker was. Als onze tafel wordt afgeruimd, zie ik dat de vrouw die de borden op haar karretje laadt een nieuwkomer is. Haar hoofd is kaalgeschoren en ziet er wat bleekjes uit, dus ze komt vast uit een van de sectoren waar besmettingsgevaar heerst. Ze draagt een standaard grijze werkbroek die nauw rond haar heupen sluit en een grijs T-shirt. Op de plek waar haar borsten zich er onder aftekenen, zit een plastic badge. Samantha 2212, staat er. Haar naam en geboortejaar. Een van de mannen uit mijn ploeg heeft haar ook opgemerkt.
“Moet je die nieuwe zien,” zegt hij spottend. “Wat een scharminkel. Kan die kale sukkel geen andere tafel gaan afruimen?”
De vrouw krimpt in elkaar en er verschijnt een donkere blos in haar hals en op haar wangen. Haar ogen verraden iets van woede, maar ze reageert niet op de provocatie. Zwijgend blijft ze borden, bestek en glazen op haar karretje laden.
“Godverdomme, Bruno,” zeg ik, opzij kijkend. “Zoiets zeg je toch niet.”
“Sorry, Noah.”
Ik schud mijn hoofd.
“Mij heb je niet beledigd, Bruno. Het is bij die juffrouw dat je jou moet excuseren.”
Bruno doet dit en de vrouw geneert zich een beetje, maar ze werpt me toch een dankbare blik toe. Haar ogen zijn donker, ergens tussen bruin en groen. Mooie ogen.
In het naar buiten gaan, zie ik haar opnieuw.
“Hoi, ik ben Noah,” zeg ik vriendelijk.
“Samantha.”
“Je bent nieuw hier, hé?”
Ze knikt.
“Mijn eerste werkdag, tot gisteren zat ik nog in quarantaine.”
“Heb je zin in gezelschap vanavond, Samantha?”
Haar gezichtsuitdrukking drukt verbijstering uit. Of dat aan mijn directe aanpak ligt, of aan het feit dat ze zichzelf niet aantrekkelijk vindt, weet ik niet.
“Echt? Wil je met me naar bed?”
“Graag,” antwoord ik. “Als jij dat wilt?”
Lang moet ze er niet over nadenken.
“Ja, maar ik ben hier nog maar net. Ik heb geen nachtpasje of niks.”
“Dat wil ik met plezier voor je regelen,” zeg ik glimlachend. “Tot straks.”
“Tot straks,” antwoordt ze.
Die namiddag wacht ik Samantha op bij de dienstuitgang van de cafetaria. Vier uur, ze komt naar buiten en lijkt verbaasd om me er te zien staan.
“Hoi, Samantha. Ik heb iets voor je,” zeg ik, terwijl ik haar een nachtpasje overhandig. “Hoe was je eerste dag?”
“Stressen,” antwoordt ze, met een blik op het pasje. “Bedankt om die pas voor me te regelen, Noah. Maar shit, joh, ik zie er niet uit. Ik heb zweetplekken onder mijn oksels. Weet jij waar de douches zijn?”
Ik toon haar mijn groene sectiekaart.
“Je mag bij mij douchen, sinds vandaag heb ik een cabine in mijn container.”
Ze fronst haar wenkbrauwen.
“Een eigen douche? Wauw! Promotie gemaakt?”
“Ploegbaas,” zeg ik, met een knikje. “Voor sector zeven. Ik kan het zelf nog niet geloven.”
Ze kijkt me recht in mijn ogen, met een blik die zo lief is dat hij een lekker tintelend gevoel in mijn onderbuik veroorzaakt.
“Vandaag maak ik ook zoiets mee,” zegt ze. “Zoiets dat ik amper kan geloven.”
We lopen samen naar mijn wooncontainer, een grijze kubus met een deur en twee ramen. Ik haal mijn groene sectiekaart over de registratie unit en de deur klikt uit het slot. Ook aan de binnenkant moet ik de kaart scannen, anders sluit de deur niet. Op de douchecabine na, ziet de binnenkant mijn wooncontainer er precies zo uit als die van alle werkers. Een bed, een kleerkast, een tafel met twee stoelen, een chemisch toilet met wasbak en een opbergkast voor mijn studiemateriaal en mijn persoonlijke computer. Samantha kijkt even rond en schopt haar schoenen uit.
“Mag ik nu douchen, Noah?”
“Natuurlijk.”
In plaats van haar rug naar me toe te draaien, blijft ze me strak aankijken terwijl ze haar T-shirt over haar hoofd trekt. De stof van haar beha is dun en ik zie haar tepels er doorheen prikken. Ze ziet waar ik naar kijk en glimlacht me toe, terwijl ze het behaatje los haakt en uittrekt. Haar borsten zijn erg mooi, niet te groot, maar ook niet klein, en met donkerroze tepels. Die hebben zich opgericht en vormen twee harde knopjes.
“Vind je dat opwindend, Noah? Zo naar me kijken?”
“Ja. Heel opwindend.”
Ze maakt de knopen van haar broek los en trekt ze uit. Ze draagt een eenvoudige grijze slip, maar die spant tussen haar benen en het katoen heeft zich naar haar kutje gevormd. Ik kijk er naar en mijn pik wordt zo hard als ijzer. Dan schuift ze haar slipje omlaag.
“Anders heb ik een vachtje,” zegt ze, terwijl ze eventjes over haar kaalgeschoren venusheuvel aait. “Niet veel, maar toch iets. Maar het moest er helemaal af in het lab. Ik was al blij dat ik mijn wenkbrauwen mocht houden.”
Ik weet niet goed wat te zeggen, dus knik ik alleen maar. Ik vind haar lichaam erg mooi, maar misschien is het nog te vroeg voor complimentjes. Het zou gratuit kunnen overkomen en deze vrouw bevalt me echt, ik wil geen verkeerde indruk op haar maken. Al die gedachten flitsen door mijn hoofd, terwijl Samantha zich omdraait en in de douchecabine stapt. Ze sluit de deur en zet de warmwaterkraan open. Het is een feest voor mijn ogen, het inzepen en afspoelen, en de kinderlijk blije uitdrukking op haar bleke gezichtje.
“Hier heb je een handdoek,” zeg ik, als ze de kraan dichtdraait en de deur opent. Er komt een vochtige, naar kokos geurende damp naar buiten.
“Bedankt, Noah.” Ze begint zich af te drogen, maar opeens spert ze haar ogen open. Het is alsof ze zich plotseling iets herinnert. Iets vervelends. “Shit! Mijn kleren. Die liggen nog bij mij. Dat ik daar niet eerder aan gedacht heb! Ik heb hier alleen maar mijn vuile spullen.”
Ik wijs naar het stapeltje kleren op de tafel.
“Nog een geluk dat ik daaraan gedacht heb,” zeg ik plagerig. “Of je kon vanavond in je blote kont mee op stap.”
Samantha knippert met haar oogleden.
“Wat? Heb jij…? Maar je kent mijn maat niet eens?”
“Ik was bij administratie voor je nachtpasje, weet je nog? Die kennen je maten. Tot je cupmaat toe.”
Ze schiet in de lach. De handdoek glijdt van haar lichaam en ze is opnieuw naakt. Verrukkelijk naakt. Ik word er zowaar stil van en Samantha interpreteert mijn stilzwijgen verkeerd.
“Ik begrijp niet, wat je in mij ziet, Noah,” zegt ze op een vragende toon. “Ik ben vandaag lelijk genoemd, een scharminkel en een kale sukkel. Ik ben al in geen maanden meer door een man aangeraakt en om eerlijk te zijn, ik had geen verwachtingen op dat vlak. Toch niet de eerste maanden hier.”
“Je bent niet lelijk,” zeg ik vol overtuiging. “Je bent juist heel mooi! Ik kan gewoon niet wachten om je aan te raken. Oké, ze hebben je hoofd en je poesje kaalgeschoren in het lab, maar dat verandert toch niets aan het feit dat je een aantrekkelijke vrouw bent?”
Samantha rolt met haar ogen.
“Ze hebben mijn benen en mijn oksels ook gedaan,” zegt ze gniffelend. “Dat was goed meegenomen.”
Ik lach met haar mee en op dat ogenblik zie ik dat ze de zwelling in mijn broek heeft opgemerkt. Ze staart er naar en er verschijnt een ander soort blik in haar ogen.
“Jij geilt echt op me, hé?”
“O ja.”
“Ik geloof je nog ook, grote geile ploegbaas,” plaagt ze.
“Zegt het cafetariasletje,” kaats ik terug.
Ze komt dichterbij en de aanblik van haar schommelende borsten maakt me nog geiler dan ik al ben. Mijn handen sluiten zich rond haar heupen en ik druk haar tegen me aan. Onze lippen vinden elkaar en we tongzoenen tot we bijna geen adem meer krijgen. Ik omhels Samantha en streel haar rug en billen. Haar huid voelt heel erg zacht aan bij haar billen en ik kan het niet laten om die eens stevig beet te pakken.
“Man,” zegt ze buiten adem. “O man, wat voelt dit lekker!”
“Ja, hé?”
Haar kaken gloeien en haar vingers frunniken aan mijn T-shirt. Ik trek het over mijn hoofd en voel dat zij met de knopen van mijn broek bezig is. Ze schuift die naar omlaag, met onderbroek en al. Ze zakt door haar knieën, mijn schoenen gaan uit en ze gooit alles aan de kant.
“Mmmh… Het is een mooie,” zegt ze, terwijl ze de voorhuid van mijn harde penis trekt en mijn dikke, rozige eikel ontbloot. “Mannen vinden dat leuk als je dat zegt, maar ik meen het, Noah. Hij is zo mooi donker en glad.”
“Nu maak je me nog geiler, joh,” zeg ik, en het is waar. Ik heb me in geen jaren zo opgewonden gevoeld.
“Het is eraan te zien.” Samantha plaagt me, maar op een fijne manier, want ze buigt zich naar voren en drukt een zoentje op mijn eikel. Haar tong strijkt er even langs, bij het toompje en langsheen de eikelrand. Ze bezorgt me rillingen van genot.
Wanneer onze gezichten opnieuw op gelijke hoogte zijn, buig ik me naar haar toe en kus ik haar lippen, haar hals en haar borsten. Eén voor één neem ik haar tepels tussen mijn lippen om ze te kussen en te likken.
Met haar handen in mijn handen, leid ik haar naar mijn bed. Ze kruipt bij me op schoot, mijn kloppende lul drukt hard tegen haar buik en natte kutje aan en ik voel haar huiveren. Mijn vingers tasten verkennend tussen haar benen. Het is er warm en glibberig en het vocht druppelt op mijn hand terwijl ik haar clitoris en schaamlippen streel. Op en neer glijden mijn vingers, strelend en wrijvend, in langzame draaiende bewegingen rond haar meest gevoelige plekjes.
“Oh! Ja! Oh, man! O, Noah,” kreunt ze. “Je maakt me helemaal gek! Ah, niet ophouden nu… O ja! O ja! Alsjeblieft, niet ophoudennnnnnnn…”
“Ermee ophouden? Ik denk er niet aan,” zeg ik, haar achteruit duwend.
Ze belandt ruggelings op het bed en ik duw haar dijen uit elkaar. Met mijn lippen en tong blijf ik haar clitoris langzaam liefkozen tot ze zonder een spoortje van terughoudendheid hardop kreunend klaarkomt. Ik ben nu zo opgewonden en in ons liefdesspel aan het opgaan, dat ik haar wil verslinden. Ik pak haar billen beet en spreidt ze wijd uit elkaar. Mijn gulzige mond sluit zich rond haar kletsnatte kutje. Het is een ongelofelijk geil gevoel. Ik neem haar naar buiten puilende schaamlipjes in mijn mond en begin er op te zuigen. Ik slok ze letterlijk op, ik verslind haar met huid en haar, maar dan zonder het haar.
“Oooh!” Ze slaakt een gil. “Wat doe je? Shit, dat voelt lekker! Wat deed je, Noah! Doe dat nog eens?”
Opnieuw proef ik de opwindende zoute smaak van haar sappen. Haar hele kutje verdwijnt tussen mijn lippen en ik zuig haar binnenste schaamlippen diep naar binnen, terwijl ik er afwisselend op sabbel en haar clitoris kietel met mijn tong.
“Oooh! Dat is lekker! Ja! O, Noah, ik ben zo geil! Ik ben zo ongelofelijk geil! Niet stoppen, Noah! Alsjeblieft, niet stoppen nu! Ja! Ja! Jaaah!”
De volgende minuten lik en zoen ik haar overal. Mijn erectie voelt bijna pijnlijk aan, zo opgewonden ben ik. Die opwinding is het resultaat van haar geile gekonkel en gekreun, maar ook van mijn tastzin die voortdurend aan prikkelingen blootstaat. Mijn lippen op haar venusheuvel en op haar zachte buik, mijn stijve pik die langs de binnenkant van haar dijen strijkt, mijn vingertoppen bij haar benen, heupen en borsten. Ik moet haar even niet aanraken of ik verlies mijn verstand.
“Je bent fantastisch, Samantha,” zeg ik, terwijl ik naast haar kom liggen en een zoen op haar schouder druk. “Super fantastisch.”
“Vind je dat echt, Noah?”
Ik knik en zie hoe ze overeind krabbelt. Ze komt op haar knieën naast me zitten en buigt voorover om me lang en innig te zoenen. Ondertussen hebben haar vingers zich rond mijn harde penis gekruld. Haar hoofd gaat naar achteren, ze laat mijn erectie los en ze kijkt me recht in mijn ogen.
“Wat is er, Samantha?”
“Niets.” Ze knippert met haar oogleden. “Je bent lief.”
Ik weet niet wat te antwoorden, maar ze lijkt geen antwoord te verwachten, want ze begint mijn borst en buik te strelen. Haar ogen kijken naar mijn pik, die staat nog altijd trots overeind, groot en hard voor mijn buik. Opeens buigt Samantha haar hoofd om er speels naar te happen. Hij glijdt langzaam tussen haar zachte lippen, in en uit haar half geopende mond.
“Man, wat is hij mooi. Ik wil hem in mijn mond! Ik wil hem voelen en proeven,” zegt ze giechelend, en ze sluit haar lippen rond mijn eikel. Dieper en dieper glijdt hij in haar mond naar binnen. Ze zuigt zachtjes op mijn eikel en gebruikt haar tong, zo laat ze mijn pik op en neer wippen tegen haar verhemelte. Af en toe doet ze alsof ze op mijn penis wil bijten en dan lachen haar ogen en schitteren ze van plezier. Heel die tijd streelt ze mijn ballen, of ze houdt ze voorzichtig vast in de palm van haar hand. Ik voel dat het moment er aan komt, het moment waarop mijn pik het van me overneemt en ik een zaadlozing niet meer kan tegenhouden.
“Mmmh…, mag ik in jou komen, Samantha? In jou, kan dat?”
“Wat is dat nu voor een vraag? Natuurlijk kan dat, gekkerd,” antwoordt ze, met een brede grijns, terwijl ze zich achterover laat zakken op het bed. Ze strekt zich voor me uit en streelt zichzelf om me uit te dagen. Met haar slanke vingers streelt ze haar heupbeenderen en venusheuvel. Opeens grijpt ze haar eigen billen stevig beet en haar heupen rijzen omhoog. Schaamteloos spreidt Samantha zelf haar dijen uit elkaar.
“Ik ben van jou,” zegt ze, en ze meent het. “Kijk maar, Noah. Ik ben van jou.”
Zwijgend bewonder ik de schoonheid van haar kutje. De lipjes zijn flink gezwollen, rozerood en staan wijd open. Alles glinsteren van het vocht dat uit haar opening naar buiten vloeit. Ik kan het niet laten om haar natglimmende clitoris eventjes aan te raken.
“Mmmh…,” kreunt Samantha zachtjes. “Kom. Kom in me, Noah. Toe?”
Ik streel haar kutje, een laatste keer. Na die speelse aai, volgt mijn penis. Die glijdt dieper en dieper in haar naar binnen. Ik voel hoe ze me helemaal opslokt en hoe de vlezige wanden van haar kutje zich rond mijn erectie sluiten. Ritmische golvende stoten van mijn schaambeen tegen haar klit en tegen haar kaalgeschoren venusheuvel. Een enorm genotgevoel overspoelt mijn hele wezen en het duurt niet lang voor ik klaarkom. Mijn zaad vloeit diep in haar. Ik merk niet eens hoe hard ik hijg, of op wat voor een lieve manier ik haar naam in haar oor fluister. Samantha… Samantha…
We blijven in elkaar verstrengeld liggen, pratend en knuffelend. Zo ongeveer rond een uur of zeven beginnen we honger te krijgen. Samantha richt zich op en ik volg haar voorbeeld, ze moet naar de WC en gaat op de bril zitten. Ze giechelt als ik me spiernaakt voor haar opstel, me een beetje naar voren buig en een zoentje op haar kale kruin druk.
“Haast je een beetje,” zeg ik plagerig. “Ik moet ook.”
“Me niet opjagen, Noah, dan blokkeert mijn blaas en moet je nog langer wachten.”
Nadat we ons een beetje gefatsoeneerd hebben, lopen we samen naar het ontspanningscentrum voor de sectoren zeven tot zeventien. In het gigantische complex vind je naast onze cafetaria ook bars, filmzalen, een bowlingbaan, een wellness centrum en sportterreinen voor alle mogelijke disciplines. Buiten is het lekker zwoel, het zal wel een graad of vierentwintig zijn, denk ik, en er waait een zacht briesje.
“Wauw, het is echt zalig buiten,” zegt Samantha. “Dat was wel anders in sector tachtig.”
Ik frons mijn voorhoofd.
“Zat jij in sector tachtig?”
“Ja. Twaalf jaar lang. Ik heb een nogal ernstige vorm van dyslexie. Mijn examens waren een ramp en ik raakte er niet weg. Tot ik een nieuwe begeleider kreeg. Die regelde mijn overplaatsing.”
“Nou, ik ben blij voor jou, Samantha. En voor mezelf ook.”
Die laatste opmerking levert me een lieve blik op. Als ze zo kijkt met die bruingroene ogen van haar smelt ik als sneeuw voor de zon. Ik laat haar kiezen en we gaan naar de grill sectie van de cafetaria. Ze heeft zin in steak.
“Wat ga je straks doen, Noah? Na het eten, bedoel ik?”
“Ik heb met de mensen uit mijn ploeg afgesproken. Ik trakteer vanavond, om mijn promotie te vieren. We moeten er rond negen uur zijn.”
Samantha is opeens erg stil en ik voel haar onzekerheid.
“Wil je mij daarbij hebben, Noah?”
“Heel graag,” zeg ik.
“De mensen van je ploeg zullen het misschien niet leuk vinden. Die ene leek me niet echt te mogen…”
“Bruno? Ach nee, die heeft een grote mond, maar het is geen slechte kerel. Kom toch gewoon mee, joh! Je doet er mij een groot plezier mee en jezelf ook. Je bent een fijn iemand om mee samen te zijn. Mijn mensen zullen dat ook wel zien. En daarbij, je bent nieuw hier, het zal leuk zijn om wat meer mensen te leren kennen, toch?”
Samantha laat zich vermurwen. Mijn argumenten slaan spijkers met koppen, maar ik voel dat ze het toch vooral doet omdat ik het zo graag wil. En ze krijgt er geen spijt van, want we hebben een fijne avond samen met de hele groep. Mijn collega's gedragen zich voorbeeldig en zijn heel aardig tegen Samantha. En omdat ze een nachtpasje heeft, hoeft ze niet te badgen bij de registratie unit van haar eigen wooncontainer. Ze kan lekker bij mij slapen. O meisje, reken maar dat het lekker zal zijn, denk ik vol voorpret.
Wanneer we ons de volgende ochtend bij administratie melden om er het nachtpasje van Samantha in te leveren, is het mijn examinator die het in ontvangst neemt. Claudine Dubonet herkent me van de dag voordien en ze werpt me een geamuseerde blik toe.
“Wat hebben we hier,” zegt ze plagerig. “Twee grijzen met een nachtpasje?”
Ik grijns haar toe, maar zeg niets.
“Je hebt niet naar mij gevraagd, Noah? Ik had je toch gezegd dat je bij mij terecht kon voor pasjes en zo?”
“U was er niet, mevrouw Dubonet,” zeg ik vriendelijk. “Maar uw collega heeft me ook goed geholpen. O, dit hier is Samantha. Ze werkt in de cafetaria.”
De vrouw neemt Samantha van kop tot teen op.
“Uit welke sector kom je, Samantha?”
“Sector tachtig, mevrouw,” antwoordt Samantha.
“Tachtig? Oei, dan heb je het zwaar gehad, meid.” Ze knikt kort met haar hoofd in mijn richting, maar praat nog altijd tegen Samantha. “Wil je hem graag op regelmatige basis zien?”
Samantha knikt van ja.
“Zeker, Samantha?”
“Ja, mevrouw. Heel zeker.”
“Dan leg ik je nachtpasje in kluis 94, je hoeft enkel maar de code in te tikken en dan kan je het komen ophalen wanneer je maar wilt, oké?”
Samantha kan haar oren niet geloven. Ze kijkt me met grote ogen aan voor ze mevrouw Dubonet beleefd naar de code van het kluisje vraagt.
“Jouw geboortejaar. Tweeëntwintig twaalf,” zegt die, waarna ze zich tot mij richt en vraagt of ik de wereld nog steeds onderverdeel in kleuren en grijzen?
Mijn ogen schitteren en de vingers van mijn rechterhand verstrengelen zich met die van Samantha.
“Ja, maar grijs is ook een kleur, mevrouw Dubonet,” zeg ik. “Soms is het zelfs de mooiste van allemaal.”
© F.A.W. Malach 2010
