Engelen bestaan

Simon was een nieuwe, veel jongere collega die ik moest inwerken. Vanaf zijn eerste werkdag toonde hij meer dan gemiddelde belangstelling voor de inhoud van mijn goed gevulde bloesje en de vochtige warmte tussen mijn benen. Hij vond dat ik een goddelijk lichaam had en hoewel ik allang geen twintig meer was, sprak ik hem niet tegen. Ik toonde me erg gevoelig voor zijn egostrelende complimentjes en op mijn beurt kon ik mijn ogen niet afhouden van de veelbelovende bult in zijn broek waarmee hij me op onbewaakte ogenblikken uitdaagde.

Knap was Simon niet te noemen maar hij was wel charmant gezelschap en zijn gedurfde handtastelijkheden lieten me bepaald niet koud. Een gewaagde vrijage op de werkvloer konden we ons echter allebei niet permitteren. Hij zat nog in zijn proeftijd en ik maakte na jaren ploeteren eindelijk kans op die ene fel begeerde promotie. De toenemende erotische spanning zou daarom ergens buiten kantoor tot ontlading moeten komen. En dus nodigde ik hem op een zonnige herfstdag uit voor een wandelingetje op de hei.

Geen van beiden hoefden we smoesjes te verzinnen om elkaar hier te ontmoeten. Simons vriendin had recentelijk de benen genomen met een oudere vent. Ik was weliswaar al ruim achttien jaar gelukkig getrouwd, maar mijn man en ik hadden al in het beginstadium van ons huwelijk ontdekt dat een monogaam huwelijk voor ons beiden geen haalbare kaart was. Sindsdien ‘aten’ we allebei regelmatig buiten de deur en eerlijk gezegd had dat onze relatie alleen maar goed gedaan.

Mijn favoriete plek voor een spannende rendez vous was niet bepaald de meest voor de hand liggende. Natuurlijk wist ik dat het met hekwerk en prikkeldraad afgezette militaire terrein streng verboden was en dat het illegaal betreden ervan risico’s met zich mee bracht, maar de verleiding was te groot voor iemand die aan één vent simpelweg niet genoeg had. Het dicht begroeide bos en struikgewas aan de andere kant van de metershoge omheining was namelijk ideaal voor een ongestoord onderonsje met een minnaar. De talrijke wandelaars en fietsers die het omliggende natuurgebied bezochten bleven immers netjes aan de veilige kant. En zolang er in de verte geen geluiden klonken die wezen op militaire activiteit kon er weinig gebeuren. Ik had er tenminste nooit bloedstollende situaties meegemaakt.

Een braamstruik camoufleerde al jaren het vrijwel onzichtbare gat in de omheining. Onvindbaar voor diegene die het niet wist. Met een stok hield ik behendig de met doornen begroeide takken opzij zodat we zonder pijnlijke schrammen naar het verboden terrein konden kruipen. Zigzaggend langs naaldbomen en varens troonde ik Simon mee naar de kleine beschutte open plek in het half donkere bos waar ik al menig geil avontuurtje had beleefd.

Mijn legergroene jas, die ik speciaal voor dit soort gelegenheden had aangeschaft, drapeerde ik over de dennennaalden op de grond. Vervolgens gunde ik Simon de eer om de rest van mijn kleding te verwijderen. In een mum van tijd stond ik poedelnaakt tussen het groen. Heerlijk! Ik werd steevast botergeil als ik in mijn blootje in de vrije natuur kon ronddartelen. Dan voelde ik me zo vrij als een jong vogeltje.

Terwijl Simons hebberige vingers alvast gretig de aanval openden op mijn borsten en kutje, peuterde ik zijn strakke jeansbroek los. Een mooie licht gekromde en stevig kloppende pik was mijn beloning. Ik duwde mijn collega tegen de ruwe bast van een naaldboom, zakte door mijn knieën en nam de dieprode glanzende eikel in mijn mond zodat ik zijn voorvocht op mijn tong proefde.

Tegelijkertijd met zijn eerste kreun klonken er onverwacht een paar loeiharde knallen. We krompen allebei in elkaar van schrik. Simons schietijzer onderging hetzelfde lot. Er bleef slechts een klein hoopje vleespudding van over.

“Mijn God! Wat was dat?” Hij was zich wezenloos geschrokken.

“Een schietoefening denk ik”.

In tegenstelling tot Simon maakte ik me weinig zorgen. Ik voelde vooral ergernis opborrelen. Daar ging mijn pleziertje. Verpest door een stel soldaatjes die zo nodig oorlogje moesten spelen. Werden mannen ooit volwassen?

Bij de volgende schoten trok ik Simon naar de grond. We schuilden samen onder een flinke vlierbesstruik. Daar lagen we dan. Ik volkomen naakt, hij met zijn shirt halfopen en zijn broek op zijn knieën. We hadden geen andere keus dan wachten tot het schieten ophield. Teruggaan was nu waarschijnlijk te gevaarlijk.

“Ze schieten toch hopelijk niet met scherp?” bibberde Simon witjes.

Ik hoorde hem zowaar een schietgebedje prevelen. Watje!

“Durf jij het risico te nemen?” vroeg ik.

Nee, dat durfde hij dus niet. Wat een held op sokken. Dat had ik weer.

Minuten verstreken. Een half uur. Misschien wel meer. Het onregelmatige knallen begon langzaam te wennen. De ludieke situatie begon zelfs op onze lachspieren te werken. Ik kuste Simon speels op zijn wang. Hij antwoordde met een voorzichtige tongzoen. Mijn vingers draaiden zijn tepels hard. En er werd ook weer aan mijn borsten gefriemeld. Niet zonder resultaat. Ik voelde mijn kutje krampend reageren en ook Simons pistolen Paultje kwam weer overeind.

Aarzelend schoven we weer een stukje onder de struik vandaan zodat de takken ons niet langer hinderden in onze bewegingen. Ik voelde hoe de spanning me een enorme geile kick gaf. Ik kon het niet laten. Die staalharde pik die zo heerlijk kloppend naar me lonkte móest ik in me voelen. Ik ging bovenop hem liggen en liet zijn wapen diep in me glijden. Oh lieve god, dat was het betere werk. Verrukkelijk gewoon! In de hitte van de strijd kwam ik iets meer omhoog zodat ik hem nog beter in me kon opnemen. En nog een beetje verder. Helemaal rechtop zou het nog beter gaan.

Vergeten was het dreigende gevaar. Mijn verstand maakte plaats voor het onbedwingbaar verlangen naar een orgasme. Neuken wilde ik. Niets anders. Ik hoorde of zag niets meer. Wild en gepassioneerd bereed ik mijn minnaar, langzaam op weg naar bevrediging. Simons lul teisterde mijn verhitte kut. Ik liet zijn eikel heftig tegen mijn baarmoedermond stoten, het tempo steeds verder opvoerend. Uit zijn grimassen en oergeluiden begreep ik dat mijn seksgenoot zijn kruit ieder moment kon verschieten. Zelf zat ik er ook tegenaan. Een laatste zetje kon ik echter nog wel gebruiken. Daarom greep ik zijn rechterhand en duwde die tegen mijn schaamlippen. Verdere uitleg had Simon gelukkig niet nodig. Hij begon als een gek mijn klitje te vingeren terwijl ik achterlangs naar zijn ballen tastte. Slechts enkele seconden verwijderd van het hoogtepunt zette ik de sprint erin. Nóg hoger wipte ik op en neer zodat ik de volle lengte van Simons overheerlijke staaf in mijn druipende kut voelde pompen. Mijn spieren verkrampten terwijl zijn zaad met volle kracht op mijn baarmoeder werd gericht. Elk schot was raak. Midden in mijn roos. En toen…

BAM!

Een afgeketste kogel maakte op het moment suprême abrupt en voorgoed een einde aan onze vrijpartij. Een doffe dreun was het laatste dat mijn zenuwen aan mijn hersens doorseinden. Volgens het rapport van de patholoog-anatoom doorboorde de kogel mijn linkerborst, drong door tot mijn long, miste weliswaar mijn hart maar liet wel mijn lichaamsslagader exploderen. Een onbedoelde, maar fatale voltreffer. Dat ik als een zoutzak in elkaar klapte maakte ik al niet meer mee. Evenmin hoorde ik Simons onbeheerste schreeuwen. Het werd plotseling stil. Doodstil.

Toen ik weer bij mijn positieven kwam stond mijn moeder Trudy naast me. Hè? Hoe kon dat nou? Mijn moeder was al jaren dood. Had ik zo’n opdoffer gehad dat ik hallucineerde? Droomde ik? Wat me echter niet leek te verbazen was het feit dat ze volkomen naakt was en er minstens de helft jonger uitzag dan toen ze stierf.

“Kom Moira”, glimlachte ze engelachtig. “Er wordt op ons gewacht”.

Het kwam niet eens in me op om te vragen wie er dan wel op ons wachtte. Het leek volkomen vanzelfsprekend dat ik haar zou gehoorzamen. Ik voelde me ineens weer een klein meisje dat aan de hand van haar moeder naar school werd gebracht. Alleen was er nu geen school te bekennen. Wel een smalle tunnel.

Dat was ook al zo bizar. Er was hier in de wijde omtrek nooit een tunnel geweest. Waar kwam dat ding opeens vandaan? Bij de ingang stond ik even stil. Aan het andere uiteinde zag ik een onaards wit licht met een onweerstaanbare magische aantrekkingskracht. Het voelde vertrouwd en veilig maar toch aarzelde ik.

“Niet omkijken”, waarschuwde Trudy. “Het heeft geen zin”.

Dat had ze natuurlijk niet moeten zeggen. Nu moest ik dus wel omkijken.

Ik zag hoe enkele militairen in oorlogstenue Simon probeerden te kalmeren die, nog steeds met zijn broek op zijn enkels, stond te trillen op zijn benen. Totaal van de kaart en van top tot teen bedekt met bloed. Een paar druppels sperma dropen nog van zijn slappe zaakje. Het zag eruit als een slechte B-film.

Ik zwaaide naar hem omdat hij toevallig in mijn richting keek. Geen reactie. Daarom opende ik mijn mond om te roepen.

“Mijn moeder is hier, Simon. Ik ga met haar mee”.

Trudy glimlachte meewarig.

“Doe geen moeite, Moira. Hij ziet of hoort ons niet”.

“Waarom niet?” wilde ik vragen toen ik in het in bloed badende ontzielde vrouwenlijf mezelf herkende.

Een te hulp geroepen marechaussee knielde naast me neer. Met zijn vingertoppen voelde hij eerst mijn pols en daarna mijn halsslagader.

“Ik vrees dat de ambulance te laat komt”, hoorde ik hem zeggen.

Mijn droom leek ineens meer op een nachtmerrie. Vragend keek ik mijn moeder aan.

“Er is geen weg terug”, zei ze zacht. “Het is je tijd. Kom, we moeten nu echt weg”.

Gedwee volgde ik haar. Mijn benen bewogen maar ik weet niet meer of mijn voeten de grond wel raakten. Voor mijn gevoel zweefde ik. Dit gebeurt er dus als je dood gaat, dacht ik toen we de vreemde tunnel betraden en het lokkende licht tegemoet gingen. Er hing een geruststellende atmosfeer. Ik voelde geen angst. Geen paniek. Zelfverzekerd trad ik het onbekende tegemoet. Geen seconde dacht ik aan mijn man en tienerdochter, voor wie mijn onverwachte heengaan toch een regelrechte ramp moest betekenen. Hoe zij verder moesten zonder mij was niet langer mijn zorg.

Aan het eind van de tunnel stond een eveneens ongeklede veertiger ons op te wachten. Hij begroette mijn moeder als een oude bekende.

“Hé, Trudy. Heb je vers neukvlees meegebracht?”

“Mijn dochter Moira”, stelde ze mij aan hem voor terwijl ze zich ongegeneerd liet tongzoenen.

Zijn penis zwiepte meteen verwachtingsvol omhoog en daarmee wendde hij zich ook tot mij om vervolgens omslachtig mijn hand te kussen. Zijn ondeugende pretoogjes richtten hun begerige blik op mijn wiebelende borsten.

“Welkom in de zevende hemel, Moira”, knipoogde hij. “We zullen straks nog uitgebreid kennismaken”.

Gebiologeerd starend naar zijn verleidelijke klokkenspel wist ik niets beters te antwoorden dan dat ik me erop verheugde hem beter te leren kennen.

“Dat is Petrus”, giechelde Trudy even later met rode koontjes op haar wangen. “Hij heeft het voorrecht om elke vrouwelijke nieuwkomer als eerste te mogen inwijden. Lucky you. Hij kan er wat van hoor”.

Petrus? Als in SINT Petrus? Nou, één ding was zeker. Voor zijn leeftijd mocht hij er nog zijn.

Godsamme, wat stond me hier nog meer te wachten behalve dat mijn moeder zich ineens gedroeg als een loops teefje? Zo had ik haar nooit gekend. Haar naakt zien was al onwennig, maar als dochter te worden geconfronteerd met haar seksuele gevoelens was toch echt even slikken. Geen sterveling wilde immers weten of, hoe en met wie zijn ouders het deden. En ik vormde geen uitzondering op die regel. Ik wilde niet eens weten dát ze überhaupt ooit seks hadden.

Toch zou ik in rap tempo moeten wennen aan het idee. Toen we onze weg vervolgden kwamen we in een immense paradijselijke omgeving terecht waar bomen, bloemen, vogels en andere dieren welig tierden en natuurlijke vijanden in volmaakte harmonie naast elkaar leken te bestaan. Wat overal ontbrak was bebouwing, asfalt, auto’s, mobieltjes en ander menselijk vernuft.

En de engelen, geesten en zieltjes van menselijke overledenen…? Zij hadden elkaar letterlijk lief in de ruimste zin van het woord. Overal waar ik keek waren groepjes van twee of meer geliefden elkaar aan het zoenen, strelen, betasten, beffen, pijpen of neuken. Dik met dun, groot met klein, jongeren met ouderen, blank met zwart. Mannen met vrouwen, mannen met mannen, vrouwen met vrouwen. Het kon en mocht hier blijkbaar allemaal. Ik had me nog nooit ergens zo thuis gevoeld. Instinctief wist ik dat ik het hier moeiteloos een eeuwigheid zou uithouden.

Nu langzaam tot me begon door te dringen waar ik me bevond en waarom, begon één cruciale vraag op mijn lippen te branden. Hoe was het mogelijk dat er onbeperkt gevreeën kon worden zonder ondersteuning van een vleselijk lichaam? Hadden we geen kloppend hart, stromend bloed, hormoonafscheidende klieren en zintuigen nodig om opgewonden te raken en een orgastisch hoogtepunt te bereiken? Was seks niet vooral een fysieke aangelegenheid?

“Nee”, luidde Trudy’s simpele antwoord. “We zijn zo geschapen dat we het toppunt van liefde en genot niet alleen tijdens ons leven kunnen ervaren, maar ook daarna. Je zult het verschil niet eens merken. En geloof me, het wordt nu pas echt genieten zonder op de loer liggende ziektes en zwangerschappen. Wel de lusten, maar geen lasten meer. De geest wordt bovendien nooit moe, heeft geen slaap nodig en wordt niet gehinderd door lichamelijke gebreken”.

Als een spons nam ik alle informatie in me op. Het begon me hier steeds beter te bevallen. Ongeremde, grenzeloze seks zonder de consequenties. Wie zou daar niet het loodje voor willen leggen?

Even later viel me opeens nog iets anders op. “Er zijn hier helemaal geen oudjes”.

Mijn moeder knikte instemmend alsof ze een dergelijke opmerking al had verwacht.

“Dat lijkt maar zo. De meeste mensen blijven jong van geest”.

Dat was een doordenkertje dat even moest bezinken, maar eigenlijk klonk het volkomen logisch. Hier was je letterlijk zo oud als je je voelde.

Voor het eerst keek ik naar mezelf. Inderdaad. Mijn uiterlijk had eveneens een bliksemsnelle verjongingskuur ondergaan die minstens vijftien jaar scheelde. Mijn slapper wordende borsten voelden weer stevig, ik had mijn wespentaille terug, de overtollige vetrolletjes waren verdwenen en ik had energie voor tien. Wauw! Daar kon geen dieet, anti-rimpelcrème of plastisch chirurg tegenop. Zou mijn kutje dan ook weer zo strak zijn als vroeger? Ik kon niet wachten om me in één van de vrijende groepjes te mengen en het uit te proberen. Ik was er nog geil genoeg voor.

Dat stond mijn moeder me echter niet toe.

“Later”, sprak ze streng. “Eerst ontmoet je de Almachtige”.

“Wie…? Bedoel je God of zo? Bestaat hij dan echt?”

“God, Allah, Jahweh… Op aarde heeft ze allerlei namen. Hier maar één”.

Ze…? Had ik dat goed gehoord? Was God een vrouw? Tjonge, het was maar goed dat ze dat in het Vaticaan niet wisten. Of in Mekka en Jeruzalem. Zulk opzienbarend nieuws zou zomaar een volgende wereldoorlog kunnen ontketenen. Er was al genoeg ellende op aarde.

We liepen door een soort nevel en belandden in een melkwitte ruimte die nog het meest leek op een wolkendek. Onze voeten zakten er diep in weg. In het midden op een enorm altaar, omringd door ontelbare kaarsen, lag een dikke inktzwarte negerin die me deed denken aan de sympathieke Surinaamse mamma uit de Bijlmer bij wie ik ooit te gast was na een slippertje met haar zoon. Deze indrukwekkende verschijning was niet meer de jongste maar dat weerhield drie aantrekkelijke jongelingen er niet van om haar omvangrijke blote lijf met hun handen en tong te verwennen. Ze zogen met overgave aan haar grote zwarte tepels en likten haar brede gleuf. Het gekreun en gesteun was niet van de lucht.

Het viertal ging blijkbaar zo op in hun spel dat onze aanwezigheid nog niet was opgemerkt. Ik voelde me een schaamteloze voyeur en wilde omkeren, maar mijn moeder wenkte me. Zonder enige schroom stapte ze naderbij. Ik volgde verlegen in haar denkbeeldige schaduw.

“Ah Trudy”, sprak de struise negerin zuchtend. “Je hebt je taak volbracht zie ik”.

“Inderdaad, Alma”, beaamde mijn moeder. “Mijn dochter Moira is zojuist gearriveerd”.

Er werd een zwarte hand naar me uitgestoken. “Kom eens dichterbij, kind”.

Ietwat nerveus beklom ik de verhoging. Ze gebaarde me naast haar op het altaar plaats te nemen, wat ik dan ook gedachteloos deed. Nog steeds een beetje schuchter keek ik naar de drie jongens die zich niets van mij aantrokken en onverstoorbaar doorgingen met het verwennen van… Tja, wie was deze vrouw eigenlijk? Hun minnares? Meesteres? De ‘Almachtige’ misschien? Deze Alma leek me helemaal geen goddelijk persoon hoewel ze een gigantisch ontzag afdwong met haar vriendelijke, maar priemende donkere ogen.

“Dat is even schrikken, hè?” lachte de negerin hartelijk. “Trek het je niet aan, meid. Je bent de eerste niet en je zult de laatste niet zijn. Zolang de aardse wereld beheerst wordt door mannen zal elke god als hun evenbeeld worden afgespiegeld. Wat moeten de heren wereldleiders anders? De suggestie dat de heerser over hemel en aarde wel eens een vrouw zou kunnen zijn zou immers alles op zijn kop zetten. Welke vrouw accepteert het mannelijk gezag nog als zelfs God een kut blijkt te hebben? Een zwarte nog wel!”

Vrolijk lachte ik met haar mee. Het ijs was gebroken. Ik voelde mijn verlegenheid smelten als sneeuw voor de zon. De goedlachse Alma was een vrouw… eh, godin naar mijn hart.

“Zal ik je een geheimpje toevertrouwen?” ging ze op samenzweerderige toon verder. “Toen ik de wereld schiep was het mijn bedoeling om de vrouwen de heerschappij in handen te geven. In tegenstelling tot mannen zijn zij van nature vredelievende wezens die oorlogen en machtsstrijd verafschuwen. Dit hemels paradijs is wat het leven op aarde had kunnen zijn als Eva het niet voor eens en altijd roet in het eten had gegooid: een wereld zonder haat en nijd, machtswellust en winstbejag”.

“Eva?” vroeg ik onbegrijpend. “Hoezo?”

“Mijn Eefje was helaas zo onverstandig om van verboden vruchten te snoepen. Adam maakte dankbaar misbruik van haar menselijke vergissing en zag zijn kans schoon. Hij greep meteen de macht en zorgde ervoor dat vanaf dat moment geen enkele vrouw meer serieus werd genomen. Zelfs ik was niet in staat de kwestie terug te draaien. Zoveel macht als de aardbewoners mij toedichten heb ik nu eenmaal niet. Desalniettemin heb ik het nog wel geprobeerd. Enkele van mijn dochters hebben dapper voor de goede zaak gestreden. Jeanne d’Arc, Florence Nightingale, moeder Theresa, allemaal prima meiden. Helaas hebben ze veel minder invloed gehad dan mijn zoons, die overigens ook geen van allen optimaal zijn geslaagd in de missie die ik hen had opgedragen, vrede en liefde te brengen op aarde”.

“Maar Jezus toch wel?” probeerde ik hoopvol.

Wat was in me gevaren? Na een volhardend goddeloos leven nam ik het nu ineens voor Jezus Christus op. Waarom? Ik geloofde niet eens in het bestaan van die vent.

De Almachtige negerin zuchtte nog eens diep.

“Zowel in positieve als negatieve zin oefent Jezus van Nazareth nog steeds invloed uit”, bevestigde ze. “Samen met Mohammed en enkele anderen heeft hij mijn boodschap over vrede en naastenliefde perfect verwoord. Toch is er in hun naam menige oorlog gestreden en wordt er nog steeds flink gemoord, geroofd en verkracht vanwege verschillende geloofsovertuigingen. Zelfs Sinterklaas heeft het beter gedaan want hij heeft alleen maar goede dingen gebracht. Maar tegenwoordig pak ik het anders aan. Kijk maar naar mijn jongste spruiten, zoals Martin Luther King, Nelson Mandela en Bono”.

Bono? Ik barstte spontaan in een onbedaarlijk lachen uit. Ik was U2 fan van het eerste uur en ooit had ik het genoegen de Ierse boys zelf te ontmoeten. Als puber verdiende ik soms een extra zakcentje in de catering. In die hoedanigheid belandde ik in 1981 backstage bij Pinkpop in Geleen. U2 was toen nog niet zo bekend bij het grote publiek. Nog enigszins onervaren en hun puistenperiode nauwelijks ontgroeid, maar wel met genoeg bravoure om hun tekortkomingen te maskeren.

Het magere gozertje dat ik daar aan de bar had zien hangen, omringd door enkele rondborstige grieten, een stevige borrel in de ene en een twijfelachtige peuk in de andere hand, was nou niet bepaald het prototype van een godenzoon geweest. Toch nodigde hij uitgerekend mij uit om na afloop nog een drankje met hem te drinken in zijn hotel. Een drankje… Ja ja!

‘I will follow’ gold echter niet voor mij. Ik bedankte voor de eer omdat ik mezelf met mijn zeventien lentes nog net een maatje te groen vond voor deze Ierse Jezus, maar ik heb in mijn leven nooit meer een beslissing genomen die ik meer heb betreurd. Een tweede kans zou ik niet meer krijgen. Volgens de media stichtte Bono een gelukkig gezin en zette zich onvermoeibaar in voor diverse nobele doelen. Zou hij dus toch…?

Toenemend zuchten en hijgen deed me opschrikken uit mijn overpeinzingen. Eén van de jongelingen was met zijn pik diep doorgedrongen in Alma’s flinke spleet en ging daarin behoorlijk tekeer. Ondertussen had één van haar mollige handen zich gesloten om de stijve leuter van de tweede adonis, terwijl nummer drie op het punt stond zijn geslacht te laten verdwijnen in haar half geopende slurpende mond. Ademloos keek ik toe. Zou ik durven vragen of ik mee mocht doen?

Ongevraagd kreeg ik antwoord. Alma’s nog vrije hand bewoog in mijn richting en raakte mijn been. Haar worstenvingers trokken mijn knie verder bij de andere vandaan. Zou ze gedachten kunnen lezen? Gewillig gaf ik toe aan het smachtende verlangen, spreidde mijn benen zover mogelijk en zeeg verlangend achterover toen haar almachtige vingertoppen mijn dijen streelden. Een duim kriebelde lichtjes over mijn heuveltje. Mijn lipjes sperden zich wagenwijd open. ‘Kom binnen’, leken ze te schreeuwen.

De magische krachten van Alma’s hand namen bezit van mijn kut en de rest. De jongeman die door haar werd afgetrokken boog zich naar me toe om mijn borsten en tepels te likken. Masserend, neukend en kietelend lieten ze me beiden kermen van genot. Al na luttele ogenblikken voelde ik een mega-orgasme naderen. En ik was niet de enige. Met zijn vieren jubelden we op hetzelfde moment het ellenlange hoogtepunt uit. Halleluja! Het duurde langer, véél langer dan het handjevol seconden dat ik als levend wezen gewend was. Nu bleven de goddelijke stuiptrekkingen onophoudelijk voortduren als een gebed zonder einde.

Na afloop verklaarde Trudy me het onaardse trucje dat hieraan debet was. Louter door onze gedachten konden we ons verplaatsen in ruimte en tijd. Door simpelweg het moment vast te houden duurde een orgasme net zolang als we zelf wilden. Twee minuten, twee uur of twee dagen. Alles was mogelijk. Gloria in exelcis deo!

Dat de Almachtige Alma niet alleen een liefdesgodin was merkte ik toen ze de seksuele spelletjes weer even welletjes vond. Niet voor niets was ze manager van hemel en aarde. Er moest ook gewerkt worden.

Ik kreeg van haar de opdracht om mijn moeder op te volgen als beschermengel van mijn eigen gezinnetje. Geen gemakkelijke taak, want vooral aan mijn dochter zou ik mijn handen vol krijgen. Die meid leek nu eenmaal in alles op haar moeder en als alles goed ging zou ze een hoge leeftijd bereiken. Maar, zo beloofde Alma plechtig, ik zou tussendoor nog genoeg gelegenheid hebben om me uit te leven in dit hemels paradijs.

Trudy was door mijn aanwezigheid overtollig geworden en zou binnenkort reïncarneren. Dat betekende dat ze op aarde een vrouw in de vruchtbare leeftijd zou selecteren waaruit ze opnieuw geboren wilde worden. Dat laatste bracht me op een idee.

“Mam, heb je al aan Fanny gedacht? Ze hoopt al zolang vergeefs op een kindje. Je zou haar eindeloos gelukkig maken”.

Trudy keek afwachtend naar Alma, die haar zwarte wenkbrauwen bedenkelijk fronste.

“Fanny?” aarzelde ze. “Is zij niet dat vrouwtje dat erotische verhalen schrijft op internetsites?

“Ja, precies. Ze is mijn beste vriendin en zou een fantastische moeder zijn. Dat weet ik absoluut zeker”.

Alma schudde haar zwartgrijze kroeshaar.

“Het spijt me, kind. Je vriendin is voorbestemd om kinderloos te blijven”.

“Maar dat kunt u toch wel veranderen?” drong ik aan. “U bent toch de Almachtige?”

“Lieve Moira, weet je eigenlijk wel hoeveel werk het is om iemands lot te wijzigen? Fanny’s toekomst is onlosmakelijk met die van anderen verbonden. Elke simpele verandering heeft hetzelfde effect als een zich verspreidende olievlek. Haar levensloop herschrijven kost me meer tijd en moeite dan het scheppen van een nieuwe wereld”.

“Maar het is dus wel mogelijk?”

“In principe is niets onmogelijk”, gaf Alma met enige tegenzin toe. “Nou vooruit. Ik zal erover nadenken. Maar meer kan ik je niet beloven”.

Toen Petrus me niet veel later aan zijn geile speer reeg sloot ik even mijn ogen, vouwde voor het eerst in lange tijd mijn handen en bad tot god dat ik mijn pleidooi zou winnen.

Amen.

<> <> <>

EPILOOG

Moira was één van mijn beste vriendinnen. Een vrijgevochten typetje met een brutale mond en een groot warm hart. Ze was vrijwel altijd vrolijk en haalde uit het leven wat erin zat. Ik was totaal ontredderd door haar onverwachte dood. Een schrale troost was de manier waarop ze aan haar einde kwam. Echt iets voor haar om orgastisch te sterven. Ze maakte altijd de meest geestige dingen mee en als ze haar overlijden zelf had mogen regisseren was het beslist een soortgelijk scenario geworden.

Ze verscheen in mijn droom na een buitengewoon passionele vrijpartij met mijn man. Na jarenlang dokteren en talloze vergeefse pogingen om zwanger te worden kon ik seks eindelijk weer los zien van onze onvervulde kinderwens. Niet langer was ik erop gefixeerd dat elk spermazaadje diep in mijn vagina terecht kwam. Niet langer bepaalde de kalender wanneer en hoe we vreeën. Ik kon er weer eens ontspannen van genieten. Dat het ouderschap niet voor ons was weggelegd kon ik nu eindelijk onder ogen zien. Die bewuste avond gingen alle remmen los en beleefden we het ene orgasme na het andere tot we allebei doodmoe geneukt in slaap vielen.

De volgende ochtend vertelde ik mijn droom in geuren en kleuren aan mijn man. We lachten er hartelijk om en namen mijn nachtelijke ontmoeting met Moira met een grote schep zout. Ik droomde immers wel vaker de meest absurde dingen, hoewel ik er meestal niet meer dan flarden van onthield. Maar deze keer was het anders. Deze droom was zo onvoorstelbaar levensecht. Alsof ik er zelf bij was geweest. Zelfs dagen later stond elk klein detail nog glashelder in mijn geheugen gegrift. Het verlies van mijn vriendin en de gelukzalige neukpartij hadden mijn fantasie ongetwijfeld op hol doen slaan.

Maar nu, enkele weken later, ben ik maar liefst vijf dagen over tijd. Ik heb nog niet de moed gehad om een zwangerschapstest in huis te halen. Enerzijds vrees ik dat het alweer loos alarm is. Nog een teleurstelling kan ik er echt niet meer bij hebben.

Anderzijds bekruipt me het macabere gevoel dat mijn droom niet zomaar een droom was. Stel dat ik daadwerkelijk zwanger blijk te zijn, is dat dan een medisch wonder?

Of een geschenk uit de hemel…?

© Fanny, 21 oktober 2005