1
Fluitend zat Taarra haar pantser te poetsen. Ze zat op een zelfgemaakte houten bank voor haar huis dat op een open plek in de uitgestrekte bossen in het noorden van het uitgestrekte koninkrijk Antharia stond, langs de doorgaande weg die dwars door de dichte bossen naar de grens van het land leidde. De zon scheen op haar vuurrode haren en ver boven haar, in de toppen van de hoge dennen zongen tientallen vogels ieder hun eigen verleidingslied. Taarra hield een hand voor haar ogen en keek omhoog, maar de zon was te fel en ze kon niets zien. Ze boog zich weer voorover en ging verder met het oppoetsen van haar borstpantser totdat het glom.
Het harnas was gemaakt van de beste kwaliteit staal en mithril (zilver dat door de Dwergen uit de vorige era was gedolven en waarvan er tegenwoordig nauwelijks nog wat werd gevonden en daarom een klein fortuin waard was) en uiteraard op maat gemaakt.
Liefdevol wreef Taarra met een zachte doek over de uitstulpingen die aan de bovenkant van haar borstpantser zaten, daar waar haar borsten zaten. Het pantser was zo gemaakt, dat haar borsten niet werden platgedrukt maar ook niet te los hingen en Taarra in de weg zouden kunnen zitten tijdens gevechten. Ze had een ingenieus kledingstuk ontworpen om haar borsten enigszins op hun plaats te houden tijdens het vechten of sporten: met brede banden rekbare stof die over haar schouders en rug liepen werden stukken elastisch materiaal die over haar borsten zaten gespannen op hun plaats gehouden en daarmee werden ook haar borsten, die niet zo groot waren maar toch behoorlijk in de weg konden zitten had ze gemerkt, op hun plaats gehouden.
Naast Taarra op de bank lag haar geliefde zwaard: al meer dan 400 jaar in het bezig van haar familie en nog steeds even scherp en mooi als toen het gemaakt was. Het met robijnen ingelegde gevest schitterde in de felle zon en het staal, verhard met mithril, blonk alsof het nieuw was.
Nadat Taarra klaar was met het poetsen van haar pantser pakte ze haar zwaard. Ze draaide het rond en bekeek het van alle kanten en streelde liefdevol over het staal. Net toen ze haar zwaard wilde poetsen, hoorde ze in de verte een ruiter snel haar kant op komen. Taarra stond van haar bank op maar nam haar zwaard mee en liep het pad op. Vanuit de verte kwam een stofwolk, met daarin een ruiter verscholen, snel haar kant op.
Een minuut later sprong een boodschapper van de koning van zijn paard en bond het vast aan een boom naast Taarra's huis. Hij overhandigde haar een brief en zei dat het een bericht van de koningin aan alle ridders in zijn koninkrijk was. Er zou iets erg belangrijks in staan, anders zou de koningin niet haar snelste ruiters naar alle uithoeken van het koninkrijk sturen.
Taarra bedankte de boodschapper, nam de brief aan en ging weer op de bank zitten. De ruiter sprong op zijn paard en stoof weg, een grote stofwolk opwerpend.
Taarra verbrak het koninklijke zegel en opende het perkament. De aanhef was gericht aan alle ridders en ervaren soldaten van het hele koninkrijk. De brief luidde als volgt:
"Aan al mijn trouwe ridders en veteranen.
Hierbij doe ik, koningin Thelia, een oproep. Ons buurland, Drathia, heeft vernomen dat de bloeddorstige hordes van onze gezamenlijke vijand, de Orken, onderweg zijn om onze schone landen aan te vallen en binnen te dringen. De legers van koning Christoffel zijn talrijk en goed getraind, maar verkenners hebben meer dan 100.000 Orken en ander gespuis geteld en het leger van Drathia is bij lange na niet groot genoeg om zo'n enorm leger tegen te houden voor langere tijd. Daarom heeft hij mij via zijn boodschappers gevraagd om versterking. Omdat ons land vele malen groter is en evenzoveel meer inwoners heeft, roep ik u allen op, mijn trouwste onderdanen, om uw wapens weer op te nemen en u zo snel mogelijk naar mijn kasteel te begeven, alwaar u hoort wat ons te wachten staat en wat mijn plannen zijn omtrent deze ophanden zijnde crisis.
Was getekend,
Koningin Thelia, heerser van Antharia
P.S.: bewaar deze brief goed, u hebt hem nodig om het kasteel binnen te komen"
Taarra las de brief twee keer aandachtig door en dacht na.
"De koningin heeft dringend hulp nodig, maar als ik goed reken dan kunnen wij, de ridders en andere geoefende soldaten van dit land, die enorme overmacht nooit aan. Ik vraag me af wat de koningin van plan is."
Deze en andere gedachten schoten door Taarra's hoofd terwijl ze haar klusje afmaakte. Nadat haar uitrusting weer helemaal op orde was en er piekfijn uitzag, ging ze naar binnen om zich om te kleden, maar eerst ging ze wat voedsel en drinken voor de reis verzamelen, die ongeveer twee dagen zou duren.
Taarra trok al haar kasten open en nam wat brood, kaas en vlees mee. Uit de put een stuk verderop in het bos putte ze water en deed het in twee leren zakken die met een stop konden worden afgesloten. Het eten ging in een speciale zak die over de rug van een paard kon worden vastgemaakt, samen met een matje en een deken om te slapen. Ook pakte ze een borstel en een spiegel en stopte ze in de zakken.
Nadat ze haar proviand en andere benodigdheden had verzameld, ging Taarra zich omkleden. Haar rode jurk, dezelfde kleur als haar haren, trok ze uit en trok er een broek en tuniek voor in de plaats. Onder haar tuniek droeg ze haar creatie om haar borsten op hun plaats te houden. De jurk ging bij de andere spullen in de zakken.
Hierna trok ze haar gepantserde laarzen aan, vervolgens haar beenplaten, borstplaat, schouderplaten, boven- en onderarmbescherming en als laatste haar pantserhandschoenen en helm met de rode pluim. Ze gordde een riem om, die bezaaid was met rode halfedelstenen, en schoof haar zwaard in de schede die aan de riem hing. Over haar pantser heen trok ze een rode rok aan met de wapens van haar familie. Als laatste pakte ze een driehoekig schild en stak haar arm door de banden aan de achterkant. Op het schild stond een rode leeuw, haar persoonlijke wapen.
Ze liep de achterdeur uit en ging naar haar paard, Schaduwrijder. In tegenstelling tot de meeste dingen die Taarra had, was Schaduwrijder niet rood maar zwart van kleur. De merrie brieste even en schudde met haar kop toen ze Taarra zag.
"Rustig maar meisje, we gaan een lange reis maken" en ze aaide haar paard over haar kop.
Uit de stal haalde Taarra het dekkleed en het zadel, die wel rood waren. Ze spreidde het kleed over de brede rug van Schaduwrijder en gooide het zadel er overheen en gespte het onder de buik van haar merrie vast. Taarra bond haar tassen met proviand en spullen vast achter het zadel en stak haar voet in een stijgbeugel, zwaaide haar andere been over de rug van Schaduwrijder en reed in volle galop weg, op weg naar het kasteel van de koningin om daar te horen wat de plannen waren.
Na anderhalve dag rijden door de bossen en de uitgestrekte vlaktes van het noorden kwamen Taarra en Schaduwrijder bij de stadspoort van de hoofdstad van Antharia aan. Taarra liet de wachters de brief van de koningin zien en de wachters openden de poort van de buitenste stadsmuur. Vlak daarachter waren de stallen waar elke reiziger zijn of haar paard kon stallen tegen een kleine vergoeding.
Taarra betaalde de stalmeester wat extra om haar paard goed te laten verzorgen. Ze haalde haar voorraden van de rug van Schaduwrijder, deed haar helm af en propte die bij de rest van de spullen en liep naar een klein gebouw dat vlak naast de stallen stond.
In het gebouw waren tovenaars die mensen, tegen betaling, door de hele stad naar andere van deze gebouwen konden laten teleporteren, zodat ze niet zo ver hoefden te lopen. Nadat Taarra betaald had, sprak de tovenaar een spreuk uit en een paar seconden later stond Taarra in een klein gebouw dat tegen de binnenmuur van het koninklijke kasteel was gebouwd. Ze ging naar buiten en liep naar de hoofdingang.
Op het plein was het nog drukker dan normaal: over het algemeen was het binnenplein van het kasteel een ontmoetingsplaats voor edelen en ridders, die daar converseerden, roddelden of schijngevechten hielden. Deze dag waren er vooral ridders, die in grote getale richting de hoofdingang van het kasteel liepen.
Taarra keek omhoog. Voor haar rees een enorm stenen gebouw op, meerdere verdiepingen hoog en vele tientallen meters breed. Het kasteel van de koninklijke familie was in de vele generaties dat het in hun bezit was ettelijke malen uitgebreid en verstevigd; het eerste kasteel was alleen een grote vierkante toren met een bescheiden muur eromheen. In de eeuwen daarna werden er meer hallen, torens en gebouwen gebouwd en evenzoveel muren omheen gebouwd om het allemaal te beschermen.
Precies in het midden zaten twee enorme houten deuren, met staal verstevigd, die toegang gaven tot het binnenste van het kasteel. Naast, boven en achter de poort stonden tientallen wachten opgesteld.
Taarra liep richting de poorten. In de twee enorme deuren, die alleen opengingen bij speciale gelegenheden, zaten kleinere deuren. Ze liet haar brief zien en de wachten lieten haar binnen. Op de binnenplaats van het kasteel zag het zwart van de ridders. Overal klonk gerammel van metaal en er werd veel gelachen en gepraat. Taarra zag een paar oude bekenden en liep op hen af. Na de gebruikelijke begroetingen, eerst met de rechterhand het eigen voorhoofd en daarna het voorhoofd van degene die je begroet aanraken, werden er allerlei nieuwtjes uitgewisseld en oude herinneringen opgehaald, maar niemand kon vertellen waarom de koningin hen hierheen had gehaald behalve het feit dat er oorlog driegde en dat zij moesten meevechten.
Iedereen was het erover eens dat zelfs met al deze goed getrainde en uitgeruste mannen en vrouwen de gezamenlijke legers geen schijn van kans hadden, maar niemand had een goed alternatief behalve dat de Orken de legers van Drathia zouden verpletteren, met of zonder de hulp van Antharia.
Na een paar minuten verschenen er herauten op het grote balkon hoog boven het plein, vanwaar de koningin het volk kon toespreken dat zich op haar binnenplaats had verzameld. Met luid trompetgeschetter werd de komst van de koningin aangekondigd. Alle hoofden draaiden zich naar het geluid en je kon een speld horen vallen, zo stil werd het opeens.
"Hare Koninklijke Hoogheid Thelia de Eerste, koningin van Antharia" kondigde een heraut met luide stem aan. Kort daarna verscheen de koningin. Een oudere vrouw liep statig het balkon op, op de voet gevolgd door haar adviseurs en haar lijfwachten, allen vrouwen.
De vrouw aan haar linkerhand maakte gebaren met haar vingers en betoverde de stembanden van haar koningin, zodat ze minder moeite hoefde te doen om toch luid te kunnen spreken. De koningin begroette haar trouwste onderdanen en bedankte hen voor hun komst.
"Zoals jullie allen hebben vernomen," begon de koningin haar toespraak, "verkeert ons buurland Drathia in groot gevaar. Verkenners en waarnemers hebben in de ons omringende landen alarmerende troepenbewegingen waargenomen. Naar verluidt hebben de heersers van de Ork-koninkrijken praktisch al hun troepen verzameld onder één vlag. Het zou gaan om rond de 100.000 troepen. Het leger van Drathia is bij lange na niet zo groot en daarom heeft koning Christoffel van Drathia mij om hulp gevraagd.
Weliswaar is ons leger vele malen groter dan het zijne, maar zelfs al voegen we onze legers samen, dan nog is het totaal aantal soldaten en officieren minder dan de helft van de grootte van het leger van de Orken. Samen met mijn raadsvrouwen heb ik lang nagedacht en heb ik het volgende bedacht: ons land is groot en herbergt veel inwoners. Uitgaand van de gegevens van de grote volkstelling van 3 jaar geleden zijn er ongeveer een half miljoen mannen, vrouwen en kinderen in ons land. Als we het aantal die jonger dan 18 en ouder dan 50 zijn aftrekken, houden we meer dan 100.000 personen over.
Als we een leger willen vormen dat groter en sterker is dan dat van de Orken, moeten we hen rekruteren en opleiden tot soldaat. Ik vrees dat er niets anders opzit.
Uiteraard zullen zij die te zwak zijn om te vechten worden gespaard en voor de overige mensen zal worden gezorgd, maar iedereen die een zwaard of welk ander wapen dan ook kan vasthouden en pantser kan dragen, zal worden opgeroepen om de grenzen van onze koninkrijken te verdedigen. Aan jullie de taak om hen op te leiden."
De koningin beëindigde haar toespraak en nog steeds was het stil. Een paar seconden later begon iedereen door elkaar heen te praten en te roepen. Een paar oudere ridders waren het niet met de plannen eens, maar de jongere garde zag weinig ander mogelijkheden.
De koningin verhief haar stem en dankzij de betovering schalde haar stem over de binnenplaats. Iedereen hield ogenblikkelijk zijn mond.
"Morgenochtend vroeg zal ieder van jullie persoonlijke orders meekrijgen omtrent deze omvangrijke operatie. Ieder van jullie krijgt een lijst van namen mee van mensen die geschikt zijn om te worden opgeleid tot soldaat. Daarnaast krijgen jullie een bedrag mee om deze mensen te betalen en een plek om te kunnen trainen te zoeken. Wapens en harnassen zullen door het rijk worden geleverd; na de eerste week van trainingen en oefeningen moet ieder van u een gedetailleerde lijst van benodigdheden naar dit kasteel opsturen en zal u uw benodigdheden zo spoedig mogelijk ontvangen; ik heb reeds orders uitgevaardigd aan alle smeden in het land om de toename van de productie van wapens en pantsers zo veel op te vangen en ik heb ze gezegd klaar te staan om alle orders te verwerken.
Ga heen en rust uit, morgen zal alles duidelijk worden."
Met een handgebaar stuurde de koningin haar ridders en veteranen weg. In het kasteel waren grote zalen gereedgemaakt om het grote aantal ridders op te vangen en waren veranderd in slaapzalen. Taarra ging met een paar andere vrouwelijke ridders mee naar de vrouwenzaal, die niet veel kleiner was dan die van de mannen, maar wel ruimer van opzet.
Geschiedenis en geografie van Antharia
Antharia had vanaf de stichting van het koninkrijk, 11 generaties geleden, gestreden voor gelijke rechten voor al haar onderdanen. Hierdoor konden vrouwen zich net zo vrij bewegen als mannen en hierdoor kwam het ook dat de hoogste bestuurlijke posities van het land momenteel werden bekleed door vrouwen, al moet wel worden gezegd dat de koningin, de oudste dochter van de vorige koning, die nog steeds leefde maar niet meer in staat was zijn koninkrijk te besturen, lesbisch was en alleen maar vrouwen om zich heen wilde hebben.
Ondanks haar seksuele geaardheid had ze wel voor nageslacht gezorgd en had een dochter gekregen. Deze dochter was opgegroeid tot een jonge vrouw van ongekende schoonheid en wijsheid.
Het koninkrijk van Antharia was gesticht rondom de hoofdstad Anthas, in het begin niet meer dan een klein kasteel met een stuk grond eromheen. In de eeuwen die daarop volgden werd er steeds meer land verworven, hetzij door oorlog, hetzij door ruil en koop.
Na vele jaren van oorlog had Antharia een vredesverdrag ondertekend met haar buurland, het veel kleinere Drathia. Omdat Antharia aan de westkant werd begrensd door een uitgestrekte oceaan en in het noorden grote bossen had, konden indringers het land moeilijk binnenvallen. Ook hadden de koningen en koninginnen ervoor gezorgd dat het leger ten allen tijde paraat stond en voortdurend de grenzen bewaakte. Dankzij handel met buurlanden en overzeese koninkrijken was er een fortuin vergaard: Antharia was het enige land dat mithril in de bergen en bodem had zitten, een extreem waardevol soort zilver, veel puurder en zuiverder dan alle andere metalen, geroemd vanwege zijn lichte gewicht en enorme duurzaamheid. Andere landen betaalden een fortuin voor dit metaal en Antharia werd al gauw het rijkste koninkrijk van de planeet.
Uiteraard waren er ook andere liefhebbers van dit zeldzame metaal die er liever niets voor betaalden, maar hun pogingen om het land binnen te vallen om zo het mithril te kunnen stelen of het gebied waar mithril werd gewonnen te bezitten werden hardhandig de kop ingedrukt door het grote en goed getrainde leger.
Rondom Antharia en Drathia lagen de Orklanden, grote onherbergzame gebieden bewoond door de Orken en andere schepsels die in een normale samenleving zoals die van Antharia niet zouden kunnen leven: Orken zijn grote monsterachtig uitziende mensachtige wezens, met een grijze huid, kleine, ver uit elkaar staande ogen en enorme hoektanden. Ze leven alleen om te vechten en bloed te vergieten en zijn meedogenloos. Normaliter waren ze ongeorganiseerd en werden hun landen verdeeld door chaos en burgeroorlogen als er weer een krijgsheer opstond die het land wilde veroveren, maar op de een of andere manier had een tot nogtoe onbekende heerser al de Orken, Trollen en Kobolden achter zich geschaard en hen tot een enorm leger omgeturnd. Dit leger trok nu op richting de grenzen van Drathia en zou spoedig het land binnenvallen. Er zou geen steen meer op de andere blijven staan nadat het leger door het land zou zijn getrokken.
Taarra lag op haar rug op haar bed en dacht na over de woorden van de koningin. Tientallen gedachten schoten door haar hoofd, maar geen van hen beklijfde of vertegenwoordigde de waarheid en Taarra lag urenlang te peinzen en te malen. Na een paar uur, moe geworden van alle gedachten, plannen en ideeën, viel Taarra in slaap. Ze droomde vele dromen en lag onrustig te slapen.
De volgende ochtend werd ze niet geheel uitgerust wakker. De meeste van haar collega's lagen nog te slapen en voorzichtig ging Taarra uit bed. Ze trok een ruimvallende jurk over haar naakte lichaam aan en ging naar een aangrenzend vertrek, waar water vanuit de putten naar bassins werd gepompt, om zich wat op te frissen. Nadat ze koud water in haar gezicht had gespat en de meeste vermoeidheid en slaap van zich had afgespoeld, ging ze terug naar de slaapzaal. De meeste vrouwen waren nu ook wakker en iedereen begon zich voor te bereiden op de dag die volgen zou.
Taarra trok haar jurk uit en trok een broek en hemd aan. Ze trok comfortabele sloffen aan haar voeten en begaf zich naar de eetzaal. Daar was het rumoerig en overal zaten groepen mannen en vrouwen te eten en druk te praten over wat hun orders zouden kunnen zijn. Taarra slofte naar de lange tafels aan de andere kant van de zaal waar grote schalen met brood, vlees en kaas, verschillende soorten fruit en grote kannen melk klaarstonden.
Ze pakte een bord en een mes en laadde haar bord vol. Haar maag rommelde. Taarra had geen zin in discussies op de vroege ochtend en ging alleen aan het eind van een tafel zitten en at haar ontbijt op.
Na het ontbijt voelde Taarra zich al een stuk beter en liep terug naar de slaapzaal om zich gereed te maken voor de bijeenkomst later die dag. Uit haar tassen pakte ze een eenvoudige jurk en een borstel. Ze haalde een stuk geslepen metaal uit haar tas en legde het op haar schoot en begon haar haren te borstelen. Nadat haar haren weer glad en glanzend waren vlocht ze haar haren in twee vlechten en bond ze op haar achterhoofd vast. Ze streek haar jurk glad en ging op weg naar de troonzaal.
Daar zat de koningin op haar troon, omgeven door haar raadsvrouwen en lijfwachten. In de zaal stonden veel ridders nog steeds te discussiëren en te wachten totdat iedereen er was. Na een half uur sloten de wachters de grote deuren van de troonzaal en de koningin stond op van haar troon, nadat haar tovenares een paar kleine bewegingen met haar handen had gemaakt rond de keel van de koningin. Haar stem dreunde door de zaal en iedereen was gelijk stil.
"Mijn trouwe onderdanen, u bent hier allen heen geroepen omdat ik u vandaag uw persoonlijke orders zal geven."
Een voor een las de koningin de namen van alle ridders en veteranen voor en gaf ieder van hen een persoonlijke brief mee met daarin het gebied en de namen van de soldaten die ze moesten rekruteren en opleiden. Ook kreeg iedereen een flinke som geld mee om de eerste trainingen op te zetten. Logischerwijs kreeg Taarra het commando over de bossen en de dorpen aan de rand ervan en de mensen die daar woonden. Ze maakte een revérence en liep met grote passen weg, terug naar de slaapzaal, waar al haar spullen nog lagen.
Daar aangekomen kleedde ze zich om: de jurk ging uit en werd vervangen door de broek en tuniek en daar overheen haar pantser. Met haar helm onder haar arm en haar zadeltassen met proviand en andere bagage over haar schouder geslagen ging ze naar de barak van de tovenaars die haar naar de stallen bij de buitenste muur konden transporteren.
Een paar seconden later liep Taarra de stallen in en kon zonder problemen Schaduwrijder meenemen. Het paard zag er goed verzorgd en doorvoed uit en Taarra bedankte de stalmeester voor de bewezen diensten en drukte hem een extra goudstuk in zijn handen. Hij bedankte haar vele malen terwijl ze met hoge snelheid wegreed, terug naar haar huis in het noorden.
2
Na een rit van ongeveer anderhalve dag kwam Taarra terug bij haar huis in het bos. Ze snelde naar binnen nadat ze haar spullen van haar merrie had gehaald en pakte het document met alle namen van de mensen en een lijst met dorpen en boerderijen en andere afgelegen woningen van waaruit ze mogelijke soldaten kon rekruteren. Bij de brief zat een behoorlijk bedrag aan goud, waarmee ze een begin kon maken met de trainingen. Na de eerste week zou ze een lijst moeten samenstellen met namen en benodigde wapens en pantser en die zouden dan vanuit de hoofdstad worden geleverd.
Het eerste dat Taarra ging doen was uitwerken hoe ze al die mensen - ondanks de geringe bevolkingsdichtheid van het noorden waren er alsnog honderden mensen die ze zou kunnen opleiden tot soldaat - bij elkaar kon krijgen. Die paar dorpen die er in het noordelijke deel van Antharia waren klein en dunbevolkt. Her en der stonden boerderijen en houthakkershutten en Taarra wist dat het een hels karwei zou worden om al die mensen zo ver te krijgen om zich te melden om tot soldaat te worden opgeleid. Toch ging ze, met behulp van het geld dat ze had gekregen, een omvangrijke campagne opzetten om iedereen over wie ze tijdelijk de leiding had gekregen, over te halen zich te melden, precies een week van de dag dat Taarra met haar campagne begon.
Iedereen moest zich verzamelen op het plein van het grootste dorp in de omgeving. Van daaruit zouden grote groepen mensen zich kunnen aanmelden voor de eerste trainingen.Taarra liet affiches drukken en verspreiden en zond boodschappers naar alle boerderijen en andere afgelegen huizen om maar zoveel mogelijk mensen bij elkaar te krijgen.
Een week later was het zo ver: na een week hard werken en plannen zadelde Taarra haar merrie Schaduwrijder en reed naar het grootste dorp in de omgeving. Op het centrale plein hadden vele honderden mensen zich verzameld, niet alleen de bevolking tussen 18 en 50 maar ook hun familie. Het plein zag zwart van de mensen en Taarra kon zich maar met moeite een weg naar voren banen.
Eenmaal vooraan het plein aangekomen, klom ze op het podium dat daar was opgebouwd om iedereen die dat wilde en geschikt was in te schrijven als soldaat. Ze spreidde haar armen en verhief haar stem. Ogenblikkelijk werd het muisstil.
"Vrienden, landgenoten, wat doet het mij goed om u vandaag in zo grote getalen hier te zien. Klaarblijkelijk heeft mijn campagne zijn vruchten afgeworpen en nu bent u hier, klaar om een avontuur tegemoet te gaan. De reden dat ik u allen hier naar toe heb laten komen, is de volgende: de Ork-legers staan aan de poorten van Drathia en koning Christoffel heeft onze koningin om hulp gevraagd. Ook ons leger is in al zijn macht niet groot genoeg om de verzamelde Ork-legers de baas te kunnen. Daarop heeft onze glorieuze vorstin het volgende plan bedacht: iedereen tussen de 18 en 50 jaren oud, gezond van lijf en leden, wordt hierbij opgeroepen zich te melden voor militaire dienst en zal in de komende weken worden opgeleid tot soldaat eerste rang. Vanuit de hoofdstad zullen, na de eerste week van trainingen, alle benodigde spullen naar ons toe worden gezonden, zodat wij tot het uiterste kunnen trainen en ons volledig kunnen voorbereiden op de strijd.
Iedereen die zich wilt aanmelden om ons land en haar vorstin te dienen, kom naar voren en schrijf uw naam op. Als alle namen bekend zijn, zal ik u nadere orders geven. Kom naar voren als u uw land wilt verdedigen tegen de smerige Orken."
Met luid gejuich werd de boodschap ontvangen en er volgde een ware stormloop op het podium: bijna iedere man en vrouw wilde vechten, het was een stuk beter dan het eentonige leven in het dorp of op het platteland. Een paar bleven achter om de landen te bewerken om de soldaten van voedsel te voorzien, geholpen door het leger.
Terwijl iedereen naar voren stormde, zag Taarra een meisje staan, helemaal achteraan. Ze was mager en slechts gekleed in lompen, maar had iets krachtigs over zich. Taarra liep op het meisje af, maar die dook ineen en wilde niet dat de vrouw met het vlammende haar dichterbij kwam.
"Nee, ga weg! Ik wil niet!"
Het meisje hield haar armen voor haar gezicht en plotseling, vanuit het niets, kwam er een krachtveld rondom het meisje. Taarra werd op de grond geworpen en bleef verbaasd zitten.
"Wat was dat? Hoe doe je dat?" vroeg ze aan het meisje.
"Hoe doe ik wat?" Ze had geen idee wat net was gebeurd. Om hen heen stonden omstanders verbaasd toe te kijken.
"Dat krachtveld, het was zo sterk, ik werd erdoor achterover geslagen."
"Ik heb geen idee waar je het over hebt en rot nu op, ik wil me niet aanmelden."
Taarra liep op het meisje af en wilde haar arm pakken, maar het meisje hief haar andere arm op, stak twee vingers uit en vanuit haar vingertoppen voelde Taarra een enorme kracht komen die haar naar achteren blies alsof ze niks woog. Met een harde klap belandde ze tegen een muur van een huis aan de andere kant van het plein. Versuft bleef Taarra liggen en krabbelde toen overeind. Het meisje keek naar haar met grote ogen en had geen idee wat ze net had gedaan. Ze rende op Taarra af en hielp haar overeind.
"Deed ik dat?" vroeg ze.
"Volgens mij wel... auw, dat doet pijn" kreunde Taarra terwijl ze opstond. "Weet je zeker dat je dit niet bewust hebt gedaan?"
"Ik weet niet wat er gebeurde... plotseling lag u aan de andere kant van het plein, terwijl u een paar seconden daarvoor mijn arm vasthield. Ik zweer dat ik het niet was, of anders deed ik iets waarvan ik niet meer weet wat ik deed." stamelde het meisje.
"Als je die kracht kan leren beheersen, zou je van onschatbare waarde kunnen zijn in het leger. Er zijn niet veel mensen die zo'n sterke magie in zich hebben. Ik kan je niet opleiden, omdat mijn kennis van magie beperkt is tot het helen van mezelf en anderen, maar als je het goedvindt, kan ik je naar het koninklijk paleis sturen, waar de machtigste tovenaars van het land wonen, die kunnen je alles leren over magie. Wat vind je daarvan?"
"Ik... ik weet het niet. Zouden ze me net zulke mooie kleren geven als u aanheeft?" vroeg ze. Taarra barste in lachen uit.
"Ja hoor, ik zal de grootmeester van het gilde van Tovenaars vragen voor jou een mooie jurk te laten brengen, da's een stuk beter dan deze vodden hier," zei ze, wijzend op de lompen die het meisje om haar magere lichaam had hangen.
"Voordat ik je naar de hoofdstad kan laten gaan, moet je eerst worden ingeschreven als soldaat. Ik zal erbij laten zetten dat je over behoorlijk vernietigende magische krachten beschikt, maar nog niet weet hoe ze te beheersen.
Als eerste moet je toch een militaire training krijgen voordat je je magische krachten kan gaan leren beheersen en gebruiken. Ook moeten we gaan kijken wat je verder allemaal kan, of je misschien ook met wapens kunt omgaan. Iemand die zowel wapens als magie kan gebruiken is van onschatbare waarde in het leger: de Orken kennen geen magie en zullen waarschijnlijk vluchten als je ze betovert of alle kanten op laat vliegen met die vingers van jou, ik heb er al op pijnlijke wijze kennis mee gemaakt," en ze wreef demonstratief over haar rug.
"Sorry, het was echt niet mijn bedoeling om u pijn te doen, maar het gebeurde zomaar, zonder dat ik wilde," verontschuldigde het meisje zich.
"Je hoeft je niet te verontschuldigen, ik was je maar aan het plagen. Hoe heet je en hoe oud ben je eigenlijk?" vroeg Taarra, terwijl ze met meisje meenam naar het podium.
"Ik heet Kyra en ik ben 18. Mijn vader en moeder leven niet meer en broers of zussen heb ik niet..." Een traan rolde over haar wangen en Kyra veegde hem gauw weg. "Sinds de dood van mijn oma, kort geleden, leef ik op straat. Ik wil niet meer op straat leven, mijn ouders en oma waren zulke aardige mensen, en nu..." Verder kwam ze niet, haar stem stokte en nog meer tranen rolden over haar wangen. Ze snikte luid en probeerde tevergeefs met de gerafelde mouw van wat eens een trui moet zijn geweest de tranen weg te vegen.
Taarra sloeg haar arm rond de magere schouders van het meisje en probeerde haar te troosten. Zo liepen ze naar het podium. Iedereen die wilde had zich ingeschreven en het podium was zo goed als leeg. Taarra en Kyra liepen naar voren en Taarra vulde het aanmeldingsformulier in voor Kyra.
Nadat alle formaliteiten afgehandeld waren, had Taarra goed nieuws voor Kyra:
"Als we hier klaar zijn, mag je met mij mee. Zie je dat paard daar, die zwarte merrie? Die is van mij en ze zal ons naar mijn huis in het bos brengen, waar je in mijn huis mag wonen."
Kyra's ogen werden groot. "Echt waar? Mag dat?" Taarra knikte en Kyra vloog haar om de hals. Taarra aaide haar over haar lange ongewassen zwarte haren en omhelsde haar. Ze kon met moeite de tranen onderdrukken die in haar ogen opwelden.
Voordat Kyra met Taarra mee naar huis mocht, had Taarra nog een mededeling voor het volk dat zich had aangemeld. Ze ging weer op het podium staan en spreidde weer haar armen en sprak de menigte toe:
"Vrienden, landgenoten, u heeft massaal gehoor gegeven aan de oproep van Hare Majesteit. Daarvoor dank ik u van harte. Morgen begint de eerste training en daarvoor verwacht ik u allen op de grote open plek in het bos. Iedereen die wapens bezit wil ik vragen: neem ze mee, dan kunnen we sneller bepalen wie met welke wapens overweg kan. Ik zie u morgenochtend bij het aanbreken van de dageraad op het grote veld in het bos hier ten noorden. Samen zullen we de smerige Orken een lesje leren. Voor de zege!"
Luid gejuich volgde. Taarra liep met een enorme glimlach rond haar mond het podium af. Onderaan de trap stond Kyra vol bewondering naar haar leermeester en beschermvrouwe te kijken. Taarra stak haar hand naar haar uit.
"Kom, dan gaan we naar mijn huis. Is er nog iets dat je moet meenemen of iemand die je gedag wilt zeggen?"
"Ik heb helemaal niets en leef van wat de mensen mij willen geven. Laten we gaan, ik wil je huis zien en op je paard rijden!"
Taarra en Kyra liepen naar Schaduwrijder. Kyra had nog nooit zo'n groot en sterk paard gezien en was een beetje bang.
"Toe maar, aai haar maar, ze doet je niets."
Voorzichtig stak Kyra een hand uit en aaide de flank van het zwarte paard. Schaduwrijder boog haar kop en aaide met haar snuit de wang van Kyra. Ze schrok en sprong achter de rug van Taarra, die moest lachen.
"Dat betekent alleen maar dat ze je aardig vindt. Kom, dan zal ik je op haar rug zetten en dan gaan we."
Behoedzaam liep Kyra naar het grote zwarte paard en Taarra hielp haar met opstijgen. Zelf ging ze achter Kyra op het zadel zitten en pakte de teugels vast en gaf Schaduwrijder de sporen. In galop reden ze weg, Kyra drukte zich stevig tegen Taarra's borst. Met één hand hield Taarra de teugels vast en met de andere het meisje.
Hoofdstuk 9
Taarra steeg af en hielp Kyra uit het zadel. Kyra rende naar het huis van Taarra, maar werd teruggefloten.
"Niet zo snel jongedame, voordat jij ook maar één voet in mijn huis zet, zul je je eerst moeten wassen. Hup, mee naar de rivier, dan zal ik je eens goed wassen, volgens mij is het heel lang geleden dat je dat voor het laatst hebt gedaan."
Kyra protesteerde, maar Taarra toonde geen genade en trok haar mee naar de rivier die achter haar huis stroomde. Het was maar een klein stroompje, maar het was wel schoon en helder stromend water.
Taarra scheurde de vodden van Kyra's lichaam en gooide ze op de grond. Het meisje begon te rillen en probeerde haar magere lichaam te bedekken. Taarra pakte haar vast en zette haar op haar billen in de rivier. Het water was niet bepaald warm en Kyra gilde toen het koude water haar blote billen raakte. Zonder genade gooide Taarra handenvol water over het vuile lichaam van Kyra.
"Zitten blijven, ik ben zo terug. Speel een beetje met het water of maak jezelf schoon op plaatsen waar ik niet wil komen, ik ga een borstel en zeep halen, die haren van jou kunnen ook wel een goede beurt gebruiken."
Toen Taarra weer terugkwam met een borstel, zeep en een grote handdoek lag Kyra op haar rug in het water en liet het koude water over haar lichaam heen stromen. Haar haren waaierden uit in de stroom en ze zag er al een stuk beter uit nu bijna al het vuil was verdwenen.
Taarra gebood Kyra rechtop te gaan zitten. Zelf trok ze haar jurk uit, zodat ze even naakt was als haar nieuwe beschermelinge. Ze ging in de rivier zitten en maakte het stuk zeep nat en zeepte Kyra's rug en haren ermee in. Daarna gaf ze het stuk aan Kyra, die de voorkant van haar lichaam inzeepte. Daarna spoelde Taarra Kyra grondig schoon en borstelde haar gewassen haren.
De grote bos zwarte haren waren een grote klit en er was bijna geen doorkomen aan: Taarra moest flink kracht zetten om de borstel door de haren te krijgen. Na een paar minuten borstelen en wassen waren Kyra's haren weer schoon en klitvrij. Haar haren glansden in het zonlicht en Taarra borstelde het liefdevol. Ook de voorkant van Kyra's lichaam was schoon en de twee vrouwen stapten uit het water.
Op de kant wreef Taarra Kyra droog met de handdoek. Kyra keek Taarra recht in haar ogen terwijl ze over haar borsten wreef met de handdoek. Al snel werden de tepels hard en staken een flink stuk uit. Kyra keek ernaar en giechelde en werd rood. Taarra zag wat er aan de hand was maar deed alsof ze niets merkte.
Toen Taarra Kyra's benen en wat daartussen zat wilde droogwrijven, protesteerde Kyra en griste de handdoek uit Taarra's handen.
"Dat kan ik zelf wel."
Taarra haalde haar schouders op. "Begrijpelijk" was het enige dat ze te zeggen had.
Nadat ook Taarra zich had afgedroogd, trok ze haar jurk weer aan. Kyra wilde haar oude kleren weer aantrekken, maar Taarra zei dat ze die vodden moest laten liggen. Omdat Kyra ongeveer even lang was als Taarra, kon ze voorlopig wel haar kleren aan.
Nog steeds naakt liep Kyra achter Taarra aan, voortdurend om zich heen kijkend.
"Denk je nou echt dat iemand je kan zien? Er komt hier bijna nooit iemand en ik baad zo vaak in die rivier en ik heb nog nooit iemand gezien die naar me keek terwijl ik mezelf waste, dus doe normaal en loop eens door, ik heb niet de hele dag de tijd."
3
Kyra volgde Taarra naar binnen. Taarra liep zonder om te kijken rechtstreeks naar haar slaapkamer. In de slaapkamer schoof Taarra een wand opzij en aan een paar roeden hingen al haar jurken, bijna allemaal even rood van kleur als haar haren. Ook al waren de meeste jurken simpel van model en stof, Kyra had nog nooit zoveel mooie jurken bij elkaar gezien en keek met grote ogen naar de kleren. Ze stak haar hand uit en toen ze merkte dat Taarra haar niet tegenhield, ging ze met haar handen alle jurken af en voelde aan alle verschillende soorten stoffen.
Taarra mocht dan een pittige tante zijn als het op vechten aankwam, ze was daarnaast ook een vrouw met smaak en Kyra kon niet kiezen welke jurk ze het mooiste vond.
"Weet je wat," onderbrak Taarra haar, "als ik nou gewoon een paar jurken uit de kast trek waarvan ik denk dat die je mooi zullen staan, dan kies jij er een of twee uit en de rest hangen we terug en die mag je een andere keer wel aan, goed? Wat we ook kunnen doen is over een paar dagen naar de dichtstbijzijnde grote stad gaan, daar een kleermaker opzoeken en speciaal voor jou een prachtige jurk laten maken, wat vind je daarvan?"
Kyra draaide zich met een ruk om toen ze Taarra's plannen hoorde.
"Echt waar? Ga jij een jurk voor me laten maken? Dat zou ik echt zo lief vinden..." Verder kwam ze niet, tranen rolden over haar wangen en Kyra slikte een paar keer moeizaam. Taarra zei niets en glimlachte.
"Dat is voor later, heb je al iets gezien wat je mooi vindt?" Kyra wees een paar jurken aan en Taarra trok ze uit de kast en legde ze op haar bed. Één voor één trok Kyra de jurken aan en bekeek zichzelf in de grote spiegel die tegen een muur stond. Taarra gaf commentaar en na een hoop passen, ronddraaien en jezelf bekijken in de spiegel had Kyra twee jurken uitgekozen.
"Die zijn nu voor jou, dat je er maar blij mee mag wezen."
Kyra vloog Taarra om haar hals en bedankte haar honderdmaal. Taarra streelde haar hoofd en zei niets.
"Goed, nu je bent aangekleed is het tijd voor een hapje eten. Ben je niet uitgehongerd? Zo zie je er wel uit."
"Eten!" was Kyra's antwoord. Taarra schoot in de lach en nam haar mee naar de keuken. Vanuit de diverse kasten pakte ze brood, vlees, kaas, boter en zelfgemaakte jam en honing en zette alles voor Kyra's neus. Die viel gelijk aan en propte een half brood met boter en beleg achter haar kiezen.
Zelf nam ze één snee brood met een likje honing en keek naar haar nieuwe vriendin terwijl die haar eten naar binnen zat te proppen, totdat ze niets meer kon eten.
Na het eten was het tijd voor nachtrust, de volgende dag moest er veel werk worden verzet en nog veel meer worden geregeld. Omdat Taarra maar één bed had, moest Kyra bij haar in bed slapen. Zonder gene trok Kyra haar jurk uit en voordat Taarra er iets van had kunnen zeggen dook ze naakt in Taarra's bed en viel gelijk als een blok in slaap. Taarra trok een wenkbrauw op, kleedde zich ook uit en ging onder de dekens liggen. Ze draaide zich op haar zij en voelde hoe Kyra tegen haar aan ging liggen en haar armen om haar heen sloeg en zo bleef liggen. Met een brede glimlach viel Taarra in slaap.
Nog voordat de zon op was gekomen, de haan kraaide en de vogels in de bomen zongen was Taarra al opgestaan. Ze had zich gewassen in het riviertje achter haar huis en was bezig een ketel water te verwarmen voor een kop thee die haar energie zouden geven die ze die dag goed zou kunnen gebruiken.
Nadat ze had ontbeten ging ze Kyra wekken. Ze kwam maar met moeite uit bed en Taarra moest haar uit haar eigen bed nota bene slepen en in de rivier duwen om haar een beetje wakker te krijgen. Nadat Kyra zich gewassen en aangekleed had vertelde ze Taarra dat ze nog nooit zo lekker had geslapen.
Kyra stortte zich op het ontbijt, terwijl Taarra een kop thee dronk, gezet van kruiden van overzee, de thee zelf, en kruiden uit het bos rondom haar huis.
De twee vrouwen waren klaar om te vertrekken. Taarra zadelde Schaduwrijder en met Kyra voorop reed ze richting de open plek in het bos, waar iedereen die zich had aangemeld de vorige dag moest verzamelen.
"Kyra moet ook maar een eigen paard krijgen en er op leren rijden," dacht Taarra bij zichzelf.
Op de open plek was het nog vrij rustig en Taarra had nog genoeg tijd om zich enigszins voor te bereiden op de omvangrijke organisatie van dit deel van het nieuwe leger.
Samen met een paar vrijwilligers stelde ze lijsten op van alle namen van degenen die zich hadden aangemeld, met kolommen voor plus- en minpunten en wapens waarmee ze overweg zouden kunnen.
Niet iedereen had zin om voor dag en dauw op te staan, dus pas tegen het middaguur kon Taarra echt beginnen met het uitvoeren van haar plannen.
Sommigen hadden zelf al wapens meegenomen. Zij werden apart gezet, eerst moest Taarra uitzoeken wie met welk wapen kon vechten. Ze had een paar houten oefenwapens meegenomen en liet iedereen een voor een aantreden. Taarra had alleen haar blote handen als wapens, terwijl ze alle dorpelingen haar liet aanvallen met verschillende wapens. De dorpelingen die al met een wapen konden omgaan moesten hetzelfde doen, maar dan met een houten versie van het wapen waarmee zij konden vechten.
Nadat iedereen een slag- of stootwapen had geprobeerd, was het tijd om te kijken wie er met pijl en boog overweg kon. Voor dit doeleinde had Taarra een aantal bogen en pijlen laten aanrukken. Een paar houten schijven dienden als doel en iedereen mocht het proberen.
Na een paar uur had Taarra met haar groep van vrijwilligers en met behulp van Kyra, die geen wapen had aangeraakt die middag maar alleen had rondgelopen om iedereen te beoordelen, lijsten opgesteld van ieders kunnen. Deze lijsten gingen naar de hoofdstad, zodat Taarra snel alle benodigde wapens zou krijgen.
Hierna was het tijd voor pantsers. Dit was iets gecompliceerder: een pantser moet op maat gemaakt worden. Gelukkig had Taarra ook daar iets op gevonden: ze had een paar mallen laten maken van verschillende onderdelen van pantsers en iedereen moest die passen. Er waren drie standaardmaten en wonder boven wonder was er niemand die serieuze problemen had; met wat kleine aanpassingen zou iedereen van een panters zijn voorzien. Ook deze lijst ging richting de hoofdstad, met de mallen erbij om de smeden te helpen.
Na een lange en vermoeiende middag was alles geregeld. Taarra gaf de vrijwilligers al haar houten wapens mee en gaf haar vrijwilligers, zij die al een wapen bezaten en wisten hoe ermee om te gaan, de opdracht iedereen zo goed en kwaad als maar ging een eerste training te geven in het gebruik van de wapens. Als de echte wapens waren geleverd zouden de echte trainingen beginnen, als het goed was een week later.
Kyra had de hele middag geen wapen aangeraakt en ook geen enkel stuk pantser gepast, maar toch stond ook haar naam op de lijsten: zij zou privé-training van Taarra krijgen. Ergens had Taarra nog wel een oud zwaard en pantser liggen dat Kyra zou kunnen gebruiken.
Bijgevoegd bij de lijsten zat ook een brief voor de Grootmeester van het Gilde van Tovenaars, met het verzoek om Kyra over een maand te laten beginnen met een opleiding in het college van Magie.
Nadat alles geregeld en verzonden was, ging iedereen zijns weegs. Taarra haalde Schaduwrijder en hielp Kyra in het zadel. Na de reis ging Taarra haar huis in en zocht haar oude spullen bij elkaar. Ook al waren ze nog in uitstekende staat, Taarra had betere spullen kunnen bemachtigen en zodoende was haar oude pantser overbodig. Het andere zwaard hield ze als reserve en kwam nu uitstekend van pas.
Omdat het bijna donker werd kon Taarra niet gelijk beginnen met Kyra's training, maar liet haar wel het pantser passen. Kyra moest haar jurk uittrekken en Taarra gaf haar een broek, tuniek en nog een kledingstuk dat Kyra niet herkende. Dat laatste was de door Taarra zelf ontworpen bustehouder, speciaal ontwikkeld om de borsten ook tijdens zware activiteiten zoals trainen en vechten, op hun plaats te houden. Taarra hielp Kyra met het omdoen van de wat wij sportbeha zouden noemen en gaf haar daarna alle onderdelen van haar oude pantser en hielp haar ook met het aantrekken daarvan.
Omdat Kyra even lang maar een stuk dunner was dan Taarra, paste het pantser iets te goed: aan alle kanten had ze nog wat ruimte over.
"Geen zorgen," zei Taarra toen Kyra daar een opmerking over maakte, "dat komt wel goed als je goed blijft eten. Met die eetlust van jou gaat dat helemaal goed komen, in jouw geval is het niet zo erg als je aankomt, des te meer kun je omzetten in spiermassa."
Kyra probeerde een paar stappen te zetten en waggelde vooruit en had moeite om zelfs maar te blijven staan vanwege het gewicht van de stukken staal die om haar lichaam hingen. Taarra grinnikte en zei dat ze nog hard zou moeten trainen voordat ze zelfs maar haar zwaard zou kunnen optillen en ermee zou kunnen zwaaien zonder om te vallen. Kyra vond het niet grappig en zei dat het pantser haar alleen maar in de weg zat.
"Als je er echt zoveel moeite mee hebt over een tijdje, zal ik je lichter leren pantser geven in plaats van staal, mocht je echt niet met zware bepantsering overweg kunnen. In de tussentijd moet je maar hieraan wennen."
Nadat Kyra het pantser had gepast en weer had uitgetrokken gaf Taarra haar het reservezwaard. Kyra hield het vast, keek ernaar en probeerde of ze er iets mee kon. Taarra deed uit voorzorg een stap achteruit en pakte haar eigen zwaard, mocht Kyra uitschieten of een andere onvoorzichtige beweging maken. Er gebeurde niets en het leek erop alsof Kyra wel eens heel goed met een zwaard zou kunnen leren vechten.
"Zo te zien lijkt het erop alsof zwaarden jouw wapens zijn, vind je ook niet?"
"Helemaal mee eens, dit voelt goed aan," was Kyra's antwoord.
"Mooi. Als ik een Ork was en jou zou tegenkomen op het slagveld over een paar weken zou ik me omdraaien en twee keer zo hard de andere kant oplopen zodra ik er achter zou komen dat je ook magie kon gebruiken, naast zwaarden."
Kyra lachte en keek Taarra met grote ogen aan.
"Ik kan nog helemaal niets, niet met een zwaard en niet met magie, en jij denkt dat ik sterker zal worden dan een Ork? Ik zou je graag geloven, maar voorlopig praat je onzin."
"Ik durf zelfs zo ver te gaan dat ik voorspel dat jij wel eens de grote held van de oorlog zou kunnen worden, let op mijn woorden."
Kyra was zo verbaasd dat ze niets meer kon zeggen. Taarra draaide zich om en ging slapen. Niet veel later voelde ze Kyra's lichaam tegen het hare.
"Nogmaals dank je wel voor alles wat je voor me hebt gegeven. Ik weet niet wat ik zonder jou zou hebben gedaan."
"Het is al goed, ga nu maar slapen, morgen is er weer een dag, dan gaan we beginnen met je eerste training" stelde Taarra haar gerust.
"Echt waar? Ik kan niet wachten."
"Ga maar gauw slapen, des te eerder is het weer ochtend."
Al gauw vielen ze in slaap.
4
De volgende ochtend ging Taarra vroeg uit bed en liet Kyra liggen. Ze stapte uit bed en liep naakt naar de rivier, waar ze zich ging wassen. De zon was ook bezig wakker te worden, net als de vogels in het bos en Taarra genoot van het mooie weer en de natuur die overal om haar heen was. Ze gooide handenvol koel water over haar lichaam en waste haar haren.
Ze was zo met zichzelf bezig dat ze Kyra niet had horen aankomen. Toen Taarra zich omdraaide, stond Kyra opeens vlak voor haar. Taarra schrok zich rot en gleed uit en viel languit achterover in het water. Ze ging kopje onder en kwam proestend weer boven.
"Wil je dat nooit meer doen? Zo bezorg je me nog een keer een hartaanval" proestte ze.
Kyra giechelde als een klein meisje en nu pas zag Taarra dat ook Kyra naakt was en waarschijnlijk net als zij wilde gaan baden. Taarra stak haar hand uit en hielp Kyra de rivier in. Samen baadden ze en spetterden elkaar nat en hadden de grootste lol.
Plotseling, vanuit het niets, maakte Kyra een sprong en dook bovenop Taarra, die compleet werd verrast. Kyra probeerde Taarra vast te pinnen op haar rug, maar Taarra was veel sterker en al gauw lag Kyra op haar rug met haar benen te spartelen. Ze kon haar hoofd maar nauwelijks boven water houden en kreeg voortduren water in haar mond. Ze proestte en hoestte en smeekte om genade, maar Taarra liet haar even spartelen.
Pas na een paar seconden trok ze Kyra overeind. Ze hoestte lang en luidruchtig en spuugde wat water uit.
"Dat was helemaal niet grappig," hijgde Kyra.
"Wat nou? Jij sprong zomaar op me en ik moest me wel verdedigen."
"Ja maar ik wilde niet verdrinken." Kyra begon een beetje te snikken en Taarra trok haar dicht tegen haar borsten aan.
"Sorry meisje, ik wilde je niet zo laten schrikken en ik zou je nooit, maar dan ook nooit laten verdrinken."
Taarra keek Kyra recht in haar vochtige ogen aan. Kyra staarde terug en klampte zich vast aan Taarra. Voordat ze wisten wat er gebeurde, had Taarra haar hoofd voorovergebogen en gaf Kyra een zoen op haar mond. Toen Taarra haar lippen van die van Kyra haalde, zuchtten ze allebei diep.
"Wauw, wat was dat?" riep Kyra uit.
"Kyra, ik hou van je en ik geef om je. Blijf bij mij en ik zal je beschermen" zei Taarra doodernstig.
"Oh Taarra, ik hou ook van jou!"
De twee vrouwen omhelsden elkaar nog inniger en bleven een tijdje langzaam heen en weer wiegend in het water zitten, totdat Kyra losliet en zei dat ze trek had. Taarra knipperde even met haar ogen en moest glimlachen.
"Jij hebt echt altijd trek he? Maag op pootjes. Hup, het water uit, dan zullen we eens voor ontbijt gaan zorgen."
Hand in hand liepen de twee vrouwen terug naar het huis van Taarra en deden geen moeite om hun kleren weer aan te trekken, Taarra woonde beschut genoeg, niemand zou hen kunnen zien en ook al zou iemand ze zien, dan nog zou het niets uitmaken, had diegene ook eens een leuke dag.
Na het ontbijt was het tijd voor Kyra's eerste zwaardtraining. Ze kleedden zich aan en voordat ze met het echte zwaard mocht oefenen, kreeg Kyra eerst een houten zwaard in haar handen gedrukt van Taarra. Ze wilde protesteren maar Taarra snoerde haar de mond en zei dat ze eerst moest oefenen voordat ze met het echte werk kon beginnen. Naast een zwaard kreeg ze ook een houten schild.
Om de beurt moest Kyra aanvallen en verdedigen en Taarra corrigeerde haar bewegingen en gaf haar aanwijzingen. Kyra was een natuurtalent en Taarra had steeds minder commentaar en had echt moeite om Kyra's slagen af te weren of om door haar verdediging heen te breken. Na een uur waren ze moe en bezweet en namen ze pauze.
"Zo he, dat ging echt goed! Jij bent een natuurtalent. Weet je zeker dat je nog nooit met zwaarden hebt gevochten?"
"Heel zeker, dit is de eerste keer dat ik een echt zwaard gebruik."
"Een echt zwaard?" vroeg Taarra.
"Ja. Toen ik nog op straat woonde gebruikte ik af en toe een stok om me te verdedigen."
"Ah, dat verklaart een hoop. Hoewel je dus al wat hebt geoefend, heb je nog steeds training nodig, je technieken kunnen wel wat verbetering gebruiken en je moet nog een hoop nieuwe dingen leren. Laten we daar zo mee beginnen, dan zal ik je leren hoe je zo snel mogelijk iemand met een schild en zwaard kan doden zonder al te veel moeite te doen, iets wat je op het slagveld hard nodig zult hebben."
Na een paar minuten stonden ze weer tegenover elkaar, dit keer allebei met zowel zwaard als schild in de handen. Taarra gaf Kyra uitleg hoe je met een schild zowel kon verdedigen als aanvallen. Ze legde uit dat de vlakke kant van het schild een tegenstander tijdelijk uit balans kon brengen. Voordat Kyra het doorhad werd ze in haar gezicht geslagen met het houten schild. De klap was niet hard, maar Kyra was even versuft en geschrokken van de plotselinge actie van haar vriendin en leermeesteres.
Geschrokken en met tranen in haar ogen stond ze te tollen op haar benen. Minder dan een seconde later voelde ze de punt van het oefenzwaard van Taarra tussen haar ribben prikken.
"Kijk, zo doe je dat. Gaat het?"
Kyra wreef over haar pijnlijke rode wang en veegde wat tranen uit haar ogen en zei: "Dat was niet leuk, maar ik snap wat je bedoelt, op een pijnlijke manier dan... auw."
"Goed opletten, dan doe ik het nog een keer."
Taarra hief haar zwaard op en deed een schijnuitval naar Kyra, maar op het laatste moment draaide ze haar bovenlichaam in en omdat Kyra de slag wilde pareren met haar zwaard was haar rechterflank nu open en kreeg ze weer een tik in haar gezicht met het houten schild van Taarra. Kyra stond weer even met haar ogen te knipperen, maar herstelde zich weer snel. Te laat, want Taarra had haar zwaard opgeheven en Kyra keek in Taarra's ogen met het zwaard op haar keel.
"Beter opletten de volgende keer. Nog een keer!"
Dit keer had Kyra door wat Taarra ging doen en zorgde ervoor dat haar verdediging dicht bleef. Taarra probeerde een paar verschillende uitvallen, maar Kyra was een snelle leerling en Taarra kwam er niet doorheen. Sterker nog, in een moment van onoplettendheid had Kyra haar zwaard bijna in de buik van Taarra gestoken. Taarra probeerde de slag af te weren, maar was net te laat en de punt van Kyra's zwaard schampte langs haar kleding en heel even voelde Taarra de punt van Kyra's zwaard haar buik aanraken.
"Goed zo! Dat was erg mooi gevonden, je had me bijna te pakken" hijgde Taarra.
Kyra keek haar triomfantelijk aan en zweet droop over haar voorhoofd. Plotseling kreeg Taarra een felle blik in haar ogen en viel aan. Voordat ze er erg in had, had Kyra haar hand opgeheven en smeet Taarra met haar magie tegen de muur.
Versuft krabbelde Taarra op en keek Kyra aan. Allebei waren ze erg geschrokken.
"Krijg nou... dat was niet de bedoeling!" riep Taarra.
"Sorry, ik heb het nog niet onder controle" zei Kyra. "Zo te zien werkt het wel," voegde ze er giechelend aan toe.
"Wat denk je, genoeg geoefend voor vandaag?" vroeg Taarra.
"Ja, ik denk het wel. Ik krijg trek, zullen we wat gaan eten?"
"Jij altijd met je eten... goed dan, maar dit keer heb ik wel zin in een stukje vlees en daar heb ik jouw hulp bij nodig."
"Hoe dan?"
Taarra pakte een boog en een koker met pijlen uit een kast en gaf ze aan Kyra.
"Hiermee gaan we ons eten vangen, er loopt genoeg wild rond in de bossen. Dat kunnen we vangen en opeten."
Samen gingen ze de bossen in, Taarra had de boog vast en Kyra hield de koker met pijlen bij zich. Voorzichtig sluipend leidde Taarra Kyra naar een open plek in het bos waar een meertje was.
"Hier komen altijd veel dieren om te drinken. Als we heel stil zijn en geduld hebben, komt er vast wel een dier om te drinken."
Van achter een bosje bleven ze wachten tot er een dier naar het meertje zou komen om te drinken. Pas toen het begon te schemeren hoorde Taarra overal om hen heen geritsel. Niet lang daarna kwam er een groep herten uit de bossen gesprongen. Ze liepen naar het meertje en begonnen te drinken.
"Heel stil zijn," fluisterde Taarra, "herten hebben een gevoelige neus en oren en we moeten ze dus zo stil mogelijk en met tegenwind benaderen. Geef me een pijl en blijf vlak achter me en maak zo min mogelijk geluid."
Voorzichtig slopen de twee vrouwen met een boog om de groep herten heen. Toen ze op de goede plaats waren om er een te kunnen schieten, gebaarde Taarra dat ze een pijl moest hebben. Kyra gaf haar een pijl en Taarra legde hem in de boog en spande de pees. Ze mikte nauwkeurig en met een zoevend geluid schoot de pijl weg.
Een tiental meters verderop viel een hert neer met een pijl door haar nek. De rest van de groep vluchtte weg en Taarra en Kyra snelden op het gedode dier af en sleepten het naar Taarra's huis.
Na een moeizame tocht met een dood hert tussen hen in kwamen ze terug bij Taarra's huis.
"Voordat we dit hertje hier kunnen opeten, moeten we hem villen, schoonmaken en uitbenen. Pas daarna kan ik er een paar mooie stukken van roosteren. Hier, help me even."
Taarra liep naar binnen en kwam terug met twee messen. Ze gaf Kyra er een en zelf hield ze het andere. Taarra aarzelde geen moment en begon de huid van het hert te stropen. Kyra walde, gilde en sprong achteruit.
"Wat doe jij nou weer? Wil je geen hertenvlees vanavond? Als je wilt eten, moet je er wel wat moeite voor doen, dit beestje maakt zich echt niet zelf klaar en we kunnen ook niet naar de stad gaan om daar bij de slager vlees te kopen, dus als je eten wilt, zul je me moeten helpen. Hou op met klagen en schiet op, des te eerder zijn we klaar en kunnen we gaan eten."
Kyra aarzelde, maar liep daarna schoorvoetend op het inmiddels half ontvelde hert en begon heel voorzichtig de huid van het karkas te scheiden. Toen dat gebeurd was, sneed Taarra de organen die ze niet direct konden gebruiken eruit en legde ze op een hoopje op het bloederige vel, wat misschien ook van pas zou kunnen komen.
Nadat het hert ontdaan was van alle minder bruikbare onderdelen, sneed Taarra een poot af en legde dit klaar om te roosteren.
Voor haar huis, op de plek waar ze bezig waren het hert klaar te maken, had Taarra een vuurplaats met een spit aangelegd voor gelegenheden zoals deze. Ze stak de poot aan het spit en zorgde voor vuur.
Een paar minuten later hing er een hertenbout rond te draaien boven een vuurtje en hing er al snel een heerlijke geur van gebraden vlees.
Niet veel later was het vlees zo goed als gaar en sneed Taarra er een stukje vanaf. Ze legde het op een bord en gaf het aan Kyra. Die at het snel op en wilde meer.
"Even geduld dametje, dit vlees heeft geduld nodig en dat heb jij duidelijk niet. Nog heel even en dit vlees is helemaal goed."
Gezamenlijk aten ze in relatieve stilte hun zelfgevangen maaltijd op. Na de maaltijd bond Taarra de organen die ze niet had kunnen gebruiken bij elkaar in de huid van het hert en borg het op in een diepe kelder onder haar huis, waar het een stuk koeler was, zodat het vlees minder snel zou bederven.
"Morgen kan ik van die organen soep maken of zo en van de huid kan ik kleding of pantser maken. Misschien kan ik wel een pantser van hertenleer voor je maken, Kyra, maar dat zien we morgen wel, het is mooi geweest voor vandaag. Help me even met het uitmaken van dit vuur en het opruimen van de spullen, dan gaan we slapen. Morgen gaan we weer trainen."
Gezamenlijk borgen de vrouwen alles op en kropen daarna samen in Taarra's bed, naakt en dicht tegen elkaar aan. Voordat ze gingen slapen keek Taarra in het donker naar Kyra's gezicht en streelde haar wang. Ze gaf Kyra een zoen en krulde zich op en viel in een diepe slaap en droomde van Kyra.
5
De volgende ochtend werd Taarra wakker omdat ze Kyra niet naast zich voelde slapen. Verschrikt schoot ze overeind en keek om zich heen, maar Kyra was nergens te bekennen. Taarra wreef de slaap uit haar ogen en keek naar buiten. De zon stond al behoorlijk hoog aan de hemel en Taarra schoot uit bed en sprintte naakt naar de rivier. Daar zat Kyra zich te wassen.
"Hoi slaapkop, kom erbij, het water is heerlijk!" riep ze Taarra toe.
Taarra liet zich in het koele water zakken en waste zich snel. Daarna ging ze terug haar huis binnen en at snel wat. Vervolgens raapte ze alle spullen bij elkaar die ze nodig had voor Kyra's training. Met alle spullen in haar handen liep ze weer naar buiten, nog steeds naakt. Kyra zat nog steeds in de rivier en leek zich nergens zorgen over te maken.
"Waarom loop je zo te haasten? Alsof de dag niet lang genoeg duurt. Leg die zooi neer en ga lekker in het gras liggen en van de zon genieten, ga ik ook doen."
"Ik dacht het niet, vergeet niet dat er elk moment een lading wapens kan arriveren en niet veel later Orken voor onze grenzen staan. Die zullen niet net als wij van de zon willen genieten, die willen plunderen, verkrachten en doden en ons land heeft iedereen die een wapen kan vasthouden hard nodig. Dus..."
Voordat Taarra haar verhaal kon afmaken was Kyra op haar afgelopen en zoende haar vol op haar mond. Met haar handen pakte Kyra Taarra's gezicht vast en liet haar voorlopig niet meer gaan.
Nadat ze klaar was met de zoen deed Kyra iets wat Taarra nooit had verwacht: ze stak haar handen uit en greep haar borsten vast. Ze kneep licht in Taarra's lichtgekleurde tepels, die niets anders kon dan Kyra laten begaan. Stiekem vond ze het wel geil en deed geen moeite om haar tegen te houden. Sterker nog, Taarra deed hetzelfde bij Kyra's borsten: ze greep ze vast maar in plaats van in de tepels te knijpen, begon Taarra Kyra's borsten te kneden en te masseren. Taarra deed het erg goed en Kyra begon het warm te krijgen en voelde een vreemd gevoel in haar hele lichaam.
"Laten we gaan liggen, dan kunnen we er beter bij. Als jij nu eens op je rug gaat liggen, dan gaat het makkelijker."
Kyra liet Taarra's borsten los en ging op haar rug liggen. Taarra ging praktisch op haar liggen, met haar gezicht vlak boven Kyra's haarloze en waarschijnlijk nog maagdelijke poesje en met haar eigen poesje vlak boven Kyra's gezicht.
"Oh, je had andersom moeten gaan liggen" zei Kyra.
"Nee hoor, kijk maar." Met deze woorden liet Taarra haar hoofd zakken en likte met haar tong rondom Kyra's spleetje, die schrok.
"Wat doe jij nou weer?" vroeg ze.
"Hoezo, doe ik iets verkeerds dan?" vroeg Taarra onschuldig.
"Nee, dat is het... aah!" kreunde Kyra, toen Taarra haar lipjes spreidde en haar klitje likte.
Kyra werd zo overweldigd door dit geweldige gevoel dat ze niets anders kon doen dan haar ogen sluiten en Taarra laten begaan.
Taarra likte en streelde Kyra's poesje en stak op een gegeven moment een vinger naar binnen. Kyra genoot en rolde haar hoofd heen en weer terwijl ze allerlei kreten slaakte. Taarra verdubbelde haar snelheid en intensiteit en likte Kyra naar een enorm orgasme.
Een paar minuten lang schokte Kyra's lichaam oncontroleerbaar en ze slaakte woeste kreten. Taarra hield niet op met likken en vingeren.
Langzaam bouwde Taarra haar stimulatie af totdat ze alleen nog maar met haar wijsvinger over Kyra's gezwollen schaamlippen streelde. Taarra rolde op haar rug en draaide zich om. Ze ging naast Kyra liggen.
"Oh... mijn... god, dat was fantastisch" hijgde Kyra.
Taarra glimlachte en draaide haar hoofd opzij en gaf Kyra een zoen op haar wang.
"Blijf nog maar even liggen, dan ga ik me alvast klaarmaken voor onze training. Ik verwacht je over een paar minuten, goed?"
Kyra knikte en bleef liggen terwijl Taarra haar huis inging en zich aankleedde. Haar wapens, schilden en pantser lagen al buiten en ze hoefde alleen maar een broek en hemd aan te trekken en haar bustehouder. Toen ze klaar was kwam Kyra de kamer binnenlopen. Ze zei niks maar gaf Taarra een daverende zoen op haar mond en begon zich daarna aan te kleden. Hand in hand liepen ze naar buiten.
"Goed, speeltijd is voorbij, nu moeten we echt aan de slag. We zijn geen geliefden meer maar vijanden. Probeer je in te denken dat ik een Ork ben."
Toen Taarra dat laatste zei moest Kyra lachen.
"Als een Ork er zo zou uitzien, zou iedereen van schrik hard weglopen" plaagde ze. Taarra grinnikte.
"Dank je wel..." was haar antwoord en tegelijkertijd viel ze Kyra aan. Die kon nog maar net op tijd haar zwaard opheffen om Taarra's slag af te weren.
De training was begonnen en Taarra spaarde Kyra nauwelijks. Aan het einde van de middag, toen ze allebei doorweekt waren van het zweet, vond Taarra het wel mooi geweest. De twee vrouwen deden hun wapens af en Taarra trok haar pantser uit. Kyra had zonder pantser gevochten maar dat had Taarra er niet van weerhouden om alsnog Kyra hard aan te pakken.
Kyra trok haar kleren uit en overal zaten blauwe plekken waar Taarra's houten zwaard door haar verdediging heen was gegaan, op haar armen, haar borst en benen, bijna overal. Ook had Kyra behoorlijk last van haar armen omdat ze die voortduren had gebruikt om haar zwaard en schild vast te houden en ermee te vechten.
Kyra gooide met moeite haar zwaard en schild op de grond en viel achterover en bleef liggen, moe van de zware training. Taarra ging naast haar liggen nadat ze haar wapens had afgedaan en haar pantser uitgetrokken. Haar kleren waren nat van het zweet en zowel Taarra als Kyra stonken een uur in de wind.
"Als je nog kan lopen, sleep jezelf dan naar de rivier en ga je wassen, je stinkt" zei Taarra tegen Kyra.
"Nee jij ruikt lekker" was haar antwoord. "Ik kan geen stap meer verzetten, zelfs niet om eten te gaan halen."
Zo naast elkaar liggend vielen ze in een diepe slaap.
Kyra werd wakker doordat ze een laken over zich heen wilde trekken in haar slaap maar niks voelde; ze lagen nog steeds in het gras te slapen. Kyra ging rechtop zitten en voelde al haar spieren protesteren. Kreunend ging ze weer liggen en Taarra werd wakker door haar geluid.
"Wat is er meisje, een beetje spierpijn? Stelt niks... kolere, hebben we de hele avond hier gelegen? Laten we gauw naar binnen gaan," zei Taarra.
Kyra rekte zich uit en probeerde haar onwillige spieren een beetje op gang te krijgen. Ze stond op en liep samen met Taarra naar binnen.
"Kleed je uit en ga op mijn bed liggen, dan zal ik je masseren, dat heb je wel verdiend na een dag hard werken."
Kyra kleedde zich uit en ging op haar buik op Taarra's bed liggen. Taarra kwam even later de kamer in met een flesje olie. Ze verwarmde wat olie in haar handen en begon met Kyra's schouders en rug. Met lange duwende bewegingen probeerde ze Kyra's spieren los te krijgen en te ontspannen. Kyra sloot haar ogen en hield haar mond, behalve als Taarra een spier vond die nog vastzat en stevig onder handen nam.
Taarra's bewegingen werden steeds tederder terwijl ze nog steeds bezig was met Kyra's rugspieren. Plagend stak ze haar vingers in Kyra's zij en het meisje schoot een halve meter de lucht in.
"Hé, dat is niet grappig."
"Ben ik het niet mee eens, ik vind het wel grappig," en Taarra begon Kyra te kietelen. Die wist niet of ze moest lachen of pijn lijden vanwege de aanhoudende spierpijn in haar armen en benen. Niet lang daarna ging Taarra weer verder alsof er niets was gebeurd.
Nu was het de beurt aan Kyra's benen. Voorzichtig masseerde Taarra de lange slanke benen van haar beschermelinge. Ook al waren ze nog maar kort bezig met trainen, Taarra zag al wel een begin van de stevige en gespierde benen die Kyra zou krijgen, net als zijzelf. Kyra moest goed blijven eten en bewegen, dan zou ze slank blijven en toch sterk kunnen worden. Een beetje zichtbare spieren konden geen kwaad en waren ook niet zo erg om naar te kijken, vond Taarra zelf, terwijl ze haar shirt omhoog tilde en naar haar platte buik keek.
Voorzichtig trok Taarra aan Kyra's benen. Toen ze geen reactie kreeg, trok ze wat harder en boog ze Kyra's benen dubbel, zo ver als mogelijk. Nu hoorde ze Kyra even kreunen, maar nog steeds niets bijzonders. Daarop trok Taarra Kyra's benen bij de heupen naar haar rug. Kyra begon luidkeels te protesteren en Taarra stopte onmiddellijk.
"Zo, dat doet dus pijn he? Daar zullen we flink aan moeten werken. Ik denk dat we morgen de wapens even laten voor wat ze zijn en ons wat meer zullen gaan richten op kracht en lenigheid, goed?"
"Ja, dat is goed, als ik me weer wat beter voel moeten we dat maar eens gaan doen. Ga nu maar weer verder en zorg ervoor dat het niet zo'n pijn doet als daarnet."
Taarra richtte haar aandacht weer op het naakte meisje dat voor haar op haar eigen bed lag. Ze kon het niet laten en streelde Kyra's mooi gevormde billen. Nergens op haar lichaam was ook maar één gram vet te zien, deels door haar 'dieet' uit de tijd dat ze nog op straat woonde, deels door de zware trainingen van de afgelopen dagen.
Kyra zei niets toen Taarra haar billen streelde, ze vond het wel lekker, zeker toen Taarra 'per ongeluk' met haar hand tussen haar billen glipte en haar poesje streelde. Langzaam spreidde ze haar benen en gaf Taarra een goede blik op haar haarloze spleetje. Taarra kon zich niet beheersen en stak haar hele rechterhand tussen Kyra's billen en streelde Kyra's poesje.
Net zo plotseling als ze was begonnen hield Taarra op met Kyra tussen haar benen te strelen.
"Niet ophouden..." zeurde Kyra, "het werd net lekker," maar Taarra had andere plannen.
Kyra moest zich omdraaien. Zonder te aarzelen dook Taarra tussen Kyra's benen. Met haar rechterhand streelde ze weer Kyra's inmiddels nat geworden kut. Met haar mond besteedde ze aandacht aan Kyra's borsten en tepels, die keihard werden.
Voorzichtig stak ze twee vingers in Kyra's kut en maakte een 'kom hier'-beweging. Gelijk kreeg ze reactie in de vorm van gekreun en veel oh's en ah's, dus Taarra wist dat ze goed zat en liet Kyra's borsten voor wat ze waren en begon Kyra's opgezwollen klitje te likken terwijl ze haar bleef vingeren.
Een paar minuten later werd Kyra's poesje behoorlijk nat en droop het vocht naar buiten en Taarra's vingers werden helemaal nat. Kyra maakte wat ondefinieerbare geluiden en kreunde veel maar bleef relatief stil liggen, in tegenstelling tot voorgaande keren.
"Wauw, dat was lekker zeg. Hoe deed je dat?" vroeg Kyra, nadat haar orgasme grotendeels was weggeëbd.
"Dat is mijn geheim en dat mag je lekker zelf uitvinden, maar nu niet. Hoe voel je je nu?"
"Een stuk beter. Dank je voor de heerlijke massage, dat had ik echt nodig, maar ik ben echt ongelooflijk slaperig geworden."
"Ben ik helemaal met je eens, tijd voor nog meer nachtrust."
Taarra ruimde alle spullen op en kroop onder de lakens. Kyra nestelde zich in haar armen en samen vielen ze in slaap.
De volgende ochtend werden ze vroeg gewekt door een man uit het dichtstbijzijnde dorp. Hij bonsde op de voordeur van Taarra's huis en toen er niet open werd gedaan liet hij zichzelf binnen en ging Taarra wekken. Geïrriteerd werd ze wakker, maar toen ze hoorde dat de door haar bestelde wapens en pantsers waren aangekomen, schoot ze overeind en sprong, nog steeds even bloot als toen ze in bed was gaan liggen, tot groot genoegen van de dorpeling, haar bed uit en trok snel haar kleren aan. Daarna ging ze Kyra wekken.
Toen ook zij wakker was schoven ze snel hun ontbijt naar binnen en Taarra ging Schaduwrijder zadelen terwijl Kyra wat spullen bijeen raapte. Met een rotgang reden ze naar het dorp.
Op het plein in het centrum van het dorp lagen gloednieuwe wapens en blinkende stukken pantser op grote stapels netjes geordend te wachten totdat ze zouden worden uitgedeeld. Taarra deelde her en der orders uit, onder andere om de rest van haar deel van het te vormen leger bijeen te roepen. Daarna kreeg ze van Kyra de lijsten met wie wat kreeg en deelde, met behulp van haar commandanten die al op het plein waren, alle spullen uit die uitgedeeld konden worden.
Aan het einde van de middag was iedereen die zich had aangemeld voor het leger en in het noorden woonde naar het dorp gekomen en had zijn of haar wapens en pantser gekregen; de pantsers werden voor iedereen hier en daar nog aangepast, zodat ze nog beter zouden passen.
Taarra riep iedereen bijeen voor een laatste toespraak voordat iedereen weer zou mogen gaan.
"Vrienden, landgenoten, medestrijders, morgen begint het echte werk, dan verwacht ik van ieder van jullie meer dan 100% inzet. We hebben niet veel tijd, dus die tijd die ons nog rest moeten ten volle benutten. Daarom vraag ik van jullie om ook buiten mijn trainingen om met elkaar te oefenen en zo goed als maar mogelijk is jullie wapens en pantsers te leren beheersen en zo goed mogelijk te gebruiken. Ik zou jullie willen adviseren om jullie houten wapens voorlopig nog niet weg te gooien, in het begin zouden er wel eens vervelende ongelukken kunnen gebeuren en dat willen we koste wat kost voorkomen.
Morgenochtend, een uur na het opkomen van de zon, verwacht ik iedereen op het grote veld waar ook de eerste grote bijeenkomst was, met jullie complete uitrusting en wapens. Zorg dat je erbij bent, want we hebben iedereen hard nodig. Ga nu en rust uit, morgen wordt het de eerste van vele grote dagen."
Applaus en luid gejuich viel Taarra ten deel en met een brede glimlach reed ze weg op Schaduwrijder met Kyra achter haar, die haar armen stevig om haar middel sloeg en zich dicht tegen haar aandrukte.
Diezelfde avond nog overhandigde Taarra Kyra's wapen en panter: een gloednieuw langzwaard, een maliënkolder en een pantser van leer dat daar overheen moest dragen dat haar hele lichaam bedekte en beschermde. Ook kreeg Kyra een schild met ongeveer dezelfde afmetingen als het houten schild waarmee ze geoefend had, groot genoeg om haar hele bovenlichaam te beschermen.
Kyra was zo gelukkig als een klein kind en kon niet wachten om haar nieuwe spullen uit te proberen. Taarra had een leuke en een wat minder leuke mededeling voor haar:
"Morgenochtend word je opgehaald door een tovenaar van het Gilde, die zal je meenemen naar de hoofdstad, waar je voor een commissie moet verschijnen die zal beoordelen of je een opleiding mag gaan volgen aan de Universiteit van de Magie.
Mocht je worden aangenomen dan wordt er daar voor onderdak en eten en drinken gezorgd maar dat betekent ook dat ik je een lange tijd niet meer zal zien. Wil je dat?"
Kyra keek Taarra heel even ongelukkig aan maar verzonk daarna in gedachten. Half in zichzelf pratend liep ze alle voor- en nadelen langs:
"Ik moet bij Taarra weg maar de Universiteit zorgt voor alles, betaalt alles. Ik krijg een opleiding maar alleen in magie en niet in zwaardvechten," peinsde ze, terwijl ze rondjes door Taarra's huis liep.
"Taarra?" vroeg ze hardop, "kan ik daar ook les krijgen in zwaardvechten, denk je?"
"Ik kan kijken of ik iets voor je kan regelen, je hebt zeker talent. Ik denk dat zowel de Universiteit van de Magie als de Hogeschool voor de Krijgskunst je graag willen aannemen en omdat hun samenwerking zo goed is zullen ze je een perfecte combinatie van magie en krijgskunst aanbieden."
"Goed," peinsde Kyra verder, "misschien kan Taarra ook wat voor me regelen bij de Hogeschool voor de Krijgskunst en kan ik allebei de opleidingen doen."
Na nog wat gepeins was Kyra eruit: "Ik doe het. Ook al hou ik meer van je dan van wie of wat dan ook, zelfs jij kan me niet de opleiding geven die ze me daar kunnen aanbieden en vroeger of later zien we elkaar toch weer. Trouwens, het zal toch niet zo zijn dat ik zeven dagen per week aan het studeren ben? Hopelijk krijg ik genoeg tijd om andere dingen te doen, zoals jou opzoeken."
"Goed, ik respecteer je besluit, het is tenslotte jouw leven en zo'n kans krijg je nooit meer. Ik zal gelijk een brief gaan schrijven aan de Grootmeester van het Zwaardvechtersgilde en je bij hem aanbevelen. Hij en ik hebben nog samen gevochten en hij heeft zijn bewondering voor mij nooit onder stoelen en banken gestoken. Als ik niet lesbisch was, zou ik nu met hem getrouwd zijn, denk ik. Als ik jou was, zou ik onder de wol kruipen, morgen wordt een spannende dag voor je en je hebt je nachtrust hard nodig. Ik ga eerst die brief schrijven en dan ga ik ook slapen, ik heb morgen een hoop orders te geven en een hoop mensen te trainen."
Kyra ging naar Taarra's slaapkamer, kleedde zich uit en ging slapen. Taarra pakte een stuk papier, een veer en een inktpot en schreef een aanbevelingsbrief voor de grootmeester van het Gilde. Toen ze klaar was, rolde ze de brief op, bond hem vast met een lint, liep naar haar slaapkamer, kleedde zich uit, ging in bed liggen, trok Kyra dicht tegen zich aan en ging ook slapen.
6
Na een onrustige nacht werden Kyra en Taarra tegelijk wakker. Beide vrouwen hadden de hele nacht liggen dromen en liggen woelen en draaien en Kyra had Taarra een keer uit bed geduwd, waardoor ze onzacht in aanraking met de vloer was gekomen.
Taarra ging rechtop zitten en rekte zich uit. Ze strekte haar armen uit en haar ellebooggewrichten kraakten hoorbaar. Daarna draaide ze haar hoofd in een cirkel rond en ook haar halswervels kraakten luid en duidelijk. Kyra keek haar verschrikt aan.
"Hallo, wat was dat?" vroeg ze
"Hm? Oh, dat. Niets bijzonders, ik rekte me even uit." Hierop haakte Taarra haar vingers in elkaar en duwde ze naar voren. Een serie van knakkende geluiden volgde. Kyra schrok en Taarra voelde zich een stuk wakkerder. Ze sprong uit bed. Toen ze op de vloer stond spreidde ze haar armen en draaide haar bovenlichaam. Haar onderste rugwervels knakten toen ze draaide. Daarna zette ze haar handen tegen haar ruggegraat, net onder haar schouderbladen, en duwde haar borst naar voren en trok haar bovenste wervels duidelijk hoorbaar weer recht.
"Zo he, ik word oud," zei ze nadat ze zich had uitgerekt.
Kyra was inmiddels ook opgestaan en rekte zich uit zonder geluiden te maken. Samen gingen ze ontbijten.
Na het ontbijt werd er aan de deur geklopt. Daar stond een jonge man. Hij droeg een lang gewaad aan en had een muts op zijn hoofd die Kyra niet herkende. Taarra liet hem binnen en zei tegen Kyra dat deze man haar ging meenemen naar de hoofdstad. Daar moest ze een toelatingsexamen doen voor de Universiteit van de Magie en later op de dag moest ze ook naar de Hogeschool voor de Krijgskunst om ook daar toelating te doen.
Kyra vroeg aan de jongeman of ze nog iets moest meenemen en wanneer ze zouden gaan. Ze hoefde niets mee te nemen en ze konden gelijk vertrekken, hoe eerder hoe beter. Kyra omhelsde Taarra, die haar veel geluk wenste en daarna ging Kyra met de jongeman mee naar buiten. Ze zag nergens een paard staan en merkte dat op.
"Waarom zou ik een paard nodig hebben als ik dit kan?"
Hij pakte Kyra's hand stevig vast en sprak een spreuk uit. Een tel later stonden ze in een grote ronde zaal in de Universiteit van de Magie. Aan een lange tafel zaten oude mannen en vrouwen met allemaal dezelfde gewaden aan, een andere kleur dan de jongeman die haar had gebracht, en ze hadden hun mutsen voor zich op de tafel liggen. De vrouw die in het midden zat stond op en vroeg Kyra om dichterbij te komen. Toen Kyra voor haar stond pakte ze haar hand en begroette haar.
"Welkom op de Universiteit van de Magie van Antharia. Ik ben professor Teleixa, rector magnificus van de universiteit. Dit," zei ze, wijzend op de mannen en vrouwen aan de tafel, "zijn de hoofddocenten van de Universiteit. Zij zullen je vandaag beoordelen. Je hebt Magnus, een van onze beste studenten, al ontmoet.
Kyra draaide zich om en zag de jongeman, die dus Magnus bleek te heten, naar haar zwaaien en glimlachen. Kyra glimlachte terug naar hem. Professor Teleixa ging verder:
"Voordat we je kunnen toelaten op onze Universiteit, moet je eerst toelating doen om aan te tonen dat je over genoeg magische krachten bezit. Dankzij de brief van je leermeesteres Taarra weten we dat je jouw magische krachten niet uit jezelf kunt oproepen, maar alleen gebruikt als je wordt bedreigd of aangevallen. Daarom..."
Professor Teleixa kon haar zin niet afmaken, want Magnus stond plotseling tegenover Kyra en had een zwaard in zijn handen. Hij zwaaide het zwaard naar haar en instinctief hief Kyra haar rechterhand op, haar wijs- en middelvinger omhoog gestoken. Ze stak haar hand uit naar Magnus, die werd opgetild en door de kamer vloog alsof hij niets woog. Voordat hij tegen de muur dreigde te smakken werd zijn val op magische wijze afgeremd: Magnus zweefde even door de lucht en kwam daarna weer op zijn voeten terecht. Direct daarna stond één van de commissieleden voor haar en schoot een vuurbal uit zijn handen. Kyra kruiste zo snel mogelijk haar armen voor haar borst en er vormde zich een beschermend schild om haar hele lichaam. De vuurbal raakte het schild en spatte uit elkaar.
Kyra realiseerde zich wat er gebeurd was en ze schrok. Ze rende naar Magnus en wilde zich verontschuldigen, maar professor Teleixa kwam op haar af en hield haar tegen.
"Stop maar, we hebben genoeg gezien. We wisten dat je moest worden aangevallen voordat je magie zou gebruiken, dus hebben wij dit bedacht en Magnus heeft ons daarbij geholpen. Bedankt Magnus, je kunt gaan."
De jongeman boog en verdween in het niets. Professor Teleixa richtte het woord weer tot Kyra.
"Ik denk dat we genoeg hebben gezien. De commissie zal zich terugtrekken en daarna kunnen we je vertellen of je bent toegelaten of niet."
Met deze woorden stonden de mannen en vrouwen op en verdwenen door een deurtje achter hen.
Terwijl de commissie aan het overleggen was, probeerde Kyra van alles om haar magie op te roepen, maar niets hielp. Ze was nog steeds bezig toen het deurtje weer open ging en de professoren weer de zaal inkwamen, professor Teleixa voorop. Ze gingen zitten en professor Teleixa vroeg Kyra om dichterbij te komen. Ze pakte haar handen en schudde ze.
"Gefeliciteerd, jongedame. We denken dat je geschikt bent voor een opleiding aan de Universiteit, al moet er nog gewerkt worden aan het beheersen van je krachten, maar dat komt wel in orde denk ik. Ik geloof dat je nu ook toelating wilt doen voor de Hogeschool voor de Krijgskunst? Ga en doe je best. Aan het einde van de dag zullen de leraren van de Hogeschool en wij overleggen, als je daar ook wordt toegelaten. Nogmaals: ga en doe je best en gefeliciteerd."
Kyra bedankte haar en de andere professoren en liep het gebouw uit. Op borden was aangegeven hoe ze bij de Hogeschool moest komen, maar die had ze niet echt nodig: de Hogeschool stond bijna recht tegenover de Universiteit en Kyra hoefde alleen maar het enorme plein over te steken waar de beide gebouwen aan lagen.
Ze liep het gebouw binnen en meldde zich bij een man die achter een bureau vlakbij de ingang zat. Hij vroeg haar naar haar naam en waarom ze hier was. Kyra zei hoe ze heette en dat ze voor een toelating kwam. De man schreef wat op een briefje en gaf dat aan Kyra en vertelde ze waar ze moest zijn en hoe ze daar moest komen. Kyra bedankte hem en ging naar de zaal waar ze zijn moest.
Bij de juiste zaal aangekomen zag Kyra een man in harnas voor twee grote deuren staan. Kyra vroeg hem of in deze zaal het toelatingsexamen was. De man vroeg haar om een bewijs en Kyra gaf hem het papier dat ze van de man bij de ingang had gekregen. Ze kreeg te horen dat ze nog even moest wachten en dat ze zou worden geroepen. Kyra ging op een bank naast de deuren zitten en wachtte. Korte tijd later kwam een oudere man naar buiten en vroeg om de volgende kandidaat. De enige kandidaat was Kyra, dus ze stond op en volgde de oudere man. Hij leidde haar de kamer binnen die leidde naar de grote zaal en zei dat ze even moest wachten terwijl hij de commissie ging informeren dat er een nieuwe kandidaat was gearriveerd en klaar stond om toelating te mogen doen.
Toen hij dat gedaan had, wenkte hij Kyra. Ze liep de zaal binnen en zag een aantal mannen en vrouwen aan een lange tafel zitten aan de andere kant van de zaal. Ze droegen uniformen van het leger. De oudere man leidde haar naar binnen en zei dat ze in het midden van de zaal moest gaan staan. Kyra deed wat haar gevraagd werd en ging op de juiste plek staan. De man die in het midden van de tafel zat stond op en liep op haar af. Hij liep met krachtige passen op haar af. Hij gaf haar een stevige hand en stelde zich voor als de Grootmeester van het Vechtersgilde en hoofddocent van de Hogeschool voor de Krijgskunst.
"Welkom jongedame, mijn naam is Artha en ik ben hier de hoofddocent en tevens Grootmeester van het Vechtersgilde. Wij hebben vernomen dat jij een opleiding wilt doen aan onze Hogeschool. Uiteraard nemen we niet zomaar iedereen aan, je moet jezelf eerst bewijzen, daarvoor ben je nu hier. Ik heb gehoord dat je net met succes de toelating aan de Universiteit hebt gedaan, gefeliciteerd daarmee. Genoeg gepraat, tijd voor actie."
Grootmeester Artha klapte in zijn handen en de man in harnas die haar had binnengelaten kwam binnengelopen. De Grootmeester wees haar op een rek met harnassen en wapens die in een hoek van de zaal stonden en vroeg Kyra om spullen te pakken en aan te trekken. Kyra liep naar de hoek en pakte leren pantser en een zwaard en schild. Ze deed alles aan en om en liep terug naar het midden van de zaal. De Grootmeester vertelde haar dat ze zou vechten met de wachter, de man in harnas die bij de deur stond. Aan de hand van het gevecht zou de commissie haar oordeel vellen. De wachter trok zijn zwaard en Kyra deed hetzelfde. De Grootmeester nam zijn plaats aan de tafel weer in en gaf een teken dat het gevecht kon beginnen.
Kyra wachtte af en liet de wachter de eerste zet doen. Lang hoefde ze niet te wachten: toen de Grootmeester was gaan zitten en een sein had gegeven dat ze mochten beginnen, viel hij gelijk aan. Kyra ving zijn slag op met haar schild en zwaaide haar zwaard op heuphoogte naar de wachter. Hij hield haar zwaard tegen met zijn schild en probeerde naar Kyra's keel te steken. Kyra boog achterover en ontweek de stoot. Ze hief haar zwaard op en sloeg het zwaard dat boven haar gezicht hing weg. Ze rechtte haar rug en hield haar schild voor haar gezicht en haar zwaard in de aanslag.
Toen ze het zwaard van de wachter had weggeslagen had ze in een fractie van een seconde met haar zwaard naar het hoofd van de wachter geslagen, maar ze raakte vol zijn hand. Door de kracht van de slag liet hij zijn zwaard vallen. Voordat hij het kon oprapen was Kyra om hem heen gedraaid en stond nu aan zijn rechterkant. Ze haalde uit en stopte vlak voordat ze de keel van de wachter zou doorsnijden. Ze liet haar zwaard in de lucht hangen, een paar centimeter voor de hals van de man. De Grootmeester riep dat ze moest stoppen.
"Indrukwekkend," zei hij. "Ik heb maar zelden jonge mensen zo goed zien vechten. We zullen ons nu terugtrekken om te overleggen of je goed genoeg bent om een opleiding te mogen volgen. Wacht hier."
De commissieleden verdwenen door een zij-ingang van de zaal en lieten Kyra en de wachter achter. Kyra wilde zich verontschuldigen, maar de wachter wuifde haar excuses weg en zei:
"Risico van het vak. Trouwens, ze hadden me zo weer opgelapt, er staat hier altijd wel ergens een tovenaar paraat mocht er iets fout gaan. Je hebt het echt goed gedaan, in al die jaren dat ik hier werk en deze toelatingen doe is er maar één keer eerder iemand geweest die mijn zwaard uit mijn handen sloeg. Haar naam vergeet ik nooit meer. Ik vraag me af wat er van Taarra geworden is."
"Taarra? Meent u dat?" riep Kyra uit.
"Ken je haar?" vroeg de wachter.
"Zeker weten, ze heeft me meegenomen naar haar huis en ze heeft me leren vechten, maar daarvoor heeft ze jarenlang in het leger gevochten. Nu is ze afgezwaaid geloof ik, maar sinds kort moet ze troepen gaan trainen voor de komende grote oorlog met de Orken. Dat is ook één van de redenen dat ze me hierheen heeft gestuurd."
"Als je haar weer ziet, doe haar dan de groeten van Bor. Misschien herinnert ze me nog."
"Ik zal het haar vragen."
Kyra en Bor stonden nog steeds te praten toen de deur openging en de commissie weer binnenkwam. De Grootmeester vroeg Kyra of ze dichterbij wilde komen. Hij sprak tot haar:
"Van harte gefeliciteerd, dat was zeer indrukwekkend, Taarra heeft je goed getraind, of eigenlijk moet ik zeggen: ze heeft je talent met een zwaard en schild goed naar boven gehaald, want volgens mij heb je veel talent, jongedame. Welkom op onze Hogeschool. Het bestuur van de Hogeschool gaat direct overleggen met het bestuur van de Universiteit om te beslissen hoe je opleiding eruit gaat zien, nu je aan beide scholen bent toegelaten. Volg me, we zullen in het gebouw van de Universiteit gaan overleggen. Jij kan daar niet bij zijn, maar je moet wachten totdat we alles rond hebben. In de tussentijd kan je doen wat je wilt, zolang je maar in het gebouw blijft. Er zal een kamer voor je worden gereed gemaakt, zodat je wat kunt rusten of opfrissen als je dat wilt. Volg me, we vertrekken nu meteen."
De Grootmeester beende met lange passen het gebouw uit, gevolgd door de andere leden van de commissie en Kyra. Ze staken het plein over en gingen het Universiteitsgebouw binnen. De Grootmeester kende de weg en liep gelijk door naar de hoogste verdieping. Hij en zijn staf gingen een ruimte binnen en Kyra moest buiten blijven. Een bode nam haar mee naar een kamer daar niet ver vandaan, speciaal ingericht voor mensen zoals zij.
"Als je nog iets nodig hebt, ik sta om de hoek," zei de bode en liet haar alleen.
Kyra liep de kamer in en ging op het bed dat daar stond liggen. Ze lag op haar rug naar het plafond te staren en dacht even helemaal nergens aan. Ze schrok toen er op de deur werd geklopt. Kyra deed de deur open en daar stond Magnus. Hij vroeg of hij even met haar kon praten. Kyra liet hem binnen en ging op een stoel zitten tegenover het bed waar Kyra op ging zitten.
Magnus had wat eten meegenomen en onder het eten spraken ze over van alles en nog wat, maar voornamelijk over de toelating voor de Universiteit die ochtend. Magnus was een beetje geschrokken toen Kyra zich verdedigde tegen zijn aanval met het zwaard: zo'n soort magie, het gebruik van krachtvelden om zowel aan te vallen als te verdedigen, kende bijna niemand en Magnus was nog nooit iemand tegengekomen die dat in zich had. Kyra wilde zich weer verontschuldigen maar Magnus bedankte haar juist: hij wist nu dat hij nog meer moest oefenen en studeren, ze had hem een nieuwe uitdaging gegeven. Hij vroeg haar of ze, als ze wist hoe ze haar magische krachten kon beheersen, samen met hem wilde oefenen en studeren. Kyra bloosde en giechelde, maar stemde toe. Ze vond Magnus best wel leuk, op een andere manier dan Taarra; tegen Taarra keek ze vooral op, maar Magnus was maar iets ouder dan zij en een man.
Magnus en Kyra zaten wat te praten en een beetje te flirten toen er weer op de deur geklopt werd. Het was de bode, die vroeg of Kyra wilde meekomen, de staf van de Universiteit en de Hogeschool waren klaar met vergaderen. Magnus nam afscheid en gaf haar in het voorbijgaan een zoen op haar wang. Kyra werd rood en begon te giechelen. Magnus verdween en Kyra volgde de bode. Hij bracht haar naar de vergaderzaal een paar deuren verderop. De bode hield de deur voor haar open en bleef zelf buiten staan. Kyra liep de kamer binnen, die een stuk kleiner was dan de zalen waarin ze toelating had gedaan. In het midden stond een grote tafel. Daaromheen zaten alle professoren op stoelen. Aan de andere kant stond één stoel en Kyra ging op die stoel zitten.
Professor Teleixa verwelkomde haar en feliciteerde haar nogmaals met het behalen van beide toelatingen. Van één van de professoren van de Universiteit kreeg ze een aantal papieren onder haar neus geschoven. Eerst moest ze een inschrijfformulier invullen en ondertekenen. Toen ze dat gedaan had kreeg ze haar vakkenpakket te zien en het bijbehorende rooster. Ook kreeg ze een kamer op de campus toegewezen en alle bijbehorende spullen, zoals een pas waarmee ze kon laten zien dat ze studente was.
Van beide opleidingen kreeg ze kleding. Van de Hogeschool kreeg ze een houten zwaard en schild om mee te oefenen en van de Universiteit kreeg ze een stapel studieboeken.
"Binnenkort zullen we je een pantser aanmeten en krijg je je eigen zwaard, mocht dat nodig zijn," zei de wapenmeester, een brede man met een kaal hoofd en een enorme baard.
"Dat is niet nodig, daar heeft mijn leermeesteres Taarra al voor gezorgd."
"In dat geval zullen we zo snel mogelijk iemand om je spullen sturen."
Als laatste kreeg ze een stapel samengebonden papieren met informatie over de beide onderwijsinstellingen, waar ze terecht kon met vragen, wie haar kon helpen bij diverse problemen, etc. Daarmee was Kyra officieel student en kon ze naar haar kamer in het gebouw op de campus gaan. Voordat ze weg mocht werd ze door iedereen gefeliciteerd en verwelkomd. Van een paar van de professoren zou ze binnenkort les krijgen. De anderen zou ze misschien later nog eens tegenkomen. Kyra bedankte iedereen en pakte daarna haar spullen bij elkaar en werd door de bode naar haar kamer gebracht.
De plek waar alle studenten die aan de Universiteit en/of de Hogeschool studeerden woonden lag ook aan hetzelfde immense plein en was een hoog en breed gebouw met heel veel kamers en andere ruimtes. De bode bracht Kyra naar de ingang, waar de portier het van hem overnam. De portier bekeek haar papieren en pakte daarna een sleutel van een enorm rek met sleutels dat achter hem hing. Hij liep voor Kyra uit naar haar kamer.
Kyra's kamer was een behoorlijk eind lopen vanaf de ingang en ze zat in de linkervleugel op de een na hoogste verdieping van het gebouw. De portier liet haar de kamer zien en vertelde over de aanwezige voorzieningen: elke verdieping en elke vleugel had zijn eigen watervoorziening, door middel van pompen en buizen werd er water door het hele gebouw gepompt en konden de studenten op verschillende plekken water tappen uit kranen om zich te wassen of om te gebruiken voor van alles en nog wat. Eten werd drie keer per dag geserveerd in de eetzaal beneden. Studenten konden daar gratis maaltijden krijgen en tegen gereduceerd tarief was er alcohol verkrijgbaar.
Mannen en vrouwen zaten gescheiden van elkaar, de vrouwen in de linkervleugel en de mannen in de rechter, maar er was niets dat ze tegenhield om elkaar op te zoeken en de portier fluisterde Kyra in haar oor dat er regelmatig feesten en zelfs orgieën werden gehouden; de studenten hielden wel van een feestje.
Door het hele gebouw waren ruimtes om te studeren. Ook in de bibliotheek, daar vlakbij, was ruimte om te studeren, naast een grote verzameling boeken en ander studiemateriaal. De bibliotheek was bijna altijd geopend, behalve 's nachts uiteraard.
De portier vroeg Kyra of ze nog vragen had, maar dat had ze niet. Mocht ze toch nog iets willen weten kon ze altijd bij hem of een van zijn collega's terecht, er zat dag en nacht iemand in het hok van de portier.
Hierna ging hij weg. Kyra liep haar kamer in en keek uit het raam. Ze had een mooi uitzicht over de campus, het grote plein tussen de gebouwen en alle gebouwen die daar aanlagen. Er werd op de open deur geklopt en er stonden drie jonge vrouwen in de deuropening. Ze waren alle drie gekleed in het uniform van de Universiteit, een hemelsblauw gewaad dat tot op de grond reikte.
"Hoi, mogen we binnenkomen?" vroeg de voorste.
"Tuurlijk, kom binnen."
"We wilden even gedag komen zeggen, we hoorden Jahn, de portier, met iemand staan praten en uitleg geven over dit gebouw, dus we wisten dat er een nieuwe was. Ik ben Serah en dit zijn Tin en Msi," terwijl ze op de vrouwen naast haar wees.
Serah was lang, slank en had blond haar en blauwe ogen en leek Kyra heel aardig. Tin was de kleinste van de drie en had het uiterlijk van iemand die uit de oostelijke landen afkomstig was: lang zwart sluik haar, een getinte huid en kleine ogen. Msi kwam uit de zuidelijke landen en had een donkere huid en ogen en een grote bos zwarte krullen.
Tin vroeg of Kyra met hen wilde meekomen naar de centrale ruimte van de vleugel; elke vleugel en elke verdieping had zijn eigen centrale ruimte, een soort woonkamer. In de woonkamer zaten de meiden die in de andere kamers zaten op haar te wachten. Kyra zei dat ze zich nog even wilde omkleden en opfrissen en dat ze zo zou komen.
"Goed, dan zien we je zo," zei Serah. "Aan het einde van de gang is een ruimte zonder deur aan de rechterkant, je kunt het niet missen."
De drie vrouwen gingen weg en Kyra kleedde zich om. Ze wist niet welk van de twee uniformen ze zou aantrekken en koos uiteindelijk voor dat van de Universiteit. Ze haalde wat water uit de keuken en waste daarmee haar gezicht. Nadat ze haar haren had gekamd ging ze naar de woonkamer. Aan het einde van de gang hoorde ze stemmen uit de ruimte rechts komen en ze ging de woonkamer in. Daar zaten zeven jonge vrouwen, waaronder Serah, Tin en Msi, zittend op banken en stoelen op haar te wachten. In het midden stond een krukje en Kyra moest op het krukje gaan zitten. Eerst werd ze aan iedereen voorgesteld en daarna moest ze vragen beantwoorden van de meiden, die alles van haar wilden weten. Kyra liet niet teveel los over haar verleden omdat ze zich een beetje schaamde over haar vroegere leven op straat, maar na verloop van tijd voelde ze zich steeds meer op haar gemak en bleken de meiden heel verschillende achtergronden te hebben: sommigen kwamen uit rijkere families maar anderen waren afkomstig uit eenvoudige of zelfs arme families. Gelukkig was het onderwijs gratis en door de uniformen was iedereen zoveel mogelijk gelijk aan elkaar.
Na een tijdje te hebben gekletst hoorde en voelde Kyra haar maag rommelen. Msi nam haar mee naar de eetzaal; de rest had al gegeten en Msi had altijd trek volgens de anderen. Ze legde Kyra uit hoe het werkte en nadat Kyra flink had opgeschept liepen ze naar een tafel in de grote zaal. Het was al vrij laat op de avond en er waren niet zoveel mensen. Msi en Kyra praatten over van alles en nog wat. Msi was één van de meiden die uit een arme familie afkomstig was en ze kon zich Kyra's vroegere situatie enigszins voorstellen, op het leven op straat na: haar ouders waren arme boeren die maar net van de opbrengsten van hun land en vee konden leven.
De zuidelijke landen hadden regelmatig te kampen met droogte en hongersnood en deels om hun oudste dochter een betere toekomst te kunnen geven en deels omdat er anders niet genoeg te eten was hadden de ouders van Msi hun dochter naar de universiteit van Antharia gestuurd toen bleek dat ze over magische krachten beschikte.
Msi was ondanks haar moeilijke jeugd en arme achtergrond altijd optimistisch en vrolijk en ze lachte vaak en graag. Haar lach was uitbundig en aanstekelijk en op een gegeven moment lagen Msi en Kyra voorovergebogen over de tafel, huilend van het lachen. Kyra was nog niet eens een dag op de universiteit en ze had al een nieuwe vriendin gevonden in Msi.
Na het eten, diepe gesprekken en verschillende keren de slappe lach gingen Kyra en Msi weer naar boven. Ze gingen ieder hun eigen kamer in nadat ze elkaar hadden omhelsd. Kyra deed de deur van haar kamer dicht en trok haar kleren uit. Omdat ze nog geen andere kleren bij zich had, kroop ze naakt onder de dekens en viel in een diepe slaap.
7
Kyra lag net te dromen over Taarra en over haar eerste dag van haar nieuwe leventje als studente toen plotseling haar hele kamer werd verlicht en ze hardhandig uit bed werd getrokken. Ze schrok wakker en keek om zich heen. In haar kamer stonden de meiden van haar afdeling. In tegenstelling tot Kyra droegen ze hun uniformen. Kyra wreef de slaap uit haar ogen en besefte toen dat ze geen kleren aanhad. Ze greep naar haar laken en bedekte daarmee haar naakte lichaam voor de 7 paar ogen die haar aankeken.
Kyra keek op en keek recht in een magisch licht. Ze kneep haar ogen samen tot spleetjes en zag de contouren van 7 vrouwen, gekleed in lange gewaden. Ze kon hun gezichten niet onderscheiden vanwege het felle licht dat één van hen boven haar hand liet zweven. Een stem zei dat ze moest meekomen en dat het laken in de kamer moest blijven. Kyra wilde protesteren maar ze werd meegesleurd. Half struikelend werd ze de woonkamer van de afdeling in getrokken en op een bank gegooid. Met haar benen wijd belandde ze op de kussens. Vier meiden hielden haar stevig vast. Kyra kon geen kant op. Serah ging voor haar staan.
"Hopelijk hebben we je niet al te veel laten schrikken, maar we gaan je zo meteen ontgroenen. Als je rustig blijft gebeurt er niets. Meiden, we kunnen beginnen."
Van achter haar werd er een fles onder haar neus geduwd en Kyra moest haar mond open doen. Een zoet ruikende vloeistof werd in haar mond gegoten en droop over haar borsten en tussen haar benen. Kyra kon niet alles doorslikken, maar wat ze kon opdrinken smaakte niet vies. Kyra verslikte zich en spuugde alles uit, maar ze moest meer drinken. Ze wilde protesteren, maar haar mond zat vol met de zoete en alcoholische vloeistof.
Nadat de fles leeg was en Kyra had geprobeerd zo veel mogelijk op te drinken, werden haar armen en benen los gelaten. Ze boog voorover, hijgend en proestend van het drinken. Ze schraapte haar keel en spuugde een flinke klodder speeksel op de grond.
"Voor zover deel 1. Gelukkig is deel 2 een stuk aangenamer," zei Serah.
Kyra werd aan haar hoofd achterover getrokken en Serah liep op haar af en bracht haar lippen naar die van Kyra en zoende haar kort op haar mond. Met haar tong volgde ze het spoor dat de zoete drank had gevolgd richting haar kruis. Serah likte Kyra's lichaam van haar lippen tot haar kruis en sloeg geen plekje over. Met haar handen spreidde Serah Kyra's dijen en dook tussen haar benen en likte Kyra's klit. Ze pakte Serah's hoofd vast en duwde die nog dichter tegen haar poesje. Serah liet er geen gras over groeien en likte Kyra's kut van onder tot boven en weer terug. Ze stak twee vingers naar binnen en begon Kyra te vingeren. Die gooide haar hoofd achterover en kreunde.
Ondertussen hadden de overige meiden hun gewaden uitgetrokken en zaten op de banken rondom de bank waar Kyra en Serah bezig waren zichzelf en elkaar te vingeren en te likken.
Na een tijdje trok Serah haar hoofd van tussen Kyra's benen en keek in het rond. Ze vroeg wie er nu wilde en alle meiden sprongen op, ook Tin en Msi. Ze wilden allemaal Kyra beffen en vingeren.
"Niet zo snel meiden, we kunnen niet allemaal tegelijk Kyra beffen. Één voor één, ga in een rij staan en wacht je beurt af."
Gemopper volgde, maar de meiden kozen nummers en gingen weer zitten. Als eerste was Msi aan de beurt. Voordat ze Kyra befte, zei ze:
"Maak je niet druk meisje, we hebben dit allemaal moeten doen."
Kyra keek Msi vreemd aan.
"Ben jij gek? Ik vind dit geweldig, alleen hadden jullie het me wel eerst mogen vertellen, dan was ik niet zo geschrokken toen jullie me uit mijn bed kwamen slepen."
Met deze woorden pakte ze het hoofd van Msi vast en duwde het tussen haar benen.
Msi dacht bij zichzelf: "Zo, die laat er geen gras over groeien" en begon de kut van haar nieuwe vriendin te likken en te vingeren.
Iedereen kreeg evenveel tijd en degene die Kyra een orgasme bezorgde kreeg een donderend applaus. Kyra kwam die nacht meerdere keren klaar en was uitgeput toen het laatste meisje haar vingers uit haar kut haalde en in Kyra's mond stopte. Kyra's poesje was drijfnat en extreem gevoelig. Voordat ze weer gingen slapen vingerde Kyra zichzelf naar een laatste hoogtepunt. Nadat ze was klaargekomen droop het zweet over haar hele lichaam en was ze uitgeput. Kyra viel in slaap op de bank, naakt en met haar benen wijd. Voorzichtig pakten de meiden haar op en legden haar terug in haar bed en trokken het laken over haar heen en kusten haar voorhoofd voordat ze weer naar hun eigen kamers gingen.
Kyra sliep als een roosje en moest tot drie keer toe gewekt worden door het weksysteem van de universiteit: in elke kamer stond een bol, waarin de studenten konden aangeven hoe laat hun eerste college begon de volgende dag. Op de juiste tijd zond de bol golven uit die ervoor zorgden dat de studenten ophielden met slapen omdat hun lichaam de opdracht daartoe kreeg. Als de student weer in slaap viel werd er een krachtiger signaal uitgezonden. De derde keer kreeg het lichaam de opdracht om te draaien, zodat de student uit bed zou rollen.
Kyra kwam onzacht in aanraking met de vloer. Ze stond op en liep naar een kraan en gooide wat water in haar gezicht en over haar lichaam. Het water was koud en Kyra was in één klap wakker. Ze rekte zich uit, geeuwde en liep daarna terug naar haar kamer. Ze trok haar kleren aan en kamde haar haren. Op een papier dat op een kastje lag stond haar rooster. Kyra keek er op en zag dat ze haar eerste echte dag op de universiteit begon met magie. Ze pakte het benodigde boek en nog wat andere spullen, stopte deze in een tas en liep het gebouw uit. Ze stak het plein over en liep de universiteit binnen. Aan de portier vroeg ze de weg en hij wees haar naar de collegezaal.
Voor de ingang van de ruimte stonden tientallen jongens en meiden met elkaar te praten. Ze waren allemaal gekleed in het uniform van de universiteit. Ze kwamen uit alle windstreken en Kyra keek haar ogen uit: zoveel verschillende mensen had ze nog nooit bij elkaar gezien.
Ze zag geen bekenden maar ving flarden van een gesprek op dat vlak bij haar plaatsvond en mengde zich in de conversatie. Een meisje en een jongen praatten wat met elkaar en begroetten Kyra toen die zich in het gesprek mengde. Met z'n drieën praatten ze wat tot de grote deuren van de collegezaal openzwaaiden en de studenten de zaal binnenstroomden.
Kyra liep de zaal binnen en keek haar ogen uit: in de enorme ruimte stonden rijen banken en tafels waar honderden studenten aan gingen zitten. Aan de andere kant van de zaal stond een vrouw achter een lessenaar met papieren en boeken er op. Nadat iedereen was gaan zitten en het rumoer was verstomd, nam de vrouw het woord. Met een betovering was haar stem versterkt, zodat iedereen haar goed kon verstaan. Ze sprak de studenten toe. Kyra herkende de vrouw: het was professor Teleixa, rector magnificus van de universiteit.
"Goedemorgen, welkom bij jullie eerste officiële dag als studenten aan onze universiteit. Zo meteen zal professor Empinen college gaan geven over de grondbeginselen van de magie, maar eerst richt ik het woord tot jullie. Mijn naam is Teleia Teleixa, ik ben rector magnificus van de universiteit, je zou kunnen zeggen dat ik hier de baas ben. In deze hoedanigheid wil ik jullie feliciteren met het behalen van de toelating voor onze universiteit en tevens wil ik jullie geluk wensen met jullie studies. Uiteraard hoop ik dat iedereen zijn of haar uiterste best zal doen en met goede cijfers zal slagen.
De jaren die nu voor jullie liggen zijn jullie beste jaren: je bent net volwassen geworden, je staat voor het eerst op eigen benen en de wereld ligt aan je voeten. Maak er wat van en stel me niet teleur! Oh ja, even onder ons: studeren betekent niet alleen maar boven de boeken hangen, je moet af en toe wat lol maken, maar ik geloof dat jullie dat wel toevertrouwd is."
Met deze woorden sloot professor Teleixa haar toespraak af. Ze kreeg een daverend applaus. Een kleine, oude en grijze man klom het podium op. Hij maande de zaal tot stilte en begon zijn betoog over de beginselen van magie. Vol vuur vertelde hij de studenten over de verschillende vormen van magie en strooide met anekdotes en grappen en de zaal lag aan zijn voeten.
De tijd vloog om en voordat Kyra er erg in had eindigde de professor zijn verhaal. De studenten applaudisseerden voor hem en liepen de zaal uit, druk pratend. Kyra zocht de twee studenten op waar ze voor het college mee had staan praten en volgde hen naar het volgende college.
Na de les over de theorie was het tijd voor de praktijk en Kyra moest een andere kant op dan Vuirin en Kitten (niet haar echte naam, maar iedereen noemde haar zo), de jongen en meisje waar ze mee had gepraat. Kyra ging naar de ruimte waar haar werkgroep zou zijn. Een tiental jongens en meiden stond voor de deur te wachten. Tot haar verbazing kwam Magnus aanlopen met een stapel boeken en papieren onder zijn arm. Hij opende de deur en liet de studenten binnen.
"Ben jij onze leraar?" vroeg Kyra. Magnus knikte. "Ouderejaars worden soms gevraagd om werkgroepen magie te geven en mij hebben ze ook gevraagd. Toevallig dat je in mijn klas zit. Laten we naar binnen gaan, we moeten nog veel doen. Ik weet nog wel van de toelating hoe jij je magie gebruikt..." zei hij, terwijl Kyra een knipoog gaf. Ze werd rood en keek naar de grond. Magnus stak zijn hand uit en trok Kyra naar binnen. Ze ging naast een dik meisje zitten en vergat wat er net was gebeurd.
Magnus was een goede leraar en legde geduldig uit hoe studenten hun magische krachten konden oproepen en gebruiken. Een enkeling lukte het om een klein beetje magie op te roepen, maar de meesten kregen niets voor elkaar.
"Geeft niets," zei Magnus na afloop," volgende keer beter. "Hoe meer je oefent en probeert, hoe beter het zal gaan." Met deze woorden was de les afgelopen en stuurde hij zijn leerlingen weg.
Kyra had het volgende uur geen college en ging naar de kantine. Daar liep ze Tin tegen het lijf en samen gingen ze aan een tafel zitten om te eten maar vooral om te praten.
Tin vertelde honderduit over haar familie en hoe ze op de universiteit was gekomen. Ook vertelde ze Kyra over de vakken die ze nog zou krijgen en over leuke en minder leuke leraren en professoren. Tin kon haar niets vertellen over de Hogeschool omdat ze daar geen lessen volgde. Kyra luisterde aandachtig en moest aan het einde van het uur de rest van haar lunch snel naar binnen proppen om op tijd bij haar volgende college te zijn. Ze zei Tin gedag en holde de zaal uit, haar achterlatend met haar afval.
Kyra sprintte het gebouw uit, stak het plein over en holde de Hogeschool binnen. Hijgend kwam ze bij haar lokaal aan waar ze haar eerste lessen krijgskunst zou hebben. Er was nog niemand en Kyra rende een toilet in en kleedde zich om. In haar tas had ze haar uniform van de Hogeschool zitten en trok het aan. Toen ze weer terug kwam bij het lokaal stonden er een paar andere leerlingen. Iedereen was bezig met zijn of haar uitrusting en niemand praatte met elkaar. Kyra had geen wapens of pantser aan of bij zich en stond er een beetje verloren bij.
Korte tijd later kwam een lange vrouw op hen aflopen. Ze opende de deuren en liet iedereen naar binnen. De docente sprak Kyra aan:
"Jij bent toch Kyra?" Kyra knikte. "Mooi. Je spullen zijn veilig aangekomen. Er zit ook een briefje van je beschermvrouwe bij."
De docente nam Kyra mee en in een hoek van de ruimte lagen haar spullen, netjes neergezet. Kyra pakte haar zwaard en hield het in haar handen voor zich en keek er aandachtig naar. Taarra had haar zwaard onlangs nog gepoetst, want het staal glom en blonk alsof het nieuw was. Haar pantser was net zo goed onderhouden en Kyra merkte dat er een paar metalen banden waren aangebracht ter versteviging en voor extra bescherming.
Toen ze haar borstpantser oppakte, zag Kyra een briefje liggen. Ze raapte het op, scheurde het zegel open en las de inhoud aandachtig. Het was een kort briefje van Taarra.
"Lieve Kyra,
hier zijn je spullen, wees er zuinig op en maak er zo goed mogelijk gebruik van, ik heb ze speciaal voor jou laten schoonmaken en hier en daar zijn wat aanpassingen gemaakt.
Trainingen van de dorpelingen gaat boven verwachting, ik denk dat ze eerder klaar zullen zijn dan ik dacht en dan kunnen ze op patrouille langs de grenzen. Er zijn de laatste tijd praktisch geen Orken in de buurt van onze grenzen waargenomen, maar we weten niet precies waar ze mee bezig zijn. We blijven op onze hoede en als het moet zullen we vechten.
Hopelijk gaat alles daar naar wens. Laat snel wat van je horen.
Ik hou van je en ik mis je, je bent altijd in mijn hart en elke nacht droom ik dat je weer dicht bij me was.
Honderden kusjes van Taarra"
Kyra vouwde het briefje dicht en stopte het in haar tas. Ze veegde een traan uit haar ooghoek terwijl ze haar docente hoorde vragen of iedereen rond haar wilde komen staan. Kyra rechtte haar rug en liep naar de groep studenten.
Iedereen ging in een halve cirkel rond de docente staan, die een lange mantel droeg die haar hele lichaam bedekte. Ze gooide de mantel af en liet haar pantser zien dat ze er onder droeg. Aan haar heup hing een enorm zwaard, groot en glanzend. Haar lichaam was lang en slank maar gespierd. Kyra slikte toen ze deze machtige vrouw zag.
"Vandaag krijgen jullie de eerste les zwaardvechten voor gevorderden. Ook al kan elke leerling die hier komt met een wapen omgaan, tijdens de toelating heeft de commissie gezien dat jullie al wat verder zijn dan de meesten.
Mijn naam is Alxe Touin. Noem me zoals je wilt, mevrouw Touin, Alxe, maakt mij niets uit, als het maar netjes blijft. Goed, als eerste moet iedereen een partner uitkiezen om mee te sparren. Gelukkig zijn we met een even aantal."
Kyra keek om zich heen en zag een meisje aan de andere kant van de cirkel staan dat de hele tijd naar beneden keek. Ze liep op haar af en vroeg of ze haar partner voor deze les wilde zijn. Het meisje durfde Kyra niet aan te kijken maar zei wel ja.
Toen iedereen een partner had gekozen of kreeg toegewezen, gaf Alxe een paar simpele opdrachten die ze moesten oefenen.
"Als eerste wil ik dat jullie aan je verdediging gaan werken. Ik weet niet meer wie het heeft gezegd, maar hij of zij had wel gelijk toen hij zei dat verdediging de beste aanval is. Kies maar wie er begint en na een paar minuten wisselen jullie. Begin!"
"Begin jij met verdedigen, eh... hoe heet je eigenlijk?" vroeg Kyra aan haar sparringpartner.
Het meisje keek naar haar voeten en fluisterde bijna onhoorbaar: "Ik heet M'iti."
"Vind je het goed als ik je M noem?" vroeg Kyra.
"Ja, dat is goed," zei M.
"Goed, M, laten we gaan beginnen. Verdedig jezelf!"
Kyra trok haar houten oefenzwaard en stormde op M af. In een oogwenk was M verdwenen en Kyra keek om zich heen.
"Achter je."
Voordat Kyra zich kon omdraaien dook M achter haar rug op en gaf Kyra een klap op haar achterhoofd met haar oefenzwaard. Kyra ging neer en bleef liggen. Verbaasd lag ze op de grond met stevige hoofdpijn en een bult op haar achterhoofd. M was zo snel dat Kyra haar niet had kunnen bijhouden.
Toen ze weer helder kon denken stond Kyra op. M stond van een afstand geschrokken naar haar te kijken. Toen ze zag dat Kyra weer kon staan schoot ze naar voren en hielp haar overeind.
"Wat was dat?" vroeg Kyra.
"Wat was wat? Oh, je bedoelt dat ik zo snel was? Gebeurt altijd als ik word aangevallen, dan beweeg ik me heel even zo snel dat niemand me meer kan zien. Ik wou dat ik het kon beheersen, maar dat lukt niet."
"Echt waar? Zoiets heb ik ook, maar ik gebruik magie om mijn aanvallers af te weren. Zullen we het nog een keer proberen? Als je me maar niet weer op mijn hoofd slaat, die klap kwam hard aan."
Kyra bekeek M van top tot teen. M was klein maar fors gebouwd. Ze had gespierde armen en benen, nauwelijks een taille en grote borsten. Ze zag er niet onaantrekkelijk uit maar verzorgde zich niet genoeg om de aandacht van jongens te trekken. Haar verlegen persoonlijkheid werkte ook niet echt aan mee. Kyra kreeg een idee, maar moest daarmee wachten tot haar colleges voorbij waren.
"Kom je nog?" vroeg M. Ze had haar schild al opgeheven en haar zwaard lag naast haar op de grond.
Kyra pakte haar zwaard en hief het boven haar hoofd. Ze stormde op M af, die dit keer bleef staan waar ze stond. Zonder moeite ving ze de klap met haar houten schild op. In één beweging draaide ze rond en probeerde Kyra met de hiel van haar rechtervoet een trap te verkopen. Kyra kon nog maar net op tijd bukken. Ze sprong achteruit en zei dat M moest uitkijken. M liet gelijk haar schild vallen en vroeg wat er aan de hand was.
"Je gaat me toch niet vertellen dat je weer niet wist wat je deed?" vroeg Kyra.
"Dit keer wist ik wel wat ik deed. Gelukkig was je snel genoeg om mijn trap te ontwijken."
Voordat Kyra iets kon zeggen, kwam de docente bij hen staan.
"Dat is genoeg, T'ai, dank je."
"Wie is T'ai? Ben jij dat? Maar ik dacht..." stamelde Kyra.
M, die T'ai bleek te heten, lachte hardop en vertelde Kyra dat iedere student aan een ouderejaars was gekoppeld in deze klas. Kyra wreef over haar pijnlijke achterhoofd en kon er niet echt om lachen. Daarna keek ze om zich heen en zag dat haar klasgenoten, die eerstejaars waren, ook moeite hadden met hun partner.
"Zie je? Wees blij dat het geen echt zwaard was en dat ik geen Ork ben," zei T'ai, "anders waren er vervelende dingen gebeurd."
De docente klapte in haar handen en vroeg iedereen om te stoppen waar hij of zij mee bezig was.
"De les is afgelopen voor vandaag. Ruim je spullen op, dan kun je gaan."
Een zucht van opluchting ging door de ruimte en iedereen trok zijn pantser en wapens uit. Sommigen lieten zich op de grond vallen om uit te hijgen, ze hadden het zwaar gehad tegen hun veel betere tegenstanders.
Iedereen kreeg een magische zak uitgereikt: alles dat in zo'n zak werd gestopt, werd op magische wijze verkleind en lichter gemaakt, zodat er veel meer in paste dan eigenlijk kon. Op deze manier konden de studenten al hun pantser en wapens in één zak kwijt zonder zich een ongeluk te hoeven sjouwen. Ook Kyra kreeg een zak uitgereikt en stopte al haar spullen in de zak en hing hem over haar linkerschouder. Aan haar rechterschouder hing haar tas met boeken en bijbehorende spullen.
Kyra ging naar haar laatste college van de dag: Theorie der Krijgskunst. Inmiddels kende ze het gebouw een beetje dus al vrij snel stond ze voor de deur van de zaal waar ze college zou krijgen. Het zou nog even duren voordat het college zou beginnen en er stonden nog maar weinig studenten te wachten. Na verloop van tijd werden dit er meer en vlak voordat het college begon stonden er tientallen jongens en meiden te praten en te wachten totdat de docent zou komen.
Kyra wist nog niet dat zowel de Universiteit als de Hogeschool een zogeheten Academisch kwartier hadden, wat betekende dat elk college een kwartier later begon dan stond aangegeven, om zo de studenten die vanuit een ander deel van het gebouw of vanuit de Universiteit moesten komen genoeg tijd te geven om naar het volgende college te gaan.
Een paar minuten later zag Kyra een forse man richting de deuren lopen. Hij opende de deuren en liet de studenten binnen. Toen iedereen binnen was deed hij de deuren dicht en liep naar voren. Op de grond naast een lessenaar lag een tas en daaruit pakte hij wat papieren. Hij schraapte zijn keel en zonder hulp van magie riep hij luid om stilte. Zijn zware stem dreunde door de zaal en iedereen werd gelijk stil.
"Dank u. Welkom allemaal, de komende twee uur zal ik jullie onderwijzen in de theorie van het vechten, of, zoals dat zo mooi heet, de Theorie der Krijgskunst. Ik zal jullie vertellen over de geschiedenis van oorlogvoeren, strategie en tactiek en wapens. Mijn naam is trouwens West, Henrik West."
Professor West begon zijn college en twee uur lang luisterde Kyra aandachtig naar de mooie verhalen die professor West vertelde over oorlogvoeren en over allerlei verschillende soorten wapens. Voordat ze er erg in had was het college voorbij en stuurde de professor ze weg. De hele weg terug naar haar kamer was Kyra in gedachten verzonken en liep verschillende keren tegen mensen op.
Nadat ze haar magische zak in haar kamer had gelegd ging ze met haar boeken naar de eetzaal. Tijdens het eten las ze wat in haar studieboeken. Toen ze klaar was ging ze naar de bibliotheek om nog wat achtergrondinformatie op te zoeken over de colleges die ze die dag had gehad. Toen de bibliothecaresse omriep dat de bibliotheek ging sluiten, nam Kyra wat boeken mee naar haar kamer, waar ze tot diep in de nacht bleef lezen en studeren.
Voordat ze ging slapen schreef ze eerst een brief aan Taarra.
"Lieve Taarra,
dank je wel voor je brief. Ik heb net mijn eerste echte dag als student achter de rug. Het is hier geweldig! De leraren zijn aardig en goed en mijn huisgenoten zijn erg aardig. Ik heb de hele avond gestudeerd en gelezen en een hele hoop geleerd.
Ik hoop dat je nog lang niet hoeft te vechten. Laat het me weten als er iets bijzonders gebeurd.
Ik hou ook van jou en ik mis je heel erg.
Kyra"
Ze rolde de brief op, schoof er een lintje omheen en stopte de brief in haar tas. De volgende ochtend zou ze hem laten bezorgen, maar eerst ging ze slapen, de volgende dag was er weer een interessante dag vol nieuwe en hopelijk boeiende colleges.
Ook moest Kyra niet vergeten M mee te nemen de stad in, ze kon wel een make-over gebruiken.
8
Nog voordat het licht werd stond Taarra op. Ze gaapte en rekte zich uit. Een paar gewrichten lieten luid en duidelijk van zich horen. Daarna wreef ze de slaap uit haar ogen. Taarra liep naar de gordijnen en schoof ze open. Het was nog donker, maar aan de horizon zag Taarra een rode gloed; het zou snel licht worden.
Op haar gemakje liep Taarra naar haar kledingkast en trok er gemakkelijke kleding uit, deze dag zouden er weer trainingen zijn. Het leger had grote vooruitgang geboekt en was praktisch gevechtsklaar. Nog een paar laatste oefeningen en de Orken hadden er een geduchte tegenstander bij.
Taarra schoof de deuren van haar kast open, maar voordat ze er kleding uit kon pakken stormde er een boodschapper, een jonge man, haar kamer binnen. Hij opende zijn mond om iets belangrijks te gaan zeggen, maar voordat hij ook maar één woord kon zeggen, zag hij dat Taarra nog geen kleren had aangetrokken en naakt was. Toen ze zag dat de jongeman haar stond aan te gapen draaide ze zich naar hem toe, zette haar handen in haar zij en sprak hem vermanend toe:
"Wat kijk jij nou? Heb je nog nooit een naakte vrouw gezien? Wat had je voor iets belangrijks te melden dat je zomaar mijn huis komt binnenstormen?"
Stilte.
"Ga je nog iets zeggen of moet ik het er persoonlijk komen uittrekken?"
De jongeman knipperde met zijn ogen en slikte moeizaam. Daarna pakte hij een rol papier uit de tas die hij op zijn rug had hangen. Hij rolde hem uit en las de inhoud voor:
"Oproep aan alle legeronderdelen: maak u zo snel mogelijk gevechtsklaar en marcheer naar de zuidelijke grenzen. Onze waarnemers en spionnen hebben bericht dat er veel en omvangrijke bewegingen zijn bij de verzamelde legers van de Orken.
Was getekend,
generaal Vasquez."
Taarra griste het papier uit de handen van de boodschapper en las het bericht nog een keer aandachtig. Daarna duwde ze het weer in de handen van de boodschapper en trok wat kleding uit haar kast en vloog haar slaapkamer uit. De jongeman bleef verbaasd achter en ging even later Taarra's huis uit.
Zo snel als ze kon trok Taarra haar kleren aan, bond snel haar haren bij elkaar en nam wat eten mee voor onderweg. Ze propte alles wat ze nodig had - wapen, pantser, eten en drinken - in twee betoverde reistassen en gooide dit, samen met een zadel, over de rug van haar paard Schaduwrijder. Ze sprong in de stijgbeugels en gaf Schaduwrijder de sporen en stoof weg.
Zo snel als Schaduwrijder kon galopperen reed Taarra naar het dorpsplein. Daar liet ze de alarmklok luiden. Uit alle huizen en straten kwamen mensen naar het plein gestroomd. Toen Taarra zeker wist dat iedereen er was, sprak ze de mensen toe:
"Dames en heren, landgenoten, soldaten van Antharia,
vanochtend kreeg ik het bericht dat ons leger zich zo snel mogelijk moet klaarmaken voor een lange mars naar de zuidelijke grens. Iedereen die is opgeleid tot soldaat moet nu zijn spullen gaan pakken en zich voorbereiden op een lange mars en mogelijk de eerste gevechten van de oorlog. Ga!"
De aanwezige mannen en vrouwen stoven alle kanten op. Een paar minuten later kwamen de eersten alweer terug, bepakt en bezakt en tot de tanden toe bewapend en bepantserd. Nog een paar minuten later waren alle soldaten uit het dorp verzameld.
Voordat ze vertrokken, gaf Taarra haar onderbevelhebbers de opdracht om de overige mannen en vrouwen die niet in het dorp woonden het nieuws te gaan vertellen en ze mee te nemen. Ze hadden een dag om de rest te verzamelen en het leger van Taarra te volgen.
Met het grootste deel van haar leger marcheerde Taarra het dorp uit, zijzelf gezeten op Schaduwrijder en achter haar aan haar leger, te voet en strak in het gelid. Tijdens de trainingen had Taarra niet alleen op vechttechnieken geoefend maar ook op organisatie: samen marcheren en met grote groepen tegelijkertijd vechten waren net zo belangrijk geweest; Taarra wilde een hecht leger achter haar hebben, dat zou vechten als één. Communicatie was een sleutelbegrip.
Met een stevig tempo marcheerde Taarra en haar leger door de bossen richting het zuiden. Van haar commandanten, die heen en weer reden tussen de achterhoede en de voorhoede, sloten steeds meer soldaten zich aan, ze zagen hun eenheid voorbij trekken of één van de commandanten had hen opgeroepen om zich klaar te maken en aan te sluiten. Een aantal soldaten zou uiterlijk morgen vertrekken, verzameld vanaf het dorpsplein.
Taarra liet haar soldaten een paar uur achter elkaar stevig doormarcheren. Pas toen de zon hoog aan de hemel stond liet ze halt houden. Van haar commandanten kreeg ze de laatste berichten te horen: haar onderdeel moest echt even pauzeren, anders zouden ze dood neervallen voordat ze ook maar in de buurt van de zuidelijke grens zouden komen.
Voordat haar commandanten verder konden berichten zagen ze vanuit de verte een stofwolk hun kant opkomen. Even later stopte er een ruiter te paard voor hen met een bericht van de generaal. De boodschapper overhandigde de brief aan Taarra. Ze verbrak het zegel en las de inhoud hardop voor:
"Aan alle legeronderdelen,
de oorlog is begonnen! Vroeg in de ochtend hebben kleine groepen Orken en ander gespuis onze stellingen aangevallen. We verwachten zeer spoedig meer en grotere groepen vijanden. Haast u!
Was getekend,
generaal Vasquez"
"Verdomme!" vloekte Taarra, "we moeten nu echt opschieten, anders zijn we misschien te laat. Laat alle troepen zich gereedmaken, we gaan verder."
De commandanten verspreidden zich en gaven nieuwe orders aan de soldaten. Een afkeurend gemompel steeg op vanuit de groep soldaten, maar iedereen stond op en ging in het gelid staan.
Een paar minuten later was het onderdeel klaar om te vertrekken. Taarra gaf het teken en als één man marcheerden de soldaten verder richting het zuiden, op weg naar de strijd.
Ver weg van alle onrust lag Kyra te slapen. Ze droomde mooie dromen, over Taarra en over haar nieuwe vriendinnen. Plotseling stommelde iemand haar kamer binnen en werd haar kamer fel verlicht. Kyra werd ruw wakker geschud door de onbekende die in haar kamer stond. Ze werd wakker, wreef de slaap uit haar ogen en keek op. Naast haar bed stond Serah en ze keek Kyra bezorgd aan.
"Wat is er, dat je me zo vroeg en zo ruw komt wekken?" vroeg Kyra.
"We zijn in oorlog! De hele universiteit gonst van de geruchten, maar iedereen weet zeker dat er vanochtend kleine aanvallen zijn geweest van de Orken en hun bondgenoten. De bevelhebber van het leger heeft alle onderdelen opgeroepen om naar het zuiden te gaan om de grenzen te verdedigen."
"Wauw..." zei Kyra. Voordat ze iets zinnigers kon terugzeggen, bedacht ze dat Taarra en haar leger ook op weg waren naar het zuiden. Kyra sloeg haar handen voor haar mond. Haar ogen werden groot en vochtig. Met bevende stem zei ze: "Oh mijn god, Taarra! Ze moet ook vechten! Ik hoop dat er niets met haar gebeurt."
Serah sloeg haar armen om Kyra heen.
"Ik weet hoeveel je om Taarra geeft, maar je wist dat de dag zou komen dat dit zou gebeuren. Op een dag worden ook wij naar het front gestuurd. Jij zeker, omdat je zowel aan de universiteit als aan de hogeschool studeert. Hé, misschien zie je Taarra binnenkort wel weer!"
"Ja, maar niet op de goede plek..." zei Kyra met een somber gezicht.
"Hé, ik probeerde je alleen maar een beetje op te vrolijken."
"Word jij vrolijk van oorlog dan?" vroeg Kyra.
"Nee, dat niet, maar..." zei Serah.
Voordat ze haar zin kon afmaken, zei Kyra:
"Ik weet dat we op een dag allemaal naar het front moeten gaan en ik weet dat de kans aanwezig is dat ik Taarra weer terugzie, maar de kans is groter dat we doodgaan door een zwaard of pijl van zo'n smerige Ork dan dat we elkaar in de armen kunnen sluiten. Ook al hebben we geen keus, we worden terechtgesteld en ter dood veroordeeld als we weigeren te vechten, ik had het liever anders gezien. Jammer dat de Orken dat niet inzien, dat bloedvergieten uiteindelijk tot niets leidt. Hoe dan ook, ik kan elk moment worden weggestuurd, maar niemand weet wanneer. Zou je me nu alsjeblieft alleen willen laten, Serah?"
Serah knikte en liep Kyra's kamer uit. Kyra stond op en trok haar uniform van de hogeschool aan. Ze ging naar buiten, naar de hogeschool. Op het plein tussen de gebouwen en in het gebouw van de hogeschool was het een drukte van belang. Iedereen was met elkaar in discussie over de aanstaande oorlog. Kyra ving een paar flarden van gesprekken op, maar hoorde niets dat ze nog niet wist of zelf had kunnen bedenken.
Kyra wist eigenlijk niet zo goed waarom ze naar de hogeschool was gegaan. Ze mengde zich in een gesprek van twee mannen die druk gebarend en op luide toon stonden te praten. Kyra probeerde hen een beetje te bedaren en vroeg daarna wat er aan de hand was en of ze misschien iets meer wisten. De mannen konden alleen maar gissen wat er met hen zou kunnen gaan gebeuren. Ze bleven nog even staan praten toen de grote deuren opengingen en Grootmeester Artha de hal binnen kwam lopen met zijn gevolg achter hem aan. Het werd stil en met donderende stem sprak Artha de menigte toe.
"Studenten en andere aanwezigen,
zoals u inmiddels weet: het is oorlog. Ook studenten van onze hogeschool zullen moeten vechten. Dit geldt uiteraard niet voor iedereen: alleen de studenten uit de hoogste jaren en de meest getalenteerde studenten uit de lagere jaren zullen worden ingezet. Zij zullen later deze dag bericht krijgen over hoe en wat. Voor de anderen geldt dat zij zich door deze gebeurtenissen niet moeten laten afhouden van hun training, sterker nog: zij zullen hun training moeten verdubbelen, ook zij kunnen op een later tijdstip worden opgeroepen om te gaan strijden.
Ook studenten van de universiteit zullen worden opgeroepen om naar het front te gaan, waar zij de troepen zullen ondersteunen met magie. Voor deze studenten geldt ook dat zij bericht zullen krijgen als het universiteitsbestuur hen geschikt acht. Een aantal van u studeert aan beide instellingen. Als u wordt opgeroepen, krijgt u twee berichten met plaats en tijdstip. U moet bij allebei aanwezig zijn, anders zullen er zware maatregelen genomen worden.
Ingerukt!"
Het rumoer zwol aan tot de hele hal gevuld was met lawaai van schreeuwende mensen. Kyra had het wel gezien en ging terug naar haar kamer. Toen ze de gang in kwam lopen, hoorde ze de stemmen van haar huisgenoten uit de huiskamer komen. Kyra liep de huiskamer binnen en zag iedereen in de kamer zitten. Ze waren druk aan het discussiëren over wat er zou gebeuren. Toen Kyra de kamer kwam binnengelopen, gingen er 7 paar ogen haar kant op. Iemand vroeg of Kyra nog wat meer informatie had. Kyra vertelde hen wat Grootmeester Artha kort daarvoor gezegd had in de hal van de hogeschool.
Alle meiden keken haar verschikt aan toen ze haar mond weer hield. Niemand zei een woord. Kyra verbrak de stilte door mee te delen dat ze naar haar kamer zou gaan, wachtend totdat ze eventueel zou worden opgeroepen.
"Ik raad jullie aan hetzelfde te doen: ga naar je kamer en wacht of bereid je voor. Studeer, ontspan, schraap je spullen bij elkaar, doe in ieder geval iets nuttigs."
Kyra liep weg, naar haar kamer. Ze deed de deur dicht, pakte haar zwaard en begon het te poetsen terwijl ze op een bericht wachtte.
Kyra wist niet of ze opgelucht of bang moest zijn toen ook zij een oproep kreeg om zo snel mogelijk naar de hogeschool te gaan om daar haar spullen en orders op te halen. Tot haar grote verbazing kreeg ze kort daarna ook een bericht van de universiteit, om aan het einde van de middag naar de universiteit te komen voor orders en spullen.
"He?" dacht Kyra bij zichzelf, "waarom zou de universiteit mij in godsnaam naar het front sturen als tovenaar? Zo goed ben ik toch niet? Ik weet verdomme niet eens hoe ik mijn magie zelf moet oproepen en zij vinden mij goed genoeg om in een oorlog te vechten? Het zal wel."
Kyra borg haar poetsmiddelen op en stak haar zwaard in zijn schede en bond de riem waar de schede aan hing om haar heupen. Ze liep haar kamer uit, het gebouw uit en stak het plein over. Ze liep de hogeschool binnen en vroeg waar ze moest zijn. De portier wees haar naar de juiste zaal en Kyra liep de trap op.
Even later stond Kyra voor de deuren van de zaal waar alle studenten die naar het zuiden zouden gaan de laatste instructies en wat spullen zouden krijgen voordat ze weg werden gestuurd. Er stond een grote groep studenten voor de deur te wachten. Kyra kende niemand, het waren bijna allemaal ouderejaars en Kyra voelde zich een beetje ongemakkelijk.
Niet veel later kwam het bestuur van de hogeschool aangelopen met achter hen aan een paar medewerkers die karren achter zich aan sleepten, volgeladen met wapens, panter en andere spullen. Grootmeester Artha opende de deuren en liet de studenten naar binnen gaan. Daarna gingen hij en zijn mensen naar binnen en sloot de deuren. De studenten gingen zitten op de stoelen die daar stonden opgesteld. Artha nam plaats achter een katheder en sprak de studenten toe.
"Studenten,
jullie zijn uitgekozen om onze grenzen te verdedigen tegen de Orken en hun bondgenoten. Voordat jullie gaan krijgen jullie nog wat spullen van de hogeschool mee. Het heeft geen zin om jullie te vragen er zuinig op te zijn: de gevechten zullen waarschijnlijk hard en zwaar zijn en jullie kunnen alles gebruiken wat er maar voorhanden is. Naast je normale wapen geven wij je een extra wapen mee, mocht er iets gebeuren met je belangrijkste wapen. Daarnaast krijgen jullie ook wat drankjes mee. Mocht je gewond raken en er is geen tovenaar in de buurt die je kan helen, kan je een drankje drinken. Dit zal je helen, maar uiteraard is de voorraad beperkt, dus ga er verstandig mee om. Ook krijgt ieder van jullie een speciaal ontwikkelde spreuk mee om jezelf, indien nodig, op te blazen als een bom."
Geschrokken reacties stegen op vanuit de groep studenten. Grootmeester Artha legde uit:
"Orken zijn geen lieverdjes en als ze één van jullie vangen, ben je er hoogstwaarschijnlijk geweest. Om ervoor te zorgen dat je zelfs vlak voordat je sterft er een paar extra kunt doden moet je dat vooral doen. Hierdoor voorkom je dat je gemarteld zal worden en je doodt gelijk een paar van die smerige wezens. Uiteraard alleen te gebruiken als je geen andere mogelijkheden meer hebt.
Voor meer snelheid, stootkracht en mobiliteit krijgt ieder van jullie een paard mee. Ik weet dat sommigen van jullie nog nooit op een paard hebben gezeten, diegenen zullen een spoedcursus paardrijden krijgen. Iedereen moet morgenochtend vroeg verzamelen op de binnenplaats van de hogeschool. Het weksysteem zal je tijdig laten opstaan. Vragen, geen vragen? Ingerukt."
Grootmeester Artha ging zitten, de groep studenten verbijsterd achter latend. Één voor één stonden er mensen op en liepen naar voren om hun spullen op te halen. Ook Kyra liep naar voren. Een vrouw vroeg aan haar of er nog een ander wapen was waar ze mee zou kunnen omgaan. Kyra zei dat ze dacht dat ze misschien wel met een pijl en boog kon omgaan. De vrouw gaf haar een boog en een koker met pijlen. Ook kreeg ze drie flesjes en een rol papier, de helende drankjes en de zelfvernietigingsspreuk. Kyra stopte ze in haar tas en ging weg.
De bijeenkomst van de universiteit was direct na de bijeenkomst van de hogeschool gepland, dus Kyra stak het plein over en liep het gebouw van de universiteit binnen. Ook daar waren veel mensen aanwezig en het gebouw gonsde als een bijenkort van de drukte. Kyra vroeg aan de portier waar ze heen moest en werd naar een zaal op de bovenste verdieping gewezen. Ze liep de trappen op en kwam bij de juiste zaal. De deuren stonden al open en Kyra ging de zaal in. Daar zaten dezelfde mensen als bij haar toelating. Voor hen stonden een paar stoelen opgesteld. Op één van de stoelen zag Kyra een bekende persoon zitten: het was Magnus! Kyra liep op hem af en legde haar handen op zijn schouders. Hij schrok en keek om. Toen hij Kyra's lachende gezicht zag, pakte hij haar handen en trok haar omlaag en omhelsde haar.
"Blij om je weer te zien meisje! Ik heb nooit aan je getwijfeld, en zij blijkbaar ook niet," zei hij, wijzend op de hoofddocenten vlak voor hen. "Ga snel zitten, ze zullen zo beginnen."
Kyra ging naast Magnus zitten. Voordat ze iets tegen hem kon zeggen, nam professor Teleixa het woord:
"Geachte studenten,
zoals jullie al weten staat ons land op de drempel van een bijzonder belangrijke gebeurtenis. Als onze inlichtingen kloppen, zullen de Orken binnen enkele dagen proberen ons land binnen te vallen. Jullie zijn uitgekozen om onze troepen te ondersteunen met jullie magie. Een aantal van jullie snapt misschien niet waarom hij of zij is uitgekozen, maar daar hebben wij zo onze redenen voor. De belangrijkste is dat we denken dat jullie voldoende potentieel hebben om jullie magie op een goede manier te gaan gebruiken, ook al weet je maar nauwelijks hoe je je magie moet oproepen en onder controle kunt houden. We hopen dat jullie dit zo snel mogelijk zullen leren in de praktijk; zoals jullie wel zullen snappen is er nu geen tijd meer om jullie dat te leren, normaal vergt dat een paar weken tot een paar jaar. Zelfs onze beste tovenaars zijn jarenlang bezig geweest om hun magie te verbeteren en te perfectioneren en eigenlijk is geen enkele tovenaar ooit uitgeleerd.
Om jullie in deze zware taak te ondersteunen, krijgt ieder van jullie een paar dingen mee die je zullen helpen je taak beter te kunnen uitvoeren. De belangrijkste daarvan zijn deze spreuken," waarbij ze wees op een aantal stapels opgerolde stukken perkament. "Deze spreuken kunnen jullie altijd gebruiken als je je eigen magie niet kunt oproepen of als deze is uitgeput."
Er klonken verbaasde reacties vanuit de zaal.
Professor Teleixa gaf uitleg: "Magie is net als elke andere energie: je hebt er maar een beperkte hoeveelheid van. Door de jaren van intensief gebruik zal je voorraad en beheersing van je magische krachten stijgen, maar zelfs dan zit er een grens aan de hoeveelheid spreuken en betoveringen die je kunt uitspreken en gebruiken. Probeer er dus voorzichtig mee om te springen en rust als je niet meer kunt toveren.
Naast de beperkte hoeveelheid spreuken krijgen jullie ook een paar drankjes mee die je magie deels zullen aanvullen. Ook deze voorraad is beperkt, dus ook hier geldt: alleen te gebruiken in noodgevallen.
Als laatste krijgen jullie een boekje mee met een overzicht van de belangrijkste basisspreuken die iedere tovenaar moet kennen, plus een manier om ze op te roepen en toe te passen. Hieronder vallen helende spreuken, betoveringen die gebruik maken van illusies, spreuken aan de hand van de elementen, enzovoorts. Ieder van jullie die dit boekje nog niet heeft krijgt een exemplaar. Dat was het, geen tijd voor vragen, kom naar voren en haal je spullen op. Morgenochtend vroeg zullen jullie vertrekken, samen met de studenten van de hogeschool. Jullie weksysteem zal jullie op tijd wakker maken. Zorg dat je voorbereid en uitgerust bent."
De studenten stonden op en liepen naar voren en vormden daar een rij voor de tafel waar het bestuur van de universiteit achter zat. Iedereen kreeg zijn of haar spullen overhandigd. Toen Kyra haar spullen in ontvangst nam, legde professor Teleixa een hand op haar schouder en keek haar recht in haar ogen aan. Met haar heldere stem zei ze tegen Kyra:
"Ik geloof in je, stel me niet teleur. Ook al besef je het niet, er zit zoveel onaangeroerd potentiele magische kracht in jou, het zou zonde zijn om dat niet te gebruiken. Met heel mijn hart hoop ik dat je de strijd zult overleven. Het ga je goed, Kyra."
Zag Kyra het nou goed? In de ooghoek van professor Teleixa welde een traan op die over haar wang omlaag rolde en op de tafel viel en daar uiteen spatte. Snel veegde de professor haar ogen droog en stuurde Kyra weg. Ze liep naar buiten, het plein op.
Buiten was het zonnig en warm, alsof het weer niet in de gaten had wat er vele kilometers naar het zuiden te wachten stond. Een beetje doelloos liep Kyra over het plein te dwalen, niet goed wetend wat ze moest gaan doen. Zou ze het eerst de meiden vertellen? Zou ze een brief aan Taarra gaan schrijven? Oh nee, die was natuurlijk al op weg, zij zal het eerder hebben gehoord dan Kyra. Wat moest ze meenemen en hoe lang zou het duren? Allemaal vragen waar Kyra niet direct een antwoord op had.
Kyra liep naar het studentenhuis en ging rechtstreeks naar haar kamer. Ze deed de deur dicht en begon een beetje in haar kasten te snuffelen, op zoek naar dingen die ze zou kunnen meenemen voor de reis en de veldslagen waar ze binnenkort midden in zou staan. Daar moest ze voorlopig niet aan denken, ze wilde niet weten wat voor gruwelijke dingen haar te wachten zouden staan. Voorlopig zat ze nog veilig in de hoofdstad, in haar kamertje in het studentenhuis aan het grote plein en was de hele oorlog nog een ver-van-haar-bed-show. Toch spookte allerlei duistere gedachten door haar hoofd, gedachten die ze niet direct kon uitschakelen of wegstoppen: ze zou hoe dan ook Orken en andere monsters doden. Kyra had nog nooit een Ork of een ander monster van dichtbij gezien en had eigenlijk ook geen idee hoe ze er precies uitzagen en ook hoe ze vochten. Toch zou ze hen tegenover haar krijgen en ze moeten doden voordat ze haar zouden doden.
Het bleef nog lang onrustig in Kyra's hoofd. Ook toen ze in bed lag bleven de gebeurtenissen van de afgelopen dag door haar hoofd rondspoken.
