1
Zodra de verpleegkundige zeker wist dat ik geheel bij kennis was, liet zij de verantwoordelijke arts aan mijn bed komen. Zij kwam, maar pas na geruime tijd en vergezeld door twee nerveuze vrouwen die, zo leerde ik later, mijn psycholoog en een maatschappelijk werkster zouden zijn. Een van de eerste vragen die de dokter stelde, was of ik mij kon herinneren wat er met mij gebeurd was. Omdat ik geen antwoord gaf, vanwege pijn en pijnstillers, slaperigheid, maar ook onwil, begon zij met zakelijkheden.
Er waren op het eerste gezicht vooral veel kneuzingen, de CT had enkele kleine fracturen uitgewezen. De schade aan ogen en oren leek niet permanent. Voor de pijn kreeg ik intraveneus wat lichte opiaten toegediend. Vocht in de longen, waarvoor preventief antibiotica. Een vraag of ik mijn naam wist. ‘Elisabeth. Vandoorne.’ En welke dag het was. Ik zat er een dag naast. Of ik haar vinger wilde volgen. Ze bewoog van links naar rechts en ik volgde braaf, door gezwollen oogleden heen. Meer dan een lichte hersenschudding leek de arts niet aannemelijk.
Hierop volgde ze met de in haar woorden ‘delicatere kwesties’, waarmee ze beduidend meer moeite had. Omdat ze niet wist wanneer in al het gebeurde mijn bewustzijnsverlies was ingetreden – de ambtelijke woordkeuze was van haar – vreesde ze dat ze moest mededelen dat tijdens de mishandeling ook diverse penetraties hadden plaatsgevonden. Ik knikte op de vraag of ik me dit kon herinneren. Zowel vaginaal als anaal had de gynaecoloog lichte tot zware kneuzingen aangetroffen. Er waren verscheidene schaafwonden geconstateerd en infecties moesten in de gaten worden gehouden. Ook zouden nog diverse monsters genomen moeten worden om te controleren op eventuele seksueel overdraagbare aandoeningen, wat men niet zonder mijn toestemming had kunnen doen. Gezien de aard (of de plaats) van de schade, had de arts de zedenpolitie ingeschakeld, die nu wel snel ter plaatse zou zijn. Maatschappelijk werk zou, als ik dat wenste, bij de aangifte aanwezig kunnen zijn.
Ik was licht geschrokken van de genoemde hechtingen – ik vreesde kort blijvende schade – en zwaarder van de politie. Aangifte had ik niet voorzien. Misschien was aangifte wel nodig: ze hadden me, als ik de gebeurtenissen boven water haalde en zo de gevolgen aan mij voorbij liet gaan, het eindeloze neuken, anaal, vaginaal, door de pijn van de klappen heen, niet alleen vernederd, niet alleen gebruikt of genomen, maar kapot gemaakt. De herinneringen aan de laatste uren van wat klaarblijkelijk inmiddels twee dagen terug was, waren verwarrend. De flitsen in mijn hoofd wekten afwisselend opwinding op, en trots en daarna walging, schaamte. Misschien moest ik een goed verhaal bedenken, iets geloofwaardigs, om weg te komen. Het alternatief was om deze psycholoog, deze jonge, bezorgde arts en later de zedenpolitie uit te leggen dat mijn huidige aangezicht en de moeite en kosten van de mensen hier enkel en alleen het resultaat waren van mijn eigen diepe, geile wens. De eindelijk vervulde wens om geneukt, nee, neergeneukt, vernederd en verslagen te worden.
***
De wens was ooit begonnen, zoals alle, met een eerst sluimerende en daarna steeds sterker wordende fantasie. Ik was in staat om fijne seks te hebben en te genieten van intimiteit, aanraking en liefde. Tegelijkertijd was de echte opwinding en geilheid bij mij altijd van een ander soort. Echt mentaal en spiritueel genot bereikte ik nog het meest tijdens of vlak na sportieve prestaties. Wanneer ik, uitgeput en verzuurd, aan een dun koord de bovenkant van een klimmuur bereikte en ik, slechts hangend aan de laatste beblaarde vingertoppen het plafond aantikte, mij inbeeldend te kunnen vallen, slechts dan voelde ik echte trots en geilheid in mijn lichaam. Wanneer ik na een survivalrun verkleumd, doodop, vies en haast overgevend de finish passeerde, pas dán vulde mijn onderbuik zicht met het gevoel van orgastisch genot dat ik in de slaapkamer niet altijd zozeer had gemist, maar dat in mijn twintigerjaren meer en meer een ontbreken begon te worden.
Het was een lust voor iets subliems waarnaar ik verlangde. Eenmaal bereed ik een partner na zijn en mijn orgasme, doorsquattend op zijn lul tot mijn bovenbenen in brand stonden en ik luid brullend zijn nog maar half stijve lid mijn inmiddels ruwe kut in bleef trekken. Die partner gooide mij van zich af en noemde mij ‘geschift’. Eenmaal vond ik een man die mij in het gezicht durfde te slaan tijdens de seks. Ik raakte in extase en kwam klaar. Hij begreep mij wél, maar gaf wel aan dat een relatie als degene die ik van hem vragen zou, niet aan hem besteed was.
En zo schreef ik mij in op een website waar wereldwijd allerhande fetisjisten, extreme denkers en wat zij noemden ‘kinksters’ zich verzamelden. Mijn profiel:
‘Ik ben vrouw, negenentwintig jaar, verzorgd, werkzaam als jurist. Ik ben op zoek naar een of meer mannen of vrouwen die gewelddadig durven te zijn en die mij durven te vernederen. Ik wil alle grenzen van mijn lichamelijke genot verkennen. Stuur mij een persoonlijk bericht als jij denkt dat je de juiste persoon bent.’
Het was een tamelijk klinische profieltekst, de meeste gebruikers waren creatiever, speelser, maar ik kreeg evengoed reacties. De eerste serieuze was van een drieëndertig jarige, Amsterdamse Nederlander die een of andere Japanse naam gebruikte en een Avatar had van een samuraizwaard. Hij wilde mij wel bekend maken in de wereld van de bdsm, zo zei hij. We spraken af in een homobar in de Westelijke binnenstad, waar hij mij complimenteerde met mijn lichaam en mijn mooie stem. Ik vond hem ook een aantrekkelijke man en ik legde hem mijn wensen uit. Hij was met bijna elk ‘veld’ van de extremere vormen van seks bekend, maar mijn gewelddadige fantasieën gingen hem te ver. Ik kon zien dat hij het jammer vond, maar hij ‘zou een mooi gezicht als het mijne niet willen mishandelen.’ Vernedering was voor hem iets wat vooral op psychisch vlak en als spel plaats moest vinden. De man was verrassend respectvol en viste niet naar een mogelijkheid op toch een avontuurtje. In plaats daarvan beloofde hij mij te e-mailadres van een man in de kop van Noord Holland, van wie hij wist dat hij seksfeesten, orgies organiseerde die meer in mijn straatje zouden liggen. Ruig, ‘underground’ en wat te heftig voor hemzelf. Hij wist alleen dat ze er waren en hoorde nooit iets inhoudelijks naar buiten komen. Afscheid nam hij met een vriendelijke knuffel. Hij betaalde de rekening.
En zo kwam ik via via in contact me de man die zich ‘Fabian’ noemde. Geen achternaam. Al na enkele mails en een vraag naar een aanbeveling van de Amsterdammer, nodigde hij mij uit in zijn kleine rijtjeshuis aan de rand van de stad S, voor een ‘verkennend gesprek’. Ik kleedde mij neutraal, maar besteedde zorg aan mijn hygiëne en nam de trein. Direct bij het opengaan van zijn deur, herkende ik in hem de man naar wie ik op zoek was. Hij vulde de voordeur en de hand die hij me gaf was imponerend. Hij had een gelaat dat in alles kracht uitstraalde, een lichaam waarmee hij me vermorzelen kon. Hij was zo te zien van nature groot en sterk en niet zozeer getraind, want zijn huid was glad, met nog een soort babyspek in zijn gezicht, hoewel ik hem halverwege de veertig schatte. Zijn stem was hoger dan je zou verwachten van zo’n grote man en zijn spreken en bewegen waren traag. Hij kwam me onberekenbaar en beangstigend voor en zijn verschijning maakte mij volgzaam op een manier die mij enige zorgen baarde. Hij kon alles doen en ik zou me vermoedelijk niet eens verzetten. Bang, maar tegelijkertijd opgewonden en vastbesloten om mijn plan door te zetten, ging ik op zijn bank zitten. Ik kreeg water van hem in een coca cola glas.
Fabian ging tegenover mij zitten en begon een ongebruikelijk gesprek. Hoe vond ik zijn huis? ‘mooi,’ zei ik, hoewel ik het eenvoudig vond, en matig verzorgd. In een verstikkende buurt. ‘Schrok ik van zijn voorkomen?’ Ik antwoordde eerlijk: een beetje. Maar ik vond zijn postuur ook aantrekkelijk. Hij knikte. Tevreden.
‘Wil je je voor me uitkleden,’ was zijn derde vraag. ‘Ik ga niet ongevraagd aan je zitten, we gaan niet neuken. Ik wil alleen kijken.’ Het klonk ingestudeerd, autistisch. ‘Voor ik overga tot de organisatie van een bijeenkomst – dat woord gebruikte hij, ‘bijeenkomst’ – wil ik graag zien wat iemand te bieden heeft.’
Ik had mij kort afgevraagd wat mijn kansen zouden zijn als ik nu vluchten zou. Tussen mij en de uitgang zat Fabian, die mij met één hand tegen zou kunnen houden. Ik was vijfenzestig kilo, hij moest minimaal honderd wegen. Geen schijn van kans. En omdat de wil om te vluchten laf voelde, besloot ik in Fabians wensen mee te gaan. Waren het niet ook mijn wensen geweest?
Ik stond langzaam op van de bank en knoopte mijn blouse los. Ik deed hem uit, legde hem op de bank. Mijn beha knipte ik los, en ik haalde de bandjes van mijn schouders. Ook die legde ik op de bank. Fabian keek alleen maar. Hij ademde traag en zijn ogen priemden. Er lag een tevreden gloed over zijn gezicht. Ik wist dat ik mooie borsten en een stevige buik had en ik voelde mij zelfverzekerd. Ik maakte de knoop van mijn spijerbroek los en schoof mijn broek en string in een keer met mijn duimen naar beneden. Mijn sokken duwde ik over mijn hielen. Mijn vagina voelde warm aan, naakt in de kamer. De broek schopte ik met mijn voet aan de kant en ik kwam overeind.
Fabian keek alleen maar, bijna een minuut. Hij had een rode blos op zijn wangen en ik dacht even dat hij nu zou gaan masturberen. Maar hij kwam overeind, met een snelheid en explosiviteit die ik niet achter zijn logge lichaam had gezocht. Hij ging vlak voor me staan, waar hij boven me uit torende. Zijn adem voelde ik op mijn haar neerkomen.
‘Mag ik je aanraken?’
Ik knikte.
Hij betastte mijn schouders en armen, voelde aan mijn borsten, die in zijn grote handen verdwenen. Meteen daarop duwde hij zijn hand tussen mijn liezen. Hij duwde hem strak en ruw over mijn vagina heen, met een vinger tot over mijn anus. Hij trok mijn bekken naar voren. Ik gehoorzaamde zijn beweging en voelde een gloeiende warmte in mijn vagina. Ik, of nee, mijn lichaam, wilde geneukt worden door hem. Maar hij drong me niet binnen met zijn vingers, liet los, ging weer voorzichtig zitten. Ik zag dat een erectie hem in de weg zat.
‘Je hebt een mooi lichaam.’ Zei hij. ‘Je onderhoudt het met zorg.’
‘Dank je wel. Wil je het niet..’
‘Ga maar weer zitten hoor.’ Het klonk vaderlijk. Geruststellend. Ik deed wat hij zei.
‘Ik wil je nu graag een aantal vragen stellen,’ vervolgde hij. ‘mag dat?’
Ik knikte.
‘Voor een lichaam als dat van jou, bereid om te doen waar je me over geschreven hebt, zijn sommige mensen bereid om ver te reizen, en veel te betalen. Ik wil weten wie ik kan uitnodigen en daarom heb ik een lijst. ‘
‘Oke. Dat is goed.’
Hij pakte een blok en een pen, die naast zijn stoel lagen en ik beantwoordde een groot aantal vragen over de waanzinnigste seksuele handelingen. ‘Nabootsing van ondervragingstechnieken’ was er een, en ‘gebruik van politiegeweld’. De uitvoering van religieuze straffen als stok- en zweepslagen. Er schenen mensen te zijn die daar hun genot uit haalden. Ik zei hem dat ik fysiek geweld een heel opwindende gedachte vond, dat ik daar juist voor kwam, mits het zonder blijvend letsel zou blijven. Wat ik er niet bij zei was dat de werkelijke, diepste fantasie in mij was dat het letsel wél blijvend zou zijn. Echte mishandeling. Naalden wilde ik niet hebben, dat had voor mij geen seksuele lading: ook dat werd genoteerd. Onder de diverse vormen van vernedering moest ik mijn fiat geven voor het gebruik van etenswaren, die op of in mij werden stukgemaakt (alles was op ambtelijke toon geformuleerd) en dat deed ik. Ademhalingsbekorting, zintuiglijke bekorting, mobiliteitsbeperking, alles passeerde de revue. Lactatie kon ik helaas niet verschaffen en squirten had ik nooit geleerd. Het viel mij zelf op op hoeveel ik bereid was ‘ja’ te antwoorden.
Ten slotte had Fabian nog enkele korte, praktische vragen. ‘Hoeveel kon ik anaal en vaginaal hebben?’ Ik vertelde hem dat ik mijzelf probeerde smal en strak te houden, maar dat ik wel redelijk anale seks kon verdragen.
‘Hoe is je kokhalsreflex?’
Ik haalde bij wijze van onwetendheid mijn schouders op.
Fabian kwam hierop overeind en legde de lijst aan de kant. Hij maakte de knoop van zijn broek los en schoof hem een stuk naar beneden.
‘Is het goed als ik het even probeer?’ vroeg hij klinisch.
Ik hoefde geen antwoord te geven: hij kwam dichterbij en duwde met wijsvinger en duim voorzichtig mijn onderkaak naar beneden. Daarna zette hij zijn vingertoppen tegen de zijkanten van mijn schedel, om mijn hoofd de juiste kant op te richten. Het was een kleine aanraking, maar de kracht die erin school, maakte dat ik alle gedachte van verzet meteen liet varen. Heel gedwee liet ik mij positioneren, met opengeschoven mond.
Hij stak zijn hand in zijn boxershort en haalde er een stijf lid uit te voorschijn dat recht deed aan de rest van zijn postuur. Het was sigaarvormig, met een lange voorhuid, die zich niet volledig teruggetrokken had. Ik sperde mijn mond zo wijd mogelijk open en sloot mijn ogen en hij propte zich naar binnen. Direct naar achter, tegen mijn huig aan. Hij vulde het hele achterste deel van mijn mond, van amandelen, tot tong, tot gehemelte en er kon geen lucht meer langs.
‘Ogen open houden.’
Ik opende mijn ogen en onderdrukte de eerste kokhalsneiging toen hij een duwtje tegen mijn keel gaf.
‘Ja, heel goed zo.’
Daarop begon hij kracht uit te oefenen en ruwer te worden. Ik werkte eerst wat tegen met mijn tong, wat hij voelde en waarop hij de druk van zijn vingers op mijn hoofd verhoogde, bij wijze van afkeuring. Ik opende mijn keel zo ver mogelijk en liet hem millimeter voor millimeter dieper duwen. Hij deed mij zeer: hij was te breed voor de ingang van mijn luchtpijp.
‘Oke. Laat nu zien hoe je je verzet tegen het kokhalzen. Houd je niet in hoor, als het je helpt om geluid te maken.’
Ik bleek redelijk bestand tegen het stoten waarmee hij nu begon. Grote hoeveelheden speeksel vormden zich achter in mijn mond, zoutig speeksel. Ik probeerde het naar buiten te rochelen elke keer dat hij zich terugtrok en hoorde mijzelf pornoachtige geluiden maken. Mijn ogen liepen vol tranen en mijn zicht werd al snel wazig. Ik voelde dat mijn vagina zich klaarmaakte en ik duwde mijn knieën tegen elkaar, toen hij plotseling zijn greep versterkte en zonder enige aankondiging zijn lid dieper mijn keel in duwde. Met mijn neus voelde ik zijn onderbuik: hij wrong zich naar binnen. Alle ruimte om lucht te happen was afgesloten en ik voelde een golf van paniek op komen zetten. Ik trok mijn hoofd naar achter, maar hij was veel sterker en daarom concentreerde ik mij op het gevoel in mijn keel. Opengesperd, branderig voelde het. Het duurde. Mijn ledematen begonnen te loeien van het zuurstofgebrek, mijn armen begonnen wild te bewegen.
Pas toen hij zich plotseling terugtrok en ik het slijm naar buiten hoestte, een enorme teug lucht haalde, voelde ik de kloppende sensatie in mijn onderbuik. Mijn knieën trilden. Van, vreemd genoeg, opwinding. Mijn vagina en bovenbenen bevonden zich op de rand van een orgasme en mijn hoofd voelde high van genot. Ik hijgde en hoorde mijzelf huilen. Ik wilde dit nog eens voelen en bewoog mijzelf naar voren, verder om zijn penis heen. Fabian liet mijn hoofd los, stapte naar achter; ik viel van de bank, op mijn knieën.
Ik wilde dat deze man mij neukte en zei het tegen hem.
‘Neuk me. Neuk me, ik ben er klaar voor.’ Dienstbaar, voelde ik mij, en dankbaar voor zijn ruwheid. Ik wilde hem in mijn voelen en laten klaarkomen. Ik wilde dat hij me niet meer zou laten gaan uit dit lelijke huis en dat hij mij zou kwellen en gebruiken. Ik wilde.
‘Nee, zei hij. Nog niet. Nog niet klaar.’
In de trein naar huis zocht ik een verlaten plek op in de hoek, waar ik in eenzaamheid rilde en huilde. Fabian had mij niet geneukt. Hij had mij niet klaar gevonden en ik schaamde me, want ik wilde genomen worden door dit grote, gevaarlijke mens. In mijn tas zat een dildo, in verpakking, van de maat van zijn penis. Ik moest oefenen, elke dag. Ook in mijn keel. Als hij de mensen gevonden had, zou hij mij bellen. Ik moest rekening houden met een week, misschien twee, tot zijn telefoontje.
2
Elke dag na het bezoek aan Fabian oefende ik, in de badkamer, met zijn dildo. Ik maakte er en tijd voor na mijn werk, douchte mij van te voren en schoor me, zodat ik mij zo aantrekkelijk mogelijk voelde. De douche had een afscheidingsmuurtje van een centimeter of 10 breed, waar ik met mijn benen naast kon, en waar ik de dildo met de zuignap aan kon monteren. Ik ging op mijn hurken zitten en pijpte hem. Want steeds beeldde ik mij de ‘hem’ erbij in: die grote, angstaanjagende man die zijn sterke hand achter mijn hoofd zou leggen en mij tot in mijn keel over hem heen zou trekken.
Met een kunstpenis was het deepthroaten moeilijker dan in het echt. Ik kon de kokhalsreflex goed bedwingen en kreeg hem met kracht best mijn keel in, maar de top was harder, minder vormbaar dan de eikel van Fabian zelf. Minder warm ook. Het inhouden van mijn adem en het doorpijpen met een tekort aan lucht en met speeksel aan de rand van mijn luchtpijp, was toch moeilijker wanneer ik zelf de macht had om even adempauze te pakken. De trance die in S was ontstaan door dat heerlijke gevoel van machteloosheid, bereikte ik derhalve niet. Ook leverde het duwen tegen mijn amandelen steeds nog een tijd een zeurende hoofdpijn en schrale keel op. Dat nam niet weg dat ik, zodra ik de penis in mijn mond nam en ik er een beeld van het gebeurde bij in mijn hoofd prentte, een heel enthousiaste opwinding in mij voelde opkomen. Mijn vagina begon te gloeien en – vreemd genoeg – mijn anus begon ernaar te verlangen om gepenetreerd te worden. Een enkele keer kon ik mij niet inhouden en bewoog ik, al zuigend, met mijn knieën wijd uiteen, wild met mijn vingers heen en weer langs mijn clitoris, waarna ik all na tien of twintig seconden klaarkwam door mijn hele bekkenstreek en liezen heen, zodanig dat er wat water uit mijn vagina langs mijn vingers stroomde en tegen de tegels spetterde.
Voor de volgende stap plaatse ik de dildo lager, twee tegelhoogtes van de vloer af. Ik draaide mij om en zette mij op mijn knieën vlakbij de muur. Mijn handpalmen en ellebogen plaatste ik plat op de kille tegelvoer – de vloerverwarming uit - en ook mijn hoofd duwde ik zo laag mogelijk, liefst met mijn wang tot tegen het steen. Alleen mijn kont duwde ik de lucht in, tot mijn schaamlippen de punt van de dildo raakten, en dan neukte ik mijzelf. Ik dwong mij zo laag mogelijk te blijven, en zo, zo laag mogelijk te voelen en ik sloot mijn ogen. Ook hier werd ik onwaarschijnlijk geil, maar ik hield mijn handen plat op de grond en weerstond de roep tot een orgasme. Al op de eerste avond neukte ik mijzelf bijna twintig minuten, tot mijn billen verkrampten en nog even daarna. Ik kreunde daarbij tegen de vloer en fluisterde, als een mantra, Fabians naam en, op het ritme van mijn stotende heupen, de zin die ik tegen hem had uitgesproken: ‘neuk me; ik ben er klaar voor.’
In de eerste week voelde mijn vagina beurs vanbinnen. Op mijn werk voelde ik mij stiekem en spannend, ook al omdat ik mij daar pijnigde door te oefenen op extra hoge naaldhakken, die ik speciaal bij Prada had aangeschaft. Op de flirts van de mannelijke collega’s binnen de machocultuur van de advocatuur ging ik al tijden niet meer in, nu schoof ik ze terzijde met een ontspannenheid en lichtvoetigheid die de heren tot wanhoop dreef. Ik voelde mij onoverwinnelijk door de wetenschap dat ik nog de avond tevoren een penis anaal in mij had durven passen waar zij met geen mogelijkheid aan konden tippen en door de gedachte dat ik ook het machtige lichaam en de grote dominantie van Fabian binnenkort partij zou kunnen bieden. Bij hem verbleekten zij eenvoudig, met hun aangeschafte mannelijkheid.
Anaal was het trouwens hard werken. Ik nam hiervoor dezelfde houding aan als met het vaginale neuken, maar met mijn onderrug iets opgebold. Ik gebruikte grote hoeveelheden glijmiddel en bereidde mij onder de douche voor met een vinger. Ik had in het verleden vaker vingers of een kleine buttplug in mijn anus gebruikt als middel bij masturbatie en ik vond vooral het idee van anale seks en de sensatie dat ‘iets in mij zat dat er niet hoorde’ ontzettend prikkelend. Ook had ik wel eens met een niet al te groot geschapen partner regelmatige, voorzichtige anale seks gehad, waar ik van had genoten (meer dan de man, die het maar een vreemd gevoel had gevonden) en waar ik, voorlopig, wel wat onterecht de gedachte aan had ontleend dat ik ‘anaal best wat hebben kon.’ Fabians dildo was immers van andere orde. Voor de eerste centimeters moest ik mij vooral inspannen, of eigenlijk juist op een vreemde manier tegelijk inspannen en ontspannen. ‘Passen’ deed het namelijk volstrekt niet. Alleen wanneer ik de drukkende beweging nadeed die ik normaal op de wc maakte en tegelijkertijd juist heel voorzichtig met mijn hand, met opvallend veel kracht nog, de top van de penis naar binnen duwde, kreeg ik hem erin. Het deed tegelijk zeer, en gaf mij een ontzettend gelukzalig gevoel. Het was een sensatie waarbij zoveel warmte, zoveel voldoening en trots en zoveel schrikachtige hormonen door mijn lichaam werden gepompt, dat het leek of ik het gevoel in mijn anus ook met een zoemen ‘hoorbaar’ was in mijn oren. Heel mijn lichaam werd gecentreerd rond het opgerekte gevoel in mijn achterste.
Ik moest oppassen dat ik het drukken volhield, want zodra ik de opperste concentratie verloor, trok ik mij samen en dan veranderde de gelukzaligheid meteen in een splijtende pijn en in verkramping van mijn anus, die ik alleen met de grootst mogelijke moeite weer herstellen kon. Maar de vorderingen gingen snel. Al na twee dagen lukte het mij om de schacht van de penis een enorm eind naar binnen te krijgen. Het gevoel dat ik verschrikkelijk nodig naar de wc moest dat daarbij ontstond, wist ik al snel te vertalen naar een sensatie of emotie die het dichtst in de buurt kwam van een aanhoudend, sluimerend of glijdend orgasme dat aanhield zo lang als het ding zich in mij bevond. Als ik vervolgens kleine duwende bewegingen maakte tegen de dildo aan en hij in de diepte in mij doorstootte, bleek de diepe binnenzijde van mijn darm zodanig erogeen (of was het plots ‘erogeen geworden?’) dat ik de harde, dierlijke kreunen niet binnen kon houden en dat ik mijn badkamer vulde met mijn hijgen en mijn lage, diepe gillen.
De sensaties van binnengedrongen te worden hielden vaak lang aan en ook overdag konden zij bij een afdwalende gedachte plots weer in mijn onderlichaam verschijnen. Hoewel ik niet het gevoel had dat mijn werk eronder leed, miste ik soms delen van gesprekken met cliënten en collega’s doordat het bloed in mij begon te stromen. Ik kon bijna spontaan klaarkomen als ik tijdens een moment bij de koffiemachine, of in het bijzijn van een collega die ik voelde staren, mijn gedachten naar het monster aan de badkamermuur liet dwalen; het verlangen naar het moment van de echte seks, de echte penetratie waarmee ik Fabian trots kon maken, werd steeds groter.
Fabian echter, belde in de eerste week niet en ook in de tweede bleef mijn telefoon angstvallig stil. Ik begon bang te worden dat mijn indruk op hem niet goed genoeg was geweest en vreesde dat ik hem was tegengevallen. De gedachte maakte mij bijna aan het huilen. Ik oefende daarom des te ruwer met mijzelf en pijpte ‘hem’ nog langer en dieper. Pas na zestien dagen, toen de aanvankelijke trots en verrukking al plaats hadden gemaakt voor angst, frustratie en schaamte voor mijn enthousiasme, zag ik op een avond een privénummer op mijn display verschijnen. Mijn vingers begonnen te trillen en ik was zenuwachtig toen ik pas na vier keer overgaan de telefoon durfde op te nemen.
‘Elisabeth’
‘Ja, hallo. Met Fabian.’ Hij klonk voorzichtig, net als ik nerveus, maar het was zo’n opluchting om zijn hese, langzame stem te horen, dat ik een snik binnen moest houden.
‘Uhm.’ Begon hij. ‘Ik heb wat rond gebeld. En ehm. Ik heb mensen gevonden. De bijeenkomst vindt plaats, met jouw welbevinden, op de zestiende van de volgende maand. Zaterdag.’
Drie weken. Dacht ik. ‘De zestiende,’ zei ik.
‘Ja. Kan je dan?’
‘Ik zal vrij regelen.’
‘Goed. Ja. Mooi.’ En hierop werd hij weer de sterke, krachtige Fabian die ik in zijn huis had gezien:
‘Als je vrij aan het regelen bent, neem dan, voor je eigen welbevinden, ook enkele dagen erna op. Drie zouden genoeg moeten zijn. Gezien jouw vragen en jouw wensen en gezien de mensen die langskomen, kan het een intensieve avond worden.’
‘Oké. Dat zal ik doen.’
‘De belangrijkste vraag is natuurlijk: wil jij nog steeds.’ Hij sprak de vraag uit, niet als een vraag, maar als een constatering.
‘Ja.’Zei ik. Ja, natuurlijk.’
‘Oké. Wel, zorg dat jij om twee uur op het station in S. staat. Dan pik ik je daar op.’ En meteen: ‘heb je nog vragen.’ Op diezelfde constaterende toon.
‘Ja.. Doe jij zelf ook mee aan de eh.. bijeenkomst? En je had het over ‘mensen,‘ niet ‘mannen’. Komen er ook vrouwen naar toe?’
‘Natuurlijk. En ja, mannen en vrouwen.’
Ik ging er vanuit dat de ‘natuurlijk’ dan op zijn deelname sloeg.
‘Moet ik iets speciaal voorbereiden, en moet ik iets speciaals aan?’
‘De voorbereiding doen we helemaal daar. De kleding krijg je ook daar. Zoals je eruit zag bij mij thuis, was je verder perfect.’
Nu had ik verder nog maar een vraag. ‘Gaat het zeer doen?’
Zijn toon werd nu rustig, resoluut en zijn antwoord kwam zonder enige twijfel.
‘Ja. Het gaat zeer doen.’ Hij legde nadruk op het woord ‘zeer’ en ik kon horen dat het woord hem opwond. Ik voelde mij geil worden aan mijn kant van de telefoon, en licht bevreesd voor wat ging komen tegelijk.
‘Ik denk zomaar dat je goed geoefend hebt. Toch?’ Hij pakte direct door en begon mij op te geilen.
‘Elke dag.’
‘Goed zo. Houd dat vol. Ik denk dat je me dan trots gaat maken.’
‘Ja…,’ zei ik zachtjes.
‘Tot de zestiende, Elisabeth.’ En hij hing op.
Ik legde de telefoon op het tafeltje naast mij neer, liet mij van mijn stoel op de grond glijden, en maakte mijn broek los, bewoog mijn broek en string tot mijn enkels naar beneden en deed mijn knieën uiteen. Ik zette twee vingers voor mijn natte vagina, en begon ze machinaal, krachtig naar binnen te stoten. Ik maakte er pornoachtige, oningehouden geluiden bij en kwam daar, met mijn blouse en beha nog aan, zwetend en schokkend klaar. Nog een tijd bleef ik zo, met mijn vingers diep in mij liggen en daar dacht ik aan Fabian en alle mensen die mij gingen gebruiken en die mij pijn gingen doen.
***
De drie weken waren tergend langzaam voorbijgegaan, maar ik had ze gevuld met zestig urige werkweken, sport en sekstraining. Al twee dagen voelde ik de zenuwen opbouwen en in de trein naar S had ik steeds de mogelijkheid overdacht om om te keren. Ik wist dat dit pijn ging doen, veel pijn en dat het vernederend en zwaar ging worden. Ik was doodsbang. Niemand wist waar ik naartoe was en ik kon zo verdwijnen. Maar ik wist ook dat ik het mijzelf niet ging vergeven als ik terugkeerde, als ik de wens die ik zo lang had gehad, niet zou vervullen. Mijn hoofd draaide zich in de vreemdste kronkels en vertelde mij dat het ‘wel tegen kon vallen’: alles om mij maar te laten afhaken. Maar de geilheid en de nieuwsgierigheid, de lust naar de spanning en de ultieme ervaring wonnen het.
Fabian haalde mij op in een oude, blauwe bestelbus. Hij gaf mij weer een krachtige hand en geleidde mij, toen hij zag dat ik zenuwachtig was, naar mijn stoel toe. Hij hield de deur voor mij open en gaf mij sturende hand bij het opstapje. De hele rit sprak hij weinig dan alledaagse vriendelijkheden, maar hij had de leiding over het gesprek. Ik werd rustiger, zelfs toen hij mij, zodra wij buiten de bebouwde kom kwamen, vroeg of hij mij blinddoeken mocht. De locatie was geheim. ‘Ook voor mij?’ vroeg ik hem, en hij knikte.
We reden om en nabij een half uur met slechts een klein aantal echte bochten en stopten op een grindpad. Ik was blij dat ik geen hakken had aangedaan, want het was zo’n vijftig meter grof grind tot de deur. Ik rook gras en oud, harsig hout: waarschijnlijk van een boerderij. Fabian leidde mij met een geruststellende hand boven op mijn rug en sloot een zware deur achter mij. Een korte, holle gang en daarna een gladde houten trap naar boven. Pas toen mocht de blinddoek af, in een huiselijke kamer op de eerste verdieping, waar ik al mensen binnen hoorde.
Fabian stelde mij beleefd voor aan het echtpaar Karin en Victor. Zij kwamen uit de buurt en zouden mij helpen met de voorbereiding voor vanavond. Ze zouden alles doen om mij op mijn gemak te brengen, konden mij een en ander vertellen over wat ik kon verwachten en waren heel sympathiek. Zo leidde hij hen in. Fabian zou zich ondertussen bezig houden met de andere gasten en met de ‘zaal’. Hij glimlachte vriendelijk naar mij en verdween vrijwel direct.
Karin en Victor, een stel van ergens rond de veertig, waren inderdaad aardig voor me en zorgzaam. We dronken een kop lichte thee, met daarbij de opmerking dat ik ‘het best lekker rustig aan kon doen met eten en drinken’, wat mijn zenuwen nog wat deed toenemen. We hadden het over hoe ik hier terecht was gekomen, wat ik deed in het dagelijks leven en of ik al veel ervaring had in de wereld van de bdsm. Ik wist niet of dat een vereiste was, maar ik schudde mijn hoofd in alle eerlijkheid. Karin vertelde mij hoe de gasten vanavond uit onder andere Amerika, Canada, Frankrijk en Italië kwamen. (zijzelf zouden niet aan de bijeenkomst meedoen, zij vonden de ‘verzorging’ fijn). De verwachtingen waren blijkbaar hooggespannen, lachte zij. Ze sprak, hoewel Fabian had verteld dat zij uit de buurt kwamen, met een verstopte zachte g.
Wat ze vervolgens met mij deden, voelde prettig en lekker. Ze verrichtten geen echt seksuele handelingen, maar over alles lag wel een lading van sensualiteit en spanning. De twee vroegen mij om mij uit te ‘mogen kleden’, wat ik hen toestond. De huiskamer was warm gestookt en de netheid ervan stelde mij op mijn gemak. Ze gebruikten voor het uitkleden hun beider handen, knoopten mijn broek los, trokken mijn trui over mijn hoofd, haalden mijn beha los, alles met een prachtige rust. Ze streelden mijn huid langs mijn billen, nek, borsten, alsof ze mij aan het meten waren. Ze keken blij, tevreden en Karin zei: ‘je bent mooi.. heel mooi.’ Ik bedankte haar. Voor het eerst in dagen voelde ik mij niet gespannen meer en dacht ik niet meer alleen maar aan wat komen ging. Ze vroegen mij te gaan zitten op een stoel met lage leuning en Victor begon mijn handen te verzorgen en mijn nagels kort en glad af te werken, terwijl Karin mijn haar kamde. Ze behandelden mij zoals een jong kind een pop zou doen. Het was vreemd, onnatuurlijk en geruststellend erotisch tegelijk: het eerste vooral achteraf bezien, het laatste voor het gevoel. Ze wasten mij met kleine washandjes en droogden mij met een handdoek voor ik het koud kon krijgen.
Hierna maakten zij mij ‘inwendig klaar’, wat minder prettig, maar, als ik de twee geloven moest, wel nodig was. ‘Het hoorde er eigenlijk standaard bij’ en ‘gaf een voorbereid en zeker gevoel.’ Het ging om een darmspoeling, die ze tweemaal uitvoerden in een badkamer die aan de huiskamer bleek te grenzen. Het warme water voelde vreemd in mijn darmen, en nog vreemder naar buiten toe en ik kreeg een beetje een licht gevoel in mijn hoofd van de ruimte dien in mijn lichaam overbleef. De gehele tijd dat de twee mij verzorgden, wasten en een lichte maaltijd serveerden, dat ze mijn venusheuvel nog gladder schoren, dat ze mijn huid olieden en dat ze mij in het midden van de kamer tot in de puntjes opmaakten en kapten, was ik spiernaakt en volledig op mijn gemak.
Ze bekeken het eindresultaat met gepaste trots en zetten mij voor de passpiegel. Ik vond mijzelf inderdaad mooi. Mijn ogen hadden ze groter en voller laten lijken, mijn wimpers lang, mijn lippen sierlijk warm rood. Mijn haar hing stijl, maar volumineus over mijn schouder; mijn huid glansde en mijn borsten stonden fier naar voren.
‘Het is tijd,’ zei Viktor ten slotte. ‘Hou je goed. Laat alles los en maak ons trots.’
***
‘De zaal’ was een grote ruimte met gedempt geluid, waar ik aan het hoge plafond grote eikenhouten balken kon ontwaren, als in een oude dors. Nooit in mijn leven had ik mij zo gespannen gevoeld als plotseling toen ik de huiskamer uit werd geleid en met ogen dicht dezelfde trap af werd geleid als via welke ik naar boven werd gekomen, door een deur en daarna door een met stoffen muren gedempte, smalle gang naar links. Daarna nog één zware, hoge deur en drie treden naar beneden. Ik werd gepositioneerd zo’n tien passen naar binnen, op een klein podium, waar ik mijn ogen openen mocht. Mijn hart bonsde met een reusachtige vaart en mijn mond voelde droog. Ik was bang dat ik niet genoeg had gegeten, of juist teveel. Ik vreesde dat ik niet genoeg geoefend had op de penetraties en dat vanavond te vroeg zou komen. Een stem in mijn hoofd zei dat ik iemand had moeten vertellen waar ik heen was gegaan en mijn ogen wilden zoeken naar een uitgang, een plek om heen te vluchten. Ik rilde, was misselijk van de zenuwen en twijfelde aan waaraan ik was begonnen.
Ik kon niet ver zien, omdat het grootste deel van de ruimte donkerder was dan het podium. Het podium zelf, goed, egaal en warm verlicht, was vijf bij vijf meter, omgeven door een zwaar, zo te zien hardhouten raamwerk. In het midden, boven mijn hoofd, hing, op ongeveer tweeënhalve meter hoogte, een stalen ring. Ik had zoiets eerder gezien, in een foto van Japanse bondage. Dat maakte mij enigszins gerust: bondage was een kunstvorm, niet alleen een hard neuken en geweld. Bij de gedachte aan dat woord: ‘geweld’, moest ik mijzelf direct weer kalmeren. Ik hoopte dat de angst en de nervositeit snel weer plek zouden maken voor de geilheid die ik toch voortdurend in de afgelopen wekend bij de gedachte aan vandaag had gevoeld.
Heel langzaam werd licht gemaakt in de rest van de zaal, waardoor ik eindelijk kon gaan zien waar ik aan toe was. Tegenover mij had de ruimte het meest weg van een gentleman’s club, met luxe stoelen, banken en tafels voor de gasten. Aan de verre zijde zag ik een luxe bar. De meeste plekken waren bezet: in totaal door zo’n vijftien of twintig mensen, allemaal luxe gekleed. Ik zag zo gauw drie vrouwen, in stijlvolle, donkere jurken. Iedereen in de ruimte, bij elkaar zo’n tien bij tien tot vijftien meter, droeg een oogmasker in Venetiaanse stijl. Karin had het me al verteld: dit waren mensen met goede banen, mensen die je zomaar tegen zou kunnen komen. De Nederlanders onder hen dan. Zij wilden met hun perversie min of meer anoniem blijven.
Ik voelde mij naakt in het midden van al deze lieden en voor het eerst kwam weer iets van de opwinding terug. Met de naaktheid en met de wetenschap dat Karin en Viktor mij zo mooi hadden gemaakt. Ik ging rechterop zitten en keek even achterom. Nog een meter of vijf bevond zich achter mij, tot de deur waar ik was binnengekomen en de ruimte daar leek nog het meest op de opbergruimte van een gymzaal. Er stonden bokken, paarden, andreaskruisen en grote verrijdbare rekken vol zwepen, paardenstaarten en allerlei slag- en bindmateriaal. Een aantal verrijdbare kisten met grote hengsels was afgesloten en zag er dreigend uit.
Eindelijk, toen ik al tien minuten, omgeven door zacht, onverstaanbaar praten en vooral veel staren op mijn kruk zat, kwam Fabian het podium op. Hij droeg nu een gladde smoking, die zijn grote, logge lijf niet stond, maar liep op blote voeten. Hij droeg als enige geen masker. Hij ging naast mij staan, legde een grote hand achter in mijn nek en leidde aldus, in het Engels, de avond in.
‘Dames en heren, wat jullie hier zien is Elisabeth.’
Hij pakte mij bij mijn schouder en liet mij opstaan. De kruk zette hij een stuk naar achter.
‘Elisabeth heeft mij laten weten dat het haar grootste wens is om de diepste fantasieën van mensen als jullie en mij in vervulling te laten gaan. Ze wil weten wat het is om de grootste hoogtes en de zwartste dieptes van het seksuele genot te ervaren, wat het is om haar grenzen te verleggen, en wat het is om zonder enige vorm van terughoudendheid het object te zijn van uw en mijn duisterste verlangens.’
Ik vond het een wat ingestudeerd klinkende toespraak, maar voor een man die op het eerste gezicht meer fysiek dan intellectueel al te sterk overkwam, vond ik het verrassend goed gesproken.
‘Laten wij van deze avond en nacht genieten. Verleid, verlustig, verneder, degradeer, maar respecteer. En wees niet bang om ook van elkaar en alkenaders spel te genieten. Ik beloof u dat u allemaal uw speelruimte zult krijgen.’
Bij dit laatste legde Fabian een dwingende hand in mijn nek en ik voelde mij krimpen. Het was een stil bevel: waag het niet tekort te schieten. De man liet mij los, pakte de kruk op en tilde hem van het podium en terwijl ik alleen achterbleef in het licht, klonk een aankondigend, dreigend applaus uit de zaal. Het was begonnen en ik voelde mijn lichaam, mijn billen, vagina en borsten, vol verwachting gloeien. De angst maakte eindelijk weer plaats voor verlangen.
De avond werd geopend door een stevige man, een bokser van bouw, met lang, zwart haar in een paardenstaart. Hij liet mij eerst een tijd staan en legde zijn smokingjas aan de kant, rolde de mouwen van zijn hemd op. Gespierde, gladde onderarmen en lieten zich zien. Hij trok van buiten het podium een kist tevoorschijn, die tot de rand toe gevuld bleek met trossen lichtbruine hennepkabels en twee lange, dunne houten stokken, rietstengels bijna. Met een van de stengels in zijn rechterhand liep hij langzaam om me heen, inspecteerde me. Af en toe zette hij een stap achteruit, hield zijn hoofd scheef, als een fotograaf, of iemand die zijn eigen schilderwerk even van afstand bekijkt. Hij zei geen woord, maar kwam af en toe even dichterbij, tikte met het rietje op mijn arm of been, bij wijze van instructie: hef je arm op; zet je benen wat verder uit elkaar. Ik vond zijn kijken prettig, merkte ik, en was al snel blij als hij me aanraakte met zijn riet. Hij leek me niet te beschouwen als een vrouw op een podium, maar als zíjn vrouw op het podium, of in ieder geval als een wezen dat hij de zijne moest maken, moest boetseren tot iets wat hem aanstond.
Met het boetseren begon hij na enkele rondes. Hij bewoog mij, nog altijd zonder een woord te zeggen, naakt tegen de grond, op de zijkant van mijn heup, met mijn bovenlichaam op zijn schoot. Hij was voorzichtig met me en gaf in niets weg dat dit een ruwe, gewelddadige avond zou gaan worden. Ik voelde mij op mijn gemak bij hem. In zijn handen nam hij de eerste tros touw, die hij voorzichtig afwikkelde en langs mijn huid bewoog, of hij me met de stof bekend wilde maken. Ik vlijde mij dichter tegen hem aan en gaf me aan hem en zijn touw over.
Het vastbinden was een langdurig, meer erotisch dan ‘geil’ proces. Ik voelde de erectie van de man door zijn kleren heen, maar dat was het enige expliciet seksuele aan de gebeurtenis. Met zijn touwen was hij tegelijk ruw en teder. Ruw, omdat het binden strak was, en de knopen mijn bewegingen onmogelijk maakten en mijn gewrichten in uiterste houdingen dwongen. Al gauw lagen mijn ellebogen strak langs mijn zij, met mijn onderarmen strak tegen mijn bovenarmen aan. Alles wat ingebonden was, voelde gewichtsloos. Wel deed het pijn, en ik sloot mijn ogen om me vooral op zijn bewegingen te concentreren, op de strelende touwen en de verrassende plekken waar ze gelegd werden. Rond mijn middel en borstkas hield hij ruimte, ik dacht voor mijn ademhaling, met onder en boven mijn borsten een viertal vlak langs elkaar gelegde kabels, die als een kledingstuk oogden. Ook ter hoogte van mijn navel en vlak boven mijn heupen, over de bovenste rand van mijn venusheuvel legde hij zo’n band en steeds meer begon ik mij een sierstuk te voelen. Zijn sierstuk. Overal waar de huid door touw aangeraakt werd, werd het veel gevoeliger. Mijn tepels, aan alle beide kanten op een vijftal centimeters door strakke touwen omgeven, voelden de lucht door de ruimte bewegen en verlangden ernaar zijn adem te voelen. Elke veeg van zijn vingers langs mijn ruggengraat was voelbaar als een rij kleine stootjes energie, diep mijn lichaam in.
Hij vouwde een been dubbel, met de hiel tegen mijn strak ingebonden billen aan. Om de zoveel centimeter legde hij een tweetal kabels, die hij met een vlechtwerk tussen onder en bovenbeen strak tegen elkaar trok. Ik merkte dat ik niet langer keek, alleen voelde hoe hij de banden steeds dichter naar mijn billen toe bouwde. Toen hij de laatste twee kabels langs mijn lies trok, op een minimale afstand van mijn vagina, werd ik ook daar, van buiten en van binnen, sensitief voor iedere luchtstroom en trilling. Het was alsof elke millimeter van mijn lichaam door de energie in de ruimte gestreeld werd. Zo gevoelig als normaalgesproken alleen het puntje van mijn tong of mijn het topje van mijn clitoris was op een opgewonden moment, zo gevoelig was nu mijn gehele huid, en waren mijn longen als ik, binnen de beperkingen van de touwen, de lucht inademde die deze man aan mij toestond.
Mijn andere been – het viel mij op dat ‘links’ of ‘rechts’ en ‘onder’ of ‘boven’ hun waarde begonnen te verliezen en dat ik mijn ledematen en mijn lichaamsdelen begon te voelen aan de hand van de houding en beperking die hen door de man en zijn touwen werden opgelegd – bond hij uitgestrekt vast, op eenzelfde manier als hij met mijn middel had gedaan: met ruimte, en op zorgvuldig uitgewogen afstanden een ditmaal drie kabels brede band. Rond de voet, die hij in balletvorm dwong, maakte hij een indrukwekkend vlechtwerk. Ik lag nu van teen tot schouders in touw, dat mij warmte en geborgenheid verschafte. Ik probeerde niet eens te bewegen, wilde alleen voor deze man mooi zijn en een dienstbaar lichaam. Tegelijk hoopte ik dat het binden voor altijd zou duren. De touwen deden pijn, die ik niet als pijn, maar als gunst ervoer.
De laatste en mooiste stap van het vastbinden, was mijn haar. Heel kalm, vaderlijk, veegde de man zijn vingers door mijn haren, en legde hij een strakke vlecht. Mijn hoofdhuid smeekte om de aandacht van zijn trekkende handen, of elke haar apart dezelfde aandacht wilde. In de vlechten legde hij zijn touwen, asymmetrisch op het gevoel, met een neiging naar het binden aan de zijde van mijn gestrekte been. Het kostte hem veel tijd en hij moest zeker twee hele trossen touw in mijn haar verwerkt hebben. Na afloop van het vlechten liet hij mij heel voorzichtig op het hout liggen; mijn ogen sloot hij met zijn handpalm. Hij trok zich terug, en in de korte tijd dat hij weg was, voelde ik mij kwetsbaar, eenzaam, en hoewel ik mij door zijn touw nog gesterkt voelde, wenste ik zijn nabijheid.
Toen hij terugkwam, hoorde ik hem met de metalen ring aan het werk die boven mij hing. Ik hoorde de kabels langs het metaal glijden (ook mijn oren waren gesterkt door het gebrek aan bewegingsvrijheid en mijn door hem gesloten ogen), waarna hij aan de achterzijde door de banden aan eerst mijn middel, romp en bekken, daarna langs mijn been, aan de top ban mijn voet en aan de andere zijde langs mijn scheenbeen trok. Op het eind trok hij mijn hoofd naar achteren, aan het vlechtwerk door mijn haar heen. Mijn ademen werd nu bemoeilijkt, en ik spande mij tot het uiterste in om mijn ademhaling, zowel in als uit, zo zorgvuldig en kalm mogelijk te doen; alles om niet mijn lichaam, maar zijn touwen en het prachtige, prikkelende lichaam dat hij van het mijne gemaakt had te plezieren.
Nu begon de indrukwekkende bekroning van het hele binden. De grond onder mij verdween en ik viel. Naar boven, zo leek het, of misschien was alle onder en boven weg. Mijn lichaam hing vrij in de ruimte, aan alle zijden doorkabels alleen ervan weerhouden om de totale leegte in te verdwijnen. De richtingloosheid was beangstigend, maar de kracht van het touw over mijn gehele huid stelde mij gerust, als een bemoedigende hand van een vriend op de schouder. Ik had geen idee meer van tijd en plaats en had alleen het autonome in- en uitademen van mijn longen en, het kloppen van mijn hart en het strelen van de lucht langs mijn huid als referentiekader. Ik vermoedde dat ik mij in een parelvormige, wassendemaanvorm bevond, de voorzijde van mijn lichaam gestrekt, aan de wereld tentoongesteld, grijpbaar en kwetsbaar. Mijn knieën hingen uiteen; afwisselend koude en warme lucht bewoog zich langs mijn vochtige vagina en langs mijn billen. Mijn buik en borsten stonden naar voren, en ik wilde dat de man ze aanraakte. Ik voelde zijn warmte bij mij in de buurt, maar wist niet waar hij zich bevond.
Een uitnodiging klonk aan het publiek, om mij te komen bewonderen. Ik hoorde geroezemoes en stappen, ik voelde de energie en warmte van mensen die zich op gepaste afstand langs mij bewogen, ik rook hun verschillende parfums, hun lichaamsgeuren. Ik rilde van genot als zij heel kort, onderzoekend de touwen betastten, ik huilde inwendig van dankbaarheid als zij een vinger langs mijn tepels bewogen, een vinger die een orgastische rilling door mijn lichaam liet golven, ik was bij elke ademteug die ik uit iemand hoorde komen, trots en verrukt dat ik in dienst van deze vaderlijke figuur een zo bewonderd en schoon object mocht zijn. Ik wenste nooit meer naar de aarde gelaten te worden, hoopte dat de pijn van de kabels en dit beperkende harnas, voor altijd mijn lichaam en geest mochten beheersen.
Hoe lang ik daar gehangen heb, bewonderd, betast en bekeken, weet ik niet, maar de lange, eindeloze val in de diepte, de houten vloer, zwaar en hard en aan een zijde waar ik hem niet verwachtte, kwam als een rukkend ontwaken aan een diepe, heerlijke slaap. Ik haalde opeens paniekerig adem, voelde hoe de kabels zich verslapten, mij ruimte boden en mij daarmee leken te verlaten. De richtingloosheid voorheen warm en omsluitend voelde, maakte mij nu duizelig, de moed die ik eerder voelde, maakte plaats voor paniek. Ik wilde de man roepen, maar bij gebrek aan een naam stootte ik slechts een onbestemde klank uit: mijn been wilde ruimte, maar het kon nog nergens heen. Mijn ademhaling ging sneller, ik had zuurstof nodig en mijn armen moesten los, ik wrong mijzelf als een wurm, maar kreeg mijn zere voorhoofd niet van de grond. De pijn en kramp in mijn ledematen werd weer voelbaar, brandde en beperkte mij. Ik hoorde mezelf spartelen en gillen en mijn huid klonk plakkerig, onaantrekkelijk op de houten vloer.
En plots was daar, eindelijk, weer de sussende aanraking van de man. Hij pakte mij achter mijn rug, onder mijn borsten, tilde mij naar hem toe, trok mij zijn schoot op. Hij klonk rustig, en mijn paniek voelde ineens niet meer nodig – ik schaamde mij heel kort voor mijn angst – en ik probeerde mij dichter tegen hem aan te bewegen. Met een drietal handige bewegingen gaf hij ruimte aan mijn dubbelgevouwen been toen ik ermee trok. Met een andere, schuivende beweging over de kabels, gaf hij ruimte voor mijn longen, mijn hand draaide hij kunstig uit een kramp. Heel langzaam trok hij mijn hoofd naar beneden, neuriede mij rustig, op zijn bovenbeen, tegen zijn stijve lid in de broek aan, en ik huilde zachtjes terwijl hij heel gestaag de touwen van mijn lichaam losdraaide; een ontheemd lichaam dat gedoemd was langzaam weer het mijne te worden.
