Walvishaai

Now we’re deep down dyed
Into the marrow, out with the tide
With all that you have and I hold
You’ll never have nowhere to go

© Lisa Hannigan, uit het album ‘Passenger’.

Er is vertrouwen tussen ons. Soms ben ik haar schaduw, soms is zij de mijne.

Ik slik en krijg een bittere smaak in mijn mond. Het doet me verdriet om Ellie in dat ziekenhuisbed te zien liggen. Ik vraag me af wie haar zo heeft toegetakeld, iedereen hier vraagt het zich af. Omdat ik in uniform ben, geloven de verpleegsters dat mijn bezoek beroepsmatig is, maar dat is het niet.

Ik heb veel fijne herinneringen aan mijn tijd met Ellie, ondanks de manier waarop het tussen ons afliep. Mijn naam is Louis en ik ben een ex-soldaat, nu inspecteur bij de federale politie. Ellie en ik zaten bij elkaar op school. De vonk sprong over, het vuur laaide flink op, maar het doofde uit toen zij verslaafd raakte aan drank en pillen. Dat gebeurde rond de tijd dat ik dienst nam in het leger en we elkaar iets minder konden zien. Er was de vechtscheiding van haar ouders, haar gedwongen verhuizing en de gevolgen van al de daarmee gepaard gaande miserie.  

Maar dat was toen. De Ellie waar ik nu naar kijk is misschien iemand helemaal anders. Sinds ze weer bij bewustzijn kwam, heeft ze niets verteld over wat er haar is overkomen. Een therapeut in het ziekenhuis vroeg haar of er iemand was met wie ze wel wilde praten. Haar ouders misschien, of een familielid? Een vriend? 
Haar ouders zijn het soort mensen dat problemen veroorzaakt, niet het soort dat problemen oplost. Dat weet ik. Ik heb geen idee of ze veel vrienden heeft, maar ze noemde die therapeut mijn naam. En nu ben ik hier, in het universitaire ziekenhuis, starend naar het ingezwachtelde hoofd van Ellie. Die vredig slaapt. Wie doet zoiets? Een gewelddadig vriendje misschien? Ik heb er het raden naar.

Iets later opent ze haar ogen, knippert tegen het licht en ziet me zitten. Tokkelend op mijn mobieltje. Haar linkeroog is bont en blauw. Er zitten hechtingen ter hoogte van beide wenkbrauwen. Haar neus zie ik niet, er zit een soort pleister overheen geplakt. Hechtingen op haar jukbeenderen ook. Ik leg mijn mobieltje opzij en kijk haar glimlachend aan.
“Hé”, zeg ik. “Hoe gaat het?”
Ze richt zich een beetje op in het bed voor ze zich met een zucht opnieuw in de grote kussens laat neerzakken. Ze rolt met haar ene goede oog, donkerbruin met gele spikkeltjes erin.
“Wat denk jij?”
“Als ik moet gokken… slecht”, antwoord ik. “Je hebt pijn, dat kan ik zien. Geven ze je iets?”
Ze schudt haar hoofd.
“Alleen onschuldig spul. Ik was eraan verslaafd, weet je nog?”

Zwijgend knik ik van ja. En of ik dat nog weet. Zonder die rotzooi zou ze nooit hebben gedaan wat ze deed. Misschien waren we dan nog steeds een stelletje geweest, want ik vond haar leuk. Echt leuk. En de seks was fantastisch. Met Ellie was het nooit moeilijk om me in het hele gebeuren te verliezen. Ze gaf zich helemaal, nam graag de leiding en nodigde je uit om hetzelfde te doen. Wat ik ook deed, maar niet zo vaak als zij. Misschien dat ik daarom alleen ben, omdat ik dat niet met anderen kan.
“Wie heeft je pijn gedaan, Ellie?” vraag ik haar, gebarend naar haar flink gehavende gezicht.
Mijn hart breekt als ik er naar kijk, maar tegelijkertijd maakt het een sprongetje in mijn borst. Zo blij ben ik voor haar, dat ze clean is!
“Ik doe geen aangifte, Louis. Het heeft geen zin.” Ze slikt en slaakt een zucht. “Fuck, mijn keel is droog. Mag ik wat water?”
Ik vul een glas met water en geef het aan haar.
“Dank je.”

Ik kijk naar haar mond. Haar mond is prachtig, zelfs al zijn haar lippen nu droog en gebarsten. Ik herinner me nog hoe het was om die te kussen, hoe dat voelde. Ze drinkt het glas leeg en geeft het zwijgend aan me terug.
“Het was niet als inspecteur dat ik je die vraag stelde”, zeg ik, “maar als vriend, dat bedoel ik… eh… ik wilde gewoon weten of het iemand was die je kent, of niet.”
Ellie aarzelt. Ze bijt zachtjes op haar onderlip.
“Ik weet niet wie het was”, zegt ze, de stilte doorbrekend. “Ik kwam van bij een klant. Het was laat, na twaalven en opeens waren daar twee gasten. Iets hards raakte me in mijn gezicht. Op mijn hoofd. Ik weet het niet meer. Toen ik bijkwam lag ik hier. Maar ik wist niet dat je bij de politie bent gegaan, dus dat is niet de reden waarom ik naar jou heb gevraagd.”
Ik frons en mijn voorhoofd rimpelt zich. Waarom dan wel? Dat vraag ik me in gedachten af, maar van alles wat ze net zei, is het toch een ander woordje dat blijft hangen.
“Een klant?”
“Daarom doe ik geen aangifte.” Ze aarzelt even voor ze verder gaat met praten. “Ik ben een dominatrix. Het is niet heel erg illegaal wat ik allemaal doe, maar het is iets wat ik – op mijn klanten na - met niemand deel, ook niet met de belastingdienst.”

Ze was dominant in bed, ook toen we nog samen waren. Ik vond dat cool van haar, dat ze durfde zeggen wat ze wilde doen. Hoe ze het wilde hebben. Ik schonk het haar met plezier. Ik zei het al. Ik vond Ellie echt leuk.    
“Sara is de enige die weet wat voor soort werk ik doe en zij doet een opdracht in het buitenland. Ze is model. Ik heb weinig vriendinnen, Louis, en nog minder mensen kennen mijn adres. Jij bent de enige die me nog een kaart stuurt met mijn verjaardag. Sara doet niet aan kaarten. Maar nu… die lui hebben mijn handtas, er zaten dingen in die… wat als ze naar mijn flat zijn gegaan? Ze hebben mijn sleutels en alles.”
“Wanneer mag je naar huis?”
Ze haalt haar schouders op.
“Weet ik veel. Maar snel denk ik. Ze zeggen me hier niets.”
“Omdat je niet met hen praat”, kaats ik terug. “Ze denken dat je hersens beschadigd zijn.”

Eindelijk kan er een glimlach af. Haar ogen lichten op. Ik heb zin om haar gezichtje in mijn handen te nemen en te zeggen dat het allemaal goed komt.
“Wat is er?” vraagt ze.
“Niets”, zeg ik. “Je kunt wel effe bij mij terecht. En ik zal een slotenmaker bellen. Voor nieuwe sleutels. Dat is een voordeel van agent te zijn, dan kan je dat soort dingen regelen.”
“Er zijn wel meer voordelen”, reageert ze.
“O ja?”
“Dat uniform.” Ze lacht haar tanden bloot. “Het staat je fantastisch.”
 
De eerste week dat ze bij me logeert draai ik nachtdiensten. Ik huur al enkele jaren een kleine rijwoning, met een mini-tuintje. Mijn zus heeft me geholpen met de inrichting. Dat verklaart de vrouwelijke toets, hier en daar.
Ellie en ik zien elkaar niet veel die eerste week, vooral omdat ik overdag zo veel mogelijk probeer te slapen. Ik zorg ervoor dat de koelkast goed gevuld is en heb wat persoonlijke spullen opgehaald uit haar flat. Er is daar ingebroken, zoals we allebei hadden verwacht. Het is er een slagveld, maar dat heb ik Ellie niet verteld. De slotenmaker komt woensdag, het schoonmaakbedrijf één dag later.  Vandaag is het dinsdag en ik heb een paar dagen vrij genomen. Om wat bij te slapen en er met Ellie over te praten.

“Mag ik blijven tot Sara terug is uit Italië?” vraagt ze me.
“Natuurlijk mag je dat. Je mag blijven zo lang je wilt.”
We zitten aan de ontbijttafel. Ze kijkt me aan en ik wend als eerste mijn blik af. Ze is aan de beterhand en ziet er bijna uit als haar oude zelf, zo mooi als de dauw op het gras. Mijn ogen kijken nu naar haar mond. Roze en verrukkelijk. Naar de lijnen van haar hals, en naar haar beha-loze borsten en hoe die zich aftekenen onder het oude shirt waar ze in slaapt. Ze heeft een prachtig stel tieten. Altijd gehad. Ik stel me voor dat ik mijn handen onder dat shirt laat glijden en die borsten in mijn handen neem. Ik stel me voor hoe het zou voelen om er zachtjes in te knijpen. Of iets minder zachtjes, want dat vond Ellie ook lekker.

“Soms kan ik nog niet geloven dat je dit voor me doet”, zegt ze opeens. “En je hebt niet eens geprobeerd om me te neuken. Ik had dat eigenlijk wel verwacht, want ik weet dat je het graag zou willen.”
“O? Weet je dat?”
Ze knikt. Haar glimlach is betoverend. De manier waarop ze me nu aankijkt is dat nog meer. De uitdrukking op haar gezicht is zo lief en uitnodigend dat ik er helemaal warm van word.
“Je durft niet omwille van wat ik doe”, zegt ze. “Omdat je bang bent om mijn gevoelens te kwetsen. Je weet dat ik mijn geld verdien met seks, dus wil je niet dat ik denk, dat jij daar misbruik van zou willen maken. Noch wil je dat ik me verplicht zou voelen om seks met jou te hebben. Dat ik het ook graag zou willen komt niet eens bij je op.”
“Jawel”, flap ik eruit, in de verdediging gaand.
Ze heeft me precies waar ze me wil hebben. Ik herinner me haar niet zo listig, verdorie. Ik eet uit haar hand en ze weet het!

Ze ziet de uitdrukking van opperste verwarring om mijn gezicht en schiet in de lach. Het is alsof ik me koester in het licht van de eerste lentezon en na al die jaren voel ik me weer als de zielsgelukkige achttienjarige knaap, die aan deze prachtige meid zijn maagdelijkheid verloor. En zijn hele hart erbij overigens.
“Je schreef wel dat je me had vergeven voor vroeger”, fluistert ze, plots ernstig. “Maar echt zeker weten doe je het nooit. Dacht ik. Ben je lang boos op me geweest?”
Ik schud mijn hoofd. “Ik was veel te verdrietig toen ik hoorde met wie je allemaal had geneukt. Het was misschien de schuld van de drank en die stomme pillen, maar ik kon het gewoonweg niet geloven. En daarna… ach, voor ik het wist was er die eerste missie in Afrika, die was zo zwaar, ik had geen tijd of energie meer over om boos op je te zijn.”
“Het spijt me”, zegt ze. “Het spijt me dat ik je zoveel pijn heb gedaan. Je verdiende dat niet. Eh… je weet wat voor werk ik tegenwoordig doe… Vind je dat niet pijnlijk, gezien ons verleden en zo?”
“Nee, joh. Ik ben agent, dus ik vind het niet geweldig, maar het is alleen maar werk, toch?”

Ze haalt diep adem en knikt bevestigend. Ja, dat is het. Meer niet, dat zegt haar blik. Met een glimlach op haar mooie lippen staat ze op van haar stoel. Ze trekt het shirt over haar hoofd. Haar mooie tieten rijzen, en dalen. Ik kijk er naar, hoe ze daar hangen. Het is zo banaal en tegelijkertijd razend opwindend. Ze draagt een zwart onderbroekje. Grijnzend komt ze op mijn schoot zitten. Ze kust me vol op mijn mond en we zijn vertrokken voor een lekkere lange tongzoen. Tegen de tijd dat we daarmee klaar zijn, ben ik zo hard als beton.
Dan krult ze haar vingers rond mijn nek, buigt zich naar me toe en fluistert in mijn oor: “Ik ben zo blij dat je gekomen bent, naar het ziekenhuis. Ik zag je daar in die zetel zitten en ik voelde me weer helemaal zoals vroeger. Het leek alsof de school net uit was en jij langskwam. In mijn altijd lege huis. Weet je nog?”
“Hhhmm. Ja, dat weet ik nog, maar nu ben jij hier, in mijn altijd lege huis.”
Ik zie de vragen branden in haar ogen, maar ik heb geen zin om haar antwoorden te geven. Ik ken de vragen. Ze wil weten waarom mijn huis leeg is? Waarom ik nog altijd alleen ben? Ik heb zin om haar stevig beet te pakken, om haar te knuffelen en te zoenen. Om haar borsten in mijn mond te nemen, één voor één en om dan langzaam op haar tepels te sabbelen. Want zij is het antwoord. Ellie is de reden waarom. Op dit moment is mijn huis niet leeg en mijn hart ook niet, het is helemaal gevuld. Nu bruist het van leven!

Niet zo lang geleden bezocht ik een aquarium in Atlanta. Ik was een week in Amerika voor een cursus. Daar in dat aquarium zag ik een walvishaai, een magnifiek dier. Angstaanjagend groot en tegelijkertijd compleet ongevaarlijk. Als dat dier al eens een mens doodt, gebeurt het per ongeluk. Een verkeerde beweging met die enorme staart en het is einde verhaal. Ik weet dat Ellie mijn walvishaai is, ze kan alle botten in mijn lijf breken met één uithaal van haar staart, zelfs per ongeluk, maar ik ben bereid om dat risico te nemen. Zo lang ik leef, zal Ellie nooit nergens naartoe kunnen. En nu is ze hier, op mijn schoot, en dat is precies waar ik haar wil hebben. Mijn hand glijdt onder het elastiek van haar slip, zoekend naar de vochtige warmte van haar kut. En vochtig is die.

Ellie hapt naar adem. Ze zuigt op haar tanden en begraaft haar hoofd in mijn hals. Haar hele lichaam verstijft wanneer ik de grote lippen van haar kut en haar gevoelige clit zachtjes en plagend begin te strelen.
“Hhhggg… Oh! Louis… Louis…” Ze kreunt mijn naam terwijl ik mijn vingers verder hun plagende werk laat doen. Ik weet nog altijd wat ze fijn vindt en wat ze héél fijn vindt. “Fuck, Louis! Ja! Oh god…”

Nadat ze is klaargekomen houdt ze me in een stevige omhelzing. Het voelt alsof ze me nooit meer los wil laten. Mijn mond is vlakbij haar oor en ik fluister erin: “Zoals vroeger?”
Ze brengt haar hoofd iets naar achteren zodat we elkaar kunnen aankijken. En dat kunnen we. Het is moeilijk om iemand langer dan enkele seconden in de ogen te kijken, maar niet als je elkaar graag ziet. Dan kan je blijven kijken.
“Alleen als jij het ook wilt”, fluistert ze terug.
“Wat denk jij?”
Ellie lacht haar witte tanden bloot. Haar ogen lachen mee, haar hele gezicht lacht mee. Ze weet nog hoe het was als we met elkaar speelden, hoe fantastisch dat was.
“Heb je jouw eigen handboeien, als inspecteur bij de politie?”
“Ja”, zeg ik. “Ja, die heb ik.”
Ze laat zich van mijn schoot zakken, trekt haar slip uit en kijkt me aan met een blik die zegt: ‘waar wacht je dan op? Haal ze en laten we spelen!’
Goh, wat hou ik van die blik. Zonder mijn ogen van haar naakte lichaam af te wenden, sta ik op van de stoel waarop we zaten. Ze is zo mooi, ik moet er gewoon iets van zeggen, ik kan niet anders.
“Je bent prachtig, Ellie”, zeg ik. Mijn stem klinkt wat hees. “Je bent nog mooier dan ik me herinner, weet je dat? En dan heb ik het over de mooiste herinneringen van mijn leven. Dat wil wat zeggen, hoor!”

Ze glundert terwijl ze mijn complimentjes over zich heen laat komen. Haar blik dwaalt af naar de ‘tent’ in mijn pyjamabroek. Ze glimlacht bij de aanblik van mijn harde pik en hoe die het katoen naar voren duwt. Haar hand reikt ernaar en ze aait er zachtjes overheen zonder iets te zeggen, wat mij een beverige zucht ontlokt. Mijn adem stokt, mijn pik beweegt. Hij beweegt van pure blijdschap en ik kan niet meer nadenken, alleen mijn pik bestaat nog, alleen mijn pik en de verrukkelijke vrouw die hem liefkoost.
“Mmmhhh… oh, Ellie… oh, meisje… Hhhggg…”
Ze blijft me plagend strelen. Haar vingers spelen met mijn stijve paal, dwars door het dunne katoen heen en het voelt alsof mijn pik onder hoogspanning staat.
“Hij is zo hard”, zegt ze en ze grinnikt erbij. “Ik heb dit gemist, Louis. Ik heb ons gemist. Niet altijd, maar wel toen ik weer mezelf was, de hele tijd daarna eigenlijk, als ik eerlijk ben.”
De tijd bevriest. Als in een droom zie ik hoe ik haar gezicht tussen mijn handen neem, hoe ik haar dikke blonde haar tussen mijn vingers voel terwijl ik me naar haar toe buig om haar te kussen. Het is alsof we elkaar terug voor het eerst kussen, op die novemberdag die mijn leven voor altijd veranderde. Want het was nooit meer zoals het met Ellie was. Nooit meer.

Ik draag de handboeien. Zo was het toen en zo is het nu. Ellie houdt ervan om de totale controle te hebben. Ik vind het helemaal niet erg om mezelf aan haar over te leveren. Er is vertrouwen tussen ons. Soms ben ik haar schaduw, soms is zij de mijne. We koesteren ons in elkanders licht, zo simpel is het. We zijn allebei naakt en ze verwent me met haar handen. Mijn beenharde pik glanst van het glijmiddel waar ze hem al minutenlang mee aan het plagen is. Ik sta  op het punt om haar om genade te smeken, om er alsjeblieft mee te stoppen voor ik het niet meer kan houden, voor ik begin te spuiten en mijn kwakje op haar handen belandt.

“Ach, arme jongen”, zegt ze. Ze glimlacht breed. “Hij staat op ontploffen, hé?”
“Hhhmmm… kan je dat zien?”
Ze knikt. Ze veegt haar glibberige handen af aan haar heupen en kijkt naar mijn overeind staande paal.
“Hij is zo dik”, zegt ze onnozel, “ik herinner me hem niet zo dik. En je eikel, die lijkt wat op een pruimpje. Een mooi paars pruimpje.”
Ik schiet in de lach. Ze wil me afleiden en het lukt. Herejeezes, wat hou ik van deze vrouw! Ze is alles wat iemand zich kan wensen. Ze is volmaakt in haar onvolmaaktheid. Ze is grappig en lief. Ze is sexy en stout. En ze is van mij!
“Tieten of kut?” vraagt ze.
Opnieuw moet ik lachen.
“Dan kies ik kut”, zeg ik, met vochtige ogen, want middenin ons spel heeft ze me ook op een andere manier te pakken. Ik ben ontroerd, ik weet niet waar het precies vandaan komt, dat gevoel, maar het is er. Mijn ribbenkast lijkt plots te klein voor mijn hart. Ik denk dat dit liefde is, dat liefde zo voelt. Als dit.

“Hé, wat is er?” vraagt Ellie. De emoties moeten op mijn gezicht te lezen zijn. “Wat is er?”  
“Niets”, zeg ik, “of jawel, er is wel iets… het spijt me, Ellie, maar ik hou van je.”
“Waarom spijt je dat? Ik hou ook van jou, gekkie!”
We kussen elkaar en deze keer is het een kus die iets bezegelt. Mijn mond is de stempel, haar mond is de zegel. Of omgekeerd, want per slot van rekening ben ik degene met handboeien om. En als onze monden zich van elkaar losmaken, stelt Ellie de vraag opnieuw:
“Tieten of kut?”
 “Ik blijf bij mijn keuze”, antwoord ik vrolijk.
Ze knikt en met een twinkel in haar ogen biedt ze me haar kut aan. Ik nestel me – zo comfortabel als dat gaat met een stel handboeien om – tussen haar lichtjes gespreide benen en snuif haar geur op. Ik lik mijn lippen en verheug me op de eerste likjes, op de eerste kreuntjes en het eerste rijzen van haar heupen. Ik vind het heerlijk als ze dat doet. Het is een gebaar dat schreeuwt om meer, om niet te stoppen waarmee ik bezig ben.

Natuurlijk plaag ik haar op die manier. Uiteraard stop ik op een moment dat ze dat absoluut niet wil. En dan gebeurt het, dan rijzen haar billen naar omhoog, en spreidt ze haar benen nog wat weider uit elkaar. En dan lijkt het alsof die prachtige, dik opgezwollen, glinsterende kutlippen me smekend toeschreeuwen. Dat ze nog een lik willen! Nog een aai over die clit! Nog een tik, recht erop en niet zo zacht!
Ik neem haar helemaal in mijn mond. Ik zuig haar op en rek haar uit. Mijn tong glijdt in haar zoute glibberige kut naar binnen en prikt nog meer gaatjes in haar ziel. Ik hoor haar zachtjes kreunen. Haar genot vult mijn leegte. Ze bereikt haar hoogtepunt, maar er komen er vast nog wel een paar bij. Mijn tong vertraagt. Mijn vingers schieten te hulp. Ik gun haar geen rust, of weinig. Een beetje. Ik ben binnen en ik hoop dat het genoeg is. Nee, ik weet dat het genoeg is. We weten het allebei.

© Malach, 2020