Een goede oude vriend van mij schreef mij vanuit de gevangenis in San Lucas di Ocampo in het hart van Mexico. Ik had hem gevraagd waarom ik nooit meer iets van hem hoorde en hij schreef een uitgebreide verklaring. Dat verhaal schokte mij zeer en ik vroeg toestemming om dat in verhaalvorm te publiceren. Een voorwaarde was dat ik niet zijn naam zou noemen omdat hij bevreesd was voor een wraakactie op zijn familieleden. Erewraak spreekt ons nuchtere Hollanders niet aan, maar in Mexico ligt dat anders.
Jaren vijftig van de vorige eeuw; dit zijn de woorden van een veroordeelde.
Mijn hart klopte sneller, het moment waarop ik gewacht had was bijna aangebroken. Ik klopte op de deur en wachtte. Trage schuifelende stapjes hoorde ik voordat de deur geopend werd.
“Ja, wat wilt u?” vroeg ze.
Ik zei niets maar keek haar aan.
"Oooh," riep ze en hield een hand voor haar mond om haar ontsteltenis te verbergen.
Even later omhelsde ze mij. Ik nam haar in mijn armen en drukte mijn gezicht tegen haar gezicht. Het dikke zwarte haar rook nog net zoals een jaar geleden toen ik haar noodgedwongen moest verlaten om terug te gaan naar Nederland.
“Je bent groot geworden,” zei ik.
“Ik kan het niet geloven, je bent echt terug gekomen.”
“Dat had ik toch beloofd.”
De nacht voor ik vertrekken moest hadden we voor het eerst samen geslapen. Ze had het gewild, ze had mij vastgehouden en haar benen om mij heengeslagen.
“Ik wil je, ik wil je,” had ze gezegd,
“Ik wil je ook.”
Langzaam was ik in haar gedrongen, verrast dat een maagd zo nauw zou zijn. Een Mexicaans meisje, zestien jaar, klein en tenger, had die nacht drie keer mijn zaad ontvangen. Herhaaldelijk zei ze dat ze van mij hield. Die laatste keer vlak voor ik weg moest was ze wijd open en heel nat geweest.
“Ik wil jouw baby,” had ze gezegd.
“Nee, je bent te jong,” zei ik.
Dat was meer dan twee jaar geleden. Nu stonden we tegenover elkaar en probeerden de vroegere gevoelens op te roepen. Hield ik nog van haar? Hield ze nog van mij? Hoe zag haar leven eruit? Was ze vrij? Waar werkte ze? Wie waren haar vriendinnen, en vooral, wie waren haar vriendjes?
“Ik kan het niet geloven. Je bent terug. Wat wil je? Wat ga je doen?”
Ze hield haar armen om mij heen maar ze keek een andere kant op. Toen ze mij aankeek zag ik tranen.
“Lo siento mucho mucho, I’m so sorry,” zei ze. De tranen stroomden over haar wangen. “I’m so terribly sorry,” bleef ze herhalen.
“Te quiero mi querido, I want you my darling,” zei ik.
"Wil je mij echt nog?" wilde ze weten.
“Ja, natuurlijk, ik heb geen meisje meer gehad sinds onze laatste keer.”
Ze antwoordde niet maar liet mij binnen. Ze nam mij bij de hand en trok mij mee de trap op naar de bovenverdieping, waar haar kamertje was.
In plaats van dat gezellige kleine kamertje ging ze kamer van haar ouders in. Daar nam ze mijn beide handen in haar handen en keek mij met een ernstige uitdrukking op haar gezicht aan. Het was of ze wachtte op inspiratie, het goede moment.
“Ik moet je iets vertellen.”
Tranen zag ik en droefenis in haar ogen.
“Ik ben zwanger.”
De schok had niet harder aan kunnen komen.
“Ik had niet verwacht dat je terug zou komen.”
Ik had wel gezegd dat ik terug zou gaan en haar weer ontmoeten. Ze liet zich omhelzen en drukte haar gezicht tegen mijn borst. Ik huilde ook en luisterde naar wat ze zei.
“Hij is lief voor mij en erg zorgzaam, maar ik hou niet van hem zoals ik van jou houd. Hij wilde zo graag een kindje. Ik heb het lang uitgesteld omdat ik hoopte dat je terug zou komen.”
“Hoe ver ben je?”
"Een paar weken. Hij was zo lief voor me. Hij smeekte mij om het te laten gebeuren. Ik voelde zijn liefde voor mij. Ik heb hem alles gegeven. Drie keer heeft hij mij genomen, drie keer heel diep in mij. Ik wist zeker dat ik zwanger zou worden.”
“En nu?” vroeg ik.
“Kleed je uit. Ik wil nog één keer met jou. Wil je?”
Ja, ik wilde wel,ook al zou het de laatste keer met haar zijn.
“Kleed me uit, doe met me wat je wil, het maakt niet uit hoe. Ik begrijp dat je mij nu een hoer vind. Neem me dan ook als een hoer, alles is goed.”
“Ik vind je geen hoer. Ik ben dankbaar dat je zo lang gewacht hebt en ik wil met je vrijen en alles om ons heen vergeten. Ik heb er twee jaar naar uitgekeken."
"Waar zijn je ouders?"
"Hij heeft een appartement voor hen gekocht en wij hebben dit huis genomen."
“Ben je getrouwd?”
Ze zuchtte diep en aarzelde even. “Nee, ik wachtte op jou.”
“Hoeveel tijd hebben we?”
“Hij komt pas over twee dagen thuis.”
Ik begon haar uit te kleden. Toen ze naakt voor mij stond zag ik haar zoals ik mij haar herinnerde. Ze was niet veel veranderd. Ik deed haar broekje uit en drukte mijn oor tegen haar buik. Diep snoof ik de geur van haar warme poes op. Zacht kuste ik het spleetje. Mijn spleetje, dacht ik.
Ik werd een beetje agressief, ik zou haar neuken zoals ze nog nooit geneukt was en ook nooit meer geneukt zou worden. Toen ik ging staan liet ik mijn broek en slip zakken. Ik trok mijn sokken uit en gooide mijn hemd en shirt af.
“Je horloge,” zei ze.
Dat herinnerde zij zich nog. Ik wilde alleen vrijen zonder iets aan mijn lijf. Ik deed het af en liet het op mijn kleding vallen.
Ik was gereed voor haar, mijn trots was tot barstens gezwollen en keihard. Ik nam haar in mijn armen en trok haar tegen mij aan. Ze keek op en ging op haar tenen staan zoals we vroeger ook deden als ik haar staande wilde nemen.
“Kijk me aan.”
Ze keek mij aan. Langzaam drukte ik mijn eikel tussen de lipjes en verder, diep in haar hete vagina.
“Oooh god, I love you,” zei ze.
Langzaam en intens neukten we. Elke beweging wel overwogen.
“So good,” hoorde ik haar zeggen.
Ik kon de zachte ronding van haar zwangere baarmoeder voelen.
“I love you, I only love you. I am so sorry.”
Twee jaar uitstel deed zich gelden. Ik kwam klaar als een vulkaanuitbarsting. En daarmee was het niet gedaan. Schijnbaar niets kon mijn stijve verslappen. Ik kuste haar en ging door, haar armen in een houdgreep, haar benen om mijn middel.
“Come, come please, come once more.”
“My darling,”
“My love,” Ze keek mij aan en streelde met haar vingers mijn gezicht. “Je mag altijd bij mij komen.”
Dat waren haar woorden toen ik mijn handen om haar keel klemde en zacht drukte. Ik keek in haar ogen. Geen spoor van angst te ontwaren. Haar adem stokte, met wijd open ogen keek ze mij aan. Haar lijf schokte en schokte, en stopte met schokken. Mijn stijve werd harder. Ik stootte opnieuw. En opnieuw, sneller en sneller, in het bewegingloze lijf.
“Mijn schatje, ik hou van jou.”
Voor een laatste keer kwam ik klaar en sloot zelf huilend haar ogen.
De pijn van de liefde heb ik haar bespaard. Het was het enige fatsoenlijke dat ik kon doen.
© Miel 2021
