Linda's wedergeboorte (9)

Deel 2

Linda voelde haar hoofd rood worden en bedekte in een snelle beweging haar blote borsten. Ze probeerde iets te zeggen, maar haar keel zat dicht van angst. De man hield een geweer vast en richtte dat losjes op de twee meisjes. Annemiek had haar borsten ook bedekt met haar handen en zag al even rood als haar vriendin. Ook zij probeerde iets te zeggen, maar meer dan een raspende kreun kwam er niet over haar lippen. De man deed een stap opzij en greep met een hand twee handdoeken. Die wierp hij naar het bubbelbad.
"Afdrogen en dan naar beneden. Ik wacht in de woonkamer op jullie."
Hij pakte snel hun kleren en verdween. Linda en Annemiek keken elkaar aan. Angst snoerde hun kelen dicht. Annemiek zuchtte als eerste en stond op.
"Nou, die geilaard weet het wel te brengen."

Vijf minuten later stonden ze zwijgend in de woonkamer. De man zat in een grote stoel met het geweer naast hem. Hun kleren lagen op een hoopje naast het geweer. Allebei hielden ze een hand voor hun kruis en een arm over hun borsten. En beide waren rood, angstig en keken naar hun tenen. De stilte werd alleen gebroken door een oude klok die ergens luide tikken gaf. Linda was eerst bang dat hij dat geweer zou gebruiken, maar die angst ebde langzaam weg. Ze wist niet goed wat hij zou doen, maar ze dacht dat hij de politie wel zou bellen. Haar ouders zouden een beroerte krijgen en ze mocht vast de rest van haar leven het huis niet meer uit. Maar naarmate de stilte langer duurde, begon ze te hopen dat hij hun alleen een standje zou geven. Het was al vernederend genoeg dat ze naakt voor die onbekende man moesten staan. In stilte verwenste ze weer haar vriendin en zichzelf. Dit zou ze nooit meer doen.

Plots keek Annemiek brutaal naar de man. "En nu? Ga je de politie bellen?"
De man zweeg.
"Of moeten we een showtje opvoeren? Je vond het zeker wel lekker geil hè?"
Het zwijgen van de man scheen haar aan te moedigen en ze werd brutaler. Ze liet haar handen naast haar lichaam vallen en keek brutaal op.
"Nou? Kijk maar goed hoor."
Uitdagend deed ze haar benen iets uit elkaar en liet haar handen over haar lichaam glijden.
"En? Wat zeg je nu?"
De man knikte met een glimlachje. "Ik zie een meisje dat erg brutaal is. Je spreekt voor je wat gevraagd wordt. Je toont geen respect voor mij, je vriendin of jezelf en met je brutale gedrag maak je het jezelf alleen maar moeilijker."
Annemiek hapte even naar adem en wilde wat zeggen.

De man hief een arm op. "Stil. Vanaf nu geen woord meer, tenzij ik je een directe vraag stel. Je hebt al problemen genoeg."
Ze sloot haar mond. De man pakte het geweer op en streek even over de lange loop.
"Jullie hebben jezelf schuldig gemaakt aan inbraak, insluiping en vernieling. De politie weet daar wel raad mee, meisjes, als ik besluit ze te bellen."
Die woorden deden de hoop bij Linda oplaaien. Misschien alleen maar boze woorden van die onbekende man.
Hij wees op haar. "Doe je handen naar beneden."
Linda aarzelde even, maar liet toen haar armen vallen.
"Hoe heet je?"
Ze fluisterde haar naam.
"Harder, ik versta je niet.”
"Linda, meneer."
"Goed, ga op de bank zitten."
Hij wees opzij. Daarna keek hij naar Annemiek.
Ze wachtte niet af en sprak meteen met een brutaal stemmetje: "Ik heet Annemiek."
De man stond op. Met een boos gezicht keek hij naar haar. Linda zag het en verwenste haar vriendin weer. Ze maakte het inderdaad alleen maar erger.

De man stapte ineens op Annemiek af en greep een arm. Met zijn vrije hand haalde hij iets uit zijn jaszak en Linda hoorde een metalen klik. Annemiek worstelde, probeerde los te komen. Maar de man was veel sterker. Nog een paar metalen klikken en ze lag op het tapijt, met een stel handboeien om haar polsen en enkels. Snel bukte de man en deed iets in haar mond.
"Zo. Dat is beter. Wie niet luistert, moet maar voelen."
Met grote ogen keek Linda naar de man en naar haar vriendin. Die kronkelde, worstelde en gromde in de doek in haar mond. Ergens vond ze het opwindend. Stiekem wilde ze dat ook wel. Ze schrok van haar gedachten. De man keek opzij en glimlachte naar haar.
"Jij bent tenminste wat slimmer, Linda."
Ze knikte werktuigelijk. Op zijn bevel stond ze op en liep naar de eettafel.
"Ik kan nu de politie bellen."
Ze knikte met haar ogen gericht op haar tenen.
"Maar ik weet hoe dat gaat. Ze zullen jullie ouders bellen en dan zit je in grote problemen. Volgens mij weten ze niet wat jullie hier uitspoken, nietwaar?"
Ze schudde haar hoofd, angstig nu.
"Ik weet een betere straf. Een pak slaag op jullie blote billen. Ga met je buik op tafel liggen en doe je benen wat uit elkaar."
Linda rilde van angst. Maar ergens besefte ze dat ze wilde gehoorzamen. En het alternatief, de politie, was nog erger. Ze bukte over de tafel. De eerste klap op haar billen kwam onverwacht. Ze kreunde van de pijn en wilde zich oprichten.
"Blijf liggen, je krijgt er nog negentien. Tel maar hardop mee."
Weer sloeg de hand toe, nu op haar andere bil. Ze kermde.
"Wel?"
Aarzelend kwam het antwoord. "Twee."

De volgende tikken waren hard genoeg om haar tot tranen te brengen. Huilend, kermend en kronkelend telde ze mee. Bij vijftien hield de man op. Een tikje verbaasd voelde ze hoe zijn hand over haar billen gleed, ze zachtjes masseerde. Een vinger gleed langs haar bilnaad, steeds verder naar beneden. Het gaf haar een rilling van genot.
"Hmm, volgens mij vind je dit niet zo erg als je zelf denkt."
Ze wist niet wat hij bedoelde en hoopte dat de laatste vijf tikken niet meer kwamen. Maar helaas. De hand sloeg weer hard op haar billen en met een brekende stem telde ze mee. Bij twintig hield de man op en trok haar bij de heupen overeind.
"Goed zo, pak nu je kleren en doe ze aan. Ga daarna op de bank zitten."
Haastig deed Linda wat hij zei. Haar billen gloeiden en haar wangen waren nat van de tranen. Maar ze voelde ook hoe haar tepels overeind stonden. Verward, vol schaamte en met trillende vingers kleedde ze zich aan. Ze keek toe hoe Annemiek hetzelfde lot moest ondergaan als zij; tegenspartelend, grommend en kermend. Linda voelde de pijnscheuten in haar billen, het leer van de bank verkoelde niet. Annemiek telde niet mee, wat haar op vijf extra slagen kwam te staan.
"Stommeling," mompelde Linda.

Ze wilde weg, naar huis en in haar eigen bed liggen. Hoe eerder de man tevreden was, hoe sneller ze weg waren. Maar Annemiek bleef tegenspartelen. Linda geloofde niet dat hij de politie zou bellen. De man zuchtte, gebaarde naar Linda en beval haar de handboeien te pakken. Ze schudde haar hoofd. Boos keek de man naar haar, terwijl haar vriendin vruchteloos spartelde in zijn stevige greep. Ze zuchtte en gehoorzaamde toen toch maar. De man glimlachte naar haar en klikte de polsen van Annemiek aan de tafelpoten.
"Zo, blijf jij nu maar even rustig liggen. Denk goed na. Als ik zo terugkom, kun je kiezen uit twee dingen. Of je telt netjes hardop mee, of ik bel de politie."
Hij trok Linda mee naar de gang. Ze durfde nog nauwelijks naar haar tenen te kijken. Zou Annemiek eindelijk beseffen dat het maar het beste was om die billenkoek gewoon te ondergaan? Zij had net zulke strenge ouders als haar die van haar. Haar vader was zelfs een politieman!

Ze schrok op toen de man haar een vraag stelde. "Watblief?"
"Ik vind het niet leuk om mezelf te moeten herhalen, Linda."
Ze kleurde weer. "Sorry, meneer."
"Wiens idee was het om hier in te breken?"
Ze aarzelde.
"Ik snap het. Je vriendin heeft je overgehaald."
Ze knikte schuw.
"Doen jullie dat vaker?"
"Nee, meneer, niet in een huis tenminste."
De man knikte even en tikte toen op haar billen. Linda voelde ze weer gloeien.
"Ik hoop voor jou dat je vriendin verstandig wordt. Ik had jullie met een pak billenkoek naar huis laten gaan, maar als ze zo halsstarrig blijft, heb ik geen keus. En dan sleept ze jou ook mee."
Ze knikte en flapte eruit dat ze dat zelf ook dacht.
"Ja, meisje, dat dacht ik al. Je bent slimmer dan die Annemiek. Ga naar de keuken en pak daar maar iets te drinken."
Ze snapte het niet. Eerst was hij boos, gaf haar ongenadig op haar blote kont, en nu mocht ze zomaar in de keuken iets te drinken pakken? Ze kon zo weglopen, door de achterdeur en weg zijn voor iemand iets merkte. Misschien moest ze dat doen. Dan was ze thuis voor de politie kwam, want Linda geloofde niet dat haar vriendin zou toegeven. Ze stapte al bijna de bijkeuken in toen ze stopte. Nee, dat kon ze eigenlijk ook niet maken. Ze hadden het samen gedaan. Dus moesten ze ook samen gestraft worden als de man de politie zou bellen.

Ze legde haar hand op de deurklink. Een moment wilde ze weggaan, wegsluipen. Ze had de deurklink nog vast, zag ze. Snel liet ze hem los.
"Nee, samen uit, samen thuis," mompelde ze en haastig liep ze terug naar de woonkamer. Net op tijd om te zien en te horen dat Annemiek de man de huid vol schold. Linda voelde haar maag samentrekken. Nu zou hij de politie bellen. Ze moest zitten voelde ze en plofte in de grote stoel. Even kermde ze toen haar billen protesteerden tegen de ruwe stof van haar spijkerbroek. De man leek stoïcijns te wachten tot haar vriendin ophield. Zijn gezicht was een strak masker. Hij draaide zich om en keek haar recht in de ogen.
"Wie had gezegd dat je mocht zitten?"
Ze vloog overeind. Bang, onzeker en met het schaamrood op haar kaken. De blik van de man verzachtte iets.
"Waarom ben je er niet vandoor gegaan? Je had de kans in de keuken."
Ze schudde haar hoofd. "Samen uit, samen thuis," mompelde ze weer.

Hij hoorde het blijkbaar want een brede grijns trok over zijn gezicht. Abrupt liep hij weg van de tafel en nam Linda bij de arm. Hij leidde haar naar de grote leren bank en duwde haar omver.
"Je bevalt me wel, meisje. Je bent een stuk slimmer dan je vriendinnetje, en je bent ook nog erg loyaal. Dat is heel mooi van je."
Annemiek hield op met schelden.
"In tegenstelling tot je vriendinnetje, die niet schijnt te snappen dat een pak slaag te verkiezen is boven al die trammelant met de politie en jullie ouders." Hij haalde zijn schouders op. "Helaas laat ze me geen keus. Het spijt me voor je, Linda."
De man stapte naar de telefoon en toetste een nummer in. Een kort gesprek. Hij had twee inbreeksters betrapt. Of ze maar even langs wilden komen. Zwijgend
pakte de man de kleren van Annemiek op. Met een bruusk gebaar maakte
hij haar los en wierp de kleren op tafel.
"Aankleden en naast Linda zitten. Opschieten."

Hoewel de woorden tot haar vriendin gericht waren, rilde Linda bij de klank. Zelfs Annemiek zou gehoorzamen aan die stem. Haar vriendin zat nog niet of de man klikte een pols vast aan de leuning. Daarna draaide hij zich om en liep naar de deur.
"Meneer?" Linda's stem klonk beverig.
De man stopte, draaide zich om en keek haar aan met een blik die zowel vragend als bevelend was.
"Wilt u," ze slikte. "Moet ik geen handboei om?"
Annemiek keek verrast opzij. Linda voelde zich nog roder worden en probeerde haar tenen te doorboren met haar blik. De man lachte en met een paar stappen was hij bij haar.
"Samen uit, samen thuis. Ik begin je steeds aardiger te vinden, kleine Linda."
Ze voelde het als een compliment dat hij haar zo noemde en gloeide bijna van trots toen haar pols met een handboei vastgemaakt werd. Ze durfde niet naar haar vriendin te kijken die aarzelend met haar vrije hand door haar lange haren woelde.

Het wachten duurde lang. Linda zag op de klok dat er een half uur verstreek zonder dat de man terugkeerde. Haar gedachten draaiden constant om haar vader. Hij zou verschrikkelijk boos zijn en ze zou nooit meer het huis uit mogen. In haar fantasie werd het steeds erger. Haar vader was altijd erg streng geweest. Ze mocht nooit veel, moest zich altijd keurig gedragen. En als ze dat niet deed, kreeg ze huisarrest, of een paar tikken op haar billen. Net als die vreemde man gedaan had. En eigenlijk vond ze het inderdaad niet zo erg. Het was in elk geval beter dan dat haar vader het te weten kwam.

Ze schrok op uit haar gedachten toen Annemiek een kreetje slaakte. "Shit. Het is mijn vader!"
Ze zuchtte diep keek uit het raam.
"Ik dacht dat je pa bij de recherche zat?"
Linda keek opzij en zag de angst in de ogen van haar vriendin.
"Ja, dat zit-ie ook, ik weet niet waarom hij nu hier is. Ik ga dood!"
Linda moest onwillekeurig even glimlachen. Ja, als ze nu maar gedaan had wat die man vroeg. Maar daarvoor was het te laat. De bel klonk en ze hoorde zachte stemmen in de hal. Even later stapte de man de kamer in. Achter hem liep een agent in uniform en een lange magere man in een colbertje; Annemiek's vader.
Hij keek erg boos. "Dus dit spook je uit als wij denken dat je rustig ligt te slapen. Inbreken, vernielingen aanrichten. Welja, een heuse crimineel in de familie."
Voor de vader van Annemiek was dat het ergste wat hem kon overkomen. Linda voelde gewoon hoe haar vriendin in de bank wegdook. Ineens was het brutale meisje verdwenen en zat er een klein hoopje ellende naast haar. Ze kreeg medelijden met haar. De onbekende man tikte de rechercheur op de schouder en zei zacht dat hij eerst even wat met hem wilde bepraten. De agent kon wel op de meisjes passen. De vader van Annemiek liep mee, terwijl de agent op een stoel ging zitten en dreigend naar de twee keek.

Weer verstreek de tijd. De klok tikte ver weg de minuten af. Linda probeerde haar vriendin te troosten door haar arm om de schouder te leggen, maar die werd ruw opzij geduwd. Ze zuchtte en hoopte maar dat snel voorbij zou zijn. Het duurde te lang, dacht ze. Veel te lang. Die man hoefde alleen maar te zeggen wat er gebeurd was, toch? Dat hoefde toch niet zo lang te duren? Ze begon weer in cirkels te denken. Linda besefte dat ze allerlei rampen bedacht en dwong zichzelf aan iets neutraals te denken. Het lukte niet erg.

Ineens zwaaide de deur open. Met een klap belandde die tegen de muur en de meisjes schrokken recht. Op een gebaar van de rechercheur stond de agent op en liep naar de gang. De deur ging weer dicht. Linda en Annemiek keken elkaar aan. Allebei lazen ze de bange gedachten in elkaars ogen. Binnen een paar tellen vloog de deur weer open en de man stapte naar binnen. Hij ging in de grote leunstoel zitten. Linda probeerde iets te lezen van zijn gezicht, maar dat was gesloten. De vader van Annemiek kwam binnen en deed de deur dicht. Hij bleef staan en kruiste zijn armen over elkaar. Annemiek kromp ineen en ook Linda wist dat er nu een donderpreek kwam. Ze had het eerder gezien en gehoord. Maar ze keek verrast op toen de vader van haar vriendin met zachte stem begon te spreken. Niets over huisarrest, niets over celstraf of boetes. Alleen dat hij verwachtte dat beide meisjes de eerstvolgende zaterdag zich hier zouden melden. Hij zou Linda thuis afzetten en met haar vader praten. Op een knik van de rechercheur maakte de onbekende man hen los. Ze vertrokken snel, zonder verder nog een woord te spreken.

Deel 3

Linda verdroeg de storm thuis. Ze had verwacht dat haar vader boos was. Zelfs dat ze nog een pak rammel zou krijgen. Dat de vader van Annemiek met hem praatte hielp niet veel. Ze mocht voorlopig het huis niet meer uit zonder begeleiding. Ze zou afgezet worden voor school, opgehaald worden en ze moest maar goed nadenken over haar foute gedrag. En weer gloeiden haar billen.

De rest van de week ontweek Annemiek haar. Linda probeerde wel met haar te praten, maar elke keer liep haar vriendin van haar weg of ging ze ergens anders zitten. Ze gaf het na twee dagen op. Dan niet, dacht ze. Rotwijf. Al haar boosheid richtte ze op haar vriendin. Die had haar overgehaald, die had met haar stomme gedrag hen nog meer in de problemen gebracht. Maar zaterdag zouden ze weer naar die man gaan. Wat hij van hen verwachtte wist ze niet. Misschien wat klusjes in huis of de tuin doen, of zo. Ze wilde het niet, maar keek er toch naar uit. Misschien dat Annemiek dan wilde zeggen wat er met haar was. En, ze schrok zelf van de gedachte, misschien deed ze iets fout en kreeg ze weer tikken op haar billen. Ze sliep niet zo best, die week. Teveel om over na te denken.

Die zaterdagmorgen haalde de vader van Annemiek haar al vroeg op. Annemiek zat al met een boos gezicht op de achterbank en Linda's vader drukte haar nogmaals op het hart om vooral beleefd te zijn, een goed en net meisje te zijn. Ze knikte maar en hoopte dat alles snel weer gewoon werd. De auto reed rustig de straat uit.

De man wachtte hen op. Hij schonk koffie en thee, babbelde met de vader van Annemiek en eindelijk hoorde ze zijn naam. Iets dat klonk als Mekree. De meisjes moesten de lege glazen naar de keuken brengen en afwassen. Ze hoorden hoe Annemiek's vader afscheid nam en meneer Mekree stapte de keuken in. Zijn vriendelijke houding tijdens het koffiedrinken was verdwenen.
"Als jullie klaar zijn met de afwas, verwacht ik je in mijn studeerkamer. En niet treuzelen, daar hou ik niet van."
De meisjes knikten.

Zodra hij weg was vroeg Linda wat er met Annemiek aan de hand was. Ze kreeg een antwoord dat haar verraste. "Jij bent echt gek, dat je hem zomaar op je billen liet slaan. Je vond het volgens mij nog lekker ook! En daarna wilde je ook nog eens dat hij je vastbond. Stom wijf."
Linda kleurde een beetje. "En jij dan? Hij zei dat hij ons zou laten gaan na dat pak slaag. Had het maar gewoon gedaan, dan had ik nu geen huisarrest, hoefden we niet hier die stomme afwas te doen en wie weet wat hij ons nog meer laat doen. Mijn kont is nog rood van het pak slaag dat pa me gaf. Jij bent ook een stom wijf!"
Boos keken ze elkaar aan. Boos pakten ze afwasborstel en theedoek. Zwijgend deden ze het klusje.

"Maar waarom wilde je dat hij je vastbond?"
Linda zuchtte. "Ik dacht dat het dan voor jou minder erg zou zijn."
En ik vond het spannend, voegde ze er in gedachten aan toe. Annemiek scheen het te raden, want een ondeugend glimlachje verscheen op haar lippen.
"Hmm, voor de volgende spooktocht versier ik wel een stel handboeien."
Linda liet een kopje in het water kletteren. "Er komt geen volgende spooktocht meer. Ik heb er genoeg van. Ik wil dat niet meer!"
"Je wilt niet meer met me vrijen?"
Linda aarzelde. Dat was lekker, maar de rest? Ze voelde weer de tikken op haar billen.
"Ik wil best wel vrijen, maar niet meer zo stiekem in de nacht of zo. We kunnen toch ook overdag bij elkaar op de kamer komen?"
Annemiek lachte weer ondeugend. "Met onze vaders? Geen kans, Lin."
Ze wierp de borstel in de gootsteen, stapelde de laatste paar bordjes op en zuchtte. "Zo. Nu maar naar die vent toe."
Linda knikte en hing de theedoek op het haakje. Ze voelde haar hart in de keel kloppen terwijl de naar de studeerkamer liepen.

Op hun klopje op de deur werden ze binnengeroepen. De man zat achter een groot bureau en keek niet op toen ze binnenstapten. Annemiek werd meteen ongeduldig, ze wilde wat zeggen, maar Linda hield haar tegen. Het duurde een paar minuten voor de man opkeek. "Mijn naam is McRay." Hij sprak het langzaam uit, alsof hij gewend was dat mensen het niet goed verstonden. "Ga zitten."
Ze deden het. McRay pakte een grote sigaar uit een kist op het bureau en draaide die in zijn hand rond.
"Ik ga ervan uit, dat jullie beseffen dat inbreken niet zo slim is. Vooral als er iemand in dat huis is."
Annemiek haalde bijna onmerkbaar haar schouders op. Linda knikte.
"Ik geloof dat ik wel weet waarom jullie dat deden." Hij zweeg en stak de sigaar aan. "Spanning, samen stiekem stoute en lekkere dingen doen. Ik heb er geen moeite mee dat jullie dit deden, maar wel dat jullie vergaten dat er regels zijn. En die kun je niet ongestraft overtreden."

Linda kreeg een kleur, ze voelde het. Gelukkig was dat niet zo goed zichtbaar in het gedempte licht van de kamer. De man leek direct tot haar te spreken, ook al keek hij naar Annemiek. McRay keek even naar het puntje as aan zijn sigaar.
"Wat jullie nooit mogen vergeten, is dat die regels er niet voor niets zijn. Mensen houden er niet van als twee jonge meiden hun huis binnensluipen en in bad gaan. Mensen houden er ook niet van als jonge meiden onbeleefd en brutaal zijn."
Nu kleurde Annemiek. Ze wist dat hij het over haar had, ook al keek hij nu direct naar Linda.

McRay nam een trekje van de sigaar en blies een rookwolk uit. "Wat ook niet zo slim was, is dat jullie schijnbaar liever de moeilijke weg kiezen. Ik had de hele zaak willen laten rusten na dinsdagnacht, maar helaas dwongen jullie me de politie te bellen. En nu zitten we hier dan. Het leek me beter voor jullie dat ik een taakstraf verzon, dan om jullie beiden met een strafblad op te zadelen."
Annemiek kreunde even. Nu snapte ze waarom haar vader had ingestemd met dit bezoek. Geen strafblad. Dat was heel erg belangrijk voor hem. McRay legde voorzichtig de sigaar in de asbak. Een rooksliertje kringelde omhoog.
"Goed, meisjes. Ik heb een groot huis. En dat moet schoongehouden worden. Dat lukt me vrij aardig, maar af en toe is een uitgebreide poetsbeurt nodig, vooral als ik gasten verwacht. En dat gaan jullie doen. Ik zal jullie wijzen waar de werkkast is en dan beginnen jullie op de bovenverdieping."
Weer kreunde Annemiek. Linda wist dat ze een hekel had aan schoonmaken. Zelf vond ze het ook niet leuk, maar de man had gelijk. Beter een kloteklusje doen dan een strafblad voor inbreken. Ze zuchtte en vroeg waar de spullen lagen. De man pakte zijn sigaar en keek haar aan. Een vage glimlach om zijn mond en even meende Linda dat ze een twinkeling in zijn ogen zag.
"Kom mee."
Hij liep voor hen uit naar een gangkast. Tien minuten later waren de meiden druk bezig met stofzuigen en bedden verschonen.

Ze hadden alle kamers al snel gehad. Alleen die ene die op slot was, die moesten ze overslaan. Linda overdacht of ze de sleutel moest vragen, maar liet het zo. Als die McRay het wilde zou hij de sleutel wel pakken. Ze liep naar Annemiek die in de badkamer bezig was. Ze had het warm. Een paar haren zaten op haar voorhoofd vastgeplakt en ze voelde zich plakkerig. Met een bruuske beweging schoof ze een paar slierten uit haar gezicht en tikte haar vriendin op de schouder. Die sprong recht, draaide even met haar ogen en werd rood. Linda zag meteen waarom. Annemiek had haar broek half open en de vlugge beweging waarmee haar hand verdween maakte het compleet.
Ze grinnikte. "Blij dat ik het ben? In plaats van McRay?"
Vlug drukte ze een kusje op de wang van Annemiek. Die gaf een kusje terug, trok een wenkbrauw op en fluisterde dat ze best wel een kleine pauze mochten. Ze pakte Linda gelijk stevig met een hand vast, terwijl haar andere hand over de borsten dwaalde. Linda huiverde even en voelde hoe haar tepels overeind kwamen. Ze werd geil, maar duwde Annemiek toch van zich af.
"Niet nu, An. Stel dat hij binnenkomt?"
Haar vriendin lachte even. "Die? Ach joh, die zit beneden en wat dan nog? Volgens mij houdt er wel van om twee meiden te bekijken."
Ze streelde even over haar eigen borsten en trok resoluut aan de arm van Linda. "Kom op. Lik me!"

Het leek weer net alsof ze toekeek hoe een ander luisterde naar de stem van Annemiek. Ineens zat ze op haar knieën en trok de broek van haar vriendin verder omlaag. Ze drukte haar gezicht in de blonde haartjes en likte het kutje van Annemiek. Die greep de rand van een wastafel en kreunde toen Linda's tong over haar lipjes gleed. Ze hijgde zachtjes, ingehouden. Linda streelde met haar vingers langs de binnenkant van haar dijen, langzaam omhoog tot ze net langs haar poesje gleed. Haar tong likte in een rustig ritme de lipjes. Steeds een tikje harder, zodat het puntje ertussen drong. Al snel waren de meisjes hun omgeving vergeten. Anemiek kreunde en hijgde, terwijl ze wijdbeens tegen de wastafel leunde en de rand met haar handen omklemde. Linda concentreerde zich op het kutje. Likken, strelen en sabbelen. Ze zocht en vond het kleine knopje en zoog erop met haar mond. Annemiek kermde even, zoog haar adem hard in en Linda voelde het kutvocht langs haar kin stromen. Sneller en harder. Ze stak een vinger in een beweging diep in het grotje van haar vriendin en streelde met haar tong de lipjes. Annemiek begon met haar heupen te bewegen, op de maat van de vinger in haar. Linda stopte er een tweede vinger bij, even later een derde. Het gehijg en gekreun van Annemiek klonk nu luider en luider. Ze hield zich niet meer in, niet meer bewust van haar omgeving. Linda befte wilder, harder. Ze ging helemaal op in haar klusje. De koude tegels voelde ze niet meer en dat het vocht van Annemiek over haar kin in haar hals liep, deerde haar niet. Ze bewoog wat mee op het ritme van de heupen van haar vriendin, probeerde tegelijk het tempo te bepalen en erin mee te gaan. Annemiek kermde luider, haar heupen schokten en met een gilletje zakte ze door haar knieën. Linda ving haar op en hield haar vast.

Applaus vanuit de deuropening. De meisjes schrokken op en vlogen overeind. Te geschrokken om iets te zeggen keken ze met verbaasde ogen naar McRay. Die leunde nonchalant tegen de deurpost.
"Prachtig meisjes. Erg mooi om naar te kijken. Alleen vind ik het jammer dat Linda nog geen pleziertje heeft gehad. Maar, Annemiek, daar wil je vast wel even voor zorgen, nietwaar?"
Ze konden door de grond zakken. Betrapt, alweer! Linda voelde zich een beetje misselijk. Ze was nog nooit zo geschrokken, dacht ze. Annemiek herstelde zich als eerste.
"Tuurlijk, waarom niet?"
Ze maakte aanstalten de broek van haar vriendin los te maken, maar Linda hield haar tegen.
"Durf je niet?"
Annemiek fluisterde, maar McRay hoorde het en grinnikte.
"Ik geloof wel dat ze het durft, Annemiek, maar ik denk dat ze liever op een zacht bed ligt. Kom maar mee jullie."
Hij draaide zich om en liep weg. De meisjes keken elkaar aan. Annemiek proestte ineens een lachbui uit.
"Jeetje, die vent is me d'r een. Kom op Lin, naar de slaapkamer. Misschien doet hij wel mee!"

Weer voelde het alsof een ander meisje was dat naar de slaapkamer liep. Ze vond het vreselijk eng, en tegelijk opwindend. Haar maag lag in een knoop en kippenvel liep over haar armen. Ze durfde niet, maar ze wist dat ze het toch zou doen. Omdat die anderen dat zeiden. Haar hoofd zat vol watten, vragen en verwarring. Werktuigelijk liep ze mee. Als een pop liet ze zich ontkleden en ging liggen toen Annemiek haar op bed duwde. McRay zat in een van de stoelen en keek toe hoe haar vriendin zichzelf snel ontdeed van haar kleren en op bed stapte.

Ogen dicht, dan kon ze zich voorstellen dat hij er niet bij was. Ze wist ook wel dat hij het leuk vond om te kijken. Dat was kraakhelder, zoals haar vader wel eens zei. En ergens vond Linda het prettig om hem te laten genieten. Maar ja, ze lag wel naakt op zijn bed, haar vriendin ging haar verwennen terwijl een vreemde toekeek. Haar hoofd tolde een beetje en ze merkte nauwelijks dat Annemiek haar kuste. Pas toen haar vriendin met haar vingers over Linda's harde tepels streelde, kon ze zich een beetje ontspannen en genieten. Ze liet zich meevoeren en genoot van haar vriendin. Die maakte er een show van, wiegde met haar heupen en wierp geile blikken op de man. Het duurde maar even, voordat Linda zichzelf verloor. Luid hijgend werd ze naar een orgasme gebeft. Kreunend schokte ze met haar heupen terwijl het orgasme door haar heen schoot.

Toen ze even later haar ogen opendeed was McRay weg. Annemiek had ook niet gemerkt dat hij opgestaan was. Ze keken elkaar aan en even voelde Linda een steek in haar borst. Hij was weggegaan zonder een woord. En nu? Ze zuchtte en rolde van het bed af. Aankleden maar, dacht ze. Ze moesten de benedenverdieping ook nog doen. Maar nu had ze daar nog minder zin in dan eerst.

McRay trof hen aan terwijl ze nog half ontkleed waren. Hij torste een blad met een paar flessen en glazen. Terwijl hij misprijzend keek naar de verrichtingen van de meisjes, zette hij het blad op het tafeltje bij de stoelen.
"Wie had gezegd dat jullie je mochten aankleden?"
Die stem. Linda rilde en genoot tegelijk. Warm en streng tegelijk. Ze begon haar broek weer uit te trekken. Annemiek niet. Die knoopte rustig haar shirt dicht. Linda zag het en keek naar de grond. Daar gaan we weer, dacht ze nog, voordat McRay met een grote stap naast Annemiek stond en haar pols greep.
"Je leert niet echt snel, meisje. Uitkleden."
Linda rilde en keek schuin naar haar vriendin. Ze hoopte dat Annemiek verstandig was. McRay leek haar erg aardig, maar ook streng. Ze liep naar de stoelen maar durfde niet te zitten. Ze keek om en zag hoe Annemiek een beetje boos naar McRay keek. Linda wist wat er ging gebeuren en haar hart sprong in haar keel. Ze voelde nog die sterke handen op haar billen. Ja, dacht ze nogmaals. Hij is aardig, maar je moet wel doen wat hij wil. En ergens vond ze dat niet zo verschrikkelijk. Hij had een mooie glimlach. Eigenlijk vond ze het wel een beetje vreemd dat zij zo naakt moesten zijn terwijl hij nog aangekleed was. Het was een beetje gênant. Maar stiekem vond ze dat prettig. Ze snapte zichzelf niet meer.

Wat Linda vreesde, gebeurde ook. Annemiek weigerde en werd prompt door McRay hardhandig ontdaan van haar kleren. Dat die niet kapot scheurden verbaasde haar. Daarna landde haar vriendin op het bed en voor ze kon reageren zat ze met haar polsen aan elkaar vastgebonden op haar knieën. Linda moest onwillekeurig glimlachen. McRay keek naar haar en wenkte met een vinger. Ze liep naar hem toe.
"Ik geloof dat je vriendin misschien sneller leert, als jij haar het lesje bijbrengt. Ik duld geen ongehoorzaamheid. En zolang jullie taakstraf duurt zullen jullie dat heel goed moeten onthouden. We kunnen die tijd aangenaam doorbrengen, of onaangenaam. De keuze is aan jullie."
Linda knikte, maar begreep hem niet helemaal. Ze wachtte af.
"Tien stevige tikken lijken me wel genoeg, om mee te beginnen. En Annemiek, je telt ze netjes hardop mee."
Linda voelde haar eigen billen weer gloeien bij die woorden. Zou zij straks aan de beurt zijn? Ze hoopte van niet, maar tegelijk ook weer wel. Ze schudde haar hoofd om de verwarring weg te jagen maar McRay vatte het anders op. "Jawel, jij geeft haar die straf. En goed hard."
Nu begreep Linda hem. Ze zette aarzelend een stap achteruit. "Dat... dat wil ik niet hoor."
"Jawel, dat wil je wel. In de keuken vanochtend was je goed boos op haar, denk daar maar aan."
Wat had hij gehoord? Had hij hen afgeluisterd? Ze kleurde en haar maag draaide zich om. Ze fluisterde dat ze het niet wilde, niet bij haar vriendin.
McRay haalde de schouders op. "Prima meisje, dan doe ik het wel, maar ik tel nooit minder dan twintig. En ik sla harder, lijkt me. Dus zeg het maar, moet ik het voor je doen?"

Annemiek kreunde. "Lin? Alsjeblieft, ik zal meetellen."
Linda geloofde haar oren niet. Annemiek die haar smeekte? Ze hief haar arm op en liet die op de kont van haar vriendin neerkomen.
"Een."
Linda wilde nog een keer slaan maar haar arm werd tegengehouden door McRay.
"Dat is geen slaan, Linda. Dat kun je best veel harder. Overnieuw."
Ze keek naar hem, naar zijn lichte ogen. Ze rilde even en dacht aan zijn glimlach. Die was nu nergens te zien. Zuchtend gaf ze toe. Met een harde pets landde haar hand vol op de ene bil van haar vriendin. Die slaakte een kreetje voordat ze twee riep.
"Nee meisje, dat was nummer een. Wel opletten."
De tweede harde klap landde op de andere bil. Linda voelde haar hand tintelen. Ze hoorde hoe haar vriendin gesmoord telde. Ze had het misschien ook wel verdiend, door haar zo in de problemen te brengen met die spooktochtjes. Ineens was Linda over haar schroom heen. Voluit mepte ze op de billen van Annemiek, die kermend meetelde. Bij tien wilde ze niet ophouden, maar werd tegengehouden door McRay.
"Genoeg, meisje."
Hij maakte Annemiek los en liep naar de stoelen.
"Zo, Lin, jij ook op bed en dan zullen we eerst even wat drinken."

Hij leek in niets op de jongens op school. Linda merkte vaak hoe die ongemakkelijk werden als er een meisje in een strak truitje of sportkleding langsliep. McRay niet. Die scheen het niet eens te merken dat twee meisjes naakt op bed zaten. Hij gaf haar het gevoel alsof ze normaal aangekleed was. Hij schonk cola in, en een glas voor zichzelf uit een donkerrode fles. Annemiek pruilde met haar lip. Ze keek verongelijkt naar McRay en hield haar kaken stijf op elkaar geklemd. Linda kende die bui van haar vriendin. Ze was boos. McRay babbelde. Hij vond dat ze goed gewerkt hadden en die showtjes waren erg leuk. Linda vond het maar vreemd. Eerst boos, dan ineens weer vriendelijk. En het was gek, zo'n man die hun zomaar een pak slaag gaf. Hij praatte openlijk over wat ze gedaan hadden. Ook zo gek. Ze wist dat jongens het altijd over seks hadden, maar dan met gegrinnik en stiekeme woordjes. McRay zei gewoon dat de volgende keer Annemiek 'dit' moest doen en Linda 'dat' eens moest proberen. Alsof hij het had over tuinieren.

Ze glimlachte terwijl haar blik viel op haar schaamhaar. Ze had het weer laten groeien. Het moest eigenlijk gesnoeid worden. Dat was ook tuinieren en haar lach werd breder.
"Wat is er Linda?"
Ze hapte naar adem en kon niets zeggen, giechelend rolde ze op het bed. McRay lachte een beetje mee en zelfs Annemiek trok een grijns. Hinnikend en happend naar adem stootte ze het woord uit. Tuinieren. Ze trok haar knieën op en voelde kramp in haar buik. Slappe lach. Ze giechelde, voelde haar kaken verkrampen en wilde niet lachen. Maar elke keer als haar blik op haar eigen schaamhaar viel, of op het streepje van Annemiek, proestte ze het weer uit. Ze rolde bijna van het bed af van het schudden.

McRay stond plots naast haar. Hij pakte haar onder een arm en sloeg haar in het gezicht. Linda verstarde en trok een boos gezicht.
"Zo, gaat het nu weer?" McRay klonk vriendelijk.
Linda wreef even over haar wang en knikte. "Ja," stamelde ze.
"Wil je met ons delen waarom je zo lachte?"
Ze knikte en trok een grimas. Nog nahinnikend vertelde ze het. McRay glimlachte, maar Annemiek keek zuur.
"Je hebt gelijk, denk ik. Seks is als tuinieren. Als je je best doet, is het resultaat erg aangenaam. Hij keek naar haar kruis. "En inderdaad, er is wat snoeiwerk nodig. Als je wil zal ik het straks even voor je doen."

Weer rood. Elke keer als hij wat zei werd ze rood. Ze baalde ervan. Maar de gedachte dat hij haar zou knippen en scheren maakte haar opgewonden. Alleen zijzelf en Annemiek hadden daar ooit hun handen gehad. Ze knipperde even met haar ogen en voor ze het zelf in de gaten had, knikte ze.
"Mooi, dan zullen we dat doen als jullie beneden schoon gemaakt hebben."
Ze dronken hun glazen leeg en McRay ruimde ze op. Linda vervloekte zichzelf. Ze wilde helemaal niet dat iemand anders aan haar zat. En de gedachte dat straks een ander, een man nog wel, haar daar zou aanraken, was weer eng. Wat als hij meer deed? Wilde ze dat wel? Natuurlijk zou ze ooit seks hebben met een man. Ze wilde tenslotte trouwen en kinderen krijgen later. Dat hoorde zo. En dus moest je met een man naar bed. Dat hoorde erbij. Maar bij een man dacht ze aan die jongens op school. En die waren allemaal zo kinderachtig. Het moest iets geweldig zijn, zeiden ze. Dat konden die jongens toch niet met hun gegrinnik? Nee, dan liever een man als die McRay. En weer bloosde ze. Goffer, dacht ze, ik blijf nog rood tot Sint-Juttemis.

Deel 4

Hij wilde niet dat ze iets aantrokken. Dus liepen ze naakt door het huis en poetsten alle kamers. Annemiek bleef boos. Ze geneerde zich niet voor haar blote lijf, maar haar billen waren toch een beetje rood. Linda voelde zich wat schuldig, want ze had best hard geslagen. En dat ze het eigenlijk wel opwindend vond, zou ze nooit durven zeggen.

Annemiek begon de keuken te doen, terwijl Linda de klok in de hal bekeek. Half een alweer, dacht ze. Ze zouden straks wel weg mogen. Hoopte ze. Maar tegelijk wilde ze niet weg. McRay liep af en toe door de kamers, bekeek goedkeurend hun werk en glimlachte als een van de meisjes bukte. Linda zag het en glimlachte terug. Ze bukte een keertje extra. Dat was een leuk spelletje. Ze probeerde zich ook extra uit te rekken als hij naar haar keek. Annemiek zag het ook en keek afkeurend. 
Zodra McRay even de kamer uitliep zei ze dat ook. "Stom wijf, je biedt jezelf aan als een hoer!"
Altijd als haar vriendin boos was, gebruikte ze van die scheldwoorden.
"Nou en? Ik vind het leuk."
"Ja zal best, en hij pakt je zo en neukt je te pletter. Wil je dat dan?"
Linda lachte. "Pfff, eens moet de eerste keer zijn. En hij is meer man dan al die jongens op school bij elkaar. Maar nu nog niet hoor, ik wil nog niet."
"Dan moet je niet zo stom doen, let maar op. Hij pakt je zo en dan kan niemand je redden. En ik doe het zeker niet."
Linda voelde zich geïrriteerd worden. Het was gewoon flirten, dat snapte McRay toch ook wel. En Annemiek was gewoon boos omdat ze een pak slaag had gekregen van haar vriendin. Zwijgend maakten ze hun klusjes af.

McRay had de keukentafel gedekt met een broodmaaltijd. Hij liet hun eten, maar at zelf niet mee.
"Ik eet nooit tussen de middag."
Het had heel gezellig kunnen zijn, maar Annemiek bleef stuurs en verongelijkt kijken.
Linda zuchtte. Het was helemaal niet zo erg. En dat ze allebei naakt waren, vond ze niet ook erg. Het was eigenlijk wel makkelijk. Zo werden hun kleren niet vies. Gelukkig keek McRay niet alsof hij iets bijzonders zag, al liet hij wel merken dat hij hen mooi vond. Wel gek eigenlijk, ze had niet gedacht dat ze het gewoon zou vinden. Ze wist dat ze een beetje verliefd aan het worden was. Ze voelde precies hetzelfde als op vakantie, de laatste keer. Toen was het die donkere Italiaanse jongen, die haar probeerde mee te lokken naar zijn bungalowtentje. Ze had bijna toegegeven, maar op het laatste moment was zijn moeder erbij gekomen en had hem aan de haren meegetrokken. Ze glimlachte bij de herinnering.

Na de maaltijd zei McRay dat Annemiek moest opruimen. Hij wenkte Linda mee en liep naar de trap. Nu gaat het gebeuren, schoot het door haar heen. Ze moest nu wel, dacht ze. Ze hoopte dat hij voorzichtig zou zijn. Aarzelend liep ze mee naar boven. In de badkamer moest ze op de rand van het bad gaan zitten. McRay rommelde in een kastje en haalde een ouderwetse scheerkwast tevoorschijn.
"Hoe wil je het hebben?"
Linda keek even naar het plukje haar. "Een streepje, dat is wel mooi."
Hij knikte en knielde tussen haar benen. "Stil zitten, Lin, anders snijd ik je."
Ze knikte en hield haar benen zo wijd mogelijk. Ze sloot haar ogen en wachtte af. De scheerkwast was koud. Ze rilde en onwillekeurig trok ze zich iets terug. Maar McRay zeepte haar gewoon verder in. Daarna pakte hij een mes en schraapte voorzichtig de zeep weg. Ze rilde, van het koude mesje en van opwinding. Zijn vingers gleden steeds over haar schaamlippen en dat maakte haar gewoon geil. Ze voelde haar tepels overeind komen en het vocht in haar kruis was niet alleen van water en zeep.

Te vlug was het voorbij. Ineens voelde ze een warme handdoek de laatste restjes zeep wegstrijken. Ze keek naar
beneden en zag een dun streepje met zwarte krulletjes.
McRay kwam overeind en pakte een tondeuse. "Zo, nog even benen wijd en stilzitten."
Ze voelde de trilling van de tondeuse, die het streepje kortwiekte. Een aangename trilling, vond ze. Met haar ogen dicht genoot ze van de tintelingen in haar lijf. Weer duurde het veel te kort. Zodra McRay het apparaat uitzette, trok ze even met haar mond. Ze opende haar ogen en zag hoe hij glimlachte.
"Dat vind je lekker, geloof ik."
Ze knikte. Alweer blozend.
"Hmm, misschien moet je dan nog even je ogen dicht houden."
Meteen sloot ze haar ogen. Ze hoorde de tondeuse weer zoemen en even daarna was de trilling weer terug. Ze zuchtte. Dat was lekker, ja. Erg lekker.

Ze hoorde hoe McRay weer overeind kwam. "Hier hou hem zelf even vast."
Ze kreeg de tondeuse in haar hand geduwd. De opwinding raasde door haar lijf en zonder na te denken, bewoog ze het apparaat over en langs haar lipjes. Zachtjes kermde ze even. Ze was McRay al bijna vergeten, toen ze zijn handen op haar hoofd voelde. Hij deed haar iets om, waardoor ze druk voelde op haar ogen.
"Dit is een blinddoek, Linda. Wees niet bang, je kan hem zo afdoen, als je wilt."
Ze voelde hoe hij haar hand pakte en overeind trok. "We moeten nog even controleren of ik mijn werk goed gedaan heb, kom maar mee."
Stapje voor stapje schuifelde ze in het donker achter hem aan.

Bang was ze niet. Ze wist dat ze dat wel moest zijn, naakt en geblinddoekt met een vreemde, veel oudere man die haar meetrok. Ze zou ongetwijfeld haar onschuld verliezen, maar het was niet langer belangrijk. Ze voelde zich vertrouwd bij de man die haar nu aan de hand meenam. Ze kende hem niet, ze wist niets van hem. Eigenlijk wist ze ook niet of ze hem kon vertrouwen. Maar ergens in haar zat een meisje die zich gewillig liet meevoeren. Ze wist dat anderen dat niet zouden begrijpen, ze begreep het tenslotte zelf ook niet. Maar toch liep ze mee. Ze voelde tapijt. De slaapkamer. Een hand duwde haar op bed en ze ging liggen. Weer zijn hand, nu pakte hij de tondeuse af, die nog steeds zoemde in haar hand. Ze leek er niet bij te zijn, alsof een ander daar lag, naakt en met een blinddoek om.

Ze voelde hoe zijn handen haar benen uit elkaar drukte. Vingers streelden over haar buik, steeds lager totdat ze bij het streepje schaamhaar kwamen. Linda kreunde zachtjes. De vingers maakten cirkels. Een kriebel schoot door haar lijf. Twee vingers gleden langs haar kale lipjes, streelden teder en lief. Ze trok haar benen nog meer op. Een vinger nu, die langzaam maar zeker tussen haar lipjes drong. Een zuchtje van genot. Die ene vinger duwde, draaide en streelde. Dan ineens verdween de vinger, maar voor ze kon zuchten om meer, voelde ze iets nats. Zijn tong, begreep ze en kreunde licht om hem aan te moedigen. Het was anders dan wanneer Annemiek dat deed. Harder en ruwer, maar tegelijk ook met meer tederheid. Ze kon zich niet inhouden en hijgde en kreunde steeds luider. Vingers voegden zich bij de tong en deden haar wild kronkelen. Dit was heel anders dan anders. Ze voelde diepe scheuten en rillingen door haar lijf gaan. Hij beet zachtjes en ze gilde van genot. Wild beukend met haar heupen schreeuwde ze haar orgasme.

Het bonken van haar hart verminderde, haar longen vulden zich weer zonder gehijg met lucht. Linda voelde zich loom en prettig, maar niet helemaal voldaan, ze miste iets. Erg veel tijd om daarover na te denken kreeg ze echter niet, want met een verbaasde uitroep liep Annemiek de kamer in. Linda voelde hoe ze op bed plofte.
"Nou zeg, ik maar pezen in de keuken en jullie liggen hier lekker te vozen. Lekker hoor."  
McRay zuchtte. Linda voelde hoe hij opstond en dat haar vriendin meteen daarop van het bed stapte. Haar oren vingen een paar voetstappen op. Ze lieten haar alleen.

Langzaam voelde ze haar loomheid wegtrekken. Linda onderdrukte de neiging om op te staan en haar blinddoek af te doen, bang voor de harde handen van McRay. Ergens was het belachelijk. Dat wist ze zelf ook wel. Maar tegelijk vond ze het ook gewoon. En dat ze een beetje bang was, maakte haar tegelijk opgewonden. Achter haar gesloten ogen hoorde ze weer die stem van haar vriendin, die haar bars beval haar te likken. En ze zag zichzelf gehoorzamen. Dat, besefte ze, deed ze wel vaker. Als iemand zo tegen haar praatte, verdween haar eigen wil, leek het. Ze snapte niet hoe dat kon. Dat ze ondanks haar onwil, toch deed wat een ander wilde.

Ze zuchtte. Het was zo verwarrend. Ze was bang voor die man, bang voor zijn handen. Maar tegelijk voelde ze zich ook beschermd en vertrouwd. Ze voelde dat hij haar niets zou aandoen wat ze zelf niet wilde. Maar ze wist niet of dat ook waar was. Hij was groot, sterk en best wel knap. Op een beetje enge manier, zoals een schavuit uit een oude zwart-wit film.

"Zo meisje, lig je lekker?" Zijn stem.
Ze knikte, mompelde toen een bevestiging.
"Als je nog meer wilt, moet je het even zeggen."
Wat bedoelde hij? Linda verzamelde haar moed en vroeg het.
Een lach. "Wel, kleine Linda, ik dacht aan dinsdagnacht. Die handboeien bijvoorbeeld. Of heb je liever touw?"
Ze snapte het niet. Totdat het ineens daagde. En weer kleurden haar wangen. Hij vroeg of ze vastgebonden wilde worden. Wow, dacht ze. Wil ik dat? Durf ik dat? Ze wist het niet zeker. Het leek haar wel spannend, maar toch. Alleen maar liggen? Niets doen of ondergaan? Daar was eigenlijk geen lol aan.   
"Doet u dan niks?"
"Niet als jij dat niet wilt, meisje."
"Alleen maar vastgebonden worden? Niks doen?"
Hij moest aan haar stem horen dat ze eigenlijk liever iets wilde doen. Plots voelde ze hoe een hand haar ene pols greep en hoog optilde. Koud metaal klikte en haar linker pols zat hoog boven haar hoofd vast. De andere pols volgde. Even greep de paniek om zich heen. Maar zijn handen streelden alleen maar over haar borst en buik. Niet superopwindend, meer geruststellend. Zoals je een hondje aait om te kalmeren, dacht ze. De paniek ebde weg.

Plots voelde ze nog een stel handen. Annemiek natuurlijk. De vier handen streelden haar langzaam, traag zelfs. De loomheid kwam terug en ze zuchtte diep. "Lekker."
Ze voelde hoe de handen langzaam over haar borsten gleden. Zachtjes masseerden ze haar rondingen, teder knepen ze een beetje in de tepels. De zuchten werden kreuntjes. Ze werd weer geil. Alweer, dacht ze. De handen van Annemiek verdwenen. Alleen zijn vingers draaiden nog om haar tepels heen.
Zijn stem klonk zacht, maar beslist. "Zodra je stop zegt, hou ik op. Maar niet eerder."
Ze begreep hem pas toen zijn vingers knepen. Steeds harder in haar tepels tot ze het gevoel had dat die platgeperst werden in zijn handen. De pijn stak in haar borsten en ze zoog haar adem in. Kronkelend probeerde ze weg te komen, maar haar boeien verhinderden dat.
"Au!" Ze riep het luid, maar de vingers knepen nog harder.
Ze kermde, kronkelde en de pijn schoot door haar hele lijf. Nog harder knijpen. Ze kronkelde nog wilder, haar uitroepen werden nog luider. Ze hield het niet meer en riep hem te stoppen. De vingers verdwenen en de pijn nam af.

Een hand werd ruw tussen haar benen geduwd. "Je bent nat meisje. Wil je meer?"
Ze schudde haar hoofd. Nee, dit deed pijn! Dat wilde ze niet. Maar toch, ze was nat. En geil. Haar borsten stonden in brand maar de rilling in haar onderbuik was duidelijk. Zo geil was ze nog nooit geweest dacht ze. Ze schudde haar hoofd in verwarring.
McRay streelde haar buik. "Ik weet het. Het is verwarrend. Maar ik zal je helpen."
Ze hoorde hoe hij overeind kwam en verdween. Weer lag ze alleen. Alleen met haar gedachten. Wat gebeurde er? Ze wist het niet meer. Dat knijpen in haar tepels deed pijn, maar ze werd er ook supergeil van. Het liefste wilde ze nu met zichzelf spelen, maar haar armen zaten stevig vast. Ze had wel eens gehoord van mensen die het lekker vonden om pijn te voelen, maar dat waren toch gestoorden? Die spoorden niet, die deden vreemde spelletjes. Zij was toch normaal?

Ze was zo verzonken in haar gedachten dat ze pas merkte dat iemand in de kamer was toen het bed kraakte.
Metalen klikgeluidjes klonken en McRay sprak weer tot haar. "Ik zal je blinddoek afdoen, meisje, dan kun je zien wat ik met je van plan ben."
Ze knipperde met haar ogen tegen het licht en even zag ze niets. Toen slaakte ze een kreetje. Annemiek stond aan het voeteneind, met een dikke metalen ring om haar hals. Een stevige ketting liep van de ring naar een van de bedposten. Haar handen zaten met andere ringen aan elkaar en vandaar liep ook weer een ketting naar haar hals. En op haar tepels zaten klemmetjes, die weer met een ketting die aan de andere vast zat. Ze kon niet bewegen zonder dat ze trok aan haar tepels.

Een beetje glazig keek haar vriendin naar Linda. Ze leek niets te zien. Op een gebaar van McRay bewoog Annemiek haar handen en Linda zag hoe haar tepels uitgerekt werden. Het moest verschrikkelijk pijn doen, maar Annemiek gaf geen krimp.
"Ik heb je vriendin ernstig toegesproken, Linda. Ze is nu heel lief."
Ze knikte in ongeloof. En dat wilde hij ook met haar?
"Die kettingen wil ik niet." Ze probeerde zo beslist mogelijk te klinken.
"Ik ga dit niet meteen met je doen hoor. Later pas. Ik heb eerst iets anders voor je."
Hij hield een klein goudkleurig kettinkje omhoog. Aan de uiteinden zag Linda lusjes zitten. Waar die voor dienden werd snel duidelijk. McRay streelde even over een tepel van Linda, zodat die hard vooruit stak. Snel een lusje eromheen en die werd stevig aangetrokken. Linda kermde eventjes, maar gelukkig trok de pijn snel weg. Het andere uiteinde werd om haar andere tepel getrokken. Ze voelde haar borsten tintelen. De ketting was lichter dan ze verwachtte en de pijn viel erg mee. Ze vond het eerder aangenaam dan pijnlijk. Ze schudde even met haar tieten heen en weer en voelde hoe de druk op haar tepels en het rinkelen van het kettinkje een scheutje door haar borsten joeg.
Een glimlach van McRay beantwoordde ze met een knikje terug. "Dit is wel lekker."
"Dacht ik al. Net zoals je die billenkoek stiekem ook lekker vindt."
Ze keek beteuterd. Hoe wist hij dat nu?
Maar na een aarzeling knikte ze. "Ja eigenlijk wel."
Shit, ze zat hier naakt en vastgebonden te praten over haar diepste geheimen. Met een vreemde! McRay leek wel gedachten te kunnen lezen.

Linda keek weer naar haar vriendin. Die keek voor zich uit met een blik alsof ze heel ver weg was. Ze leek het gesprek niet te horen en stond stil te wachten. Linda zuchtte even en keek naar McRay. Die keek terug en even flitste iets in zijn ogen. Daarna stond hij op en rommelde wat in een kastje. Linda was niet verbaasd toen ze een dildo zag. Kleiner dan het exemplaar welke Annemiek had, maar toch nog fors. Hij hield die voor haar en keek vragend. Linda knikte. Ze voelde zich vreemd rustig. En even rustig spreidde ze haar benen en trok haar knieën iets op. Met gesloten ogen wachtte ze tot de dildo langzaam in haar geduwd werd. Een gevoel van gevuld zijn, even maar. Daarna werd de dildo langzaam heen en weer bewogen. Ze voelde het wel, maar het was afstandelijk, ver weg. Ze kermde en kreunde niet, maar was wel erg opgewonden. Na een paar minuten, die wel uren leken, bleef de dildo ineens diep in haar zitten. Ze voelde een paar lippen die haar zachtjes kusten en daarna langs haar hals gleden. Een aangename rilling. Stil wachtte ze af. Ergens drong het besef door dat een trilling door haar lichaam ging. Ze concentreerde zich en voelde de dildo vibreren. Aangenaam. Maar niet wat ze verlangde. Diep in haar wist ze wat ze nu moest doen, ondergaan. Ze wilde het vragen, maar geluid stierf voor ze haar mond kon openen. Toch leek de boodschap door te komen. De dildo werd zachtjes uit haar gehaald.

Deel 5

Even lag ze stil, hoorde niet, zag niets. Het bed kraakte en ze opende haar ogen. Hij stond naast het bed, naakt. Ze knikte en zag hoe groot en sterk hij was. Hij stapte op het bed en nam haar in een lange, diepe stoot vanuit zijn heupen. Een kreuntje, meer niet. Maar naarmate hij dieper, sneller stootte, nam haar opwinding toe. Behalve haar opwinding voelde ze niets. Het ritmische stoten in haar was haar hele wereld. Nog sneller. Haar lichaam reageerde steeds wilder op zijn stoten, steeds heftiger trokken tintelingen door haar lijf. Van ver weg hoorde ze iemand kreunen en kermen. Een hoge stem, van een jonge vrouw. Een andere stem klonk ook, diep en brommend. Een man. Ver weg, in haar eigen wereld van tintelende stoten leek het niet belangrijk. Het enige wat telde was het gevoel, haar gevoel, van stijgende spanning. Ze wilde die kwijt, moest die kwijt. De spanning werd groter, met iedere stoot in haar voelde ze een nieuwe tinteling, heftiger dan de vorige. En ineens was die ene, laatste en machtige ram tot diep in haar genoeg om alles te breken.

Linda moest geslapen hebben. Kon niet anders. Ze lag half opgekruld op een bed. Niet haar eigen bed. En ze was ook nog eens aangekleed. Verward en nog slaapdronken draaide ze zich half overeind en zag Annemiek naast haar liggen. Die had haar ogen open en ze leek net zo verward als Linda zich voelde. Waar waren ze? Ze zuchtte even, maar haar wangen gloeiden zodra het besef in haar hersens drong. Haastig sprong ze uit het bed, snauwde naar Annemiek dat ze moest opschieten en hoopte maar dat McRay nog niets gemerkt had. Terwijl ze de trap afvloog, merkte ze dat haar benen wat stram voelden. Te hard gewerkt, spierpijn, dacht ze. Dat haar buik tintelde, weet ze aan de spanning van het slapen op zijn bed. Het was niet eens een onaangename tinteling. Beneden vond ze hem in zijn studeerkamer, half onderuit in een grote stoel met een sigaar op de asbak en een dik boek in zijn handen. Hij keek naar haar, glimlachte en vroeg of ze lekker geslapen had. Linda vervloekte zichzelf weer. Zou ze ooit nog een keer niet rood worden? Ze knikte maar terug en keek even op de klok. Half vier. Annemiek stapte met een klein geeuwtje achter haar binnen en vroeg wat ze nog meer moesten doen. McRay klapte het boek dicht en legde dat voorzichtig op het tafeltje naast de asbak. "Er zijn altijd wel klusjes te verzinnen, maar jullie hebben goed je best gedaan. Ik zal jullie naar huis brengen." Opgelucht zuchten van Annemiek. Linda vond het prettig dat de straf voorbij was, maar tegelijk ook een beetje jammer. Ze vond hem aardig, ondanks dat hij hun de vorige keer op de billen had geslagen. En stiekem vond ze dat niet eens zo heel erg.

Hij nam de twee meiden mee naar buiten, zette een zonnebril op tegen de middagzon en opende een garagedeur. In het zonlicht blonk veel chroom en Linda keek verbaasd naar de immense auto die uit het duister tevoorschijn kwam. Zoiets had ze nog nooit gezien. McRay zag haar verbaasde blik en glimlachte. "Een Cadillac Eldorado Brougham uit 1957." De trots klonk duidelijk door in zijn stem. Linda knikte maar en liep naar de grote grille. Heel voorzichtig aaide ze het blinkende chroom. Annemiek keek verveeld en tikte even met haar voet op het grind. McRay stapte op Linda af, duwde haar zachtjes maar beslist opzij en liep door naar de bestuurderskant. De deur klonk zwaar toen die dichtklapte. Grommend kwam de motor tot leven en Linda voelde op een meter afstand de trillingen. Haar hart bonsde van opwinding. En terwijl de oude auto langzaam en zachtjes ronkend naar buiten gleed, steeg het bonzen tot een razend kloppen. Dit was de mooiste auto die ze ooit had gezien. Zwart blik, Aluminium dak en veel chroom. Heel veel chroom. Ze huiverde bij de gedachte dat allemaal te moeten poetsen. Hij hield de achterportieren voor hen open en een tikje verlegen stapte Linda voorzichtig in. Annemiek leek het niets te kunnen schelen en plofte op het leer van de achterbank. McRay zette zich achter het stuur en de auto gleed weg naar huis.

Eerst werd Annemiek afgezet. Die groette nauwelijks en leek blij dat ze thuis was. Met een zwaai van Linda naar haar vriendin rolde de auto weg. Nu ze alleen was met hem, voelde Linda weer wat spanning. Ze snapte niet waarom, maar iets in haar wist dat ze verliefd was. Vermanend mompelde dat ze niet zo gek moest doen. Hij moest zeker twee keer zo oud zijn. McRay keek in haar ogen via de achteruitkijkspiegel op het dashboard. "Ik kan best een hulpje in de huishouding gebruiken. En je hebt goed gewerkt vandaag." Zo zonder inleiding. Linda was even overdonderd. "Je hoeft dat niet gratis te doen natuurlijk." Even flitste een gedachte door haar hoofd. Een beeld van haar vriendin die een paar erg rode billen had. Ze schudde het weg. "Ik, ik weet niet." Natuurlijk wist ze het wel. Zo heel erg vond ze het niet om huishoudelijke klusjes te doen. En als ze ervoor betaald kreeg, kon ze mooi sparen voor haar rijbewijs. Maar toch, iets hield haar tegen om meteen ja te zeggen. Iets wat gebeurd was, maar wat ze zich niet kon herinneren. Ze haalde haar schouders op en zei dat hij het maar aan zijn moeder moest vragen. Ze was dan wel achttien, maar toch. McRay knikte en zwijgend reden ze naar haar huis. Het ritje duurde te kort en te lang. Plots wilde ze weg van hem, bang voor een gevoel dat hij door zou rijden naar een donker bos en daar vreselijke dingen zou doen. Half in paniek keek ze naar buiten, om te zien waar ze waren. Ze schrok op toen de deur open gedaan werd. Linda stapte bijna automatisch uit en stond op de stoep voor haar huis. De buurman keek met belangstelling naar de auto en twee jongens uit de buurt floten vrolijk naar het chromen gevaarte terwijl hun fietsen ratelden over de stoep. Haar vader kwam haar tegemoet. Met een blik zag hij dat ze nog alle armen en benen had en keek toen met interesse naar de auto. Linda liep naar binnen en gelijk door naar de keuken. Ze wilde een groot glas cola.

In de woonkamer zaten ze op een rijtje. Haar ouders en McRay. Ze had verwacht dat hij al weg was, maar nee, hij zat op zijn gemak in de stoel van haar vader. Iets wat alleen belangrijke gasten mochten. Ze plofte op de bank en luisterde naar hun gesprek. Het ging uiteraard over haar. McRay complimenteerde haar ouders met hun nette dochter. En bracht handig het gesprek op zijn grote woning en hoe moeilijk het was om een goede hulp te vinden. Linda zag het aankomen. Haar moeder vond het een prima idee dat Linda een keer per week hem ging helpen. Zo kon ze mooi sparen voor haar uitzet. McRay knikte en beloofde haar ouder hun dochter elke keer op te halen en thuis te brengen. "Met de auto natuurlijk, want er loopt zoveel gespuis rond tegenwoordig dat knappe jongedames zelfs overdag niet veilig zijn, helaas." Linda kleurde weer iets. Hij vond haar een knappe jongedame. Even zag ze zichzelf in een ouderwetse jurk, dansend over een grote balzaal met tientallen aanbidders die smachtend wachtten tot hij haar vrij gaf. Ze schrok recht toen ze besefte wat ze dacht. Rode wangen, kwam ze daar ooit vanaf? Maar goed, al de volgende week zou ze 's morgens opgehaald worden en aan het eind van de middag thuis gebracht worden. Linda zuchtte en zei dat ze ging douchen. Ze gaf McRay een hand en verdween naar haar slaapkamer. Daar zat ze op bed. Stil, met haar gedachten bij de afgelopen dag. De ruzie met Annemiek in de keuken, het stiekem vrijen in de badkamer. Ze grinnikte. Gelukkig had hij hun niet betrapt, dan zouden ze allebei een week niet kunnen zitten. Maar toch was er iets vreemd aan die dag. Ze miste een paar stukken. Ergens tussen die badkamer en het bed waren een paar uur verdwenen. Gek, vreemd. Ze herinnerde wel dat ze allebei het hele huis hadden gedaan, maar tegelijk kon ze niet herinneren wat ze nu precies gedaan hadden. Maar ze had fijn gedroomd, dat wist ze nog wel. Niet alle details meer, maar het was erg fijn om in zijn armen te liggen. Verliefd, concludeerde ze en begon zich uit te kleden. Ze hoopte maar dat het snel over zou gaan. Plots verstarde ze. Het kon niet. Met een trillende hand streelde ze haar buik onder haar navel. Het schaamhaar was weg, op een streepje na. Kon niet, ze had zich gisteravond toch bedacht dat ze zichzelf nodig moest scheren? En ze had het nog niet gedaan. Dat wist ze zeker. Wat was er nou gebeurd? Ingespannen probeerde ze alles van die dag te herinneren. Maar nergens iets over scheren. Niks over iets wat verklaarde waarom het haar weg was. Maar misschien sprong het nog in haar gedachten. Haar moeder zei tenslotte dat je soms iets niet kan herinneren, maar als je ergens anders aan dacht, sprong het zomaar in je hoofd. Een zucht verder stapte ze toch maar richting badkamer.

Het hield haar bezig. De gedachte dat er iets was gebeurd wat ze zich niet kon herinneren bedierf haar vrije zondag. Had ze eens geen huiswerk, kon ze niet genieten van het zonnetje en al die vrije tijd. Het spannende boek kon haar niet boeien en lusteloos hing ze wat rond. Het kon niet, maar was wel gebeurd. Het kon echt niet, maar elke keer als ze keek, zag ze dat smalle streepje waar eigenlijk een bos had moeten zitten. Maandag zou ze met Annemiek praten. Die moest het wel weten, die had een geheugen als een olifant. Maar ook Annemiek wist het niet. Ze had zelf ook iets geks. Toen ze zelf zaterdag wakker werd, voelde ze haar billen. En het hele weekend waren die knalrood. Ze kon zelfs maandag maar met moeite en een grimas zitten op de harde stoelen in de lokalen. En ze wist niet hoe dat kon. Iemand had haar een pak slaag gegeven, maar wie? En wanneer? De twee meisjes probeerden elk detail te achterhalen, maar de zaterdagmiddag bleef vaag. Annemiek vond het maar vreemd dat ze terug ging om nog meer te doen, ook al kreeg ze ervoor betaald. "Die enge vent gaat je nog pakken hoor, als je niet oppast." Linda haalde haar schouders op. Het zou gewoon werken zijn.

Vrijdagavond hoorde ze de telefoon gaan. Niets bijzonders, maar zodra ze opnam wist ze wie het was. McRay. Ze voelde meteen een spanning in haar lichaam. Hij vroeg haar of hij haar morgen om negen uur kon ophalen. Ze zei dat het goed was. Een beetje onwerkelijk keek ze uit het raam. Een drietal vogels vochten boven het drinkbakje om de beste plek. McRay vroeg of ze iets leuks en toch gemakkelijks wilde aandoen. Ze knikte afwezig en legde neer zodra ze hoorde dat hij de verbinding verbroken had. Ze meldde alleen aan haar moeder hoe laat McRay haar zou ophalen. Na het eten zat ze peinzend op haar knieën voor haar kledingkast. Iets leuks en makkelijks. Hij vond haar knap. Ze glimlachte. Hij vond haar ook leuk genoeg om speciaal te vragen of ze iets leuks aan wilde doen. Maar ook makkelijk, natuurlijk. Natuurlijk, ze zou moeten schoonmaken en dan zitten makkelijke kleren beter. Hij vond haar knap en leuk. Tjonge. Ze koos een rokje, eigenlijk een kilometer te kort, hing dat weer terug. Een strakke spijkerbroek. Een zwarte legging, nee joh, da's uit de mode. Toch maar een rok? Nee, schoonmaken en rokken gaan niet samen. Dus toch maar een spijkerbroek. Maar wat daarop? Haar stoere leren jack? Of die kanten blouse? Hij vond haar leuk, dat was zeker, maar wat vond hij nou leuk aan haar? Ze zou gewoon een makkelijke sweater moeten aandoen. Maar uiteindelijk koos ze voor dat rode houthakkershemd. Lekker stoer en als ze die bovenste knoopjes losliet, ook een tikje sexy. Haar moeder zou er niks van kunnen zeggen. Zou ze make-up opdoen? Nee, dan wist iedereen meteen dat ze verliefd was op een vreemde vent die haar vader kon zijn. Eerst maar iets doen aan die tinteling in haar buik. Langzaam strelen hielp al, maar steeds sneller was veel prettiger.

Zaterdagmorgen. De grote Cadillac rolde bijna geruisloos voor. Linda zat al een kwartier ongeduldig op de bank. Ze zag hem aankomen en wenste haar vader snel een prettige dag. Net als de week ervoor hield McRay het portier voor haar open, nu echter mocht ze voorin zitten. Hij droeg een weer donkere zonnebril. Een beetje vreemd, want de zon was nu nauwelijks te zien. Onderweg naar zijn huis vroeg hij beleefd hoe haar week was geweest. Ze babbelde al even beleefd terug, over school en huiswerk. Ze hoopte dat hij niet zou merken dat ze een beetje verliefd op hem was, dan zou ze echt nooit meer van dat rood worden afkomen. Gelukkig zei hij niets over haar houthakkershemd, want ze vond het nu wel iets te stoer. Hij droeg gewoon een nette broek en een overhemd.

Zodra ze uit de auto geklommen was, liep ze naar binnen. McRay opende de kast met de spullen en zei haar boven te beginnen. Hij zou later wel bovenkomen met iets te drinken. Ze knikte en sjouwde de trap op. Zonder de hulp van haar vriendin ging het langzamer. Maar tegen de tijd dat McRay met een blad naar boven kwam, had ze alles behalve de badkamer al gehad. Warm en iets bezweet dronk ze gulzig het glas leeg. Ze pufte even en keek naar de fles. Zou ze nog een glas durven vragen? McRay zag het en reikte haar de fles frisdrank. Linda vond het eigenlijk een beetje teleurstellend. Stiekem had ze gehoopt dat hij haar zou versieren of zo. Ze had al heel snel nadat ze begon met de klusjes nog twee knoopjes losgemaakt. Zodat iedereen, als zij zich wat bukte, een blik kreeg op haar beha. Erg ondeugend, vond ze. Maar hij babbelde vrolijk en leek niet te merken wat zij voelde.

Om een uur of een had ze alles behalve de keuken gehad. Daar mocht ze nog even niet beginnen, want eerst moest ze een hapje eten. Moe en bezweet plofte ze op een stoel en viel aan. Gek, ze herinnerde zich dat ze die week ervoor ook hier had gegeten, maar dat was toch anders. En dan het raadsel van het verdwenen schaamhaar. Linda overlegde met zichzelf of ze het aan hem zou vragen maar uiteindelijk durfde ze niet. Ze hoopte dat hij iets zou zeggen, een opmerking waaruit bleek dat hij net zo verliefd was als zij zich voelde. En misschien zou hij zelfs wel lief voor haar zijn. Een beetje dromerig at ze de boterhammen terwijl hij een paar glazen uit een donkere fles dronk.

Half drie 's middags en uit niets bleek dat McRay meer voor haar voelde. Geen enkele poging om haar te versieren of te verleiden. Zelfs geen ondeugende knipoog zoals die ouwe leraar geschiedenis wel eens deed. Ze baalde een beetje en begon te twijfelen. Ze liep daar hartstikke sexy rond, met een half open geknoopte stoere bloes en strakke spijkerbroek. De jongens op school zouden het wel weten. Maar misschien als ze haar haren los zou gooien en wat wild zou uitschudden. Ze haalde de haarband los die alles in een lange staart hield, schudde haar hoofd even wild heen en weer en pakte de stofzuiger. Even snel door de keuken vliegen en ze was klaar. "Ik vind je haar leuker zitten als je dat weer in die paardenstaart doet, Linda." Ze schrok overeind en draaide zich om. McRay leunde nonchalant tegen de deurpost, de eeuwige sigaar in een hand. Ze kleurde en probeerde te glimlachen. Het lukte niet, ze was goed geschrokken. Snel deed ze de haarband weer in en hij knikte. "Prima, zo zie je er leuker uit." Ze kleurde nog meer en bukte zich om de stofzuiger op te pakken. "Laat mij maar even, schenk jij ondertussen wat voor jezelf in en kom naar de studeerkamer." Zijn grote hand pakte het apparaat van haar over waarbij hij even haar vingers raakte. Ze voelde een tinteling die pas ophield toen hij zich had omgedraaid.

Met een groot glas cola liep ze de studeerkamer binnen. McRay zat in zijn luie leunstoel met een groot en vooral ook dik boek op schoot. Hij keek even op en knikte naar de bank. "Schuif maar even op, ik wil je wat laten zien." Hij plofte naast haar en ze voelde hoe de kleine haartjes op haar armen overeind kwamen. Nerveus nam ze nog een slokje en keek naar het boek. Dat leek haar erg oud en het schrift leek op Chinese tekens. De plaatjes herkende Linda wel. Een jonge vrouw die naakt poseerde, staand bij een raam. Ze slikte even. McRay sloeg de pagina terug en ze zag dezelfde vrouw, maar nu met haar polsen achter haar rug vastgebonden. Weer slikken, nog roder keek ze naar de tekeningen die voorbijkwamen. Op elk plaatje was de vrouw nog meer vastgesnoerd met touw. Enkels, benen, armen en borsten. De laatste tekening toonde de vrouw half zittend op een bankje, helemaal als een rollade ingepakt. McRay keek even half opzij. Linda zat met een blosje op haar wangen te kijken, ademde wat dieper en voelde een angstige en tegelijk opwindende tinteling in haar buik.

"Dit is een oud Japans boek over bondage. Eigenlijk meer een instructieboek. Het is geschreven ergens in de zestiende eeuw." Automatisch knikte Linda. "Ik geloof dat je dit onderwerp erg interessant vindt, kleintje. Als je wilt, wil ik je wel meer laten zien. En voelen." Ze zoog haar adem in. Zou hij dat met haar doen? De schrik sloeg om haar hart. McRay zag het en glimlachte. "Ik begrijp je schrik, maar wees niet bang kleintje. Ik doe niets waar jij niet naar verlangt." Ze geloofde hem. In een opwelling pakte ze het boek en bladerde snel door de pagina's. Ze stopte bij een tekening van een vrouw die op kunstige wijze vastgebonden was. Geknield op een klein tafeltje, tentoongesteld als een museumstuk. McRay glimlachte weer, ze zag het uit haar ooghoek en hij pakte het boek. "Hmm, dat is een prima idee. Helaas heb ik geen laag tafeltje wat je gewicht kan dragen, mag het ook de eettafel zijn?" Linda wist niet wat ze moest zeggen en liet zich sprakeloos meevoeren.

De grote eetkamer. Oude schilderijen, zoals aan elke wand in het huis. Een ovale tafel met tien stoelen, een paar lage kastjes langs de muren. Een grote kroonluchter met echte kaarsen. Linda had zich al afgevraagd hoe je die hoog geplaatste kaarsen kon aansteken toen ze daar met de stofzuiger was en ze vroeg het. "Je kan de kroonluchter laten zakken, tot net boven tafel, kleintje." Hij wees op een koord aan de muur. "En als jij nu alvast op de tafel gaat staan, haal ik even wat touw en zo." McRay verdween en Linda voelde haar hart nu bonzen in haar keel. Zou ze het echt toelaten hoe hij haar ging vastbinden? Wilde ze dat echt? Of was ze gewoon zo van slag dat hij alles kon doen wat hij wilde? De twijfels gierden door haar keel en even moest ze haar ogen sluiten.

Een paar minuten later keerde McRay terug. Linda stond nog bij de tafel, haar ogen dicht en diep ademhalend. Zelfs een blinde kon zien hoe nerveus ze was. Hij glimlachte en stapte heel zachtjes tot vlak achter haar. Voorzichtig legde hij een hand op haar schouder, maar toch schrok ze weer. Zoals gebruikelijk werd ze nog roder. McRay glimlachte, dat was iets wat hij leuk aan haar vond. Hij hield een blinddoek omhoog. "Denk je dat het hiermee beter zal gaan?" Weer die oogopslag. McRay kon precies zien wat ze dacht. Angst en opwinding. Twijfel en zekerheid. Hij wist dat ze niet wilde, bang was voor wat kon gebeuren, maar tegelijk verlangde ze ernaar, wist dat ze het wilde. Zachtjes nam hij haar in zijn armen en kuste haar voorhoofd. "Niet bang zijn, hier ben je veilig." Hij voelde haar knikken, liet haar los en trok een stoel weg. "Trek je laarzen uit en ga maar op de tafel."

Met knikkende knieën klom ze op de tafel. Ze nam de blinddoek aan en trok die over haar ogen. Haar gevoel voor evenwicht werd een beetje verstoord, zag hij, want ze verstapte een paar keer tot ze steviger stond. Snel nam hij een foto en hoopte dat Linda de zachte klik niet zou opmerken. "Als je nu eens dat shirt uitdoet?" Een suggestie, maar tegelijk ook een bevel. Haar vingers gehoorzaamden en met zacht geruis viel het houthakkersshirt op de tafel. Weer een foto. "En nu je spijkerbroek, kleintje." Wankelend trok ze die uit. Ze was nu ver weg, dacht McRay, haar geest moest van een afstandje toekijken hoe haar lichaam deed wat hij wilde. Hij vroeg zich af hoe verward ze was. Weer een foto: Linda in haar ondergoed en met een blinddoek om op de eettafel. Nu reageerde ze op het metalen klikje en McRay kon zien dat de jonge vrouw probeerde te achterhalen wat het was. Hij vroeg haar het ondergoed uit te trekken. Hij maakte nog een paar foto's en weer keek Linda onderzoekend om haar heen. Ze had de link nog niet gelegd, dacht hij. Hij bewonderde even het naakte lichaam op zijn tafel, glimlachte bij de aanblik van haar jonge en stevige borsten. Zijn glimlach werd breder toen hij het smalle streepje schaamhaar zag. Wat zou ze gedacht hebben toen ze dat ontdekte? De smalle heupen, de slanke armen half opgeheven als bescherming. Nog een foto, ze zag er zo kwetsbaar uit dat hij dat moment eeuwig wilde bewaren.

"Je ziet er mooi uit, kleintje." Ze glimlachte en McRay kon zien dat ze weer een streepje roder werd. Charmant, die onschuld, dacht hij. "Ga op je knieën zitten, met je handen op je dijen." Linda zakte naar beneden. McRay rolde touw af van een grote bol en begon met haar polsen. Aan elke pols een paar slagen, daarna werden die achter haar rug gehouden. "Even houden zo, niet bewegen." Een slag om haar buik, omhoog naar haar hals en terug langs haar rug. Nog meer touw en binnen enkele ogenblikken zaten haar onderarmen en polsen strak tegen haar rug gebonden. Ze kreunde zachtjes toen McRay nog een extra knoop legde. Hij stapte achteruit en nam nog een paar foto's. Nu besefte Linda het en angstig vroeg ze waarom hij dat deed. "Zoiets prachtigs wil ik graag bewaren, kleintje." Ze schudde haar hoofd. "Maar.."

"Stil maar, ik maak ze alleen voor mezelf, niemand anders dan wij twee krijgen ze te zien." Ze knikte, geloofde hem maar half. McRay zag dat ze besefte er niets tegen te kunnen doen. Hij legde het toestel opzij en hielp haar overeind.

"Nu deel twee. Je benen. Doe ze wat uit elkaar." Om elk dijbeen een meter touw, krullend langs haar benen naar haar enkels. McRay sloeg een drietal slagen tussen haar benen, omhoog naar haar hals. Hij liet ze nog even los liggen. Weer een foto, voordat hij de drie stukken touw aan elkaar knoopte in haar nek. De andere uiteinden werden strak getrokken tussen Linda's dijen en ze hijgde, kreunde en kermde toen de middelste tussen haar kutlipjes gleed. McRay bond de koorden strak in haar hals, haar gekerm negerend. "Kunst is pijn lijden, Linda, even je kiezen op elkaar." Nog meer touw, hij had al meters gebruikt en dat werden er nog meer. Haar benen tegen elkaar, een koord nog los vanaf haar enkels. Hij hielp haar te knielen. Het losse uiteinde bond McRay aan de koorden van haar polsen, met een laatste stukje die hij in een vrolijke strik knoopte. "Zo, da's klaar. Nu nog een paar foto's en dan zul je iets aparts gaan meemaken." Voor ze kon reageren klikte het toestel.

Linda had de hele operatie als een verdoofde meegemaakt. En nu zat ze stevig ingepakt op de tafel, zonder een millimeter vrijheid. Elke keer als ze haar hoofd bewoog, trokken de drie koorden in en langs haar poesje, wat onaangenaam aanvoelde. Maar ze voelde ook hoe nat ze werd en bewoog haar hoofd expres verder. Zachtjes kreunde ze en genoot van haar pijn. Dat was inderdaad apart. Het deed zeer, die koorden. Ze voelde haar benen en armen al gevoelloos worden, haar kutje werd ruw geschuurd en haar borsten voelden ook al raar. Maar het was tegelijk ook lekker. Ze hoorde hoe McRay nog een paar foto's maakte. Ineens waren zijn handen op haar hoofd en was de blinddoek weg. McRay stapte naar achter, glimlachte en knipoogde olijk. Hij draaide zich om en pakte een grote spiegel van de wand. Hij leek haar erg zwaar, maar McRay had er geen moeite mee. Ze kon nu zichzelf zien, ingepakt als een rollade. Ze leek precies op de jonge vrouw van de tekening in het boek. Ze glimlachte. Grappig, nu wist ze waarom haar borsten gek deden, twee koorden zaten onder en bovenlangs stevig aangetrokken, zodat haar twee borsten uitpuilden. Haar tepels stonden als harde punten vooruit. Even schoot het door haar heen dat ze eigenlijk goed gestoord moest zijn, maar zodra ze haar hoofd weer bewoog, trok dat gevoel weer door haar heen. Ze kreunde. McRay hing de spiegel weer terug en stapte tot vlak voor haar. Hij glimlachte en trok een vinger langzaam langs een paar koorden. Linda rilde toen hij daar ook nog aan trok. Pijn en genot streden in haar lijf om voorrang. Daarna kreeg ze de blinddoek weer om en zag ze niets meer, alleen in haar duistere wereld van touw, schurend en knijpend tot ze gek werd.

Zijn vingers streelden de plekken waar geen touw zat. Lieflijk bijna, teder en voorzichtig. Ze kon zich niet langer beheersen en hijgde luider. Haar zwoegende borstkas leverde nog meer straktrekkend en schurend touw op. Haar borsten voelden opgezwollen, haar poesje werd door haar eigen vocht en het touw geschuurd tot een dreunende tinteling. Haar handen en voeten voelde ze niet meer, haar armen en benen waren gevoelloze stukken vlees. Ze hoorde hem zachtjes praten. Een brommende fluistering, die haar zei te concentreren. Pijn en genot, twee punten die haar hele universum werden. Beweging deed pijn, met als beloning genot. Meer bewegen, meer pijn, meer genot. Linda voelde zijn vingers over haar tepels en trok haar hoofd achterover. Meer pijn, puur genot. Niets anders bestond meer, totdat ineens haar orgasme begon op te wellen. Vanuit een diepe bron, langzaam omhoog borrelend tot ooit de oorkaan zou bulderen. Ze concentreerde zich nog meer, twee punten werden een stip. Paars, haar lievelingskleur. Donker, zwoel kloppend in het zwarte niets achter haar blinddoek. De stip werd een vlek, lichter totdat ze een zwarte punt in dat lichtpaars ontdekte. Dieper tuurde ze, nauwelijks nog bewust van haar lichaam. De zwarte punt werd een stip, donker paars. In die stip weer een punt, steeds nog weer een punt die langzaam van zwart punt tot lichtpaarse vlek werd. Ineens verdween de zwarte punt, de vlekken krompen steeds sneller in elkaar tot ze plots krijsend op de tafel lag, touw snijdend in haar vlees en een orgasme bulderdend door haar lichaam. Haar geest werd heen en weer geslingerd tussen puur pijn en genot.

De schommelingen werden minder. De twee grote vlekken die eerst haar hele universum waren, schrompelden ineen tot twee kleine punten. Haar geest werd zwart. Haar lichaam reageerde op iets buiten haar. De snijdende pijn werd minder, verdween daarna. Wat bleef was een schurend gevoel, overal waar eerst touw zat. Alsof ze midden in de nacht wakker gemaakt was. Slaapdronken wankelde ze heen en weer, gesteund door een sterke arm. Voor haar gevoel verstreken uren, voordat ze realiseerde dat de blinddoek af was. Ze opende haar ogen, knipperde tegen het licht. Ze hing aan zijn arm, meegevoerd als een zak aardappelen. Uitgeput en loom lag ze ineens half hangend in zijn armen. Ze sloot haar ogen weer, doezelde weg. Haar laatste woorden waren een zachte mompel: "Lichtpaars. Heel mooi."

Deel 6

Linda opende haar ogen en keek om zich heen. Ze lag op de bank in de studeerkamer, nog steeds naakt. McRay zat in zijn grote leunstoel. Ze glimlachte toen ze de sigaar in zijn vingers zag. Ze vroeg zich af of hij ooit zonder zo'n ding rondliep. McRay glimlachte terug, knikte en wees op de klok. "Je bent net wakker geworden voor ik je wilde wekken. Tijd voor je om naar huis te gaan." Ze schrok even van de tijd. Half vijf alweer. Snel raapte ze haar kleren van het tafeltje naast haar en schoot erin. Ze stopte ineens bij het houthakkersshirt en keek even onderzoekend naar beneden. Geen striemen op haar polsen dus kon ze de mouwen omslaan. Ze liet de bovenste twee knoopjes open.

Onderweg in de grote Cadillac staarde ze zwijgend voor zich uit. Nu al leek het een droom, iets wat lang geleden gebeurd was. Automatisch liet ze zich helpen met uitstappen. Vaag besefte ze dat McRay een envelop aan haar gaf en even vaag hoorde ze hoe hij tegen haar moeder iets zei. Pas toen haar vader haar op de bank drukte en een kop thee in haar hand duwde, kwam ze weer wat bij zinnen. McRay was al vertrokken. Haar moeder keek bezorgd, maar Linda zei dat ze alleen maar moe was. Ze had nu in haar eentje moeten doen wat ze daarvoor samen met Annemiek deed, vandaar dat ze ook later was. Linda ging vroeg slapen.

Ze wilde graag met iemand praten over wat ze meegemaakt had, maar besefte dat er niemand was die dat zou begrijpen. Annemiek zou het gewoon afkeuren en toen die op school vroeg hoe het weekend gegaan was, mompelde ze maar iets. Ze wilde het liefst terug naar het grote huis, meer bladeren in het oude boek. De week leek zo traag te gaan dat Linda steeds ongeduriger werd. De volgende zaterdag stond ze een half uur te vroeg al uit het raam te kijken. En toen McRay eindelijk, wel twee minuten te laat, voor de deur stopte, rende ze naar hem toe.

De dag verliep hetzelfde als de vorige. Eerst schoonmaken en daarna lunchen. Ze had weer het houthakkersshirt aan en liet de bovenste knoopjes los. Nu Linda het huis al een paar keer gezien had, was ze wat minder onder de indruk van de luxueuze inrichting en kon ze opschieten. Ze wilde ook snel werken, want dan had ze meer tijd om interessante dingen te doen. Het zweet liep over haar gezicht, maar voor de lunch was ze klaar. McRay glimlachte en dekte de tafel voor haar. "Goed gedaan, kleintje. Maar met die kleren kun je zo niet naar huis. Ik zal ze even wassen, trek ze maar uit." Zonder aarzelen dit keer kleedde Linda zich uit en viel aan op de broodmaaltijd. McRay at niet mee, maar keek glimlachend naar haar terwijl ze een derde boterham belegde met een stuk vlees. Hij vroeg of ze zelf nu haar haren bijhield en met een blosje knikte ze. "Eigenlijk jammer, kleintje, ik had het graag nog een keer voor je gedaan." Ze glimlachte, totdat ineens het besef doordrong. Wild schoof ze het bord van zich af en keek naar hem. "Dus, dus toch!" McRay knikte. "Maar ik herinner me er niets van!" Hoofdschudden. "Klopt kleintje."

"Hoe kan dat? Waarom?" Geen antwoord. Gefrustreerd liep Linda van tafel en keek uit het raampje naast de keukendeur. McRay stelde zich achter haar op en fluisterde zachtjes. "Later zul je het begrijpen, maar nu is het nog te vroeg." Stuurs liet ze zich terug naar de tafel trekken, maar haar eetlust was verdwenen. Hij had haar dus toch geschoren en daarna gezorgd dat ze zich niets kon herinneren. Wat was er nog meer gebeurd wat ze niet meer wist? Ze vroeg het, bits en kortaf. McRay glimlachte. "Niets wat je niet wilde, kleintje. Wees maar niet ongerust. Ik zal niet iets doen wat je niet wilt." Ze geloofde hem maar half.

Nu haar vrolijke en verwachtingsvolle bui weg was, voelde Linda zich ineens erg bloot. Ze liet McRay de keuken opruimen terwijl ze zelf stuurs voor zich uit keek met haar handen gekruist voor haar borsten en haar benen over elkaar geslagen. Eigenlijk wilde ze nu gewoon naar huis, maar zolang haar kleren nog niet droog waren, kon dat niet. Ze baalde gewoon. Hij had iets met haar gedaan en daarna gezorgd dat ze het zich niet kon herinneren. Dat stak haar. Ze wilde weten wat hij gedaan had, en waarom, maar durfde het niet te vragen. Ze wilde ook weten waarom ze het niet kon en mocht herinneren. Was het iets vreselijks? Had hij haar vastgebonden en geneukt? Waarom had hij het gedaan? Ze zat zo in haar gedachten verzonken, dat ze McRay pas weer opmerkte toen hij zijn hand onder haar kin hield en haar hoofd optilde. Ze keek in zijn lichte ogen en voelde hoe haar boosheid wat wegzonk. "Je bent boos, dat kan ik begrijpen. Je weet gewoon nog te weinig om het te kunnen begrijpen, dus accepteer het gewoon." Zijn stem klonk redelijk en overtuigend. Linda knikte, haar geest ver weg.

Hij nam haar hand en leidde haar mee naar de eetkamer. Als een pop liet ze zich op de tafel leggen en wachtte af terwijl hij druk in de weer was met touw. Ze wist nu wat er gebeurde. Hij had haar gehypnotiseerd. Daarom vond ze het niet erg dat ze nu vastgebonden werd. Normale meisjes lieten dat niet toe, namelijk. Ze zei het tegen hem en hij glimlachte en knipoogde terug. Met haar hoofd half overeind gehouden door een kussen zag ze hoe haar benen wijd uit elkaar lagen. Nee, normale meisjes lieten niet dat niet toe. En zij was een normaal meisje. Vol vage belangstelling zag ze hoe McRay een dildo pakte. Ze kende dat ding, wist hoe lekker die aanvoelde. Dat deden normale meisjes wel, spelen met plastic neplullen. En grote meneren zoals McRay ook, want die had er een. Ze vroeg zich af of ze het wel zou voelen en glimlachte gerustgesteld toen de kop van de dildo tegen haar lipjes duwde. Ze ontspande zich, want normale meisje laten zich graag verwennen. Het deed een beetje zeer, zei ze tegen hem, maar normale meisjes mochten niet klagen. Die mochten dat lekker vinden. Ineens klikte er iets.

Een rood hoofd. Alweer. Ze besefte dat ze hardop had liggen praten. De dildo stak nog in haar, voelde ze en haar lichaam trilde van schaamte en opwinding. McRay keek glimlachend naar haar en trok zijn shirt open. Minder borsthaar dan haar vader, zag ze en glimlachte terug. Een glimlach vol angst, geen glimlach meer. Linda voelde zich wakker worden en trok even aan de touwen. Geen beweging in te krijgen. Nu ging het dus gebeuren, ze zou geneukt worden. En niets kon hem tegenhouden. Rillend probeerde ze woorden te vormen. Nee te zeggen. Ja te zeggen. Ze schrok van zichzelf, vol verlangen en afschuw tegelijk. McRay deed zijn broek uit. Ze knikte en schudde haar hoofd. Trok weer aan haar touwen. Het zou pijn doet, wist ze van verhalen. Ze zou bloeden. De tafel zou vies worden. En het zou pijn doen. Ze wilde die pijn niet, ze wilde die wel. McRay stapte glimlachend tussen haar benen en trok in een vlugge beweging de dildo uit haar. Zijn stijve pik kwam steeds dichterbij, raakte haar en deed haar trillen. Langzaam schoof hij in haar, dieper en dieper. Ze vond het lekker, besefte ze. De schuivende beweging van zijn warme vlees in haar, het duwen tegen haar heupen, het schuren langs haar gevoelige plekjes. Zijn handen op haar borsten, masserend en knijpend. Alles was lekker, pijn voelde ze niet.

De duwende, stotende beweging trok door haar lichaam, nam alles over in haar lijf en geest. In en uit, heen en weer. Ze zag een oude stoomlocomotief voor zich, hoe die met grote stalen stoterstangen op de wielen steeds sneller en sneller rolde over de rails. Ze was die locomotief, hij de stoterstang. Ze liet zich duwen, steeds dieper, harder en sneller. Haar ademhaling als de vermoeide ketel, haar hart bonkend als de wielen over de rails. Haar geest werd het vuur, opgestookt door de razende wielen, de ketel duwde de locomotief, de locomotief trok de wielen. Rond en rond, harder, dieper. Sneller. Ademhaling als een stoomketel, fluitend en kermend onder de toenemende druk. Bonkende wielen, hart, stoten die sneller en dieper en weer harder gingen. Blazend en kermend, hijgende stoomketel en vanuit de verte rommelde de ontploffing steeds dichter en dichterbij. Angst voor de knal, gretig op weg naar het einde. Harder, dieper, sneller. Druk op de ketel, groter en groter en plots was het gebeurd. Kermend en kreunend gleed de locomotief over de afgrond, met gillende stoomfluit, knarsende wielen en bonkend hart. Daarna niets meer.

Niets behalve een gedempt licht. Linda lag op de tafel, haar armen nog geboeid, haar benen vrij bungelend over de rand. Handen die haar zachtjes streelden, langzaam van top tot teen. Olie, warme handen en de massage deed haar wegdoezelen.

De oude klok liet met een gedempte gongslag weten dat het halfdrie was

Linda knikte in zichzelf en vroeg of ze los mocht. Zijn sterke armen tilden haar overeind en even keek ze in zijn ogen. Licht, maar tegelijk ook duister. Vriendelijke glimlach en ze glimlachte terug. 'Lekker," mompelde ze en probeerde even of ze kon staan. Het ging wel. Haar heupen voelden wat beurs aan, maar dat zou snel wegtrekken. Ze wist het nu. Dit was niet haar eerste keer. "Waarom? Waarom deed u het?" Hij keek even in haar ogen, scherp en bangmakend en lief tegelijk. Daarna pakte hij haar hand en trok haar mee. De studeerkamer. Zacht licht van een paar grote kaarsen en natuurlijk weer zo'n grote sigaar. Sliertjes rook trokken langs het plafond weg en ze wachtte geduldig. McRay tikte as af en begon te vertellen.

"Lang geleden ontmoette ik een jonge vrouw. Haar naam is niet interessant, maar wel wat ze was. Ze was mijn slavin." Linda knikte, al begreep ze niet helemaal de betekenis. McRay trok even aan zijn sigaar, duidelijk in gedachten verzonken. "Ze deed alles wat ik verlangde, zonder ooit te klagen of bezwaar te maken. Altijd stond ze voor me klaar, altijd zonder een klacht of een protest. Ze kwam bij me, wist toen al wie en wat ik ben. Ze knielde voor me, zei dat ze me wilde dienen. Op mijn vraag waarom heb ik nooit antwoord gekregen. Nu, achteraf, denk ik dat ze aangetrokken werd door mijn levensstijl, mijn wezen. Naast haar had ik ook andere vrouwen die mij dienden. Omdat ze dat wilden, omdat ik ze daartoe dwong. En de meeste van hen lieten zich dwingen. Sommigen vonden die dwang zelfs zo prettig dat ze bewust mij ergerden, zodat ik hun strafte. Wat ze weer graag wilden. Maar voor die vrouwen voelde ik niet veel, meestal alleen lust, geen liefde. Die was voor haar alleen. Totdat ze werd vermoord. Daarna liep het niet meer. Ik verwaarloosde de andere vrouwen, strafte ze zonder reden en een voor een gingen ze bij me weg. Na de laatste ben ik een tijd alleen geweest, zoekend naar haar, zonder ooit de illusie te hebben haar te vinden. Ik probeerde haar te vervangen, zocht en vond andere vrouwen die op haar leken, haar uiterlijk en gedrag. Maar geen voldeed. Geen enkele was zoals zij. Ik gaf de hoop op en kwam naar dit stadje. En nu geloof ik dat ik haar weer heb gevonden."

Linda haalde diep adem. "U bedoelt dat u aan sm doet? Dat dacht ik al, maarre, ikke niet hoor." Onrustig schuifelde ze met haar voeten. Ze wist zich geen houding te geven. "Ik ben toch normaal? Geen gestoorde ofzo. Dat vastbinden is best leuk, maarre, geen sm hoor." Ze hakkelde al toen hij glimlachte, grinnikte zelfs. Maar nu zat hij schaterlachend in zijn leunstoel. Ze voelde boosheid opkomen en stond op.

"Ga zitten." Zijn stem klonk ineens messcherp. Ze plofte neer en keek wat verbouwereerd. Hoe deed hij dat? "Je noemt precies de reden waarom jij moeite hebt met je gevoel. Waarschijnlijk heeft iedereen in je omgeving je ingeprent dat het niet normaal is om vastgebonden te worden, dat het gestoord is om je te laten slaan als je regels overtreedt. Wel, dan zijn een heleboel mensen op aarde gestoord en niet normaal." Ze kleurde roder. "En wat is normaal eigenlijk? Wie bepaalt wat wel of niet gestoord is? Ik heb je nergens toe gedwongen. En je genoot van elke minuut. Zelfs dat pak slaag op je blote kont vond je eigenlijk erg prettig. Wat is normaal? Bepaal jij dat zelf of laat je anderen voor je beslissen hoe jij je leven wilt inrichten?" Nog roder. Ze probeerde hakkelend en stotterend iets te zeggen maar zijn blik hield haar tegen. "Je hebt een heleboel te leren, veel te ontdekken. En daar gaan we nu meteen mee beginnen." Abrupt stond hij op en Linda zag hoe hij even met een hand langs een rij oude boeken streelde. Een groen leren kaft met vergeelde bladeren werd ruw uit de rij getrokken en naast haar op de bank gelegd. "Lees en leer." McRay beende weg.

Even zat Linda perplex op de bank. Hoe kon hij, durfde hij. Net nog was hij zo lief en zorgzaam, vertelde zelfs iets over zichzelf wat duidelijk een moeilijke tijd was. En dan ineens die beslistheid waarmee hij optrad, alsof zij niets te zeggen had. Niets in te brengen. Zuchtend keek ze naar het boek. Een titel in vervaagde gulden letters: "Mijn Hel is mijn Hemel". Ze pakte het op en sloeg de eerste pagina open. Een oud vervaagd handschrift dat de lezer een warm hart en veel plezier toewenste, getekend op 25 december 1745. Ze begon te lezen en al snel vergat ze haar omgeving.

Ze werd ruw tegen haar schouder geduwd. McRay stond half gebogen over haar heen met een groot glas cola. Ze knikte even, bedankte hem en wilde verder lezen. Hij trok het boek uit haar handen en legde dat weg. Een tikje geïrriteerd dat ze niet verder mocht lezen keek ze hem aan. Ze zag hem glimlachen en naar de klok wijzen. Automatisch keek Linda ook en schrok. Kwart over vier alweer. Ze moest naar huis. Ze zuchtte, dronk haar glas in een lange teug leeg en trok haar neus in bochten bij de prikkels van het koolzuur. Zwijgend stond ze op. McRay had haar kleren al klaargelegd en Linda schoot erin. Een half uur later was ze thuis, haar hoofd weer vol vragen en watten waardoor ze moeilijk kon nadenken. Het zou weer een lange week worden. Maar het viel mee. Woensdagavond al stond McRay voor de deur en wilde graag even met haar ouders spreken. Hij had onverwachts bezoek gekregen en wilde weten of Linda al op vrijdagavond kon komen. Om wat te helpen in de keuken en bij het rondbrengen van drankjes en hapjes. Ze kon gerust blijven slapen zodat ze de zaterdag al vroeg kon beginnen aan haar wekelijkse klusjes. Linda's hart sprong op, ze dacht meteen aan het boek. McRay gebruikte zijn charme en zonder veel sputteren gingen haar ouders akkoord. Linda ging met een brede grijns slapen.

Helaas was het vrijdag al meteen duidelijk dat McRay de gasten niet als een smoesje had verzonnen. Het was zelfs een heel gezelschap van vier mannen en zes vrouwen. Linda liep de halve avond rond met grote dienbladen vol drankjes en hapjes, zonder veel kans om zelf ook iets te drinken. En lezen in het boek kon ze helemaal wel vergeten, verzuchtte ze. Pas tegen een uur of elf kon ze even uitblazen, een glas cola op de keukenstoel. Een van de vrouwen, een lange blondine met lichtgroene ogen slenterde binnen. Ze had een strakke broek aan met een al even strak zittend topje. Linda keek even bewonderend naar haar. Slank en gracieus, net een fotomodel. De vrouw stelde zichzelf voor als Brenda. Of ze nog wat te drinken kon krijgen. Linda knikte en wilde net opstaan, maar een handbeweging van Brenda hield haar tegen. "Je bent een mooi meisje, linda." Een tikje rood knikte ze. "Mag ik?" En voor ze kon protesteren had Brenda een hand op haar been gelegd en voelde ze hoe de andere hand van de vrouw ineens over haar borst gleed. Verschrikt wilde Linda zich losmaken, maar met een blik van haar groene ogen hield de vrouw haar tegen. Linda voelde haar eigen wil wegsmelten bij de zachte woorden van Brenda. Sprakeloos liet ze zichzelf betasten, voelde de handen haar keuren. Ze werd roder en roder naarmate de handen vaker op haar borst en billen streelden. "Meester McRay heeft een hele goede keus gedaan." Linda keek even op van die titel, die hoorde ze voor het eerst. Maar de groene ogen en de handen hielden haar in bedwang en zwijgend liet ze toe hoe de vrouw haar uitkleedde.

Ze wilde het niet. Voor haar was het duidelijk genoeg. Die Brenda wilde met haar vrijen en Linda wilde het niet. Tuurlijk, ze had wel vaker met een vrouw gevreeën en die Brenda was een knappe vrouw, maar zo? Nee ze wilde het niet, maar tegelijk had ze geen andere keus dan te gehoorzamen aan die blik. Zwijgend, zelfs passief, liet ze het over haar heen komen. Stil stond ze af te wachten tot Brenda haastig haar eigen broek en topje verwijderd had en Linda beval te knielen. Ze zakte op de grond, verwachtte het volgende commando maar dat kwam niet. Een mannenstem. Ruw, gebarsten en duidelijk boos. Een van de mannen, ze had geen namen gehoord. Ze verstond niet wat hij zei, maar Brenda verstijfde. Linda zag verbaasd hoe die ineens op haar knieën zat, haar hoofd gebogen en haar armen op haar dijen. De man pakte de vrouw bij de haren en trok haar ruw mee de keuken uit. Op de drempel gebaarde hij naar Linda, meekomen begreep ze. Ze aarzelde niet.

De salontafel stond vol met glazen en asbakken, schalen halfvol met hapjes en een paar kaarsen die flakkerden in de tocht van de open deuren naar het terras. McRay zat op de bank, zijn arm comfortabel om een man heengeslagen en samen waren ze in een gesprek verwikkeld. Drie vrouwen stonden bij de boekenkast en draaiden zich tegelijk om. De rest was niet de zien, zag Linda snel, voordat de man haar met een handgebaar naar de grond wees. Linda knielde haastig en wachtte met een razend kloppend hart af. Wat er aan de hand was wist ze niet, maar die Brenda kreeg het zwaar, dat wist ze aan de blik in de ogen van die man. Hij liep ondertussen naar de salontafel, keek even om en weer een handgebaar. Linda begreep hem nu even niet. McRay keek op, wisselde een blik met de man en zei Linda de tafel heel snel leeg te ruimen. Zijn stem klonk vlak, maar de ondertoon begreep Linda wel. Ze schoot overeind en pakte razendsnel de spullen weg en zette die op de grote tafel aan de andere kant van de kamer.

Weer een paar woorden van de man en weer knielde Brenda met haar handen op haar dijen en haar hoofd gebogen. Linda herkende nu de houding van het boek. Haar hart sloeg over. McRay stond op, liep de kamer uit en de anderen wachtten stil af. Alsof ze iets voelden kwamen de twee andere mannen en vrouwen door de terrasdeuren binnen. Linda werd met een paar tikjes tegen haar lijf naast Brenda gedirigeerd. Ze moest in dezelfde positie knielen en haar hart bonsde in haar keel, haar maag. Ze was bang.

Het leek erg lang te duren voordat McRay terugkwam. Hij klapte eenmaal in zijn handen en de andere vijf vrouwen zaten ineens ook op hun knieën. De twee mannen die door de terrasdeuren binnenkwamen ook, zag ze vanuit haar ooghoek. Linda voelde de spanning oplopen. Ze rilde even. McRay en de twee staande mannen overlegden zachtjes. Ze hoorden wat gemompel en vroeg zich af wat er met haar ging gebeuren. Haar angst werd steeds groter.

McRay pakte haar arm en trok haar over de salontafel. Met een vlugge beweging voelde ze hoe haar enkels en polsen aan de poten werden gebonden. Ze wilde protesteren, maar terwijl ze haar mond opende, voelde Linda iets in haar mond. Schudden en tegenspartelen hielp niet, hoewel haar angsten haar extra kracht gaven. Ze kon al snel geen vin meer verroeren en elk geluid werd gesmoord door de prop in haar mond. Rillend van angst moest ze nu afwachten. Achter haar hoorde ze gestommel en weer een paar woorden in een taal die ze niet begreep. Brenda kroop in haar gezichtsveld, ging voor de ogen van Linda op de houten vloer liggen. De derde man bond haar enkels en polsen samen met touw, trok die vervolgens naar elkaar toe en bond die weer aan elkaar. Brenda gaf geen kik, al kon Linda ook in haar ogen de angst zien. Het moest wel pijnlijk zijn: Brenda lag met een holle rug, haar polsen en enkels aan elkaar vast. Ze kon alleen nog omrollen, vermoedde ze. Bijna kreeg ze medelijden met de vrouw, totdat ze ineens besefte dat zij de oorzaak was. Brenda had haar besprongen. Zelf had ze niks gedaan. Toch? Maar toch, haar maag kromp ineen.

In haar blikveld verscheen nog een vrouw. Een van de brunettes knielde voor Brenda en deed haar een bal in de mond. Linda vermoedde dat ze zelf ook zo'n bal had, die haar mond opensperde en waardoor ze geen geluid kon maken. De ogen van de geboeide vrouw trokken samen. De brunette stond op en liep weg. Iemand liep achter haar, ze voelde de stof van een broek langs haar benen strijken. Onwillekeurig spande ze haar spieren. De man die hun in de keuken had betrapt sprak weer, nu in het engels. Linda moest zich inspannen hem te volgen. Hij vertelde dat Brenda zich niet aan de afspraken had gehouden, dat ze voor die overtreding gestraft zou worden. En omdat hij het een zeer ernstige overtreding vond, zou dat een ernstige straf zijn. Iets tikte tegen de billen van Linda en ze voelde hoezeer haar spieren gespannen stonden. Plots zat McRay naast haar en fluisterde in haar oor. Dat ze niet bang hoefde te zijn, zich gewoon moest overgeven en alles zou goed komen. Linda knikte vaag en merkte dat de bal in haar maag wegtrok.

De brunette stapte weer in haar blikveld, nu met een zweep in haar handen. Ze keek een beetje boos, alsof ze niet wilde doen wat ze deed. Met ferme armzwaaien liet ze de zweep op de kont van Brenda kletsen, die kronkelde en gedempte kreetjes slaakte. Linda telde mee, twintig slagen. En bij elke slag werden de billen van Brenda roder en roder. Na de brunette stapte de man achter haar. Hij hield een stokje vast en liet dat vlak boven het hoofd van Brenda zwiepen door de lucht. Brenda kronkelde nu nog meer. Met angstige, wijd opengesperde ogen schudde ze haar hoofd en maakte geluidjes. Het hielp niet, plots zwiepte het stokje niet over haar hoofd, maar landde op de toch al vuurrode billen. Brenda maakte een gesmoord geluid en liet haar hoofd op de grond vallen. Nog een slag. Een tweede donkerrode streep dwars over de billen. De bal in de mond van Brenda kon het geluid niet echt dempen en Linda voelde zich koud worden. Een derde, vierde en zelfs vijfde slag zwiepte met een hard kletsend geluid op haar kont. Brenda kronkelde niet meer, hield haar ogen stijf dichtgeknepen. Nog vijf slagen, waarna Brenda helemaal niet meer reageerde. Twee vrouwen maakten haar los en trokken de gag uit haar mond. Met zichtbare moeite ging Brenda op haar knieën zitten, haar handen op haar dijen en hoofd omlaag. Ze snikte zachtjes. Linda had nu wel medelijden. De man met de stok hield een leren halsband op voor het gezicht van de blonde vrouw. Ze pakte die aan en deed die om, Linda zag dat daar een grote metalen ring aan zat. De man hield een riem op en weer gespte Brenda die zelf om aan de halsband. Daarna zakten haar handen weer op haar dijen, waarbij de riem tussen haar borsten bungelde. Linda rilde. Dat was een zware straf. Ze begreep niet echt waarom dat moest, want zo heel erg was het toch niet?

Voor ze verder kon denken, voelde ze iets over haar billen strelen. Ze durfde niet te reageren, te bang dat ze straks zelf die stok zou voelen. De brunette knielde voor Linda neer, met de zweep nog in haar handen. Langzaam zwaaide ze die heen en weer. Linda rilde, haar blik strak op het leer gericht. De brunette sprak zachtjes, zo zacht dat Linda het maar net kon horen. "Don't be afraid, we will be kind to you." Ze knikte, maar voelde de angst door haar lichaam gieren. Twee handen grepen haar enkels en maakten die los. Een paar andere handen bevrijden haar handen en ruw werd ze op haat voeten gezet. Voor ze zich kon afvragen wat er ging gebeuren, voelde Linda de striemende slag van de zweep over haar billen. Ze kermde luid.

Linda verwachte half dat ze nu helemaal gestraft zou worden. In gedachten bereidde ze zich voor op de zweepslagen, de stokslagen. Een zachte hand pakte de hare en trok haar mee. "Come with us." De woorden waren als een droom, dit klopte niet met haar verwachtingen. Ze liet zich naar de tuin leiden, voelde de koelte van de nacht en rilde even op de koude stenen tegels die onder haar blote voeten ruw en scherp aanvoelden. Gedwee liet ze zich leiden naar het donkere stuk achterin, een gedeelte die ze nog niet gezien had. Aangenaam verrast slaakte ze een klein kreetje. Warme dampen stegen op uit het grote bad, borrelende geluiden van het water klonken als muziek in haar oren. Ze wilde zich het liefst even snel losrukken en in het water springen, maar met de rode striemen op de kont van Brenda in gedachten durfde ze niets te doen. Toch kreeg ze haar zin, de drie vrouwen trokken haar mee en lieten haar in het warme water stappen. Linda zuchtte van plezier. Heerlijk warm en bubbels. Ze voelde zich meteen een stuk beter. De drie vrouwen lieten snel hun kleren vallen en stapten bij Linda in het bad. Drie paar handen streelden haar lichaam. Zacht, teder en lieflijk. Linda liet haar hoofd rusten op de rand en gaf zich over aan de strelingen. Haar tepels werden harder en haar benen dreven haast als vanzelf uit elkaar. Twee paar handen trokken haar armen opzij en vouwden die achter haar hoofd. Linda zuchtte nog een keer en genoot van de aangename rillingen die door haar lichaam gleden.

De tijd leek zich uit te stekken en tegelijk te krimpen. Ze kon niet bepalen of ze nu vijf minuten of vijf uur in het water lag maar plots besefte ze dat de handen verdwenen waren. Linda opende haar ogen en zag de blote borst van McRay voor zich. Ze glimlachte en strekte een hand uit. Hij gleed door het water, nam haar in zijn armen en kuste haar. Linda voelde zich opgetild naar een roze wolk ergens ver weg. Zijn handen beroerden haar lichaam, strelend, masserend en plagend. Ze kirde, kreunde en stak haar borsten vooruit. McRay likte haar tepels, nog meer aangename trillingen die door haar lijf gierden. Met een ondeugende glimlach pakte hij een hand van haar en leidde die naar zijn lid. Hard, massief en groot. Ze knikte toen hij haar hand om zijn stam vouwde en ze maakte langzame bewegingen. Zijn hand gleed naar haar navel, haar onderbuik en ze opende haar benen. Langzaam beroerde hij haar kutje, streelde langs en over haar lipjes. Zuchtend probeerde ze haar onderlijf iets op te tillen. McRay begreep de boodschap, duwde langzaam eerst een en daarna twee vingers in haar. De rillingen werden heviger, tintelingen in haar buik, haar borsten en zelfs haar tenen lieten haar kermen. Steeds sneller bewoog ze haar hand langs zijn harde paal, steeds sneller gleden zijn vingers in en uit haar kutje, raakten steeds net haar klitje, streelden en martelden haar tot ze hijgend haar hoofd achterover wierp en luid kreunend haar knieën iets optrok. McRay liet haar los, zwom de paar centimeter tot tussen haar benen. Hij boog zich over haar lijf, kuste en likte haar tepels en plots voelde ze zijn eikel tegen haar lipjes drukken. Ze knikte wazig. Langzaam vulde de penis haar kutje, vulde haar en duwde alle verstand opzij. De trage beweging liet haar kermen om meer, sneller en harder. Linda klemde haar armen om hem heen, strak en dwingend eisend om meer. Meer tempo, meer van die heerlijke rillingen die haar hele wezen vulden. Het was gewoon te overweldigend. Het trage tempo, diep en hard. Zijn handen op haar heupen, zijn lippen op haar tepels. Kermend en kreunend moest Linda de verrukkelijke marteling ondergaan. Hijgend en zuchtend tot ze niet meer kon, zich wel moest laten gaan en luidkeels gromde om meer, harder en vooral sneller. Haar roze wolk werd een paarse vlek, een punt in een punt in weer een andere punt paars licht. De zondvloed overspoelde haar, liet haar krijsen van genot.

Hij was weg, Linda merkte dat aan de zachte handen van de drie vrouwen die, nog steeds naakt, haar zachtjes uit het bad hielpen en door de tuin leidden. Vanuit haar duistere positie zag ze duidelijk Brenda staan aan een paal in het licht van een schijnwerper. Met haar handen strak samengebonden hoog boven haar hoofd en een vreemde kromming in haar rug. Linda bleef even staan, keek belangstellend toe. Nu zag ze ook de voeten stevig vastgemaakt aan de paal. En zag ze waarom Brenda zo vreemd stond. Een andere paal, dwars op de staande, duwde in haar rug. Linda slikte. Dat leek haar erg pijnlijk. De uitdrukking op het gezicht van Brenda sprak boekdelen. Stille berusting. Linda rilde even en liep door, blij dat haar dat bespaard bleef.

Aan de drempel van de terrasdeuren bleven de vier vrouwen staan

Knipperend met hun ogen probeerden ze snel te wennen aan het licht in huis, voordat ze naar binnen stapten. McRay zat op de sofa, in gesprek met de man waarmee hij eerder in gesprek was. De derde man vertelde net iets tegen de overige mannen en vrouwen voor hem, allen geknield in de positie die Linda nu snel herkende. Ze voelde meteen weer de angst door haar maag trekken, maar de drie vrouwen trokken haar naar de hal, de trap op en uiteindelijk naar de grote slaapkamer boven. Drie paar handen die haar zachtjes in bed stopten, haar haren streelden en voor ze weg waren, lag Linda te slapen.

Deel 7

Tien uur in de ochtend. Een zonnetje dat vrolijk door de ramen scheen en haar wakker maakte met warme stralen. Het duurde een halve minuut, maar toen wist ze het weer. Vlug sprong ze uit bed, keek of ze ergens kleren zag maar haalde haar schouders op en snelde naar beneden. De woonkamer lag verlaten, vol rommel en lege glazen. Linda kreunde en liep naar buiten. Brenda stond nog aan de paal, hing eigenlijk meer. Ze wilde haar losmaken, maar bedacht net op tijd dat ze zichzelf daarmee misschien in grote problemen zou brengen. Dus liep ze terug het huis in en ging in de keuken op zoek naar ontbijt. De stilte van het huis, de rondslingerende rommel, het gaf haar een wezenloos gevoel. Als Brenda niet aan die paal had gehangen, zou ze gedacht hebben helemaal alleen te zijn. Linda vond melk in de koelkast en boterhammen met kaas. Ze had honger.

Onder het eten liet Linda de vorige avond nog eens in haar gedachten passeren. Het was allemaal erg vreemd, vond ze, maar tegelijk ook opwindend en spannend. Ook wel eng en angstig. De vrijpartij in het zwembad was heerlijk, dat wilde ze wel vaker. McRay was toch heel anders dan die jongens op school, veel meer man. Ze wist gewoon dat zonder hem zij misschien ook wel aan die paal had gestaan, dat die ene zweepslag op haar kont nog maar het begin zou zijn geweest. Ze zag haar kleren op een slordig stapeltje onder de tafel liggen, maar maakte geen aanstalten zich aan te kleden. Ook vreemd, bedacht ze. Ze zou het niet in haar hoofd halen ook maar een halve tepel te laten zien aan die pubers op school, maar hier liep ze zonder probleem naakt rond met allemaal vreemden in huis. Tenminste, als ze er nog waren, want het huis maakte een verlaten indruk. Stil liep Linda met een beker water naar de paal en goot dat voorzichtig tussen de lippen van Brenda. Die slikte moeizaam. Linda vroeg hoe het met haar ging, maar Brenda reageerde niet. Ze haalde haar schouders op en liep even rond in de tuin. Zaterdagochtend en heerlijk weer. Eigenlijk zou er iets moeten gebeuren in de tuin, wat schoffelen of zo. Maar dat kon later wel, eerst de troep in de kamer opruimen.

Daar was ze zo druk mee bezig, dat ze niks merkte van de twee mannen die haar gade sloegen. McRay en zijn vriend keken naar de jonge vrouw die naakt door de kamers liep, lege glazen naar de keuken bracht en halfvolle schalen met uitgedroogde hapjes weggooide. McRay glimlachte en keek opzij. De andere man keek terug en knikte. "Ze is inderdaad een bijzonder exemplaar. Een die welzeker veel potentieel heeft. Wel erg jong nog, maar dat is met wat geduld op te lossen. En haar training natuurlijk, wanneer begin je daarmee?"

"Daar ben ik reeds mee begonnen, mijn vriend. Ze heeft al kennis gemaakt met mijn vaardigheden op het gebied van oosterse bondage."

"Interessant, waarde, wat is je volgende stap?"

"Eerst moet ze leren, kennis vergaren. En natuurlijk is haar verliefdheid op mijn persoontje nog maar pril, daar moet ik voorzichtig mee zijn."

"Uiteraard. Maar zo heel veel tijd heb je niet meer, wapenbroeder."

"Hoe bedoel je?"

"Je weet toch van de conventie van volgende maand, neem ik aan. Daar zal de nieuwe richtlijn waarschijnlijk wel aangenomen worden, ondanks onze tegenstand."

"Ja, dat vrees ik ook, maar hoe pas je dat in met de tijd die ik aan Linda kan besteden?"

"Dat lijkt me duidelijk. Het derde lid zegt duidelijk dat nieuwelingen eerst ter keuring aangeboden dienen te worden. En dat is op zich geen bezwaar, integendeel, maar die methode van keuring is juist waar we tegen strijden."

"Ik begrijp je standpunt, ik deel je mening over die methode. Alleen zie je een belangrijk punt over het hoofd. De richtlijn geldt alleen voor leden van de conventie." De vriend draaide zich met een ruk om. "Dat kun je niet menen! Zonder jou valt onze fractie uiteen. Dan zijn we overgeleverd aan die, die.."

"En hoeveel leden van de conventie kunnen daarmee leven?"

"Oh god, je denkt dat, je bedoelt."

"Inderdaad. Ik kan je in vertrouwen melden dat ik niet alleen sta in dit standpunt."

"Een patstelling dus. Zonder die richtlijn heeft de conventie nauwelijks bestaansrecht meer en met richtlijn valt die uiteen."

"Precies."

De discussie werd onderbroken door een lieftallige brunette, die met een slaperig hoofd knielde voor de twee mannen. Ze knikte even naar Linda, die nu druk was met de berg afwas. "Ze heeft Brenda water gegeven, ik zag het zelf."

"Wel, dank je voor die informatie, Gwen, maar je weet hoe we denken over klikken." Gwen slikte. "Ja maar, ze overtreedt een belangrijke regel."

"Dan moet jij persoonlijk haar maar goed straffen. Door die afwas van haar over te nemen, alsmede alle andere klusjes voor vandaag. Stuur haar naar het zwembad." Grommend vertrok Gwen naar de keuken. Linda keek niet op toen Gwen binnenliep. Ze zei alleen 'hoi' en gooide nog een stapel borden in de teil. "Laat maar meisje, ik doe het voor je. Jij moet naar het zwembad." Linda knipperde met haar ogen. "Oh, ehm, dank u." Ze mikte de borstel in het water.

Linda vroeg zich af waarom ze naar het zwembad moest komen. Het water was in de koele nacht afgekoeld en het mocht dan heerlijk weer zijn, eigenlijk was het nog te koud om naakt rond te lopen. Alsof haar gedachten luid waren uitgeroepen, verscheen een blonde vrouw voor haar. Linda schrok even, maar herkende haar als een van de vrouwen van het feestje gisteravond. De blonde vrouw knikte vriendelijk en nam haar hand. Linda liet zich meevoeren, te verbaasd om te protesteren. Naast het bad liep een smal paadje naar een open stuk, verborgen door bomen, struiken en een paar goed geplaatste schuttingen. Linda werd op een stoel gezet en ze rilde toen haar billen het koude plastic voelden. De vrouw glimlachte weer, maakte een gebaar en verdween. Wachten dus. Linda zuchtte en keek om zich heen. Een heel prettig plekje, vond ze. Een grasveldje omringd door struiken, een paar makkelijke stoelen en een parasol. Nu ze stil zat, kreeg ze het nog kouder en voelde af en toe een rilling over haar rug lopen. Dat ze haar armen om haar heen sloeg, hielp niet veel.

Plots stond McRay naast haar, zijn gebruikelijke dikke sigaar in zijn hand en een donkere zonnebril op het hoofd. Ze moest glimlachen, zei tegen hem dat ze hem eigenlijk nog niet zonder zo'n sigaar had gezien. "Ach, een van mijn kleine zonden." Linda voelde een plaagbui opkomen. "Ja net als het verleiden van kleine meisjes zoals ik." Ze glimlachte erbij, maar hij vatte het schijnbaar anders op. Met een voet trok hij een stoel bij en plofte neer. "Dat is geen zonde, kleintje, en al helemaal niet als dat kleine meisje zelf verleid wil worden." Zijn ernstige gezicht verwonderde haar. Hij nam de sigaar in zijn andere hand en keek even naar het gloeiende puntje. "Weet je, kleintje, ik sta verbaasd over je. Gisteravond en vannacht heb je een paar dingen gezien en tot nu toe maak je niet de indruk dat je erg verbaasd bent daarover. En dat terwijl je al weken worstelt met gevoelens die nu pas een beetje begrijpelijk worden voor je." Ze knikte. "Het gebeurde ook zo snel, ik bedoel, ik dacht helemaal niet na en ik was wel bang, maar toen u zei niet bang te zijn was ik dat ook niet zo erg meer, en het zwembad was lekker en tja, ik weet het ook niet, die vrienden van u doen wel vreemd maar dat zijn toch gasten, daar mag je toch niks over zeggen?" McRay stak zijn hand op om de waterval aan woorden te stoppen. "Wat die vrienden van mij doen, is precies wat ik ook met jou wil doen. En ik denk dat jij dat ook wilt."

"Nee, ik wil echt niet aan zo'n paal staan als die Brenda, en die stokslagen, brrr, eg nie!" Een glimlach. "Je hebt haar water gegeven, vanmorgen." Ze kleurde wat. "Ja nou, dat is toch niet erg?"

"In dit geval wel, maar je wist het niet, dus geeft het ook niet zoveel. De andere slaven weten dat, maar jij bent pas op het begin van je reis."

"Slaven? En ik word ook zo? Dag ut nie!" Ze werd boos, ze wist het zelf.

"Je bent boos. Omdat ik een naam gebruik voor iets wat je nog niet begrijpt. Jij denkt bij het woord slaaf aan geketende mensen, zonder eigen wil of vrijheid." Linda knikte. "Maar voor mij, ons, is het een titel. Eentje waar de man of vrouw zelfs trots op is. Je hebt een paar bladzijden gelezen in dat oude boek, dus misschien begrijp je al iets, maar nog veel te weinig." Linda schudde haar hoofd, ze begreep het niet. Hoe kon zo'n aardige man zo denken? Een vrouw als slavin? Dat kon toch niet? Hij scheen haar gedachten weer te raden en klapte in zijn handen. De vrouw die Linda naar het zitje had gebracht, verscheen nu weer. Ze knielde voor McRay en Linda keek verbaasd toe. "Angela is een slavin, ze is er trots op." McRay pakte haar onder haar kin en tilde haar hoofd op. Steeds verder, totdat de nekwervels kraakten. Angela trok een grimas, maar protesteerde niet. Ze bleef stil. "Angela is een apart geval, ze is een zogenaamde pijnslavin. Ze kwam als klein meisje, hooguit een jaar of acht, bij mijn vriend terecht. Die ontdekte dat ze zichzelf regelmatig pijn deed en vond uit dat ze dat deed omdat ze het lekker vond. Een masochiste dus. Je weet neem ik aan wat dat is?" Linda knikte niet, maar keek vol verbazing naar Angela, die nog geen krimp gaf terwijl McRay haar hoofd nu bijna dubbel duwde in haar nek. Dat moest vreselijk pijn doen, dacht ze. En die vrouw vond dat lekker? Ze snapte dat niet. Ze zei het ook. "Er valt weinig aan te snappen. Gevoelens zijn altijd moeilijk uit te leggen. Geloof mij, en haar. Dit vind ze heerlijk. En ze is slavin geworden omdat mijn vriend haar geeft wat ze nodig heeft. In ruil daarvoor geeft zij aan hem wat hij nodig heeft."

McRay liet Angela los en gebaarde haar overeind. Met een glimlach voelde Angela even aan haar nek en maakte een buiging. McRay knikte, wees op haar kleren en in een oogwenk stond de vrouw naakt voor hen. Linda keek verbaasd, op de buik van Angela zaten lidtekens, witte puntjes en streepjes die scherp afstaken op het zachtbruine van haar huid. Langzaam draaide Angela zich om en Linda zag ook op haar rug dezelfde witte puntjes en streepjes staan. "Die heeft ze zelf gemaakt, door naalden diep in haar te steken. Een van de redenen waarom ze nooit kinderen kan krijgen." Linda rilde. Hoe gek moest je zijn om dat te doen? Naalden door je lijf steken? McRay glimlachte. "Mijn vriend, Igor heet hij, heeft daar een einde aan gemaakt. Hij weet andere en ook zeer effectieve manieren om pijn te bezorgen. En dan zonder schade aan het lichaam. Angela wil graag pijn voelen, ze wil het zelfs zo graag dat ze daar erg veel voor over heeft. Tegelijk vind Igor het prettig als hij anderen pijn kan doen. Een sadist dus eigenlijk. Ze zijn voor elkaar geschapen, zou je kunnen zeggen. Igor doet haar pijn, veel meer dan wat ik net deed, en zij geeft hem haar gehoorzaamheid terug. Wat hij verlangt, doet ze. Altijd. En als beloning krijgt ze pijn. Een eenvoudige ruil, die voor allebei goed werkt. Zo hoeft zij zichzelf niet meer te verminken en hoeft Igor anderen dan Angela niet meer te pijnigen." Het leek zo eenvoudig, simpel zelfs. Maar tegelijk voelde Linda dat dit niets voor haar was. McRay mocht dan vinden dat ze een pak slaag op haar blote kont lekker vond, maar dit? Weer rillen, nu ook vanwege de kou.

McRay gebaarde naar Angela, die haar kleren oppakte en aan Linda gaf

Dankbaar trok ze die aan, al waren ze te groot voor haar. Angela leek geen last te hebben van de temperatuur of ze kon het goed verbergen. McRay stak opnieuw de brand in zijn sigaar en gebaarde richting het huis. "De anderen hebben elk hun eigen verhaal. Over het hoe en waarom ze bij ons gekomen zijn, geworden zijn wat wij en zij willen. Misschien dat je die verhalen nog wel eens hoort, maar voorlopig is het alleen maar van belang dat ze dit vrijwillig doen. Ook Angela ondergaat alle gruwelijkheden geheel vrijwillig. Ze kan en mag op elk moment weg gaan. Maar dat zal ze niet snel doen. Ze weet en beseft wat ze nodig heeft, waar ze dat kan krijgen. Net als jij dat weet, kleintje." Linda schudde haar hoofd. Wist ze zelf wat ze wilde en nodig had? Hoe kon dat nu? Al weken liep ze rond met watten in haar hoofd, wist ze nog nauwelijks wat haar overkwam. Laar staan wat ze wilde. Ze was pas achttien, in haar eindexamenjaar. En nu stond in een paar weken tijd haar wereld op haar kop. McRay sprak zachtjes tegen Angela, die daarop snel weg liep. "Denk eens terug aan die spooktochtjes, aan wat allemaal gebeurde hier. Denk daar over na. En denk vooral aan je eigen gevoelens." Linda knikte afwezig. Ze zat weer even met haar gedachten bij het laatste spooktochtje en bedacht dat ze Annemiek de afgelopen twee weken nauwelijks had gesproken. Die vriendschap wilde ze niet kwijt, ze zou maandag met An moeten praten. Ze zuchtte.

Angela keerde terug met een stapeltje kleren en een rood mapje. McRay gebaarde en snel trok Linda de kleren van Angela uit en schoot in haar eigen spullen. McRay gaf haar het rode mapje en glimlachte. "Lees hier maar rustig in en als je iets wilt drinken, klap dan in je handen. Angela zal je voorzien van alles wat je hebben wilt. En maak je maar geen zorgen over je klusjes voor vandaag, er zijn genoeg anderen die dat van je overnemen." Nog geen tel later was ze weer alleen.

De klusjes, daar had ze na de afwas helemaal niet meer aan gedacht. Maar goed, ze mocht lezen en dat deed ze liever. Er stond geen titel op het mapje, maar de foto aan de binnenkant zei genoeg. Een jonge naakte vrouw, die vrolijk lachend over haar schouder keek en met een vinger haar vuurrode billen aanwees. Linda wist genoeg. Het was een verhaal, zo merkte ze, over een jonge vrouw. Een verhaal waarin die vrouw vertelde waarom ze zo vrolijk lachend op de foto stond, zoveel plezier had in haar dieprode kont. Binnen een uur had Linda het verhaal uit en ze vond het jammer. Het was best een spannend verhaal. Het tweede verhaal ging over een man, die het prettig vond om als dienstmeisje te dienen. Ze vond dat grappig en zag die vervelende wiskundeleraar al met een schortje om door het huis lopen. Het derde verhaal ging over haarzelf. Ook al heette het meisje geen Linda, en had ze kort blond haar in plaats van het lange donkerbruin van haarzelf, Linda wist gewoon dat iemand dit geschreven had met haar in gedachten. Dat er onder de titel een jaartal stond die ze alleen kende uit geschiedenisboekjes, deed niet terzake. Maar het relaas van de jonge vrouw die ontdekte dat haar eigen wil wegsmolt als een ander haar commandeerde, die alles toeliet omdat ze op de een of andere manier gewoon moest gehoorzamen. Yep, het ging over haar. Al speelde het verhaal een honderd jaar geleden. Ze keek na het verhaal peinzend uit over de struiken. Dit was zij dus. Een mens die wilde dienen. Linda had plots een droge keel. Ze keek rond maar zag niemand. Zachtjes klapte ze in haar handen en Angela stapte uit de schaduwen. Ze boog lichtjes. Linda hakkelde dat ze graag wat wilde drinken, cola of zo. Angela boog weer en liep weg. Ze vond Linda starend naar de struiken en zette het glas cola heel zachtjes op een tegel naast de stoel. Daarna zakte ze door haar knieën en wachtte geduldig.

Een regendruppel deed Linda opschrikken. Ze keek even om zich heen en zag Angela zitten, naast het glas cola. Ze grijnsde even schuldbewust en keek omhoog. Een paar dreigende wolken die het fijne lenteweer wegjoegen. Linda stond op, pakte het glas en wilde naar het huis lopen. Angela bleef zitten. Linda keek om, gebaarde dat ze mee moest komen, anders werd ze ook nat. Angela bleef zitten. Linda stopte, draaide zich helemaal om en vroeg waarom ze bleef zitten. "Omdat u me nog geen toestemming heeft gegeven op te staan." Een blosje verscheen op haar wangen. Ze voelde het en schudde haar hoofd. Meer druppels vielen al en ze mompelde dat het huis nu al te ver was. Ze zouden drijfnat worden. "We moeten schuilen, anders zijn we zo drijfnat, kom mee, naar het bad, daar is een kleedhokje geloof ik. " Nu kwam Angela overeind, pakte haar rok wat op en liep met vlugge pas achter Linda aan. Ze waren nog maar net in het kleedhokje toen de grote bui losbarstte.

Angela zonk meteen weer naar de grond. Linda bloosde en voelde zich onzeker worden. Zij moest toch dienen? Dan moest Angela toch niet voor haar knielen? Ze begreep er niks van. Ze plofte op het smalle bankje en staarde naar de vrouw. Ze slikte even. "Waarom? Ik bedoel, waarom doe je dit?" Angela keek even niet begrijpend. Linda zuchtte. Met McRay praten over haar gevoelens was al vreemd, maar om dat met die vrouw te doen? Ze schudde haar hoofd. Ze was gewoon gek. "Waarom kniel je voor me?" Angela knikte. "Meester McRay zei me u te dienen vandaag." Linda knipperde even. "Hoezo?"

"U moet leren, zei hij. En dat kon het beste door u te dienen." Ze snapte het niet. Maar ergens vond ze het ook wel leuk. Ze knikte. "Dus je doet alles wat ik wil, omdat McRay dat gezegd heeft?" Angela knikte. "Tjonge. Maar waarom? Ik bedoel, dat verhaal." Angela knikte. "U heeft het verhaal van Victoria gelezen."

"Ja."

"Dat ken ik, het is een mooi verhaal. En waargebeurd."

"Het leek wel over mij te gaan. Ik ehm ik bedoel, zou ik dan ook zo zijn?" Ze voelde zich weer rood worden. Shit, dacht ze, alweer. Angela glimlachte. "dat blosje op uw wangen maakt u erg knap." Nog roder. "Goffer." Het was eruit voor ze er erg in had. "Ow sorry."

"Hoe bedoelt u?"

"Ehm, ik, shit zeg, ik wil helemaal niet zo rood worden." Linda zuchtte weer. Ze vond het maar moeilijk om het uit te leggen. En een deel in haar wilde dat ook niet. Angela leek het te begrijpen, die ging wat verzitten en gaf weer zo'n glimlachje die Linda onzeker maakte. "Kijk, dat bedoel ik, jullie weten alles al en ik niet en dan heb ik het gevoel, nou je, ehm, je weet wel."

"Ja Linda, ik weet het. En dat is ook de bedoeling. Is het niet heerlijk dat een ander voor je zorgt? Dat die ander alles regelt, alles in de gaten houdt en je zelf helemaal nergens zorgen om hoeft te maken? Die precies weet wat je nodig hebt en ook zorgt dat je dat krijgt?"

"Maar dat wil ik helemaal niet. Ik moet toch zelf beslissen wat ik wil?"

"Werkelijk? Maar wie neemt echt de beslissingen voor je? Heb je echt altijd zelf besloten? Naar welke school je gaat? Welke kleren je draagt? Wat je eet en waar je slaapt? Beslis jij echt zelf welke regels je volgt? Hoe laat je opstaat en naar bed gaat? Met wie je uitgaat?" Linda voelde zich steeds roder worden. Het voelde als een aanval, terwijl Angela die woorden glimlachend uitsprak. "Da's heel anders. Ik woon thuis, bij mijn ouders."

"Ja, maar is dat dan zo anders als de slavin zijn van iemand als meester McRay?"

"Ja natuurlijk!" Linda maakte een wegwerpgebaar. Dat was toch zo, zo duidelijk? Haar ouders bonden haar niet vast. En Angela keek glimlachend naar haar. Ze zuchtte maar weer. De denderende regen verminderde nog niet, hoorde ze. "Denk er maar over na. Ik weet zeker, Linda, dat u het zult begrijpen. Als u zichzelf in dat verhaal over Victoria zo herkende, dan zult u het snappen. Pas daarna wordt het moeilijk."

"Dan pas? Goffer het is nu al moeilijk. Ik snap er niks van, lijkt wel wiskunde."

"Het moeilijkste is niet om zelf te snappen wat je voelt, om te weten wat je nodig hebt. Het wordt pas moeilijk als je het moet accepteren." Linda voelde zich nu helemaal lam. De klamme lucht, de regen, het maakte de woorden van Angela lastig te verstaan. Of wilde ze het gewoon niet horen?

En dan die opmerking, dat haar ouders haar ook als een soort slavin hielden. Dat was gewoon belachelijk. Tuurlijk, haar vader en moeder namen de beslissingen. Maar dat was alleen maar omdat ze nog te jong was, toch? En als ze straf kreeg, was dat dan niet omdat haar ouders vonden dat ze stout was geweest? Angela leek haar gedachten te kunnen raden. Haar glimlach zei het eigenlijk al, maar de woorden kwamen hard aan. "Brenda was stout, gisteravond. Ze overtrad een regel. En haar een pak slaag geven en aan een schandpaal binden is eigenlijk hetzelfde als zonder eten naar bed."

"Dat is toch veel erger? En ze deed toch niet zoveel?"

"Jij vond het misschien niet zo erg, maar meester Igor en meester McRay hebben duidelijk gezegd dat u met rust gelaten moest worden."

"Maar het is toch geen misdaad?" Angela schudde haar hoofd. "U begrijpt het nog niet. Ze overtrad een regel. En dus moest ze gestraft worden. Welke straf, dat bepalen de meesters. Hoe erger zij het vinden, hoe zwaarder de straf. En schijnbaar vond meester McRay het een zeer ernstige overtreding." Ondanks alles moest Linda glimlachen. McRay wilde niet dat anderen haar iets aandeden en als ze het deden, strafte hij gelijk heel zwaar. Dat vond ze erg prettig te horen. "Het is een heel simpel systeem, weet u. De meester bepaalt alles en de slavin gehoorzaamt. Als ze dat niet doet, volgt er straf. Als ze wel gehoorzaam is, kan ze een beloning krijgen. Vooral als de slavin een moeilijke opdracht heeft volbracht."

"Een beloning?"

"Ja, ik moest een keer iets moeilijks doen en dat lukte me. Toen kreeg in een beloning van meester Igor, omdat ik zo goed mijn best had gedaan. Maar als ik iets niet goed genoeg doe, dan kan ik straf krijgen. En dan weet je dat je de volgende keer dat niet moet doen." Linda zag ineens een ouderwetse leraar, die stoute schoolkinderen op de handen sloeg met een houten liniaal. Ze grinnikte even en vertelde het aan Angela. "Precies. Zo werkt het."

"Maar waarom?"

"Waarom laat je dan toe dat die Igor alles bepaalt, zelfs erge straf geeft?"

"Omdat ik anders in de problemen kom. En omdat ik het erg prettig vind om geleid te worden. Weet u, u heeft die lidtekens gezien," ze wees even op haar buik. "Dat zal ik weer doen, als niemand mij leidt, mij beheerst. En als niemand mij leidt, dan komt er niets uit mijn handen, dan ga ik alleen maar op zoek naar pijn, hoe erger hoe liever. Meester Igor leidt mij, hij zorgt ervoor dat ik niet in de problemen kom, dat ik krijg wat ik nodig heb en dat ik gelukkig ben."

"Gelukkig? Terwijl je niets zelf mag bepalen en ook nog eens erg gestraft wordt als je iets fout doet?"

"Ik heb wel iets zelf bepaald hoor. Ik bepaalde zelf dat ik iemand nodig had om mij te leiden. Ik bepaalde dat meester Igor de beste keus was en is. En meester Igor kent mij heel erg goed. Als ik iets echt niet wil, dan hoef ik dat ook niet te doen. En als ik iets erg graag wil, dan krijg ik dat ook. Ik vertrouw hem, dat hij alles doet om mij goed te leiden en gelukkig te maken."

"Pffff."

"Ja, het is ook wel veel om in een keer te begrijpen. Maar denkt u er maar rustig over. U heeft nog tijd."

Dat laatste begreep Linda niet. Het klonk alsof ze moest kiezen. Maar waarvoor moest ze kiezen? En waar koos ze dan voor? Haar hoofd zat weer vol watten. Ze begreep nu wel een beetje wat Angela bedoelde, maar toch. Was dit wat ze wilde? Wat ze nodig had? Zou de verklaring van Angela alles verklaren? Ze zuchtte. Er was weer veel om over na te denken. Teveel eigenlijk, bedacht ze. De antwoorden van Angela riepen weer een heleboel nieuwe vragen op.

De deur van het kleedhokje sprong open en Igor stapte naar binnen. Hij was kletsnat, water droop van zijn haren via zijn jas naar beneden en vormden uiteindelijk plasjes op de vloer. Hij stond wel een minuut lang te kijken naar de twee vrouwen, voor hij knikte en naast Linda ging zitten. "Ik zie dat Angela je wat heeft uitgelegd." Geen vraag, merkte Linda. Ze was ineens nerveus. Dit was dus de man die Angela kon laten doen wat hij maar wilde. Wat zou hij met haar doen? Haar bloed steeg weer naar haar wangen en ze aarzelde. Moest ook zij op haar knieën voor Igor? Of was dat alleen voor slavinnen. Zij was geen slavin, dat wist ze nu wel. Nog niet, dacht ze nog snel, voordat Igor haar hand pakte en naar de vloer trok. "McRay heeft me gevraagd je een paar dingen uit te leggen. En dat doe ik liever als je net als Angela voor me knielt." De toon was zo anders dan gisteravond in de keuken. Niet meer een boze beer, maar een vriendelijke man. Linda knielde. Weer voelde ze haar eigen wil wegvloeien uit haar lichaam. Weer vervloekte ze zichzelf maar besefte ook dat ze het toch echt zelf deed. Igor knikte. "Goed zo Linda." Hij leek in gedachten te verzinken, zodat ze haar gedachten op een rijtje kon krijgen. Nog meer uitleg? Ze had al teveel om over na te denken.

Igor sloot even zijn ogen en haalde met een hand een klein pakje uit de druipende jas tevoorschijn. Angela kwam overeind en liet haar kleren weer vallen. Daarna draaide ze zich om en legde haar handen op haar billen. Linda keek en dacht dat ze hem wel goed moest kennen, als ze nu al wist wat hij wilde. Igor haalde een stel metalen handboeien uit het pakje en klikte de polsen van Angela aan elkaar. Daarna bukte Angela zich wat verder voorover en zette haar benen wat uit elkaar. Igor pakte een klein soort dildo. Hij toonde het aan Linda. "Dit is een buttplug." Zonder aarzeling drukte hij die in de kont van de slavin. Ze kreunde even zachtjes, maar protesteerde niet. "Angela en ik hebben een overeenkomst, dat heeft ze je vast verteld." Linda knikte. "Simpel gezegd komt het erop neer dat ik alles kan en mag doen wat ik wil, zolang ik maar rekening houdt met haar grenzen. En haar af en toe beloon voor haar goede diensten." Een vaag glimlachje. "Ik beschouw Angela als een hulpmiddel. Een stuk gereedschap dat alleen bestaat om mij te plezieren en te behagen. En het is een kostbaar stuk gereedschap, dus moet ik er heel goed voor zorgen. Ze is voor mij als een auto. Als ik die niet goed onderhoud dan presteert die niet zo goed meer. Als ik mijn auto verwaarloos, dan wordt de waarde snel minder. En Angela is als een heel dure, en mooie auto. Dus zorg ik goed voor haar. En daartegenover staat dus dat ik van haar absolute gehoorzaamheid mag verlangen." Linda vond het maar gek, een mens vergelijken met een auto. Een mens was toch veel meer waard dan een auto? Ze fronste even, wat Igor deed glimlachen. "Natuurlijk is een mens veel meer waard dan een auto, maar het gaat om de vergelijking. Ik zal het laten zien." Hij tikte tegen de bil van Angela, die zich omdraaide. "Kijk Linda. Angela en ik hebben een afspraak. Ik vertrouw op haar, dat ze me alles vertelt wat haar bezighoudt, dat ze precies aangeeft wanneer ik bij een grens kom en dat ze ook doet wat ik wil als ik er niet bij ben. En zij vertrouwt op mij, dat ik niet express een grens overga die zij niet wil, dat ik voor haar zorg, haar gelukkig maak. En zo leven we al een tijdje, We zijn er allebei erg blij mee. Heb je haar tatoeage gezien?" Hij wees op het kaalgeschoren kutje van de slavin. Linda zag een friemeltje. "Kijk maar, kruip maar dicht er naartoe." Linda deed dat en drukte haar neus bijkans in de liezen van Angela. "My Hell is my Heaven." Al bij het eerste woord voelde ze een elektrische spanning door haar lijf. Dat was de titel van het oude boek. Onder die titel stond nog een regeltje: "Property of Mr. Igor" Ze rilde. Dit was te toevallig. Verdwaasd trok ze haar neus terug en keek beurtelings van Angela naar Igor en terug. Na een paar minuten kon ze iets stamelen. "Dat was de titel van het boek." Igor trok een wenkbrauw op en ze vertelde haastig, struikelend over haar woorden, hoe McRay gepraat had over een verloren liefde en dat hij haar dat boek liet lezen. Al na een paar woorden knikte Igor. "Ik begrijp het. Wel, dat is iets voor later, als je meer geleerd hebt. Voor nu moet je daar maar niet teveel over piekeren."

Linda keek naar Angela, die nog glimlachend voor haar stond. Ze moest haar hoofd in haar nek leggen om die glimlach te zien. En ineens leek die geen vriendelijke, warme glimlach meer, maar koud en hard. Ze wilde weg. Bang voor de gevolgen, bang voor Igor en Angela en alles wat ze niet begreep, niet wilde begrijpen. Ze kwam overeind en was al bij de deur voordat de anderen reageerden. Linda verwachtte een hand op haar schouder die haar tegenhield, een arm om haar heen om haar te beletten weg te vluchten. In plaats daarvan knikte Igor haar toe en zei haar op te passen, de tegels waren erg glad nu. Ze rende weg, terug naar het huis om haar jas te pakken en dan naar de veilige haven van haar eigen slaapkamer. Ver weg van alles.

Deel 8

Ze kwam niet verder dan het terras achter het huis. Brenda stond nog aan de paal, naakt en doorweekt. Al was de regen nu niet zo hevig meer, hij kletterde nog luid op de tegels, spatte modder omhoog zodat de benen van Brenda vol bruine strepen zaten. Ze had medelijken met haar. Zo gestraft om een kleine fout, dat was gewoon niet eerlijk, stom, gemeen. In een opwelling probeerde ze de knopen los te maken. Het lukte niet meteen. Al haar frustraties richtte ze op die paar stevige knopen. Ze werd steeds kwader, woester, ramde haar nagels tussen de vezels en gebruikte die als hefbomen. Alles wat telde was Brenda losmaken, dat moest perse gebeuren. Ze trok harder, beet zelfs met haar tanden en plots schoot een knoop los. Linda viel achterover op haar kont in een plas modder. Ze kreunde van de schrik en sprong overeind. Nu die knoop los was, ging de rest vanzelf. In een paar minuten was Brenda los, zakte als een zak meel naar de grond.

Waar ze de kracht vandaan haalde wist ze niet, maar het lukte haar om de veel grotere en zwaardere vrouw naar de terrasdeuren te trekken. Een man en twee vrouwen keken verbaasd en zelfs geschrokken toe. Ze snauwde naar ze, zei hen te helpen. Ze deden een stap achteruit en Linda voelde nog meer boosheid opkomen. Hoe konden ze, woest werd ze ervan. Weer snauwde ze naar ze, een paar boze woorden waarin ze duidelijk maakten dat als ze niet zouden helpen ze hen wat zou aandoen. De man verbleekte, de vrouwen deden nog een stap achteruit. Linda zag een zweepje op tafel liggen en greep die. Wild zwaaide ze daarmee rond en trof iemand. Ze zag niet wie, maar het effect was dat de man en een vrouw Brenda optilden en op de aanwijzingen van Linda naar de badkamer droegen. Ze werd snel en vakkundig schoongemaakt en op het bed in de kleine slaapkamer gelegd. Daarna stuurde ze boos de vrouw naar de keuken om wat te drinken te halen en keek naar Brenda. Die leek te slapen, haar ogen gesloten en een regelmatige ademhaling. Ze hoorde iemand aankomen en draaide zich om, klaar om die vrouw tot opschieten te dwingen. Het was McRay.

Ze zag hem kijken, van de man naar Brenda en naar het zweepje in haar handen. Zijn ogen werden donkerder, een paar rimpels verschenen rond zijn mond. Ze wist instinctief dat hij zich enorm inspande zijn boosheid te bedwingen, de spanning straalde gewoon uit zijn ogen, zijn vertrokken mond. Angst sloeg als een moker in haar maag en met een zachte plof viel het zweepje uit haar handen op de vloer. Op een gebaar van hem vluchtte de man weg. Daarna richtte hij zijn ogen op haar. Linda voelde de dreiging, het geweld en de boosheid letterlijk uit zijn ogen schieten. Ze had wel eens gelezen dat iemand met een blik meer kon zeggen dan met duizend woorden, maar nu pas begreep ze het. Ze had iets heel erg fout gedaan. En hij was ontzettend boos. Trillend zakte ze door haar knieën en probeerde zich in het kleinste hoekje van haar geest te verbergen voor de orkaan.

Hij tilde haar op alsof ze een klein meisje was, een peuter die nog niet zelf kon staan. In zijn armen werd ze naar beneden gedragen, maar nu waren die armen niet van een romantische held uit een film, maar van een monster, een dreigend wezen dat heel erg boos was. Vanuit het veilige hoekje in haar geest keek ze toe hoe een paar vrouwen verbaasd opkeken en daarna wegvluchtten. Ze hoorde hoe McRay een bevel snauwde naar een van hen. "Let op Brenda, zorg dat ze in orde komt." De hal door en de kelderdeur zwaaide open. Een ander persoon die wegvluchtte, een donkere trap af en plots lag ze op een houten tafel. Ze durfde zich niet te verroeren. Zijn ogen leken licht te geven, zijn handen knoopten haar kleren los en naakt werd ze op een ander stuk hout gelegd. Haar billen omhoog, haar borsten pijnlijk platgeperst door haar eigen gewicht. Haar polsen werden ruw naar voren getrokken, naast haar hoofd in een uitsparing gelegd. Een stuk hout in haar nek, koud ijzer aan haar enkels. Ze stond en lag tegelijk, kont omhoog, borsten die bungelden tegen ruw hout. Vastgesnoerd, gebonden en geketend. Het deed haar nog niet veel, haar geest zei alles te ondergaan, in haar veilige hoekje te blijven. De storm zou overwaaien. De eerste klap voelde ze nauwelijks.

Hoeveel? Linda wist het niet. Hoe lang? Geen idee. Haar gevoel zei uren, maar het konden ook minuten zijn geweest. Ze hoefde niet achterom te kijken, als ze dat al zou kunnen, om te zien hoe rood haar billen waren. Ze had na een paar slagen al gekermd, daarna had ze de longen uit haar lijf geschreeuwd, gegild, gekrijst. Het had niet geholpen. Niets had geholpen. Haar wangen waren nog nat van de tranen, haar nagels stonden diep in haar palmen gedrukt. Elke keer als een zuchtje wind over haar lijf gleed, kreunde ze. De minste beweging deed haar rillen. Hoelang ze daar stond? Ze wist het niet, wilde het niet weten. Linda wachtte. Haar geest bleef hangen als een oude grammofoonplaat met een kapotte groef. Ze had ergens iets fout gedaan. Zo fout dat McRay boos was geworden en haar had gestraft. Maar in haar geest kon ze alleen Brenda zien, hulpeloos aan die paal in de stromende regen, wachtend op verlossing van iemand. Wachten tot haar straf voorbij zou zijn. Linda huilde, om zichzelf, om Brenda.

Twee zachte handen smeerden iets op haar billen. Ze kermde, koude vloeistof op haar vurige kont. Gelukkig voelde het snel prettiger aan. Linda merkte dat het sterke handen waren, zacht en heel teder. Een vrouw, die haar billen masseerde. De olie werkte verkoelend, ze voelde haar billen al minder gloeien en begon de strelingen zelfs prettig te vinden. Ze draaide iets met haar billen en hoorde Brenda zachtjes lachen. "Jij bent ook een mooie zeg, zo'n pak slaag heb zelfs ik nog niet gehad en je draait nu alweer alsof je de roede van je meester wilt." Linda moest glimlachen, ondanks de woorden. "Ik vind het fijn dat je wakker bent."

"Ja ach, een beetje slaap doet wonderen. Maar even stilstaan kleintje, ik moet nog een stukje."

Brenda liet de olie verder intrekken en zette zich op een stoel voor Linda neer. "Wel, ik zou je moeten bedanken dat je me losmaakte, maar dat was niet slim van je."

"Ik voel het, hoe slim het was." Nu ze Brenda zag, vrolijk en schijnbaar zonder schade, voelde Linda zich opgelucht, haar offer was niet voor niets geweest. Brenda schaterde. "Ja, dat voel je hè. Weet je, ik heb bewondering voor je, ik denk dat alleen Angela dit had kunnen verdragen. En die heeft veel ervaring. Hoe voel je je?"

"Nou, eigenlijk," Linda draaide even met haar kont. "Ik durf het bijna niet te zeggen, maar het valt wel mee. Ik bedoel, het doet klotezeer, maar die olie is lekker en tja, ik moest wel."

"Wel, dat mag je straks uitleggen aan de meesters, ze wachten alledrie tot ik je opgelapt heb."

"Alledrie? Jezus!"

"Ja, zeg dat wel kleintje. En ze zijn niet blij, dat kan ik je vast vertellen. Je hebt me losgemaakt en dat is reuzeaardig, maar ook erg fout. Je mag je nooit bemoeien met een straf van een andere slavin."

"Ik ben geen slavin!"

"Nog niet, maar nu je dit pak slaag hebt overleefd, denk je zelf niet dat je al aardig op weg bent?" Daar moest ze over nadenken. En denken was moeilijk met die gloeiende billen. Brenda schoof de stoel weg en tikte tegen de neus van Linda. "Ik mag je wel, je hebt lef en je bent erg mooi. Ik hoop dat ik ooit nog met je mag spelen." Snel drukte ze een kus op de lippen van Linda en stapte uit het zicht.

Voor Linda zich kon herstellen van de onverwachte zoen, voelde ze de dreiging weer. McRay stond achter haar en onwillekeurig rilde ze even. Igor, ze herkende zijn stem, zei iets en een ander lachte zachtjes. Het klonk niet prettig. McRay liep om haar heen en trok de stoel waar Brenda net op had gezeten naar zich toe. Zijn eeuwige sigaar liet een rooksliertje langs zijn arm strijken. Stil en duister keek hij naar haar. Zijn ogen leken weer licht te geven, zijn mond was een smalle streep. Hij was nog erg boos, maar niet zoals daarvoor. Linda sloeg haar ogen neer, probeerde zich weer terug te trekken in haar veilige geest. De woorden die over zijn lippen kwamen, hoorde ze niet. Ze zag zijn mond bewegen, maar geen geluid drong door tot haar oren. Ze keek alleen maar naar zijn mond, wachtte af in haar hoekje ver weg in haar geest. Haar gedachten bleven cirkelen in een kringetje dat steeds dieper en donkerder werd. Ze had iets goeds gedaan, maar dat mocht niet. Dus werd ze gestraft. En als ze voor iets goeds al zo zwaar gestraft werd, wat zou dan wel niet de straf zijn als ze iets fout deed? Haar gedachten projecteerde steeds zwartere beelden voor haar geestesoog. McRay hield op met praten en de blik in zijn ogen veranderde. Hij keek nu onderzoekend, peinzend naar haar. Ze keek terug, vanachter de muur in haar geest met haar maag als een samengebalde klomp angst. Ze vond hem nu niet meer zo aardig. Zou ze nog naar huis kunnen? Was ze nu een gevangene? Werd ze opgesloten? Getraind als een hondje met slaag totdat ze werd zoals Angela en die anderen? Dat wilde ze niet, mocht ook niet. Ze moest nog examen doen. Dat zou McRay ook wel begrijpen. En daarna moest ze de wereld verkennen, reizen en vriendjes hebben en studeren en een baan en trouwen en kinderen en waarom keek hij zo gek? McRay stond op en liep uit haar gezichtsveld. Ze was moe, wilde slapen. Maar eerst los, naar huis. Studeren en kinderen krijgen en reizen en langzaam zakte ze weg in het donker.

Linda vervloekte zichzelf weer. Ze stond met een rode kop vol schaamte naar het stapeltje kleren aan haar voeten te kijken. Ergens had iemand haar op bed gelegd. Ergens was ze haar kleren kwijtgeraakt. En ze had geslapen. Wat was er gebeurd? Had McRay haar weer gehypnotiseerd? Hoe deed die dat eigenlijk? Dat kon toch alleen als je het zelf wilde? Maar dat waren zorgen voor morgen. Het klokje naast het bed vertelde haar dat het drie uur was. Tijd om naar huis te gaan. Ze trok haar kleren aan en stommelde naar beneden. McRay zou wel in zijn studeerkamer zitten, die sigaar in zijn hand en lezend in een boek of zo.

De studeerkamer was leeg. En volgens haar neus had niemand daar een sigaar gerookt, de afgelopen uren. Ze liep naar de woonkamer, de keuken en zelfs weer naar boven. Ze was alleen in huis. Weer door de hal naar buiten, misschien was hij op het terras of bij het zwembad. Linda stopte. Die deur kwam haar bekend voor. Die leidde naar de kelder, maar daar wilde ze niet naartoe. Dat voelde ze. Waarom niet? Wat was daar gebeurd? Ze rilde even, trok haar schouders recht en liep de tuin in. McRay stond met een blonde vrouw te praten, die net haar handen omhoog hief alsof ze het opgaf McRay ergens van te overtuigen. Linda wachtte totdat de twee zich naar haar toedraaiden. "Ah mooi, je bent wakker. Ik zal je zo naar huis brengen." McRay draaide zich weer om en pakte de vrouw bij haar arm. Samen liepen ze terug naar het huis, met Linda erachteraan. Op het terras bleef ze staan. De paal aan de rand deed haar rillen. Alsof plots een ijzige wind over haar rug trok. Er was iets met die paal, hetzelfde als met die deur naar de kelder. Ze vond het niet prettig. En voor het eerst kon ze misschien wel blij zijn dat McRay haar gehypnotiseerd had.

Ze probeerde de juiste woorden te vinden om het te vragen. Het was wat moeilijk, met het gegrom van de motor dat haar in slaap leek te wiegen. Pas vlak bij haar huis kon ze haar mond opendoen. "Wat is er gebeurd dat u me gehypnotiseerd heeft?"

"Hoe weet je dat ik dat gedaan heb?"

"Nou, ik werd wakker in het bed en ik miste een boel van vandaag en gister. Enne, die deur naar de kelder en die paal buiten geven mij de creeps."

"Wel wel wel, kleine Linda wordt steeds slimmer." Ze wilde aandringen, maar durfde niet. McRay keek even opzij, draaide aan het grote stuurwiel en parkeerde de oude Cadillac. "Ik had gehoopt dat je het niet zou merken, maar helaas. Goed, ik zal een paar dingen vertellen."

McRay zuchtte even en trommelde op het stuur. "Ik weet niet precies wat je nog wel herinnert van vrijdagavond en vandaag. Maar als het goed is, weet je niet zoveel meer." Linda knikte. "Het was een feestje of zo, waar ik moest helpen. En dat heb ik gedaan, dat weet ik nog wel." Linda wist ook nog wat er de rest van vrijdag was gebeurd, tot en met het zwembad. Ze voelde zich roder worden toen ze dat zei. McRay glimlachte. "Ja, dat was prettig." De eerste keer dat hij zoiets zei, Linda gloeide van trots. "Maar van vandaag herinner ik me weinig, alleen dat ik gepraat heb met Angela en Igor, en dat is al vreemd genoeg, want ik weet niet meer waarover. En wie ze zijn." McRay knikte. "Je hebt vanmorgen iets gedaan wat mij erg blij maakte, maar tegelijk ook heel erg fout was. Ik heb je daarom heel erg moeten straffen, iets wat je misschien zelfs nu nog voelt." Linda knipperde met haar ogen. "Wat dan?"

"Je hebt je bemoeit met iets waarmee je je niet had mogen bemoeien. Het was erg fout, maar tegelijk ook heel goed. Hoe dat in elkaar steekt, vertel ik volgende week wel, als we meer tijd hebben. Omdat ik bezoek had kon ik je niet zomaar vertellen dat het fout was, en waarom. Dus moest ik je een flink pak slaag geven. Gelukkig merk je er nu niet veel meer van. Igor is mijn vriend, we kennen elkaar al heel lang. Hij zou het begrepen hebben als ik op mijn manier gehandeld zou hebben. Maar de anderen zouden me grote problemen hebben bezorgt. Een beetje kiezen uit twee kwaden dus. Maar goed. Ik ben blij met je en daarom krijg je naast de envelop ook een klein presentje." McRay boog zich naar Linda en trok het handschoenvakje los. Een klein pakje dat rammelde viel op haar schoot. "Maak maar open."

Uit het pakje kwam een kettinkje tevoorschijn. Dun zilver, met blauwe draadjes erin geweven. Ragfijn kant met in het midden een medaillon. Linda slikte, voelde haar keel dichtknijpen. Dit was iets heel bijzonders, dat voelde ze wel. Ze wilde hem omdoen, maar McRay hield haar hand tegen. "Wacht even, eerst iets vertellen." Ze knikte. "Deze hanger heeft een betekenis. Je hebt nu voldoende geproefd van mijn wereld om te begrijpen dat ik, en anderen, anders denken dan de meeste mensen. Die ketting symboliseert dat. Als je deze hanger accepteert, dan begrijp jij ook dat er verplichtingen aan zitten. Verplichtingen voor jou, maar ook voor mij." Ze werd nog roder, ze begreep het niet, maar durfde het niet te vragen. Verplichtingen? Wat voor verplichtingen? Wat moest ze doen? Ze wist niet of ze het wel wilde weten. Ze sloeg haar ogen neer en keek naar het zilver dat glinsterde in het licht. Linda probeerde te bedenken wat ze moest doen, of zeggen.

McRay zag haar worstelen met vragen. Hij glimlachte even vaag en knikte in zichzelf. Daarna stapte hij uit. "Wacht even." Linda keek om en zag hem naar de kofferbak lopen. Die ging open, verborg alles in de achteruitkijkspiegel tot hij met een knal weer dichtgeslagen werd. McRay plofte naast haar. "Hier heb je een boekje. Lees dat maar op je gemak. Eigenlijk had ik je dat als eerste moeten geven, maar soms ben ik net een mens, ik vergeet wel eens wat." Ze glimlachte. "Lees het boekje en dan zie ik volgende week zaterdag je beslissing." Opgetrokken wenkbrauwen. "Je snapt het nu nog niet, maar dat komt. Laten we afspreken dat je zaterdag mij die hanger teruggeeft, als je niet wil, of omhebt als je wel wilt." Ze moest een keuze maken dus. Dat begreep ze al wel. Welke keuze dat was, zou dan wel in het boekje staan. Langzaam pakte ze het kettinkje in en stopte dat met het boek in haar tas. Linda knikte. McRay startte de motor en bracht haar naar huis.

Ze moest echt iets aan haar huiswerk doen. En ze had nog twee engelse boeken liggen voor haar lijst. Maar telkens dwaalden haar gedachten naar de hanger en het boekje. Linda had het in een adem uitgelezen, zaterdagavond nog. Het was eenvoudig te lezen, makkelijk zelfs. En er stond een heleboel in over wat ze niet begreep. Maar het boekje maakte veel duidelijk. Ze was dus onderdanig. Stil knikte ze. Logisch, alle tekenen herkende ze nu. Dat Annemiek haar op spooktochtjes telkens weer zover kreeg dat ze iets deed wat ze eigenlijk niet wilde, of wilde maar niet durfde. Dat McRay haar zo kon laten doen wat hij wilde. Hij was dus een dominant. Een meester zelfs, die er slavinnen op nahield. Had hij die nu ook? Wilde hij van haar ook een slavin maken? Het woord schrok haar nu niet meer af. Ze wist nu dat het gewoon een titel was. Het zilveren hangertje was een collar. Wilde ze die om? Durfde ze te bekennen dat ze een slavin was? Ze zuchtte, wist het nog niet. Al woensdag en nog wist ze het niet. Eerst maar die vervelende sommen wiskunde. Ze had het vak gekozen om haar pakket vol te maken, en omdat het wel handig leek. Maar leuk was het niet. Maandag had ze met Annemiek gepraat. Het was een moeilijk gesprek, allebei wilde ze een hoop dingen zeggen, maar ook weer niet. Samen hadden ze na school een paar uur op een bankje gezeten. Ze was een beetje boos geworden, ook op zichzelf. En uiteindelijk gingen ze allebei alleen naar huis. Linda was bang dat ze nu geen vriendinnen meer waren. Ze miste de lol nu al. En haar hulp bij die rotsommetjes.

Zaterdagochtend stond ze al vroeg voor haar kledingkast. Ze had nog steeds geen idee of ze wilde of niet. Het leek haar spannend, eng, vreemd opwindend en tegelijk voelde ze de knoop in haar maag van de angst. Wat zou er vandaag allemaal gebeuren? En hoeveel mocht ze daarna nog herinneren? Dat ze ook gewoon niet kon gaan, kwam niet bij haar op. Ze trok haar oude spijkerbroek weer aan. In een opwelling koos ze een strak topje, die haar vorig jaar al een maat te klein was. Ze grinnikte even, met dat ding had ze geen beha nodig. Toch deed ze het houthakkersshirt erover. Haar moeder zou een stuip krijgen. Ze pakte het boek en het hangertje in haar tas en wachtte ongeduldig tot McRay haar zou ophalen.

In de auto zag ze al meteen dat hij ergens niet blij mee was. Omdat ze het hangertje niet omhad? Toch begroette hij haar even vriendelijk als altijd, hield de deur open en zwaaide even kort naar haar vader, die terugknikte. Heel gewoon allemaal, maar Linda voelde onderhuidse spanningen. Iets klopte er niet. De rit naar zijn huis verliep in stilte.

McRay hield de voordeur voor haar open en ze stapte naar binnen. Even haalde ze diep adem. Wilde ze wel of niet? Ze had nog zoveel vragen, zoveel dingen die ze niet begreep. McRay liep zonder woord door naar de studeerkamer. Linda volgde hem, onzeker door zijn houding. Ze voelde nu alweer haar wangen roder worden. Was hij boos om haar? Op haar? Ze bleef wachten tot hij in zijn stoel geploft was en een sigaar opgestoken had. Pas daarna keek hij naar haar. "Ga zitten." Ook zijn stem klonk kort, geïrriteerd. Linda zette zich op het puntje van de bank, klaar om weg te rennen. "Waar ben je bang voor?" Ze aarzelde, van slag door de onverwachte vraag. "Ik, ehm, ja, nou, ik dacht."

"Nee, ik ben niet boos op jou. Dat je het hangertje niet omhebt is duidelijk. Je bent er nog niet uit, vermoed ik." Linda schudde haar hoofd, voelde nog meer bloed naar haar wangen stromen. "Ik had gehoopt dat een week voldoende tijd zou zijn, maar als je langer nodig hebt, is dat goed. Het is niet iets wat je lichtvaardig moet beslissen." Ze knikte. Lichtvaardig, pfff, ze had halve nachten wakker gelegen. "Vandaag hoef je geen klusjes te doen. Daar heb ik iemand voor geregeld. Ik wil graag dat je met me mee komt, ik heb een afspraak met een kennis." Linda zat even met haar ogen te knipperen. "Wees niet bang dat ik je ontvoer, kleintje, ik heb je gezegd dat ik niets zal doen waar niet naar verlangt."

"Maar vorige week dan?"

"Dat, kleine Linda, vertel ik je onderweg. Kom je mee? Of blijf je liever in een mooi boek lezen? Dag mag namelijk ook."

Het was weer moeilijk. Ze wilde best wel mee, benieuwd naar die kennis en wat McRay in gedachten had. Maar het was ook eng, onbekend en dat boek was erg spannend. Vooral nu ze meer begreep. Ze zuchtte. Keuzes maken was soms zo moeilijk. "Ja, vooral als je de consequenties niet kan overzien." Linda schrok op. "Hoe, hoe doet u dat nou weer?"

"Heel gemakkelijk, je gezicht spreekt boekdelen. Daarop kan ik bijna letterlijk zien wat je denkt. Je zat net aan het boek te denken. En dat het moeilijk is om keuzes te maken, maar daarvoor hoef ik je niet eens te zien. Het is erg lastig om vooruit te kijken. Vooral als je niet weet wat er op je af komt. Maar je hoeft je geen zorgen te maken. Vandaag ben je gewoon een vriendin, geen slavin of zo hoor. Tenzij." Hij glimlachte en knipoogde. Linda begreep het. Als ze wilde, dan mocht ze zijn slavinnetje spelen. Het lokte wel, maar tegelijk voelde ze weer die knoop in haar maag en het bloed in haar wangen. Vuurrood vroeg ze of ze eerst naar de wc mocht. McRay knikte. Op de wc haalde ze diep adem en pakte het kettinkje uit haar tas. Ze zou vanmiddag wel zien of ze die zou afdoen, of niet. Ergens luchtte het haar op.

Hij stond al buiten, hield de deur van de auto weer open voor haar. Nu niet die immense Cadillac, maar een gewone auto. "Ik wil vandaag niet al teveel opvallen. En ik ben blij dat je dat kettinkje draagt." Verrek, dacht ze. Hoe ziet hij dat nou? Ze had hem zelfs onder haar topje gestopt. Ze ging zitten en pakte de riem. McRay startte en reed weg over het knarsende grind. "Nee, ik zie niet dat je hem draagt, maar ik zie een spanning op je gezicht. Alsof je iets verwacht, maar niet weet of je het leuk gaat vinden. En je liep net iets anders, zekerder." Kon hij dat zien? Hoe? Linda vroeg zich af wat hij allemaal echt kon zien en wat hij raadde. Hij gaf zelf antwoord. "Ik heb geleerd op kleine dingen te letten. Een gezichtsuitdrukking of een andere houding kan heel veel zeggen, als je weet waarop je moet letten. Je zult dat ook gaan leren. En dat is niet alleen handig in je rol als mijn slavinnetje, maar ook met andere dingen." Linda nam het voor kennisgeving aan. Zou McRay snappen als het maar voor een dag was? Zou hij teleurgesteld zijn? Hij klonk niet meer zo boos gelukkig, dat was niet leuk.

En McRay vertelde over het afgelopen weekeinde. Alsof hij het over een ander had, zo klonk het. En zelf zag ze het ook een beetje zo, tenslotte kon ze zich nauwelijks iets herinneren. Dus ze had zich bemoeit met de straf van die Brenda. En dat was fout, dat snapte ze nu wel. Maar toch was het erg goed wat ze deed. En dat zei ze hem. McRay glimlachte. "Inderdaad, een goede daad. De straf was ook erg zwaar. Ik was heel erg blij dat je dat deed weet je. Het bewijst mijn opmerking naar Igor dat je niet alleen lef hebt, maar ook een goed karakter. Al waren je motieven niet zo nobel." Dat laatste kwam er terloops uit. Ze zuchtte, hij leek echt haar gedachten te kunnen lezen. Net als nu, hij keek maar eventjes opzij en wist precies waar ze aan dacht. "Het is gewoon een kwestie van veel oefenen, Linda. En van ervaring. Denk maar aan de chinezen, die met stokjes eten. Dat gaat bij hun heel gemakkelijk, terwijl jij niet snapt hoe ze dat doen. En met het lezen van lichaamstaal en gezichtsuitdrukkingen werkt het net zo. Veel oefenen, dat gaat het vanzelf makkelijker. Geldt trouwens voor de meeste dingen." Linda knikte. "Maar hoezo waren mijn motieven dan niet zo, ehm zo nobel?"

"Je maakte Brenda niet los uit medelijden met haar, maar uit een soort wraak naar ons toe. Je wilde een daad stellen en ik denk dat je daarom ook niet zoveel moeite had met je straf."

"Was die echt zo erg? Ik kan me er niks van herinneren."

"Volgens Brenda had alleen Angela dat kunnen ondergaan zoals jij. En zelfs dat betwijfelde ze. Je hebt wel een goede indruk op haar gemaakt. Ze is lesbisch trouwens, maar dat vermoedde je misschien al." Linda knipperde nog maar een keer en vervloekte voor de zoveelste keer haar rode wangen. "We zijn er."

Een smal straatje, nauwelijks ruimte om te parkeren. Oude en vervallen huizen, straatvuil dat rondslingerde. Ze vond het niks. Een achterbuurt waar je als vrouw zelfs overdag niet veilig bent. Ze was blij dat McRay erbij was. Die liep met stevige pas naar een smal gangetje tussen twee huizen. Het donkere gat benauwde haar, maar na een keer diep adem gehaald te hebben, stapte Linda achter hem aan. Een paar stappen maar en plots stond ze op een klein pleintje. Weinig daglicht en de schemering wierp schaduwen die haar koude rillingen bezorgden. McRay merkte het, want hij pakte haar hand en trok haar even dicht tegen zich aan. Zachtjes zei hij haar het kettinkje over haar shirt te hangen, zichtbaar voor iedereen. "Voor je veiligheid." Ze vond het maar raar dat een simpel zilveren hangertje haar kon beschermen.

Twee passen vooruit en een grote houten deur zwaaide krakend open. Het leek wel een horrorfilm, dacht ze. Zo meteen komen de monsters en geesten. Maar in plaats daarvan stond er een oud en gerimpeld mannetje te grijnzen. Hij leek op een kwaadaardige versie van Ghandi, twee half verrotte tanden en stoppeltjes. Een oog was wit, de ander keek naar haar borst. "Laat je tieten zien." Het klonk even krakend als de oude deur en Linda stapte achteruit. McRay hield haar tegen en knikte naar haar. "Doe maar. Laat maar zien hoe mooi ze zijn." Nog even aarzelde ze, maar toen zuchtte ze en knoopte haar shirt los en trok het topje omhoog. De grijns op het gerimpelde gelaat van het mannetje werd breder en hij knikte. Abrupt draaide hij zich om en verdween in het donkere gangetje. Linda werd door McRay meegetrokken, haar shirt nog los en rode wangen.

Deel 9

McRay opende een deur en in het zwakke licht zag Linda een timmerwerkplaats. Een ouderwetse, waar nog geen elektrische machines stonden. Overal stonden en lagen stukken hout, planken en palen in verschillende kleuren. Daartussen vreemde toestellen, sommige half afgemaakt, anderen alsof ze wachtten op iemand die ze meenam. Plots herkende ze een toestel. Een schandpaal, die kende ze uit de geschiedenisboekjes op school. En aan de andere kant een stoel met ijzeren knoppen op de zitting. Een timmerwerkplaats voor martelwerktuigen. Ze voelde een rilling over haar rug gaan. Op verschillende werkbanken lagen gereedschappen, die in het vage licht en met al die toestellen een sinister uitzicht gaven. Het meest beangstigend was de stilte. Geen gehamer of getimmer. Alleen hun eigen voetstappen en ademhaling. McRay stapte naar een andere deur en zwaaide die open. Nu hoorde Linda wel timmeren. Ze liep achter hem aan en zag langs zijn schouder een jonge man staan, een hamer in zijn hand. Hij glimlachte en wees op een toestel. McRay knikte en trok Linda naar zich toe. "Kleed je helemaal uit."

Ze was nu zijn slavinnetje, dat hoorde ze aan zijn toon. Linda zuchtte even, werd rood maar gehoorzaamde. De timmerman keek niet naar haar, zag ze uit een ooghoek en dat vond ze prettig. Even later stond ze op blote voeten in het stof en zaagsel. Het voelde best aangenaam aan en de geur van het hout was ook lekker. Alleen was ze weer naakt. En dat was raar, een tikje eng. Wat zou er gaan gebeuren? McRay wenkte haar en wees op de schandpaal. "Ik wil even uitproberen of de maat goed is. Stap er maar in." Linda aarzelde weer. Ze durfde niet, was bang en tegelijk vond ze het ook spannend. Zonder die timmerman erbij zou ze het meteen gedaan hebben, vermoedde ze. Maar nu? McRay zag haar aarzeling, ze voelde zijn ogen prikken en haalde even diep adem. Vooruit, dacht ze, ik zou meespelen. Linda stapte op het houten blok, legde haar hoofd en polsen in de uitsparingen en voelde hoe een balk in haar nek werd gelegd. Twee zachte klikjes en ze zat vast. Het was niet zo erg, ze stond alleen maar. Ze werd bekeken. Dat voelde ze gewoon. Ondanks dat de timmerman nog doorging met hameren voelde ze zijn ogen op haar lichaam. Ze vond het niet prettig, maar gelukkig werd ze niet geslagen of betast. Dat zou nog erger zijn. Na een paar minuten mocht ze los.

Nog voordat ze overeind kwam, voelde ze een stevige tik op haar billen

"Goed zo kleintje." Ze gloeide, haar bil en haar wangen tegelijk. Linda werd naar een ander toestel gedirigeerd. Het bleek een stoel te zijn waar eerst haar armen boven haar hoofd gebonden werden en haar benen stevig vastgesnoerd werden aan twee steunen bij haar voeten. Daarna voelde ze het hout bewegen en werd ze uitgerekt. Een beetje, maar best pijnlijk al. Ze kreunde zachtjes. Dit was leuker dan die schandpaal. Linda werd nog een stukje uitgerekt. Nu werd het nog pijnlijker, maar meteen voelde ze een scheut van opwinding door haar lijf gaan. Ze lag hier naakt vastgebonden, pijnlijk gemarteld en twee mannen doe konden doen wat ze maar wilden. Hulpeloos zou ze alles moeten ondergaan. En dat, besefte ze met een nog rodere kop, vond ze opwindend. Ze werd geil. McRay rekte haar nog een beetje uit. Nu was het kermen luider, haar oksels en heupen deden zeer. Linda probeerde even los te komen. Het lukte niet. "Hoe ligt dat, Linda?" Ze glimlachte terug. "Pijnlijk. En ik kan echt niet los. Helemaal hulpeloos."

"Ja, da's precies de bedoeling, pijnlijk en hulpeloos. Word je er geil van?" Hij moest het zien, ze voelde vocht tussen haar dijen. Waarom vroeg hij het? Ze knikte. Hij herhaalde zijn vraag. Linda zuchtte, ze moest het dus hardop zeggen, waar die andere man bij was. Ze schaamde zich dood, maar zei het toch. "Ja, ik word er geil van."

"Goed zo, wil je dat ik je help? Of heb je liever de timmerman?" Kon ze nog roder worden? Ze schudde haar hoofd. McRay maakte haar los en trok haar overeind. "Straks dan, kleintje." Ze knikte schuw.

Ze mocht alleen het hangertje omhouden. De kleren werden in een plastic zak gepropt en ze volgden de timmerman naar weer een andere ruimte. Hier stonden nog meer toestellen. Ze begreep nu dat McRay hier zijn inkopen deed. En anderen vast ook. De timmerman zwaaide even met zijn arm en verdween weer. Nog voor de deur dichtviel, hoorde ze zijn hamer weer. "We mogen alles even uitproberen, Linda. Kies maar welke je eerst wil."

Ze koos als eerste de twee palen aan de muur. "Wat is dat?"

"Dat is een andreaskruis. Zie je die haken aan de uiteinden? Zo kun je als een levende X vastgemaakt worden. Erg handig voor zweepslagen en zo. Ga maar met je rug ertegenaan staan." Ze deed het en McRay bond haar polsen en enkels wijd uiteen vast met touw dat op een tafel lag. Ze kon geen kant op. "Dit is een passief toestel, ik moet nu zelf voor de animatie zorgen." Ze begreep het toen hij haar middel pakte en zijn lippen op haar tepels drukte. Linda sloot haar ogen en genoot even van de rillingen. Zijn tong gleed naar beneden en draaide om haar navel, ze kermde. De tong gleed lager, bereikte het streepje haar en ging nog lager. Linda hijgde even van verwachting. Maar McRay stopte en liet zijn handen over haar lichaam glijden. Langzaam naar boven, langs haar zijden naar haar borsten. Daarna weer via haar schouders en zijden terug naar haar benen. Het voelde lekker, maar dat wilde ze niet. Nu ze alleen waren, wilde ze zijn tong, zijn vingers in haar, zijn pik. Ze wilde geneukt worden. Dat ze nog geen half uur daarvoor bang en beschroomd was, was ze vergeten. Linda kermde toen de vingers rakelings langs haar poesje gleden. Ze stopten niet, maar gleden door over haar heupen. Het maakte haar gek, overal werd ze gestreeld, van haar hals tot aan haar dijen, maar elke keer gleden de vingers rakelings langs haar tepels en poesje. Steeds net niet. Ze kreunde van frustratie, ze wilde die vingers in haar. Linda vroeg het. De vingers negeerden haar. Ze eiste het, zijn vingers in haar, zijn tong op haar tepels. De handen verdwenen en Linda opende haar ogen. McRay glimlachte. "Dat is lekker, nietwaar?" Wild knikte ze. En je wilt nu meer, geloof ik. Weer knikken, haar lippen vormden al de woorden. "Ssstt. Niks zeggen."

Niets zeggen? Ze stond in brand! Ze moest en zou die vingers, of liever zijn pik, diep in haar voelen. Ze wilde geneukt worden, een denderend orgasme. En ze mocht niets zeggen? Boos keek ze naar hem. "Ik weet het, het is oneerlijk. Maar zo is het spelletje. Ik ben de baas, ik bepaal wat er gebeurt. En ook hoe en wanneer. Je hebt zelf aangegeven dat ik vandaag je meester mag zijn. Dus mag je niet vragen, niet smeken of eisen of verzoeken. Alleen afwachten of ik genegen ben je wat te geven. Je bent er voor mijn plezier, niet voor jezelf." Dat laatste kwam hard aan. Linda zuchtte diep. Dit was niet leuk meer. McRay maakte haar los en trok haar naar een andere installatie. "Dit is veel leuker dan zo'n kruis. Het is een soort takel, waarbij je ook gedraaid kan worden. Ga maar tussen de kettingen staan." Een beetje boos stapte Linda vooruit. Ze had niets te willen dus. Dat was helemaal niet leuk, ze wilde vrijen, geneukt worden. Vastgebonden en hulpeloos zijn pik in haar voelen, zich helemaal laten gaan. En nu mocht het niet? Met een donkere blik hief ze haar handen op en zette haar benen uit elkaar. Toe maar, dacht ze. Maak me nog geiler. Ik zal helemaal niks zeggen, geen letter meer.

McRay bond haar polsen en enkels aan de kettingen en draaide aan een wiel aan de muur. Linda voelde de spanningen op haar spieren en moest onwillekeurig kreunen toe ze opgetild werd. McRay draaide haar op haar rug. "Zo, nu zou ik makkelijk je kunnen neuken, je hangt op de goede hoogte." Even flitste de hoop in haar, maar die doofde toen hij geen aanstalten maakte zijn broek te laten zakken. Ze werd omgedraaid, haar gezicht naar de vloer. "Zo kan ik ook overal goed bij. En zie je die twee dunne kettinkjes op de vloer?" Ze zag die. "Daarmee kan ik je tepels vastzetten. Als ik je dan omhoog takel, geeft het een uitgerekt gevoel." McRay bukte en pakte een van de kettinkjes. "Trouwens, onder je liggen er nog twee, voor je kutlipjes." Linda rilde. Dit wilde ze niet. Maar ze zei niets. McRay bond de twee kettinkjes aan haar tepels en takelde haar iets hoger. Haar tepels werden iets uitgerekt. Daarna voelde ze klemmetjes op haar lipjes en weer een paar centimeter omhoog. Pijnlijk, maar nog wel draaglijk. "Blijf even hangen, ik ben zo terug." Zijn voetstappen klonken gedempt, de deur zwaaide open en weer dicht. Een flard van gehamer. Ze was alleen.

Linda zuchtte, wat pijnlijk was voor haar tepels. Haar geile bui ebde weg en maakte plaats voor boosheid. Ze moest hier maar hangen, zonder dat er iets gebeurde. Zonder dat iemand haar streelde of neukte. Voor zijn plezier? Wat voor een plezier was dat nu weer? Ze hing hier alleen maar. Even probeerde ze te bewegen en meteen voelde ze de scheuten door haar lijf schieten. Dat was erg pijnlijk. Maar tegelijk begon haar geilheid ook weer toe te nemen. Dat was raar, maar ook lekker. Pijn en genot. Linda bewoog weer voorzichtig en voelde de kettingen trekken. Zachtjes schommelen deed haar zeer en maakte haar geil. Vreemd, gek, gestoord. Maar ook lekker, erg lekker. Ze bewoog meer, voelde nog meer pijn en genot en trok aan de kettingen. Heen en weer, pijn en genot. Heen en pijn en weer en genot en heen en genot en pijn en heen en weer en in haar rommelde een orgasme. Linda vergat haar omgeving, concentreerde zich op het schommelen en de pijn en genot. Een cadans van bewegen, lijden en genieten. Ze gaf zich over aan de beweging, de slinger die haar steeds steviger in zijn greep kreeg. Ze sloot haar ogen, zag weer de twee punten van paars licht en de vlekken werden een. Van een donker puntje tot een lichtere vlek, daarin weer een donkere punt. Steeds weer, steeds dieper en plots scheurden haar benen uit elkaar en hoorde ze zichzelf krijsen, McRay grommen en voelde ze zijn zaad in haar darmen.

Loom lag ze op een rekbank. McRay leunde nonchalant tegen een tafel met allemaal pinnen en glimlachte. Linda glimlachte terug. Het orgasme was gevolgd door nog een, en daarna nog een derde. Ze voelde spierpijn opkomen. "Ik geloof dat die takel een succes is." Linda knikte. "Mooi, dan laat ik die installeren." Ze knikte, vond het prima. Linda voelde nu dat ze zich ging begrijpen. "Volgens mij ben ik zwaar gestoord." Ze was vergeten dat ze zichzelf beloofd had niets meer te zeggen. "Hoezo Linda?"

"Nou, ik hing daar en dat deed pijn. En was erg lekker. Als u niet was gekomen, was het ook gebeurd, denk ik."

"Je bent een masochiste, denk je?" Ze knikte. Ja, dat moest wel. "Maar niet altijd hoor, alleen af en toe. Gewoon is ook heerlijk."

"Je begint pas te ontdekken hoe lekker seks kan zijn, kleintje. En je kunt op veel manieren genieten." Ze knikte. "Gek hoor. Ik wilde eerst helemaal niet en ineens leek het wel of ik iemand anders was."

"Er ging een knop om."

"Ja zoiets."

"En het beviel je, zie ik." Ze werd weer iets roder. "Ja." Ze glimlachte vaag. "Maar als we op tijd terug zijn, wil ik ook nog wel zwemmen." Nu grinnikte McRay. "Je raakt verslaafd. Maar ik kan je gerust stellen hoor, of teleurstellen, dat weet ik niet, maar je bent geen echte masochiste. Die kan alleen genieten door pijn. En jij hebt geen pijn nodig, al vind je het lekker."

"Wat ben ik dan wel?"

"Jij? Jij bent jou, Linda, jezelf. En dat is prima." Zo af en toe deed hij dat, een paar woordjes waaruit bleek dat hij haar leuk vond. Ze gloeide elke keer op als hij dat liet merken. En ze ontdekte dus seks. Ze vond het jammer dat ze dat niet eerder ontdekt had.

Hand in hand liepen ze terug naar de timmerwerkplaats. McRay wisselde een paar woorden met de timmerman en Linda drentelde ondertussen door naar een rij stoelen. Allemaal hadden ze knoppen op de zitting, behalve twee. Die hadden gaten. Ze trok een wenkbrauw op. Die knoppen snapte ze wel, maar die gaten? Ze vroeg het toen ze McRay achter haar hoorde. "Daar kun je iets inschroeven. Een dildo bijvoorbeeld." Hij liep naar een werkbank en pakte een houten staaf op. Die schroefde hij in het gat en Linda knikte. "Ja en als ik dan ga zitten, zit die in me. Tis wel een grote hoor."

"Hiermee kan ik mooi straffen. Let maar op." Hij tilde de stoel op en zette die voor de tafel. "Ga maar zitten." Linda huiverde even. Maar toen overwon de opwinding haar angst en zette ze zich voorzichtig over de houten dildo heen. Haar poesje werd flink opgerekt, het deed nog geen zeer maar ze werd helemaal gevuld. Langzaam zakte ze door tot haar billen op de zitting rustten. "Tjonge, dat is pfff, vol!" McRay glimlachte. "Precies. En hou nu je armen op de leuningen." Ze deed dat en hij bond ze snel vast. Losjes, merkte ze, Linda dacht dat ze zo los kon komen. "Doe even alsof er een bord op tafel staat die je moet leegeten." Ze probeerde voorover te buigen, maar dat ging niet. Nu deed de houten staaf wel zeer. "Zo kan ik niet eten. Tenzij ik mezelf in tweeën scheur." McRay glimlachte. "Het gaat wel hoor, alleen moet die dildo eigenlijk in een ander gaatje." Even keek Linda niet begrijpend, maar toen kleurde ze weer. "Eg nie!"

McRay maakte haar los en voorzichtig stond Linda op. "Dat wil ik niet

Eg nie hoor!" McRay glimlachte. "Kom, we lopen terug naar de auto, ik ben klaar hier." Hij nam haar hand en samen liepen ze terug. Pas vlak bij de deur stopte ze en kleurde weer. "Ik ehm, waar zijn mijn kleren eigenlijk?" McRay grinnikte. "Tja, die liggen nog in de werkplaats. Durf je alleen terug?" Ze knikte. "Ga maar gauw dan."

De timmerman keek niet op, maar hamerde nog steeds door. Ze keek rond en zag de plastic zak aan een haak hangen. Nog voor ze bij de haak was, had de timmerman haar al beet. Ze spartelde flink tegen maar tegen die gespierde schouders kon ze niet op. Ze riep om hulp, gilde zelfs totdat een grote hand haar mond bedekte. Voor ze zich los kon rukken stond ze weer in de schandpaal, woest grommend tegen de smerige doek in haar mond. De handen van de timmerman gleden over haar lijf, betastten haar en voelden op alle plekjes. Ze draaide en kronkelde, maar de handen bleven over haar lichaam glijden. Angst en paniek streden om voorrang in haar geest, haar maag en in gedachten schreeuwde ze naar McRay. Een hand gleed naar haar dijen, ertussen en ze kneep haar ogen dicht en gilde om hulp. De hand trok hard haar benen opzij en een tweede hand gleed over haar billen, sloegen een keer en Linda voelde tranen over haar wangen lopen.

De handen waren ineens weg. Ze hoorde gestommel en de krakende stem van het oude mannetje. Die bulderde nu boze woorden, waarvan ze slechts eentje kon verstaan: collar. Het gestommel hield op en rimpelige handen maakten haar los. Het oude mannetje grijnsde naar haar, haakte de plastic zak los en hield die in een hand. Met zijn andere hand streelde hij over haar been. Hij keek strak naar haar borsten en likte even zijn lippen. Langzaam gleed zijn hand omhoog, totdat die net onder haar borst stilhield. Ze rilde nog, keek naar hem en daarna naar haar borsten. Ze zuchtte, hij had haar gered, dan mocht hij ook wel een keer aan haar borsten zitten. Ze greep zijn hand, rilde even bij de aanraking en legde die op haar ene tepel. De vingers masseerden die, zodat Linda een scheutje door haar buik voelde schieten. De hand verdween van haar borst en greep haar hand. Ze werd meegetrokken naar het donkere halletje.

Met een paar woorden bracht hij McRay op de hoogte. Die keek duister, terwijl zijn ogen juist weer lichter werden. Ze had die uitdrukking eerder gezien. Even voelde ze een vurige knoop in haar maag, totdat hij het mannetje aan de kant duwde en wegbeende naar de werkplaats. Hij was een paar tellen later terug. Het oude mannetje haalde haar onderbroek tevoorschijn uit de plastic tas en wierp die weg. Linda wilde protesteren, maar hield zich in, bang voor de gevolgen als ze zou protesteren. Ze kreeg haar spijkerbroek aangereikt en snel stapte ze daarin. Als tweede haar schoenen, gympies. Het topje werd weer weggegooid en het shirt aan haar gegeven. Ze wilde net de knoopjes dichtmaken, toen het mannetje haar tegenhield. Hij duwde haar handen opzij en knoopte van onderaf een paar knoopjes dicht. De paar bovenaan liet hij open, zodat het hangertje goed zichtbaar was, evenals haar borsten. Linda zuchtte. Moest ze zo over straat? Daarna werd ze omgedraaid en voelde ze handen in haar nek. Ze rilde even, maar kreeg daarna een klein spiegeltje. Ze zag dat het hangertje nu langer was, het medaillon bungelde tussen haar borsten. Ze glimlachte. Sexy hoor.

McRay sloeg het mannetje op de schouder, die daardoor bijna voorover buitelde. Hij grijnsde weer met zijn twee tanden en ene oog. Daarna nam McRay haar bij de hand en samen liepen ze naar de auto. Linda vond het donkere steegje nu niet zo eng meer. Ze snapte dat die collar, dat hangertje, een soort bescherming was. En als je dat negeerde, zoals de timmerman, dan gebeurde er iets met je. Het gaf haar een veilig gevoel. En ze wilde liever niet weten wat er met die timmerman gebeurd was.

Onderweg naar huis vroeg ze hoe het kon, dat zo'n simpel hangertje haar kon beschermen. "Het is een symbool. Een teken aan iedereen die het kent dat je niet vrij bent. Zie het als een soort verlovingsring."

"We zijn verloofd?" Linda lachte. "Zullen mijn ouders leuk vinden."

"Het is geen verlovingsring, maar het heeft dezelfde betekenis. Dat hangertje laat aan iedereen zien dat je bij mij in opleiding bent. En dus sta je onder mijn bescherming. En de bescherming van mijn vrienden. "Maar niet iedereen kent dat toch?"

"Klopt, die timmerman kende het niet, we hebben hem wel duidelijk gemaakt dat hij iets fout deed. Maar hij is helaas niet de enige. Dus pas nog wel op." Linda knikte. "Het was erg eng hoor."

"Ik weet het. Jammer genoeg hoorde ik je pas toen Freddy je al gered had."

"Freddy? Dat is dat oude mannetje?"

"Ja, hij is erg oud. Wat wilde hij als beloning?" Ze knipperde en werd rood. Even voelde ze weer een scheutje door haar borsten gaan. "Hij kneep in mijn tepel."

"Tja, dat is typisch. Ouwe geile bok. Maar goed, wees dankbaar dat hij je hoorde." Weer knikte Linda, rillend bij de gedachte wat er gebeurd zou zijn als niemand haar geroep opgemerkt had.

Het was alweer twee uur en haar maag rammelde. Gelukkig hoefde ze geen klusjes te doen. Maar toch, eten wilde ze wel. Ze zag een McDonald's voorbij flitsen en keek even spijtig toen McRay doorreed. "We eten straks, kleintje. Daar heb ik een leuk ideetje voor." Ze was benieuwd. Tot nu toe beviel het nog wel, slavinnetje zijn. De leuke dingen waren fijn genoeg om de minder prettige kanten te vergeten. En de seks was gewoon lekker. Ze vroeg zich nog even af hoe ze ooit zonder had gekund.

McRay liet haar naakt op de eettafel zitten. Ze was bij thuiskomst meteen uitgekleed, geblinddoekt en gebonden. Het zat niet gemakkelijk maar de opwinding gierde door haar keel. Hij had haar verteld wat ze moest doen en als ze het goed deed, kreeg ze een lekker hapje. Als ze het fout deed, kreeg ze een tik op haar kont of kneep hij in haar tepels. Eerst moest ze knielen, daarna liggen en omrollen. Als een hondje, grapte ze en McRay antwoordde dat het precies zo was. Ze kreeg beurse plekken op haar knieën maar hield vol. Haar maag leek wel te blijven rammelen, dacht ze. Weer geknield, dan staan en omdraaien en opnieuw knielen. Ze moest na elk hapje 'dank u meester' zeggen. Eerst was dat vreemd, maar nu was ze het al gewend. Af en toe streelde hij haar op een gevoelig plekje, wat haar deed kreunen. Op de eettafel werden haar boeien losgemaakt en moest ze zo bevallig mogelijk gaan liggen. Daarna met zichzelf spelen, wat haar nog geiler maakte. Hij was gemeen, want ze mocht beslist niet klaarkomen. Ze zei het en kreeg een paar tikken. En ja, ook na een tik moest ze weer netjes bedanken. Linda zuchtte. Dit was lekker, geil, opwindend en erg vervelend, lastig en irritant. Haar poesje brandde gewoon. Ze werd weer op de grond getild en moest geknield wachten. Ze zuchtte even. Plots greep een hand haar polsen. Ze voelde hoe haar handen omhoog getild werden en op zijn dijbenen werden gelegd. "Laat nu maar zien of je slim genoeg bent om uit te vissen wat ik nu van je verwacht."

Linda aarzelde. Ze moest iets doen? Maar wat dan? Haar handen lagen op zijn dijen, dat merkte ze aan zijn rollende spieren. Maar nu? Ze boog zich iets voorover en voelde haar neus tegen zijn pik stoten. Nu begreep ze het en ze werd roder. "Ik heb dat nog nooit gedaan."

"Wat heb je nog nooit gedaan, kleintje?" Ze slikte, huiverde om uit te spreken wat zo overduidelijk was. "Nou dit, ehm ja, nou."

"Zeg het maar gewoon hoor"

"Pfff, nou dan, ik heb nog nooit gepijpt." Ze voelde zijn buikspieren spannen. "Voor alles is een eerste keer." Weer slikken, aarzelen en toch ook huiveren. Moest ze echt? Wilde ze dat ook wel? Het ding was zo groot, hard . Maar toch pakte ze voorzichtig met een paar vingers die harde paal beet. Ze durfde niet, maar de drang om te doen wat hij wilde was groter. Heel langzaam begon ze haar vingers te bewegen, trok hem af in korte, omzichtige bewegingen. Traag stak ze haar tong uit en raakte met het puntje de eikel aan. De geur was niet echt prettig, vond ze en de smaak was een beetje zout. Hij moedigde haar aan met zachte woorden en dat maakte het makkelijker. Ze likte, nog erg voorzichtig. De gedachte dat ze nu pijpte schoot door haar heen en even stopte ze. "Kom op meisje, je kan het best. Denk maar dat het een ijsje is"

Weer een poging en nu ging het een beetje beter. Linda raakte gewend aan de geur, de smaak van zijn pik en dacht aan een cornetto. Zachtjes blies ze haar adem over zijn eikel en voelde die even steigeren. Dat was leuk, ze deed het nog een keer en weer steigerde zijn pik. Maar alleen likken was niet genoeg, ze had wel begrepen van de gedempte gesprekjes van jongens op school dat ze moest zuigen. Ze zette haar lippen tegen zijn eikel en opende haar mond. Langzaam liet ze zijn pik in haar mond glijden, terwijl haar neus krulde. Dit vond ze niks, dacht ze. Maar als hij het wilde, wilde ze het wel proberen. Voorzichtig trok ze zich iets terug en liet daarna zijn stam weer dieper glijden. Het was inderdaad net een ijsje, dacht ze. Al was het niet zo lekker. Haar vingers gleden nog traag langs de stam en weer voelde ze een trilling door de eikel gaan. Hij vond het dus wel lekker, dacht ze. Linda stopte even om adem te halen. De derde poging, maar weer ging het niet vanzelf. Ze had moeite om haar vingers en lippen samen te laten werken. Dit werd niks, dacht ze en stopte weer. McRay deed haar blinddoek af en glimlachte. "Dat lukt je niet echt, merk ik. Daar gaan we nog wel iets aan doen. Maar voor nu hebben we genoeg gespeeld. Ga naar het zwembad en wacht in het kleedhokje op me, in de juiste positie." Linda kwam overeind en repte zich naar buiten.

De juiste positie. Pfff, dat zou vast geknield zijn, dacht ze. Dus zette ze zich op de grond, legde haar handen op haar dijen en zuchtte. Genoeg gespeeld, zei hij. Ze had nog hoop dat ze in het zwembad mocht. Dat hij erbij zou komen. Hoe lang zou ze moeten wachten? Niet lang, hoopte ze. Haar knieën waren al beurs en als ze nog veel langer zo moest zitten, kon ze helemaal niet meer overeind komen. Gelukkig hoefde dat ook niet. McRay stapte half door de deur naar binnen en keek haar even aan. "Goed zo, kom nu maar mee."

Het zwembad zat vol met schuim. McRay trok haar naar de rand, tilde haar op en in een vloeiende beweging ging ze kopje onder. Gemaakt boos zei ze dat het gemeen was en dat ze hem wel terug zou pakken. Snel klom ze eruit, greep zijn hand en trok. Even leek het alsof Linda een boom wilde omtrekken met haar blote handen, maar toen stapte McRay opzij en liet zich samen met haar in het water vallen. Ze kwamen proestend boven. Linda spetterde schuim naar McRay, die grinnikend wegdook en haar onder water trok. Ze worstelden even, waarbij hij zijn kleren kwijtraakte. Ze stoeiden en spetterden totdat Linda door zijn sterke handen omgedraaid werd. Tijd stond ineens stil en ze keek in zijn lichte ogen. Oneindig traag sloeg ze haar armen om hem heen, trok hem nog trager dichterbij en sloot haar ogen. Hij kuste haar, teder en zacht. Ze opende haar lippen, voelde zijn tong en de wereld vervaagde. Alle opgekropte spanningen kwamen ineens los en woest rukte ze zich los. Ze zwom naar het ondiepe gedeelte, leunde achterover en spreidde haar benen. "Neuk me, hard." Het klonk als een smeekbede en een dwingende eis tegelijk. McRay zwom naar haar toe, langzaam maar onweerstaanbaar. Ze werd geteisterd door de plotselinge begeerte en legde haar armen opzij, knikkend en nu al hijgend van verlangen. Hij zwom door, veranderde iets van houding en het leek alsof hij ineens helemaal in haar zat. Linda keek naar hem, zijn ogen. Ze voelde hem stoten, eerst traag maar dan steeds sneller. Ze hijgde, kreunde en kermde, maar bleef hem aankijken; ze wilde zijn ogen zien. Ze wilde dat hij haar ogen zag. De stoten leken dieper dan ooit, harder en woester en allesverzengend. Ze keek in zijn ogen, haar adem met wilde stoten in en uit haar longen persend. "Sneller," hijgde ze. "Harder. Neuk me!" Haar aanmoedigingen waren eigenlijk overbodig. In zijn ogen brandde een vuur dat haar bloed sneller deed stromen, haar bekken deed kantelen en haar liet krijsen van genot. Haar lichaam sidderde.

McRay was de eerste die zich herstelde. Hij zwom naast haar, kuste haar op de mond en trok haar overeind. "Je moet naar huis." Ze knikte, maar wilde niet weg. Nu niet meer. Ze wilde bij hem blijven, genietend van zijn lichaam, genot voelen door het touw op zijn eettafel, de takel in zijn kelder. Ze wilde alles ervaren, leren, doen, ondergaan. Zelfs zijn straf zou prettig zijn, want dan was hij bij haar, schonk haar zijn aandacht. Ze zou het hangertje niet teruggeven, maar altijd dragen. En de hele wereld mocht het weten.

Onderweg naar haar huis besefte ze dat niemand het mocht weten. Het leeftijdsverschil was te groot, dat zouden haar ouders niet goedkeuren. Ze moest eerst op kamers wonen of zo, dan kon ze pas openlijk met hem gaan. Ze zuchtte. McRay vroeg haar waarom. "Nou, dat niemand het mag weten, dat is eigenlijk klote." Hij knikte, keek stil voor zich uit en knikte weer. "Ja, dat is het. Er zijn maar weinig mensen die begrijpen dat liefde en lust weinig met leeftijd te maken hebben. En nog minder mensen begrijpen dat je die liefde en lust kunt tonen met touw en zweepjes." Linda grinnikte. "Sla me, want ik hou van je."

"Zoiets ja." Ook hij grinnikte en voor het eerst bedacht Linda dat hij veel vrolijker was dan die morgen. Dat kwam door haar, hoopte ze. "Je collar mag je best dragen naar school en thuis, maar je moet er niet mee te koop lopen. Sommige mensen zien alleen de waarde van iets in geld." Linda maakte een geluidje om haar misbaar te tonen. "Hee, ik weet heel veel van sierraden af hoor, dat hoort zo als je meisje bent. En ik weet ook wel dat die collar erg duur is. Issie echt antiek?" Hij knikte. "De hanger is ongeveer driehonderd jaar oud." Ze slikte. En die kreeg zij. Ze kleurde rood in het plotselinge besef dat zij niet de enige was die verliefd was. "Dank u meester. Dank u wel." Linda boog zich naar hem toe en kuste hem op zijn wang.