16:45h
Trillend van de zenuwen fiets ik naar huis. Nog steeds heb ik geen idee hoe ik het hem moet vertellen. Ik dacht dat het wel goed kwam.
“Ik verzin er wel wat op”, had ik Anneke toevertrouwd op haar vraag wat ik mijn partner zou vertellen.
Toen we naast elkaar lagen na te genieten leek dit moment ook zo ver weg dat ik er luchtig over kon doen. Het is niet eens laat, nog geen vijf uur en ik concentreer me op het nu. Wat gaan we eten? Nasi, heb ik alles? Ui, groentepakket, extra taugé, boemboe, rijst, pindakaas? Ik twijfel over de rijst en fiets dus door naar de supermarkt voor deze late boodschap. Janneke aan de kassa begroet me zoals altijd en zo groet ik terug, alsof er niets veranderd is. In de spiegeling van de deur zie ik mezelf lopen. Spijkerbroek, leren winterlaarzen, Goretex jas met sjaal, muts op met mijn kastanjebruine lange haar in een staart er onderuit. Eigenlijk als altijd terwijl er zo veel gebeurd is. De rijst gaat in mijn tas en ik fiets naar huis. De kleine BMW staat op de oprit en ik slinger er vaardig omheen om onder het afdakje tot stilstand te komen.
Binnen groet ik Peter met een kus op zijn wang die hij me half afwezig beantwoord.
“Hey Jessica, fijne dag gehad?”
Het komt er uit met het automatisme dat het ook is.
“Was gezellig. Jij nog aan het werk?” vraag ik.
Zijn laptop voor hem toont een van zijn complexe spreadsheets.
“Niet echt, lief. Het is meer een beetje brainstormen.”
Zijn ogen gaan weer naar het scherm. De typische conversatie van een werkend echtpaar in 2013, denk ik en loop de keuken in. Water opzetten, ui en knoflook fruiten, boemboe erbij. De geur maakt hongerig en als de rijst kookt hebben mijn hersens even de tijd om terug te dwalen naar vanmiddag.
Na ruim twee jaar contact was het zo ver, we moesten elkaar maar eens ontmoeten. Tegen Peter had ik verteld dat ik met een oude schoolvriendin had afgesproken in Deventer en dat we samen gingen bijkletsen, bleven slapen in een eenvoudig hotelletje en dat ik de volgende dag weer naar huis zou komen. Hij wenste me een mooie dag en daarmee was het geregeld. Niet geheel toevallig had hij die dag dat mooie loopje ergens in Brabant. En zo stond ik daar gisteren voor de deur van het hotel. Ik was uiteraard de eerste, veel te vroeg en had geen idee wat te doen. Het was pas half elf terwijl we om twaalf uur hadden afgesproken. Ik besloot de oude stad alvast te gaan verkennen en zette de pas er in. Leuke, kleine modezaakjes met redelijke prijzen wisselden af met eettentjes en meubelzaken. De rest is niet blijven hangen in mijn overwerkte koppie en terwijl ik lusteloos etalages bekeek, worstelden mijn hersens met een openingszin.
‘Verrek, ik hier?’ leek me wel gepast omdat het al tijden de zin was waarmee we elkaar op de chat aanspraken.
Op de automatische piloot smelt ik de pindakaas in het water en voeg ketjap en sambal bij. Dan gaat het vuur onder de wok hoog en gooi ik de groenten er in. Nu even doorwerken en het mengsel omscheppen.
“Peter, dek jij de tafel even? Eten is bijna klaar.”
Als het gammele kookwekkertje rammelt giet ik de rijst af en gooi die bij de groente. Dan weer omscheppen terwijl alles sist tegen de loeihete wand van de wok. Als laatste voeg ik de taugé toe en dan mag het vuur en de wasemkap uit, rust in de tent. Peter heeft zijn werk gedaan en ook voor twee biertjes bij de borden gezorgd. Ik plaats de wok op een onderzetter en ga zitten. Peter aan de andere kant kijkt me verwachtingsvol aan. Zijn lange lijf zorgt dat zijn hoofd ver boven mij uitkomt. Zijn kale kop en grote ogen in dat magere, afgetrainde gezicht doen me weer smelten. Ik schep op en we proosten.
17:30h
“Ga je nog vertellen hoe het was?” De vraag komt uiteindelijk tussen twee happen nasi door.
“Het was erg gezellig”, vertel ik naar waarheid en uiteindelijk vertel ik hem over de koffie, het winkelen, mijn nieuwe truitjes, het restaurantje, de herinneringen aan mijn vrijgezellentijd in Amersfoort en hoe zij met haar man naar het buitenland ging waardoor we contact verloren. De laatste twee punten zijn leugens maar ik kan moeilijk vertellen hoe ik met een internetdate mijn lesbische kant heb liggen onderzoeken.
“We waren moe en zijn op tijd gaan slapen”, is alles wat ik prijsgeef van het feitelijke: ‘We gingen op tijd naar bed en pas heel laat slapen’.
Mijn beurt voor een vraag naar hem en zijn wedstrijd, ik heb de eerste ondervraging doorstaan. Zijn antwoord ken ik in feite al. Hij is geen topper en bovendien met zijn vijfenveertig te oud om echt goed mee te kunnen maar hij heeft zijn best gedaan en was weer sneller dan zijn trainingsmaatje. Een half uur heeft hij meestal nodig voor zijn verhaal en ik laat hem vertellen terwijl ik rustig verder eet. Mijn gedachten zijn weer bij Anneke.
Ze was kleiner dan ik dacht en ook wat zwaarder maar dat deerde mij niet. Die pretogen keken me aan en ik wist het. Zij was ook niet geschrokken van het slagveld dat de acne in mijn gezicht heeft achtergelaten. Er was geen openingszin voor nodig. We brachten haar bagage naar boven en stonden elk aan een kant van het bed, onwennig en wetende dat het hier straks ging gebeuren. Al die malen dat we digitaal geoefend hadden waren alleen maar een aanloop voor vanavond. Anneke verbrak gelukkig de spanning met de kreet over koffie en we liepen de stad in. Ik liep wat wezenloos naast haar, bij lange na niet degene die het initiatief nam zoals bij onze chats. Ik zei ja op koffie, ja op gebak en zelfs ja tegen de slagroom. Mijn achterhoofd rekende even haarfijn uit hoeveel kilometer roeien er extra nodig waren om die extra calorieën weg te werken, maar daar luisterde ik niet naar.
Wat rook ze lekker! Trésor kende ik wel maar bij haar gaf het toch een ander effect dan bij mezelf. En ik mocht straks echt met haar vrijen? Hoe had ik dat voor elkaar gekregen? Ik vertelde haar van mijn fiets- en treintocht om hier te geraken en Anneke keek me vol medelijden aan toen ik vertelde hoe vroeg ik vertrokken was. Ik vertelde haar over mijn bijna obsessieve gewoonte om ruim op tijd te zijn en ook daar moest ze om lachen, waarop het wonder gebeurde. In plaats van haar af te keuren, wat mijn gewoonte is bij dergelijk gemakzuchtige mensen, wilde ik ook te laat komen en alles gewoon maar laten gaan. Ik zag haar als mijn voorbeeld en deed mijn horloge stiekem af.
18:00h
“Ga jij maar sporten lief, ik doe de afwas wel.”
Peter’s aanbod lijkt guller dan het is want van begin af aan hebben we de gewoonte dat de een kookt en de ander afwast. Samenwerken is geen optie zonder elkaar hopeloos in de weg te lopen en dat doen we dus niet. Ik vertrek naar boven en knoop ondertussen mijn blouse open. In de badkamer gaat die de wasmand in. Broek gaat op de trap en daarna mag mijn ondergoed ook de wasmand in. Alleen mijn sokken houd ik aan. Daar loop ik prima op. Naakt loop ik de slaapkamer in en negeer de open ramen. Wie zal me willen bekijken? Een gedachte die me zowel vrolijk als droef stemt en ik dus maar snel vergeet als ik een sportbroekje en T-shirt tevoorschijn pak en aantrek. Met een volle bidon water ga ik naar zolder, zet de radio op Arrow Rock en stap op de roeimachine. Hier moet gewerkt worden. Tien kilometer stel ik in en begin. De fan komt op gang onder mijn inspanning en weldra draai ik op een rustige zevenentwintig slagen. Ruim een uur te gaan en ik kan weer wegdromen.
Twee uur zaten we koffie te drinken, wat een zalige tijdverspilling was het. Het kon me niet lang genoeg duren. De openbaring toen ik na een uurtje per ongeluk met mijn voet langs de hare streek. Ze schrok niet maar haar voet kwam terug en bleef op de mijne liggen, zachtjes bewegend nog wel, alsof ze me wilde strelen. Hoe anders dan Peter die alleen plagende schopjes geeft, ook lief bedoeld maar totaal anders. Daarna het gevecht om de rekening. Die lieverd heeft kinderen om op te voeden en elke cent nodig, en dan toch zo moeilijk doen. Haar trots maakte haar nog mooier en ik liet het toe, mijn verrassing zou nog komen. Zoals ze voor mij uit de koffietent uitliep, gezellig tegen mij keuvelend wilde ik alleen maar zoals zij zijn en ik probeerde het, ging meedenken over kleding en cadeautjes voor jongens van acht of tien.
Als pubers liepen we te dollen. We liepen maffe boetiekjes in en pasten kleren waar ik niet levend in gezien wil worden en keken allebei belangstellend naar elkaars lijf als een klein opwarmertje voor later. Ze was eerst wat onwennig, net als ik trouwens, niet gewoon om anders dan volledig gekleed voor een ander te verschijnen. Uiteindelijk kocht ik de truitjes voor we aan de lunch gingen. Zij keek naar een soort eetcafé en ik vond het prachtig, al was het al weer een paar jaar terug dat ik in een dergelijke tent was. We namen allebei de salade met geitenkaas en ik bestelde daar twee Chardonnay bij. Van het kletsen bleven we dorst houden en zo werden het eerst vier, en uiteindelijk zes glazen om af te rekenen.
Ik denk dat ik degene was die als eerste begon te flirten, haar hand greep en op straat een kus op haar wang gaf. We voelden allebei de spanning oplopen terwijl onze remmingen vervaagden met het terugkerende zonnetje. Uiteindelijk liepen we tegen vijf het hotel weer in en op de kamer liet Anneke zich op het bed vallen, klagend over vermoeide voeten. Ik ging aan haar voeteneind zitten en trok haar schoenen uit, daarna de kousjes. Met de duimen over de voetzool begon ik haar met twee handen te masseren. De kromming stukje bij beetje weer terugdrukken, het bloed weer laten stromen en de spanning er uit. Het was zwaar maar dankbaar werk en ik zag haar ontspannen en die dankbare lach kwam weer terug. Ik smolt.
Mijn hartslag op de honderdveertig, een steady tempo van dertig slagen en mijn onderarmen vragen meer zuurstof, ik haal enthousiast door. Iets rustiger, ogen dicht en gaan.
Toch nog onverwacht snel maar overmoedig door de wijn ging ik naast haar liggen en kuste haar op haar wang. De volgende moest op haar andere wang komen maar ze draaide haar lieve koppie een klein stukje en mijn lippen landden op haar mond. Gegiechel uit twee monden en dan die volgende kus, vol en gretig beantwoord door Anneke. We lieten onze tongen voorzichtig om elkaar dansen, aftasten en mijn hand lag op haar buik. Ik streelde haar, voelde haar hand op mijn billen en toen omvatte ik haar rechterborst, groot en zacht. Het voelde overeenkomstig mijn fantasie maar dan veel intenser en heftiger dan ik bedenken kon. Niet de heftigheid die ik meemaakte toen ik voor het eerst het gezwollen lid van Peter omvatte, maar veel scheelde het niet. Een soort tweede ontmaagding.
18:20h
De deur gaat open en Peter komt binnen in rennersoutfit, een wijd loopbroekje en een singlet die zijn pezigheid nog toonbaarder maakt.
“Gaat ie goed?”
Zijn toon is vriendelijk want hij weet dat roeien mij zwaar valt maar als vervanging voor lopen is het wel lekker intensief. Ik hoef niet eens wat te zeggen want hij kijkt op de instrumenten en weet dat ik stevig aan het werk ben.
“Je gaat lekker meid!”
Ik krijg een goed gemikte aai over mijn bol en hij stapt op de band. Hij knalt hem direct op de acht kilometer en zijn pas wordt snel door U2 uit de speakers overstemd. Ik sluit mijn ogen weer, nog drie kwartier te gaan.
Ontembaar waren we en weldra vlogen de kledingstukken in het rond, twee naakte vrouwen achterlatend die alle schroom achter zich gelaten hadden, en als was het een race, op zoek waren naar die ultieme ontlading. Borsten werden betast, billen gekneed en weldra vond mijn hand dat mooie warme plekje verscholen tussen haar benen. Haar schaamhaar had ze wat verder teruggetrimd dan ik en zo vonden mijn vingers haar vochtige spleetje zonder moeite. Alsof ze me spiegelde voelde ik haar vingers tegen mijn clit wrijven en zachtjes begon ze me te vingeren. Vooraf hadden we een discussie over hoe het zou zijn en we fantaseerden over een langzame eerste keer, David Hamiltonstijl. Het mocht niet zo zijn en we gaven er geen moer om. Als wilden vingerden we elkaar en het zal geen minuut geduurd hebben voor we samen explodeerden, allebei na de eerste kreten met de vrije hand voor de mond. De reactie daarop was weer een lachsalvo die waarschijnlijk aanmerkelijk luider was, maar wat gaf het?
Peter versnelt naar elf kilometer en ik kijk naar hem op. Zijn soepele gang en schijnbare moeiteloze manier van lopen verbaast iedereen die zijn normale, wat houterige motoriek kent. Bijna twee meter lang en nog pas vijfentachtig kilo zwaar oogt hij als de echte hardloper die hij is. Zijn magere gezicht en grote, scherpe neus, de kale kop met de gemillimeterde rand langs de zijkant. Ik houd van die kop. Verliefdheid is er nooit geweest besef ik nu, maar wel altijd dat vertrouwen en de wil om elkaar te steunen. Ik denk weer terug aan onze eerste keer. Twee niet meer zo piepjonge dertigers die het leven vanaf de zijlijn bekeken. Niet mooi genoeg, niet spontaan genoeg, niet rijk genoeg en op gegeven moment geloof je het wel. Zo was ons verhaal jaar in, jaar uit.
Ik fietste hem omver en van het een kwam het uiterst nette andere. We raakten bevriend en zagen onze kans, trouwplannen en toen moest het er maar een keer van komen, die vrijdagavond bij mij thuis. We wilden alles maar waren nuchter genoeg om niets te verwachten en het werd ook niets. Hij drong bij me binnen, voorzichtig gelukkig, en hij was nog maar halverwege of hij kwam klaar. We konden er om lachen en ik nodigde hem uit me verder met zijn handen te onderzoeken. Die grote, onhandig bewegende handen, dat gevoel vergeet ik niet en uiteindelijk deed ik het zelf voor, maar tot een orgasme kwam het niet. Het zou nog voor twaalven zijn dat hij zich weer meldde, trots op zijn fraaie erectie. Er was weer geknoei met het condoom maar ditmaal kwamen we wel aan vrijen toe en voor het eerst voelde ik het verschil tussen mijn vingers en een echte vent. Zelfs de kaars waar ik me in een geile bui aan gewaagd had was een doods ding vergeleken met de verrassend zachte, warme en bewegende pik die me toen echt verwende. Weer kwam hij sneller dan ik maar ik wist toen al dat het mooi zou gaan worden. Het werd mooi, die volgende morgen. Het prachtige gevoel gelijktijdig klaar te komen en voor een ogenblik compleet verenigd te zijn. Niets is mooier, dacht ik toen.
Ik denk terug aan dat moment in het ziekenhuis na een jaar huwelijk. De schok die het woord ‘steriel’ kan geven. Hoe we elkaar troosten en herpakten. De grote ruzie die we samen te boven kwamen en de mooie tijden die we samen hebben. Die onverzettelijke toon toen hij me aanspoorde die veel zwaardere functie te accepteren.
“We weten allebei dat je het kan, alleen jij gelooft jezelf niet.”
Hij loopt daar op die band, in zijn eigen gedachten verzonken en ik laat hem, al zou ik hem graag over zijn koppie aaien. En toch, ook door hem ben ik gaan chatten, in dat jaar dat het niet zo goed ging. Ik was op zoek naar antwoorden en vond ze, al had ik nooit kunnen bedenken dat het zo zou gaan.
18:40h
Mijn armen gillen om zuurstof, bloed of wat dan ook, ik kijk op de meters en snap het. Ik ga veel te hard en vertraag om de verzuring er weer uit te krijgen. Nog een kwartier te gaan. Weer vooraf beginnen en weer opbouwen. Zevenentwintig slagen, rustig aan. Mijn armen komen tot rust en ik krijg mijn rustige, gestage ritme weer te pakken. Ik sluit mijn ogen weer.
De laatste grens was genomen tussen Anneke en mij en we lagen zalig na te genieten, opgewonden pratend over wat we allebei vooraf bedacht hadden en wat er werkelijk gebeurde. Zalig bleven we in elkaars armen liggen en droomden hardop. Het was een moment waarvan ik hoopte dat het nooit voorbij zou gaan en zij dacht er niet anders over. We bleven kletsen terwijl er regelmatig een streling of kus werd uitgedeeld. Tuurlijk moesten we nog eten en na ons gedoucht te hebben gingen we ook. Het werd een mooi restaurant en ik deelde gelijk mee dat de rekening voor mij zou zijn. Ze keek zo op toen ik een vijf gangen diner met wijnarrangement bestelde, maar we genoten. Van elk mooi stukje vis tot het laatste koekje was alles even lekker. De vijf glazen wijn hielpen ook om ons geluk naar een hoger niveau te brengen en het lukte. Nooit voelde ik me gelukkiger dan toen we samen het hotel in liepen.
Opnieuw douchen, kort maar ongehaast want we wilden het relaxte gevoel vasthouden. Dat lukte. We vreeën met een hartstocht die geen einde leek te kennen. Ik mocht haar overal kussen en het gevoel dat ze bij mij creëerde toen ze door mijn tong klaarkwam zal ik nooit meer vergeten. We wisselden af, handen kwamen overal, streelden overal en baanden paden voor lippen en tongen tot we ruim na tweeën, helemaal voldaan en hand in hand in slaap vielen. Even leek het paradijs te bestaan.
Ik kijk naar Peter en zijn afgetrainde lichaam die schijnbaar moeiteloos de kilometers onder zijn voeten laat verdwijnen. Zo jammer dat zijn conservatieve houding zo ingebrand is. Ook na twee jaar proberen is hij geen fan van orale seks. Hij doet zijn best maar ik merk dat hij vooral mij wil plezieren en dat werkt niet echt sfeerverhogend. Een klein piepje geeft aan dat ik klaar ben met mijn roeipartij. Als ik overeind kom laten spieren weten het wel weer mooi te vinden, maar ik luister niet en ga op de hometrainer. Tijd voor een rustiger uurtje en ik begin te trappen. De hartslag die op honderdveertig begon zakt naar honderdtwintig bij standje zeven, rustig aan.
Het afscheid de volgende dag was mooi. We vreeën nogmaals voor we eindelijk opstonden, nog net op tijd voor het ontbijt. Haar ogen waren net zo vochtig als de mijne toen we ons realiseerden dat we onvermijdelijk terug moesten naar onze eigen werelden met eigen echtgenoten en in haar geval dan kinderen. Ze zette me af op het station en na een laatste kus verdween ze in haar Fiat, haar arm zwaaiend uit het open raam. Tijdens de treinreis drukte mijn stemming steeds verder want ik miste Anneke nu al, en al mijn pogingen om in Peter een perfecte echtgenoot te zien, mislukten. En nu ben ik hier en doe alsof er niets gebeurd is. Mijn God, wat moet ik doen?
23:00h
Mijn God wat moet ik doen? Na het sporten samen douchen en zoals wel vaker landden we samen frisgewassen op bed. Ik deed mijn best, knuffelde hem en ook hij had er zin in. Hoeveel verschil kan er tussen twee tongen zitten? Toch wist Peter bij lange na niet de opwinding te veroorzaken zoals Anneke dat moeiteloos lukte. Mijn lichaam reageerde wel, ik werd vochtig en toen hij in me kwam was het niet pijnlijk, maar het gevoel was weg. Ik bleef maar die vrolijke krullenkop voor me zien. Bang haar naam te roepen zette ik mijn mond op zijn schouder en zo kwam ik geluidloos klaar terwijl hij zijn best deed. We wisselden van standje en doggy style kwam hij ten slotte klaar. Ik was blij dat mijn gezicht in een kussen verstopt zat, bang dat hij mijn twijfel zou lezen.
Nu ligt hij vredig naast me te slapen en ik staar naar het plafond. Mijn twijfels sterker dan ooit. Ik zie het een en twee uur worden. Daarna drie uur, vier uur. Mijn hersens te actief om mijn vermoeide lichaam in rust te brengen blijf ik naar het plafond staren. Had ik het niet moeten doen? Moet ik bij Peter vandaan? En dan? Alles blijft door mijn hoofd spoken. De vragen vormen een orkaan die door mijn hoofd spookt. Het toilet, ik moet plassen, denk ik tenminste en ik sta op. Terwijl ik plas zie ik een van de tegels met een spreuk erop die mijn aandacht trekt. “De tijd heelt alle wonden” Deze tegels zijn tussen de normale ingemetseld en zijn een overblijfsel van de vorige eigenaar. Ik zal haar uit mijn geheugen moeten slijten en om te beginnen van mijn pc.
04:30h
Met een waas van tranen in mijn ogen knip ik de pc aan en duik de verborgen map op waar onze brieven staan. Zonder verder na te denken gooi ik alles weg en leeg de prullenmand. Dan ga ik online en log in. Ook daar gooi alle mail weg, verander het wachtwoord in een heel lastige en sluit vervolgens af, de toegang voorgoed blokkerend. De tranen staan in mijn ogen als ik weer in bed kom maar toch kruip ik tegen Peter aan. De man die me liet worden tot wat ik ben. In stilte smeek ik hem om vergeving. Langzaam, heel langzaam vallen mijn ogen dicht en ben ik weg. Een vage droom van een vrolijke zon met pretoogjes.
