REDIGEREN
CATEGORIE?
De bodem van het kopje is tussen het ingedroogde melkschuim duidelijk te zien. Het kopje is helemaal leeg. Het kopje ernaast trouwens ook. Ik zit al ruim een half uur te wachten op ons gebruikelijke plekje in dit cafeetje. Ze is er niet. Ik was al laat. Mijn eend staat wel vier straten verderop. En nu is ze er niet. Ik controleer mijn mobieltje, geen berichten. Ik pak de kopjes op en loop naar de tap. De barman maakt vriendelijk een derde cappuccino voor me. Ik loop met de verse bak terug naar mijn tafeltje. Als ik zit begin ik gelijk te roeren. Onzin want ik gebruik geen suiker maar wat doet een mens die van slag af is? Zoals een kat zijn poten begint te likken roer ik in de cappuccino. Hoe vaak heb ik hier al niet gezeten? Een flinke hand vol ondertussen. Ik denk terug aan de eerste keer.
Ik zat hier met Damien, dat was mijn vriendje. Damien was een slanke, hippe vent die eerst helemaal leuk leek maar zich al snel ontpopte als een fatje, die meer gaf om zijn kleren dan om onze relatie. Niet dat die nou zo veel voorstelde. Een paar maanden weekendjes samen die vooral bestonden uit stappen tot de late uurtjes, afgerond met matige seks en een verloren zondag. Aangezien hij verder niets wilde besloot ik er een punt achter te zetten.
Dat was ook hier, in deze kroeg, aan dit tafeltje. We waren eigenlijk half in gesprek waar we zouden gaan eten en ik zag de rest van de avond al als een kopie van vorige week voorbijkomen. Daar had ik geen zin meer in. Tijdens de discussie die volgde bleef hij zijn mening herhalen. Hij werd niet boos of schopte een scene. Misschien was dat wel wat ik nodig had. Ik bleef zitten en hij bleef zijn verhaaltje herhalen. Hoe goed het tussen ons ging, hoe gezellig de avonden, hoe prachtig de nachten. Ik wist eigenlijk niet goed wat te zeggen. Ik ben niet goed in dat soort dingen. Ik liet hem maar praten, hopende dat hij vanzelf tot de slotsom zou komen dat het over was.
Mijn ogen dwaalden af. Schuin achter Damien zag ik haar voor het eerst. Een vrouw met halflang, ruig geknipt haar met koffie en een krant. Toen ze even opkeek om van haar koffie te nippen vonden haar ogen de mijne en fixeerden. Geschrokken wendde ik mijn ogen af en keek weer naar Damien. Die begon wederom aan zijn betoog over het belang van kleding en een verzorgd uiterlijk.
“Damien,” onderbrak ik hem. “Als ik iemand wil die daar een groot belang in stelt dan neem ik wel een vriendin. Ik zoek een vent en geen…” Ik bekeek hem nog eens goed. “Twijfelgeval. Laten we het daar maar op houden.” Hij liep ietwat rood aan maar gaf nog niet op, integendeel. Hij pakte mijn hand en begon een nieuwe ronde pleiten.
Ik keek weer weg en weer ontmoetten de ogen van die vrouw de mijne. Ze had duidelijk mee zitten luisteren. Buiten zijn gezichtsveld vouwde ze haar handen tot een pistool, mikte op Damien en deed of ze schoot. Ik kon mijn lach nog perfect verbergen. Damien had niks door en begon over zijn kapper. De vrouw stak ter commentaar twee vingers in haar mond en verbeeldde haar gevoelens via een treffende pantomime.
Ik zal een blik van “Red me!” in mijn ogen gehad hebben want ze zette haar kopje neer, stond op en liep de twee passen naar ons tafeltje. “Hey meisje, zit je hier?” zei ze tegen mij, boog zich voorover en kuste me snel en kort op de mond. Haar hoofd hield ze wel wat langer voor mijn gezicht waardoor het er voor Damien uitgezien moet hebben of we in een stevige tongzoen verwikkeld waren. Ik was te verbouwereerd om wat dan ook te zeggen en het was maar goed dat ze over de tafel heen boog zodat zijn ogen mijn blik van verbijstering niet konden vinden. “Heb je dat jochie nou gedumpt?”
“Ik, ik, ik ben bezig maar hij wil het geloof ik niet zo begrijpen.” Antwoord ik haar stotterend.
Ze kwam overeind, ging op een derde stoeltje aan ons tafeltje zitten en keek Damien minachtend aan. “Ze moet je niet meer. Begrijp het nou. Sta op, draai om en ga de deur uit.”
Damien keek me smekend aan. Ik hervond mezelf net op tijd. “Ze heeft gelijk Damien. Ga nu maar.” En warempel, zonder verder nog een woord te spreken stond hij op en liep de deur uit.
Ik keek de vrouw aan. Ze had mijn postuur, misschien een paar kilo zwaarder en iets langer. Zij keek mij recht in de ogen en lachte breeduit. “Ik kon het niet laten. Hahaha, die blik in je ogen toen ik je kuste. Maar van dat jochie ben je af. Ga je nog dankjewel zeggen?”
“Jawel eh, ja natuurlijk, dankjewel. Wil je nog een kopje koffie?” Ik was te verbaasd om met iets zinnigers te komen.
“Lekker, ik had hem net op. Een dubbele espresso graag,” antwoordde ze zonder een ogenblik te twijfelen.
Ik stond op, pakte de oude kopjes mee en liep naar de bar. De barman nam de vaat aan en mijn bestelling op.
Ik ging weer zitten en keek haar aan. Ze was knap. Niet op een opzichtige manier, maar ze heeft iets tijdloos sierlijks en ze heeft stijl. Haar, spijkerbroek was modern maar niet schokkend, Het T-shirtje zat strak over een mooi afgetraind lijf en de paar sieraden die ze droeg kloppen met haar persoontje, sportief, vrouw van de wereld, geen flauwekul.
“Hoe heet jij eigenlijk?” begon ik.
“Agnes.”
“En hoe kom je erbij in ons gesprek zo in te breken?” ging ik verder.
“Ach, hou toch op. Toen ik binnenkwam zag ik al dat jij van hem af wilde, maar hem niet wilde kwetsen. Vervolgens was na een paar minuten al duidelijk dat hij geen munitie had en desondanks wilde jij hem niet opzijzetten.”
“Ja, maar dat doe je toch niet zo?” wierp ik tegen.
“Ach, het leek me wel leuk en ik ging direct op mijn gevoel af. En mijn gevoel zit er eigenlijk nooit naast. En ik zat toch ook goed?” Dat laatste was eigenlijk nauwelijks als een vraag gesteld.
“Ja, je zat goed en ik ben blij dat ik van hem af ben.” Ik lachte en was ook opgelucht dat Damien verdwenen was.
“En weet je wat het grappigste is? Je stoorde je totaal niet aan het feit dat een vrouw je direct op de mond kuste…”
Ik weet nog dat ik ter plekke rood aanliep. Ze had namelijk gelijk. Ze kuste ook heel lekker. Het was meer dan een verdwaalde kus van een kennis zonder overdreven klef of lang te zijn. Geen tong die me probeerde te penetreren, gewoon aangenaam en eigenlijk, voor herhaling vatbaar, moest ik voor mezelf bekennen.De barman bracht haar koffie en zij begon suikerzakjes leeg te gieten in het kopje. Bij het derde zakje begon het op te vallen maar pas bij het zesde zakje stopte ze en begon te roeren. Ze nipte goedkeurend en keek me weer aan. “Zat ik ernaast? Het spijt me oprecht als ik weer eens ergens ingevlogen ben wat me niets aangaat. Het leek me zo’n duidelijke zaak.” Ze leek me oprecht. Agnes is zo iemand die in een vechtpartij duikt zonder om haar eigen veiligheid te denken.
“Je zat goed Agnes. Dank je wel. Ik heet trouwens Petra.” Ik lachte terug. “En ja, je overdonderde me volledig met die kus. Eigenlijk weet ik nog niet hoe te reageren. Je kust eigenlijk niet verkeerd. Maar het is niet zo dat ik nu meteen verliefd op je ben”, zei ik er gehaast achteraan.
“Misschien moet je gewoon niet zo zwart wit denken.“ Ze pakte haar koffiestroop weer op en nipte opnieuw om me vervolgens over de rand van het kopje in mijn ogen te kijken.
Misschien had ze gelijk. Het was me wel al duidelijk, dat dit meer als een vluchtige ontmoeting zou zijn. Ze dronk haar kopje leeg en zette hem op het schoteltje. “Hou jij van zeilen?”
Wat voor vraag was dat nu? Hou jij van zeilen? Ze overdonderde me alweer met deze vraag. Ik kan toevallig wel zeilen na een paar zeilvakanties in mijn jeugd maar de laatste maal was toch snel vijftien jaar terug. Ze keek me vragend aan. Ik lachte en bevestigde de vraag.
“Ga mee dan. We huren een boot en kletsen ondertussen verder.” Ze stond op en liep naar de deur. Ik schatte de prijs voor de koffie en legde een briefje van twintig naast mijn kopje. Dit is geen moment om over geld te zeuren. Toen ik opkeek naar de deur zag ik hoe ze nauwkeurig keek wat ik deed. Dit leek we een test. Ik pakte mijn tas en liep op haar toe. “Waar gaan we varen?”
“Op de plassen hier. We huren een Valk en hebben de hele middag en de avond.” Dat laatste kwam er als een soort halve vraag uit. Ik vond het best. Mijn agenda was zo-net even geleegd.
Ze liep op een grote Audi af die haar knipperend verwelkomde. Het ding was niet bepaald nieuw maar zag er indrukwekkend uit met zijn leren bekleding en tweehonderd knopjes op het dashboard. We stapten in en ze reed onmiddellijk weg, de stad uit. We stopten alleen even om met een koelbox uit de achterbak een supermarkt in te lopen waar ze fruit, wijn en andere zaken kocht. Zo zelfverzekerd als ze zich gedroeg. Als dit een act was had ze bij het toneel moeten gaan. Gewoon naar het wijnschap lopen en direct een mooie fles kunnen pakken, en een tweede natuurlijk, dat zie je niet veel. Ze betaalde met een paar bankbiljetten uit een verfrommeld stapeltje die ze los in haar broekzak had. Zo ging het ook bij de verhuur en zonder veel tijd te verliezen peddelden we met een nette polyester Valk de haven uit. Ik hees de zeilen, ruimde de vallen netjes op en nam de fokkeschoot. Je verleert het echt nooit meer. Agnes nam de helmstok en de grootschoot. Met een lekker gangetje voeren we de plas op. Het was rustig op deze opmerkelijk mooie dag zo vroeg in het jaar.
Het was eigenlijk best warm en zo zat ik lekker in het zonnetje aan de lage kant naar Agnes op het bankje te kijken. Hier hoorde ze duidelijk thuis. Een meid die van aanpakken weet. Met halve wind zette ze de schoot vast en stuurde met haar knie verder. Ze slaagde erin haar T-shirt uit te trekken zonder van haar koers af te gaan. Ze droeg een soort sportbeha. Die ging met hetzelfde gemak ook uit. Op zich is topless op het water niet zo bijzonder maar een redelijk onbekende vrouw op dezelfde boot als die je zelf zeilt is toch wat anders. Ze keek me lachend aan. Ze daagde me weer uit en ik ging erin mee. Mijn shirt en beha gingen ook uit maar daar hield de vergelijking dan ook mee op. Waar haar borsten duidelijk evenveel zon kregen als de rest van haar lichaam zijn de mijne gewoon sneeuwwit.
“Ha, die zijn duidelijk geen zon gewend.” Ze trok de boodschappentas uit een zijvak en dook een tube zonnebrand op. “Insmeren meisje, als je geen roodborstjes wil.” Dat spul bleek vreselijk dik te zijn en ik moest flink wrijven om het goedje gelijkmatig uitgesmeerd te krijgen. Die handeling trok haar aandacht ook al probeerde ze nonchalant te kijken. Dat was de eerste keer dat ik haar anders zag dan alleen een leuke vrouw die me moeiteloos buiten mijn gebaande paden liet lopen.
Ik bestel een derde kop koffie en neem er een gevulde koek bij. Troostvoedsel. Drie kwartier te laat.
Pas toen ik het roer overnam en liet zien dat ik ook op koers kon blijven ging ze onderuit in de kuip zitten. Haar prachtig gebruinde lichaam had volgens haar geen bescherming meer nodig. Hoogstens tegen al te opdringerige blikken en die negeerde ze ogenschijnlijk. Op haar aanwijzingen dook ik een kreekje in en meerde aan bij een paar bomen. Uit de wind konden we de zeilen eenvoudig strijken en ze sprong met de koelbox en haar boodschappentas de kant op.
Ze deed zelfs geen moeite een shirtje aan te trekken. Dat liet ik niet op me zitten en zo sprong ik topless de kant op. Het was duidelijk geen echte aanlegplaats maar meer een verloren hoekje van een weiland waar zo vroeg in het jaar slechts enkelhoog gras stond. Ze pakte een groot strandlaken uit haar tas en ging liggen. April of niet, het was zomer hier en toen ik naast haar in de zon lag kreeg ik het gewoon warm. Ditmaal was ik de eerste en ik trok mijn spijkerbroek uit. Ze moest lachen om mijn slipje.
Toen haar broek uitging viel ik stil. Ze stond in enen naakt voor me. Ze zal best een broekje gedragen hebben maar die was schijnbaar onzichtbaar klein of zo. Ze keek me aan, lachte en ging weer liggen. Ook daar was ze gelijkmatig gebruind en kompleet geschoren. Ons gesprek werd nauwelijks onderbroken maar ik moest naar haar onderkantje kijken. We kletsten ondertussen honderduit over zeilen, werk, huizen, kleding, sport. De eerste fles wijn was snel leeg en al kletsend en etend liet ze me dingen vertellen die ik aan niemand vertelde. Ik bleef ondertussen naar haar lichaam en vooral dat kleine spleetje tussen haar benen kijken. Niet opvallend, althans dat dacht ik. Doordat we tegenover elkaar enigszins op ons zij lagen keek je automatisch naar andermans lichaam als je die niet recht aankeek.
Uiteraard kon ik niet achterblijven en toen de tweede fles halfweg was trok ook ik mijn slipje uit. Vervolgens dook ik de zonnebrandcrème op en begon me helemaal in te smeren. Op zo'n heldere voorjaarsdag aan het water heb je niet snel door hoe snel je verbrandt. Toen ik alles ingesmeerd had waar ik bij kon ging ik op mijn buik liggen en vroeg Agnes de rest te doen. Ik vroeg me af hoe ver ze zou gaan. Ze ging ver. Er was geen plekje meer te vinden die niet van een laagje factor dertig voorzien was. Uiteraard kregen mijn akelig bleke billen alle aandacht. Steeds verder gingen haar vingers tot ze daar aankwamen wat in Engelstalige landen zo mooi omschreven wordt als ‘somewhere where the sun doesn’t shine’ Toen ik haar vroeg waarom ook daar gesmeerd moest worden zij ze niets maar kreeg ik een kusje in mijn nek. Op dat moment was dat voor mij voldoende reden.
“Is dit wat je wil?” sprak ze met zachte stem terwijl ze zover voorover boog dat een tepel over mijn rug kietelde en een vinger ondertussen bij mijn schaamlippen was aangekomen.
“Agnes, ik weet het echt niet maar ik denk dat we daar nu gaan achterkomen, nietwaar.”
“Ik denk het wel. Draai je eens om”, antwoordde ze opgewekt. Ik ging op mijn rug liggen en sloot mijn ogen voor de zon. Ze vond mijn insmeerwerk zeker niets want ze begon de witste delen opnieuw in te smeren.
En dan opeens vonden haar lippen de mijne maar ditmaal was het geen vraag meer. Ik opende mijn mond en onze tongen verkenden elkaar. Haar ene hand masseerde mijn buik met grote cirkels, daarbij telkens iets lager uitkomend. Het voelde fantastisch. Zacht en ongehaast, kalmerend is een betere omschrijving.
En toen kwam het moment, ik pakte haar hand en drukte die een beetje verder naar beneden. Achteraf gezien een kleine stap voor de mensheid, maar een megastap voor mij. Ze begreep de aanwijzing en haar vingers begonnen ongegeneerd mijn spleetje te verkennen. Heel rustig, plagerig bijna, zocht haar middelvinger zich een weg over mijn lipjes.
Mijn geest wilde ondertussen snel verder maar mijn lichaam had schijnbaar nog bedenkingen. Het was niet zo dat ze soepel naar binnen kon glippen. Haar mond nam even afstand van de mijne waardoor ze me vragend aan kon kijken. Ik vroeg haar gewoon door te gaan. Ik word niet zo snel heel vochtig. Ze zoende zich een weg naar beneden en voor het eerst voelde ik haar tong mijn lipjes bevochtigen. En ze had effect. Ik spreidde mijn benen en liet haar haar ding doen.
Vochtig geworden door haar tong hadden de vingers weinig moeite meer een weg naar binnen te vinden. Dat was toch heel anders dan als ik het zelf deed of Damien. Die jongen deed niet eens de moeite voor een beetje serieus voorspel. Eerdere vriendjes waren trouwens meestal niet veel beter. Haar duim masseerde langs mijn klitje tot haar tong het knopje gevonden had. Ik ontplofte bijna ter plekke en mijn kreet moet tot een flink eind op het water te horen zijn geweest.
Agnes giechelde kort maar hield niet op, integendeel haar tong drong steeds makkelijker en dieper bij me naar binnen en het genot ontaarde uiteindelijk in een langgerekt orgasme. Ze hield op en ging weer naast me liggen. Zij lachend, ik hijgend met een hartslag van honderdtachtig en de breedste grijns sinds jaren op mijn gezicht.
Het zal door de wijn gekomen zijn dat ik vrijwel zonder schroom een hand over haar buik liet dwalen en net als zij langzaam naar haar onderkant afdaalde.
Ze keek me aan “Je hoeft niet hoor. Het is echt geen moeten… Maar ik zou het wel heel leuk vinden.” Ze zei het terwijl ze met gesloten ogen op haar rug bleef liggen.
Pas toen ze dat zei besefte ik dat dit een nog grotere stap was. Ik had nog nooit een andere vrouw zo aangeraakt. Ik had wel van een ander meisje geleerd hoe ik moest vingeren, ooit lang geleden, maar het was toen niet zo dat we aan elkaar zaten. Maar nu nam ik de stap. Waarom weet ik niet. Louter nieuwsgierigheid? Laten we het daarop houden. Langzaam zakten mijn handen verder. Op haar heuveltje en erover. Ze was perfect gladgeschoren waar ik nog een net, klein driehoekje had staan. Ik vond haar lipjes. Ongegeneerd spreidde ze haar benen een stukje. Dit gaf me de ruimte om haar helemaal te betasten. En te bekijken. Voor het eerst zag ik een vrouw zo van dichtbij.
Ik bedacht me dat het best apart is dat iets wat in wezen zo vertrouwd voelt in de praktijk vaak zo onbereikbaar ver weg is. En het voelde, ja alsof ik met mezelf aan het spelen was. Je weet immers de weg, wanneer je moet wachten, wanneer je verder kan. Het werd pas wezenlijk anders toen ik mijn hoofd ook naar beneden bracht en met mijn mond mijn vingers ging volgen. De smaak van een opgewonden vrouw, en dat was ze, direct te proeven, dat was een heel nieuwe ervaring.
Wat volgde uiteraard ook. Met woordjes dirigeerde ze mijn tong en vingers naar alle uithoeken van haar onderkantje, zo leerde Agnes me hoe zij het liefste gelikt wilde worden. En ik deed het goed. Ze genoot. Eerst begon ze een soort van te neuriën wat achteraf lachwekkend klinkt maar bij haar als een uiting van tevredenheid gezien mag worden. Toen het neuriën overging in kreunen en ze kort daarop zuchtend klaarkwam ervoer ik het eigenlijk nauwelijks als een overwinning. Het is gewoon prachtig, een mens zo te laten genieten. Man of vrouw maakt mij niet uit als het om het schenken van genot gaat. Wat ontvangen betreft, ik denk dat een goede minnaar op nummer een zal staan. Met een slechts kleine voorsprong. Een heel kleine.
Na die eerste vrijpartij zijn we teruggezeild en hebben in de jachthaven bij een restaurant gegeten. Het zal tegen middernacht geweest zijn toen zij me in de stad afzette. We wisselden telefoonnummers en ik kreeg een hartstochtelijke kus voor ik uitstapte. Er was geen vragend moment over een volgende stap, een ‘kopje koffie’, of zoiets. Ze reed weg terwijl ze met een arm uit het raam zwaaide.
Ik kan geen koffie meer zien. Al een uur te laat. Ik kijk naar mijn mobieltje. Geen berichten, geen service. Geen service? Wat zullen we nu krijgen? Ik sta op en loop naar buiten. De barman roept me achterna “geen bereik zeker?” als ik naar buiten stap. Midden op de brug houd ik het kreng omhoog en warempel, na enige tijd verschijnt het vertrouwde logo en één streepje. Snel verschijnt een envelopje. Een bericht van Agnes, wie anders.
‘Sorry, spoedklus in London. Kom ook. Geboekt BA351 van 14.31 Gaan we stappen. morgenavond terug XXX’
Ha, dat moet te doen zijn. Ik loop weer naar binnen en reken af. London, here I come!
