Mijn BMW roffelt er rustig op los terwijl ik om mij heen kijk. De weidsheid van het Gronings landschap kan velen niet bekoren maar de lege wegen geven mij juist de tijd om rond te kijken en daar te stoppen waar ik wil zonder iedereen voor de voeten te lopen. Het opkomende gewas in keurige voren ingezaaid doet me zoeken naar mooie vlakverdelingen, tinten en in het oog springende punten die je oog onmiddellijk vangt. Zo stop ik bij een akker waar de voren echt super strak ingeploegd zijn en aan de einder slechts één wit huisje met een boom ernaast zichtbaar zijn in de leegte van het landschap. Stoppen, handschoenen uit, helm af, camera pakken, het is allemaal routine en met de camera aan mijn oog zoek ik naar de compositie die mij eerst doet oversteken en dan toch een stukje naar rechts lopen. Het ideale symmetrische beeld blijkt te halen als ik mij achter een bosje begeef en bijna in de akker ga staan. Alles voor een foto en gefocust op het beeld vind ik de positie. Door de knieën met veel spruitend gewas, hoog boven mijn hoofd met meer overzicht en weidsheid, ik probeer het allemaal uit.
‘Je maakt er wel werk van he?’ De stem is vriendelijk maar ik schrik me rot. Wie denkt alleen te zijn in een open landschap verwacht geen ander mens op een paar meter afstand. ‘Nou zeg, ik ben maar een onschuldig vrouwtje hoor’, vervolgt de stem vriendelijk.
Ik ben ondertussen van de schrik bekomen, draai me om en moet op de grond kijken want op de grond, met een rugzakje naast zich, zit een vrouw. Niet onaantrekkelijk in mijn ogen en met een gezond kleurtje die een buitenleven verraad.
‘Onschuldige vrouwtjes zijn de gevaarlijkste. Kijk maar naar mij’, antwoord ik uiteindelijk en lach er breed bij. Op een of andere manier werkt dat.
Ze lacht even voor ze antwoordt. ‘Vermoord jij ook mannen met een dodelijke kus na ze verkracht te hebben?’
Mijn lach is oprecht. Die is nog gekker dan ik. ‘Ja, maar nooit in vakantietijd. Anders wordt het net werk, toch?’
Ze kijkt me vragend aan en denkt even na voor ze antwoordt. Dat geeft mij de tijd haar eens goed op te nemen. Haar zomerjurk is losjes en valt kuis over een stevig lichaam met een boezem die in verhouding is. Haar lange haar is donker en eenvoudig tot een staart samengebonden. Ik schat haar van mijn leeftijd, mijn lengte en ook qua bouw zit er niet veel verschil in, al heb ik dan een bovenmaatse bos springerige krulharen gekregen die ik met stevig vlechtwerk in bedwang moet houden.
‘Ik heb ook vakantie’, antwoord ze tenslotte. Ze draagt nagelnieuwe wandelschoenen die ze uitgetrokken heeft. Ze ziet me kijken. ‘Even ventileren, dat is wel zo prettig op een dag als deze.’
‘Daar zeg je wat.’ Mijn motorjas is ook wat te veel van het goede als je niet rijdt en ik zip dat ding open waarna ik hem uittrek en in het gras naast haar gooi. ‘Ik kan ook wel wat ventilatie gebruiken.’
‘Ga zitten joh. Ik heet trouwens Carla.’
Terwijl ik ga zitten vertel ik dat ik Petra heet. Ik trek ook mijn laarzen uit en maak mezelf wijs dat ik de damp van mijn kousen zie afkomen. ‘Op een boxer zitten je voeten achter de cilinders. Lekker in de winter maar wat overdreven in de zomer.’
‘Die snap ik ja. Ga je nog meer uittrekken?’
‘Als jij dat wil.’
Het dunne truitje dat ik vanmorgen over mijn T-shirt aantrok is al te veel nu de frisheid van de ochtend verdwenen is. Ik trek het over mijn hoofd uit en bijna onvermijdelijk komt mijn T-shirt mee, het nadeel van strakke truitjes.
‘Je hebt geluk, het is kijkdag vandaag’, zeg ik rustig terwijl ik T-shirt weer van truitje scheid, de eerste de goede kant op vouw en vervolgens aantrek.
Eenmaal mijn vlecht weer op orde kijk ik haar aan. Haar lach is er zeker niet minder vriendelijk op geworden. Zo raken we aan de praat en laat ik op mijn camera de foto’s zien die ik deze ochtend gemaakt heb. Ze heeft humor, vraagt met belangstelling en vertelt over haar solo-wandeling. Ze is met haar zus en haar gezin mee op vakantie maar vooral om de kosten van het huisje te delen en als ze vertelt waar ze zit blijkt ze amper een kilometer van mijn B&B te zitten. We kletsen verder maar op gegeven moment begint het bij ons beiden te kriebelen. Zij wil verder en ik ook, al is er een stemmetje in mijn achterhoofd dat eerder dan mijn hersens doorheeft dat er iets meer speelt. Ik luister naar dat stemmetje en tot haar blijdschap merk ik dat die weer eens gelijk heeft. We besluiten af te spreken bij het restaurant vlak bij mijn B&B en met een tweestemmig ‘tot straks!’ pak ik mijn spullen op en even later rol ik verder richting de Zeedijk bij Lauwersmeer. Kan een dag nog perfecter?
Ik rol over lege wegen, geniet van de zon en denk terug aan de ontmoeting. Het is helaas niet zo dat het stemmetje in mijn achterhoofd heldere taal spreekt. Aantrekkingskracht, gewoon gezelligheid, een leuke ontmoeting, ik weet het niet goed maar ik heb wel geleerd om zonder angst gewoon door te gaan. Ik beland in Friesland, vind een plekje om te lunchen en na een lekkere salade met spa-rood rol ik weer verder, fotografeer de mooiste landschappen en merk dat de felle zon in de strakblauwe lucht druk bezig is mijn neus te verbranden waarna ik mijn getinte vizier laat zakken. En toch is Carla in mijn gedachten. Wat is haar doel? Gewoon een avond zonder familie? Een date? Ze keek niet bepaald afkeurend naar me maar ja, dat maakt van een vrouw nog geen lesbienne. Na meer stops en een tankbeurt is de dag al een beetje voorbij als ik terug ben in de B&B, blij mijn pak uit te kunnen trekken en rijp voor een douche. Ik neem mezelf voor kuis te blijven maar als mijn hand over mijn kruis gaat wint toch de lust. Mijn lichaam weet duidelijk wel raad met Carla want meer dan een oppervlakkig wrijven en de warme douchestraal heb ik niet nodig om mij een fijn hoogtepuntje te bezorgen.
De warmte van de onverwacht zonnige dag heeft plaatsgemaakt voor een druilregen maar dat heeft Carla er niet van weerhouden om op te komen dagen. Ze zet haar paraplu in het rek bij de voordeur en loopt naar me toe. Het is stil, akelig stil eigenlijk voor een restaurant maar ja, corona, het weer, de doordeweekse dag. Het helpt niet mee maar mij boeit het niet zo. Ik was vanmiddag blij weer terug op mijn stek te zijn, na de douche in een linnen zomerjurk en teenslippers lekker mijn foto’s afgewerkt op mijn laptopje onder het genot van een eerste glaasje wijn. Ik weet dat Carla zeker dertig kilometer gelopen heeft maar ook zij oogt fris. Een zomerbroek en een shirt met een wilde print doen haar beeld recht: een vrouw die haar eigen weg gaat. Ik ga staan en het is bijna natuurlijk dat we elkaar begroeten met twee kussen, links, rechts. Ze ruikt lekker, ze heeft niet alleen gedoucht maar ook een mooi luchtje op. Iets lichts en bloemigs dat ik niet herken maar graag ook zou willen dragen. We laten een fles rosé komen die even goedkoop smaakt als de prijs is en het eten is niet anders. Zo komt vanzelf onze voorliefde voor koken naar boven en vertellen we elkaar hoe onze tomatensoep, anders dan het restaurant, niet uit een pakje komt en we daar lekker de tijd voor nemen. De sliptong is al bijna koud en de groente tot prut maar de friet is voortreffelijk en samen met een paar glazen wijn heb je aan leuk gezelschap genoeg om een leuke avond te hebben. Natuurlijk opperen we de kok te vermoorden uit naam van de menselijkheid maar ja, vakantie. Na een ijsje stel ik haar dan ook snel voor het zekere voor het onzekere te nemen en de koffie op mijn kamer te gebruiken.
Het afdakje maakt dat het terrasje bij mijn kamer droog blijft en omdat ik de enige gast ben zitten we ongestoord van het uitzicht te genieten terwijl we nippen van de verse koffie. Tussen zware wolken door schijnt de zon nog even en zet ons in een zonnetje. Carla vertelt over haar werk, althans, dat wat ze zou moeten doen als ze feitelijk kon werken in plaats van thuis zitten op een wachtgeldvergoeding en hoe ze als suikertante met haar zus mee is. Ik snap het, ben in het verleden ook regelmatig zo op vakantie geweest en heb er leuke herinneringen aan. Na de koffie volgt mijn fles rosé en die smaakt heel wat beter. De zon gaat onder en onwillekeurig schuiven de stoelen richting de warme muur en elkaar. Ik voel me prettig bij haar en zij schijnbaar ook bij mij. Het gesprek wordt langzaam vertrouwelijker en uiteraard komen we op gebroken liefdes en na het tweede glas komen de one-night-stands. Ik vertel over mijn hotel-avonturen, Igry en mijn los-vaste vrienden- en vriendinnenkring en zij over haar verleden. En toch is ze anders.
Moeiteloos zou ik de volgende horde kunnen nemen en na een hand op haar arm is een kus niet moeilijk meer, maar ik doe het niet al weet ik niet eens waarom. Te leuk? Ik denk er niet eens echt over na want ik mag mij bezighouden met het verdelen van de rest van wijn. Ze is wel open, vertelt schaamteloos over het plezier met haar vib en voorkeur, maar eigenlijk zegt ze niets maar babbelt ze slechts. Wat raakt haar echt? Natuurlijk heb ik geen recht van spreken. Als er iemand haar gevoelens verstopt ben ik het wel en ergens is dat mij best. De wijn maakt mij suf en de vermoeidheid van een lange dag in de buitenlucht begint zijn tol te eisen. Zelfs haar verzoek om te mogen blijven slapen doet geen belletje afgaan. Ik stem toe en na mijn tanden gepoetst te hebben en een korte douche stap ik met slechts een broekje aan in het heel grote bed, draai me om en val in slaap. In een mist van gedachten denk ik nog even aan Carla maar soms wint de slaap gewoon. Het is niet anders.
Licht door de gordijnen. De allereerste ochtendschemer slechts en de kamer is fris. Toilet! Alle wijn, koffie en meer wijn tezamen was meer dan mijn ietwat uitgedroogde lijf gistermiddag nodig had en ik plas luider dan mijn hoofd lief is. Het was toch geen goedkope wijn die ik gekocht had, denk ik, en realiseer me dan de fles in het restaurant. Twee glazen fris water doen wonderen en een stuk minder duf ga ik terug naar bed. Ze ligt doodstil, zou ze slapen? Als ik naar de kleren op de stoel kijk lijkt ze naakt te zijn. Ik had haar toch ook een broekje gegeven? Ik ga in bed liggen en bedenk me dat er schijnbaar voor alles een eerste keer is. Zo in bed te liggen met een leuk mens en er geen gebruik van maken is nochtans niet mijn gewoonte. Als ik me naar haar toedraai is er net genoeg licht om te zien hoe vredig ze slaapt. Ik trek het dekbed over haar schouder heen en kruip er zelf ook goed in. Hoe vredig, denk ik, en val weer in slaap.
‘Goedemorgen Peet, jij slaapt lekker!’
Ik open mijn ogen en sluit die gelijk weer. De kamer baadt in een zee van fel zonlicht. Een tweede poging en met minuscule spleetoogjes slaag ik erin om een beeld te vormen van Carla die mij aankijkt. Ze kijkt fris uit haar ogen en ik voel mij ook stukken beter dan tijdens die plaspauze daarnet. Haar ogen lachen me tegemoet en ik smelt ter plekke, kan er niets aan doen.
‘Hé schoonheid, ik maak de leukste dingen mee in de morgen!’
‘Zoals?’
“Jou! Weet je hoe lang ik al naar jou lig te kijken?’
‘Nee, tuurlijk niet’, antwoord ik naar waarheid.
‘Het is nu bijna tien uur.’
‘Dat moet misschien niet een eeuwig record zijn voor mij maar toch minstens een jaar-beste.’
‘Ik verveel me dood.’
‘Je leeft nog’, antwoord ik. ‘Heb je al ontbijt besteld?’
‘Nee.’
‘Rap dan. Dat kan nog tot tien uur.’
‘Hoe?’
‘Laat maar.’
Ik graai de huistelefoon van het nachtkastje en de eigenaar is tot mijn verbazing niet verbaasd als ik ontbijt voor twee bestel. Dan draai ik mij weer naar Carla toe en zonder verdere omwegen kus ik haar. Haar wangen kleuren rood en ze lijkt in shock maar dat duurt gelukkig niet lang.
‘Ik dacht dat je mij helemaal niet zag zitten.’
Haar rode wangen krijgen hun eigen kleur terug en dan komt ze op mij af. Die handbreedte afstand tussen ons is zo overbrugd en haar kus is minder oppervlakkig, langduriger en erg onsmakelijk.
‘Ik wil je heel graag kussen maar volgens mij zat jij aan de knoflooksaus bij die sliptong. Wil jij toevallig mijn tandenborstel lenen?’
‘Dat is wel heel intiem lieverd en ja, heel graag.’
Ze springt bijna uit bed en maalt niet om haar naaktheid. Ik hoor mijn elektrische tandenborstel snorren en bedenk dat ik ook wel een verfrissing kan gebruiken. Ze is erg zorgvuldig maar na een minuut haar poetsarbeid aangekeken te hebben pak ik het ding eenvoudig uit haar hand en wijs haar richting douche.
‘Als je toch bezig bent, begin maar vast.’
Geen protesten of weerwoord maar ze schopt eenvoudig het broekje uit en stapt onder de douche. Ik bewonder haar figuur en dat ziet ze waardoor ik zo ongeveer verplicht ben ook mijn broekje uit te trekken, hetgeen net lukt met één hand. Klaar met poetsen stap ik erbij en zij reageert nog sneller dan ik kon bedenken. De kus is vol, haar tong vurig en mijn lijf springt bijna in de seks-modus.
We verdelen miezerige flaconnetjes douchegel over handen en gaan elkaar lijven af. Er is geen sprake meer van terughoudendheid maar ditmaal win ik de race naar de volgende horde als mijn vingers moeiteloos hun weg tussen haar schaamlipjes vinden. Voor even kijkt ze me aan met een bijna smekende blik en ja, wie ben ik dan om te weigeren? Ze leunt tegen me aan met mijn arm om haar heen terwijl mijn andere hand haar bespeelt. Rustig aan ga ik mijn gang maar snel voel ik haar hand op de mijne, gaat haar ademhaling feller en binnen mum van tijd voel ik haar lijf schokken. Ik heb haar stevig beet al moet ik zelf tegen de muur leunen en streel haar lijf terwijl ze weer op aarde landt.
‘Je had het nodig lieverd’, zeg ik kort en wil haar kussen als ik een geluid bij de deur hoor. ‘Ons ontbijt!’
Rap stap ik onder de douche vandaan, sla een badlaken om en ontgrendel de deur. Een jongen staat met een waarlijk levensgroot dienblad in zijn handen en als ik hem binnenlaat bedenk ik dat de tafel vol staat met mijn spullen.
‘Zet maar op bed alsjeblieft’, zeg ik en het lukt hem met moeite om niet te knoeien.
Dan grijpt een hand mijn handdoek weg en als ik mij omdraai staat Carla zich af te drogen. Ik stap gewoon op bed en in kleermakerszit neem ik plaats naast het blad.
‘Kom erbij mop, ik heb trek.’
Ze ziet mij naakt en bedenkt dat elke schaamte nergens meer op slaat waarna ze braaf schuin naast me komt zitten in dezelfde houding en Eva’s kostuum.
Wie wel eens een croissantje met jam gegeten heeft, weet dat dit niet te doen is zonder knoeien. Nou maal ik niet om een paar flintertjes korst maar de klont jam die onverwacht zijn eigen weg gaat landt op mijn linkerborst, maakt voor ik er erg in had een glibberig spoor precies over mijn tepel om uiteindelijk via mijn buik bij mijn navel aan te komen. Met mijn vinger veeg ik het meeste weg maar dan zie ik Carla begerig kijken.
‘Dat kan jij vast beter’, zeg ik en voorzichtig leg ik het croissantje weg en ga plat liggen.
Carla pakt een smetteloos gestreken servet van het blad en kijkt me aan, lacht en legt het ding weer terug.
‘Hier is een betere oplossing voor’, zegt ze eenvoudig en buigt zich over mij heen.
Als een dorstige kat aan een schoteltje melk valt ze aan en overdreven nauwkeurig begint ze mijn plakkerige linkerborst te likken, volgt het spoor ondanks de gretige groet van de bijbehorende tepel en eindigt met een kus op mijn navel. Ze kijkt op, het oogcontact verraadt teleurstelling over het gebrek aan marmelade en eenvoudig haal ik mijn vinger door het kleine schoteltje om de zoete lekkernij vervolgens een nieuw spoor in de juiste richting te trekken. Het groepje korte haartjes op mijn heuveltje blijkt heel geschikt om je vingers aan af te vegen en met nieuw enthousiasme vervolgt Carla haar werk. Ze raakt amper aan mijn mooiste plekje en kijkt weer op, waarna ik gewoon verplicht ben een nieuwe lik net even iets lager aan te brengen. Carla grijnst, gaat er eens goed voor liggen en vervolgens worden mijn benen uiteen gelegd voor de lekkerste befbeurt die ik in tijden kreeg. Als die trage, lichte strelingen van haar tong over mijn knopje mij al deden kreunen, dan zijn de daaropvolgende stevige halen van diep onderin mijn kut tot bovenin vol over mijn klit nog heftiger. Tja, ook ik heb last van corona-tijd en mijn lichaam geeft aan een inhaalslag te willen maken. Met mijn hand in mijn mond demp ik mijn wat al te luide gekreun maar damn, wat kom ik hard.
‘Marmelade met kutsmaak.’
Nadat ik het uitgesproken klinken de woorden nog stommer maar Carla kijkt op, lacht kort en likt verder waardoor ze alweer druk bezig is mij richting een volgend orgasme te helpen. Maar dan tik ik op haar schouder en wenk haar naast me. Zonder protesteren gaat ze naast me liggen en de kus die volgt heeft helemaal niets terughoudends meer. Lippen zuigen zich vast, tongen spelen tikkertje en haar onderlijf rijdt vrolijk tegen mijn heup op.
‘Mijn beurt gekkie’, zeg ik en leg haar op haar rug waarna ik de honingpot en stok pak. ‘Stilliggen hè!’
De honing blijkt kouder dan verwacht en beide tepels springen tot leven als de sliert honing een glimmend spoor maakt over borsten en buik naar haar heuveltje en daar een mooie glanzende laag zoetigheid achterlaat. Haar borsten zijn zacht en groot. Bij elke lik van mijn kant gaat een huivering door haar lijf, maar dat maakt het alleen maar leuker. Nog net op tijd kniel ik tussen haar benen om de voortkruipende honing te stoppen die al voorbij haar liezen is. Ik til eenvoudig haar benen op en druk ze uiteen zodat ik bij haar sterretje kan. Haar lijf kronkelt onder mijn spel maar over haar lippen komt geen geluid. Elke aanraking levert een rilling door haar mooie lijf op. Omhoogwerkend kom ik vlot bij haar lipjes aan en daar is de honing al wat vermengd met haar eigen smaak. En ja, zeker geen straf om met extra energie tussen haar lipjes te gaan en haar zo zorgvuldig als ik maar kan van de honing te ontdoen. Althans, dat probeer ik. Pas als ik opkijk merk ik dat ze vrolijk weer met de honingpot aan de slag is en ik lik me bijna ongans om de stroom voor te blijven en zo te voorkomen dat mijn bed in een kleverige bende verandert.
Ik slaag in de opzet maar dan komt ze klaar. Hoewel er geen kreet over haar lippen komt maaien haar armen op zoek naar houvast in het rond en dat gaat mis. Terwijl haar billen vrijkomen van het bed slaat ze met haar hand op een hoek van het grote dienblad waardoor zowel de koffiepot, het melkkannetje als de twee glaasjes jus d’orange omvallen. Hadden we onze aandacht erbij dan had ik prima op tijd het dienblad op de grond kunnen zetten maar onze aandacht ligt ergens anders. Meer, harder, langer, die kant moet het uit en dus laat ik haar benen los, kruip omhoog en druk mijn been tussen het hare. Ergens voel ik nog wel dat ons beider huid nog niet echt ontdaan is van alle zoetigheid maar een kniesoor die daarop let. Ze snapt goed waar ik heen wil en schuift een beetje op één bil waardoor twee stel schaamlippen elkaar kunnen raken. Niets geen romantisch traag gewrijf. Bijna gewelddadig hard stoot ze haar kut tegen de mijne en begint te schuiven, de felste sensaties oproepend. Ik laat mij niet onbetuigd en geef tegendruk. Een vrouw die mij zo snel al zo goed aanvoelt is zeldzaam en maakt mij nog geiler. Dat blijkt ook wel uit de wrijving van de weerstand van de plakkerige zoetigheid, die plaats maakt voor soepel schuivende huid die kletsnat is van onszelf. Onze bewegingen worden wilder en ongecontroleerder bij het naderen van een volgend orgasme maar ditmaal is het bed ons te snel af. Er blijkt sprake van twee bedden, op wieltjes nog wel. Ondanks het enkele dekbed waar we op liggen beuken we de twee uit elkaar waardoor we langzaam in een kleine vallei verzeild raken die al snel de vloer blijkt te zijn.
Wie maalt er om zijn omgeving als je bijna klaarkomt? Wij niet in ieder geval en we komen tegelijk klaar met een blik die doet vermoeden dat de inspanning gelijk is aan de vierhonderd meter horde. Met mijn laatste stoot besluit echter ook het dienblad richting vallei te schuiven en maakt als eerste voldoende helling om een mengsel van jus, melk en koffie in een ferme straal over haar lijf heen te gieten. Haar tot in elke vezel op tilt slaande lichaam registreert het echter niet en in haar ogen zie ik enkel lust, veel meer lust. Ik laat haar been los en kom voorover waardoor we samen tussen de bedden liggen. Onze kus vertelt niets over overmatige hoeveelheden vloeistoffen die nu ook mij bereiken. Ik voel een hand op mijn kut en die vingers weten duidelijk nog niet van ophouden. Ik ook niet, ik spiegel. Terwijl onze kus eindeloos is vinden vingers hun weg in kletsnatte grotjes, waarna het soppende geluid zo luid is dat ik zou kunnen vrezen voor een burengerucht. Ware het niet dat ik niets vrees op zulke momenten, je bent immers geil of je bent het niet. Het duurt niet lang, helemaal niet, en ditmaal is mijn kreet fel waarna Carla zich ook niet onbetuigd laat. We stoppen beide niet direct waardoor het hoogtepunt uitrekt. Hoelang het duurt weet ik niet. Einstein zei al dat tijd relatief is en voor mijn gevoel was het een eeuwigheid, maar feit is dat mijn spieren er genoeg van hebben. Verzuurd, buiten adem en helemaal voldaan blijven we liggen en wachten tot onze hartslag weer acceptabele waarden heeft.
Het dekbed blijkt zich volgezogen te hebben met zo’n beetje alle denkbare vloeistoffen en ook de honingpot bleek omgevallen waardoor er ook nog een glimmend spoor een weg naar beneden zoekt. Wij plakken aan alle kanten en een beetje beduusd komen we overeind, gaan staan en overzien ons slagveld. De bruingele vlek heeft de omvang van zeker een vierkante meter en als ik naar Carla kijk kan ik alleen maar hard lachen. Ik pak het dienblad van het bed en zet het bij de deur, zet de honingpot er weer op en pak daarna het dekbed van het bed en het onderlaken. Ik gooi alles op een hoop en de schade lijkt zo beperkt.
’Kom op mop, we gaan douchen.’
Carla is al weg als ik met de B&B eigenaar in overleg ga over de schade. Dat blijkt een makkie want ja, die wieltjes moeten wel op de rem staan en dat was schijnbaar niet het geval. De man is blij dat we geen brandwonden hebben en laat het erbij. Ik meld maar niet dat de rode plekjes op mijn buitenste schaamlippen waarschijnlijk blaren zijn, veroorzaakt door overmatige wrijving.
Al met al is het tegen elf uur als ik opstap en mijn motor richting het oosten stuur. Toch eens kijken of er in Ost-Friesland iets te beleven valt. De vrouw met de leren jas?
