Kalfsworstjes met gekarameliseerde uien

Haar rijstijl weerspiegelde haar karakter: vlot, vastberaden en een tikkeltje bruusk. Met vaardige hand had zij haar donkerblauwe middenklasser na ongeveer een uurtje 'weg van de snelweg' gestuurd en we koersten in de richting van een rustiek dorpje. Haar stevige, gebruinde benen bewogen af en toe als haar sierlijke, in eenvoudige leren sandalen gestoken, voeten de pedalen beroerden. Ik moest onwillekeurig aan Wolkers' Turks Fruit denken: “Dan zag ik haar benen elegant bewegen of ze de pedalen van een hammondorgel bespeelde.” Ik probeerde er verder maar niet aan te denken hoe die autorit afliep.

We waren op weg naar een dorpsslagerij waar ze volgens Bea de beste Lyonaise-stijl kalfsworstjes van Nederland hebben. Zij had mij uitgenodigd om die worstjes bij haar in haar stacaravan te komen nuttigen toen we op het werk tijdens onze lunch aan de Ronde Tafel een uitgebreide discussie hadden gehad over de kalfswortjes die commissaris Maigret altijd in zijn favoriete brasserie placht te eten.

Ik werkte pas een paar weken voor het grote bedrijf toen ik werd uitgenodigd om tijdens de lunches aan te schuiven aan de Ronde Tafel. Ik denk dat het vooral mijn leeftijd was die hieraan ten grondslag lag: alleen Bea is net als ik midden vijftig, de rest is beduidend jonger. De ongeschreven regels van de Ronde Tafel zijn duidelijk. Je kunt alleen lid worden door coöptatie. De leden hebben een zo verschillend mogelijke achtergrond en werkn op verschillende afdelingen. Er wordt over alles behalve het werk en het bedrijf gesproken. Bea is de ongekroonde koningin van de Ronde Tafel.

Even dacht ik dat we het hele stuk voor niets hadden gereden want toen we de slagerij binnenkwamen werd er al stevig gesopt en geboend en was er geen stukje vlees meer te bekennen in de vitrines. Ik had echter geen rekening gehouden met het organisatietalent van Bea, want nadat hij ons vriendelijk had begroet ging de slager naar achteren en kwam even later terug met een plastic zak vol vlees en vleeswaren. Na een kort praatje over koetjes, kalfsworstjes en het weer, wijdde de slager zich weer aan de zaterdagse schoonmaak en wij staken de straat over. Tegenover de slagerij was een slijterij waar een doosje wijn voor Bea klaarstond. Nadat de zoon van de slijter de wijn in haar auto had gezet keek Bea me met haar donkerbruine ogen aan en zei: “Kom, stap in, dan zijn we in een paar minuten in mijn paradijsje.”

Na een paar minuten gereden te hebben over landweggetjes die steeds smaller leken te worden draaide ze opeens een onverharde weg op die door de landerijen in de richting van een bos liep. Niet ver van de bosrand reden we het erf van een boerderij op. Achter de boerderij stonden een paar tenten en caravans. Bea zwaaide opgewekt naar een aantal gebronsde, volledig naakte mensen. Ze grijnsde toen ze mijn verbaasde gezicht zag.
“Ach ja”, zei ze, “ik was vergeten te vertellen dat mijn caravan op een naturistencamping staat. Maar ik weet nog wat je zei toen bloot lopen vorige week aan de Ronde Tafel ter sprake kwam. Dus ik neem niet aan dat het een bezwaar is.”

Ze had haar auto geparkeerd naast een caravan die aan de bosrand stond. Ze stapte uit en ritste de voortent open. Ze bracht twee tuinstoelen en een tafeltje naar buiten. Daarna stapte ze haast terloops uit haar jurk die ze vervolgens aan een hangertje in de voortent hing. Daarna ontblootte ze haar zware, wat hangende borsten die getooid waren met de grootste tepels die ik ooit heb gezien. Tenslotte trok ze met een gracieus gebaar haar slipje van haar ronde billen. Ik moest even slikken bij het aanschouwen van zoveel vrouwelijke weelde.

“Je kunt je kleren wel achterin de auto gooien”, zei ze. “Dat wil zeggen, als je ze wilt uittrekken tenminste”, voegde ze eraan toe op een toon die duidelijk maakte dat gekleed blijven niet echt een optie was.
“Als je een glas wijn wilt, moet je dat zelf even inschenken”, zei ze terwijl handig een aantal uien vierendeelde. 
“Jij ook een glaasje?”, vroeg ik. 
“Alleen als je vanavond hier blijft slapen. Als ik heb gedronken ga ik niet meer rijden.”
Hoewel ze wederom aan mij de keuze gaf, was ook nu de toon duidelijk.
“Rood of wit?” vroeg ik gehoorzaam.

Een half uurtje later stond ik met een glas wijn in mijn hand bij een kleine barbecue waarop de kalfsworstjes zachtjes lagen te garen. Door de geopende deur van de caravan kon ik de magnifieke kont van Bea bewonderen als ze weer even naar binnen wipte om door de uien te roeren. Tien, vijftien seconden bleef ze in de hete caravan en dan kwam ze gauw weer naar buiten met deinende borsten.

Ook tijdens het eten - een wonderschone combinatie van kalfsworstjes met gekarameliseerde uien en verse aardappelpuree - had ik een riant uitzicht op haar borsten. O, wat zou ik graag die grote tepels om beurten in mijn mond willen nemen en ze hard voelen worden tussen mijn lippen. Bea praatte op opgewekte toon honderduit en ik had grote moeite me op de conversatie te concentreren.

We wasten samen af en Bea zette koffie die ze in een thermoskan goot. Ze plaatste de koffiekan, een fles cognac, mokken en glazen in een mandje en wenkte me mee te komen. We liepen een paar honderd meter langs de bosrand tot we op een plaats kwamen waar een paar forse bomen waren geveld. Een ervan was omgetoverd tot een bank, terwijl de afgezaagde stam van een andere boom als tafel dienst deed. We zaten naast elkaar, dronken koffie en cognac en keken uit over het weiland dat door de ondergaande zon in een bloedrode gloed was gezet.

“Ik begin het koud te krijgen”, zei ze opeens. “We kunnen daar twee dingen aan doen. Teruglopen en iets aantrekken of je kunt je arm om me heen slaan”, voegde ze eraan toe.
Ik dacht heel even na en mijn hart won het van mijn hoofd: ik sloeg mijn arm om haar heen. Onmiddellijk nestelde ze zich tegen mij aan. Het klamme zweet brak me uit toen ik haar weelderige lichaam tegen mijn blote lijf voelde schuren. Het was een droom die uitkwam maar ik wist tegelijkertijd dat ie zou uitmonden in een nachtmerrie. Haar quasi-nonchalant geknipte koppie rustte tegen mijn rechterschouder. Met haar wijsvinger draaide ze rondjes rond mijn linkertepel. Ze liet 'm daarna langs het operatielitteken op mijn borst naar beneden glijden om uiteindelijk tussen mijn benen uit te komen.

Met haar hele hand kneedde ze eerst mijn lid, daarna kneedde ze m'n ballen. Ze wachtte op de reactie. En die kwam niet. Zoals ie al een paar jaar vrijwel nooit meer komt. Ik duwde haar van me af en kwam haastig overeind. 
“Het spijt me, ik had wijzer moeten zijn. Ik wist dat dit zou gebieuren. Ik bedoel, ik wist dat het niet zou gebeuren. Ik had na het eten naar huis moeten gaan. Sorry, ik denk inderdaad dat je beter iets aan kunt doen als je het koud hebt. Ik deug nergens voor. Zelfs niet om voor kachel te spelen.”

Zwijgend liepen we terug naar de caravan. Bea zette de cognacfles en de glazen op het tafeltje en ging de caravan in. Ik bleef wat ongemakkelijk buiten staan en begon het nu ook een beetje koud te krijgen. Even later kwam Bea weer tevoorschijn en gooide mij een badjas toe. Ze stak de kaars die op tafel stond aan en schonk zonder iets te vragen twee glazen cognac in. Ze ging zitten en hulde zich in een donkerrode Snuggy, zo'n moderne deken met mouwen.

In de donkere ogen van Bea spiegelde het kaarslicht, de bomen ruisten in het avondbriesje en krekels tsjirpten in het lange gras. En ik? Ik had er zwaar de pest over in dat ik deze damesromanachtige sfeer had verziekt met mijn uitbarsting. Aan de andere kant: Bea was een volwassen vrouw en het was in dit geval misschien beter om te stoppen voordat de hele affaire op een grandioze teleurstelling zou uitdraaien.

“Weet je”, doorbrak Bea opeens het stilzwijgen, “Ik weet heel weinig van voetbal. Maar ik luister altijd graag naar Johan Cruyff. Je weet wel: elk nadeel hep se voordeel.” Ze nam een slokje van haar cognac en vervolgde: “Hij had het over een team waarvan een speler uit het veld is gestuurd. En dat dat de wedstrijd er voor de tegenpartij niet makkelijker op maakt. De tien overgebleven spelers zullen zeker een stapje extra zetten. Ze worden creatiever, moeten nieuwe patronen bedenken en zijn daardoor onvoorspelbaar.”
Ze keek me aan, half en half verwachtend dat ik iets zou zeggen. Ik deed dat niet. Ik wilde haar monoloog niet onderbreken.
“Ik ben heel lang getrouwd geweest met iemand die was voorzien van een grote, sterke midvoor die altijd onmiddellijk in het spel werd betrokken. Gewoon een voorzet en dan bam! Recht op het doel af. Geen raffinement. Geen leuke een-tweetjes. Het werd zo verschrikkelijk voorspelbaar en saai. En het ergste was dat het een weerspiegeling was van onze hele relatie. Uiteindelijk heb ik 'm het veld uitgestuurd. Een rode kaart gegeven. Hij snapte er helemaal niets van: hij scoorde toch zulke geweldige goals!”

Ze keek me even aan met grote, enigszins trieste ogen. “Ik ben helemaal niet op zoek naar een nieuwe midvoor. Bovendien, als je er eentje nodig hebt kun je die gewoon kopen. Van plastic of roestvrij staal. Met of zonder batterijen. Nee, wat ik zoek is een tiental vaardige vingers. Met gevoelige vingertoppen die graag op onderzoek uitgaan. Een paar lippen die kunnen kussen, lieve woordjes fluisteren en af en toe iets ondeugends kunnen zeggen. En een warme tong die ieder plekje van mijn lijf wil bespelen.”

Even was het stil. Plotseling flakkerde de kaars op en doofde toen met een zacht gesputter . Ik stond op en nam Bea bij de hand. 
“Kom”, fluisterde ik, “de tweede helft begint.”

© Knakker 2010