Het was zo’n grauwe, grijze dag geweest en voor het eerst sinds ik na mijn scheiding m’n vrijgezellenflatje had betrokken, kwam ik thuis van mijn werk met een onbestemd gevoel van onbehagen. Met een laatste krachtsinspanning kon ik me nog net uitkleden en douchen. Toen was de tank echt leeg. Ik had geen zin meer om me na het douchen aan te kleden, maar het was te kil om naakt rond te blijven lopen, zoals ik vaak deed als ik ’s avonds niet meer wegging. Dus hees ik me voor het eerst in de mintgroene kamerjas die ik laatst voor 13,95 bij de HEMA in de uitverkoop had gekocht.
Uiteraard had ik geen zin om te koken. Daarom flanste ik een soort omelet in elkaar die ik wegspoelde met een pilsje dat me ook niet echt smaakte. Daarna installeerde ik me met een kop oploskoffie op de bank om naar het journaal te kijken. De weerman had me juist verteld dat het morgen net zo’n rotdag als vandaag zou worden toen er werd aangebeld.
Ik zuchtte diep, overwon een aanvechting om ‘niet thuis te geven’ en slofte naar de voordeur. Ik opende de deur en stond oog in oog met Jantine, de enigszins truttige weduwe die aan de andere kant van het halletje een flatje had. ‘Buurtutje’ had ik haar na onze eerste ontmoeting in gedachte gedoopt. Ondanks het feit dat we ongeveer even oud waren had ik het gevoel dat ze mijn moeder had kunnen zijn. ‘Niet het type waar je ‘m recht van overeind krijgt’ zouden mannen onder elkaar zeggen.
“Dag buurman”, zei ze met haar wat zeurderige stem. “Was je vergeten dat je vanavond koffie zou komen drinken?”
Dat was waar ook. Ze had ’t me eind vorige week gevraagd. Helemaal vergeten.
“Eh, ik dacht dat het morgen was”, loog ik voorzichtig.
“Nee hoor. Het is vandaag en de koffie is al bruin. Kom je?” snerpte ze.
“Oké”, zei ik, “maar dan moet ik me even verkleden” en ik wees op mijn kamerjas.
“Welnee joh, dat is helemaal niet nodig. ’t Is een mooie kamerjas.”
“13,95 in de uitverkoop bij de HEMA”, mompelde ik sullig.
“Dat weet ik”, antwoordde ze glimlachend, “ik heb er zelf ook eentje.”
Ik stapte naar buiten en wilde de deur achter me dicht trekken en de oversteek naar haar flat beginnen maar ze hield me resoluut tegen.
“Moet je geen sleutel meenemen?” vroeg ze.
Goddank, wat was ze alert. Stel je voor dat ik de hele nacht bij haar binnen had moeten zitten en pas de volgende ochtend een reservesleutel bij één van mijn kinderen had kunnen ophalen. Ik pakte snel mijn huissleutel en liet hem in de zak van mijn ochtendjas glijden en liep blootsvoets achter ‘buurtutje’ aan naar de andere kant van de hal.
Jantine’s flat was qua indeling het exacte spiegelbeeld van mijn onderkomen, maar daar hield dan ook iedere vergelijking op. Haar flat was onberispelijk. Veel donkerrood velours, grote hoeveelheden koperen lampen en andere ornamenten. Massieve eiken meubelen completeerden het geheel. Ze parkeerde mij in een hoekje van de grote bank die recht tegenover het kingsize tv-toestel stond waarop bekende Nederlanders een praatprogramma van één van de commerciëlen bevolkten.
In de dikke halve eeuw die ik op deze aardkloot heb doorgebracht heb ik een belangrijke regel ontdekt: hoe saaier een huishouden is, des te beter is de kwaliteit van de koffie. Jantine’s koffie rook voortreffelijk. Ze schonk twee witte kopjes met een gouden randje vol en sneed vervolgens twee forse stukken af van zo’n gebaksboomstam getooid met een overdosis slagroom waarop de HEMA het patent schijnt te hebben.
“Tast toe”, zei ze. “Als je me even wilt verontschuldigen, dan trek ik ook iets gemakkelijks aan.”
Ik dronk koffie, at gebak en bekeek de foto’s die in een groot eikenhouten wandmeubel stonden uitgestald. De meeste foto’s waren van een wat nietszeggende man met minstens twee onderkinnen. Het was waarschijnlijk haar overleden echtgenoot.
“Hartvervetting door overvloedig HEMA roomgebruik”, zo stelde ik de doodsoorzaak vast.
Jantine kwam de kamer weer in en was nu ook gekleed in een mintgroene kamerjas. Ze installeerde zich in de andere hoek van de bank. We babbelden wat en keken ondertussen met een half oog naar de voortkabbelende praatshow. Na een half uurtje schonk Jantine een tweede kopje koffie in en deponeerde ondanks mijn bezwaren nog een stuk gebakstaaf met een extra klodder room op mijn bordje.
Ik was een beetje rozig en wederom viel mijn blik op één van de foto’s. Wellicht moest ik mijn diagnose herzien. De goede man kon natuurlijk ook zijn bezweken aan terminale verveling. Niet voor niets spreken we over ‘doodsaai’ en ‘je dood vervelen’. Langzaam maar zeker soesde ik weg totdat ik me plots realiseerde dat we vanuit de twee hoeken van de bank tegen elkaar aan waren gegleden. Ik had verwacht dat Jantine zich schielijk zou terugtrekken, maar dat deed ze niet. Integendeel, ze nestelde zich tegen me aan.
De jonge onderzoeker maakte zich van mij meester en ik besloot de grenzen te verkennen. Ik legde mijn arm om haar schouder en bracht centimeter voor centimeter mijn mond in de richting van de hare. Even later kusten we elkaar. Het was weliswaar geen passionele kus, maar toch. Ik meende zelfs eventjes het puntje van haar spitse tong gevoeld te hebben. Voorzichtig liet ze haar linkerhand mijn kamerjas binnenglijden en streelde ze mijn borst.
Ik liet haar vijf minuten begaan en leidde toen haar hand kalm in de richting van mijn kruis. En niettegenstaande het feit dat mijn mening over de aantrekkelijkheid van Jantine niet was veranderd, was ‘ie’ wel degelijk overeind gekomen. Ik vleide haar hand op mijn kloppend lid en bestudeerde haar reactie. Of liever gezegd, het uitblijven van een reactie.
Na een paar minuten voelde ik hoe mijn genotstaaf langzaam begon te verslappen. Prompte actie was geboden. Ik liet mijn kamerjas op de grond glijden en tilde Jantine iets op om ook haar kamerjas uit te trekken. Ik had het kunnen weten: onder het mintgroene kledingstuk had ze ook nog een degelijke bh en een forse slip aan. Ik stoeide even met de haakjes van haar bh die gedeeltelijk onzichtbaar waren omdat het HEMA-merkje er overheen hing en ontblootte twee middelgrote borsten getooid met minuscule tepeltjes. Plichtmatig zoog ik er even op, maar toen enige reactie uitbleef verplaatste ik mijn aandacht naar haar hagelwitte slip.
Ze lichtte bereidwillig haar achterwerk iets op zodat ik het onelegante kledingstuk snel van haar schonkige billen kon trekken. Automatisch spreidde ze haar benen en ik liet mijn druipende pik in haar zwaar behaarde kut glijden. Ik neukte haar rustig in een gelijkmatig ritme dat je het beste met de term monotoon zou kunnen omschrijven. Na precies 123 seconden kwam ik diep in haar klaar. Ik zuchtte een paar keer diep om aan te geven dat ik aan mijn gerief was gekomen en trok me uit haar terug.
Vrijwel onmiddellijk stond ze op en grabbelde haar ondergoed van de verder mintgroene textielhoop.
“Ben zo terug”, kirde ze terwijl ze naar de badkamer liep, daarbij haar slip tegen haar vagina drukkend zodat de resten van mijn liefdessap niet haar hoogpolige tapijt zouden ruïneren.
Ik pakte mijn kamerjas en veegde mijn pik eraan af. Het leek me niet gepast om het kledingstuk al weer aan te trekken dus drapeerde ik hem losjes over mijn kruis. Even later kwam Jantine de kamer weer in, gekleed in bh en slip. Het was duidelijk: naspel was niet gewenst. Opgelucht trok ik mijn kamerjas aan en overhandigde haar de hare.
“Ik moet er maar eens vandoor”, zei ik, “het is morgen weer vroeg dag.”
“Ja, voor mij ook”, antwoordde ze. “Het was gezellig, we moeten het eens overdoen”, voegde ze er aarzelend aan toe.
We kusten elkaar kuis en ze liet me uit. Ze bleef me na staan kijken. Toen ik bij mijn eigen voordeur was aangeland kon ik mijn sleutel niet vinden. Ik draaide me om.
“Is er wat?”, vroeg buurtutje.
“Ja”, zei ik, “ik denk dat ik de verkeerde kamerjas aan heb. Zit mijn sleutel bij jou in je zak?”
Ze voelde en grijnsde: “we zullen jassen moeten ruilen.”
Midden in de hal trok ik mijn kamerjas uit en liep met zwabberende pik op haar af. Ze kreeg een kleur. Razendsnel wisselden we de kledingstukken. Toen keerde ik blootbils naar mijn flat terug.
“Schiet op gekkie, je vat nog kou”, fluisterde ze me achterna.
Ik sloeg de deur achter me dicht, slingerde de kamerjas in een hoek, rukte twee pilsjes tegelijk open en ramde een keiharde pornofilm in de DVD-speler. Binnen een half uur kwam ik twee keer klaar. Eén keer spontaan na het aanschouwen van een heftige scène op het beeldscherm en één keer na wat degelijk handwerk.
Om helemaal uit te bollen zapte ik daarna nog wat rond. Bij één van de commerciële zenders viel ik midden in de herhaling van een praatprogramma van de vorige week. Een dame met een onmiskenbaar Vlaams accent betoogde daarin dat alleenstaande vrouwen van middelbare leeftijd ‘best wel recht hebben op seks’.
“Neem het heft in eigen hand”, zo betoogde ze, “nodig bijvoorbeeld eens een collega, kennis of buurman uit voor een kopje koffie.”
Ik zuchtte, zette de tv uit en viel in een droomloze slaap.
© Knakker 2006
