'Wacht!'
Het meisje op de fiets kijkt om. Een omafiets. Na tien meter aarzeling staat ze stil.
'Wat is er?'
Zwart haar omlijst haar open blik. Ze is jong. Ook haar lippen en nagels zijn zwart. Gothic.
'Kennen wij elkaar misschien?'
Ik heb haar nooit eerder ontmoet, maar ik herken wel iets in haar. Haar uitstraling is bekend. Tegelijk meegaand en rebels. Onderzoekend. Ze kijkt me niet begrijpend aan.
'Uhm…'
'Waar ga je naar toe?'
Ik verander van onderwerp en probeer haar met mijn lichaamstaal op haar gemak te stellen. Ik ben geen verkrachter of sadist. Wel ben ik vandaag heel sensitief.
'Oh, een rondje fietsen.'
Het bos is broeierig, nu de zon de regen heeft afgelost. De bomen staan vol in het groen en de kruiden zijn hoog opgeschoten. Vogels laten zich horen. Het kostte mij moeite om mijn rennerspas te onderbreken. Een impuls deed mij haar aanspreken.
'Wil je een stukje met mij meelopen? Kunnen we praten.'
Zo lopen we even later door het bos. Ze is knap. Iets van jeugdig vet zie ik nog wel onder haar huid. Ze is negentien zegt ze. Meerderjarig. Niet dat het uitmaakt. Dwingen zal ik haar zeker tot niets. Belangrijker is dat ze enige ervaring heeft. Het is uit met haar vriendje zegt ze. Maar ze lijkt er niet kapot van. Het heeft weinig impact gehad.
'Waarom zei je dat je me kende?'
'Omdat ik iets herkende in je. In je ogen zag ik de natuur weerspiegeld, en overgave.'
'Denk je dat ik makkelijk ben? Dat ik alles doe wat je zegt?'
'Nee, dat eerste zeker niet,' haast ik mij te zeggen. En wat dat tweede betreft, ik zal niets doen wat je niet wilt.'
Ze kijkt me zwijgend aan.
Als we even later uit het bos komen en over de eng uitkijken, wijs ik haar op een plek met een hoge haag.
'Een volkstuinder heeft daar een tuin gemaakt die voor vreemde ogen verborgen is. Wil je kijken?'
Opnieuw kijkt ze me aan. Even later zie ik dat ze het besluit genomen heeft om mee te gaan. We lopen al pratend naar de tuin, die door een dichte haag coniferen aan alle blikken is onttrokken. Wel een anomalie hier, die coniferen. Een uitroepteken in het landschap dat lijkt te zeggen dat hier een andere wet kan gelden.
We duwen stil het hek open en kijken of er iemand aanwezig is. Zoals ik al hoopte is dat niet zo. We zien een schuur, groentetuin en fruitbomen. Aan één kant is een vijver gemaakt. Daarachter staan twee nieuwe hagen, die blijkbaar het achterste stuk aan het zicht onttrekken. Daar gaan we heen. Het heilige der heiligen. Ik neem plaats op een houten zetel. Ons beider blik wordt getrokken door het beeld van een naakte vrouw, met op haar arm een kind.
'Kleed je uit.'
Diep kijkt ze me aan. Natuurlijk had ze dit verwacht. Als een man je meeneemt op een geheime tocht, volgt er seks. Altijd. Dat is het ritueel.
Als eerste stapt ze uit haar rok. Ik moedig haar aan met mijn ogen. Dan trekt ze haar slip uit. Een witte vlek tegen het zwart. Haar schaamhaar is ook zwart. Kort gedekt. Ze komt iets dichterbij en ik trek haar naar me toe. Ik kus haar.
Dan doe ik zelf mijn broek uit. Alles uit. Mijn geslacht priemt als een dolk in de lucht. Zij kleedt zich ook verder uit. Grote borsten. Haar geur, van jonge vrouw. Ik verdrink in haar, tussen haar borsten. Mijn lippen schuiven zacht opzij. Een tepel, hard. En donker. Ik zoek ook de ander, evenzo hard, toch niet hetzelfde. Maar mijn mond verblijft daar slechts voor een moment. Het ritueel gebiedt dat ze mijn wapen in zich opneemt. Ik schuif iets naar voren en leid haar zachtjes met mijn hand. Over haar onderrug, billen. Ik kom op mijn knieën. Als ze schrijlings over mij heen stapt zie ik haar geslacht fors voor me. Ook op dat punt doet een vrouw niet onder voor een man.
Haar gezicht heeft zich ook geopend. Ze geeft zich en blijft toch zichzelf. En dan vat ze mijn priemende dolk in haar natte wond. Voor even lost de pijn van mijn verlangen op in haar strakke warmte. We kussen. Mijn hand gaat van haar stuitje tussen haar billen. Ik verken haar anusje. De beloning is een geschrokken wipje. Drievoudig maken we nu contact. Maar niet ga ik naar binnen. Later, later kunnen we andere grenzen verkennen en overschrijden. Nu moedig ik haar slechts aan om mij af te rijden. En zichzelf af te rijden. Veel hebben we niet nodig. Tien keer, maximaal, gaat ze op en neer, dan zie ik haar ogen breken, en breek ik ook zelf. Tien keer, minstens, voel ik mijn lijf samentrekken om het zaad uit te storten. En ik voel hoe zij zich samentrekt terwijl ze mijn zaad ontvangt. Haar anusje krampt lief op mijn vingers. Is ze niet verrukkelijk?
Hoe heerlijk is een zondagmiddag op het platteland, in een tuin in de eng.
