Wat een sublieme ontwikkeling, digitale fotografie. Prachtig hoe elke foto die word verstuurd alle gegevens over de foto met zich mee draagt. Elke digitale foto draagt een waslijst aan gegevens met zich mee. Tijdstip van de opname, soms zelfs de locatie, het toestel, de sluitertijd en het diafragma. De naam en het type van de camera, de naam van de fotograaf. En dan de foto zelf, een waar meesterwerkje, technisch af. De scherpte is indrukwekkend, in de pupil van het oog is te zien wat de achtergrond van de camera was tijdens de opname. De iris van de ogen is van een zeldzame kleur grijs, zo helder, bijna doorschijnend, is het of er achter het oog een helder wit licht schijnt.
Een mooi gezicht, regelmatig gevormd, een ideaal gezicht om een portret van te maken. Een gezicht dat gewend is in de lens te kijken. Geen spoor van onwennigheid, de fotograaf is zeker vertrouwd met het model dat is te zien aan de rust in het gezicht. Het is het gezicht van een mens die de wereld met een open mind tegemoet treed. Het gezicht van een mens die van schoonheid houd, van warmte, liefde en genegenheid. Een mens die creativiteit als kern van de persoonlijkheid heeft. Een kunstenaar? Schilder? Beeldhouwer? Wie zal het zeggen, je weet zo weinig van de mens die je ziet en wanneer je een foto bekijkt ga je vanzelf raden. Gissen eigenlijk. Maar ervaring in het beoordelen van beelden helpt. Terug gaan in de tijd, vergelijkingen maken met andere beelden met bekende personen. Overeenkomsten vinden. De ogen zijn de spiegel van de geest. Deze ogen geven iets prijs van de geest.
Ja, zonder meer indrukwekkend mooie ogen in een symmetrisch gelaat. De oogleden voeren de kijker in een flauwe bocht bijna ongemerkt naar de neus. Klein en fijn van vorm. Geheel in evenwicht met die andere delen van het gezicht. De neus, toonbeeld van het karakter. Krachtig, gevoelig maar ook afhankelijk. Steunende op een mond die opvallend gevoelige persoonlijkheid uit drukt. Een mond met lippen, vol en sensueel, lippen die graag strelen en graag gestreeld worden. Lippen die de enkele fijne haartjes dragen die behoren bij de rijpheid van het model. Lippen die in vroeger tijden cupido boogjes werden genoemd. Een benaming waar niemand meer tijd voor heeft. Wie kijkt er nu nog naar een mond of naar de lippen. Gegeven, ja die andere lippen, ja daar wordt belang aan gehecht. Worden zelfs gemodelleerd, kleiner gemaakt terwijl de lippen die het belangrijkst zijn, de lippen die werkelijk en gepassioneerd kunnen kussen en strelen, die lippen worden afgedaan als niet ter zake doend. Volle lippen werden ooit geroemd om hun strelende wijze van liefkozen, om hun vermogen om harde ronde objecten te koesteren en te verwennen, in extase te brengen en tot explosief genot te bewegen. Zachte volle lippen waarop het parelgrijs zo wondermooi tot zijn recht komt. Voor zulke lippen vallen mannen spontaan op hun knieën. Schoonheid in zachtheid, schoonheid in hartstocht en het vermogen dromen tot leven te brengen. Een kin, zacht en rond, onzichtbaar fijn dons doet langs de kaken pogingen om terrein te winnen.
De hals, zacht en rozig, de huid, goed verzorgd, een hals die met sierlijke bogen de verdekte aanwezigheid van schouders accentueert. Een hals ook die de belofte meedraagt, de weg te weten naar volle rijpe borsten. Borsten die smeken om warmte, streling en koestering. Borsten die tot bloei komen op warme gevoelige handen. Borsten met tepels die zich snel en heftig kunnen oprichten. Ik dwaal af, ik laat me weer meeslepen, ik heb gedroomd, wat weet ik eigenlijk zeker? Niets toch? En toch, ik weet iets, ‘t is weinig maar mijn intuïtie fluistert woorden.
Oud geworden ben ik niet voor niets, ik heb bemind, ik heb gespeeld. En gespeeld dat ik bemind heb. Ik sluit mijn ogen en kan dromen. Wie wijst ons de weg in het doolhof dat leven heet?
