Ze zat naast me op het bankje. Dat is in deze tijd van het jaar iets bijzonders maar ik als sigarenroker gun me elke middagpauze een half uurtje om van een lekker sigaartje te genieten. De vrouw zal van mijn leeftijd, tegen de vijftig, zijn geweest, goed gekleed en verzorgd, een elegante doch sportieve verschijning. Ze ging zitten en haalde haar mobieltje tevoorschijn, een ritueel dat niet bepaald buitengewoon is, iedereen die het openbaar vervoer gebruikt zal dat beamen. Ze hield hem overdwars vast en haar duimen schoten over het scherm. We zaten allebei aan ons een uiteinde van het bankje en meelezen was dus geen mogelijkheid. Wel was het zo dat ze totaal geen oog voor mij had en zo kon ik haar goed bekijken.
Ze lachte vaak en lief om wat ze las. Zou het momentje voor haar en haar geliefde zijn? Zachtjes nam ik een trekje van mijn sigaar. Het is de kunst bij een sigaar om deze heel zacht te laten branden en na jaren geloof ik wel dat ik die onder de knie heb. De wind blies de rook die ik uitblies onherroepelijk haar kant uit en ik verwachtte al misbaar maar nee, ze negeerde de rook compleet en haar ogen verlieten het kleine schermpje niet. Er stond een zachte maar schrale wind en ik was blij dat ik een dikke, wollen jas aanhad. De vrouw leek het steeds warmer te krijgen, eerst ging haar jas een stukje open en daarna werd de wollen das in een ruimere lus getrokken. Ze had het warm. Rustig zoog ik aan mijn sigaar, bijna halverwege was ik. Een rode gloed verscheen op haar wangen terwijl haar duimen met korte tussenpozen op het kleine apparaatje drukten.
Peinzend keek ik naar het topje van mijn sigaar. Het dekblad was vochtig van mijn speeksel, de askegel mooi gelijkmatig en dicht, een fijne sigaar van goede kwaliteit, ik genoot.
Een klein kreetje van de vrouw deed me opschikken en ik keek haar kant weer op. De blos was feller en ze zat met haar benen tegen elkaar gedrukt erg onrustig te bewegen. Als er ooit een opgewonden vrouw ondanks dikke winterkleren zichtbaar was, dan was het deze. Ik durfde te wedden dat ze op een of andere manier verbinding had met iemand die haar opwond, meesleepte en in totale vervoering bracht. Zelf merkte ik dat mijn mond iets fanatieker dan gebruikelijk aan de sigaar zoog en enigszins beschaamd nam ik hem weer tussen de vingers.
De vrouw maakte onwillekeurige geluidjes en schoof steeds nadrukkelijker op de bank heen en weer, haar benen tegen elkaar schurend. Ik keek op mijn horloge dat aangaf dat de gang terug naar mijn kantoor ingezet diende te worden. Een laatste trek aan mijn sigaar en ik wierp het restant met een sierlijke boog tussen de bosjes. De vrouw vertraagde, leek voor een ogenblik door de bliksem getroffen en keek vervolgens strak voor zich uit. Klaar is klaar, dacht ik met een laatste blik op de smeulende peuk op de grond, stond op en liet haar alleen opdat ze geen ongemakkelijke blikken met mij hoefde te wisselen.
