De roeisport is een serieuze aangelegenheid. De commando’s van de stuurman zijn niet mis te verstaan: hánden bij elkaar houden, ogen in de boot, trap dóór met die benen, kóm gelijk, pík in! Een geoefend roeiteam is zo sterk en soepel als de motor van een Rolls. Op de jaarlijkse Head of Varsity kunnen de spierballen getoond worden en meten de roeiers zich met hun maten.
In de dubbelvier hadden wij ons deze zaterdag, onder leiding van een jonge en lichte stuurvrouw, al goed in het zweet geroeid. Het hoge tempo hield ons bij de les, maar één beeld vanaf de oever maakte daar subiet een eind aan. Een flits vanuit een ooghoek, meer zagen we niet. Zij was naakt en zat in lotushouding. Van achteren is daar een perfecte beschutting. Van voren zagen wij haar volle borsten, slanke rug, en lange benen. Halflang donkerblond haar – blauwe ogen?
Het duurde even, twee of drie slagen meer niet, voordat het beeld was ingezonken. Zag je dat? Stuur? Natuurlijk zag de stuurvrouw het ook, zij voer vooruit, wij achteruit, dus zij had al veel langer uitzicht gehad. Wat doen we?
“Láát lopen!”
“Beide boorden houden.”
Op deze commando’s staakten wij onze roeibeweging.
“Strijken gelijk… nú!”
En terug gingen we, voor ons vóóruit nu. Geen van de ogen was nu nog in de boot gericht. De stuur moest zich omdraaien om ook te zien.
De feeërieke vrouwspersoon zag ons terugkeren, maar leek daarvan niet op te kijken. Een licht ironische glimlach tooide haar fraaie gelaat. Vier grote mannen en één kleinere vrouw, állen met ogen op steeltjes.
“Mogen wij even kijken?”
De vrouw likte even haar lippen en rekte zich lui uit naar achteren…
“Ja. Maar ik ook! En jullie mogen niet uit de boot komen.”
De lotusvrouw, eind twintig schatte ik haar, stond langzaam op en liet toen haar handen over haar lichaam glijden. Borsten, buik, vagina. Een streepje haar. Van haar onderbuik weer naar haar mond. Vinger tussen de lippen. Ontroerende sproetjes op haar gezicht. Toen draaide ze zich om en bukte voorover. Een zucht ging door de boot; oef! Een vlinderhandje wees ons de weg naar de kelk met nectar. Zo zagen we hem, zo was hij weer weg. Vederlicht streelde ze zichzelf en kwam toen recht. Vier mannen stonden recht in de boot. De vrouw knipoogde naar onze stuur, die een ferme rode blos had gekregen. Met haar diepblauwe ogen keek ze ons één voor één indringend aan. Toen schoot ze weg.
“Handen aan de palen. Klaar maken om weg te roeien. Slágklaar, slágklaar, en áf!"
Een paar kilometer roeien doet wonderen om het bloed weer naar de spieren te laten trekken. Onder de douche was van onze opwinding niets meer te zien. Kleiner of groter geschapen, de gereedschappen hingen er ontspannen bij. Wel besloot ik na afloop nog even langs de dijk te fietsen.
