Het bos is dicht, duister en doordrenkt met het water van de vele regenbuien van afgelopen weken. Ik bedenk dat we een plekje om te liggen maar beter vergeten en dat maakt de voelbare spanning er niet minder op. Zij wilde een spannend plekje en ik, ach ik ben al snel ergens voor in als het seks met haar oplevert. Het is doodstil en de zachte bosgrond dempt onze stappen. Als het even kan lopen we hand in handen we kruisen onze paden met een ander stel dat schijnbaar ook de privacy in het bos zoekt want ze kiezen prompt een ander pad als wij de hunne opgaan. Wij kregen geen blik van afkeuring en dat is eigenlijk al heel wat want een stel vrouwen die hand in hand lopen, daar zijn ze hier nog niet aan gewend.
Uiteindelijk kies ik een dicht perceel jonge sparren en loop het pad af waarop zij volgt. Binnen dertig meter zien we niets meer dan armdikke boomstammen met afgestorven, bruine takjes en is het bijna donker. Ik trek haar tegen me aan en kus, ze is gretiger dan ik durfde te hopen en haar hand raakt vrijwel gelijk mijn borst om die vervolgens te omvatten en zacht te kneden. Zonder omhalen maak ik haar broek open en mijn koele vingers doen haar zacht huiveren als die over haar onderbuik gaan. We horen slechts ademhaling nu de wind ook is weggevallen en maar die is ook gejaagd als vingers eenmaal elkaars fijnste plekje vinden en masserend hun werk doen. De kussen veranderen in vochtige beetjes en uiteindelijk in natte likjes. Met mijn jas open, mijn trui opgetrokken en mijn broek die bijna van mijn billen zakt laat ik mij staand vingeren door haar terwijl ik hetzelfde doe. We vergeten de omgeving en willen nog maar een ding.
Dan horen we gelijk een luid kreunen door het bos schallen. Het onmiskenbare geluid van een vrouw die haar hoogtepunt bereikt en dat zweept ons ook verder op. Toch kan ik het niet laten het langgerekte “ja” dat door het bos schalt tijdens mijn hoogtepunt te laten volgen door een even langgerekt “nee”. Mij liefje snapt de grap en gilt mee waarna we trillend maar ook met een dikke grijns in elkaars armen blijven staan bijkomen.
Als we terug naar de auto lopen komen we warempel hetzelfde stel tegen en hun blik zegt genoeg. De man kijkt ons aan en trekt een wenkbrauw op. “Nee?”
Mijn liefje is mij voor en antwoord even kernachtig: “Ja.” Dan gaan de blikken van verstandhouding heen en weer. Ik ken hem en dat is niet zijn vrouw, maar hij kent mij ook en zal even verrast zijn maar woorden zijn niet nodig. Leven en laten leven, we begrijpen het allemaal.
Schrijvers willen dolgraag weten hoe hun verhaal wordt ontvangen. Een korte opmerking is vaak al voldoende. Wij nodigen je dan ook van harte uit om een reactie te geven op dit verhaal. Daarvoor hoef je geen lid te zijn.