Terwijl ik naakt in je armen lig en je aandacht onverdeeld op mij is gericht, vergeet ik waarom ik hier niet zou moeten zijn. Enkel en alleen je gezelschap doet mijn knieën knikken. Ik ben als was in je handen als ik je tong op de mijne proef. Je doet gekmakende dingen met mijn borsten en even later geeft ook mijn schede zich gulzig en gretig gewonnen. Je bikkelharde lans vult me naadloos en diep. Ik heb allang niet meer zo genoten. De wereld kleurt roze en als het orgasme door mijn lijf raast, waan ik me zwevend op vleugels van geluk.
Na enkele teleurstellende relaties met gescheiden mannen die niet alleen zichzelf, maar ook een rugzak vol problemen meebrachten, is het verfrissend uitsluitend met jou te maken te hebben. Geen verbitterde ex-vrouw op de achtergrond, geen verwende kinderen, geen kritische schoonfamilie, geen poespas. We lachen en hebben de grootste lol.
Maar als je weg bent en ik weer met beide benen op de grond sta, slaan de twijfels toe. Moet ik dit wel willen? Ik heb geen eenduidig antwoord op die vraag. Ik dacht van mezelf dat ik nooit de tweede viool wilde spelen. Alles of niets was mijn motto, maar dat lijkt opeens te zijn achterhaald. Grenzen vervagen. Waar zijn mijn normen en waarden gebleven? Het is waar; verboden vruchten smaken het zoetst. Maar toch...
Het is fout. Jij bent fout en ik niet minder, want dit avontuur verdraagt het daglicht niet. Vanaf het begin maakte je er geen geheim van dat je getrouwd was en dat hoe dan ook wenste te blijven. Misschien was het juist die eerlijkheid die me aansprak. Of was het de verslavende spanning, dan wel de spannende verslaving, van het taboe? In ieder geval was je timing perfect. Je overlaadde me met mooie praatjes en complimentjes die mijn geknakte zelfvertrouwen een oppepper gaven.
Maar ik ben niet gek. Mijn bestaan wordt door jou doodgezwegen en zelfs ontkend. Ik ben jouw best bewaarde geheim en juist dát wil ik niet zijn.
Nooit meer.
© Fanny 2013
