“Dag meneer De Vries, ik ben Sandra. Ik kom u uw koffie brengen.”
Niet-begrijpend kijkt hij de vrouw in het wit aan. ‘Koffie?’ ‘Sandra?’ Dan breekt er een glimlach door op zijn gezicht.
‘Ach ja, Sandra. Dat leuke meisje uit zijn straat. Rossig haar, sproetjes. Hand in hand over het bruggetje dat van de buitenwijk naar de weilanden voerde. Een afgelegen plekje uit het zicht. Haar warme, jonge lippen tegen de zijne. De sensatie van de eerste keer bewust zuigen aan een vrouwenborst. Haar onervaren hand voert hem naar een nog nooit beleefde sensatie. Wederom hand in hand door de schemering naar huis. Later in zijn jongensbed hangt de lucht van gras en liefde nog steeds om hem heen.’
Als de vrouw in het wit zijn lege koffiekopje wil weghalen streelt hij even de rug van haar hand.
Reageren kan hier.
