Tijdens de middagpauze van een colloquium belandde ik aan een statafeltje voor een plastieken koffie en dito broodje. Door de drukte moest ik het delen met een jonge man en een vrouw van middelbare leeftijd. De man probeerde zijn gebrek aan leeftijd goed te maken door op alles wat hij tot nog toe gehoord had commentaar te leveren. Omdat ik geen zin had hem af te snauwen, trachtte ik een geïnteresseerd gezicht op te zetten en knikte ik beleefdheidshalve af en toe ja. Maar tegelijkertijd kon ik mijn ogen niet van de vrouw afhouden. Ik vond haar een verschrikkelijk interessante kop hebben, mager en benig maar met volle sensuele lippen, waarbij het kortgeknipte jongenskapsel wonderwel paste. Haar strenge bril en de pretoogjes erachter toonden haar intelligentie zonder dat ze ermee hoefde uit te pakken, in tegenstelling tot de jonge man, die eindelijk doorkreeg dat onze interesse slechts gespeeld was en er met een binnensmonds gepreveld afscheid vandoor ging. Het enige wat er van hem achterbleef waren kruimels.
‘Storend mannetje, niet?’ sprak ik haar aan.
‘Wat ik vooral storend vond was de manier waarop jij voortdurend naar me staarde.’
‘Dat spijt me echt. Maar ik kon het niet helpen. Ik vind jouw kop zo boeiend en dat korte kapsel staat er fantastisch bij.’
‘Dat weet ik. Toch haat ik dat kapsel dat jij me zo fantastisch vindt staan.’
‘Waarom heb je je haar dan op die manier laten knippen?’
‘Dat heb ik niet. Enkele maanden geleden was ik kaal. Dat korte kapsel is dus niet te danken aan de kapper, maar aan de haargroei.’
‘Een kale kop zou je nochtans niet misstaan.’
‘Zeker, maar die haatte ik nog meer dan dat korte kapsel.’
‘Maar waarom liet je je dan in godsnaam kaalscheren?’
‘Heb je het nog niet geraden? Kanker. Chemotherapie.’
Nu ik het wist, herkende ik in haar magere kop inderdaad een doodshoofd, dat langzaam vervaagde naarmate haar gezicht zich terug met vlees vulde. Van ongemak kleurde mijn eigen gezicht dieprood.
‘Het spijt me zo. Maar dat kon ik onmogelijk weten. Ik ben in elk geval blij voor je dat je er terug boven op bent gekomen.’
‘Wil je niet weten welk soort kanker het was?’ Het klonk agressief, alsof ze mij wilde pijn doen omdat ik haar had gekwetst. ‘Borstkanker’, zei ze zonder mijn antwoord af te wachten.
Automatisch gingen mijn ogen naar de losse blouse.
‘Je bent nieuwsgierig. Je zou willen kijken.’ Ditmaal nam ze zelfs de moeite niet om een vraag te stellen.
‘Jij wilt me schokken’, zei ik even affirmatief als zij.
‘Misschien wel. Ik heb sindsdien geen man meer me naar laten kijken.’
‘Waarom ik?’
‘Ik ken jou niet.’
Bij die woorden drukte ze me een naamkaartje in de hand en stapte ze weg.
Ik belde ’s avonds aan.
‘Daar ben je. Ik dacht dat je niet meer zou komen.’
‘Je had me geen uur opgegeven.’
Ze ging me voor naar de woonkamer, waarvan de muren een klinische kaalheid toonden, als van een ziekenhuiskamer. Aan de lege plekken kon ik zien dat er kaders gehangen hadden. Portretten van haar vroegere zelf? We gingen tegenover elkaar zitten. Ik deed mijn best om niet naar de ruime kabeltrui te kijken die ze droeg. Zij zette haar bril af waardoor haar gezicht er nog naakter en kwetsbaarder uitzag. Daarom was ik totaal niet voorbereid op de rauwheid van haar vraag.
‘Hou je van tieten?’
‘Verdomme. Wat is dat nou voor een vraag?’
‘Dat is toch een normale vraag.’
‘In normale omstandigheden ja.’
‘Je zou me kunnen voorliegen dat borsten je onverschillig laten.’
‘Neen. Ik ben dol op tieten.’
‘Dat is wat ik wou horen.’
Voor ik het wist, had ze de trui over het hoofd getrokken en keek ik tegen haar naakte bovenlichaam aan. Ze had nog slechts één borst, de rechter. Aan de linkerkant zag ik een lege plek, net zoals aan de muur, en onder die bleke vlek van het litteken tekenden de ribben zich duidelijk af. Ik was verbijsterd door de aanblik.
‘Je bent mooi’, zei ik, zelf verbaasd door mijn emotie, want dit was niet wat ik verwacht had te zullen voelen.
‘Is dat zo?’
Het was geen vraag uit onzekerheid of zelftwijfel. Ze vroeg in feite niet of het zo was, maar of ik het meende.
‘Jij wist het al. Ik had het nooit kunnen denken’, zei ik. ‘Je hebt een prachtig lijf.’
<>Ik voelde in mijn eigen lichaam dat ik het niet bij die woorden kon laten. Ik moest opstaan en naast haar komen zitten. Ik moest het hoofd naar haar toe buigen en de afwezige plek van haar borst zoenen terwijl zij mijn hoofd streelde alsof het die afwezige borst was.
