Opwaaiend

Ze kwam van links. Ze stak over naar de andere kant van de laan, sloeg daar links af en liep verder in de richting van de gemeentegrens. Een onopvallende jonge vrouw.

Ze had lang, middelblond, een beetje dof uitziend haar en droeg een indiaanrood jasje. Een lichtbruine hengseltas, waar een boek of tijdschrift bovenuit stak, hing over haar linkerschouder. In haar rechterhand hield ze een telefoon vast. Haar stevige, blanke benen staken in donker, eenvoudig schoeisel en werden tot zeer ruim boven de knie bedekt door een jurk of rok van zwarte stof. Iedere stap bracht het soepele textiel tot leven.

Haar rechterhand met de telefoon zwaaide los naast haar lichaam heen en weer en een enkele keer bracht ze hem ter hoogte van haar borst om op de telefoon te kunnen kijken. Misschien keek ze in een kaart om te zien hoe ze moest lopen.

Het zachte zomerbriesje zocht zijn weg over de straat en het trottoir en vond haar witte benen. De wind speelde eromheen, er tussendoor en blies het geweven katoen omhoog. Aan de voorkant voorkwam ze verder opwaaien door haar hand tegen de rok te houden. Haar schoudertas op links werd wat naar achteren gedraaid om ook daar de boel te beveiligen.

Ze had vast gezien dat er iemand achter haar liep en wellicht vroeg ze zich af in hoeverre die man doorhad dat haar rok aan de voorkant telkens opwaaide. Ze realiseerde zich dat de streling van het briesje tussen haar dijen beslist niet onplezierig was. Het leek wel of ze niet voelde dat diezelfde wind een paar prachtig blanke billen onthulde en de man zo een glimp gunde van een vermoedelijke string. Want slechts één enkele keer streek ze met haar rechterhand achterlangs haar rok om te controleren of dat kledingstuk nog wel als bedekking dienst deed.

Het tempo van de man lag iets hoger dan het hare en zo kwam het moment dat hij zag wat er uit haar tas stak: een boek of tijdschrift met de titel ‘Vakantie’. Het was vast een doe boek voor een neefje of zusje. Of misschien het kind waar ze als oppas naar onderweg was.

Na het passeren van het bord met de plaatsnaam keek ze over haar linker schouder of het veilig was om af te slaan, terloops een blik werpend op de man die achter haar liep. Ze stak het fietspad en de weg over, waardoor ze uit zijn zicht verdween.

De man liep het laatste stuk naar huis, noteerde zijn wandeling, maakte koffie, haalde de tuinkussens naar buiten, zette de parasol op, dronk zijn hete koffie, nam een douche en schreef een verhaaltje.