Drieëntwintig dagen streepte ik al aan op de kalender. En nu streep ik dan eindelijk de laatste door.
Met een onverklaarbaar gevoel sprong ik vanmorgen uit bed. Vlinders, stormen en een gejaagd gevoel gaan er door me heen, nu ik met de stift in de hand naar de kalender staar.
Ik fladder door het huis, sta besluiteloos voor mijn kledingkast en kan de klok wel vooruit kijken. In de auto zing ik mee met de kerstsongs op Sky Radio maar mijn handen aan het stuur blijven maar trillen. Als ik aanbel strijk ik, voor je open doet nog even snel over mijn kleren en haal een hand door mijn haren.
En dan gaat de deur open en sta je voor me. Alle stress, of wat het dan ook is valt van me af als je me in mijn ogen kijkt en zo lief naar me lacht. Je reikt me je hand en ik volg je naar binnen.
Het haardvuur knappert, de kaarsen verlichtten de ruimte en muziek dringt van ver tot me door. Ik heb echter alleen oog voor jou.
Je komt op me toe lopen en slaat je armen om me heen. We zoenen ongeremd en strelen waar we kunnen. Jouw handen over mijn lichaam en mijn handen die jou ongeremd overal raken. Zuchten en kreetjes van beide vullen de ruimte en kleren vallen op de grond. Vingers vinden plekjes die schreeuwen om aandacht en tongen volgen hun weg over naakte huid. En als dan de ontlading komt en we elkaar trillend vast houden, dan fluister ik je naam.
Je veegt de tranen uit mijn ogen en wiegt me zachtjes heen en weer.
“Gelukkig kerstfeest, mijn lief”, zeg je als we weer wat op adem zijn gekomen.
Ik kruip bovenop je beweeg mijn lijf tegen het jouwe, maak een warm spoor van kussen over je gezicht en fluister: “Jij bent mijn meest mooie kerstcadeau, en meer heb ik niet nodig”
Schrijvers willen dolgraag weten hoe hun verhaal wordt ontvangen. Een korte opmerking is vaak al voldoende. Wij nodigen je dan ook van harte uit om een reactie te geven op dit verhaal. Daarvoor hoef je geen lid te zijn.