De ramen beslaan en ontnemen me het zicht, zo ook mijn gedachten die niet meer helder zijn.
Langzaam glippen de mooiste beelden weg, vervagen, zijn niet meer te vangen.
Met mijn vinger teken ik op de ruit.
De muziek op de achtergrond verstomt en ik sluit mijn ogen.
Alles probeerde ik om je te vergeten, maar steeds weer kwam ik je overal tegen.
In het echt en in mijn dromen.
Dan zag ik de blik in je ogen die me vertelde dat ik er mocht zijn.
Dan voelde ik de warmte in je stem als je me na een vrijpartij vertelde me lief te hebben.
En toch ging ik.
De eeuwige twijfelaar in me jaagde me weg, moest nadenken.
Mijn tekening op de ruit neemt nu echte vormen aan en ik loop naar de cd om deze opnieuw te starten.
'Zeg me wat je ziet', zei je me vaak genoeg als ik weer eens achter mijn muurtje zat.
En nu met mijn ogen dicht zie ik je slapend naast me liggen, het dekbed maar half over je heen.
Je mooie lijf, je haren warrig, je lippen uitnodigend om te worden gekust. In gedachten volgt mijn vinger de lijnen van je lijf.
Als ik mijn ogen open en naar het raam kijk zie ik door mijn tranen heen wat mijn vinger tekende.
Ik tekende jou.
Puzzelstukjes vallen op hun plek en de beelden worden helder.
Jij bent degene die mijn hart warmt, ik houd van je en dat zal ik altijd doen.
Dus pak ik mijn telefoon en sms je;
lief,
Ik wou je niet verlaten en ik sloeg niet op de vlucht.
Ik had alleen behoefte aan wat frisse lucht.
Ik kan er niet omheen, zonder jou ben ik alleen.
xx
