Ik warm me in mijn stoel voor het raam aan een mager lentezonnetje. Heerlijk even mijn ogen dicht, mijn momentje.
En als vanzelf doem jij dan weer op. Zie ik je ogen, die me betoveren. Voel ik je handen die me aanraken, zo zacht en zo gewenst. Hoor ik de woorden die je me in mijn oor fluistert en die me nog steeds zo af en toe doen blozen.
Ik kreun zacht als je me een spoor van kusjes in mijn hals geeft en je mijn borst erbij streelt. Je legt me het zwijgen op door me zacht en zo liefdevol te zoenen. Je handen zijn overal en je kussen laten me alles om me heen vergeten.
Plots schrik ik op, de telefoon verstoort wreed mijn wereldje. Ben weer terug in het hier en nu, en dan is de beller ook nog eens abuis!
Ik roep de beelden weer op. Ik wil dat gevoel weer terug, een zijn met jou in ons wereldje.
Jou voelen en strelen. Jou naar de toppen van de wereld voeren zo jij mij dat ook doet.
Het mag dan virtueel zijn, het gevoel is levensecht, en dat weten we beide…
© lotte-
zonnestralen jouw vingers
onvergetelijk