Net als de trein het station verlaat gaat er een meisje tegenover me zitten. Van opzij lijkt ze op de liefste die me net naar het station bracht. Dezelfde kleur haren en ogen en het slanke postuur, haar borsten fraai afgetekend in het strakke shirt. Een mooi handje vol zou mijn liefje zeggen.
Ik kijk uit het raam naar de voorbij razende bomen.
In gedachten hoor ik haar stem die zo lief tegen me praat en zie haar ogen die me stralend aankijken. De enorme aantrekkingskracht die ze op me heeft en me eerst wat benauwde, me terughoudend maakte, dreef me ook in haar armen. Ze heeft me geleerd gewoon te genieten en niet teveel na te denken of te beredeneren.
“Leeftijd is maar een getal en doet er niet toe om mij te laten voelen wat ik voel, Lotte.” Dat zegt ze me nog steeds regelmatig als ik weer eens twijfel, me afvraag of dit wel kan en vooral of het wel mag.
Hoe heerlijk is het om naast haar te liggen, mijn arm om haar heen en haar hand op mijn buik. Hoe ik geniet, door alleen maar naar haar te kijken. Hoe ik me compleet gelukkig prijs als ik haar rustige ademhaling hoor nadat ik haar zo heerlijk heb mogen verwennen. Hoe Ik zweef als ze me bij het wakker worden kust en me laat opstijgen door haar handen over mijn lijf te laten gaan. Me opnieuw en opnieuw de hemel laat zien tot ik uitgeput tot rust kom in haar armen.
Het geluid van een binnenkomende mail laat me opschrikken. Ik voel een traantje lopen als ik lees wat ze me schrijft;
Je bent als de zon
je warmte laat me stralen
ik ben de jouwe.
Xxje
Ik ga rechtop zitten en typ met een grote smile terug;
Mijn ogen zeggen
wat mijn mond niet altijd kan
ik heb je erg lief
Xx lotte
Dan klik ik op verzenden en als ik weer naar buiten kijk verlies ik mezelf in de beelden die ik oproep.
