De trein brengt me naar huis maar ook verder weg bij jou. Weer een station flitst aan me voorbij en ik sluit mijn ogen.
Ik ben blij opgestaan. Weliswaar nerveus maar dat geeft niet. Gezonde spanning heet dat, geloof ik.
Eindelijk ga ik je zien. Onze eerste afspraak waar ik nu al tijden over fantaseer en naar uitkijk. Eindelijk echt zien en voelen wat jij met me doet. Virtueel fantaseren is weliswaar mooi maar in het echie zoveel mooier. Half elf hebben we afgesproken en mijn zenuwen nemen toe. De volgende stop is waar ik moet uitstappen, Utrecht centraal.
Het is er druk zie ik als ik uit het raam kijk en je probeer te vinden. Als ik uitstap gieren de zenuwen door mijn lijf. Ik kijk wat om me heen en hoor ineens wat achter me waardoor ik me omdraai. Dan kijk ik in een paar mooie ogen en weet gelijk dat jij het bent; zonder dat je wat zegt. Voor even gaan we zo in elkaar op dat ik alles om me heen vergeet. Als in een trance reik ik je mijn hand en noem mijn naam.
“Je bent precies zoals ik me je had voorgesteld,” hoor ik je zeggen.
Je geeft me drie zoenen en blijft mijn hand vasthouden als we richting uitgang lopen. Je neemt me mee naar je tijdelijke huis, een woonboot. Je collega is op vakantie en jij past op haar boot en viert tegelijkertijd jouw vakantie. We zeggen niet veel terwijl we naast elkaar lopen. Beiden weten we wat komt. We zijn amper binnen of je kust me hartstochtelijk.
“Daar heb ik me nu heel de nacht en morgen al op verheugd.” Je ogen stralen en je neemt me mee naar de slaapkamer. “Ik weet, ik ga snel lief maar waarom zoveel tijd verspillen? Dit is wat we willen.”
Ik knik alleen maar.
De vrijpartij die volgde zal ik mijn leven lang niet vergeten. Zoveel passie, zoveel gezamenlijke hoogten.
Het afscheid viel ons beide zwaar, veel zwaarder dan ik ooit dacht. Nu zit ik weer in de trein, en flitsen de beelden voorbij. Een sms laat me opschrikken.
lief, ik mis je nu al, je bent het mooiste dat me overkwam.
love you
XXjes
Ik glimlach.
Hoe mooi het leven toch is…
