Het ree

De ree staarde terecht onbevangen terug naar mij. De tien meter tussen het deze volwassen bok en mij was voor hem meer dan genoeg om altijd weg te kunnen rennen en hij wist het. Normaal zijn reeën schuwe dieren maar deze bleef staan en keek me aan, niet recht, zoals mensen altijd doen maar schuin. De twee grote oren logen niet en waren op mij gericht of hij mijn verhaal wilde horen, maar wat geeft een ree om hartzeer? Ik zat redelijk comfortabel op een laag van droge dennennaalden met een thermoskan koffie, hoefde nergens heen en stak van wal. Wie weet welke antwoorden ik zou krijgen?

Waarom begon ik er aan vraag je?
Wist ik veel waar ik aan begon of sterker nog, ik had geen idee dát ik ergens aan begon. Het was gewoon een praatje zoals ik die met velen maak. Ik had totaal niet door dat ze op meer uit was dan ik.
Echt niet?
Mijn gedachten gaan terug en ik probeer mijn versie van de waarheid zo helder mogelijk te krijgen. Flarden van gesprekken, haar snelle en intelligente reacties, ze was gewaagd aan mij.
Als ik op een verjaardag van mijn broer zijn nieuwe buurvrouw tref en daar mee in gesprek raak, dan betekend dat toch ook niet dat ik gelijk haar vingers in mijn kut wil hebben?
Nee?
Nee, dat betekent het niet. Bij mij niet nee. Dat noemen we beschaving.
Maar je hebt haar vingers wel in je kut gehad. Was dat tegen je wil?
Nee, uiteraard niet.

Het mooie dier stapt elegant richting een paar struiken en begint aan bladeren te knagen, schijnbaar onbevangen en weinig interesse in mij. Toch merk ik dat een minste beweging hem de oren doet draaien. Reeën hebben blijkbaar zo hun eigen regels voor een goed gesprek.
Voelde je wat voor haar?
Ik vond het leuk met haar te praten en dat laat ik dan ook gewoon merken. Hier een daar een knuffel tussendoor en een beetje enthousiasme om te laten merken dat ze me blij maakte.
Maar verliefd was je niet?
Nee, volgens mij niet maar …
Ik staar voor me uit en denk aan haar recht-door-zee aanpak. Haar soms nogal vrijmoedige manier van praten en haar harde grappen waar ik even aan moest wennen. Weer voel ik me warm worden.
Je raakt wel aan iets.
Ha, mevrouw wilde nog wel een hinde voor ernaast?
Dat was wat ze me ook verweet. Ik weet eigenlijk niet goed wat ik voel.

Was het een verachtelijk snuiven wat ik hoorde? Voor mij klonk het in ieder geval wel zo maar het kon ook mijn verbeelding zijn geweest.
Natuurlijk weet je wat je voelt. Je durft er alleen niet voor uit te komen…
Ja, ik ben bang mensen te kwetsen, te kort te doen of tegen ze te liegen. Is dat zo erg? Zeg me dan wat ik moet doen!
Gewoon de waarheid vertellen.
Noem dat maar gewoon. Wat weet jij er trouwens van? Je rent als je zin hebt gewoon achter een hinde aan en als je harder kan rennen mag je erop. Lekker liefdevol.
Ik krijg geen klachten
Ja, ze weten niet beter.
Ze weten ook waar ze aan toe zijn. Maar we hadden het niet over mij maar over jou. Wat moet je trouwens met een hinde? Ben je niet voorgelicht of zo? Daar komen geen kalfjes van hoor.
Wij hebben zo onze manieren en kunnen doen waar we zin in hebben.
Waar je zin in hebt.

Ik pak mijn boterhammen uit mijn tas scheur deze in twee. De ene helft gooi ik naar de Reebok die me aankijkt en dan aan het brood snuffelt.
Ja, dat is droog brood. Geen kaas meer voor mij.
Rustig hapt het beest het brood op en zwijgend eten wij. Net als vroeger thuis, bedenk ik mij.
Was ik verliefd of ben ik verliefd?
Daar hadden we het over ja.
Friends with benefits, dat is misschien de beste omschrijving!
Iets tussen losse vriendschap en samenwonen in?
Ja, een vriend waar je ook intiem mee bent.
Kan dat zo maar?
Als je dat wilt wel.
Kon jij dat?
Nee, en zij ook niet, dus
Dus?
Dan kan je beter niet samenzijn
Je weet het antwoord dus al?
Ja, het antwoord wist ik allang. Dat is het probleem niet. De uitkomst accepteren, dat is een stuk lastiger.
Wie nam de eerste stap?
Zij, in feite. Huilend en wel
En jij?
Vochtige ogen, en dat komt bij mij op huilen neer
Tough girl?
Weet je toch?
Ik zie je hier vaker eenzaam lopen ja.
Je kent me?
Ik zie je soms alleen en soms met die lange bok naast je. Hoort die bij jou?
Ja.
Hou je van hem?
Ja.
Wat zoek je dan bij die hinde? Maar goed, ik ga weer verder. Ik kom je nog weleens tegen.

Rustig stapt de reebok de struiken in en binnen twee tellen ben ik alleen.
Wat zocht ik bij haar? Spanning? Never a dull moment, dat is waar. De lege kop draai ik weer op mijn thermoskan en ik sta op. Een beetje stijfjes loop ik door en langzaam komt de tred er weer in. De volgende brandgang in en die helemaal uitlopen tot middenop het zand en dan op het gebouw rechts aan. In deze hoek kom je niet veel mensen tegen en mijn gedachten dwalen weer af. Wat zocht ik bij haar?

Ben ik eenzaam? Als dat zo is dan ben ik ook masochist. Ik zoek de rust en stilte op waar mensen vaak naar elkaar trekken. Maar dan, na een tijd kom ik blij thuis en ben blij om met al mijn enthousiasme te kunnen vertellen. Ik hoor die stomme bok al denken: Dat is niet hetzelfde meis. Dat is ook zo. Misschien is de reden wel dat ik met vrijwel niemand over mijn eigen ik kan praten. Daar zit een grond van waarheid in en ze zag het feilloos, besef ik nu.

Nu hoor ik op een soort tweesprong uit te komen die mij naar huis leidt of een glorieuze toekomst geeft met vriendin, de zalige seks en de zelfontplooiing die iedereen zoekt maar in werkelijkheid houdt het zandpad op om de doodeenvoudige reden dat ik voor de grootste zandbak van Europa sta en ik elk willekeurig pad kan kiezen dat ik maar kan bedenken. Zolang ik mijn doel maar in de gaten houd kan het niet mis. Mijn glimlach trekt helemaal weg als ik besef dat ik allang gekozen heb en dus automatisch op het pad terechtkom dat mij naar huis leid. De vraag is alleen hoe ik dat huis ga aantreffen.

Ik besluit het lot te tarten en een grote driekwart cirkel te lopen die me terug naar mijn auto brengt. Dat betekent wel een uurtje door het donker maar dat boeit me niet. Meer dan een paar verdwaalde herten of zwijnen kom je in het slechtste geval niet tegen en hoe erg is dat? Dit geeft mij tijd, tijd om na te denken. Hoe zou ik mijn huis aan willen treffen? De verwarming aan, de geur van stoofvlees en een knapperende open haard die het vocht verdrijft? Mijn man op zijn bank, voeten op de poef en een glas whisky onder handbereik terwijl hij op zijn ipad bezig is?

Of zou ik het anders willen? Mijn vrouw thuis op de bank, kinderen die het huis op stelten zetten…
Kinderen, als er iets is dat ik niet verwerkt heb is het wel dat ik nooit zwanger geweest ben. Was mijn kinderwens maar heftig geweest, dan hadden we alle zeilen bijgezet en wie weet wat er gebeurd zou zijn. Maar zo was het niet, we waren twee autisten die elkaar plichtmatig de tranen wegveegden en weer doorgingen met onze dagelijkse dingen.

Het zand is zwaar maar ik houd het tempo hoog. De inspanning is goed voor me, maakt me sterk en wakker. Zou ik een goede moeder zijn? Ik denk dat ik een eind zou komen maar zou ik het willen? Nee, nu niet meer. Werk en hobby’s hebben mij een eind gebracht en het einde is nog niet in zicht. Ik ben nieuwsgierig, vooral nieuwsgierig naar de grenzen die veel verder lijken te liggen dan ik ooit verwachtte.

Plaats reactie