Dinsdagochtend. In het donker zie ik de achterlichten van zijn auto uit het zicht verdwijnen. Veel vroeger dan noodzakelijk voor zijn werk is hij vertrokken. Hij gebruikt de ochtendspits als excuus maar ik weet wel beter. Hij gaat vreemd. Elke dinsdag.
Ik heb geen bewijs voor zijn overspel. Hij laat geen sporen na en heeft op elke vraag een aannemelijk antwoord, maar instinctief weet ik het. Hij gedraagt zich schuldig. Dat begint al op maandagavond als hij mijn vragen en blikken handig probeert te ontwijken.
Vertwijfeld vraag ik me af of ze jonger is. Mooier? Slanker? Ze is ongetwijfeld geiler. Waar bevindt zich hun liefdesnestje en hoe vaak laat ze hem klaarkomen? Eén, twee… drie keer? Is hij daar nog toe in staat? Behoort hij op zijn leeftijd geen erectiestoornissen te hebben?
Als ik eerlijk ben wil ik het allemaal niet weten. Op dit moment gaat het juist zo goed tussen ons. Steeds beter zelfs. Hij zit lekker in zijn vel, is opgeruimd en vrolijk en waarschijnlijk heeft zijn geheime liefje daar alles mee te maken. Zij geeft hem wat ik na bijna dertig jaar huwelijk nauwelijks meer kan opbrengen. Eigenlijk zou ik haar dankbaar moeten zijn.
Als hij ‘s namiddags thuiskomt lijkt er op het oog niets aan de hand maar hij kust me slechts vluchtig, kruipt schichtig weg achter de krant en gaat, tegen zijn gewoonte in, al voor het avondeten douchen. Later in bed draai ik me naar hem toe, kus zijn lippen en knijp zacht in zijn tepel. Het is een uitnodiging die hij vrijwel nooit afslaat, maar nu mompelt hij een vaag excuus. Het was een hectische dag. Hij is moe. Misschien morgen, mompelt hij hoopvol.
Terwijl hij snurkt worstel ik met de vraag of ik hem moet confronteren of controleren. Maar wat zijn de gevolgen? Hij is eerder vreemdgegaan. Ik kan me het drama van toen nog haarscherp voor de geest halen. Op herhaling van die vernedering zit ik echt niet te wachten. Waarom ook? Hij koos destijds voor zijn gezin en zal dat nu weer doen. Zelfs tien liefjes vormen geen bedreiging voor mijn positie. Ik ben zijn wettige echtgenote, moeder van zijn kinderen en zal dat hoe dan ook blijven. In deze fase van ons leven springt hij niet meer in het diepe.
Daarom draai ik me om en sluit berustend mijn ogen.
© Fanny 2015
