Sandy schuift haar rok netjes onder haar billen alvorens op de eenvoudige, houten stoel plaats te nemen. Ze kijkt om zich heen; tegen de witte muren hangen van die zonverbleekte posters van spierstelsels en skeletten en in het midden van de kamer staat een vierkant bijzettafeltje, volgestapeld met allerlei tijdschriften. Er liggen exemplaren van Flair, Libelle en Dag Allemaal, maar Sandy maakt geen aanstalten om één van deze tijdschriften in te kijken. Gespannen blijft haar blik op de deur gericht die naar het dokterskabinet leidt.
Wanneer die geopend wordt kijkt een knap, jongensachtig gezicht haar vragend aan.
‘Juffrouw Linten?’ vraagt de jongeman.
Hij heeft een aangename stem. Zo ééntje die een natuurlijk gezag uitstraalt, maar toch zalvend overkomt.
Sandy knikt van ja en staat op.
‘Zegt u maar Sandy,’ glimlacht ze zenuwachtig. ‘Mag ik binnenkomen, dokter eh…?’
‘Noem me maar dokter Yves,’ glimlacht de jonge arts.
De dokter, een lange elegante verschijning met donkere ogen en pikzwarte haren, houdt de deur voor haar open en volgt haar naar binnen. Zijn uitgestrekte handpalm strijkt langs haar billen – heel even maar, hoogstens enkele seconden - en Sandy ’s ademhaling stokt in haar keel.
Behalve de stoel achter het bureau van de dokter, bevinden er zich geen andere stoelen in het kabinet. Tegen de achterste wand staat een reusachtige kast met wel honderd laden en in het midden van de ruimte ziet Sandy een lange, schuin aflopende onderzoekstafel. Het reusachtige ding domineert de kamer en lijkt uit een soort kunststof te zijn vervaardigd.
‘Je zult nog enkele ogenblikken moeten blijven rechtstaan, Sandy,’ zegt de dokter vriendelijk. ‘We weten allebei waarvoor je hier bent en wat ik doe, dus ik ga er van uit dat je me jouw medewerking volledig zal verlenen, ja?’
Het meisje knikt.
‘Ja, dokter Yves, maar u lijkt me wel een beetje jong om al dokter te zijn, als ik dat mag zeggen.’
Hier moet de arts eens hartelijk om glimlachen.
‘Dat zal ik dan maar als een compliment opnemen, beste Sandy,’ lacht de dokter. ‘Maar ik ben dan ook geen echte medische dokter. Ik ben een erotische therapeut, een erotoloog, zoals je wellicht weet.’
Hij neemt een klembord en zijn vulpen, gaat zitten en neemt ruimschoots de tijd om Sandy van kop tot teen te bestuderen. De jonge vrouw wordt lichtjes opgewonden onder zijn keurende blikken.
‘Je bent een uitzonderlijk mooie meid, Sandy,’ spreekt de jonge arts. ‘Het is altijd leuk om met zo ‘n mooi meisje te mogen werken. Mag ik vragen waarom je voor mijn therapie hebt gekozen?’
Sandy ’s neus krult bij zoveel lof en complimentjes.
‘Omdat ik vreselijk opgewonden werd bij de gedachte eraan,’ bloost ze. ‘Toen ik gisterennacht aan dit consult lag te denken, werd ik zo geil dat ik me twee keer gemasturbeerd heb en vanmorgen nog een keertje.’
‘Dat hoor ik graag, het bewijst dat je een gezonde meid bent,’ grinnikt de jongeman. ‘Om te beginnen mag je die blouse alvast uittrekken, Sandy.’
Hij geeft geen krimp als het meisje haar blouse losknoopt en op de grond laat vallen. Ze draagt een robijnrode beha die scherp afsteekt bij haar bleke huid. De jonge dokter staat op, komt achter Sandy staan en betast voorzichtig de huid van haar schouders, waarna hij zijn vingertoppen naar het gleufje tussen haar borsten laat afglijden.
‘Je hebt sproetjes op je borst, heel mooi,’ zegt de therapeut zacht. ‘Dat is niet ongewoon bij roodharige jongedames en in jouw geval, vervolmaken die fijne sproetjes je wondermooie huid.’
Sandy glundert onder de woorden van die knappe therapeut.
‘Wat houdt zo een erotologisch onderzoek eigenlijk allemaal in, dokter Yves?’ vraagt ze nieuwsgierig.
De jonge dokter fronst zijn wenkbrauwen en lijkt diep na te denken over die vraag.
‘Dat is voor jou om te ontdekken, mooie Sandy,’ antwoordt hij geheimzinnig. ‘Het zal je langzaamaan allemaal duidelijk worden, maar nu had ik graag gewild dat je ook de rest van je kleren uittrok. Je broekje mag je aanhouden… Voorlopig althans.’
Sandy buigt zich voorover om haar sneakers los te knopen, kousen draagt ze niet, maar wanneer ze aanstalten maakt om haar rok open te ritsen, onderbreekt de dokter haar.
‘Eerst je beha, Sandy,’ spreekt hij rustig. ‘Laat me eens zien wat voor mooie borsten je wel hebt.’
De jonge vrouw haakt haar beha los en ontbloot haar boezem.
‘Ik vind ze niet echt mooi, dokter’,’ stamelt Sandy. ‘Kijk maar, mijn linkerborst is kleiner dan de rechter en ik vind mijn tepels te groot in verhouding tot mijn borsten.’
‘Hela kindje, wie is hier de specialist?’ vraagt de dokter verontwaardigd. ‘Er is helemaal niets mis met die borsten van jou! Ze behoren tot de peervormige soort, de perus kaukasus en dat zijn de mooiste borsten uit het noordelijk halfrond. Geloof me maar, Sandy, ik kan het weten want mijn doctoraalscriptie betrof een studie over deze prachtige, onovertroffen borstensoort.’
‘Dank u, dokter Yves,’ giechelt Sandy, die haar boezem voelt zwellen bij zoveel lof.
De jongeman glimlacht haar toe.
‘Graag gedaan, Sandy,’ zegt hij opgewekt. ‘Nu mag je jouw linnen rok ook uittrekken, dan kan ik alvast met het onderzoek beginnen.’
Onder haar knielange rok draagt Sandy een string die perfect past bij de beha die ze even tevoren op de grond heeft laten vallen. Het fijne stukje textiel is eveneens robijnrood en versierd met borduurseltjes in de vorm van één of andere uitheemse bloemensoort.
‘Nee maar, Sandy toch,’ juicht de therapeut verheugd, ‘je hebt een prachtig figuurtje, meid! Ik houd zo ontzettend veel van je volle, brede heupen. Door die sexy string van je worden ze nog meer geaccentueerd. Kom, draai je eens om en laat me je billen eens bekijken.’
Het meisje draait zich om en biedt haar onderzoeker een volledig zicht op haar blote billen.
‘Vind je mijn poep dan niet te dik, dokter Yves? Ik heb altijd de indruk dat de mensen naar mijn achterste kijken en dan zie ik ze denken, dat ze die veel te dik vinden.’
Yves tuit zijn lippen en schudt verwijtend met zijn hoofd.
‘Wel, vanaf nu mag je die dwaze gedachten achterwege laten,’ antwoordt hij beslist. ‘Je kontje is werkelijk prachtig om te zien, Sandy. Het is, met voorsprong, de mooiste bilpartij die ik ooit te zien heb gekregen in al mijn jaren als erotoloog en ik kan nu al zeggen, dat de rest van het onderzoek aanzienlijk meer tijd in beslag zal nemen dan ik aanvankelijk had ingepland.’
Sandy draait zich opnieuw om en kijkt de knappe dokter verwachtingsvol aan. Het is overduidelijk, hij verslindt haar met zijn ogen. Heel even hangt er een stilte tussen hen in, maar die stilte voelt helemaal niet ongemakkelijk aan. Integendeel, het is een geladen stilte. En de lading is heel erg ontvlambaar.
‘Je mag nu plaatsnemen op de onderzoekstafel, Sandy,’ zegt dokter Yves vriendelijk. ‘Ga maar op je rug liggen, dat lijkt me het beste.’
Gehoorzaam schuifelt het meisje naar de grote plastic tafel en vleit zich neer op het met plastic beklede kussen. Het voelt een beetje koud aan op haar blote rug en billen, maar dat stoort Sandy helemaal niet. Ze is zo opgewonden, dat haar hele lichaam gloeit als een ouderwets houtskoolkacheltje.
Ze besluit om een ondeugende vraag te stellen.
‘Mag ik mijn benen een beetje spreiden, dokter Yves?’
Een lieve glimlach en een korte hoofdknik. Het mag. Maar dan lijkt Yves zich te bedenken. Alsof hij aan iets twijfelt. Misschien is hij iets vergeten?
‘Wacht toch maar eventjes, lieve Sandy,’ fluistert hij. ‘Ik geloof dat ik eerst je broekje zal verwijderen. Daarna mag je meteen je mooie benen spreiden, hoor!’
‘Ah, blijkbaar vindt u ook al dat ik mooie benen heb!’ roept Sandy verheugd uit.
Haar vingers frunniken aan het elastiek van haar string en met een snelle haal trekt ze het kleine broekje van haar dijen. De therapeut kijkt nieuwsgierig toe. Sandy is zich heel goed bewust van de fascinatie van dokter Yves voor haar vagina. De ongegeneerdheid waarmee hij haar spleetje bewondert is reuze opwindend voor de patiënte. Sandy voelt zich er sexy en botergeil onder.
Langzaam opent ze haar benen en onthult haar meest intieme delen door haar dijen wijd open te spreiden. De knappe erotoloog zegt geen woord. Hij haalt diep adem en gedurende enkele seconden lijkt hij volledig in zijn patiënte op te gaan. Zijn blik is op haar geslacht gericht. De venusheuvel van het meisje; donzig en volledig met rossige haartjes bedekt; een koperen bosje gelukzaligheid uitmondend in het gleufje. Haar vagina.
‘Je hebt niet alleen mooie benen, Sandy,’ zucht hij. ‘Je vagina is wondermooi, de hangende tuinen van Babylon zijn er niets tegen! Je kutje is van een pracht waar alle verzen voor tekort schieten; de rozigheid van volle, warme lippen; het piepkleine en plagerige van dat kleine tongetje. Ah, gekrulde vingertjes, plooitjes die mij wenken en verleiden. Het is fantastisch en jij bent verrukkelijk!’
Sandy smelt. Haar ogen worden wazig en ze voelt zichzelf nat worden. Dit is de beste therapie ooit, denkt ze. Hier kan niets tegenop.
Dokter Yves meent elk woord wat hij zegt want nu hij zijn witte doktersjas heeft losgeknoopt ziet Sandy dat hij er niets onder aan heeft. En zijn pik staat stokstijf omhoog.
‘Allemachtig, dokter Yves,’ grinnikt Sandy vrolijk, ‘wat is die pik van jou groot en stijf, zeg! Is dat allemaal voor mij?’
De jonge therapeut knikt haar vriendelijk toe. Zijn witte uniformjas glijdt van zijn schouders en belandt aan zijn blote voeten. Zijn erectie wiebelt op en neer als hij naar de onderzoekstafel kuiert waar zijn patiënte op hem ligt te wachten. Eerst kan hij haar grijpgrage vingers nog ontwijken, maar bij een tweede poging heeft ze beet. Ze trekt hem bij zijn penis naar zich toe. Zachtjes en dwingend.
‘Ik vermoed dat dit oraal moet worden ingenomen, dokter?’ giechelt ze.
Yves giechelt met haar mee. Tot ze zijn erectie in haar mond neemt en er plagerig begint aan te likken.
‘In feite is het een toestel voor vaginaal gebruik, lieve Sandy,’ hijgt de therapeut. ‘Maar het is zeker niet schadelijk om het eerst even lichtjes te bevochtigen.’
Een paar minuten later liggen Yves en Sandy innig in elkaar verstrengeld op de grote onderzoekstafel. Precies op het ogenblik dat de jonge dokter zijn zaad in Sandy wil uitstorten horen ze de zoemer.
De voordeur?
Verschrikt kijken ze elkaar aan. Het is onmogelijk dat er zich nu een andere patiënt komt aanmelden. Die zoemer kan maar één ding betekenen.
Graaiend naar hun kleren springen Yves en Sandy van de onderzoekstafel. Sandy neemt wat tissues en veegt de kunststof bekleding schoon terwijl Yves zijn oor tegen de wand drukt. Hij hoort wat gerommel met stoelen en iemand die de tijdschriften weer netjes bij elkaar legt.
Sandy komt naast hem staan. Ze klinkt gejaagd. Een beetje bang ook, maar vooral opgewonden. Haar wangen gloeien. De man in de wachtzaal kucht. Schraapt zijn keel.
‘Dat is papa,’ zegt ze beslist. ‘Het is dinsdag, die komt de nieuwe tijdschriften even in zijn wachtkamer droppen. Hier komt hij vast niet binnen.’
Yves voelt zijn hart bonzen tot in zijn keel. Hij hoopt dat zijn vriendinnetje gelijk heeft, hij wil niet aan haar vader uitleggen wat ze in de dokter zijn kabinet te zoeken hebben. En al zeker niet waarom ze allebei zo ’n knalrode kop hebben.
‘Verdomme, Sandy,’ vloekt hij binnensmonds. ‘Je zei dat hij hier nooit komt op dinsdag!’
Dan horen de jongelui hoe de dokter Linten de voordeur in het slot draait. Ze kijken elkaar aan. Opluchting en angst. Ondeugendheid. Hun lippen vinden elkaar voor een heerlijk lange, natte tongkus. Sandy ’s hand glijdt naar Yves’ kruis en ze voelt de harde schacht van zijn penis dwars door het denim van zijn broek.
‘Hela jongetje, ga jij maar in de wachtkamer zitten,’ plaagt ze. ‘Ik denk dat het hoge tijd is voor een grondig onderzoek bij dokter Sandy Linten, misschien heb je al over haar horen praten, ze is een eersteklas penicure.’
© Malach – 2006.
