Deel 1
Ankie was studente. Ze studeerde biologie. Ze was in haar laatste studiejaar. Omdat studeren een kostbare zaak is, had ze voor de zaterdag een bijbaantje. Ze bezorgde pizza’s voor de plaatselijke pizzeria. Ankie zag er goed uit. Ze was slank gebouwd en had een open, fris gezicht. Ze telde 22 lentes.
Op deze zaterdag eindigde haar werktijd om zeven uur. Ze was van plan om dan lekker naar huis te gaan, zich te douchen om dan vroeg naar bed te gaan. Haar vriend, met wie ze al ruim een half jaar was, zou ze morgen wel zien. Ze hadden afgesproken om al vroeg naar het strand te gaan.
Maar soms gebeuren er in het leven onvoorziene dingen. Gebeurtenissen waar je totaal niet aan gedacht had. Dan kun je je natuurlijk vasthouden aan je oorspronkelijke plan of meegaan in het onverwachte. Voor deze keuze kwam Ankie te staan.
Voor haar laatste bezorging moest Ankie naar de ‘villawijk’. Zo noemde de mensen de wijk waar alleen de gegoeden in staat waren een huis te bewonen. Ankie belde aan. Ze keek in de camera toen een mannenstem zich meldde.
“Pizza bezorging, mijnheer,” zei ze.
“Ah oké. Wil je zo vriendelijk zijn langs de rechterkant van het huis naar de achtertuin te komen? Ik wacht daar op je.”
Ankie gehoorzaamde en liep naar de achtertuin. Maar toen ze die zag, bleef ze stokstijf staan. Wat ze zag was overweldigend. Ze zag een zwembad. Om het bad heen stonden her en der bomen. Verder vele planten en een zee aan bloemen. Ankie hield van de natuur. Ze hield van bloemen, nee, ze was gek op bloemen. En hier zag ze de meest prachtige planten en bloemen in alle maten en kleuren. Bewonderend keek ze rond.
Ineens hoorde ze een mannenstem: “Vind je het mooi?”
“Mooi? Het is geweldig! Fantastisch.”
De man lachte vriendelijk. “Geef me eerst de pizza maar.”
Hij nam de pizza aan en plaatste die op een tuintafel. Toen gaf hij Ankie het geld.
“Kom, ik leid je even rond als je tenminste tijd hebt.”
“Ja, mijnheer, u bent mijn laatste klant. Maar het kan maar even want mijn baas wacht op zijn geld.”
De man stelde zich voor: “Ik heet Rob en jij bent?”
“Ankie, meneer.”
“Nou laat het meneer maar weg. Zeg maar gewoon Rob.”
Ze liepen samen om het bad. Van veel bloemen wist Ankie de naam, maar er waren er toch ook heel wat die ze niet kende. De man naast haar genoot van Ankie’s oprechte belangstelling. Het werd een snel rondje.
Toen ze rond waren, bekeek de man haar nauwkeuriger en zei: “Jij weet zoveel van bloemen en planten. Ik ben verbaasd. Ik heb nog nooit een pizzabezorger ontmoet, die zo veel weet!”
“Weet u mijnheer… eh… Rob, het bezorgen van pizza’s is een bijbaantje. Ik studeer biologie en ben in mijn laatste jaar. Pizzabezorging doe ik, omdat de studie zo veel kost.”
“Ah, dat verklaart het,” antwoordde hij.
“Maar nu moet ik gaan. Mijn baas wacht op me. Dank u wel dat ik dit mocht zien!”
Maar Rob liet haar niet zomaar gaan. Hij zei: “Wat doe je als je afgerekend hebt?”
“Dan ga ik naar huis.”
Rob knikte.
“En dan moet je nog eten?”
“Ja.”
“Wat vind je ervan als we samen wat gaan eten en daarna hier iets drinken? Dan is het donker en met de tuinverlichting aan ziet alles er nog mooier uit. Echt waar!”
Ankie dacht even na. Ze wilde naar huis, douchen en vroeg naar bed. Maar wat Rob voorstelde is toch wel heel bijzonder. Ze keek naar Rob. Rond de dertig, vriendelijke man, goed gebouwd. Ze had een goed gevoel bij hem. Wikken en wegen. Een keus maken! En dat deed ze.
“Als je het niet erg vindt, neem ik je aanbod graag aan.”
“Nee, natuurlijk vind ik het niet erg. Ik stel het toch voor!”
Ze spraken af dat hij over een uur voor haar flatje zou staan. Daarop ging Ankie weg.
Na een uur was Rob ter plaatse. Hij zag een oud flatgebouw. In een van die flats woont ze dus. Rob hoefde niet lang te wachten. Toen hij Ankie uit de flat zag komen, stapte hij uit en wuifde. Ankie liep naar hem toe en stapte in.
“Mooie auto,” zei ze.
“Dank je. Waar wil je eten?”
“Eh…misschien in De Vork?”
De Vork was een heel goedkoop restaurant. Het eten was niets bijzonders. Echt een restaurant voor mensen met een kleine beurs.
“De Vork,” zei Rob, “weet je dat wel zeker?”
“Ja Rob, ik moet heel zuinig zijn met m’n geld. De studie kost echt veel geld. Heel soms ga ik hier met m’n vriend eten. Dan eten we hier voor nog geen tien euro. We betalen ieder voor onszelf, dus dan kost het me maar zo’n vijf euro.”
Ze keek Rob aan en zag zijn glimlach. Wat stom, dacht ze ineens.
“Sorry Rob, sorry dat ik alleen aan mezelf dacht. Jij wil natuurlijk naar een beter restaurant. Het spijt me.”
“Het is goed, Ankie, maak er geen probleem van.”
Rob startte de auto en reed weg. In het centrum stopte hij bij Bistro Oliva. Niet echt duur, wist Ankie, maar voor haar toch wel prijzig. Eenmaal binnen kregen ze een mooie plek toegewezen. Ze openden de menu kaart.
“En?” vroeg Rob, toen de ober verscheen.
Ankie zei: “Ik neem lasagna.” De lasagna kostte net geen vijf euro. “En water is voldoende.”
Rob keek haar aan. Hij zag dat ze het meende.
“Geeft u mij even vijf minuten,” zei hij tegen de ober. Die verdween. “Ankie, waarom bestel je alleen lasagna?”
“Omdat ik niet zo veel geld heb, Rob. En ik zei je al ik moet zuinig zijn.”
Wat een meid is die Ankie toch, dacht Rob. Ze is goudeerlijk, heel bewust met geld en ze verwacht dat ze haar eigen eten moet betalen. Hij voelde zich vertederd en wilde er op een goeie manier op reageren.
“Ankie, mag ik je om een gunst vragen?”
“Een gunst?” Ze knikte.
“Ankie, mag ik voor één keer het eten betalen?”
Ze viel stil. Natuurlijk begreep ze hem, maar ze was zo gewend altijd alleen voor zichzelf te zorgen.
“Ja Rob, het spijt me.” Ze lachte verlegen.
“Dank je. Bestel maar wat je lekker vindt.”
Rob merkte op dat ze toch een bescheiden maaltijd bestelde, maar hij zei er niets van. Tijdens de maaltijd maakten ze nader kennis. Rob vertelde dat hij wat in het vastgoed deed en het geluk had het goedlopende bedrijf van zijn vader over te nemen. Ankie vertelde over haar studie en het studentenleven.
“En je vriend?” vroeg Rob.
“Die ken ik nu een paar maanden. Een goeie jongen, ik mag hem graag.”
“Hou je van hem?”
“Of ik van hem hou? Ik weet dat niet. Hij is lief.”
Rob dacht aan een scene uit de film ‘Meet Joe Black’ die hij jaren geleden gezien had. Zittend in een helikopter stelde de vader zijn dochter diezelfde vraag. Zij gaf hetzelfde antwoord als Ankie, waarop de vader zei: “True love is when lightning strikes you!” (Ware liefde is alsof je door de bliksem getroffen wordt). Bij Ankie had de bliksem niet toegeslagen. Zoveel was hem wel duidelijk.
Na het eten reden ze naar zijn huis. Rob opende de terrasdeuren en deed de tuinverlichting aan. Ankie sloeg een hand voor haar mond. De tuin was al zo prachtig, maar nu met de verlichting aan leek het wel een sprookje.
Ze keek op naar Rob. “Wat mooi,” fluisterde ze.
Rob nam haar hand en leidde haar voor de tweede keer rond. Ze spraken niet. Ze genoten van de schoonheid van dit kleine paradijsje.
Na het rondje draaide Rob Ankie naar zich toe. Zachtjes zei hij: “Ankie, in het restaurant vroeg ik je om een gunst. Nu wil ik je voor de tweede keer om een gunst vragen.”
“Wat Rob?”
“Wil jij alsjeblieft met mij in het zwembad gaan? Zwemmen te midden van de planten en bloemen?”
“Ja Rob, dat wil ik wel. Het lijkt me heerlijk, alleen ik heb geen zwemkleding bij me.”
“Dat kunnen we wel regelen. Kom maar mee.”
Hij bracht Ankie naar zijn slaapkamer en opende een kastdeur. Hij haalde een stapeltje T-shirts te voorschijn.
“Doe maar een T-shirt van mij aan. Ik wacht op je bij het zwembad.”
Daarop verliet hij met een sportbroekje de slaapkamer. Met de T-shirts in haar handen keek ze rond. Rob had een enorm bed. Daar kunnen gemakkelijk vier personen slapen! Ze legde de T-shirts op het bed en bekeek ze. Ze koos voor een wit T-shirt. Snel kleedde ze zich uit op haar slipje na. Ze kon altijd nog naar huis zonder slipje, toch? Het T-shirt was te ruim voor haar, maar dat gaf niets. Het viel tot halverwege haar dijbenen. Zo liep ze terug naar het terras.
“Prima!” zei Rob. “Je ziet er geweldig uit. Kom, in een keer erin.”
Hij nam haar hand en ze liepen naar de rand van het bad. Samen sprongen ze in het water. Nergens was het diep. Overal kon je staan, zoals dat ook behoort in een tuinzwembad!
Ankie kon goed zwemmen, maar toen ze zag hoe Rob als een vis door het water gleed, voelde ze zich als een beginner. Eerst zwommen ze alleen, maar al snel begon het spelen. In het begin voelde Ankie zich toch wel vreemd, maar al snel ontspande ze zich. Het was allemaal zo natuurlijk in deze natuurlijke omgeving. Ze lachten en spetterden. Hij hief haar op en gooide haar in het water. Toen Ankie op een zeker moment aan de kant stond met haar ellebogen op de rand, zag ze hem als een vis onder water naar haar toekomen. Vlak voor haar kwam hij boven. Ze lachten elkaar toe. Even raakten ze elkaar en weg zwom hij weer.
Toen het eindelijk genoeg was, klommen ze uit het bad. Rob gaf haar een grote badhanddoek.
“Kleed je uit en doe de handdoek om je heen. Ik wil niet dat je kou vat."
Ankie liep niet weg, maar draaide zich alleen om. Natte T-shirt en slipje uit en een droge handdoek om haar heen. Toen ze zich weer omkeerde, zat Rob al, met en handdoek om zijn middel op een strandbed. Hij leunde tegen de rugleuning. Zijn voeten op de grond, links en rechts van het bed. Ankie liep naar hem toe.
“Ankie, ik wil je nog één keer om een gunst vragen.” Hij wachtte haar antwoord niet af. “Wil je voor me komen zitten met je rug naar me toe. Leun maar tegen me aan, want… want ik heb nog een verrassing voor je.”
Ankie glimlachte en ging tussen zijn benen zitten. Ze leunde tegen hem aan. Haar benen, zedig naast elkaar gestrekt op het bed. Daarop pakte Rob een afstandsbediening. Hij hield hem voor Ankie. Hij drukte op een paar knopje en plotseling vulde de tuin zich met geluiden. Ankie hoorde vogels en het geluid van vallend water. Af en toe een kreet van een dier. Ankie liet alles op zich inwerken. Het was een genot voor haar zintuigen. Ontspannen leunde ze tegen Robs brede borst. Rob had zijn handen op haar schouders gelegd en begon zachtjes haar bovenarmen en schouders te strelen of was het masseren?
“En?” vroeg hij haar zachtjes.
Ankie antwoordde: “Het is volmaakt. Als er ooit een paradijs heeft bestaan, zou het er zo uit gezien kunnen hebben.”
Ze hoorde hem zachtjes lachen: “En dan ben jij Eva!”
Ankie glimlachte, maar dat kon Rob niet zien. Ze voelde hoe hij haar streelde. Ze voelde zijn handen nu op haar lichaam. Hij streelde haar om haar borsten heen, hij streelde haar buik. Het was voor haar een hemels gevoel: zo prettig, zo ontspannen! Ze sloot haar ogen en gaf zich over aan zijn handen. Ze verbeeldde zich dat ze echt Eva was en hier de natuur beleefde. Ze voelde hoe hij haar handdoek losmaakte en opensloeg. Ze wist dat ze naakt was, maar dat was Eva toch ook? Ze vond het een heerlijk gevoel. Ze hoorde de geluiden, de vogels het water. En hier lag ze tegen een man aan die ze nog maar een paar uurtjes kende. En ze voelde zich gelukkig. Het dagelijkse leven was ineens zo ver weg. Aan haar vriend dacht ze geen moment.
Ze voelde hoe de handen haar streelde, haar borsten, haar buik. Zijn handen raakte haar bovenbenen aan en toen die handen de binnenkant van haar dijbenen wilde strelen open ze automatisch haar benen. Seksueel verlangen groeide. Als ik Eva ben, dan moet hij wel Adam zijn, dacht ze. De wind ruiste, het water viel, de vogels zongen. Ineens voelde ze zijn vingers op haar kutje. Doe maar Adam, doe maar, ik vind het fijn. Zijn handen duwde liefdevol haar benen verder uiteen, zodat ook zij haar voeten op de grond moest zetten. Ze hoorde zijn ademhaling bij haar oor. En ineens was daar die vinger die haar klitje aanraakte en zachtjes masseerde. Even opende Ankie haar ogen. Alles is zo mooi, zo fijn! Haar opwinding groeide.
Rob merkte het. Heel bewust streelde hij haar kutje. Over haar schouder zag hij haar lichaam meedoen. Hij forceerde niets, maar bleef geduldig wachten op het moment. En dat duurde niet lang meer. Ze ademde diep in en slaakte een diepe zucht. Daarna legde zij een hand op zijn hand en Rob wist dat ze haar hoogtepunt beleefd had. Nog een poosje bleven ze zo zitten. In stilte genietend van het moment.
Maar aan alles komt een eind. “Het wordt al laat,” zei hij bij haar oor, “wil je bij mij blijven slapen?”
Ankie ontwaakte uit haar roes. Ankie was weer Ankie.
“Nee, dat gaat niet. Ik heb afgesproken om morgen met mijn vriend naar het strand te gaan. Hij komt me al vroeg halen.”
“Ik begrijp het,” antwoordde Rob.
Pas toen realiseerde Ankie zich dat hij met een stijve achter haar zat. Ze had geen moment daar aan gedacht. Ze duwde zich er tegenaan. “Ik moet naar huis, maar jij… eh…..” Ze zweeg.
“Bedoel je dat ik niet ben klaar gekomen?”
“Ja, het spijt me, ik heb weer alleen aan mezelf gedacht.”
“Nee Ankie, dat is het niet. Jij was in een roes met mooie gedachten. Daar paste je… eh…. lichamelijke bevrediging heerlijk bij. Maar het is goed zo. Ik heb het een geweldige avond gevonden. Zo onverwacht en zo heerlijk.”
“Dat vind ik ook, Rob, je hebt me een blik in jouw paradijsje gegund. Daar ben ik je ongelooflijk dankbaar voor. Het was schitterend, het was volmaakt!”
“Ankie, wil je morgenavond terugkomen? Alsjeblieft?”
“Dat wil ik ontzettend graag, Rob.”
Ze kleedden zich aan en Rob bracht haar thuis. Hij pakte haar handen en drukte er een kusje op.
“Tot morgen en veel plezier op het strand.”
Hij gaf haar zijn mobiele nummer en vroeg haar hem te bellen als ze terug was. Daarop stapte Ankie uit. Rob wachtte tot ze in het flatgebouw was en reed daarna naar huis. Voor hij de tuinverlichting uitdeed, controleerde hij de tuin. Daarna sloot hij de tuindeuren. Het werd tijd om te gaan slapen.
Op het muurtje naast het terras lag een nat slipje: een dames slipje.
Deel 2
De volgende ochtend was Ankie al vroeg wakker. Haar gedachten gingen onmiddellijk terug naar gisterenavond. Wat was het toch een heerlijke avond geweest. Rob, het zwembad, de tuin! Het leek wel een sprookjeswereld, een paradijs. Misschien was het dat ook wel. En vanavond ging ze er weer heen. Wat een geweldig vooruitzicht.! Maar eerst met haar vriend naar het strand. Dat hadden ze zo afgesproken. Diep in haar hart had Ankie er niet echt zin meer in. Eigenlijk wilde ze liever naar Rob terug als ze eerlijk was
Haar vriend kwam al vroeg en met de trein gingen ze naar Zandvoort. Ze vonden een plekje op het strand. Ankie beleefde de dag echter heel anders dan gewoonlijk. Was ze in de zee, dan stelde ze zich een zwembad voor, lag ze op haar handdoek op het strand, dan dacht ze aan de ligstoel in de tuin van Rob. Ze was er niet echt bij met haar gedachten. Natuurlijk bemerkte haar vriend dat.
“Wat is er Ankie? Je bent er niet echt bij met je gedachten.”
“Ach niets, ik ben gewoon moe.” Een leugentje om bestwil.
Haar vriend reageerde: “Dat heb ik je toch gezegd, je moet stoppen met het bezorgen van pizza’s. Veel te zwaar voor je.”
Dat wekte irritatie bij Ankie op; “Lekker makkelijk praten. Je weet dat mijn studie veel geld kost. Daarom bezorg ik pizza’s.”
“Je moet er mee stoppen,” herhaalde hij, “veel te vermoeiend.”
“Zeur toch niet zo. Ik heb het geld nodig. Dus hou er over op!”
Ankie wist natuurlijk ook wel dat haar vriend het goed bedoelde, maar ze kon het er even niet bij hebben. De tijd kroop voorbij. Werd het dan nooit tijd om naar huis te gaan?
Om drie uur had ze er genoeg van. “Kom, we gaan naar huis!”
“Nu al?”
“Ja, nu al. Ik ben moe. Ik wil gaan slapen. Ik heb weer een drukke week voor de boeg.”
En dus vertrokken ze. Eenmaal terug op het station namen ze afscheid.
“Nee, ik kan je vandaag niet meer zien. Ik eet thuis wat en ga dan slapen. Bel je morgen wel.”
Ankie nam de bus. Eenmaal thuis ging ze eerst douchen. Ze haalde een diepvriesmaaltijd uit de vriezer en zette die in de magnetron. Toen ging ze op de bank liggen en pakte haar mobiel. Ze ging Rob bellen.
Al na het eerste signaal nam hij aan: “Met Rob.”
“Ik mis je.” Het kwam er spontaan uit.
Het was even stil voordat hij antwoordde: “Ik mis jou ook.”
Hij voegde era an toe: “Hoe laat kom je?”
Ankie keek op de klok en antwoordde: “Half acht.”
“Goed, Ik ben om half acht voor je flat.”
Ineens nam de spanning toe. Ankie voelde zich nerveus worden. Straks zou ze hem zien. Weer zien! Ze stond op en maakte een tas klaar. Natuurlijk ging er ook zwemkleding in. Toen het belletje van de magnetron klonk haalde ze de hete maaltijd er uit. Bijna verbrandde ze haar vingers omdat ze veel te gehaast de verpakking wilde openen. Ze at aan tafel, maar het kostte haar moeite haar bord leeg te eten. Afwassen, tanden poetesen, nog even voor de spiegel, ze was er klaar voor. De klok wees tien over zeven. Dan maar even haar facebook controleren. Twintig over zeven. Ik wacht wel beneden in het halletje, bedacht ze. Dus trok ze de deur dicht en ging naar beneden. Hij was er nog niet. Hoe laat is het nu? Nog vier minuten. De spanning steeg nu echt in haar. Dat had ze gisteren niet.
Ha! Daar kwam hij! Ze liep naar buiten. Hij stopte voor haar. Snel stapte ze in. Eindelijk! Ze zag hem zitten achter het stuur. Een half geopend overhemd.
Hij keek naar haar. “Dag Ankie,” zei hij met een glimlach.
Ze pakte zijn hand en duwde die tegen haar lippen. “Dag Rob,” klonk het nerveus.
De rit naar zijn huis verliep in stilte. Ze luisterde naar de muziek die speelde. Nu was ze bij hem en het voelde goed! Haar nervositeit verliet haar. Ze voelde zich rustig worden. Aangekomen bij zijn huis, opende hij de voordeur. Ankie stapte binnen. Gek eigenlijk, maar het voelt nu al vertrouwd. Ze liepen naar het terras. De zon was aan het ondergaan. Misschien nog een half uur, dan was het donker. Toch deed Rob al de tuinverlichting aan. Op een tafeltje tussen de twee ligbedden stond een fles wijn met twee glazen.
“Doe je mee?” vroeg Rob.
Ankie knikte. Al hoewel ze geen echte wijndrinker is, doet ze nu in alles met hem mee.
Ze proostten. De wijn was verrassend zoet.
Ankie ging op het ene bed zitten, hij op het andere. Hier speelde hij met me gisteren, Hier, op dit bed. Het schoot door haar hoofd.
Rob zei: “Ik ben blij dat je er bent. Erg blij zelfs!”
“Ik ook,” antwoordde ze oprecht.
“En hoe was het vandaag op het strand?”
“Gezellig! Gezellig en druk.”
“Waar was je eigenlijk?”
“In Zandvoort!”
“Ah! Zandvoort. Weet je dat daar de formule 1 komt?”
Op Ankie’s niet begrijpende blik voegde Rob er aan toe: “Max Verstappen?”
Het was blijkbaar niet echt haar ding, zag Rob. Toen vroeg hij, een beetje langs zijn neus weg: “En hoe was het samen met je vriend?”
“Oké,” klonk het.
Oké? dacht Rob. Een dag uit met je vriend is alleen maar oké? Je zou toch een ander antwoord verwachten. Hij observeerde Ankie. “Mag ik je iets persoonlijks vragen?”
Ankie knikte.
“Hoe gaat het tussen jou en je vriend?”
“Nou… eh…. gewoon. Niks bijzonders.”
Ze wilde er duidelijk niet over praten. “Sorry Ankie, dat ik het vroeg. Vergeet het. Je bent nu bij mij en daar heb ik erg naar uit gezien. Jij ook?”
Ankie glimlachte. “Ja, ik ook. Ik heb er eigenlijk al de hele dag naar uit gezien.”
En dat laatste zinnetje verklaarde een heleboel voor Rob. Hij liet het onderwerp rusten. Opnieuw toostten ze. Langzaam werd het donker. Ze keek rond. De bloemen geurden en het water was aanlokkelijk.
Ze keek naar Rob en glimlachte. “Nog net zo mooi als gisteren?“ vroeg hij.
“Mooier. Het is een paradijsje”
“Zoals ik gisteren ook al zei: als dit voor jou een paradijsje is, dan ben jij Eva. Heb je zin om het water in te gaan?”
“Ja, ik wist dat je het zou vragen. Daarom heb ik mijn zwemkleding meegenomen.”
“Een ogenblikje,” antwoordde hij.
Ankie zag hem naar de terrasdeuren lopen. Daar draaide hij aan de dimmers van de verlichting. Overal rondom het zwembad, dimde het licht. Avond in het paradijs, dacht Ankie. Daarop kwam hij teruglopen.
Toen zei hij haar: “Ik wil dat we naakt zwemmen. Samen bloot. Zo was het toch ook lang geleden in het paradijs?”
God, wat een heerlijk voorstel!
“Graag! Het lijkt me heerlijk en spannend.”
Rob was de eerste die naakt was. Ankie zag zijn brede borst. Ze zag zijn pik. Hij scheert zich, schoot het door haar heen. Toen ook zij naakt was, gaven ze elkaar een hand. Samen liepen ze naar het zwembad.
“Nee, nog niet het water in,” zei Rob, “eerst een rondje langs de bloemen. Naakt liepen ze om het zwembad heen. Ze keken naar de bloemen en de planten en naar elkaar. Nu voelde Ankie zich echt Eva. Ze genoot van deze bijzondere intimiteit!
Jeetje, wat voelt dit lekker aan, vond Ankie toen ze in het water was. Ze zwommen naast elkaar. Rob keek haar voortdurend aan.
Een onbeschrijfelijk gevoel van warmte trok door Ankie heen. Wat is dit fijn! Wat is dit heerlijk!
Ineens hoorde ze hem zeggen: “Ik wil je zo graag kussen.”
Ze antwoordde lachend: “Dan moet je me wel zien te krijgen.”
Snel zwom ze van hem weg, maar ze was geen partij voor hem. Een paar forse slagen en ze voelde zijn arm om haar middel. Hij stopte haar. Heerlijk! Toen draaide hij haar naar zich toe en in het zwembad stonden ze tegen elkaar. Zijn mond vond de hare. Kleine kusjes eerst. Daarna hun eerste tong contact. Weg zwom hij van haar, maar nu was het Ankie die hem achterhaalde. Ze klemde zich tegen hem aan. Zijn sterke armen om haar middel. Hun monden vonden elkaar opnieuw. Vuriger nu. Ze proefde zijn tong, zijn mond en hij de hare. Verlangen steeg in haar op. Haar lichaam begon te tintelen. Rob merkte het. Hij nam haar mee naar de kant en spreidde een handdoek over de ligstoel. Ze ging liggen. Rob naast haar.
Nieuwe hete kussen volgde. Hij kuste haar mond en haar hals. Hij likte haar oorlel. Langzaam zakte hij af. Ze keek hoe hij haar tepels likte. Ze voelde hoe hij ze in zijn mond zoog. Lager zakte hij. Hij kuste haar buik en likte haar navel. Daarna richtte hij zich op. Behoedzaam plaatste hij haar voeten links en rechts van het bed. Open lag ze voor hem. Toen ze zijn tong over haar schaamlippen voelde, sloot ze haar ogen. Ze genoot toen hij haar klitje likte. Haar orgasme bouwde zich snel op en ze kwam al toen ze zijn vinger in haar voelde. Ze kreunde van genot. Hij kuste langdurig haar kutje en kwam toen weer omhoog. Hij kuste haar mond en Ankie proefde zichzelf op zijn lippen. Toen ging hij naast haar liggen. Ankie draaide zich op haar zij naar hem toe. Haar rechterarm over zijn borst. Haar rechterbeen over zijn benen. Ze begroef haar gezicht in zijn schouderholte. Ze rook hem, ze proefde hem. En ineens besefte ze dat hij haar niet geneukt had.
Ze zocht naar woorden en vroeg: “Rob, waarom heb je mij niet… eh… geneukt? Wil je niet?”
Zijn hand streelde haar haren. “Lieve Ankie. Ik verlang ontzettend naar je, maar…… je hebt toch een vriend?”
Wat? Een vertederend gevoel trok door haar heen. “Omdat ik een vriend heb, hebben we geen seks?”
Bestaan dit soort mannen nog? Blijkbaar.
“Ja, Ankie, omdat je een vriend heb. Ik respecteer dat.”
Ze was stil. Ze wist niet wat ze moest zeggen.
Rob vervolgde: “Ik vind je geweldig. Toen jij gisteren de pizza kwam brengen, was ik direct weg van je. Ik verlang vanaf het eerste moment naar je. Maar toen jij vertelde dat je een vriend had, moest ik wel wat afstand nemen. Ik heb je verwend, toch? En, bij god, ik wil je, maar alleen als jij mij ook wil.”
Een rilling trok door Ankie heen. Wat voor een man is dit? Zo vol charme, zo vol respect. Het was bijna niet te bevatten. Ze richtte zich op. Leunend op haar elleboog keek ze hem aan. Onbevangen keek hij terug.
Zachtjes zei ze: “Rob, ik wil zo graag dat je met me vrijt. Ik wil zo ontzettend graag jou in me voelen. Bij jou voelt alles zo volmaakt aan.”
“Lieve Ankie, wil je vannacht bij me slapen?”
“Ik wil niet alleen bij je slapen, ik wil mét je slapen.”
Een hartstochtelijke kus volgde.
Daarop stond Rob plotseling op. “Even afkoelen.”
Hij liep naar het zwembad en sprong er in. Ankie zag hem snel heen en weer zwemmen. Ze genoot van zijn atletische zwemslagen. En toen hij zich uit het water optrok en zijn hoofd schudde, waardoor de waterdruppels alle kanten op vlogen, toen… Toen was ze om. Ze zag hoe hij een handdoek pakte en zijn lichaam begon af te drogen. Ze zag zijn brede borst, zijn gespierde armen, zijn benen.
“Ga je mee… Eva?”
“Ja, Adam.”
Ze lachten beiden. Ze ging bij hem staan en ze besefte dat ze zich nog nooit zich zo vrij naast een naakte man had gevoeld. Ze lieten alles liggen en gingen de kamer in. De tuindeuren werden gesloten. Gearmd liepen ze naar zijn slaapkamer waar het brede bed al op hen wachtte. Nu nam Ankie het initiatief. Ze kuste zijn lichaam en likte zijn tepels. Zijn pik was hard. Langzaam daalde ze af en nam hem in haar mond. Haar tong likte het topje en ze proefde wat voorvocht. Ze wist dat ze niet lang met hem kon spelen. Hij was te opgewonden.
Ze kroop naar boven en zei zachtjes: “Lieve Rob, neem me. Kom in me. Ik wil je in me voelen.”
Ze ging op hem zitten en geleidde zijn pik in haar kutje. Hij was zo hard en zij was zo nat. Ze bereed hem terwijl ze op hem neer keek. Ze wilde het voor hem zo fijn mogelijk maken. Soms snel, soms langzaam. Ze hield hem in de gaten. Ze zag zijn gezicht samentrekken, ze voelde hem nog dikker worden en wist dat hij bijna zover was.
“Kom maar, lieve Rob, kom maar.”
Ze slaakte een gilletje toen ze zijn warme zaad in zich voelde spuiten. Ze bleef op hem zitten, ze hield zijn verslappende pik zo lang mogelijk vast. Maar uiteindelijk gleed hij uit haar. Daarna ging ze bij hem liggen. Vreemd eigenlijk. Twee keer had hij haar klaar laten komen en nu hij zelf klaar kwam, was zij niet gekomen.
Het duurde lang voor ze uiteindelijk sliepen. Ze droomde van hem. Ze droomde van het paradijsje. Eenmaal werd ze wakker. Hij lag rustig in diepe slaap. Ze keek net zo lang naar hem tot haar ogen als vanzelf weer dicht vielen.
Wat een weekend voor Ankie! Wat een weekend voor Rob! Er was iets onvoorziens gebeurd: beiden waren door de bliksem getroffen.
Deel 3
Op maandagochtend in de bus op weg naar college, overdacht Ankie de afgelopen dagen. Dat de bezorging van een pizza tot zo veel moois kon leiden, wie had dat gedacht? Zij niet in ieder geval. Ze was blij dat ze de keuze gemaakt had om met Rob te gaan eten. Ze dacht terug aan het zwembad, de prachtige tuin, het brede bed, het samenzijn met hem. Maar goed, dat is nu voorbij. Terug in de realiteit. Colleges volgen, studeren, op zaterdag pizza’s bezorgen en haar vriend. Ja, haar vriend! Haar vriend en Rob! Rob en haar vriend! Ze wist dat er vroeg of laat iets moest gebeuren, maar voorlopig stopte ze het maar ver weg in haar binnenste. De tijd zal het leren.
Haar vriend zag ze altijd twee keer per week. Soms drie keer. De woensdagavond en de zondag waren ze samen. Soms ook zaterdagavond als ze niet te moe was. Dat wilde Ankie zo, want haar studie ging voor. Ze was in haar laatste jaar en wilde echt af studeren. Tot dat moment kwam haar vriend op de tweede plaats.
Van Rob hoorde ze niets. Zou hij haar vergeten zijn? Dat kon toch bijna niet! Hij wist niet van haar afspraak met haar vriend. Dat had ze hem niet verteld. Waarom zou ze? En toen gebeurde er iets waardoor ze zich nog veel meer bewust werd van de twee mannen in haar leven.
Het werd woensdagavond. Haar vriend kwam langs. Hij had een video meegenomen. Samen op de bank, junk food en cola. Benen op de tafel. De film mocht beginnen! Het was een romantische film. Een oudje, die Notting Hill heette. In de film wordt een wereldberoemde actrice, een rol die gespeeld werd door Julia Roberts, verliefd op een eenvoudige boekverkoper. Die rol werd gespeeld door Hugh Grant. Natuurlijk waren er allerlei obstakels voordat ze elkaar eindelijk vonden. Ankie hield van de film die ze ooit in de bioscoop had gezien. Maar dit keer deed het iets met haar. Al kijkend beeldde ze zich in dat hij, Rob natuurlijk, een rijke man was, terwijl zij slechts een arme studente was.
Af en toe kreeg ze tijdens de film een berichtje binnen. Meestal op haar Facebook. Dat gebeurde met haar vriend ook. Dan werd er even geantwoord of geliked om vervolgens weer verder naar de film te kijken. Toen kwam er een tekst binnen, niet via Facebook, maar gewoon op haar telefoon. Ze las: “Ik mis je! Kan ik je bellen?”
Rob!
Snel tekstte ze terug: “Nee, dat gaat niet. Ik heb bezoek. Kan nu niet praten.”
Het duurde even voor er antwoord kwam, maar toen las ze: “Ik begrijp het. Bel me alsjeblieft als je alleen bent.”
Snel typte ze: “Doe ik.”
Na de film wilde haar vriend met haar vrijen. Voor Ankie hoefde het niet echt, maar ja! Het was niet eens onprettig. Helemaal niet zelfs, maar een orgasme kreeg ze niet, haar vriend kwam echter wel klaar. Je hoeft niet altijd klaar te komen als je vrijt. Ankie ervaarde dat al eerder en ze wist dat het met veel meer vrouwen zo het geval was. Voor mannen ligt dat blijkbaar anders, hoewel…Rob kwam zaterdag ook niet klaar terwijl hij haar met zijn handen bevredigde. Ankie voelde zich toen schuldig. Nu kan ze er om glimlachen.
Ze sprak af haar vriend zondag weer te zien en dan zouden ze wel kijken wat ze gingen doen. Toen hij eindelijk wegging, had ze tijd om Rob te bellen.
“Hoe is het met je?” vroeg Rob.
“Met mij is alles goed en met jou?”
“Ankie, ik wil je zo graag weer zien.”
Een warm gevoel trok door haar heen. “Meen je dat?”
“Met heel mijn hart. Ik mis je.”
“Ik mis jou ook. Het weekend met jou was zo fijn.”
“Zullen we vrijdagavond samen ergens wat gaan eten? Ik moet echt met je praten.”
“Vrijdagavond? Ja natuurlijk. Weet je…” Ze wachtte even en zocht naar woorden. “Weet je dat je elke dag in mijn gedachten bent?”
Hij lachte. “Wat lief van je om dat te zeggen.”
Hoewel Ankie net met haar vriend gevreeën had, zou ze dolgraag in zijn armen willen liggen, maar dat zei ze maar niet. Ze kletsten nog even verder en braken toen af. Vrijdagavond dus. Wat een heerlijk vooruitzicht!
“Ik betaal,” zei Rob toen ze vrijdagavond in het restaurant waren. Ankie zag er geweldig uit. Ze had een prachtige jurk aan. Speciaal voor hem had ze zich uitdagend opgemaakt. Rob was lief voor haar. Hij gaf haar het gevoel dat ze een echte vrouw was. Geduldig, respectvol en uiterst charmant. Af en toe haakte hij zijn vingers in de hare. Ze voelde in alles aan dat hij haar begeerde en dat gaf haar een onbeschrijflijk warm gevoel. Wat zou het geweldig zijn om bij hem te blijven, maar het liep allemaal heel, heel anders.
Vlak voor ze het restaurant verlieten, zei Rob: “Ankie, lieve Ankie, ik moet met je praten.”
Ze hadden gedurende de maaltijd constant gesproken, maar ze voelde aan dat er iets serieus stond te gebeuren. Ze liepen naar zijn auto. Ankie had verwacht dat ze nu naar zijn huis zouden gaan, maar nee! In plaats daarvan reed hij naar haar flat en parkeerde zijn auto ergens in de hoek van het parkeerterrein.
“Ankie, herinner je je nog wat ik je vorige week zei? Ik zei je dat ik vanaf het eerste moment dat ik je zag, weg van je was. En dat gevoel is alleen maar sterker geworden. Ik zag uit naar vanavond. De hele week ben je in mijn gedachten geweest. Ik zou willen dat je bij mij was.”
Ankie genoot van zijn woorden. Toch reageerde ze niet. Ze voelde dat er meer ging komen.
“Ankie,” ging Rob verder, “Ankie, ik wil je in mijn leven en ik hoop dat jij dat gevoel ook hebt. Ik wil met jou zijn, voor jou zijn en van jou zijn. Maar… maar er is één ding dat ik absoluut niet wil.” Hij keek diep in haar ogen. Zijn hand streelde haar wang. Ankie hield haar adem in. Rob vervolgde “Ik wil je niet delen. Begrijp je? Je hebt een vriend, al maanden. Mij ken je pas een week. Maar soms maakt tijd niets uit, toch? Ik wil dat je een keuze maakt: hij of ik. En hoe je keuze ook uitpakt, ik zal die respecteren. Ik geef je alle ruimte om te kiezen, maar niet alle tijd. Hij of ik. Dat is wat ik van je vraag."
Ze wist het! Ze wist dat het zou komen. Ze wist dat ze eens moest kiezen, maar nu al? Zo snel? Wat moest ze nu zeggen? Ze had geen idee. Emoties speelden plotseling op. Rob startte de auto en reed naar de ingang van de flat. Hij pakte haar handen en drukte er een kus op.
“Je bent een geweldige vrouw. Je hebt mijn telefoon nummer. Bel me als je me weer wilt zien. Ik wacht op je telefoontje.”
Tranen vulden Ankie’s ogen. Dit had ze nooit verwacht. Het leek wel een soort afscheid. Toen zijn hand voor haar langs reikte en de portier opende, wist ze dat ze uit moest stappen. Hij pakte opnieuw haar handen. Ze keek naar hem met vochtige ogen.
Toen zei hij: “Ankie, ik hoop dat je gauw komt. Ik wacht op je.”
Een kus op haar voorhoofd. Verdoofd liep ze naar de ingang van de flat. Voor ze het gebouw inging, keek ze om. Hij stond naast de auto en keek naar haar. Zij naar hem. Hun ogen hielden elkaar vast. Toen stak hij groetend zijn hand op, stapte in de auto en reed weg.
Ineens voelde ze zich zo alleen. In de badkamer trok ze haar jurk uit en smeet die in de wasmand. Haar lingerie volgde. Ze nam een lange hete douche. Haar hoofd was vol. In pyjama zat ze later op de bank. Langzaam kwamen haar gedachten weer op gang. Ze moest een keuze maken en Rob had haar heel duidelijk gemaakt dat hij hoopte dat zij voor hem zou kiezen. Eigenlijk, als ze eerlijk was, was de keuze niet zo moeilijk, alleen hoe vertel je het de ander? Haar vriend was een goeie, lieve jongen, maar met Rob had de bliksem toegeslagen. Ankie vermande zich en nam de telefoon. Ze belde haar vriend op en maakte een afspraak voor morgen na het werk. Nee, ze wist niet laat, maar dat liet ze hem nog wel weten. En dan zou ze naar zijn huis komen. Ze was nu in de verleiding om Rob te bellen en hem te zeggen dat ze haar vriend gebeld had, maar ze deed het niet. Het was nog niet het juiste moment. Vlak voor ze naar bed ging, stuurde ze hem één enkele tekst: “Ik mis je.”
Prompt kwam zijn antwoord: “Ik mis jou ook.”
Die nacht sliep ze niet echt goed. Ze dacht te veel. Hoe kan ze haar vriend vertellen dat ze een punt achter de relatie wilde zetten zonder hem pijn te doen? Ook tijdens de bezorging van de pizza’s de volgende dag beheerste deze gedachte haar. Ze moest tot acht uur ‘s avonds werken. Later werkte ze nooit, alhoewel de bezorging tot tien uur duurde. Haar baas vond dat niet verantwoord. Tegen negenen was ze bij haar vriend.
“Videootje kijken of ergens wat gaan drinken?”
“Nee, we blijven hier en video kijken doen we ook niet. Ik moet met je praten.”
Daarop vertelde Ankie haar verhaal. Ze vertelde hem dat hij een lieve jongen was, maar dat ze een man ontmoet had waarop ze direct verliefd was geworden. Ze was daarin open en eerlijk. En ze besloot haar verhaal met te zeggen dat ze met hem verder wilde. Haar vriend reageerde nauwelijks, maar ze zag de pijn in zijn ogen. Ze vond het echt rot, maar het moest gezegd worden. Ankie volgde haar hart. Hij stelde vragen en Ankie beantwoordde ze zo eerlijk mogelijk. Nee, zijn naam en adres gaf ze niet. Dat had geen zin. Het gesprek eindigde, zoals zo vaak: “Maar we kunnen toch vrienden blijven?”
“Ja,” antwoordde Ankie, “dat blijven we ook.”
Maar ze wist dat dat niet kon.
Zo rond tien uur vertrok ze.
“Waar ga je heen?” vroeg hij, “naar hem?”
“Nee, ik ga naar huis.”
En dat deed ze ook. Thuis belde ze Rob. Ze vertelde hem dat ze haar keuze gemaakt had en zojuist met haar vriend, ex-vriend nu, gesproken had.
Daarop zei Rob: “Heb je morgen wat te doen?”
“Nee.”
“Ik wil ontzettend graag de hele dag met je zijn. Hoe laat kan ik je komen ophalen?”
Ankie glimlachte. Dit was wat ze zo graag wilde horen.
“Negen uur? Of is dat voor jou te vroeg?”
“Met jou samen zijn kan nooit vroeg genoeg zijn. Om negen uur ben ik bij je. En neem wat extra kleding mee.”
“Mijn badpak ook? Of hou je meer van bikini?”
Ze hoorde hem lachen: “Verras me maar.”
Het was zondag morgen negen uur toen Ankie in zijn auto stapte. Ze waren blij elkaar te zien. Ze lachten elkaar toe. Ankie besefte dat er een nieuwe fase in haar leven gekomen was. Ze was nu met Rob. Terwijl hij reed, kon ze haar ogen bijna niet van hem afhouden en vaak hielden ze kort elkaars handen vast.
“Waar gaan we eigenlijk heen?”
“Naar de Schoorlse duinen. Ben je daar wel eens geweest?”
“Nee, nooit.”
“Het is een prachtig duingebied waar we kunnen wandelen en uiteraard kunnen we er wat eten en drinken. Ik denk zo dat jij als studente Biologie het daar wel mooi zal vinden. Later gaan we dan zwemmen.”
Ankie was enthousiast.
“En over dat zwemmen… Het zwembad in Bergen is helaas afgebrand en zal pas in 2021 weer open gaan, maar we kunnen naar een zwembad in Alkmaar gaan, als je wilt. Of….”
“Of wat?”
“We kunnen ook naar een klein privé zwembad gaan. Een… eh… tuinzwembadje!”
Ankie lachte. Een ontspannende lach. “Als het niet erg vindt, kies ik toch maar voor het kleine tuinzwembadje. Mijn bikini is ook niet echt geschikt voor een groot zwembad.”
Ze lachten beiden.
Het was echt een prachtig gebied. Ankie genoot met volle teugen. Ze liepen soms hand in hand, maar ook sloeg hij soms zijn arm om haar schouder. Ze zag de hoogste duinen en oude bossen. Talloze vogels waren druk in de weer. Ze aten hun lunch op een lommerrijk plekje. Ook dit hier leek wel een paradijs, maar het was niet hun paradijsje. In de loop van de middag vertrokken ze. Ankie was best wel moe en ze viel in de auto in slaap. Pas toen hij vlakbij zijn huis was, werd ze wakker.
“Hi, zijn we er?”
“Bijna. Lekker geslapen?”
“Ja, ik was ineens zo moe.”
“Weet je wel hoe lief je er uit ziet als je slaapt?”
Ankie glimlachte.
Toen ze het huis ingingen, voelde het voor haar haar vertrouwd aan. Alsof ze er al jaren kwam, toch was het pas een week geleden dat ze hier voor het eerst was. Ze wilden gelijk gaan zwemmen. Net als de eerste keer pakte Rob een sportbroekje en liet vervolgens Ankie alleen in de slaapkamer achter. Zij haalde uit haar tas haar bikini te voorschijn. Eenmaal in bikini zag Ankie er enorm sexy uit. Het bikinibroekje was niet meer dan een breed stukje stof en haar bh was scherp aangesneden. Maanden geleden had Ankie dit setje gekocht om haar inmiddels ex-vriend, mee te verrassen. Het was er nooit van gekomen. Ze liep naar de tuin waar Rob haar stond op te wachten. Vol bewondering bekeek hij haar.
“Jezus, Ankie, wat zie je er sexy uit. Geweldig.”
Hij kon zijn ogen niet van haar afhouden. Zelfs toen ze naast elkaar van de ene kant naar de andere kant zwommen, bleef hij maar kijken.
Rob verlangde naar haar. De hele week eigenlijk al en nu ze bij hem was en zo sexy gekleed, steeg zijn verlangen naar grote hoogte. Op zeker moment, toen Anja aan de andere kant van het bad was, klom hij er uit. Hij liep naar het bed, trok zijn zwembroek uit en ging naakt zitten. Hij schoof wat onderuit zodat hij half liggend tegen de rugleuning leunde. Zijn pik lag hard op zijn buik.
Ankie zag het vanuit het water en ze dacht: “Wat is het toch fijn om bij een man te zijn die zo naar haar verlangt! Naar mij verlangt hij, naar mij, niet naar een andere vrouw. Ik moet er voor hem zijn. Hij verdient het.”
Ze klom uit het water en liep langzaam heupwiegend naar hem toe. Ze zag hem kijken. Ze ging, toen ze bij hem was, op haar buik tussen zijn benen liggen. Ze pakte zijn pik en haar tong trok een spoor tot aan de top. Langzaam begon ze hem af te trekken. Rob liet zijn hoofd rusten tegen de leuning en sloot zijn ogen. Zijn pik was tot het uiterste gespannen. Hij voelde haar tong, hij voelde haar hand. Hij wilde zich niet inhouden, hij verlangde naar de bevrijding van zijn spanning. En hij liet zich gaan. Ankie keek toe hoe zijn zaad in golfjes uit zijn pik kwam. Het kwam op zijn lichaam, het kwam op haar hand. Ze hield hem vast en bleef haar hand op en neer bewegen.
Toen Rob eindelijk zijn ogen opende en haar liefdevol aankeek, stond ze op. Heupwiegend liep ze weg. Terug naar het zwembad, terug in het water. Rob bleef stil liggen. Hij keek hoe ze traag weg zwom. Het duurde even, maar toen stond ook hij op. Ook hij ging, naakt ditmaal, het water in, maar bleef langs de kant staan. Hij had even de energie niet om te gaan zwemmen. Het water koelde zijn verhitte lichaam af. Hij keek naar Ankie die rustig haar rondjes bleef zwemmen. Dat zij dat met hem gedaan had. Het was nauwelijks te geloven. Zo onzelfzuchtig! Is ze niet geweldig?
Later klommen ze uit het bad. Ze droogden zich af. Ankie deed haar bikini uit. Naakt liepen ze het huis in en naar de keuken. Rob nam een biertje en Ankie een cola. Toen gingen ze op de bank zitten. De tuindeuren bleven open. Ankie leunde tegen Rob aan. Ze dronken en keken de tuin in. Rob streelde haar nog natte haren.
Zachtjes zei hij: “Je komt hier graag, hè?”
“Ja, heel graag.”
“Waarom eigenlijk?”
“Waarom? Ten eerste omdat jij hier bent en ten tweede om de tuin en het zwembad. Een paradijsje en met jou erbij is het volmaakt.”
“Nee,” antwoordde Rob, “het is pas volmaakt als ook jij erbij bent.”
Over haar schouder streelde hij haar borst. Hij voelde haar zachte tepel. “Ik verlang naar je.”
Ankie keek op. Toen drukte hij zijn lippen op de hare. Ze proefde bier.
“Ik wil je, Rob, ik heb je nodig.”
Ze kusten elkaar en de hartstocht nam snel toe. Hij speelde met haar lichaam. Hij raakte haar aan, kuste haar, streelde alle intieme plekjes om haar zo mogelijk naar het ultieme genot te leiden. Ankie verkrampte bijna toen hij haar kutje liefkoosde. Ze was zo nat. Ze voelde zich zo open naar hem. Alles mocht hij met haar doen als hij maar van haar was. Ze wilde hem in zich voelen, ze wilde door hem genomen worden. En toen hij haar op schoot nam en zij hem langzaam in zich nam, trok er een rilling door haar heen. Ze klemde hem vast met al haar spieren. Ze trok zijn hoofd tegen haar borsten. Ze wilde van hem zijn. Golven van lust stroomde door haar heen. Ze voelde plots zijn sperma in zich komen. Een warme vloed die haar vulde. En ze kwam. Orgasmes gierden door haar heen. Ze bleef hem vasthouden. Hij was nu van haar. Het zweet gutste van hun lichamen. De geur van seks vulde de kamer. Ze rook hem en hij haar. Complete verzadiging. Volledige bevrediging. Dat seks zo mooi kan zijn!
Een week geleden hadden ze elkaar gevonden. Nu waren ze samen en het voelde als één.
Deel 4
Het was inmiddels al aardig laat geworden. Toch wilden ze nog niet naar bed. Rob nam een tweede pilsje en Ankie een glas wijn. Rob had twee T-shirts uit de slaapkamer gehaald, want het begon nu af te koelen.
“Ankie, hoe lang moet je eigenlijk nog studeren?”
“Nog zes maanden. In maart volgend jaar studeer ik af.”
“En dan?”
“Dan hoop ik als wetenschapper ergens aan de slag te kunnen. Dat moet niet echt moeilijk zijn, want ik heb al wat contacten.”
“Dus de afronding van je studie is momenteel erg belangrijk voor je.”
“Ja, heel belangrijk”
“Maar heb je dan wel tijd om mij te zien? Ik bedoel, je volgt colleges, je moet studeren…”
“Rob, lieve Rob, ik maak tijd voor jou. Alle zondagen en ook een avond in de week. En dan natuurlijk tijdens de vakanties.”
“Mmm….ik begrijp het, maar waarom ook niet op zaterdag? Dan kunnen we eens een weekend weg.”
“Dat kan niet. Dan werk ik. Ik heb je al verteld dat dit een dure studie is. Ik heb dat geld hard nodig.”
Rob voelde dat dit een teer punt was. Ankie wilde op eigen kracht en dan met wat hulp van de overheid door middel van een beurs haar studie voltooien. Hij moest voorzichtig zijn.
“Hoeveel verdien je eigenlijk op zaterdag?”
“Vijftig euro krijg ik van de baas, maar meestal is het wat meer. De klanten geven vaak een fooi. Ik heb wel eens dagen dat ik met zeventig euro thuis kom.”
Rob knikte.
Ineens ging er bij haar een lichtje branden, want ze zei, zogenaamd boos natuurlijk: “Alleen jij niet. Jij gaf me geen fooi.”
Ze trok een pruillipje, maar haar ogen lachten.
Rob trok direct het boetekleed aan: “Het spijt me. Het spijt me echt. Ik heb er niet aan gedacht.”
“Nou vooruit. Ik vergeef je, maar dan wil ik wel een zoen van je.”
“Ankie,” ging Rob even later verder, “Ik zou willen dat je stopt met het werken op zaterdag.”
Ankie zuchtte: “Dat zei mijn ex-vriend ook altijd, maar Rob, ik heb dat geld echt, echt, echt nodig!”
“Als ik je dat geld nou geef? Laten we zeggen 75 euro, dan hoef je niet te werken en dan kunnen wij zaterdags bij elkaar zijn.”
Nu werd Ankie stil. Het overviel haar. Zou hij dat willen? Het idee was heel aantrekkelijk. Ze rekende snel: 75 euro per zaterdag is driehonderd euro per maand en dat is over zes maanden achttienhonderd euro. Dat is wel veel!
Zachtjes zei ze: “Ik vind het heel lief jouw aanbod en eigenlijk neem ik het graag aan, maar het is te veel. Dat kan ik niet van je vragen.”
Ze dacht even na en zei toen: “Maar als vijftig euro kan, dan is dat ook goed, want daarmee lukt het ook wel. Vijftig euro is niet al te veel voor jou.”
Rob kreeg bijna tranen in zijn ogen. Hij moest zich beheersen. Wat een onzelfzuchtige vrouw.
“Nou, weet je wat? We beginnen met 75 euro en als het niet langer gaat, dan verlagen we het naar vijftig euro. Akkoord?”
“Akkoord Rob.”
Wanneer ga je je baan opzeggen?”
“Komende week zaterdag ga ik nog gewoon werken en na het werk vertel ik mijn baas dat dit de laatste dag was.”
“Goed, doe dat maar.”
“Nog een ding: heb jij een studie schuld?”
“Ja, maar dat maakt niet uit. Ik heb jaren de tijd om terug te betalen.”
“Hoeveel is je schuld?”
“Precies weet ik het niet, maar het is zo rond de 24 duizend euro.”
Ankie zag Rob nadenken. “Lieve Rob, maak je geen zorgen. Ik kan dat later als ik werk best terugbetalen.”
Toen kwam er ineens een verschrikkelijke gedachte in haar op... O god, misschien wil Rob me nou niet meer omdat ik een schuld heb.
Ze voelde lichte paniek opkomen. Ze draaide zich naar hem toe en nam zijn gezicht in haar handen: “Rob, luister, alsjeblieft luister. Ik betaal m’n schuld. Als wetenschapper heb je een goed salaris. Ik zal nooit, maar dan ook nooit jou belasten met mijn zorgen. Je moet me geloven. En die 75 euro hoeft niet. Laat maar. Ik ga dat wel regelen op de een of andere manier. Zaterdag ben ik vrij voor jou.”
Rob voelde zich zo ontroerd. Hij kon even niets zeggen, want hij was bang dat zijn stem brak door de plotselinge emotie die in hem opkwam. En dat vatte Ankie verkeerd op.
Zachtjes zei ze terwijl haar ogen vochtig werden: “Het spijt me, het spijt me zo erg. Ik had het moeten zeggen. Ik begrijp dat je geschrokken bent. Het spijt me, dat wilde ik niet.”
Ze was een kort moment stil en zei toen: Misschien is het maar beter dat ik ga. Ik zou jou nooit in de financiële problemen brengen. Dat moet je weten, maar ik begrijp dat je je zorgen maakt. Het spijt me zo erg.”
Ze wilde opstaan. Maar dat lukte niet. Met kracht trok Rob haar tegen zich aan en met verstikte stem zei hij: Lieve, lieve Ankie.”
Meer niet. Ankie’s tranen kwamen te voorschijn. Ze keek op naar hem en zag tranen in zijn ogen branden.
“Lieve Rob, ik wil zo graag bij je blijven. Ik zal echt m’n studieschuld zelf betalen. Ik wil niet dat je me om die reden wegstuurt. Ik wil dat niet. Ik wil bij je zijn.”
Ze huilde. Ook bij Rob druppelde tranen op zijn wangen.
“Nee, natuurlijk stuur ik je niet weg.” Zijn stem begon al wat vaster te klinken. “Maar jij, jij bent een vrouw uit duizenden. Goudeerlijk, hardwerkend. Je bent fantastisch. Ik ben zo blij je te hebben leren kennen.”
“Dus je stuurt me niet weg?”
“Nee, natuurlijk niet.”
“Maar… maar mijn studieschuld dan?”
“Dat komt allemaal goed. Dat zien we later wel.”
Moest hij haar al iets vertellen over zijn vermogen? Hij vond van niet. Nog niet! Hij moest en zou Ankie eerst beter leren kennen. Dat had had hij zich voor genomen. En zo moet het nog blijven. Maar deze reactie van haar raakte hem diep.
Die nacht bedreven ze geen liefde. Ze sliepen in elkaars armen. En het was goed.
In de week die volgde zagen ze elkaar op dinsdagavond. De rest van de week waren ze druk. Wel hielden ze telefonisch contact. Elke dag en vooral ‘s avonds. Op vrijdagavond bevestigde Ankie nogmaals dat morgen haar laatste werkdag was. Ze wilde het nou eenmaal netjes afronden.
En toen begon de zaterdag. Het regende. Gelukkig niet de hele dag maar wel voortdurend buien. Enigszins bezorgd dacht Ankie aan hun paradijsje. Daar morgen vertoeven zal wel een moeilijke zaak worden. Het gesprek met haar baas vond al ‘s morgens voor het werk plaats. Hij had ‘s avonds absoluut geen tijd. Hij vond het jammer dat Ankie wegging, maar toonde alle begrip. Door het slechte weer waren er meer bestellingen dan anders. Die dag werkt en drie bezorgers en er was constant werk. Ankie wist dat ze vandaag goed kon verdienen. Mensen geven nou eenmaal sneller een tip als het weer slecht is. Maar ach…wat maakte het uit? Het was toch haar laatste werkdag.
Die middag kreeg ze een ongeluk. Ze was op weg met een bestelling. Ergens op een kruispunt nam een auto een te scherpe bocht naar rechts. Ankie dreigde vast te komen zitten tussen de auto en de stoeprand. Door het slechte weer waren de wegen nat. Ze probeerde door snel te remmen uit de gevarenzone te blijven. Dat lukte, maar daarbij ging ze wel onderuit. Ze viel op haar heup tegen de stoeprand en een enorme pijnscheut schoot door haar heen. De auto reed door. Een attente voetganger kwam naar haar toe. Hij probeerde haar te helpen op te staan, maar dat lukte niet. Er zat niets anders op dan 112 te bellen. Een ambulance bracht haar naar het ziekenhuis waar foto’s gemaakt zouden worden. Een gedienstige verpleegster vroeg wie ze kon bellen en Ankie gaf het nummer van Rob.
Rob schrok hevig toen hij het bericht kreeg. Hij haastte zich naar het ziekenhuis. Ontdaan vroeg hij in welke zaal Ankie lag. Hij moest echter nog even geduld hebben. Ze was op de röntgenafdeling. Toen hij haar eindelijk kon zien, vulde zijn hart zich met liefde voor haar. Bleek lag ze op bed, maar bij kennis. Hoofdpijn had ze niet: ze was niet op haar hoofd gevallen en bovendien droeg ze een helm. Alleen wat schaafwonden hier en daar en dan die pijnlijke heup. Ruim een uur later kwam de dokter met in zijn hand de foto’s. Toen hij binnenkwam stond Rob op.
“Dag Hans,”
“Dag Rob, jij hier?’ Hij maakte een hoofdbeweging naar Ankie en vroeg: “Wie is zij?”
“Mijn vriendin. Maar vertel, heb je de uitslag?”
“Heb ik Rob.” Hij liep naar het bed. “U heeft geluk gehad. Er is niets gebroken. Uw heup is behoorlijk gekneusd en dat veroorzaakt de pijn.”
Ankie zuchtte van opluchting. “Wat gaat u doen, dokter?”
“We houden je tot morgen hier. Komen er geen complicaties bij, dan kun je naar huis. We geven je in ieder geval pijnstillers. De eerste dagen zullen het pijnlijkst zijn, daarna gaat het snel vooruit, maar het zal wel even duren voordat alle bloeduitstortingen en blauwe plekken verdwenen zijn. Je bent er heel goed van af gekomen. Om stijfheid van je gewrichten aan te pakken, raad ik je therapie aan. Dat zit niet in de basisverzekering, maar als je een aanvullende verzekering hebt, dan is er kans dat die vergoed wordt. Je krijgt van mij nog wel de naam van de therapeut.”
De dokter liep weg. Rob liep mee. Ankie zag de beide mannen even praten, waarna de dokter wegliep.
En toen ging de telefoon. Ze zette haar speaker aan, zodat ze de telefoon gewoon in haar hand kon houden. Het was haar ex-vriend die vroeg hoe het met haar was. Ze vertelde hem wat er gebeurd was. Daarop zei hij dat het haar eigen schuld was. Had hij haar al niet vaker gezegd te stoppen met het zaterdag werk?
“Dat was altijd al jouw probleem, Ankie. Je denkt altijd alles beter te weten. Nou zie je waar je koppigheid je gebracht hebt.”
Ankie was stil geworden. Ineens nam Rob de telefoon uit haar handen en zei: “U spreekt met de behandelende arts. Uw manier van spreken verontrust de patiënt. Ik verzoek u dringend haar voorlopig met rust te laten. Goedemiddag.”
Ondanks de pijn trok een warm gevoel door Ankie heen.
Rob zei: “Hij laat je nu wel met rust. Voorlopig althans.”
Ankie knikte en zei: “En hij vroeg nog of we vrienden konden blijven. Dan doe je dit toch niet?”
De volgende dag mocht Ankie gelukkig naar huis. Nou ja naar huis, naar Rob’s huis. Hij zou voor haar zorgen en dat deed hij! Anke’s liefde voor hem nam met de dag toe. Alles deed hij voor haar. Niets was hem te veel! De pijn nam maar heel langzaam af. Het bewegen bleef pijn doen.
“Ankie, ik denk dat we het advies van Hans moeten opvolgen. Dagelijkse therapie zal je goed doen.”
Maar Ankie schudde het hoofd.
“Waarom wil je niet?”
“Het kan niet, Rob. Ik heb geen aanvullende verzekering, ik kan dit nooit betalen. Zodra het kan, ga ik zelf wel oefeningen doen. Er is best wel wat te vinden op internet.”
“Dat lijkt me niet zo verstandig. Luister, ik moet je wat vertellen.”
Ja, nu moest hij wel iets zeggen over wie hij was.
Ankie wachtte.
“Ik heb je verteld dat ik makelaar ben, niet waar? Dat ben ik ook, maar anders dan je denkt. Toen mijn vader overleed ging het bedrijf naar mij toe. Ik heb alleen een zus en die weet niets van deze business. Het bedrijf heeft vele projecten in binnen- en buitenland. Wij houden ons niet bezig in de particuliere sector. Dus huizen aan particulieren verkopen doen we niet. Alleen grootschalige projecten. Ik ben wel de eigenaar, maar al het uitvoerende werk wordt door onze CEO gedaan. Met hem houd ik zeer geregeld ruggespraak. Het bedrijf loopt heel goed. Dat was al toen mijn vader aan het roer stond. Ik heb zodoende wat eigen geld. Met andere woorden: ik kan en wil voor jou de therapie betalen.”
Rob stopte. Hij had voorlopig genoeg gezegd. Dat hij tot de rijken van ons land behoorde, liet hij maar weg. Anke zal er langzamerhand vanzelf wel achter komen.
Ankie was stil. “Jij wilt voor mij de therapie betalen?”
Rob knikte. “Kom hier.”
Voorzichtig omarmden ze elkaar.
“Dank je wel. Dank je wel. En ik zal mijn best doen om je terug te betalen, alleen weet ik niet of ik het je kan beloven.”
Toen Rob even later met koffie bij haar zat, bedacht hij hoe heerlijk naïef Ankie was ondanks al haar intelligentie. Maar ook hier kwam ze nog wel achter.
Langzamerhand knapte ze op. De therapeut deed goed werk. Naar college kon ze niet, maar ze studeerde dagelijks. En Rob was er steeds voor haar. Het lopen ging weer, zij het moeizaam. Ze kon haar heup nog niet belasten. Zwemmen is ook goed, had de therapeut gezegd en dat ging ze dan ook dagelijks doen. Het genezingsproces, eenmaal op gang gekomen, ging steeds sneller. De donkerblauwe plekken kleurden steeds lichter. De bloeduitstortingen verdwenen. Ze kreeg weer zin. Zin om dingen te doen. Een paar weken hadden ze geen seks gehad. Het was nooit meer dan zoenen. Het kon eenvoudig niet. Maar daarin kwam nu verandering.
“Zullen we een paar dagen op vakantie gaan?” vroeg Rob onverwacht. “Een soort lang weekend! Wat vind je daar van?”
Ankie wist dat protesteren omdat ze geen geld had, zinloos was. Ze had er wel zin in!
“Ja, leuk, waar wil je heen?”
“Heb je een paspoort?”
“Ja.”
“Oké, ik regel wel wat.”
Ze reden naar haar flatje. Niet alleen om het paspoort op te halen, maar ook kleding en andere spullen. Eenmaal terug ging Ankie studeren en Rob reed naar een reisbureau. Hij kwam thuis met twee tickets.
“We gaan naar Cannes, in Zuid-Frankrijk en we vertrekken vrijdag. Maandag komen we weer terug.”
Hij gaf haar de tickets. Ankie voelde zich enorm blij worden. Natuurlijk was ze wel meer op vakantie geweest, maar nu… nu ging ze met hem! Een lang weekend in Cannes! Ze zag er nu al naar uit.
Ankie keek naar Rob en vroeg zich, niet voor de eerste keer, af wat voor een man Rob was. Hij was charmant en in deze weken zo’n geweldige steun voor haar. Niet was hem te veel. Nooit zei hij dat iets niet kon omdat het te duur was. Hij betaalde gewoon de therapie voor haar en dan nu weer de tickets. Hij is zo belangeloos. Alles voor haar! Ja, dat gevoel had ze heel sterk.
“Kom eens bij me zitten,” vroeg ze hem.
Rob ging naast haar zitten. Ze pakte zijn handen en vroeg: “Waarom Rob? Waarom doe je dit allemaal voor me?”
Rob keek haar aan en zei: “Je bent heel belangrijk voor mij geworden. Ik ben ontzettend blij als ik met je samen kan zijn. Je betekent heel veel voor me.”
Een glimlach kwam op haar lippen: “Ik weet het, Rob, ik voel het. Maar ik weet ook dat je tekort komt.”
Ze legde haar hand op zijn kruis. “Ik wil met je vrijen. Ik verlang er naar om met je te vrijen. Om je liefde te voelen en om mij jouw liefde te geven. Maar ik ben ook bang. Bang voor de pijn die het misschien veroorzaakt. Misschien lukt het over een paar dagen wel, maar nu is het nog te vroeg.”
“Dat weet ik toch, lieve Ankie. Al moeten we nog heel lang wachten, je gezondheid gaat even voor.”
Ankie haalde haar hand niet weg. Integendeel, ze begon hem te strelen. “Laat mij je verwennen. Dat wil ik echt.”
Ze begon zijn broek al open te maken.
“Ankie, je bent een schat, maar seks is van twee kanten. Ik wil graag dat je mee doet. Zeg geen nee, maar beloof me te zeggen als het niet gaat.”
“Hoe, Rob?”
“Kom mee.”
Ze liepen naar de slaapkamer. “Laten we ons uitkleden.”
Rob begon en Ankie volgde. Naakt stonden ze bij elkaar. Van buiten was er bij Ankie niet veel meer te zien, maar van binnen was het nog niet genezen.
Rob liet Ankie op het bed liggen. Heel teder begon hij haar lichaam te strelen. Zo lang geen seks. Het duurde maar even of de lust sloeg toe. Rob voelde dat haar kutje nat was. Ze had haar benen maar lichtjes gespreid, net voldoende voor zijn hand. Liefdevol streelde hij haar kutje. Zachtjes vingerde hij haar, maar forceerde niets. Hij hield Ankie scherp in het oog. Toen ze even haar onderlichaam omhoog bracht, kwam er een grimas op haar gezicht.
Rob fluisterde: “Niet doen. Blijf maar stil liggen.”
Teder bracht hij haar naar een hoogtepunt. Het was geen explosief orgasme, het gebeurde heel geleidelijk, heel intiem. Toen moest hij op zijn rug gaan liggen. Ankie zat naast hem. Ze pakte hem vast en keek naar zijn gezicht. Ze masturbeerde hem. En toen ze merkte dat hij bijna ging komen, fluisterde ze: “Rob, lieve Rob, ik hou van je.”
Die woorden waren als honing voor hem. Ze betekenden zoveel dat hij antwoordde: “Er is niemand waarvan ik zoveel hou als van jou. Ik wil klaar komen voor jou.”
En hij kwam. Naderhand lagen ze stil bij elkaar. Rob zei enkel: “En dit alles is gekomen omdat ik een pizza bestelde en jij hem bezorgde. Wat kan het in het leven toch wonderlijk gaan.”
Ze hadden elkaar hun liefde verklaard. Een nieuwe stap in hun relatie gezet. Hoe zou het nu verder gaan?
Deel 5
Op vrijdag naar Schiphol. Inchecken. Wachten en dan het vliegtuig in. Ze zaten voorin. Eerste klas! Eerste klas?
“Ja,” verklaarde Rob,” ik heb eerste klas tickets gekocht, want dan heb je namelijk veel meer beenruimte en dat leek me het beste voor jou.”
Ankie zat bij het raampje. Rob naast haar. Ze greep zijn hand en zei zachtjes: “Je bent veel te goed voor me. Waaraan verdien ik dat?”
In Cannes stond een auto voor hen klaar. De chauffeur sprak even met Rob en Ankie bemerkte hoe vloeiend Frans hij sprak. Ze reden naar een huis. Het lag aan de overzijde van de strand boulevard tegen de helling aan. Een wit, niet al te groot huis. Eenmaal binnen merkte Ankie op dat het huis vrij leeg was. Alleen het noodzakelijkste was er. Terwijl Rob nog met de chauffeur sprak, keek Ankie rond. Vanuit een raam zag ze de boulevard, het strand en de Middellandse Zee.
Rob kwam bij haar staan: “Een mooi uitzicht, hè?”
Samen genoten ze van het uitzicht.
“Kom, ik leid je rond.”
Het huis telde naast de woonkamer, drie andere kamers. De eerste kamer was leeg op een afgehaald bed na. In de tweede kamer stond een bureau. Op het bureau stond een laptop en een foto! Ankie pakte hem op. Het was een foto van Rob, die op het dek van een plezierjacht stond.
“Mooie foto,” zei ze.
Maar ze dacht: waarom staat er een foto van Rob op het bureau?
De derde kamer was de slaapkamer. Een groot bed. Opgemaakt. Toen Ankie in de kasten keek, zag ze dat er kleding hing. Niet veel, maar toch.
Ze ging op het bed zitten en vroeg: “Rob, waarom staat er een foto van jou op het bureau? En van wie is die kleding?”
Rob ging bij haar zitten en pakte haar handen: “Omdat dit huis van mij is.”
“Van jou?”
“Ja, lieve Ankie, van mij.”
Ze was stil. Haar gedachten draaiden overuren. Dit huis, de tickets eerste klas, de therapeut, zijn huis in Nederland, het zwembad, de prachtige tuin. Rob begreep haar gedachten.
“Wie ben je, Rob?” vroeg ze uiteindelijk.
“Ik ben Rob en ik hou van jou. Ik heb niets gezegd wat niet waar was, alleen… ik heb niet alles gezegd.”
“Wat bedoel je, lieve Rob?”
“Het bedrijf van mij loopt bijzonder goed, vooral dankzij mijn vader. Zo goed, dat ik wel wat op de bank heb staan. En daarvan heb ik dit huis gekocht en het huis in Nederland en….” Hij zweeg.
“En wat?”
“Omdat we ook nogal wat projecten in Amerika hebben, heb ik in Florida ook nog een optrekje.”
Ankie knikte bedachtzaam. Toen zei ze: “En jij hield dat voor mij verborgen. Jij wilde niet dat ik je om je geld zou kiezen.” Het kwartje was gevallen!
Nu knikte Rob en zei: “Ja, dat is het eigenlijk. Maar jij hebt meer dan eens bewezen dat je mij kiest om wie ik ben en niet om wat ik heb.”
Ankie draaide zich naar hem toe. Ze voelde een lichte pijnscheut en even vertrok haar gezicht. Ze sloeg haar armen om hem heen en drukte haar lippen tegen de zijne. Er hoefde niets meer gezegd te worden. Ze kusten elkaar. Ze begrepen elkaar.
‘s Avonds maakten ze een wandelingetje over de boulevard. Ze aten en dronken wat. Ankie zag de prijzen, maar ze hoefde niets meer te zeggen. Ze was samen met een rijke man. Dat was iets wat ze nooit had kunnen dromen.
Ze gingen terug naar zijn huis. Op het balkon dronken ze nog koffie. Ankie voelde zich heel veilig en heel relaxed. Ze keek naar hem. Hij keek uit over de zee. En plotseling overviel haar een enorme behoefte om hem vast te houden. Ze stond op en ging op zijn schoot zitten. Haar arm om zijn hals. Ze drukte zich tegen hem aan. Het was geen behoefte aan seks, het was het verlangen naar geborgenheid. Stil keken ze samen naar de drukke boulevard en de vele plezierjachten die er lagen. Ze keken naar de ondergaande zon en het blauwe water. Ze streelde gedachteloos zijn gezicht. Ze voelde de stoppels. Hij had zich niet geschoren. Het verlangen veranderde. Ze wilde in zijn armen liggen, zijn sterke lichaam tegen zich aan voelen. Hoe anders was dit met haar ex-vriend.
Toen hij opkeek, kuste ze hem. “Dank je wel, dank je wel voor alles wat je me gegeven hebt.”
Rob glimlachte slechts. Hij had zijn grote liefde gevonden. Een vrouw die bij hem wilde zijn. Hij wist dat hij met haar gelukkig kon zijn en hij beloofde zichzelf alles te doen voor haar geluk.
Toen het donker werd, gingen ze naar binnen. Gearmd, want ze wilden elkaar niet loslaten. Ze douchten samen. Voor Ankie was het de eerste keer dat ze met een man douchte. Ze vond het heerlijk. Nog heerlijker was het toen hij haar waste. Nog nooit had een man dat gedaan. Voorzichtig waste hij haar zere heup. Uitgebreid waste hij haar kutje en aangename prikkels schoten door haar heen. Ze hield van hem. Ze wilde hem toebehoren. Naakt liepen ze de slaapkamer in. Hij ging naast haar liggen steunend op zijn ene arm.
Toen boog hij zich naar haar toe. Zijn lippen beroerden haar lippen. Kleine kusjes volgden.
Zachtjes zei hij: “Ankie, ik hou van je.”
Voor ze kon antwoorden was zijn mond al weer op de hare. De begeerte sloeg toe. Hij kuste haar hals en likte haar oorlel. Haar tepels waren gezwollen. Zijn lippen streken er over heen. Hij zoog op haar tepel. Zijn tong ging door het dal tussen haar borsten. Hij liefkoosde haar borsten en kuste opnieuw haar lippen. Hij vond zijn weg naar beneden. Hij likte haar navel. Heel voorzichtig streelde hij haar zere heup. Maar er was geen pijn meer. Ankie voelde geen pijn meer, want liefde laat soms alle pijn verdwijnen. Langzaam bracht hij zijn gezicht naar haar kutje. Hij rook haar en het wond hem alleen nog maar meer op. Toen hij voorzichtig haar schaamlippen spreidde, zag hij hoe nat ze was. Het puntje van zijn tong beroerde haar klitje. Een schokje ging door haar heen. Hij kuste de binnenkanten van haar dijen en zijn hand streelde haar benen. Terug naar haar kutje. Rob ging languit tussen haar benen liggen. Een hand speelde met haar borsten, de ander bracht hij naar haar gezicht. Ze pakte zijn hand en zoog op zijn vingers.
Eenmaal keek hij op en zei: “Ik heb nog nooit zo erg naar een vrouw verlangd. Ik hou van je.”
Toen Ankie dit hoorde brandden er tranen in haar ogen. Ze vond het zo geweldig om niet alleen te horen, maar ook tot in het diepst van haar vezels te voelen hoe hij naar haar verlangde.
“Ik wil altijd bij je blijven. Ik hou zo ontzettend veel van je.”
Langzaam kwam hij weer omhoog. Hij wilde in haar zijn. Ankie probeerde haar benen verder te spreiden, maar dat ging nog niet.
“Ga op je rug liggen,” zei ze.
Toen ging ze languit op hem liggen. Ze hoefde haar benen nu slechts lichtjes te spreiden. Hij duwde zich in haar. Ze was zo nat en zo warm. Ankie voelde zijn harde pik in haar. Ze bewoog haar lichaam zodat ze hem diep in zich voelde. Toen keken ze elkaar aan. Ankie’s gezicht vlak boven het zijne. Ze bewogen niet. Ze lagen stil en keken diep in elkaars ogen. Toen kuste ze hem. Hun tongen vonden elkaar. De sfeer was zo erotisch. Hun monden lieten elkaar los. Weer keken ze elkaar diep in de ogen. Ankie maakte voorzichtig draaiende bewegingen met haar onderlichaam. Ze voelde geen pijn. Zachtjes ging ze door. Ineens was daar een orgasme. Spontaan. Ze kneep haar ogen dicht. Het was als een golf die plotseling over het strand rolde. Onverwacht. Zo was haar orgasme.
Rob bleef stil liggen en toen Ankie weer tot rust gekomen was en ze haar hoofd naast zijn hoofd had gelegd, zei hij: “Je bent van mij. Ik zal er altijd voor je zijn. Je bent zo geweldig, zo lief. Ik hou van je.”
Voorzichtig bewoog hij zich in haar. Bewust van het feit dat hij haar pijn kon doen. Maar dat gebeurde niet. Heel zachtjes bewoog hij zich in haar. Hij voelde zijn pik harder worden. Hij voelde hoe Ankie haar kutspieren samentrok alsof ze hem wilde melken.
“Ik kom bijna,” zei hij.
Ankie bracht haar gezicht weer boven het zijne. “Kom maar, liefste, kom maar.”
Toen vulde hij haar met zijn zaad. Ankie keek in zijn gezicht toen hij klaar kwam.
Lange tijd bleven ze zo liggen. Toen zij eindelijk voorzichtig van hem afging, dropen zaaddruppels op het bed. Het was geen wilde seks. Het kon geen wilde seks zijn. Maar seks zo liefdevol had Ankie nog nooit ervaren.
De dagen die kwamen waren verrukkelijk. Niet eens omdat ze veel deden, maar vooral omdat ze samen waren. Aan het eind van het weekend moest er wel gesproken worden. Rob vroeg haar of zij bij hem wilde komen wonen. Natuurlijk wilde ze dat.
Eenmaal weer thuis regelde Rob een verhuisbedrijf. Ankie mocht er uiteraard wel bij zijn, maar het sjouwen deden de mannen. Veel van haar spulletjes verdwenen in ‘haar’ studiekamer en wat ze echt niet meer kon gebruiken, ging naar de kringloop. Rob was veel bij haar. Slechts af en toe had hij een vergadering. Ankie wist dat dat dan met de CEO van zijn bedrijf was. Haar heup was volkomen genezen.
Plagend had ze gezegd: “Rob, we kunnen nu alle standjes weer doen.”
Vaak waren ze in hun paradijsje. Dan genoten ze van de prachtige natuur en zwommen er. Ook ‘s winters ja, want het bad had verwarming.
Rob gaf haar alle ruimte om te studeren. Hij gaf haar een kamer.
“Jouw studiekamer,” zei hij., “maar niet jouw slaapkamer.”
Hij bracht haar met de auto naar college. Terug nam ze meestal een taxi, omdat de eindtijden nooit echt bekend waren.
Rob en Ankie waren gelukkig met elkaar. Hun liefde groeide. Hun band werd steviger.
Ooit kreeg een pizzeria een telefoontje. Het was Ankie die de pizza ging bezorgen. Ze moest achterom. Ze zag een zwembad, een tuin en een man. En daarmee begon haar geluk!
- EINDE -
Kom maar met deel 2