1. Visite
‘Smaakt de koffie?’
Ze knikte voorzichtig.
Deze man had een strenge maar warme stem, al liet hij geen sympathie blijken, enkel beleefdheid.
De vrouw zelf was zichtbaar zenuwachtig, toch bleef ze onbeweeglijk op de stoel zitten. Nog nooit had ze zo lang stil op een stoel gezeten. Ze schuifelde niet, verzette haar voeten niet, kruiste haar benen niet anders, frunnikte niet aan haar haren. Nochtans zou elk van deze handelingen haar op dit moment dat beetje verlossing gebracht hebben, hoe minimaal ook. Stuk voor stuk kleine bevrijdende bewegingen waar ze zich nog nooit zo intens bewust van was geweest. Niets maakt je zo attent op die onbeduidende trekjes als onbeweeglijk stil moeten zitten.
‘Zeker? Want u drinkt er nauwelijks van... Straks wordt uw koffie koud.’
Als antwoord nipte de dame op de stoel nog een voorzichtig slokje van de kop. Haar koffie was eigenlijk nog veel te warm om te drinken, en ze besefte dat hij dit heel goed wist.
De rand van de kop was ook opvallend breed voor een koffietas, een beetje te dik en afgerond, niet fijn en afgelijnd. Net zoals die kleine onbeduidende bewegingen was dit ook een detail waar ze anders nooit zou bij stilstaan, maar nu stoorde het haar. Correcter eigenlijk: het maakte haar zenuwachtig omdat het schuim van de koffie net te zacht over de rand gleed, te veel naar de hoeken van haar lippen als ze dronk.
Wanneer ze de kop weer omlaag bracht, likte ze even haar lippen af, over de ganse lengte, gewoon om zeker te zijn. Ze was niet gewend lippenstift te voelen, of te proeven. Ze maakte zich anders nooit op. Toch niet sinds het einde van haar schooltijd.
‘Probeert u me te verleiden?’
Bijna onzichtbaar bewoog ze haar hoofd heen en weer. Echt van nee schudden durfde ze niet, maar niet antwoorden durfde ze nog minder. Ze besefte dat ze haar lippen dat beetje te voorzichtig had afgelikt, te traag wellicht.
De man zweeg verder. Hij dronk zijn koffie, dus zij probeerde ook om haar koffie te drinken. Net genoeg om niet onbeleefd over te komen, maar niet zo gretig dat ze zou morsen.
Nog steeds te warm, waardoor de stilte eindeloos bleef duren.
Hij wachtte op haar, tot ze voldoende van haar koffie genoten had.
Gespannen forceerde ze zich verder, zonder ook maar een moment de schijn te durven doorbreken.
Elke slok een risico.
Elke aarzeling nog een groter risico.
‘Als u morst, dan begrijpt u dat we ons gesprek afronden en deze visite beëindigen?
Onmiddellijk en zonder uitzondering.’
De dame knikte aarzelend.
‘Morsen kan echt niet.
En u wenste toch een gesprek, is het niet?’
Ze knikte opnieuw.
‘Fijn. Zolang dit duidelijk is kunnen we ongetwijfeld een onderhoudende conversatie voeren.
Als u wil, mag u praten.’
Dank u.
Het waren haar eerste woorden luidop.
Omdat de man niet verder reageerde, viel er opnieuw een afwachtende stilte.
Nu pas besefte de vrouw dat dit zelfs haar eerste woorden van de dag waren.
Deze ochtend was ze vroeg opgestaan en na een lange douche had ze zich aangekleed en opgemaakt, nauwgezet volgens haar eigen voorbereiding de avond ervoor. Dit alles in stilte, uiteraard, op haar hoede om niemand in huis wakker te maken. Vooral wanneer ze de lingerie aantrok was ze zich schuldig bewust van het risico dat ze nam. Als er op dat moment iemand slaapdronken de badkamer was binnen gestrompeld dan kreeg ze dit nooit uitgelegd.
Alleen al de make up zou wantrouwen wekken, ze maakte zich nooit op. Helemaal niet voor een werkdag, en al nooit zo uitdagend.
Het was van cruciaal belang dat ze het huis zou verlaten vooraleer iemand anders wakker werd. In de aangrenzende kamer hoorde ze al het bed kraken terwijl hij zich wakker woelde. Ze moest voortmaken, snel de deur uit.
De aankomst hier had ze zich iets anders voorgesteld. Op zich jammer van het werk dat ze in het opmaken van haar ogen had gestoken, had ze het geweten dan ze had meer de nadruk op haar lippen gelegd.
Eyeliner, wimpers, mascara, schaduw, alles... en allemaal voor niets.
Ze kon het niet weten dat dit zou gebeuren. Ze was op alles gekleed, werkelijk alles... maar niet op dit.
Haar eigen onwetendheid bracht een glimlach op haar lippen die ze probeerde te verbergen door weer van de koffie te nippen.
‘Ik amuseer u?’
Mijn excuses, ik dacht aan iets deze ochtend. Niets belangrijk.
‘U bepaalt wat belangrijk is?’
Deze stilte werd echt ongemakkelijk. Ze had fout geantwoord en wist niet hoe ze zich hier uit kon redden. Een hele tijd werd er te hard niets gezegd, ze durfde zelfs niet meer te drinken.
‘Mijn koffie bevalt u duidelijk niet, en schijnbaar mijn gezelschap ook niet?’
Mijn ogen!
‘Excuseer?’
Ik glimlachte om mijn ogen.
Normaal draag ik nooit make up en deze ochtend heb ik er zoveel werk in gestoken en nu kan u er helemaal niets van zien...
Dit waren teveel woorden na elkaar, het leek alsof ze aan het ratelen was. Ze herpakte zich, beet op haar lip, deed er opnieuw het zwijgen toe.
De man leek ontstemd, zijn zwijgen klonk meer teleurgesteld nu.
‘Stoort de blinddoek u?’
Nee, zeker niet.
Haar lichte zucht was er één van opluchting.
‘Had u verwacht mij te zien op onze eerste afspraak?’
Ik wist niet wat te verwachten, daarom dat ik mij op alles had voorbereid. Alles, echt alles. Minder kon, maar ook meer, begrijpt u?
De toon in haar stem was opeens te opvallend onderdanig, en net daarom veranderde de houding van deze vrouw subtiel naar uitdagend. Voor het eerste legde ze er teveel de nadruk op. Achteraf zou dit een keerpunt blijken, althans in de ondertoon van hun gesprek.
‘Hoe bereidt een dame als u zich voor, als ze op visite komt’?
De vraag was bedoeld vanuit zijn machtspositie, maar hij verraadde net zo zijn eigen nieuwsgierigheid. Een echte heer vraagt niet naar de voorbereiding van een dame. Het was haar opmerking op meer en minder dan dit voorbereid te zijn, die hem uit evenwicht had gebracht. Ze had hem nieuwsgierig gemaakt. Het leek heel subtiel, maar eigenlijk was het heel treffend hoe haar opmerking zijn eigen verlangen had aangeraakt.
Hij besefte zijn flater en probeerde die te redden door nog een stilte.
Zal ik u de geheimen van een dame onthullen, mijnheer? Elk detail van onze voorbereiding speciaal voor u?
‘Mijn excuses, dit hoeft uiteraard niet. Ik had dit niet moeten vragen.’
Het zijn de jarretelkousen.
‘Nee echt, mevrouw...’
Ja, de jarretelkousen. Die meer dan om het even wat anders. Die geven de voorbereiding het uitzonderlijke karakter zoals niets anders dit kan.
‘Dit hoeft echt niet.’
De make up is uitzonderlijk maar niet ondenkbaar.
Het kleedje te diep voor een doordeweekse dag op kantoor, maar niet overdreven voor een gelegenheid.
Deze hakken kunnen onder alles, en het roze setje draag ik af en toe nog wel eens.
Nee, wat het echt anders maakt, helemaal anders, zijn de kousen. Die hebben nooit een geldig excuus, begrijpt u?
‘Ik begrijp het, maar u hoeft er niet verder op in te gaan.’
Wanneer ik deze ochtend vochtig en naakt voor de spiegel stond, na de douche, stelde ik me ons eerste contact voor. Oogcontact, bedoel ik.
Dan trok ik enkel deze witte kanten kousen aan, verder fantaserend.
Dus toen ik mijn ogen nauwgezet aan het opmaken was, had ik niet kunnen denken dat u mij nooit zo zou zien. Mijn ogen, die zien, niet... enfin, u begrijpt het wel.
Dus toen u bij het binnen komen, vanachter de deur, mij een blinddoek aandeed, zonder dat ik mij mocht omdraaien... ik had toen veel verwacht.
‘Maar geen koffie...’
Nee, geen koffie. En ook geen blinddoek.
‘Jammer dat u teleurgesteld bent, ik dacht dat ik voldoende duidelijk was over deze visite.’
Zo bedoelde ik het niet. Ik ben niet teleurgesteld, integendeel.
De man zweeg te opvallend, te luid. Ze begreep dat het uit ergernis was, maar ze wist ook dat hij het zich voorstelde ondertussen, dat hij het niet meer weg kon denken: zij voor de spiegel met enkel die kanten kousen aan, haar ogen opmakend, fantaserend over hun eerste afspraak.
De stilte was zijn redding, en nu ook zijn toevluchtsoord.
Ze had hem uitgedaagd, des te sterker omdat ze dit gedaan had zonder zijn regels te doorbreken.
Pas na een lang en ongemakkelijk zwijgen herwon hij zijn houding en nam hij weer de overhand.
‘U beseft, in al uw enthousiasme, dat u uw koffie gemorst hebt?’
De vrouw knikte zoals ze aanvankelijk deed, maar zonder schijnbaar schuldgevoel. Opvallend rustig veegde ze de druppels van de hand waarmee ze de tas vasthield. Ze wist duidelijk precies waar ze gemorst had, ook al kon ze er niets van zien.
Zonder verdere woorden werd de vrouw opnieuw naar de deur begeleid.
Net voor de deur open ging, maakte hij van achter haar de blinddoek los en stapte ze buiten.
Van gans het bezoek had ze alleen de buitenkant van zijn huis gezien, en een glimp van de hall, dat eerste stukje van de muur.
Buiten moest ze aan het licht wennen, de visite was voorbij.
2. Visitatie
‘De Visitatie?’
Volledig eigenlijk Onze-Lieve-Vrouwe Visitatie Mariaheerde.
Een ganse mond vol, en zoals steeds verkruimeld in de volksmond tot iets vlotter en gevatter: de Visitatie dus.
Bent u zeker dat u mij dit wil horen vertellen?
‘Zeker.’
Mijn meest intense ervaring met seks... Mag ik ‘seks’ zeggen?
‘Als het niet anders kan, maar u kent de afspraken over expliciet taalgebruik.
Koffie?’
De vrouw knikte instemmend, heel gedwee weer. Ze aanvaardde hiermee beide regels, zowel die voor het morsen als die van het taalgebruik.
De man gaf haar de koffie aan, opnieuw alsof het de gewoonste zaak van de wereld was.
Ze kreeg niet eens de kans om te aarzelen of om zich voor te bereiden.
Ook deze keer was de koffie veel te heet geschonken. Onbeweeglijk, en schijnbaar ook onbewogen, ging ze verder met haar verhaal.
Een deftige meisjesschool, smetteloze klaslokalen met dikke muren die elk gefluister binnenskamers hielden.
Stelt u zich voor dat u daar les gaf. Franse les. Als vrouw uiteraard.
Nu was het zij die een korte pauze inlaste, om de man tijd te geven zich in de rol in te leven.
Frans was toen nog de taal van de liefde, en meer nog de taal van vele clichés.
We hebben het over een vrouw van ongeveer mijn leeftijd, al zag ze er best jonger uit.
Het moet een jaar of twee geleden zijn, of twaalf, of twintig. Ik weet het niet precies meer.
De school had een onberispelijke code wat de kledij betrof, maar een rok kan altijd te perfect aansluiten, of een knoopje kan altijd per ongeluk open komen.
Deze vrouw, zoals gezegd van ongeveer mijn leeftijd, had uiteraard een mooi figuur. Zachte billen, diepe inkijk.
Alhoewel de koffie nog veel te warm was, dronk ze er toch van. Traag en geaccentueerd, met alle tijd die hij nodig had om het zich visueel voor te stellen.
Het was een school in volle overgang, gevuld met tienermeisjes die men probeerde te vrijwaren voor hun eigen verlangens, of voor erger nog: de verlangens van tienerjongens op de loer.
Als populaire leerkracht leerde u de meisjes kennen, en af en toe trof u hen ook eens buiten school.
Net zoals die ene keer toen u één van je leerlingen een lift gaf, en die jongen er opeens bij was. Wellicht haar vriendje, maar dat werd natuurlijk niet gezegd.
Hij zat bij de broeders van de naburige school, in de tuinbouw.
U vertrouwde het niet en liet hem vooraan zitten met haar veilig alleen op de achterbank. Zo kon u hem in de gaten houden.
Alleen: hij was het die u in de gaten hield. Zijn steelse blikken zijdelings in uw blouse, nu te laat om die nog dicht te knopen terwijl u aan het rijden was.
Vergeet niet: u was een vrouw van eind de dertig in dit verhaal, begin de veertig als u heel eerlijk was, en u wist hoe u eruit zag voor een jongen van zeventien.
Opnieuw een kort moment voor de koffie, en het beeld dat tijd kreeg om zich te vormen.
Ik weet niet hoe ik dit anders kan zeggen, maar die jongen zijn hand dekte zijn kruis af, wat alleen nog meer de nadruk legde op de spanning in zijn broek.
Als vrouw die zelf ooit een onzekere tiener was, had u met het meisje te doen, nietsvermoedend achterin.
Als vrouw die al veel te lang getrouwd was echter, had u vooral met uw eigen man te doen, toen u glimlachend naar de weg bleef kijken.
Tijd heelt alle wonden, maar verlangen wordt er alleen maar sterker door.
Dagen werden weken, weken werden een aaneenschakeling van nachtelijke verlangens.
Twee dagen in de week had het meisje bij u haar laatste les van de dag.
Precies diezelfde twee dagen in de week verraste de jongen haar door haar onverwacht na school op te wachten, elke keer weer, steeds als zijn verrassing voor haar.
Het waren net die twee nachten in de week dat u de slaap niet kon vatten.
De koffie was nog steeds te heet, passend, terwijl ze de man de tijd liet zich de slapeloze nachten voor te stellen.
Het meisje in kwestie werd uw oogappel in de klas, en beetje bij beetje vertrouwde ze u al haar geheimen toe.
Uiteindelijk was u een gemotiveerde juf die het beste voor haar meisjes wou. U jong van geest en zij jong van lichaam. Als geen ander begreep u waar ze naar verlangde.
Als geen ander...
U raadde haar aan die jongen op een afstand te houden, ook al werd hij steeds ongeduriger.
Het zou goed zijn als hij zijn gedachten wat kon verzetten, dus vanuit uw onbaatzuchtige goedheid zette een u vrijwilligersproject op poten waarbij de jongens van de tuinbouwopleiding in de Visitatie het groen kwamen onderhouden. Ze deden ervaring op, en het hield hen van de straat. Dat de school er wat geld door uitspaarde was geen argument, maar wel mooi meegenomen.
Uiteraard kon dit enkel op woensdagnamiddag als de meisjes er niet waren, dat was een absolute voorwaarde. U zelf bood het aan om buiten de normale uren toezicht te houden.
Al snel werd het een toezicht waarbij u nog het meest bezichtigd werd. Het haar iets losser, de rok iets spannender, de lippen een schakering roder, de inkijk wat dieper. De teugels iets minder strak.
De koffie smaakte haar zichtbaar. Ze was meer ontspannen vandaag.
Haar verhaal kwam dicht bij de ontknoping, als een ontlading.
Die ene namiddag had u uw favoriete leerlinge gevraagd om een taak te komen afwerken, ze had wat achterstand opgelopen en kon de extra stimulans gebruiken.
Klokslag vier uur, net nadat de jongens van de tuinbouw gedaan hadden.
Achteraf zei u wel dat ze zich van uur vergist had, maar laat ons ervan uitgaan dat ze precies op tijd was. Het sloot perfect aan, alsof het zo gepland was.
Het meisje was op tijd, volgens de versie achteraf zogezegd een uur te vroeg, maar naar waarheid dus precies op tijd.
De timing was van een onwaarschijnlijke precisie, kwaadaardig werd achteraf gefluisterd.
De jongen in kwestie, de vlam van haar onschuldige dromen, stond met zijn overall tot op zijn enkels tegen het bord geleund.
U zat voor hem, uw blouse hing zo ver van uw schouders dat uw rug in essentie bloot was.
De bandjes van uw rode bh dansten los om uw armen in de beweging.
De rok was opgeschoven zoals u gehurkt zat, de jarretels in hetzelfde rood tentoon gespreid. Er zat er zelfs één los.
Het waren zijn laatste schokken, hevig en voor het eerst.
Het was ook de eerste keer dat het meisje deze intensiteit mocht aanschouwen. Alleen was het niet bij haar maar bij haar lerares, haar voorbeeld, haar vertrouwensvrouw.
Met elke stoot brak de onwetende jongen het hart van het meisje in duizend stukken meer.
Ze wachtte met de nasleep van haar verhaal, zonder te drinken. De climax had zijn tol geëist.
Na de laatste schok keek u pas naar de deur, en daar zag u haar: uw favoriete meisje dat net op tijd was aangekomen om dit schokkende einde te ervaren.
U zag haar, maar toch slikte u eerst de spanning weg. Dan pas stond u op, in het zicht, en stuurde u de jongen wandelen door de andere deur. Zelf had hij nog niets in de gaten. Gewoon wat in de war maakte hij zich uit de voeten.
Ondertussen rende het meisje ontredderd en gebroken de andere kant uit.
De koffie mocht op, het maakte geen verschil meer.
Stelt u zich voor dat u lerares Frans was, een vrouw in volle glorie, op de Visitatie, en u had net het hart van uw favoriete leerlinge gebroken.
Wat zou er niet moeten gebeuren om dit ooit goed te maken?
Welke lijdensweg zou er afdoende zijn om dit schuldgevoel te verwerken?
Het duurde lang voordat hij reageerde, maar nu voor het eerst om harentwege. De man gaf haar de ruimte haar verhaal voor zichzelf af te ronden, het voor zichzelf af te sluiten.
Pas wanneer haar ademhaling weer onhoorbaar werd, verbrak hij de stilte.
‘Is het daarom dat u hier bent, onder deze voorwaarden? Omdat u zich schuldig voelt?
U begrijpt dat dit niet de juiste reden is om hier te zijn.’
Schuldig? Waarom zou ik mij schuldig voelen?
‘Om wat u dat meisje hebt aangedaan.’
Ik denk dat u het verkeerd begrepen hebt.
‘Hoe bedoelt u?’
Ik ben niet de lerares uit dit verhaal.
Er was geen koffie meer.
Ooit was ik het meisje.
Voor het eerst hoorde ze hem zuchten, oprecht, niet vanuit zijn rol. Er zat twijfel in die zucht, en aarzeling, medeleven zelfs, of was het louter medelijden?
‘Ik denk dat u beter kunt gaan. Dit was een vergissing.
U bent hier werkelijk om de verkeerde redenen.'
De vrouw likte traag haar fel opgemaakte rode lippen, en met een feilloos zacht gebaar plaatste ze de lege kop op de bijzettafel naast haar. Alsof ze nooit geblinddoekt was.
Haar ontspannen glimlach stond in schril contrast met alles wat ze volgens hem had moeten voelen.
Misschien trek ik volgende keer aan wat zij toen aanhad.
En dan stel ik me u voor als een jongen van zeventien, als u me weer zou blinddoeken.
Als dit kan helpen om mijn verhaal voor u begrijpelijker te maken?
Opnieuw was stilzwijgen zijn antwoord, maar dit keer als enige uitweg.
De vrouw stond op, nog steeds geblinddoekt terwijl hij het was die in het duister tastte.
Ik geloof dat ik opnieuw wat koffie gemorst heb.
Volgende keer let ik beter op, beloofd.
3. Revisie
‘Revisie?’
De vrouw knikt iets te duidelijk, overdreven.
‘Een revisie dus. U bent van mening dat we een revisie nodig hebben van onze visites tot dusver? Om het met uw eigen woorden te zeggen.
Wat bedoelt u hier eigenlijk mee?’
Is dat niet hoe men zegt als iets opnieuw moet bekeken worden, in bedrijven en zo?
‘U maakt het opzettelijk moeilijker dan nodig. Als het uw bedoeling is om dit in het belachelijke te trekken, dan zie ik geen reden om deze visite verder te zetten.’
Ik volg uw regels, de koffie, de blinddoek, het taalgebruik.
Om duidelijk te maken dat er aan hun verhouding zelf niets veranderd was, dronk de vrouw heel voorzichtig van haar koffie en liet ze de man de ruimte om weer niets te zeggen.
Daarna ging ze verder.
Als ik zo vrij mag zijn: ik volg uw logica niet.
Hij antwoordde niet, wetende dat ze toch ging zeggen wat ze hierover te zeggen had.
Toen u dacht dat ik de lerares uit mijn verhaal was, dan vond u dat ik hier om de verkeerde redenen was.
‘Schuldgevoel is een slechte raadgever, en een bedrieglijke minnaar.’
Met een lichte glimlach dronk ze van haar koffie, voor het eerst had ze zijn zachte aard gehoord.
Ze gaf zich even dit moment en ging dan verder met haar betoog.
Toen ik echter zei dat ik het meisje was, vond u ook dat ik hier om de verkeerde reden was...
‘Het is niet mijn bedoeling u verder te kwetsen dan al gebeurd is. Het is de verkeerde soort pijn, begrijpt u.’
Als eerste antwoord ging ze van de koffie drinken, maar dan toch niet. Haar glimlach was van een andere soort opeens.
Het is lief dat u mij wil behoeden voor meer pijn, maar dat is niet waarom ik op visite kom.
Zelf heb ik al lang geleden de rekening vereffend.
‘Hoe bedoelt u: de rekening vereffend?’
Ik heb wraak genomen.
Voor het eerst werd de man duidelijk hoe hij zich in deze vrouw had vergist.
Hij dronk zelf van zijn koffie, en wachtte op het vervolg.
Het begon bij de man van mijn lerares.
Achteraf gezien heb ik er veel te veel moeite in gestoken en had het allemaal veel eenvoudiger gekund.
Het toevallig langs komen met een kinderlijk excuus, de korte rokjes, de tienergiechels om zijn flauwe grapjes...
Uiteindelijk was hij gewoon een man die bij zijn vrouw niet aan zijn trekken kwam en was hij een vogel voor de kat, om het even wat ik met hem had willen doen.
‘En wat precies wou u bij hem doen?’
Het gaat moeilijk worden om me vandaag aan de regels over het taalgebruik te houden, maar ik zal mijn best doen.
Beiden namen een slok koffie.
Laat ons zeggen dat ik nog steeds een maagd was toen ik met hem klaar was, maar dat ik wel mijn tanden vier keer gepoetst heb achteraf.
De man weigerde te lachen, maar ze wist dat hij het wou.
Hij wou wel meer, op alle gebied, maar hij was gewoon mijn type niet. Zijn enige aantrekkingskracht was dat hij de man van mijn lerares was.
Ik heb zelfs gehoord dat ze kort daarna gescheiden zijn. Misschien mijn fout, of wellicht de hare.
Wie weet heb ik hem net dat laatste beetje zelfvertrouwen gegeven om de stap te zetten.
Even een slok, voor het vervolg.
Maar hopelijk dacht hij niet dat andere tienermeisjes nu ook massaal voor hem gingen bezwijken!
Gelooft u me vrij: dat ging echt niet gebeuren...
‘Dus dat was uw wraak op de vrouw die uw leven verwoest had.’
Inderdaad, maar laten we vooral niet vergeten dat het vooral zijn fout was. Mijn vriendje die zich zo makkelijk liet verleiden.
De man knikte en nam nog een slok.
Kunt u geloven dat hij niet eens door had dat ik het wist.
Zij wist het wel natuurlijk, mijn lerares, zij had me duidelijk gezien. Maar hij zelf dus niet.
Geen woord heeft hij er ooit over gerept, nooit.
De man deed er het zwijgen toe, hij wist hoe hij zelf was.
Zo lang hij het niet ging toegeven, wou ik dat elke man uit zijn omgeving op dezelfde manier naar mij keek als dat hij achteraf naar mijn lerares keek.
‘Ik denk niet dat ik begrijp wat u bedoelt.’
Elk van zijn vrienden, apart, één voor één, allemaal. Sommige verschillende keren. Telkens in het geheim, elke keer weer in mijn mond.
Begrijpt u het nu?
Hij reageerde niet op haar plotse brutaliteit.
Ik wou dat ze allemaal aan hetzelfde dachten toen ze mij zagen, net hetgeen hij aan dacht toen hij mijn lerares zag achteraf.
En net zoals hij geloofde dat ik het niet wist, zo wou ik dat zijn vrienden beseften dat hij ook nergens van af wist.
De stilte nu was echt lang, dit had tijd nodig vond hij.
‘Ik probeer uw woede te begrijpen, maar ik vind dit toch verontrustend.’
Als ik heel eerlijk ben: ik heb dit absoluut vaker gedaan dan nodig. Mijn honger naar wraak was al lang gestild, het was een ander soort honger wat me ermee door liet gaan.
Opnieuw die glimlach, en opnieuw het besef dat hij deze vrouw onderschat had.
Zeker bij zijn vader was het een honger van een totaal andere aard.
‘Zijn vader?’
Zoals ik al zei: elke man uit zijn omgeving...
Zal ik verder gaan?
Iets in de toon van haar stem deed vermoeden dat ze tot de kern van de zaak kwamen, de naakte waarheid.
Zijn vader had me onmiddellijk door. Bij hem geen prille tienerfratsen.
Hij nam al bij de eerste keer de vaseline, hij was echt nog van de oude stempel.
Hoe harder hij me vast klampte, hoe zachter hij vroeg of ik wilde stoppen.
Bij elke pijnscheut kreunde ik ‘nee’.
‘Dit klinkt niet meer als wraak.’
Jaren heb ik het allemaal vol gehouden, onder het mom van wraak. Gewoon een andere naam voor verlangen. De overweldigende zachte vader, maar zelfs de occasionele vrienden die ik af en toe nog eens verwende.
‘Waarom zo lang? Waarom jaren? Wat was het nut deze relaties te onderhouden als u de jongen in kwestie toch niet meer zag?’
Waarom denkt u dat ik hem niet meer zag?
‘Niet dan? Na wat hij u had aangedaan?’
We zijn ondertussen jaren getrouwd, onze oudste is net het huis uit.
De man zijn koffie was op. Hij zweeg niet meer, hij was sprakeloos.
Ik hield van hem, en nu nog steeds.
Uiteraard heb ik hem nog niet vergeven omdat hij het na al die jaren nog steeds niet heeft toegegeven. Hij denkt nog altijd dat ik het niet weet.
Ik speel de preutse vrouw, seks kan af en toe, maar in mijn mond vind ik het vies. Om over het gedoe met zijn vader nog maar te zwijgen.
‘Dit gaat mijn begrip te boven, sorry.’
Begrijpelijk. Laat het me als volgt uitleggen: de dag dat hij eindelijk toegeeft wat er gebeurd is, zal hij daarna de nacht van zijn leven beleven. Hij zal mij daarna nooit meer op dezelfde manier kunnen bekijken. Een beetje zoals ik bij hem al jaren heb.
En voor de duidelijkheid: na die nacht zal u me ook nooit meer zien. Geen visites meer, dan blijf ik thuis.
De man dacht na, probeerde te begrijpen, en te aanvaarden.
‘Er is iets wat voor mij onduidelijk blijft in dit ganse verhaal.’
En dat is?
‘Wat brengt u bij mij? Waarom reageerde u op mijn profiel? Ik heb niets met uw man te maken, ik behoor niet tot ‘elke man uit zijn leven’.
Simpel gesteld: waarom bent u hier?’
Vorig jaar is zijn vader overleden.
De stilte die op dit ontluisterende antwoord volgde, was van een gans andere aard.
Het was een stilte van ware bedoelingen, van duidelijke afspraken en van wederzijds verlangen.
De vrouw liet hem de tijd om de waarheid te aanvaarden, al probeerde hij nog even de realiteit te ontkennen.
‘U begrijpt dat u daarmee niet voldoet aan het profiel, dat u er de hele tijd over gelogen hebt.’
Ze knikte.
Als ik heel eerlijk mag zijn: had u nu echt gedacht dat een oprecht onschuldig schaap zich zou komen aanbieden in het hol van de leeuw?
‘Misschien was ik daar inderdaad naïef.’
De enige die zich in het hol van de leeuw waagt, is een leeuwin. Om twee redenen.
Ten eerste kan ze het aan.
Ten tweede is het precies waar ze wil zijn.
‘En wat nu?’
U zegt het maar.
Vandaag heb ik geen koffie gemorst, dus ik ga nergens heen.
De blinddoek mag aanblijven...
- EINDE -
