Mijn opa zat tijdens de Tweede Wereldoorlog bij het verzet. Hij had Joden aan onderduikadressen geholpen, gespioneerd bij de Nazi’s en zelfs incidenteel hun materieel gesaboteerd. Geen wonder dat hij in onze familie en daarbuiten werd geroemd als een ware held. Geen wonder ook dat hij de oorlog niet overleefde. Hij werd vlak voor de bevrijding opgepakt en door de Duitsers ter dood gebracht. Mijn moeder was toen nog een baby.
Pas vele jaren later ontdekte ik per toeval dat een historicus een bescheiden boekje had geschreven over de heldendaden van mijn grootvader. Nieuwsgierig geworden naar mijn eigen roots, maar ook naar degene die het kleinood had gepubliceerd, ging ik op zoek naar Bernd van Kleef.
En wie zoekt, die vindt natuurlijk. “Zeg maar Bernd,” zei hij en nodigde me spontaan bij hem thuis uit. Hij beweerde over een aantal interessante zaken te beschikken die hij met alle liefde met me wilde delen.
Licht gespannen stapte ik die bewuste zaterdag in de leaseauto van de zaak en reed naar de andere kant van het land. In een Schevenings appartementencomplex met uitzicht op zee werd ik hartelijk ontvangen door een gesoigneerde zestiger. In niets voldeed hij aan mijn beeld van de oudere, ietwat verstrooide geleerde. Integendeel. Ik drukte een stevige hand en keek in een sympathiek gezicht met een ontwapenende glimlach en een ietwat ondeugende twinkeling in zijn blauwe ogen. Grijzend haar, glad geschoren, zongebruind en sportief gekleed in een strakke jeansbroek en zwart shirt. Kortom, een man die menig vrouwenhart van zijn generatie ongetwijfeld sneller deed kloppen. Zelfs ik was op zijn minst een beetje onder de indruk van zijn verschijning.
Ook het interieur van zijn woning overtrof mijn verwachtingen. Geen stoffige boekenkasten of klassieke houten meubels, zoals ik min of meer had verwacht. In plaats daarvan kwam ik in een verrassend lichte woonkamer die de sfeer van modern design ademde, strak en stijlvol. In het meubilair herkende ik ontwerpen van Leolux, Rolf Benz en Artifort. Deze geschiedkundige boerde blijkbaar niet slecht.
Na van mijn eerste verbazing te zijn bijgekomen werd ik getrokken door het adembenemende uitzicht dat het interieur bijna deed verbleken. Door de kamerhoge vensters keek ik naar de golven die woest op de kust kapot sloegen, opwaaiend zand die de gezichten van wandelaars teisterden en meeuwen die krijsend langs de pier scheerden. Dreigende wolken werden door de harde westenwind het land op gedreven om daar hun natte lading te lossen. Prachtig, dacht ik. Als ik ooit nog eens moest verhuizen zou een dergelijke locatie mij ook wel aanstaan. Wat zou zoiets eigenlijk kosten?
Na een vluchtige kennismaking onder het genot van Italiaanse koffie en een punt van thuis meegebrachte Limburgse vlaai, begon ik mijn vragen op Bernd af te vuren. Als student was hij lang geleden op zoek gegaan naar een afstudeerproject en was bij toeval op de naam van mijn opa gestoten. Het mocht een wonder heten dat nog niemand eerder op hetzelfde idee was gekomen. Hij vertelde me in grote lijnen wat ik eigenlijk al wist maar het voelde ongewoon prettig dit nog eens uit zijn mond te horen. Bernd was een makkelijke prater en kon bijzonder boeiend vertellen. Ik hing aan zijn lippen, elk nieuw detail in me opnemend als een spons. Uit zijn laptop toverde hij een groot aantal bronnen en documenten tevoorschijn die zijn beweringen onderbouwden. Aantekeningen hoefde ik niet te maken. Onderwerpen waar ik belangstelling voor had, stuurde hij gewoon door naar mijn e-mail adres.
Ongemerkt gleden de uren voorbij. Hoe laat het was besefte ik pas toen Bernd meer licht maakte. De schemering was ingevallen en eigenlijk had ik rond dit tijdstip alweer thuis willen zijn. De weersvoorspellingen waren slecht en als ik ergens een hekel aan was het de combinatie wind, regen en duisternis in het verkeer.
‘Zullen we ergens een hapje gaan eten?” stelde Bernd voor. “Ik trakteer. Hou je van vis?”
Beduusd schudde ik mijn hoofd. “Ik moet gaan.”
Het klonk nogal aarzelend omdat eten op dit moment niet mijn prioriteit had. In mijn hoofd probeerde ik de betekenis van Bernds laatste informatie op een rijtje te zetten. Natuurlijk had ik geweten dat de Nazi’s geen lieverdjes waren. Ik had op zijn minst kunnen vermoeden dat mijn opa door verraad in hun handen was gevallen. Maar dat hij op zijn beurt zijn eigen makkers had verraden was toch wel even slikken.
Maar wat had ik dan verwacht? Dat hij als één of andere James Bond heldhaftig weerstand had geboden aan elke kwelling? Weinigen waren ongevoelig voor het dreigement een geliefde of familielid iets aan te doen als gevraagde informatie niet werd gegeven. Mijn opa vormde geen uitzondering op die regel, maar al die oorlogsgruwelen kwamen nu ineens wel heel dichtbij.
“Kom,” maakte Bernd een eind aan mijn overpeinzingen. “Op een uurtje meer of minder komt het nu ook niet meer aan. Bovendien is samen eten gezelliger dan alleen.”
Hij had gelijk. Eten moest ik toch. Daarnaast deden mijn afkeer van het slechte weer en niet in de laatste plaats Bernd’s charmante gezelschap me besluiten toe te geven aan zijn wens. Een kwartiertje later trotseerden we de regen en de opkomende storm onder een grote zwarte paraplu.
Het visrestaurant zag er op het eerste oog eenvoudig uit maar het was er warm en sfeervol. De zeetong was verser dan vers en smaakte uitstekend in combinatie met de droge witte wijn die de ober had aanbevolen. Het onderwerp van gesprek was inmiddels gewijzigd. Bernd had geïnformeerd naar mijn beroep en ik vertelde hoe ik carrière had gemaakt in de reclame, hoe druk ik was, hoe ik stad en land door reisde om de ideeën en slogans van ons bureau te verkopen. Met succes. Bekende en onbekende merken stonden in de rij om ons in te huren voor hun campagne. Ik verdiende al jaren meer dan ik uitgaf.
Nu luisterde ik naar Bernds verhaal over zijn twee mislukte huwelijken en zijn kinderen. Of eigenlijk luisterde ik helemaal niet. Het was alsof mijn hersens overvol waren en geen nieuwe informatie meer toelieten. Daarom deed ik slechts alsof ik luisterde en keek intussen gehypnotiseerd naar het bewegen van zijn mond. Ik betrapte mezelf op de vraag hoe het zou voelen door deze lippen te worden gekust. Hoe zou het zijn om zijn speeksel te mogen proeven? Ik voelde een plotselinge behoefte opkomen in zijn armen te kruipen, mijn gezicht tegen zijn ontblote borst te leggen en in zijn tepels te knijpen. Zijn verzorgde handen zouden me uitkleden en op zoek gaan naar de gevoelige plekjes van mijn lichaam. Diep in mijn binnenste zou het beest in me wakker worden. Hoe zou hij zijn als minnaar? Teder? Ruw? Gepassioneerd? Ik gokte erop dat hij geen woeste neuker was.
Het was niet alleen de wijn die verhitte blosjes naar mijn wangen joeg. Zat ik mezelf nu daadwerkelijk op te geilen tegenover een man die ruim twee keer zo oud was als ik? Wat was in me gevaren? Zo wanhopig kon ik toch niet zijn. Ik was weliswaar geen oogverblindende schoonheid, maar mijn lijf was in topvorm. Ik genoot belangstelling genoeg van de andere sekse. Als ik wilde was ik heel goed in staat een jonge vent van mijn eigen leeftijd te strikken. Ik deed het alleen nooit meer.
“En jij?”
Ik schrok op toen Bernd’s stem tot me doordrong.
“Sorry, wat zei je?”
“Waar zit je met je gedachten?” lachte hij plagend. “Ik vroeg of er in jouw leven een speciaal iemand is.”
“Ik ben al jaren single.”
“O? Hoe komt dat?”
Ik aarzelde. Mijn liefdesleven ging hem niets aan. Wat had het voor zin hem lastig te vallen met mijn privéleven?
“Ik heb zes jaar samengewoond,” bekende ik. “Met een man,” voegde ik er haastig aan toe alsof over mijn seksuele voorkeur een misverstand zou kunnen ontstaan. “We gingen zo abrupt uit elkaar dat ik tijd nodig had om het allemaal te kunnen verwerken. Het hakte er nogal in, weet je. Ik hield mannen lange tijd op afstand.”
“Bang voor herhaling? Bindingsangst?”
“Geen idee. Misschien wel. Naarmate ik langer alleen ben heb ik geen behoefte meer aan een vaste relatie. Mijn vrijheid is me erg dierbaar geworden. Ik amuseer me prima in mijn eentje”.
“Maar je zult bepaalde aspecten toch wel missen. Ik bedoel… Genegenheid, een arm om je schouder, een goed gesprek…”
“Seks?” vulde ik aan.
Waarom zei ik dit nou? Nog even en iedereen kon moeiteloos aan me zien hoe ik eraan toe was. Ik voelde hoe hard en gezwollen mijn tepels waren. Mijn slipje was allang niet droog meer.
“Ook seks,” bevestigde hij.
“Ach, dat valt wel mee. Soloseks is weliswaar niet hetzelfde maar de rompslomp van een vaste relatie weegt er niet tegenop”.
Houd je mond, riep ik mezelf tot de orde. Zo meteen denkt hij nog dat je hem wilt versieren. Je maakt jezelf onbeschrijfelijk belachelijk.
Enigszins beschaamd over mijn eigen openhartigheid sloeg ik mijn ogen neer. Door mijn wimpers probeerde ik te peilen hoe mijn woorden door hem waren ontvangen, maar meer dan een geamuseerd lachje liet hij niet blijken.
“En een lat-relatie? Wel lusten, geen lasten?”
Ik schudde heftig mijn hoofd. Het idee!
“Nee, niks voor mij.”
“Nog een wijntje?”
“Ik moet nog rijden,” protesteerde ik zwakjes.
“Daarvoor is het nu te laat. Je hebt teveel op om dat eind nog te kunnen rijden, zeker bij dit weer.”
“Ik neem wel een hotelletje,” zei ik toen ik tot mijn schrik vaststelde dat onze tweede fles wijn bijna leeg was.
Het was inderdaad niet verantwoord nu nog in de auto te stappen. Gelukkig had ik altijd een extra slipje en een basisvoorraad toiletartikelen en make-up in mijn auto voor noodgevallen. Ik moest wel vaker onverwacht ergens overnachten.
Bernd schonk mijn glas nog eens vol en vroeg om de dessertkaart.
“Een hotel? Ben je mal, meid. Ik heb plek genoeg. Je mag kiezen, mijn bed of de logeerkamer.”
Dacht hij nu werkelijk dat een nacht in zijn bed een reële optie voor me was?
Maar de logeerkamer was, in tegenstelling tot de rest, karig en sober ingericht. Het onopgemaakte eenpersoons bed maakte een goedkope en weinig comfortabele indruk. De matras voelde hard aan en zag er enigszins versleten uit.
Daarentegen bestond Bernds luxueuze bed uit twee delen; aparte boxsprings en aparte dekbedden, die voorzien waren van smetteloos witte satijnen overtrekken met een romantisch ingeweven fantasiemotief. Het zag er zo uitnodigend en verleidelijk uit dat ik de gedachte niet kon onderdrukken dat Bernd een logee verwachtte. Had hij willens en wetens aangestuurd op een overnachting?
Nonsens! Daar was ik toch zeker zelf bij? Zoveel alcohol zat er niet in mijn bloed dat ik niet meer wist waar mijn grenzen lagen. In het ergste geval kon ik altijd nog naar een hotel gaan. Daar zou ik eveneens luxe en comfort vinden. En privacy. Bernd van Kleef moest zich vooral geen illusies maken.
“Jouw bed,” besloot ik kribbig. Ondanks alles voelde het alsof ik me gewonnen gaf.
“Zoals u wenst, mevrouw,” reageerde Bernd met een licht spottend ondertoontje in zijn stem.
Hij reikte me een stapeltje handdoeken en een donkergroene zijden herenpyjama aan, waarmee ik in de badkamer verdween, die – hoe kon het ook anders – regelrecht uit een reclamefolder afkomstig had kunnen zijn. Onder de weelderige douche vingerde ik mezelf klaar in de hoop dat mijn erotische fantasieën over Bernd me verder met rust zouden laten. Maar terwijl ik dit deed was het toch het beeld van mijn innemende gastheer dat voor de nodige opwinding zorgde.
Nadat ik mezelf in het veel te grote pyjamajasje had gehuld – de broek viel letterlijk van mijn heupen – en mijn haren föhnde, merkte ik dat ik doodmoe was. Verlangend naar een weldadige nachtrust nestelde ik me even later in mijn helft van het bed. Ik zakte er bijna helemaal in weg. De lakens roken vaag naar lavendel. Genoeglijk trok ik het dekbed tot onder mijn kin en wachtte. Wachtte tot Bernd zou komen en zijn plek naast me zou innemen. Wachtte wat er daarna zou gebeuren. Óf er iets zou gebeuren.
Het duurde lang. Veel te lang naar mijn zin. Ik was intussen alweer over mijn vermoeidheid heen. Klaarwakker lag ik mezelf te verbijten van ergernis. Pissig was ik. Waarom? Omdat hij me liet wachten. Omdat hij me negeerde. Maar ik ging niet kijken waar hij bleef. Ik zou niets vragen. Dat was te doorzichtig. Hij zou kunnen denken dat ik iets van hem wilde. Niets was minder waar. Toch?
Uiteindelijk ging de deur open. Zachtjes kwam Bernd binnen met ontbloot bovenlijf en in de pyjamabroek die ik had laten liggen. Wow! Voor zijn leeftijd zag hij er niet slecht uit.
“Slaap je nog niet?” vroeg hij verbaasd.
“Nee.”
“Niet piekeren hoor. Dat is het niet waard. Je grootvader is al zo lang dood.”
Mijn opa? Die was ik eerlijk gezegd alweer vergeten, maar ik hield wijselijk mijn mond. Ik kon Bernd moeilijk vertellen dat hijzelf de reden van mijn slapeloosheid was.
Het licht ging uit en hij wenste me welterusten. Meer niet. Geen mond die me probeerde te kussen. Geen hand die tastend op zoek ging naar een warm vrouwenlichaam. En zelf durfde ik het initiatief niet te nemen, durfde me niet te laten kennen. Wat zou hij dan van me denken? Even later hoorde ik aan zijn regelmatige ademhaling dat hij sliep. On – voor – stel – baar !
Ik had al bijna twee jaar geen man meer aangeraakt. En nu lag er eentje onder handbereik die mij kennelijk niet aantrekkelijk genoeg vond. Ik kon het gewoon niet geloven. Ik lag hier letterlijk voor het grijpen, smeltend in mijn geil. Elke gezonde vent zou een dergelijke situatie dankbaar aangrijpen om in ieder geval iets te proberen. Maar Bernd deed niets, noppes, niente, nada. Vond hij me niet goed genoeg? Lelijk? Was hij misschien impotent? Homo?
Dat moest het zijn, concludeerde ik. Mooie mannen die hun lichaam in perfecte conditie hielden waren zelden hetero. Voor de tiende keer draaide ik me op mijn andere zij en voor de honderdste keer probeerde ik Bernd uit mijn hoofd te zetten. Dat lukte pas enkele onrustige uren later.
<><><>
Ken je dat zalige gevoel van uitslapen op zondagmorgen; het gevoel niets te moeten en niets te hoeven? De luxe om het opstaan nog even uit te stellen tot later? Lekker langzaam wakker worden zonder je te moeten haasten? Precies, dat gevoel bedoel ik. Het is de ideale atmosfeer om elkaar lief te hebben. Je bent warm, ontspannen en uitgerust. In die half slaperige, lome gemoedstoestand ben je minder geremd, minder alert en geef je makkelijker toe aan je emoties, verlangens en lust. De beste seks wordt daarom bedreven op zondagochtend, mits er natuurlijk geen stoorzenders roet in het eten gooien.
Hoewel het nog erg vroeg was duurde mijn zondagochtendgenot nu slechts luttele seconden. Op het moment dat mijn onderbewustzijn plaats maakte voor het besef waar ik me bevond, kreeg ik enorme spijt ervoor te hebben gekozen de nacht in dit bed door te brengen. Nog voor ik mijn ogen opende voelde ik Bernds blik op me gericht. Hij lag op zijn zij, steunend op een elleboog. De bovenrand van zijn dekbed bevond zich ter hoogte van zijn middel. Zijn onbehaarde gebruinde torso vormde een schril contrast met de witte lakens. Ik voelde mijn wangen vuurrood kleuren van verlegenheid omdat hij me schijnbaar al langer gadesloeg.
“Je ziet er lief uit als je slaapt,” fluisterde hij.
Onwillekeurig trok ik mijn dekbed hoger over mijn schouders. Dit waren niet de ogen van een homo die onverschillig bleef in gezelschap van een vrouw. Dit was wel degelijk de zwoele blik van een potente hetero met een ochtenderectie. Hij hoefde me niet te vertellen dat hij opgewonden was. Hij straalde het gewoon uit.
Ging hij me nu alsnog versieren? Wilde ik dat wel? Hij was oud. Te oud voor mij. Het leeftijdsverschil was ronduit beschamend. Het was bovendien al zo lang geleden. Kon ik het nog wel? Me aan iemand overgeven? Een man behagen? Ik wist alleen dat ik een beslissing niet kon uitstellen. Als ik hem wilde afwijzen moest dat nu meteen gebeuren.
Maar ik ondernam niets. Mijn adem stokte toen zijn hand naar mijn hoofd reikte en hij enkele weerbarstige haarlokken uit mijn gezicht verwijderde. Zijn vingertoppen volgden teder de contouren van mijn gezicht. Mijn mond was kurkdroog. Slikken ging moeizaam. Ik verroerde me nog steeds niet toen hij een stukje in mijn richting opschoof en zich over me heen boog. Zijn lippen beroerden mijn voorhoofd. Kalm en beheerst kuste hij mijn wang, mijn ogen, mijn neus, mijn oorlel, mijn hals en als laatste mijn mond. Met bonkend hart stond ik het toe. Ik opende mijn lippen om zijn tong te ontvangen en zijn kus te beantwoorden. En nog eens. En nog eens.
Mijn armen leefden een eigen leven toen ze zich losmaakten van het dekbed en zich om Bernds nek sloegen. Hij kwam nu helemaal tegen me aan liggen. Achter de stof van zijn pyjamabroek duwde zijn stijve zachtjes tegen mijn heup. Een hand kroop in de lange mouw van mijn pyjama en streelde mijn arm. De weeïge slaaplucht deed scheuten dierlijk verlangen door mijn lichaam trekken en al mijn bezwaren smolten als sneeuw voor de zon. Leeftijd was onbelangrijk geworden. Bernd was hooguit oud in jaren. Innerlijk zaten we op dezelfde golflengte. Van schaamte was ook geen sprake meer.
Terwijl we onophoudelijk bleven zoenen besefte ik opeens hoezeer ik dit had gemist. In zijn armen voelde ik me begeerlijk en op en top vrouw. Was er iets dat beter voelde dan beminnen en bemind worden, zelfs al was het geen liefde maar lust dat ons dreef?
Op zijn eigen kalme ingetogen wijze duwde Bernd langzaam het dekbed van me af, me alle tijd gunnend om hiertegen te protesteren. Maar protesteren was allang geen optie meer. Dat punt was ik intussen gepasseerd. Ik wilde me eindelijk bloot geven. Ik wilde hem op mijn naakte huid voelen, hem aanraken en door hem aangeraakt worden, samen klaarkomen.
“Die pyjama staat je niet,” plaagde Bernd terwijl hij de knoopjes één voor één losmaakte.
“Jou ook niet,” haakte ik er meteen op in.
“Dan moeten we daar iets aan doen.”
Elkaar liefkozend hielpen we elkaar uit de donkergroene zijde. Bewonderende blikken gingen over en weer. Mijn intieme delen werden nog even aan zijn oog onttrokken door een wit slipje. Bernd daarentegen droeg geen ondergoed. Hij was meteen naakt. Hij had een prachtige donkerrode pik van gemiddelde vorm en afmetingen en een kale zak. Zijn voorvocht had een kleverige draad gevormd tussen eikel en buik. Zou zijn lid zo hard zijn als hij eruit zag? Ik kon het niet laten mijn hand er vrijpostig omheen te vouwen en er nieuwsgierig in te knijpen. Inderdaad: staalhard.
“Pas op! Hij explodeert als je dat vaak doet.”
Lachend vielen we terug in de kussens, onze hunkerende lijven stevig tegen elkaar. Ik had me niet vergist. De kalmte die hij buiten het bed uitstraalde bewaarde hij ook ín het bed. Ik kon niet van hem afblijven. Hij was om rauw in te bijten, maar Bernd had andere plannen. Met een ondeugende knipoog dirigeerde hij mijn handen boven mijn hoofd zodat ik min of meer gedwongen werd me aan hem over te geven.
Wat hij met me deed had ik nooit eerder meegemaakt. Hij trok een zee van tijd uit om mijn gehele blote lijf te overladen met kusjes en likjes. Hij kneep, likte en zoog mijn borsten tot ik het gevoel kreeg voortaan een cupmaat meer nodig te hebben. Zijn goddelijke handen bewogen eindeloos over elk plekje van mijn huid en nadat hij ook mijn slipje van mijn kont had gestroopt, herhaalde hij die behandeling nog eens aan de achterkant. Ik wist niet wat me overkwam. Ik lag gewoon te kwijlen in mijn kussen van geilheid, zwevend op vleugels van genot.
Tijdens deze massage liet Bernd mijn kruis grotendeels links liggen, hoewel het tussen mijn benen steeds warmer en natter werd. Op een gegeven moment was ontspannen en passief genieten echt niet meer mogelijk. Met mijn benen wijd probeerde ik zijn handen naar mijn smachtende kut te lokken. Ik smeekte hem zelfs me eindelijk klaar te laten komen. Maar in plaats van tegemoet te komen aan mijn verzoek, trok hij zich plagend terug.
“Doe het zelf maar,” zei hij lachend.
“Wat?”
“Ja, ik wil wel eens zien hoe een zelfstandige alleenstaande meid met zichzelf speelt.”
“Je meent het.”
“Absoluut.”
Ik aarzelde. Het was toch wel gênant om mezelf zo te exhibitioneren voor iemand die ik pas een dag kende, maar tegelijkertijd was ik te geil om botweg te weigeren.
“Dan jij ook,” onderhandelde ik, mijn ogen gericht op zijn verleidelijke pik die geen enkel teken van verslapping vertoonde.
“Geen probleem.”
Hij voegde de daad bij het woord en begon zachtjes aan zijn lul te trekken. Met mijn blik daarop gefixeerd gleden mijn handen in de richting van mijn heuveltje. Mijn middelvinger masseerde routineus mijn klit terwijl de vingers van mijn andere hand op zoek gingen naar mijn vagina. Mijn hormonen jubelden. Daar was ik hard aan toe.
Bernd bleek echter zijn hoogtepunt uit te stellen tot ik zou komen, terwijl ik juist op hem wachtte. Dat schoot dus niet op. Ongeduldig besloot ik het heft in eigen hand te nemen. Onze handen wisselden van plaats. Zijn duim vingerde mijn klit en op mijn beurt trok ik hem af. Toen was er letterlijk geen houden meer aan. Mijn lijf verkrampte in een verlossend orgasme en vrijwel tegelijkertijd belandden dikke witte klodders sperma op mijn buik en borsten. Een beetje beteuterd bekeek ik zijn verslappende lid.
“Tijd genoeg,” knipoogde hij alsof hij mijn gedachten kon lezen.
We gingen lepeltje-lepeltje liggen en vielen prompt weer in slaap. Toen ik weer wakker werd lag ik wijdbeens op mijn rug met Bernds hoofd tussen mijn dijen. Hij kuste mijn kut zoals hij eerder mijn mond had gekust, zijn natte tong verstoppertje spelend tussen mijn lippen.
“Ja,” kreunde ik toen hij me klaar befte.
“Ja,” bromde hij toen ik zijn eikel over mijn tong liet glibberen.
“Ja,” riep ik toen hij me van achteren nam en ik vurig wenste dat het neuken nooit zou stoppen.
“Ja,” verzuchtten we samen toen het punt van uitputting toch werd bereikt en we allebei geen pap meer konden zeggen.
Na een gezamenlijk bubbelbad en een uitgebreide brunch nam ik met tegenzin afscheid van Bernd. Het weer was opgeklaard en er was geen enkele reden om het afscheid uit te stellen. Stiekem hoopte ik dat hij me zou vragen langer te blijven. Ik kon makkelijk nog een hele dag met hem de liefde bedrijven, maar die luchtbel knapte toen hij subtiel meedeelde later die middag een andere afspraak te hebben. De hint was glashelder.
“Zie ik je nog eens?” vroeg hij terwijl hij zijn visitekaartje in mijn hand drukte en galant de autoportier voor me open hield.
Er was niets mis met deze vraag. Ik zou zelfs bevestigend hebben geantwoord als ik niet zo’n merkwaardig gevoel had gekregen bij zijn eerdere uitspraak. Ik wist niet goed wat, maar er was iets mee. De woorden bleven maar door mijn hoofd spoken.
Ik had Den Haag al ruim achter me gelaten toen een vaag vermoeden kwam bovendrijven. Nee, onmogelijk. Zo blind kon ik toch niet zijn? Zo’n rotstreek kon hij me niet hebben geleverd. Of wel? Ik trapte het gaspedaal dieper in en alle snelheidslimieten negerend, scheurde ik naar huis.
Thuisgekomen nam ik niet eens de moeite eerst mijn jas en schoenen uit te trekken. Ik liep regelrecht naar mijn werkkamer en schakelde mijn pc in. Met trillende vingers typte ik het webadres in dat op Bernds visitekaartje stond vermeld. Mijn ogen vlogen over de pagina. Ik las en herlas de tekst om de betekenis beter tot me door te laten dringen. Dit moest een vergissing zijn. Dit kon gewoon niet waar zijn. Maar het stond er wel, niet in rechtstreekse bewoordingen, maar toch… de bittere waarheid.
De ontnuchtering overviel me als een koude douche. Vanuit mijn tenen maakte een golf van woede en verontwaardiging zich van me meester. Tranen van onmacht liepen over mijn wangen. Wat een ongelooflijke lul! Ik vloekte en schold op de – overigens aantrekkelijke – beeltenis van Bernd op de webpagina. Dit was zo verschrikkelijk goedkoop. Ik voelde me tot op het bot verraden en misleid.
In een opwelling rukte ik de kleren van mijn lijf. Mijn lingerie mikte ik bij het afval. De rest verdween in de wasmachine. Vervolgens nam ik een lange hete douche in een vergeefse poging de schaamte van me af te spoelen. Mannen! Liep er op deze aardkloot ook maar eentje rond die deugde?
Terwijl Bernd me eerder die middag in mijn jas had geholpen had ik hem gevraagd wat ik hem nog verschuldigd was. Ik wilde tenslotte netjes een bijdrage leveren in de onkosten.
“Niets,” had hij resoluut mijn aanbod afgeslagen. “Ik heb enorm van ons samenzijn genoten, daarom krijg je de eerste keer van me cadeau.”
Eerste keer gratis… Het had geklonken als een aanbieding van een sportclub of rijschool. Nu bleek dat ik de satijnen lakens had gedeeld met een gigolo, een mannelijke hoer, iemand die zich duur liet betalen voor zijn diensten. Op zijn website presenteerde hij zich in zorgvuldig gekozen bewoordingen als een beschaafde gezelschapsheer voor oudere welgestelde dames. Hij was letterlijk te huur voor allerlei activiteiten; van een simpele wandeling langs het strand, een avondje naar het theater, tot en met een volledig verzorgde vakantie naar elke gewenste bestemming. Dit alles met of zonder ‘special treatment’. Wat die speciale behandeling inhield was niet moeilijk te raden. In de kleine lettertjes stond het omzichtig omschreven als een erotische massage. Mijn maag draaide zich om bij het idee. Om te kotsen gewoon.
De prijslijst leerde me dat hij me zo’n slordige vijfhonderd euro had uitgespaard. Goh, zo’n kostbaar geschenk kreeg ik niet elke dag. Het moest niet gekker worden. Witheet van nijd greep ik naar de telefoon, maar kwam niet verder dan zijn voicemail. Natuurlijk. Hij had immers een andere afspraak. Zou hij zich op dat moment verlustigen aan de verlepte tieten en de gerimpelde kut van een bejaarde Wassenaarse weduwe? Opnieuw moest ik een golf van misselijkheid onderdrukken.
De volgende ochtend, op weg naar een klant, probeerde ik het nog eens. Ik was inmiddels enigszins gekalmeerd, al hadden de gedachten aan Bernd me de hele nacht uit mijn slaap gehouden.
“Waarom?” vroeg ik kortaf toen ik zijn stem hoorde.
“Hoezo? Wat bedoel je?”
“Hou je niet van de domme! Je weet best wat ik bedoel.”
“Zeg niet dat je het niet wist.”
“Ik wist het niet. Ik kwam voor mijn opa.”
“Dat dacht ik aanvankelijk ook, maar je vertelde me over je seksloze bestaan, je deelde mijn bed en uiteindelijk bood je me zelfs geld aan.”
“Voor het eten, ja. Uit beleefdheid.”
“O shit,” hoorde ik hem kreunen. “Ik nam aan… Het spijt me.”
“Bespaar me je verontschuldigingen,” snauwde ik.
“Maar ik…”
“Waarom?” herhaalde ik nu een toonhoogte harder.
“Omdat ik hier nu eenmaal goed in ben. Ik houd van vrouwen en die aantrekkingskracht is veelal wederzijds. Bovendien betaalt dit beter dan de artikeltjes die ik vroeger schreef.”
Oké, dat was in ieder geval eerlijk.
“Je had het me moeten zeggen voordat je me… Voordat we…”
“Je hebt gelijk. Sorry.”
Er viel een ongemakkelijke stilte.
Ik zette mijn auto in de eerste versnelling en schoof weer een paar meter op. Door een gekantelde vrachtwagen was de A2 bij Eindhoven in een eindeloze rij stilstaand blik veranderd.
Ik zuchtte, sloot mijn ogen en leunde met mijn hoofd tegen de hoofdsteun. Ik was moe en ik zou nooit op tijd bij mijn klant zijn, maar dat was niet wat mijn hersens nu pijnigde. Terugkijkend was mijn rendez-vous met Bernd een typisch geval van miscommunicatie. Als de situatie niet zo ontzettend pijnlijk en privé was geweest, had het als beeldend voorbeeld kunnen dienen voor mijn stagiaires en workshops.
Wat wilde ik eigenlijk bereiken met dit telefoongesprek? Genoegdoening? Wraak…? Nee, onzin. Ik geloofde dat hij me niet met opzet had misleid en ondanks de bittere nasmaak had ik hemelse seks met hem gehad.
Mijn rechterhand lag losjes op mijn bovenbeen en ik kon de drang niet weerstaan om even langs mijn kruis te wrijven. Zijn ademhaling in mijn oor riep onwillekeurig associaties bij me op. Ik herinnerde me zijn kussende lippen op mijn huid, zijn wellustige tong tussen mijn dijen, zijn masserende handen op mijn lijf en zijn ferme pik diep in mijn binnenste… Wel lusten, geen lasten.
“Ik neem aan dat je me nooit meer wilt zien,” verbrak Bernd als eerste het stilzwijgen. “Zullen we het hier dan maar bij laten?”
“Wacht even,” zei ik terwijl ik in mijn tas op zoek ging naar mijn agenda. “Wat dacht je van een lang weekend? Ik trakteer!”
© Fanny 2008
