Enigszins onderuitgezakt zat Victoria in de hoek van de ziekenhuiskamer die al een aantal weken als haar tweede huiskamer fungeerde. Ze keek toe hoe een tamelijk struise maar desalniettemin aantrekkelijke verpleegster van middelbare leeftijd op een efficiënte, doch tegelijkertijd zeer zorgzame manier het gezicht van haar man waste. Depte was misschien beter geformuleerd, want zijn gezicht zat onder de littekens, blauwe plekken en zwellingen die hij had overgehouden aan een zeer ernstig auto-ongeluk, nu zo'n tien weken geleden. Bijna een maand had hij gezweefd tussen leven en dood.
Voorzichtig liet de verpleegster het natte washandje een eindje in het pyjamajasje van Victoria's man glijden. Hij rilde even.
“Gaat het zo, meneer Dijkstra?” vroeg de verpleegster terwijl ze vriendelijk glimlachte.
Hij gromde iets en knikte moeizaam met zijn hoofd.
“Verdomde Florence Nightingale”, dacht Victoria geërgerd.
Waarom glimlachte dat mens toch continu als ze met haar Hans bezig was? Waarom was ze er überhaupt iedere keer als ze bij Hans op bezoek kwam? 's Morgens, 's avonds, tussen de middag. En altijd even opgewekt, levendig, belangstellend. Getver.
Nadat ze Hans had gewassen, waste de verpleegster zorgvuldig haar eigen handen en wendde zich tot Victoria.
“Houd u het nog een beetje vol, mevrouw Dijkstra?” vroeg ze vriendelijk. “U ziet er moe uit.”
Weer werd Victoria boos. Maar nu op zichzelf. Wat was ze toch een jaloers kreng. De verpleegster - Marja de Boer stond er op het naamplaatje dat op haar volle boezem prijkte - was gewoon echt een schat van een mens.
“Ja hoor zuster”, antwoordde ze. “Het gaat best.”
De zuster schonk haar nog een gulle glimlach en haastte zich toen naar de volgende kamer.
Hans zei iets dat Victoria niet verstond. Ze liep naar het bed waarin haar man, die met pennen, schroeven, bouten, gips en verband bij elkaar werd gehouden, een vruchteloze poging ondernam om iets te gaan verliggen.
“Marja heeft gelijk”, hijgde hij. “Je moet echt een beetje op jezelf letten.”
Hij pauzeerde even om op adem te komen en vervolgde: “Als je me nu even helpt om mijn bed in de tv-stand te krijgen dan kun je daarna naar huis gaan. En als ik jou was zou ik even een tussenstop bij de slijter maken om een heerlijk flesje wijn mee te nemen.”
“Da's lief van je. Of wil je graag nog even alleen zijn met die lieve zuster?” grijnsde ze.
“Daar zou ik wel voor te porren zijn”, zei hij met extra hese stem. “Maar jammer genoeg zit haar dienst er zo op.”
“Dan kan ik met een gerust hart naar huis gaan”, repliceerde Victoria monter.
Victoria had de raad van haar man opgevolgd en bij de slijter schuin tegenover het ziekenhuis twee mooie flessen witte wijn gekocht. Halverwege de tien minuten gaans die het ziekenhuis van haar woning scheiden, overviel haar weer die verschrikkelijke vermoeidheid. Ze besloot om even op een bankje aan de rand van een vijver te gaan zitten. Ze staarde naar een moedereend die met een hele reeks jonkies achter haar aan kennelijk doelloos door het water cirkelde. Spoedig soesde ze weg in de warme namiddagzon en trokken de beelden van de afgelopen twee en een halve maand aan haar voorbij. De politieagenten die aan de deur kwamen en haar snel naar het ziekenhuis brachten, waar zelfs de meest optimistische doktoren in eerste instantie niet veel perspectieven voor Hans zagen. De doorwaakte nachten op de intensive care-afdeling. En daarna het letterlijk pijnlijk langzame herstel op de verpleegafdeling waarbij zuster Marja een hoofdrol leek te spelen. Natuurlijk waren er ook veel andere broeders en zusters maar op één of andere manier bleven ze allemaal min of meer anoniem.
“Mevrouw Dijkstra, gaat alles goed met u?” hoorde ze zuster Marja zeggen.
Ze klonk oprecht bezorgd. Verdwaasd opende Victoria haar ogen en was even volledig gedesoriënteerd. In plaats van in de ziekenhuiskamer bevond ze zich in het parkje vlak bij haar huis. En de vrouwenstem behoorde niet toe aan zuster Marja, maar aan een vrouw in een korte, rode zomerjurk. Ze knipperde een paar keer met haar ogen en ontdekte toen dat de vrouw in de rode jurk en zuster Marja één en dezelfde bleken te zijn. De verpleegster had zich kennelijk na haar dienst in het ziekenhuis verkleed.
“Ja hoor. Het gaat best. Ik ben alleen een beetje moe”, glimlachte ze dapper.
“Een beetje heel erg veel moe”, corrigeerde de verpleegster haar. Ze zette haar fiets op de standaard en ging naast Victoria zitten.
“Misschien hebt u wel gelijk”, zei Victoria. “Ik woon hier vlakbij maar ik had gewoon de puf niet meer om door te lopen.”
“Dat is geen wonder na alles wat jullie hebben doorstaan. U mag best weten dat we op de afdeling grote bewondering voor jullie allebei hebben. Voor uw man omdat ie letterlijk voor zijn leven heeft gevochten, heel veel pijn heeft geleden en nooit één kik heeft gegeven. En voor u omdat u hem echt helpt om er doorheen te komen.”
Victoria slikte even en zei toen met zachte stem: “Eigenlijk is het mijn schuld dat hij daar ligt.”
“Hoezo?”, vroeg zuster Marja. “Hij zat toch alleen in de auto?”
“Ja, dat wel. Maar hij was op weg naar een bijeenkomst waar hij eigenlijk niet naar toe wilde gaan. Het ging over vervroegde uittreding. Hij wordt volgend jaar 62 en ik wilde graag dat hij dan op zou houden met werken. Gewoon een paar jaartjes extra samen. Maar hij zag dat niet zo zitten. Niet omdat ie niet met mij wilde zijn, maar omdat hij gewoon ook veel van zijn werk houdt. Hij ging alleen maar naar die voorlichtingsavond om mij een plezier te doen. Ik denk dat ie daar met zijn gedachten meer bij was dan bij de weg.”
Zuster Marja pakte Victoria even stevig bij de arm en keek haar doordringend aan. “Zo moet u niet denken. Geef u zelf niet de schuld. Dat is absolute onzin.” Ze zweeg even en vervolgde: “veel mensen stellen zich dit soort dingen nu eenmaal anders voor. Ik wilde ook zoiets voor mijn ex en mezelf. Maar hij raakte plotsklaps in zijn tweede jeugd en daar hoorde ook een jongere partner bij.”
Ze schudde bruusk haar hoofd en zei: “Kom, stop dat tasje in mijn fietstas. Ik loop wel even met u mee naar uw huis en dan gaat u lekker vroeg naar bed.”
Victoria wist niet of ze kwaad werd om dat betuttelende gedrag of dat ze de bezorgdheid op prijs stelde. Zwijgend stond ze op en deed wat haar gezegd werd. Na een paar minuten hielden ze halt voor het huis van Victoria en Hans. Zuster Marja haalde het tasje uit haar fietstas en gaf het aan Victoria.
“Zo. Dan ga ik er nu vandoor en ik zie u morgen wel weer in het ziekenhuis”, zei ze.
Victoria verstarde. Ze voelde zich opeens eenzaam en verlaten. “Eh, er zit hele lekkere wijn in dit tasje. Hebt u geen zin om even een glaasje mee te drinken?”, vroeg ze.
Zuster Marja twijfelde een paar seconden en begon toen haar fiets met een drietal sloten te verankeren. “Ik ga mee, onder één voorwaarde. En dat is dat u voortaan jij en Marja zegt.”
“Dat doe ik graag. Ik heet trouwens Vicky”, was haar antwoord.
Victoria had één van de flessen witte wijn open getrokken en de glazen gevuld. Ze klonken.
“Op Hans”, zei Victoria.
Marja herhaalde haar heilwens. Daarna nestelde Marja zich in het hoekje van een grote leren bank die in de achterkamer voor het raam stond. Victoria zat recht tegenover haar in de fauteuil van Hans. Ze zag hoe het licht van de ondergaande zon de rossige krullen van Marja van een soort stralenkrans voorzagen.
Marja praatte honderd uit. Victoria luisterde; ze hoorde echter nauwelijks wat haar gast zei, maar genoot van de klank, het ritme en de melodie van haar stem. Op goed geluk gaf ze af en toe een kort antwoord en bleef haar gast -onopvallend naar ze hoopte - observeren.
Opeens realiseerde ze zich dat het al een tijdje stil was en Marja haar ietwat onderzoekend aankeek. Ze sprong op en zei: “Marja, wil jij even de glazen bijvullen, dan zal ik even wat te knabbelen pakken.”
Ze wees op de forse voorraad cd's die naast de stereo-installatie was opgeslagen. “Zet rustig een muziekje op als je daar zin in hebt.”
Meer struikelend dan lopend spoedde Victoria zich naar de keuken. Ze voelde zich een beetje duizelig en moest zich even met twee handen aan het aanrecht vasthouden.
“Verdorie, wat doet dat mens toch met mij?” fluisterde ze tegen zichzelf. “Is het een engel, of een tovenares of een heks die me in haar ban houdt? Wat doet ze met me?”
Ze rukte de koelkast open, haalde de kaasdoos te voorschijn en begon lukraak hompjes kaas af te snijden. Gejaagd smeet ze de brokjes zuivel op een schaaltje. Opeens bleef ze als aan de grond genageld staan. Marja had in de huiskamer een cd opgezet. De klanken drongen tot in de keuken door. Victoria hoorde een liedje van Crosby, Stills, Nash en Young. Onwillekeurig zong ze het refrein mee: “if you can't be with the one you love, love the one you're with”.
Toen viel het kwartje.
Ze was verliefd. Mijn god. Ze was verliefd. Waarom had ze dat niet door gehad? Ze was 58 jaar, moeder van twee volwassen kinderen. En ze had het altijd geweten wanneer haar oogappels hopeloos verliefd waren. Ze had meer dan een kwart eeuw in het middelbaar onderwijs gewerkt. Tientallen, misschien wel honderden kalverliefdes had ze geobserveerd. Ze kende de symptomen en nu … Ja, wat nu? Toegeven, negeren, er tegen vechten? Ze twijfelde, ze wilde eigenlijk niet naar binnen gaan zonder een beslissing te hebben genomen. Maar ze kon niet beslissen. Of eerlijk gezegd: ze wilde niets beslissen. Niet nu. Ze mikte nog wat cashewnootjes in een schaaltje, haalde diep adem en liep terug naar de kamer.
Victoria zette de schaaltjes met kaas en nootjes op tafel. Ze zag dat Marja de glazen opnieuw had gevuld. Ze pakte haar glas, proostte in de lucht, nam een slokje, zette haar glas weer neer en liep op Marja af.
“Fijn dat je even bent meegekomen”, zei ze.
Ze bukte zich en gaf haar twee zoenen. Op iedere wang één. Marja glimlachte vaag terwijl ze haar recht in de ogen keek.
“Ik dacht dat ze in deze streek van het land altijd drie keer zoenden”, zei ze.
Victoria bukte zich opnieuw en drukte haar lippen zachtjes op die van Marja. Waar ze bang voor was geweest, maar tegelijkertijd ook op had gehoopt, gebeurde. Ze voelde hoe Marja haar kuise kusje beantwoordde door het puntje van haar tong zachtjes over haar lippen te laten glijden. Victoria opende haar mond een beetje. Onmiddellijk gleed Marja's tong bij haar naar binnen. De kus werd allengs heftiger.
Even abrupt als ze de kus begonnen waren stopten ze. Een paar tranen biggelden langs Victoria's wangen.
“Sorry”, fluisterde Marja, “ik wilde je niet laten schrikken.”
“Dat doe je ook niet”, snotterde Victoria. “Ik vind je heel lief.”
Marja pakte Victoria's hoofd met beide handen vast en likte met lange halen de tranen van haar gezicht. Daarna verkende ze met het puntje van haar tong de neusgaten van de vrouw des huizes waarbij ze terloops twee minuscule snottebelletjes oplikte. Als vanzelf vonden de twee monden, de lippen en de tongen elkaar weer. Marja had Vicky half over zich heen getrokken. Daarbij was haar korte zomerjurk opgeschort tot over haar dijen. Vicky liet haar linkerhand over het rechterbovenbeen van Marja glijden tot aan het randje van haar slipje. Een paar keer herhaalde ze die handeling totdat ze zich niet langer kon beheersen. Voorzichtig begon ze aan het slipje te trekken. Marja zei niets maar wipte even met haar billen omhoog en Vicky trok het kleine kledingstukje tot op haar voeten. De rossige verpleegster trapte het snel van zich af.
Als in een trance liet Vicky haar wijsvinger naar het kale, kleddernatte spleetje van Marja glijden. Ze voelde een soort trots in zich opkomen toen ze merkte hoe nat Marja was. Het leek wel of Marja haar gedachten raadde:
“Het zijn mijn sappen”, fluisterde ze, “maar jij hebt ze aangeboord.”
Even, heel even, wist Vicky niet hoe ze verder moest gaan. Of ze wel verder moest gaan. Toen vermande ze zich en kwam voorzichtig overeind. Ze trok Marja met beide handen omhoog. Nu ging ze recht op haar doel af en trok het rode zomerjurkje gedecideerd over Marja's hoofd. De rossige verpleegster stond nu op een paar leren sandalen en een weinig flatteuze, hagelwitte bh na, naakt voor haar.
Marja glimlachte verontschuldigend.
“Als ik had geweten dat ik vandaag zou worden verleid zou ik wel iets meer sexy dan een sport-bh van de HEMA hebben aangedaan”, grijnsde ze.
In plaats van te antwoorden maakte Victoria met trillende vingers de sluiting van de bh los. Zonder veel ceremonieel dwarrelde het witte geval naar de vloer. Met deze actie had Victoria twee forse, enigszins hangende borsten met grote donkerbruine tepels onthuld. Victoria ging een pas achteruit en bestudeerde het naakte lichaam van de struise verpleegster.
“Mijn god, Marja, wat ben je mooi”, fluisterde ze met schorre stem.
Ze stapte weer vooruit en pakte met iedere hand een borst vast. Ze ging licht door de knieën en kuste om beurten Marja's keiharde tepels. Victoria had nu Marja's ronde billen omvat en als vanzelf vonden hun gulzige lippen elkaar weer. Terwijl ze elkaar heftig tongden slaagde Marja er toch in Victoria's bloes langzaam maar zeker open te maken. Handig ontdeed Marja Victoria van haar zwarte behaatje daarbij twee vrij kleine borsten met vooruit priemende vuurrode tepels tevoorschijn toverend.
Victoria schopte haar schoenen met een kleine hakje uit waardoor haar tepels en die van Marja op gelijke hoogte kwamen. De twee vrouwen omhelsden elkaar stevig waarbij de twee paar keiharde tepels wellustig tegen elkaar op steigerden. Marja had een blos op haar wangen gekregen. Ze zette nu de aanval in op Victoria's broek. Ze maakte de knoop los, ritste de ritssluiting open en stroopte met één bruuske beweging broek en slip van Vicky's billen. Ze moest de vrouw des huizes met twee handen vasthouden toen die wat houterig uit haar laatste kledingstukken stapte.
“Misschien moeten mensen van mijn leeftijd dit soort dingen niet meer doen”, glimlachte Vicky een beetje verlegen.
“Ben je mal?”, riposteerde Marja. “Ze zeggen dat je er jong van blijft.”
Weer vielen de vrouwen in elkaars armen. Marja legde haar handen op Vicky's billen en trok haar dicht tegen zich aan. Vicky's getrimde vachtje drukte tegen Marja's kale spleetje. De verpleegster zuchtte diep. Vicky maakte zich uiteindelijk voorzichtig los uit hun innige omhelzing en nam Marja bij de hand.
“Kom”, zei ze zachtjes en trok Marja mee naar de trap in de gang.
Marja gaf Vicky twee treden voorsprong en volgde haar de trap op waarbij ze bij iedere tree een dikke kus op afwisselend de linker- en de rechterbil drukte. Op de overloop bleef ze even staan en Marja nam die gelegenheid te baat om haar tong een paar keer langs Vicky's bilspleet te laten glijden. Toen zetten ze de tocht voort die eindigde in de echtelijke slaapkamer aan de rand van een buitenmodel comfortabel bed.
Marja lachte en zei: “Daarin kun je wel een paar mensen extra ontvangen”.
Victoria keek haar even aan en antwoordde op serieuze toon: “Dat heeft Hans ook al een paar keer gezegd. Tot nu toe ben ik daar nooit op in gegaan”.
“De tijden kunnen veranderen”, zei Marja luchtigjes en liet zich ruggelings op het grote bed vallen.
“De tijden zijn veranderd”, antwoordde Vicky met nadruk.
Ze ging op haar knieën naast haar zitten en gespte Marja's sandalen open. Vol overgave masseerde ze de voeten van de rossige verpleegster die zachtjes haar eigen borsten streelde. Toen Vicky ook haar lippen en tong in het spel met Marja's voeten betrok gleed één van Marja's handen naar haar kale poesje en kalm sloeg ze de hand aan zichzelf. Terwijl ze afwisselend aan Marja's tenen zoog en haar voetzolen likte bleef Vicky gespannen kijken naar de steeds wisselende gezichtsuitdrukkingen van Marja. Hoewel de grimassen de ontlading al ruim van te voren aankondigden werd Vicky toch overvallen door de intensiteit ervan. Kreunend, kermend en kronkelend kwam Marja tot een heftig hoogtepunt. Het was het begin van een orgie van ongebreidelde passie, hartstocht en wellust waarin de twee vrouwen elkaar naar een aantal hoogtepunten, kusten, likten, vingerden en beften.
Uiteindelijk gleden ze na een gelijktijdig beleefd langdurend orgasme uitgeput in elkaars armen. Hun naakte lijven waren door een flinterdunne film van zweet, kutsap en speeksel vastgeplakt. Ze kusten, fluisterden lieve woordjes en waren volmaakt gelukkig. Toen Victoria een klein beetje leek weg te dommelen maakte Marja zich voorzichtig van haar los. Ze dekte het bezwete lichaam van haar geliefde zorgzaam toe en bleef even met een tedere blik naar haar staan kijken waarna ze de kamer uit glipte.
Marja kwam even later terug met een nieuwe fles wijn en twee glazen. Ze had beneden de fles al ontkurkt. Ze schonk de glazen vol en zette ze op het nachtkastje. Hoewel ze nog steeds volkomen naakt was ging ze op haar gebruikelijke efficiënte wijze te werk alsof ze in het ziekenhuis een patient een glaasje water inschonk. Vicky moest er om lachen.
“Wat is er?”, wilde Marja weten.
“Ik zou je wel eens zo in je blootje door het ziekenhuis willen zien fladderen”, plaagde Vicky.
“Je zou ze de kost moeten geven die proberen meer van mij willen zien dan goed voor ze is”, gaf Marja ten antwoord.
“Wedden dat mijn Hans er één van is”, grijnsde Vicky.
Marja gaf geen antwoord maar drukte een kus op haar voorhoofd en gleed naast haar in bed. Zwijgend dronken ze van hun wijn. Vicky rommelde even in het nachtkastje en toverde een doos bonbons te voorschijn.
“Witte wijn en chocolaatjes. Dat kan toch wel?” informeerde ze.
“Volstrekt onverantwoord”, mompelde Marja terwijl ze een gevulde praline uit de doos viste.
Ze klemde het zoete kleinood tussen haar tanden en maakte met haar hoofd een uitnodigend gebaar. Vicky begreep het onmiddellijk en beet haar helft van de praline af. Op identieke wijze maakten nog een drietal andere bonbons soldaat.
“Mmmm. Om jouw lippen bij af te likken”, lispelde Vicky terwijl ze zich als een verliefd tienermeisje tegen Marja aanschurkte.
“Eh, je had het daarnet over Hans”, zei Marja opeens op ernstige toon. “Hebben jullie er al over nagedacht wat er gaat gebeuren als hij bij ons van de afdeling komt?”
“Ja, dat kan nog wel eens een probleem worden. Althans op korte termijn. Hij zal waarschijnlijk een tijdje naar een verpleegtehuis moeten. Dat wil ie niet maar hij heeft toch meer verzorging nodig dan ik hem kan bieden”, antwoordde Vicky.
“Je zou thuis verpleging moeten hebben”, zei Marja.
“Ik weet het. Maar het is moeilijk om aan verpleging te komen en ik denk ook niet dat dat er financieel inzit”, merkte Vicky op.
“Ik ken iemand die Hans thuis kan verplegen. En over de vergoeding valt wel te praten”, antwoordde Marja.
“O ja. Ken jij die persoon goed?”, informeerde Vicky.
“Dat kun je wel zeggen. Als je jezelf na 57 jaar nog niet kent is er wel iets mis zou ik zo zeggen”, glimlachte Marja. “Ik heb nog een enorm aantal vakantiedagen staan die ik anders van ze lang zal ze leven niet op krijg. En wat de betaling betreft……eh, noem het maar liefdewerk.”
“Meen je dat echt? Weet je het zeker? Liefdewerk?” vroeg Vicky aarzelend en voegde er opeens grijnzend aan toe: “zeker te voldoen in natura?”
“Dat hoeft niet, maar ik zou het zeker niet afslaan”, glimlachte Marja.
“Je bent echt een engel”, zei Vicky en bedolf haar onder een hele reeks lange zoenen.
“Als Hans weer wat op de been is kan hij misschien ook een paar afbetalingen doen”, opperde ze vervolgens.
“Dat lijkt me een heel goed plan”, beaamde Marja, “volgens mij is hij zeer kredietwaardig.”
“Hoe weet je dat?” vroeg Vicky.
“Ik ben z'n verpleegster”, was het bondige antwoord.
Vicky schonk nog wat wijn in en ze klonken: “Op de samenwerking!”
Vervolgens zette de vrouw des huizes haar glas op het nachtkastje en ze begroef haar gezicht in Marja's vochtige kruis. Ze duwde haar tong zo ver mogelijk naar binnen op zoek naar het lekkerste plekje. Marja ademde zwaar en fluisterde: “oh god Vick, wat doe je?”
Vicky richtte haar hoofd op, keek haar aan met stralende ogen en zei toen heel sensueel: “dit is de eerste aanbetaling!”
© Knakker
