Dat waren nog eens leuke tijden. Na aankomst in de haven van Singapore, meestal vroeg in de ochtend, net na zonsopgang kwamen daar steevast de Magnolia meisjes aan boord. Nog terwijl ons schip bezig was op de rede voor anker te gaan, kwamen ze met kleine motorsampans om hun waren aan te bieden. Kleine, meestal jonge, mollige vrouwtjes in veel te strak zittende kleding. Lichtgroen of lichtroze zijden broeken en hesjes die hun lichaam omsloten als een handschoen. Niet vulgair, niet smakeloos maar mateloos opwindend om te zien. Als stevige uit hardhout gesneden figuurtjes bewogen ze zich onbegrijpelijk soepel en sierlijk over de gangway en over het dek. In groepjes kwamen ze aan boord, zes of soms wel tien in getal. Ze zagen er werkelijk stevig uit; alsof ze tegen een stootje konden zal ik maar zeggen. Heerlijke meisjes om te zien, sappig en smakelijk ogend en “finger lickin good” om een slogan van “Colonel Sanders” te hanteren als je begrijpt wat ik bedoel.
De Magnoliameisjes droegen steevast een rieten mand met zich mee. Een mand die was afgedekt met een schone en netjes opgevouwen doek. Van hun verschijning vond ik die mand met doek nog het meest intrigerend, want wat draagt een Magnoliameisje met zich mee in een mandje terwijl ze een bezoek brengt aan een oud roestig vrachtschip. Vanaf de verschansing naar beneden kijkend konden we de ervaren meisjes er zo uit pikken. Zij waren het die de debutantjes hielpen bij het bestijgen van de scheefhangende en altijd zwaaiende gangway. Gelach klonk er, vrolijk en schaterend, en boven aan de gangway stond de kwartiermeester van de wacht in zijn vaalblauwe katoenen matrozenpak, een platte pet op zijn bruine kop. De kwartiermeester, die met een brede grijns zijn hand uit stak om als eerste de dames aan boord welkom te heten en te helpen bij het overstapje. Als vlinders dartelden ze uit over brede stalen dek.
Na enig onderhandelen met de kwartiermeester die de taak had niemand aan boord te laten die er niets te maken had, verdwenen ze een voor een en soms twee tegelijk in de behuizing voor stuurlui en machinisten. Daar klopten ze beleefd op iedere deur en schuifelden een deurtje verder wanneer de betreffende bewoner niet aanwezig was. Stel je voor, een jonge man, erg jong rond de twintig, ver weg van huis en haard, ver weg van moeder en zusters, ver weg van vriendinnetje of verkering. En dan drie of meer weken op zee gezeten. Dat laatste houdt in drie weken lang alleen maar wacht lopen, vier uur op wacht en acht uur om bij te komen of eenvoudig onderhoud uit te voeren in en rond de machinekamer. Eigenlijk was je al die tijd alleen met je gedachten, geen tv, geen radio, alleen met maten af en toe een biertje drinken en praten over weinig anders dan de dingen die niet gebeurden. Saai, maar ook rustgevend en aan die rust ontleenden wij kracht en erg veel gevoelens waarmee we geen kant op konden.
En dan op een ochtend kort na ontbijt en aflopen van de dagdienst wordt het schip overspoeld met beweeglijke, giechelende jonge vrouwen die allemaal een mandje mee dragen. Als zo een onschuldig uitziend deerntje bescheiden op de zware teakhouten deur van je hut klopt en die, als je niet onmiddellijk open doet, aarzelend zelf open duwt en je vraagt: “You want to buy milk?”
Dan kun je niet anders dan in opperste frustratie uit roepen: “MILK?”
“Yes, sir, Magnolia milk, you like?”
Ik moet zeggen, het getuigt van grote moed aan de kant van de melkmeisjes om met melk te gaan venten aan boord van roestige wilde vaart schepen die wekenlang op de oceaan hebben gezworven zonder dat de opvarenden een ander beeld van vrouwen hebben gezien dan de kleine vage zwart-wit fotootjes die van huis werden meegenomen.
Mijn Magnoliameisje stond aarzelend in mijn hut en had een klein slank handje op de rand van mijn kooi gelegd. Aan de andere arm hing het mandje met koopwaar. Haar schoonheid was indrukwekkend, ik stond te zweten en te trillen, alleen in mijn hut met een jonge vrouw die me Sir noemde en haar handje op de rand van mijn kooi had gelegd als wilde ze zich die kooi ter plaatse toe-eigenen. Ze moet de spanning van mijn gezicht hebben gelezen want ze stond in een houding die haar in staat stelde in een fractie van een seconde mijn hut te verlaten.
Toen besefte ik dat nog niet, ik voelde me uitverkoren omdat een vrouw, een jonge vrouw uit zichzelf naar mij toe was gekomen om haar koopwaar aan te bieden. Van haar aanbod om melk van haar te kopen geloofde ik niets, ook al droeg ze in haar mandje vele smaken en kleuren met zich mee. Bloemrijke namen gebruikten ze, namen die op een klein goudkleurig plaatje prijkten dat op hun kleding was gespeld. Josphine, herinnerde ik me en Magdalena, Marianne en Loulou. Namen die deden vermoeden dat ze regelrecht waren geleend van de talrijke meisjes die in de nachtclubs van Singapore elke avond hun bijdrage leverden aan het gevoel van eenzaamheid waaraan velen van ons ten prooi vielen. Eenzaamheid die niet weg te wuiven viel, zelfs niet door een nacht in de armen van Loulou of een van haar kameraadjes. Geleende namen dus voor de magnolia meisjes want Magnolia was de naam van een van de meest populaire en zeker de grootste Ice cream parlour die Singapore rijk was.
Die Magnoliameisjes kwamen aan boord om melk te verkopen. Ja dat lees je juist, ze verkochten flesje van ongeveer een kwart liter inhoud. En in elk flesje zat een met vruchtensap gekleurde en gearomatiseerde melk. Heerlijke melk, als je de met lieflijke stem aangeprezen woorden wilde geloven. Begerig keek ik naar het slanke handje dat op de rand van mijn kooi rustte. Voorzichtig bewoog ik mijn hand met het plan die over de dunne koffiebruine vingertjes te leggen om de eigenares van die vingertjes het gevoel te geven dat ze, eenmaal in mijn handen, volkomen veilig en mateloos gelukkig zou worden.
Sluipenderwijs liet ik mijn vingers in de richting van haar handje kruipen en net zo sluipenderwijs trok ze haar handje terug en nam een stapje in tegenovergestelde richting. Haar voorzichtigheid werkte op mij niet als het gedrag dat ze beoogde. Nee, het wond me meer op en drong aan mijn, op het gebied van vriendinnen sterk verwaarloosde geest, de gedachte op dat ik haar zou moeten bespringen en omklemmen teneinde te voorkomen dat ze de ongewenste benen zou nemen.
“How much?” vroeg ik en vermeed met opzet de woorden milk of bottle in de hoop dat ze zou begrijpen wat ik bedoelde.
Ze keek me niet begrijpend aan en tilde de doek op die over haar mandje lag. Een tiental flesjes met diverse kleuren waren zichtbaar.
“Green?” vroeg ze hoopvol.
En toen ik haar niet begrijpend aankeek in de veronderstelling dat ze codewoorden gebruikte voor de verschillende houdingen waarin men de door mij zo fel begeerde koppeling kon uit voeren en antwoordde dat “all colors okay” waren, begon ze de flesjes uit te pakken. Ze zette ze naast elkaar op mijn bureautafel. Een regiment flesjes in regenboogkleuren. Een beetje smoezelig aan de buitenkant maar wel ieder met een aluminium capsule als afdichting.
Perplex keek ik van de flesjes en naar haar. In haar resedagroene baadje stond ze hoopvol te wachten op het moment dat ik mijn veronderstelde rijkgevulde beurs zou trekken. Daar stond ze, rond, mollig, overvloeiende van melk en honing naar ik hoopte, terwijl er tussen ons een muur van onbegrip ontstond. Ik keek naar haar prachtige zwarte haren, zo glad en netjes bij elkaar gehouden door speldjes. Naar de tengere schoudertjes en de dunne bruine armpjes, ik keek naar de kleine harde borsten en slikte. Naar het smalle middeltje dat zowel naar boven als naar beneden in volmaakte vloeiend lijnen de aangrenzende rondingen benadrukte. Ik keek naar haar ogen zo donkerbruin in een veld van wit, dat niet zo wit was als het oogwit van ons Europeanen. Ik keek naar de kleine neus die zo beeldig paste in het enigszins platte gezichtje. De mond, met volle ronde lippen die maar voor een taak geschapen leek. Ik keek naar het dunne koordje waarmee haar baadje aan de zijkant gesloten werd. We raakten in een impasse, ik wilde haar niet laten gaan en zij wilde niet vertrekken zolang haar flesjes nog op mijn bureau stonden, maar wij hadden wijd uiteenlopende interpretatie van de situatie. Mijn handen beefden en mijn vingers trilden, slechts een meter scheidde ons van elkaar en mijn oververhitte geest las in haar ogen hoe zeer ze begeerde wat ik in mijn bezit hield. Maar zoals later zou blijken liepen onze opvattingen over het onderwerp van haar begeerte uiteen. We stonden tegenover elkaar en wachtten op een teken.
“What is your name?” vroeg ik.
“Millie, Sir” antwoordde zij beleefd. “You want milk?” vroeg ze bedeesd. “Vanillie Sir?” stelde ze voor en voegde er aan toe: “Very good”.
“I want you” zei ik verlegen maar blij dat het hoge woord er uit was.
Ze keek me ongelovig aan en ik maakte het gebaar van de gevouwen handen tegen de zijkant van mijn gezicht; slapen. Ik sloot zelfs mijn ogen om het teken meer duidelijkheid te geven.
De schok op haar gezicht ontging me maar haar woorden waren duidelijk: “Oh, no Sir, I am married”
Ze was duidelijk angstig en haar ogen schoten van haar flesjes met melk in alle kleuren naar mijn hand die in de lucht zweefde als een biddende buizerd op zoek naar prooi.
“No?” echode ik met een duidelijke toon van ongeloof in mijn stem.
“No, Sir!” zei ze gedecideerd maar beleefd.
Ze liep naar de flesjes en begon die in te pakken. Een gevoel van schaamte overviel me. Wat een smerige vuige gedachten had ik over haar gekoesterd, dat ik me zo had kunnen vergissen. Ik had wel door alle dekken heen in de diepste regionen van de dubbele bodem willen verdwijnen, maar dat ging niet, althans niet op dat moment.
“Millie,” zei ik.
Ze keek op.
“How much for the milk?” vroeg ik.
Ze hield op met inpakken en keek me aan.
“Vanillie?” vroeg ze.
“All bottles” zei ik.
Ongeloof en argwaan kwam in haar ogen toen ze in gedachten telde.
“Twelve dollars, Sir” zei ze.
Ik reikte naar het laadje in mijn bureau en trok het open. Daar lagen wat briefjes, ik pakte er twee van tien uit en gaf die aan haar. Ze stopte ze weg in een klein katoenen tasje dat ze op verassende wijze onder haar kleding vandaan wist te toveren. Onder mijn gepijnigde begerige blikken stopte ze het tasje weg.
“Thank you Sir” zei ze.
Ik stak een hand uit die ze aarzelend aan nam. Zo’n klein handje in mijn eigen grote eeltige hand, het maakte me week en verdrietig. Ze vouwde de doek op en legde die in haar mandje, even aarzelde ze toen zei ze: “You want woman?”
Hoopvol knikte ik maar er kwam geen enkele reactie. Millie vertrok. Ze sloot de zware teakhouten deur achter zich en ik hoorde haar weglopen en wist dat ze uit mijn invloedsfeer was verdwenen. Moe van de emoties en de teleurstelling ging ik gekleed op mijn kooi liggen en sloot de gepijnigde ogen. Op mijn netvlies de laatste beelden van een klein mooi vrouwtje in een resedagroen tuniekje. Millie vanillie, dacht ik en schoot in de lach. Millie had zonder het te weten en zonder het te willen een heel klein plekje in mijn hart veroverd. Haar laatste woorden bleven in mijn gedachten hangen.
“You want woman?” had ze gezegd.
De spijker op de kop geslagen. Niet dat het moeilijk was te doorgronden, maar toch. Ik viel in slaap onder het gedruis van de activiteiten aan dek en met het geluid van sloffende schoenen in de gang. Drukte in de haven, zoals altijd.
Ik werd wakker en keek op mijn horloge; net na tien uur. Nog uren te gaan voor ik op wacht moest. Ik slingerde mijn benen over de rand van de kooi en sprong op de grond. Op dat moment werd er geklopt en bijna gelijktijdig ging de deur open. Een lachend bruin gezichtje keek me aan en toen ze zag dat ik haar niet weg stuurde sloot ze de deur achter zich en deed die op slot. Nee, het was niet Millie maar het kon haar zuster zijn. Ze begon zich uit te kleden en aarzelde even toen ze merkte dat ik bewegingloos bleef staan.
“You want me?” vroeg ze voor de zekerheid.
Ik knikte verdwaasd en terwijl ze een koordje aan de zijkant van haar lichtblauwe hesje losmaakte zei ze zakelijk: “Fifty dollars, you pay me first”
Ik vroeg naar haar naam, niet dat het belangrijk was maar het schept toch een beetje een band, niet waar? Ze heette Magdalena zei ze. Magdalena was stevig, rond en mooi bruin. Nadat ik haar de gevraagde vijftig dollar had overhandigd begon ze mijn kleding los te maken.
Het koordje van haar eigen hesje zwaaide bij haar bewegingen heen en weer en toen ik het probeerde te vangen duwde ze resoluut mijn hand weg, alsof ze vond dat ik me niet met haar werkzaamheden moest bemoeien. Ik probeerde hoe goed haar Engels was maar veel meer dan de woorden die ik al gehoord had bleek ze niet te kennen.
Magdalena, ik noemde haar Lena, was een vakvrouwtje op haar gebied. Ze leek de weg in mijn kleding uitstekend te kennen en in korte tijd gleden mijn shorts, mijn overhemd en ondergoed van mijn lijf. Ik vond dat het tijd werd om een bijdrage te leveren aan ons intiem samenzijn en legde mijn handen om haar gezichtje om het beter te kunnen zien. Haar gitzwarte lange haren waren netjes in een knoetje op haar hoofd gestoken en in de kleine sierlijke oortjes. die een beetje van haar hoofdje af stonden. zaten kleine diamantjes. Haar ogen groot en rond waren donker en ze keken me onbevangen aan. Alles was klein aan haar, haar neus, een beetje platter dan bij ons bleekgezichten en de lippen vol en vlezig. Haar huid, het mooiste dat ik tot nu toe van haar had gezien, onbeschadigd, egaal mokkakleurig en jeugdig veerkrachtig.
“Je bent mooi” zei ik.
Ze reageerde niet.
“You are pretty” zei ik.
Haar handje pakte mijn stijve en duwde de voorhuid terug.
Ik vroeg of ze Engels begreep en ze zei: “no!”
“Dan praten we gewoon Nederlands,” zei ik. “Ik heb in zes weken geen vrouw aangeraakt, begrijp je dat?”
Een handje legde ze op mijn schouder, het andere sloot zich om mijn zak.
“Ik heb een heleboel zaad bewaard voor je.”
Ze zei iets in haar eigen taal. Het waren zachte woorden en ik hoopte dat het liefkozende woorden waren. Ik streelde haar wang en liet haar handje het werk doen.
“Ik zal die prachtige haren van je los maken, ik hou van vrouwen met lange haren”
Ze bleef stil staan en terwijl ik eerst een en daarna een tweede lange speld uit haar de strakke knoet trok, vielen de haren als een gordijn om haar hoofd en schouders.
“Je bent klein.“
Het was waar, haar hoofdje kwam tot mijn tepel en haar dunne slanke vingertjes konden maar net mijn rusteloos schokkende paal omvatten.
“Je bent zo klein als mijn zusje maar ik ga je toch neuken weet je dat?”
Ze boog haar hoofdje en plaatste mijn glanzende eikel aan haar lippen terwijl ze met een hand de lange haren uit haar gezicht duwde. Lena wist van wanten. Af en toe hield ze even op, haalde mijn eikel uit haar mondje en bekeek het resultaat terwijl ze zacht in mijn paal kneep. Meteen daarna hernam ze de behandeling vol overgave. Dit was fijn, dit was heerlijk maar niet echt wat ik wilde, veel liever wilde ik mijn uitgehongerde zaadschutter haar heerlijke Maleise kutje laten veroveren.
“Hou op!!” riep ik nadrukkelijk toen de spanning te hoog op liep en ik duwde met tegenzin haar hoofdje weg.
Ik vond dat we lang genoeg hadden gestaan en boog me over haar heen. Met een arm tussen haar benen en het dichte schaamhaar op mijn onderarm, sloeg ik de andere om haar tengere schoudertjes en tilde ik haar op. Behoedzaam drapeerde ik haar als een levend sieraad op mijn kooi. Ze voelde de situatie perfect aan en legde haar armpjes onder haar hoofd terwijl ze me lachend aankeek. Haar stevige borstjes behielden zelfs terwijl ze op haar rug lag nog hun model. Volle ronde borsten met diep donkere tepelhoven en nog donkerder tepels die de indruk wekten dat ze uit fijne chocolade en krachtige koffie was maakt. Ze keek af en toe even naar mijn stijve die dikke tranen van verlangen huilde.
Na enige tijd wenkte ze met haar handje. Ik begreep dat ze niet eeuwig de tijd had en klom op mijn bed. Ze nam onmiddellijk mijn pik in een hand en plaatste de kop tussen haar schaamlipjes. Voor een man van net twintig jaren die meer dan een maand op zee heeft gezeten wordt het op zo’n moment onmogelijk om iets uit te stellen of tegen te houden. Ze legde haar handjes op mijn kont en drukte mijn pik zo diep mogelijk in haar kostelijke chocolade lijfje. Het ging allemaal te snel, veel te snel, nog voor mijn ballen haar kontje raakten stortte, golf na golf, mijn opgekropte zaad zich met vernietigende kracht in haar gastvrije kutje. Met sterren voor mijn ogen en mijn pik onbeheerst schokkend binnen in het soepele lijfje vielen weken van spanning en erotisch verlangen binnen enkele seconden van me af.
Dit was klaarkomen in het kwadraat, eindelijk verlossing op de enige manier die een man bevrediging schenkt; een lieftallig vrouwtje dat weet wat een man nodig heeft. Uitgeput bleef ik op haar liggen en nadat ik op adem was gekomen keek ik, steunend op mijn handen, naar haar mooie bruine gezichtje. Mijn pik was nog lang niet klaar en toen ik beheerst begon te bewegen legde ze haar sterke benen om mijn middel. Bij elke beweging maakte mijn pik een soppend geluid, en bij elke beweging die ik maakte knelde Magda haar benen stijf om mijn dijen. Ik praatte wat met haar, onzin omdat ze niets verstond, maar de stemming was goed; “Je hebt een lekker lijfje”
Bij elke beweging van mijn bovenlijf voelde ik de stevige borstjes tegen mijn eigen borst. Magdalena was niet onwillig, ze kende het spel goed en deed wat ik verwachtte. Haar ervaren lichaam voegde zich onmiddellijk naar elke variatie of beweging die ik maakte. Als ik mijn heupen bewoog mengde het korte stugge schaamhaar zich schurend met dat van mijzelf. Ik neukte haar bedachtzaam, probeerde elke beweging traag uit te voeren in de hoop er zo lang mogelijk van te genieten. Het lukte goed, telkens als ik me terug trok voelde ik de stevige schaamlippen langs mijn pik glijden, en als ik opnieuw toe stootte prikten die harde schaamharen van mijn “prinses voor geld” zachtjes in de huid van mijn paal. Het genot van pure seks, alleen voor de sensatie, was onovertroffen.
“Je neukt goed liefje.”
Mijn pik genoot, hard en onvermoeibaar deed hij wat ik verwachtte; hard en stijf blijven.
Terwijl ik een korte adempauze nam snoof ik diep de opwindende geur van haar tropische lijfje op; een geur die een mengeling leek van tropisch fruit, houtvuurtjes en zweet. De geur van een mens, nee de geur van een vrouw.
“Ga eens op je buik liggen, ik wil die heerlijke billen van je in mijn buik voelen..”
Ik fluisterde het in haar kleine sierlijke oortje. Ik trok mijn pik uit haar kut en duwde zacht tegen haar zij totdat ze zich om draaide. Ook zo was ze prachtig, diezelfde mooie huid, glanzend en een beetje vettig, een smalle soepele rug en een paar billen om te zoenen. Toen ik een vinger over haar bilspleet liet glijden kneep ze de twee wonderbollen stevig samen. Ik boog me en kuste haar dichte haardos.
“Voelen mag toch wel?” zei ik fluisterend tegen haar en liet mijn vingertop voorzichtig tussen haar billen glijden.
Magda had veel schaamhaar, het liep door tot tussen haar billen. Een pracht om te zien en nog veel mooier om langs de kop van mijn lul te voelen strijken. Tegenwoordig vinden veel vrouwen het blijkbaar aantrekkelijk om met kale kutjes door het leven te gaan maar ze vergissen zich, er is niets zo aantrekkelijk voor een man als de prachtige dichte haargroei die de toegang tot het hemelse genot verbergt, hulde aan het schaamhaar!
Mijn vingertopje had haar nauwste opening gevonden en met een weinig van de gladde massa die tussen haar schaamlippen aanwezig was, was het niet moeilijk om af en toe een voorzichtige doorbraak te proberen. Ze verkrampte telkens maar haar lichaam liet mijn vinger toe.
“Fifty dollars? Yes?” vroeg ik.
Ze draaide haar hoofd en keek me aan; “Hundred dollars,” zei ze.
“Dan moet je de hele nacht blijven, ja?”
Ze scheen te begrijpen wat ik voorstelde en in mijn ogen was het een goede deal. Wat is geld als je het kunt besteden aan een vrouw met een lichaam, glorieus als dat van een godin?
Het verbaasde me dat ze geen boter bij de vis eiste maar ik stond er verder niet bij stil en liet de tot barstens toe gezwollen kop van mijn lul op en neer glijden tussen haar billen. Bij elke beweging naderde ik het diepste punt van de nauwe bilspleet tot ik de strak gesloten paarse ster ontmoette. Ook hier bood haar lichaam stevig weerstand, veerkracht die zich maar traag en met moeite liet overrompelen. Languit lag ik op haar, mijn armen losjes op bed, haar dichte haardos ergens tegen mijn borst. Mijn heupen deden al het werk, zachte druk, traag wiegelend, terwijl haar strakke huid langzaam over mijn gepijnigde lul gleed. De nauwe opening knelde als elastiek om mijn eikel en Magda kreunde. Ik hield me stil, voelde elke hartslag van haar en van mijzelf in mijn eikel kloppen. Magda bewoog haar kontje in alle richtingen die mogelijk waren en met de gestage zachte druk gleed mister universe dieper en dieper in de geheimzinnige ruimte.
Ergens onder me hoorde ik haar mompelen, ik richtte mij op, op mijn armen en pauzeerde even.
“No stop,” zei ze met nadruk en dus hernam ik waarmee we bezig waren.
Ik neukte me naar de laatste seconden voor the big bang en toen het moment daar was, rolde het zaad als dikke kralen de kronkelende nauwe ruimte naar vergetelheid binnen.
Magdalena probeerde er voor zichzelf meer uit te halen dan ik kon opbrengen, maar na enkele seconden gaf ze het op. Ik trok me zo voorzichtig mogelijk terug en bleef met mijn halfstijve op haar billen liggen om bij te komen. Bezweet waren we allebei, de tropische temperatuur in mijn hut en de afwezigheid van wind of airco was voelbaar. Mijn ogen gleden over haar rug, een prachtige stevige rug met een ondiep kuiltje ergens ter hoogte van haar stuitje waar een klein poeltje zweet van haar lag, of van mij, maar waarschijnlijker van ons beiden.
Mijn pik verslapte, maar terwijl ik haar rug streelde en de harde billen onder mijn hand door liet glijden, bedacht ik wat een weelde het was om zo’n prachtig vrouwtje te ontmoeten. Er zijn niet veel zoals zij, actief in het vak maar met aandacht voor hun eigen genot. Zeldzaam, beslist.
We stonden op, wasten ons in mijn kleine douchecel en wat mij betreft, ik had onmiddellijk opnieuw een aanval willen ondernemen maar Magda wilde de wal op; shopping naar ze zei. Ik liet haar maar gaan en vertrouwde erop dat ze terug zou komen om de rest van onze afspraak na te komen. Tijdens het aankleden vroeg ze om de honderd dollar die ik geboden had.
“Als je terug komt...” zei ik en ze vond het goed, voor wat het waard was.
Ze vertrok en ik rustte uit, ging eten in de mess en later op wacht.
Toen ik na de wacht in mijn hut terug kwam zat ze daar, nieuwe kleren, haar netjes gekapt en opgemaakt als een fotomodel. Ze zag er prachtig uit en ik liet het haar weten. Ze moest lachen maar vroeg wel om haar honorarium. Het was een onbelangrijk detail voor mij maar natuurlijk de hoofdzaak voor haar. Ik gaf het haar zonder aarzelen en vroeg of ze werkelijk bleef tot morgen. Ze knikte en wees op een tas met kleding die ze bij zich had.
We pasten bij elkaar, zij hield van grote pikken, dat zei ze met gebaren en een paar woorden en ik hield van haar huid, haar vorm, de stevige kont en de harde borsten en het leuke gezichtje. De nacht die ze bij me door bracht werd een feest. Ik viel in slaap met pijn in mijn ballen en haar handje om mijn pik. De ochtend bracht me de dag van vertrek, zowel voor haar als voor ons schip en zo nam ik afscheid van het meest lieftallige hoertje dat ik ooit heb ontmoet. Ze was mooi om te zien en bezat een lieflijk karakter, werkelijk zeldzaam. Ik was gelukkig en heb vaak naar haar uitgekeken maar nooit meer ontmoet.
© Miel 2006
