Deel 1
Later zou Lydia zich vooral herinneren hoe de tram haar heen en weer schokte, rammelend over de rails. Ze zou er bij lachen, een beetje ondeugend zelfs, maar meer niet. Tenminste: wanneer ze het verhaal opnieuw vertelde om haar man te plezieren. De ommekeer in hun relatie, dat was het geweest. Hun redding. Over hoe Lydia eindelijk toch werk gevonden had na die lange donkere periode in hun relatie.
Haar man hoorde het haar zo graag vertellen. Die ene avond toen ze het donker hoofdstuk uit hun relatie afgesloten hadden. Hoe zij, zijn vrouwtje, het had afgesloten. Hoe ze werk vond, een hernieuwde start, hoe ze de energie vond om uit het donker herboren te worden. Heel meegaand, gedwee bijna, keek zij hem liefdevol aan wanneer hij het woord ‘donker’ uitsprak. Het was een pijnlijk woord in hun relatie, daarom dat hij het uitsprak in haar plaats. Hij kon het dragen. Hij wist dat zij het er moeilijk mee had, met dat donker hoofdstuk in hun verhaal. Het was alsof hij had besloten het te dragen in haar plaats, de ganse herinnering aan hun slechtste periode ooit.
Hij was haar man, hij kon dit aan.
Haar man wist eigenlijk niet wat donker was, besefte Lydia elke keer toen hij het woord uitsprak, hij had er geen benul van. Als een ondeugende jongen grapte hij soms over de wilde nacht na haar sollicitatie. Meestal zei hij iets over haar kleren, en soms iets over haar passie die nacht. Geen details, nooit expliciet, gewoon een grapje. En dan natuurlijk die stoere jongenslach, mannen onder elkaar ook al was er soms niemand anders bij. De mannen uit haar gedachten had haar eigen man er niet bij gewild, had hij al van hun bestaan afgeweten.
Het was inderdaad een wilde nacht geweest, maar het stuk bij haar man was er het minst wilde deel van. Het was het lichte stuk, het heldere, de rust die ze zichzelf gunde na haar tocht door de duisternis. Een duisternis waarvan haar man niet kon vermoeden hoe donker die echt was. Net daarom dat ze van hem hield: hij was zo licht.
De metro schokte dus die bewuste avond, bruusk af en toe, maar met die onderliggende cadans die nooit ophield. Haar onderlichaam schokte mee, ritmisch, aanhoudend, met af en toe de onverwachte stoten. Lydia hield haar benen krampachtig tegen elkaar, de rok die ze aanhad bleek toch te kort om te zitten. Vooral de split was net iets te hoog. In de spiegel thuis viel het nog mee, maar nu besefte ze dat ze niet voor een publieke metro gekleed was. Ze vroeg zich af of iemand het kant van haar kousen kon zien, of de rode elastieken van haar jarreteltopje? Ook voelde ze haar borsten bewegen onder haar blouse, veel te vrij naar haar zin. Ze had lingerie gekozen die heel diep ingesneden was, en daar had ze nu spijt van. Een strak keurslijf was beter geweest. Maar ze wou zo graag haar diepe decolleté aanbieden aan haar man, haar zachte borsten, het zoete dal ertussen. Later op de avond natuurlijk, als het gesprek goed was verlopen, als ze weer thuis was. Maar het was net zo dat ze wou thuis komen: verleidelijk, verlangend en hongerig. Geil.
Hoezeer Lydia ook uitkeek naar dat moment waarop ze zo uitdagend voor haar man zou staan, op dit moment in de metro voelde ze er zich allemaal heel ongemakkelijk bij. Ze had zichzelf te kijk gezet, als een hoer in haar vitrine. Die gedachte bleef hangen. De cadans duurde voort, de schokken bleven haar onderbuik beroeren.
Lydia probeerde zich te concentreren op het sollicitatiegesprek dat ging komen, maar haar verlangen verraadde haar. Ze had dit werk zo hard nodig. Vroeger had ze schulden gemaakt, enorm veel schulden. Meer dan haar man kon betalen. Meer dan haar man van afwist. Tot hij het enkele jaren geleden ontdekte. Ze had haar baas gepijpt toen ze om een voorschot vroeg. En net dat had haar man ontdekt. Sindsdien leefden ze naast elkaar. Haar echtgenoot raakte haar nooit meer aan, en zij stopte met werken.
Tot onlangs, toen haar man bij haar kwam en vertelde hoeveel hij nog van haar hield. Hij was de wanhoop nabij, jaren opgekropte pijn hadden eindelijk hun tol geëist. Hij kon het haar vergeven, maar zij moest wel zelf haar schulden helpen afbetalen. Hij weigerde nog steeds om haar aan te raken, tot ze hem kon bewijzen dat ze haar fouten wou rechtzetten.
Daarom hing er zoveel van dit gesprek af, en toch lukte het Lydia niet om aan iets anders dan seks te denken. Het woord ‘seks’ was te ruim, en vrijen te vaag. Te braaf vooral. Lydia dacht aan neuken. Haar lichaam dacht aan neuken. Aan geneukt worden, aan de cadans ervan, aan de onverwachte stoten, aan de schokken die het teweeg bracht. Ze deed niets, ook in gedachten deed zij zelf niets. Het werd gedaan, het werd haar aangedaan, en dan weer opnieuw. De volgende. Dieper dan de eerste, harder weer. Dan toch weer de eerste. Beide, maar ook anderen. Haar eigen man en alle andere mannen. Er was geen onderscheid meer.
Lydia liet zichzelf meedeinen op de golven van haar verlangen. Eindeloos, terwijl de passagiers rondom haar kwamen en gingen. In haar duister gevoel liet ze ook haar zoete belagers komen en gaan, ononderbroken in een onherkenbare massa van mannen. Hier had ze zo een behoefte aan. Het was zo ontzettend lang geleden. Haar man had haar al die tijd niet aangeraakt, en nu mocht iedere man in de wereld haar hebben. Zolang ze haar maar ongevraagd durfden nemen: ze gaf geen toestemming, ze vroeg er niet om, maar ze hield hen ook niet tegen. Diep in gedachten liet ze zich door iedereen eindeloos neuken. Het werd donker rondom haar.
Zijn schaduw viel over haar gezicht, zo dicht stond hij bij Lydia. Eerst zag ze zijn kruis, zijn gezwollen lid dat zich in de stof aftekende. Toen pas besefte Lydia dat hij over haar gebogen stond. Wanneer ze een onhandige poging deed om toevallig omhoog te kijken, zag ze hoe hij ongegeneerd in haar blouse aan het staren was. Hij stopte niet toen Lydia hem heel direct aankeek. De paarse stof viel te ver open, van waar hij stond had ze die blouse even goed niet kunnen aan hebben. Ze had geen geiler setje kunnen aantrekken, zelfs naakt had ze haar borsten niet uitdagender kunnen aanbieden. Hij bleef kijken.
‘Ga met ons mee.’ De man zei het zo zelfzeker, zo zakelijk. Het sloeg Lydia in het gezicht dat hij ‘ons’ zei. Ze had de tweede man nog niet eens gezien. Hij zat naast haar, half op de bank. Zijn blik was op haar benen gericht. Hij raakte met een vinger even haar dij aan, net waar de brede band van de kous stopte. De directheid van deze kleine aanraking veroorzaakte een schokgolf in Lydia’s onderbuik. Het was zo brutaal, zo indringend, het was overweldigend maar ook gewelddadig. Die zachte korte beroering van een enkele vinger. Deze aanraking was bedreigend. Deze mannen waren bedreigend, ze waren gevaarlijk. Lydia werd bang. Ze was altijd al bang geweest voor het donker. Ze was vooral bang omdat het haar opwond. Lydia was bang voor haar eigen geilheid.
‘Ik kan met niemand mee, ik moet naar een sollicitatiegesprek.’
Zoals ze het zei, besefte Lydia dat ze niet eens gezegd had dat ze niet wilde, ze had gezegd dat ze niet kon. Als een verontschuldiging bijna.
‘Een sollicitatie? Dus je hebt geld nodig. Wij hebben geld.’
‘Ik ben geen hoer.’ Lydia deed haar best om verontwaardigd te klinken. Maar ze had inderdaad geld nodig. Veel geld. En ze was geil, heel geil.
‘We gaan je nemen. Hoer, slet, slachtoffer. Kies maar’.
Slachtoffer? Nog nooit was een woord zo angstaanjagend geweest.
De tweede man temperde, maar wel terwijl hij zijn hand tussen haar benen stak: ‘Slachtoffer niet. Daarvoor wordt ze hier te geil van.’ Lydia besefte dat dit de simpele waarheid was: deze mannen maakten haar zo opgewonden dat ze uit vrije wil alles zou doen wat ze durfden vragen. Ze wou dit ontkennen, voor haarzelf, voor hen, maar toen besefte ze dat de tweede man het toch al voelde: terwijl hij zijn vingers tussen haar natte schaamlippen liet glijden. Ze had geen slipje aangetrokken die avond, ze was de schaamte voorbij. Ze liet begaan, uit verlangen of angst of beide.
Het was haar halte. Het sollicitatiegesprek werd opnieuw heel reëel. De roes trok weg, de wereld begon weer te bewegen rondom haar. Lydia stond op vantussen beide mannen. Toch liet de eerste haar niet zomaar gaan. Zijn hand greep haar bil onder haar rok, zijn duim duwde tegen haar kontje aan. ‘Ik meen het, we gaan je nemen.”
Lydia trok zijn hand los en stapte uit. De deuren gingen bijna dicht, ze voelde zich bevrijd maar tegelijkertijd was ze haar verlangen niet meester. Als alle mannen van de wereld haar mochten nemen, dan mochten deze twee haar het hardste neuken! Ze haatte de gedachte, ze haatte het verraad van haar eigen lichaam, ze haatte het om hen te moeten achterlaten.
Ze stapte door in het donker. Ze was bang. Bang dat ze haar toch zouden gevolgd zijn, bang dat ze haar niet zouden gevolgd zijn. Bij elke stap dacht ze aan wat ze met haar zouden doen. Hij wou haar kont, zoveel was duidelijk, en ze zou die ook aan hem geven. Op voorwaarde dat zij eerst kreeg wat ze het meeste wou: afwisselend geneukt worden in een roes van hun beide lijven. Hen pijpen zou ze achteraf wel doen, klaarkomen in haar mond. Zelfs na haar kont. Zolang ze maar eerst geneukt werd, zacht, hard, diep, snel, traag. Ze waren met twee, ze konden eindeloos doorgaan. De straten volgden elkaar snel op door haar driftige stappen, ze was er bijna. Nog even en ze was veilig, nog even en ze was weer verlaten en wanhopig. Ze konden nog, ze konden haar nog tegen houden en in een portaal duwen, of in die steeg daar, of tegen die zijmuur. Zoveel plaatsen waar ze haar ongestraft konden neuken. Lydia besefte toen nog niet hoe hard de realiteit haar fantasieën kon inhalen.
Later zou ze zich de deur herinneren als een baken van licht, als haar redding uit de duisternis. De deur van het kantoor van haar toekomstige werkgever. Ze had zich naar die voordeur gehaast, verward en bezweet. Hoe had ze dit kunnen laten gebeuren? Haar angst had zich vermengd met haar ongebreideld verlangen, ze besefte pas hoe gevaarlijk het was geweest toen het te laat was.
Ze moest door, ze moest naar het gesprek. Ze moest ontsnappen. Ze wou terug en toch moest ze verder. Alles was verwarrend, maar alles was ook zo opwindend geweest.
Het donker had haar verraden. Ze was haar eigen slachtoffer geworden, niet het hunne.
Aan die deur van licht probeerde Lydia zich staande te houden. Ze was nog bezig haar kleren te fatsoeneren toen haar toekomstige werkgever de deur open deed.
Alles viel voor even stil. Deze man was anders en daardoor werden de andere mannen weer vager.
Zijn blik fascineerde haar: ze zag geen veroordeling maar ook geen verlangen. Ze zag een man, anders dan de andere mannen van de wereld, maar dan toch weer hetzelfde. Lydia probeerde haar eigen man te zien, de reden waarom ze hier nu bij die vreemde stond. Maar dit lukte niet, de man die ze zag, de werkgever, de geldschieter, de baas, deze man had iets donker. Zijn schaduw viel op de deur. Het licht was maar een afleidingsmanoeuvre geweest.
Lydia stuntelde een beetje, ontdaan door de vloedgolf aan emoties.
Hij keek haar vragend aan maar vroeg niets. Haar toekomstige werkgever hield de deur voor haar open en wenkte haar naar binnen. Lydia volgde.
In het ruime kantoor stond zijn groot bureau, een paar zetels opzij en een enkele stoel midden de kamer. Lydia ging zitten op de stoel. De man nam plaats achter het bureau, achterover geleund, afwachtend.
Tot op vandaag weet ze niet waarom ze het gezegd heeft, maar haar eerste woorden van het sollicitatiegesprek waren: ‘Ze zijn me gevolgd...’
Op dit punt stop het verhaal.
Hier begint uw eigen versie, of die van u en uw partner. Hier start een rollenspel, of hier start een fantasie helemaal van u alleen. Dit gesprek, tussen de vrouw en haar toekomstige werkgever, kan u voeren zonder de minste remming, zonder de minste schroom. In gedachten of in een spel.
Ook ik heb mijn eigen versie, mijn eigen fantasie over hoe dit gesprek kan verlopen.
Wie mijn versie wil beleven, moet deel twee lezen.
Deel 2
‘Ze zijn me gevolgd...’
Lydia sprak de woorden nogal afwezig uit, alsof ze het zich zelf nog afvroeg.
‘Wie?’
‘Twee mannen uit de metro.’ Lydia zuchtte terwijl ze opzij keek.
De man achter het grote bureau fronste, niet zeker of er nu iets ergs gebeurd was of niet.
Lydia herpakte zich, ging rechter zitten op haar stoel, trok haar rok recht en keek de man in de ogen. ‘Sorry, ik denk dat ik er klaar voor ben’.
‘Zeker?’
Lydia knikte.
Nu pas begon haar toekomstige werkgever echt te praten. Hij stelde zich voor, stelde het bedrijf voor, stelde de functie voor. Hij herhaalde alles wat in de vacature te lezen stond. Er was iets in het timbre van zijn stem wat Lydia beviel, een ondertoon die warm ronkte onder de woorden door. Ze hield van stemmen waar een gevoel in zat. Het was daarom geen mooie stem, maar wel een warme stem. Het soort stem dat je dicht bij je oor wil horen, net eronder, hoog in je nek.
Lydia luisterde maar half naar de woorden, ze ging gewoon mee in de klanken.
Waar hij het uiteindelijk had over hoe zij de klanten diende te ontvangen en hen de dossiers moest overhandigen, pikte ze weer in op de inhoud van wat hij zei. Het was cruciaal dat de klanten en zakenpartners op een heel positieve manier de offertes konden evalueren.
Opeens was daar de eerste test: ‘Stel dat een klant een zware vlucht heeft gehad, een lange rit hiernaartoe, bijzonder slecht gezind is en zonder omwegen het dossier wil inkijken. Hoe pak je dit aan?’
‘Ik bezorg hem uiteraard onmiddellijk het dossier, die man wil zeker niet nog eens wachten.’
‘Gewoon zomaar?’
‘Nooit gewoon zomaar...’ Lydia lachte even, alsof het de evidentie zelf was.
‘Goed,’ zei haar toekomstige werkgever, ‘ik ben de klant, ik heb hier helemaal geen zin in, en ik wil nu het dossier zien.’
‘Zit de klant achter uw bureau, of in de zetels daar?’
De man stond op, een beetje geërgerd omdat ze hem te slim af was. Om het fair te spelen kwam hij vanachter zijn bureau en ging in een zetel zitten.
‘Bij een klant of zakenpartner loop ik er ook niet zo formeel bij, beetje te stijf.’
Lydia maakte het bovenste knoopje van haar paarse blouse los. Er was zo al een inkijk, maar ze hield niet van knoopjes gesloten tot boven.
Ze stond op en wandelde rustig naar het grote bureau. Haar kont zag er sexy uit in die rok. Omdat ze voorover boog om het juiste dossier te zoeken werden haar ronde billen nog meer geaccentueerd.
'Ik breng u eerst uw dossier, mijnheer, u wil vast onmiddellijk beginnen na al die vervelende vertragingen onderweg hiernaartoe.’
Haar fictieve klant knikte, hij was afgeleid door haar billen en wist even niet hoe geërgerd hij nog wou kijken.
Lydia legde het dossier niet op het kleine tafeltje, en ze gaf het ook niet in handen van de klant. Ze ging naast de man zitten, schuin naar hem toe en een beetje voorover neigend. Hij kon het rode kant zien in haar blouse. Haar borsten werden bol samengeduwd van opzij, maar hij kon niet zien waar het decolleté eindigde, zo diep was de inkijk in haar uitdagend jarreteltopje. Ze had best grote borsten, of ze leken in ieder geval heel voluptueus in het uitdagende topje. Haar lichtbruine huid, de glooiingen gevangen in het rode kant, en dat onder die halfopen paarse blouse. Het was een adembenemend zicht.
Plots besefte de man die klant moest spelen, dat zij gestopt was met praten. Hij keek op van haar borsten en zag hoe Lydia hem heel rustig aankeek. Het was een zwoele blik, met een heel lichte verleidelijke glimlach.
‘Zullen we samen het dossier inkijken, mijnheer?’
Ze reikte hem de map aan in zijn rechterhand. Maar zij zat links van hem, dus ze boog zich nog verder tegen hem aan. Haar borsten streelden langs zijn borstkas. Haar knie ging een beetje over zijn dij, de split van haar rok toonde de jarretelkousen. Ze keerde niet direct terug. Lydia zuchtte zo zacht en verleidelijk terwijl ze haar mond heel dicht bij de zijne bracht.
‘Mag ik een voorstel doen mijnheer?’ De woorden waren zo dicht bij zijn mond gefluisterd dat de woorden hem kusten.
Hij knikte en nog in die kleine beweging kuste Lydia hem vol op zijn mond. Ze liet haar tong langs zijn onderlip glijden en zoog zich heel vluchtig en vochtig vast aan de bovenlip. Haar been schoof nu volledig over zijn schoot en ze kwam schrijlings op hem zitten. Haar boezem vol en zacht tegen hem aangedrukt. Ze kwam hoger tegen hem aan, gleed haar vingers door zijn haar en likte hem net onder zijn oor.
Lydia nam zijn hand en duwde die op haar borst. Ze streelde en kneedde haar borsten door met haar eigen hand zijn hand te sturen. Op hetzelfde ritme zoog ze aan zijn oorlel, met kleine zuigbewegingen waarbij ze telkens met het puntje van haar tong achter zijn oor bleef hangen. Ze volgde die golvende beweging met heel haar lichaam. Haar blouse hing open van haar schouders, haar halfnaakte borsten gleed ze langs zijn mond tegen zijn gezicht.
Met zachte hand betastte ze dan pas zijn onhoudbare erectie. Ze greep door zijn broek heen zijn stijve penis vast.
‘Mag ik klanten neuken?’
Klanten? De man was plots weer de werkgever, zijn rol was nog altijd die van klant. Zij was nog altijd op sollicitatiegesprek.
Hij stond op, hij ontsnapte. Er was afstand nodig. Haastig stapte de opgehitste man naar het bureau en daar bleef hij staan.
Lydia ging naar de stoel alsof de oefening gewoon ten einde was, maar haar blouse liet ze van haar schouders hangen. Toen ze ging zitten duwde ze haar linkerhand in haar rok tussen haar benen. Ze kneedde zacht haar verlangende kut, ze streelde. Ze liet zelfs haar vingertoppen tussen haar natte lippen glijden. De man probeerde niet te kijken, maar hoe kon hij anders dan? Het was onmogelijk niet te kijken.
‘Sorry, het is de schuld van die twee mannen in de metro.’
‘De schuld van die twee mannen? Degene die je gevolgd zijn?’
Lydia knikte, zuchtte ter bevestiging, streelde haar kut met een nog steviger greep onder haar rok.
‘Wat is er gebeurd? Hebben ze jou lastig gevallen?’
‘Geneukt.’
‘Ze hebben jou geneukt?’
‘Ik wou dat ze me hadden geneukt.’
Hij keek haar verward aan, maar zijn blik werd vooral getrokken door wat haar schaamteloze hand onder haar rok aan het doen was.
‘Wees gerust, ze hebben me wel degelijk geneukt, en hard ook. Beide. Maar niet zoals ik het wou.’
‘Niet zoals je wou?’
Lydia stond op en trok haar rok omhoog. Nu pas zag hij dat ze geen slipje droeg. Ze kwam tot vlak voor hem staan en ging toen op haar knieën zitten.
‘Hier in de straat hebben ze me in die grote etalage geduwd, die met die insprong.’ Hij knikte, hij kende die winkel, het deed er weinig toe.
‘Daar zijn ze voor me komen staan, zoals u nu, en ik ben op mijn knieën gaan zitten zoals ik nu.’
Hij keek van boven op haar neer, halfnaakt, uitdagend, en ongelofelijk geil.
‘Ik wou hen beiden pijpen, alletwee tegelijk alvorens ze me afwisselend gingen neuken.’
Hij slikte toen Lydia zijn broek open knoopte en zonder omwegen zijn gevangen erectie bevrijdde.
‘Ze hebben me echter verder voorover geduwd tot ik op handen en knieën op de koude grond zat. Toen kwam de eerste voor me zitten, ook op zijn knieën.’
Ze trok hem lager tot ze ook in dezelfde positie zaten.
‘Die ben ik dan wel gulzig... beginnen pijpen...’
Lydia sprak de woorden uit met onderbrekingen waarbij ze vochtig en geil aan zijn stijve lul begon te zuigen. Heel direct, hard van in het begin.
‘De tweede zat achter mij en duwde zijn harde paal zomaar tegen mijn sterretje. De smeerlap ging me al direct in mijn kont pakken. Kijk, zo.’
Ze likte aan haar vinger en bracht die naar achter tussen haar billen. Hij kon zo ver niet zien dus hij zag niet of ze haar vinger echt in haar kont stopte. Aangezien ze hem tussen de woorden door bleef diep in haar mond zuigen, wou hij niet stoppen om te kijken.
‘Ik smeekte hem om me eerst in mijn kut te neuken, maar ik kon met moeite praten omdat die eerste zijn grote lul maar in mijn mond bleef rammen.’
Lydia pijpte hem nu met overvloedig speeksel terwijl ze zijn eikel steeds door haar hand liet glijden als hij in en uit haar mond ging. Ze praatte minder en zoog langer en harder. Ondertussen bleef ze haar kontje vingeren, ze leek het harder te doen dan dat ze eigenlijk lekker vond. Dit maakte hem zo geil, haar volledige overgave aan haar eigen verhaal.
Daar stopte ze weer.
‘Weet je wat die geile smeerlappen dan deden? Ze gingen doodleuk wisselen van positie! Degene uit mijn kont kwam voor me zitten en ik mocht hem nu bloedgeil afzuigen.’ Lydia haalde haar hand naar voor en begon aan haar middenvinger te likken en sabbelen, ze liet die hevig in en uit haar mond bewegen.
‘De andere heeft me dan ook in mijn kont gepakt. Het was zo verdomd lekker anaal, maar ik ging er niet van klaarkomen deze keer. Daarvoor was mijn kut te geil, begrijp je?’
De man knikte, al wist hij niet waarom. Hij wist niet wat hij het meeste wou: dat ze hem gulzig verder pijpte tot hij in haar mond zou exploderen, of dat hij zijn onhoudbaar stijve lul ook in haar kont zou rammen.
Hij kon het niet laten te vragen: ‘Hoe zijn ze dan klaargekomen?’
‘Zij? En ik dan?’
Lydia stond haastig recht en strompelde bijna naar de stoel. Kwaad ging ze zitten. Hij bestond niet meer, ze liet hem daar staan met zijn kloppende erectie. Ze zat achterover geleund en streelde met beide handen vurig haar kletsnatte poes. Bezeten wreef ze over haar klit en vingerde zich een weg naar haar gevoeligste plekjes binnenin. Kreunend kwam ze klaar alsof ze helemaal alleen was.
Dan pas keek ze opnieuw naar hem, kwaad maar ook hongerig. De man stond daar nog tegen zijn groot bureau. Hij hield zijn stijve penis stevig vast, zonder zich echt af te trekken.
Lydia keek hem recht in de ogen met een onverzadigbare wellustige blik: ‘Zeg het.’
‘Ik wil je neuken.’
Ze vingerde haar kut nog steeds vol en diep en hij zag haar vingers glimmen: ‘Zeg het...’
‘Ik wil je in je kut neuken.’
‘Waar wacht je verdomme dan nog op!’
Lydia duwde de stoel omver en ging op haar rug op het tapijt liggen, haar benen wijd open, haar vingers razend over en rond haar klit.
Hij kwam voor haar zitten en duwde zijn gespannen dikke eikel tegen haar natte schaamlippen aan. Dan duwde hij hard door. En opnieuw. Helemaal en helemaal terug. Lydia kreunde het uit, luid en ongeremd.
Hij neukte haar. Deze man, haar werkgever, haar baas. Hij neukte haar als een bezetene en zij schreeuwde het uit. Losgeslagen, bevrijd. Ze liet zich neuken door alle mannen van de wereld tegelijk. Haar orgasme was schokkend, explosief, gewelddadig en eindeloos. Hij besefte het nauwelijks wanneer ze hem van zich af duwde, hij gleed uit haar en ze trok hem bij zijn billen tot aan haar mond.
Net voor ze zijn geweldige stijve lul naar binnen zoog, nog kletsnat van haar eigen kutvocht, keek ze naar hem en stamelde geil: ‘In mijn mond. Ze zijn beide in mijn mond klaargekomen.’
Toen zoog ze hem naar binnen, krullend met haar tong en kon hij het niet meer houden. Hij spoot zijn zaad in golven in haar keel terwijl ze bleef zuigen en pompen. Ze liet het van haar lippen druipen en ze slikte er van door. Het was alsof hij nooit ging stoppen met klaar te komen.
Niemand weet hoe lang ze daar hebben gelegen, zij zelf nog in het minst. Toch kwam dat moment waarop kleren werden aangedaan en kleine onbenullige woorden werden uitgesproken. Hij gaf haar blouse aan, zij knoopte zijn hemd dicht en deed de laatste knoopjes terug open, bij hen beide.
‘Straks ga ik mijn man verrassen. Ik heb deze lingerie voor hem aangetrokken.'
‘Na alles vanavond heb je nog de energie om je man te verrassen?’
‘Thuis ga ik in de zetel zitten en knoop ik mijn blouse open zodat hij mijn volle decolleté ziet. Mijn vingers glijden tussen mijn borsten, mijn tong likt langs mijn lippen. Dan kijk ik naar hem en zeg dat ze mij vandaag overal hebben genomen behalve tussen mijn borsten... Dan vraag ik hem om dichter te komen, nog dichter, terwijl ik hem over mijn dag vertel. De rest zal hij zelf doen, en ik moet enkel nog vertellen. Elk detail, alsof ik het allemaal verzonnen heb.'
Buiten was het pikdonker ondertussen.
Hij hield de deur voor haar open en kuste haar nog: ‘Je bent trouwens aangenomen.’
‘Ik weet het. Ik wist het al heel de tijd.’
Lydia wandelde weg, ze ging op in de duisternis.
Deel 3
De weg terug begon toen de deur dicht ging.
De realiteit van de situatie sloop langzaam haar nagloeiend lichaam binnen, detail na detail werd ze zich ervan bewust.
De zilte smaak van zijn zaad nog in haar mond, had ze toch maar durven een muntje vragen. Het leek ongepast. Haar toekomstige werkgever eerst pijpen, dan neuken en dan haar mond laten vol spuiten. Doorslikken nota bene, dat ging allemaal nog, maar een muntje vragen vond ze lastig.
Op straat met een korte rok maar zonder slipje, het was een verfrissend idee. Haar blouse miste trouwens een knoopje, net boven haar navel, onder haar boezem. Beetje gênant dat je hierdoor het rode kant zo goed kon zien onder de paarse stof. Het was geen zicht, het had geen stijl, het was geen manier om zo over straat te lopen. Ze liet haar blouse dan maar volledig open, het mocht geen naam hebben.
De duistere nacht wachtte.
Lydia woonde een tweetal straten verderop. In het doorgaan had ze de metro genomen om wat in de stemming te komen. Het was verder van haar huis tot aan de metro, dan het was tot aan het sollicitatie adres. Eerst had ze een willekeurige bestemming genomen, tot ze vanuit haar metrostel die twee mannen op het perron zag staan, wachtend op de verbinding terug. Ze was toen snel uitgestapt en had dan ook gewacht op datzelfde perron als die twee mannen, er zat niets anders op. Toen de metro aankwam waren ze samen opgestapt en vanaf dat moment had ze hen geen aandacht meer geschonken.
Voor de weg terug was Lydia van plan om de bus te nemen. Met die open blouse was de metro misschien toch net iets te druk. Terwijl ze naar de bushalte wandelde frunnikte ze wat aan haar blouse. Het viel nog lang genoeg over de rok dus ze probeerde iets uit: wat als ze de blouse zou opknopen als een strandtuniek? Het lukte om de knoop laag genoeg te houden zodat je geen rood kant meer zag tussen de blouse en de rok. Bovenaan kon je het rode kant echter wel sensueel langszij haar borsten volgen. Aangezien haar vurige jarreteltopje al heel diep was uitgesneden, betekende dit dat de geknoopte blouse heel veel van haar decolleté bloot liet. Het was een aanvaardbaar compromis.
Er stond een groepje jongeren aan de bushalte, kinderachtige jongens en stoere meisjes. Ze maakten het kabaal dat leek te horen bij uitgaan deze dagen, ze hadden ook hun eigen muziek bij, twee tot drie smartphones door elkaar. Wat ze ook aan het vertellen waren, of herbeleven, of naspelen, het was een gebeurtenis met veel geluidsnabootsingen en heel hevige uitroepen van ongetwijfeld onverwachte wendingen.
Toen ze dichter kwam bleek het over hun examens te gaan, op zich een beetje teleurstellend, het had dramatischer gemogen. Natuurlijk wel passend: uiteindelijk had zij ook die avond een soort examen afgelegd. Zelf was ze geslaagd, hoe het deze jongelui was vergaan had ze haar twijfels bij. Hadden ze het lef wel?
Het woord ‘hoer’ wordt steevast net te luid gefluisterd, zeker door meisjes die eigenlijk willen dat je het hoort. De jongens vielen stil, zonder fluisteren, maar wel met een ritueel van elkaar op de arm slaan met de rug van je hand en ook voorover buigen en je hand naar je mond brengen voor een geluidloze uitroep van opgewonden verbazing.
Lydia stapte tussen hen in en ging op het bankje zitten, naast een meisje dat bijna haar smartphone liet vallen omdat ze zo snel opstond om plaats te maken.
‘Dank u.’
Het meisje zette grote ogen op naar haar vriendinnen en trok haar schouders op. Ze had uiteraard niet bedoeld om beleefd te zijn, het bleek redelijk dramatisch dat haar actie zo verkeerd werd ingeschat.
Lydia liet haar vingers wat langs het dal van haar decolleté spelen, licht en onschuldig. Het wachten leidde haar wat af, net zoals het in de metro gedaan had. Toen de bus om de hoek verscheen had ze er dan ook nauwelijks oog voor. Bij het groepje begon het elkaar aanstoten opnieuw maar ze leken minder onder de indruk van de aankomende bus dan dat ze van haar geweest waren. In elk geval was het duidelijk dat ze op deze lijn aan het wachten waren.
Lydia bleef zitten, ze had deze bus niet nodig. Uiteindelijk had ze geen enkele bus nodig, dus ze kon kiezen welke ze allemaal niet ging nemen. Deze in elk geval niet, teveel volk, te jong volk ook. Veilig vanachter het raam was er toch een jongen zo dapper om een pijpbeweging met zijn hand aan zijn mond te maken, naar Lydia nog buiten, voor alle duidelijkheid.
Ze negeerde hem, en de anderen rond hem schaterden ook, ze liet zich ontspannen achterover zakken tegen de wand van het bushokje, haar handen door haar haren. Haar benen gingen heel relax uit elkaar, en voor even stond ze er niet meer bij stil dat ze geen slipje aan had.
Ze heeft nooit naar hun gezichten gekeken, maar ze kon er zich wel iets bij voorstellen.
Het volgende wachten bleef ze zo zitten. Haar gedachten dwaalden af naar haar man en haar hand dwaalde af naar beneden. Ze beroerde haar eigen vochtigheid, onverbeterlijk, dacht ze. Op straat begon het te regenen, sommige druppels waagden zich tot haar voeten en scheenbenen, ze spatten open en gleden dan af van de kousen. Het waren verfrissende parels op haar verhitte lichaam, net kaarsvet maar dan anders, dacht ze nog.
Een bus kwam, een roodharige vrouw verzonken in gedachten, verder niemand behalve de grijze chauffeur. Dit was haar lijn wel. Met enige tegenzin haalde ze haar hand uit haar schoot en zwaaide naar de bus.
De oude bestuurder bekeek haar heel laatdunkend terwijl Lydia licht voorover boog en haar geld uit het smalle zakje van haar rok haalde.
Ze keek niet naar hem, ze keek naar de vrouw die alleen zat, bijna achteraan. De vrouw volgde haar als ze een plaats ging zoeken. Lydia ging de eerste zetels voorbij wat nog te verwachten was. Maar ze ging ook de middelste zetels voorbij, wat eigenlijk de aangewezen plaats was om de beschikbare ruimte zo veel sociaal aanvaardbaar mogelijk te verdelen. Ze ging zelfs tamelijk ver naar achter, wat alleen nog de optie liet om helemaal alleen op de brede achterste bank te gaan zitten, wat niet helemaal bij haar leeftijd paste.
Lydia ging echter niet verder. Net aan de zetel van de vrouw vroeg ze: ‘Is deze plaats nog vrij?’
Het was een oprechte vraag, Lydia maakte geen aanstalten om te gaan zitten tot er een antwoord kwam. Met een blik tussen geërgerd en geamuseerd antwoordde de vrouw dan maar. Natuurlijk was die plaats nog vrij. Meer had Lydia niet nodig.
De roodharige schone droeg een groen zomerkleedje, een beige katoenen jasje en, maar daarvoor moest Lydia eerst wel even dieper kijken, elegante bruine Allstars.
Toen Lydia klaar was met haar voeten en benen te bekijken keek ze recht in de lichtgroene ogen van het bleke gezichtje. Er was geen schaamte, geen gêne. Van beide kanten niet.
Lydia sprak zacht en heel terloops eigenlijk: ‘Jullie waren te vroeg, ik was bijna klaar gekomen.’
De rode dame gniffelde en schudde haar hoofd dat het toch niet waar kon zijn.
‘Vind je het erg als ik het nu afmaak, je weet hoe dat gaat eens je zo ver zit. Je hoeft niet te kijken als je niet wil.’
De vrouw bleef haar aanstaren vol ongeloof over wat ze allemaal hoorde, maar toen Lydia alweer zacht begon te zuchten keek ze toch geschrokken recht voor zich uit.
‘Schei uit.’
Het klonk niet als een bevel, geen echt, en eigenlijk ook niet als een echte vraag.
‘Stop daarmee, echt.’
Lydia begon een heel klein beetje te schokken daar vanonder en ze nam de vrouw haar hand beet. Omdat zij die hand niet los trok hielden de twee onbekende vrouwen elkaars hand vast toen één van beide al klaar kwam, luttele minuten na hun eerste woorden.
Lydia liet nog niet los, met haar ogen gesloten vroeg ze de rode schone: ‘Waar fantaseer jij over?’
‘Vanavond: ongetwijfeld over jou...’
Lydia glimlachte, ze had deze vurige vlam niet verkeerd ingeschat.
‘En op dit moment?’
Als antwoord voelde ze de vingers van de vrouw langs haar wang, ze volgde de subtiele richting die het uitging met gesloten ogen, lippen slechts een heel klein beetje open.
De twee vrouwen kusten en in elke aanraking van lippen, tong of vingers lag zoveel ingehouden passie dat elke kus tintelingen veroorzaakte.
Lydia was een vogel voor de rosse kat, met haar tentoongestelde borsten, haar omhoog gekropen rok, haar jarretels, alles aan haar was een makkelijk doelwit. De kat speelde met haar prooi, raakte haar hier, plaagde haar daar. Beetje bij beetje werd Lydia in haar blootje gezet tot ze geen kant meer op kon.
Het belletje van de bus tinkelde wel tien keer na elkaar. De grijze bestuurder noemde hen eerst een paar onfatsoenlijke dingen waarvan de meeste wel terecht waren, dacht Lydia, en daarna pas blafte hij of ze daar wel eens onmiddellijk wilden mee ophouden.
De roodharige kat was er geen om een gevangen prooi weer af te staan. Met een opstandigheid die Lydia verrassend en opwindend vond stond de kat op en kwam ze voorbij Lydia naar het gangpad. Ze keerde zich echter nog steeds haar prooi, in het minst niet van zinnens weg te gaan.
De roodharige trok één been opzij en knielde voor Lydia’s open kut neer. Met een verraderlijke duik besprong ze haar en likte de binnenkant van haar dij, net boven het kant van de kous.
De bus stopte niet, de man foeterde niet, allemaal niet zoals verwacht terwijl Lydia steeds speelser door de kattentong werd verwend. Pas een paar straten verder werd het duidelijk waarom de bestuurder wel was gestopt met schelden maar niet was gestopt met rijden om hen er uit te gooien. Er was geen halte maar er waren wel zwaailichten. Hij had de centrale gebeld en was dan door gereden tot waar de politie de bus kon onderscheppen.
Openbare zedenschennis. De twee agenten hadden er eigenlijk wel plezier in, maar ze deden hun best om dit niet aan de opnieuw foeterende bestuurder te laten zien. Af en toe was het moeilijk om met een serieus gezicht te luisteren naar het gedetailleerd verslag van wat de twee vrouwen precies gedaan hadden in de bus.
In de politiewagen naar het bureau. Je kon zien dat de rode kat geen zin had om dit thuis te gaan uitleggen, er lag duidelijk een kater op de loer voor haar. Lydia wist ook niet goed hoe ze dit had moeten aanbrengen bij haar man.
Met een schijnbaar zakelijke toon, luid genoeg dat de twee agenten voorin het konden horen, vroeg ze aan de stille vlam naast haar: ‘Wat een avond, heb jij je ooit al eens door twee mannen na elkaar in je kont laten neuken?’
Exact drie minuten later reden ze de afgesloten parking op van een grootwarenhuis waar ‘s nachts alleen de politie patrouilleert.
Twee agenten in uniform rechtop, twee vrouwen voor hen op hun knieën.
Lydia keek naar haar vlam opzij van haar terwijl ze de agent complimentjes maakte over zijn grote knuppel. De rode kat lachte om haar onbeholpen pornofilm opmerking, maar ondertussen keek zij zelf enkel nog naar haar nieuwe prooi: de agent wiens stijve lul ze vol zuigend in haar mond liet glijden.
Lydia had het begrepen, het was opeens een wedstrijd geworden. Vol overgave gaven ze zich dus over aan de agenten en aan het pijpen. Lydia gooide alles in de strijd: haar naakte borsten, haar geile blik, haar vingers in haar natte kut, maar het mocht niet baten.
De roodharige schone had met ruime voorsprong gewonnen simpelweg door heel zacht te fluisteren. Iets over hoe de eerste langs achter mocht, terwijl zij de tweede zou berijden. Dat Lydia daar niet zelf was opgekomen, in elk geval had het gewerkt en was de agent bij de rode het eerst en het hardst in haar gezicht klaar gekomen.
De roodharige dame maakte haar belofte waar op een manier waar Lydia jaloers van werd. Ze gleed krols over de tweede agent, degene die net daarvoor op Lydia’s borsten had gespoten, tot hij weer hard begon te worden, dan leidde ze hem met haar hand naar binnen en hielp hem tot hij weer helemaal stijf stond.
De eerste, haar winnaar, hield ze heel die tijd dicht achter zich tot ook hij er volledig klaar voor was. Het was al van bij de eerste aarzelende stoot duidelijk: deze man had nog nooit een vrouw in haar kont mogen nemen en hij wist met zijn geluk geen blijf.
Mannen en anale seks, dacht Lydia, ze waren er machteloos tegen. Je moest het als vrouw natuurlijk wel leuk vinden, wat vaak niet het geval was. Geen erg, zo bleef er meer van de magische kracht ervan over voor degene zoals zij zelf die er mateloos konden van genieten.
Of zoals de rosse kat blijkbaar, iets wat ze dan weer niet had verwacht van haar. Eigenlijk had ze verwacht dat ze alleen op vrouwen viel, zo zag je maar.
Lydia ging voor hen staan, greep de kat bij haar rode lokken en trok haar gezicht tot tegen haar kut. Er moest nog iets afgemaakt worden, of ze nu door twee agenten werd geneukt of niet, maakte niet meer uit. Ze had lang genoeg gewacht, eigenlijk leken ze allemaal lang genoeg gewacht te hebben, ieder voor zich.
De kreunen en geile kreten zwollen aan over de lege parking. Elk op zijn of haar eigen manier gaf zich volledig over aan de geile passie. Tot geen van hen nog kon, alle verlangens bevredigd tot de laatste zucht.
Het eerst werd de roodharige dame thuis gebracht, Lydia probeerde te onthouden welk appartementsblok het was. Daarna reden ze met Lydia naar het adres dat ze opgaf. Eén van de agenten merkte terecht op dat ze dan eigenlijk op een bus in de verkeerde richting zat.
‘Nog goed dat we de bus hebben doen stoppen dan...’
Niemand antwoordde, Lydia keek glimlachend door het raam van de politiewagen. Straks zou ze haar man zoveel te vertellen hebben.
Thuis schonk ze zich een glas wijn in, douchen kon ze later nog wel en een muntje en wijn gingen echt niet samen dus daarvoor was het ook te laat.
Lydia ging zitten in de zetel toen ze haar man de trap hoorde afkomen. Het was haar signaal, hier had ze al lang op gewacht. Met volle hand kneedde ze haar borst, het glas wijn aan haar lippen, de vingers van haar strelende hand verdwenen af en toe diep in het dal van haar zachte decolleté. Ze stopte niet als hij de woonkamer binnen kwam.
‘Hoe is het gegaan?’
Haar man kreeg de woorden met moeite uitgesproken, zo begerig keek hij naar haar uitnodigende voluptueuze boezem.
‘Het was niets.’
Hij zuchtte en sloeg zijn ogen neer, bang dat hij zou verzaken aan zijn principes en toch ging toegeven aan zijn vurig verlangen.
Lydia sloeg haar ogen ook neer, uit schaamte of uit schuld, en ze liet haar hand van haar borsten omlaag tussen haar benen glijden. Ze stond er nog steeds alleen voor en aanvaardde haar lot gelaten.
De aanblik van haar hand die onder haar rok verdween werd haar man teveel en hij wou wegvluchten naar de slaapkamer zoals hij steeds deed. Hij was niet bij machte om de confrontatie met zijn principes aan te gaan. Haar man hield van haar en zij van hem, maar hij kon het haar niet vergeven tot ze haar fouten recht zette. Ze wou het zo graag goed maken, het verlangen was er, echt wel.
Op de trap hield ze hem tegen. Niet door bij hem te gaan, of door iets te zeggen, maar door zo sensueel te kreunen dat hij geen stap meer verder kon. Hij keerde zich om en aan de deur van de woonkamer zag hij Lydia, maar niet zoals hij verwacht had haar te zien, zelfs niet na haar kreunen.
Ze zat op haar knieën voor de zetel, haar rok opgetrokken en een vinger in haar kontje. Pas toen hij dichter kwam zag hij dat ze een dildo aan het pijpen was.
Even keek ze om en zei niet meer dan ‘Het spijt me.’ Daarna pijpte ze verder.
Het speet haar dat hij had moeten ontdekken dat ze ooit haar baas had gepijpt, maar het speet haar ook dat hij al de andere keren nog niet had ontdekt. Het speet haar dat hij haar wou veranderen, het speet haar dat hij niet kon zien hoe ze werkelijk was.
Hij keek en kon niet anders dan naar zijn vrouw kijken, hij begreep het niet en zou het waarschijnlijk nooit begrijpen, maar terwijl hij haar vinger in en uit haar sterretje zag gaan en zij de meest gulzige zuiggeluiden maakte, op dat moment besefte hij dat hij het aanvaardde.
Hij aanvaardde haar.
Hij aanvaardde het donker in haar.
Haar man kwam dichter, legde zijn handen op haar volle billen, duwde zijn gevangen erectie bevrijdend tegen haar kont. Lydia nam zijn hand, hield hem tegen, en met een liefdevolle sensuele zucht richtte ze zich op.
‘Vandaag hebben ze me overal geneukt, behalve tussen mijn borsten.’
Hij stond gedwee op en ging voor haar in de zetel zitten. Lydia trok haar blouse van haar schouders, de geïmproviseerde knoop weer open.
‘Zal ik je over mijn dag vertellen?’
De volgende dag zou ze de nieuwe betrekking afbellen. De dag erna naar een nieuw gesprek vertrekken, ook over dat gesprek zou ze liegen dat het niets was.
Het verschil was dat vanaf nu haar man het niet erg meer zou vinden, zolang ze hem maar op de hoogte hield, van elk detail, elke keer.
Lydia was twee jaar aan het solliciteren geweest, tastend in het duister.
Deel 3 was niet gepland, ik was aan een nieuw verhaal bezig dat binnenkort misschien verschijnt, en plots kwam dit ertussen in mijn gedachten.
Gek hoe het gegaan is: deel 1 als rollenspel door iedereen zelf in te vullen, deel 2 mijn versie, deel 3 onverwacht achteraf...
Ik ben blij dat je het leuk vond.
Wat hier staat is niet meer dan een suggestie