Op de zevende verdieping van het directiegebouw van een grote luchtvaartmaatschappij keek Julie Burns op het scherm van haar laptop hoe laat het was, slaakte een zucht en leunde achterover in haar bureaustoel. Half vier pas, eigenlijk te vroeg om er tussenuit te knijpen, hoewel ze haar werk af had en haar leidinggevenden in een ander gebouw aan het vergaderen waren. Er was weinig werk meer te verwachten vandaag.
Ze keek uit het raam van de kantoorruimte, dat uitzicht bood op de pieren en de start- en landingsbanen van de luchthaven. Haar blik bleef haken aan een vertrekkend vliegtuig van Singapore Airlines en ze wenste dat ze erin zat. Weg van de alledaagse sleur, weg uit dit saaie kantoor van waaruit ze slechts kon kijken naar mensen die een opwindender leven hadden dan zij, mensen die in vliegtuigen stapten om te vertrekken naar wereldsteden of tropische landen en die vol spannende verhalen terugkwamen.
Een stem die haar vaag bekend voorkwam onderbrak haar overpeinzingen.
'Je zit toch niet te piekeren, Julie Burns?'
Julie draaide zich om. De stem was afkomstig van Steve, de operationeel directeur van het bedrijf, een aantrekkelijke man van rond de veertig die ze nog maar eenmaal eerder had ontmoet. Die ontmoeting was uitgemond in een nogal beschamende toestand. Ruim een jaar geleden was ze op een personeelsfeestje met hem aan de praat geraakt. Toen ze aan het eind van de avond teveel cocktails had gedronken en tot de ontdekking kwam dat de laatste trein naar haar woonplaats al was vertrokken, had hij aangeboden om haar thuis te brengen. Toen hij voor het appartementencomplex waar ze woonde was gestopt en ze hem wilde bedanken voor de lift, waren ze op de een of andere manier - ze kon zich absoluut niet meer herinneren hoe - aan het tongzoenen geslagen en dat was zo lekker dat ze er ontzettend opgewonden van was geraakt. Toen had ze in een opwelling zijn hand gepakt en die naar haar kruis geleid, maar toen hij voelde waar zijn hand terecht was gekomen had Steve hem teruggetrokken en gezegd dat ze dat beter niet konden doen.
Julie schaamde zich er nog steeds voor. Gelukkig werkte Steve op de eerste verdieping en zij op de zevende en hadden ze qua werk niets met elkaar te maken. Sindsdien meed ze de eerste verdieping als de pest.
'O hoi,' zei Julie quasi achteloos, 'ben jij het. Zoek je iemand?'
'Ik zocht Van der Sluis. Maar die zit niet op zijn plek.'
'In vergadering,' zei Julie. 'Moet ik vragen of hij je morgen belt? Vandaag gaat niet meer lukken, ben ik bang. Ze zijn nog zeker twee uur bezig.'
'Nee, laat maar, ik bel hem zelf wel. Ga je mee naar huis?'
De vraag overviel Julie. Steve keek haar doordringend aan met zijn donkerbruine ogen en er kroop een ironisch lachje om zijn mondhoeken. Ze kon niet omgaan met die ogen van hem. Als hij op die manier naar haar keek spatte haar inwendige schild uiteen in duizend stukken en kreeg ze een tintelend gevoel in haar onderbuik.
'Het is... het is nog te vroeg,' hakkelde Julie. 'Ik mag nog niet weg.'
'Van mij mag je weg,' zei Steve, 'en ik ben hier de baas. Kom op, pak je spullen, ik geef je een lift. Of, om exacter te zijn: mijn privé-chauffeur geeft je een lift. Of sta je straks liever een uur in een stampvolle trein?'
Julie kon daar geen enkel zinnig argument tegenin brengen. Ze zei dat ze nog even naar het toilet moest. Daar poetste ze snel haar tanden en wreef een paar druppels Amouage Sunshine, haar favoriete eau de toilette, in haar hals. Ze bleef even staan en dacht na. Of eigenlijk dacht ze helemaal niet na toen ze in een opwelling haar rokje optilde, haar string naar beneden schoof, eruit stapte en het ding in haar handtas frommelde. Toen ze de deur van de toiletruimte achter zich sloot voelde ze zich ineens belachelijk, maar ze kon niet meer terug. Steve wenkte haar en riep dat ze moest opschieten omdat zijn chauffeur stond te wachten.
Julie verwenste zichzelf toen Steve de rechter achterdeur van de Mercedes voor haar open hield en ze met haar korte rokje moest instappen terwijl de chauffeur in zijn achteruitkijkspiegel naar haar keek. Toen ze zich had geïnstalleerd gooide Steve de deur dicht, liep om de auto heen en stapte aan de andere kant in. Hij ging breeduit zitten en gaf de chauffeur opdracht te gaan rijden. Julie probeerde zoveel mogelijk fysieke afstand tot hem te bewaren.
'Ho, ho, stop even, Gerard!' riep hij toen ineens. 'Daar staat Rob van Boom! Die kunnen we ook wel meenemen.' Tegen Julie zei hij: 'Rob is piloot. Hij is een goede vriend van me.'
Julie knikte en voelde zich nog belachelijker met haar Amouage Sunshine en zonder slipje. De chauffeur claxonneerde om Robs aandacht te trekken en even later stopte de Mercedes naast hem langs het trottoir. Hij opende de achterdeur aan Julies kant en wilde instappen, maar toen hij haar zag zitten zei hij: 'O sorry jongedame, ik had je niet gezien. Ik ga wel voorin zitten.'
'Welnee,' riep Steve. 'Kom gewoon naast Julie zitten. Plaats genoeg. Dit is verdomme een Mercedes, hoor! Julie, schuif eens een klein stukje op.'
Julie deed wat haar werd gevraagd en schoof een beetje onhandig, met haar knieën tegen elkaar geklemd, in de richting van Steve. De piloot was een jonge man, ze schatte hem niet veel ouder dan dertig. Hij was lang, misschien wel twee meter, dacht ze. Hij had blond krullend haar en blauwe ogen en droeg zijn pilotenuniform. Blijkbaar had hij er net een vlucht op zitten. Toen Rob was ingestapt, voelde Julie de schouders, de heupen en de knieën van beide twee mannen tegen de hare. Als ze zo'n lange man als Rob zag, vroeg ze zich altijd onwillekeurig af of zijn pik misschien ook groot was. Ze probeerde die gedachte snel weg te duwen.
'Rijden maar, Gerard!' zei Steve tegen de chauffeur. En tegen Rob: 'Dit is Julie, een van onze medewerksters. Ik geef haar even een lift naar huis.'
Rob knikte. De mannen begonnen een gesprek over Robs vluchtschema voor de komende weken. Julie wist niet goed waar ze kijken moest en richtte haar blik naar voren. Ze keek langs de chauffeur heen door de voorruit, luisterde naar het zachte zoemen van de auto en de stemmen van de mannen, terwijl ze hun lichamen tegen het hare voelde bewegen. Ze moesten eens weten, dacht Julie. Er drong zich een fantasie aan haar op, een fantasie waarin de mannen haar knieën van elkaar trokken en hun handen aan de binnenkant van haar dijen naar boven lieten kruipen, haar rok omhoog schoven en... Julie probeerde de fantasie te verdringen, maar het was te laat. Ze kreeg het warm, haar hart klopte in haar keel en ze voelde dat ze nat werd. Ze trok even nerveus aan haar rok.
Toen hoorde ze Steve zeggen: 'Er is nog iets dat je dringend moet weten over Julie.'
'O ja?' zei Rob.
Julie keek verbaasd naar Steve, die met zijn donkere ogen regelrecht in het deel van haar hersenen prikte dat verantwoordelijk was voor haar seksuele opwinding.
'Julie is een ondeugend meisje. Heel, heel erg ondeugend. Nietwaar, Julie?'
'Dat valt wel mee hoor,' zei ze zo luchtig mogelijk.
'Hoezo ondeugend?' hoorde ze Rob zeggen.
De chauffeur lachte hardop en bekeek haar in zijn achteruitkijkspiegel.
'Julie is nogal snel, eh, hoe zeg je dat netjes...? Opgewonden. Wat zeg ik: je hoeft haar maar even strak aan te kijken en ze wordt, laten we zeggen, op een zekere plaats nogal drassig. Of, om het even grof te zeggen: Julie is een onbehoorlijk geil meisje.'
'Nou ja zeg!' bracht Julie uit.
'Wil je het ontkennen dan?' zei Steve. 'Ik durf te wedden dat je zelfs nu, op dit moment, opgewonden bent.'
'Ik... ik wil helemaal nergens om wedden,' hakkelde Julie.
Ze hoorde Rob grinniken en de chauffeur keek geamuseerd in zijn spiegel. Kijk voor je, lul, dacht ze.
'Zo komen we natuurlijk niet verder,' zei Steve. 'Ik zeg dat je op dit moment een natte kut hebt. Jij beweert dus van niet.'
'Ik beweer helemaal niets!'
'Dus je geeft het toe?'
Julie schudde vol verbijstering haar hoofd en wist niets anders uit te brengen dan: 'Dat gaat je helemaal niets aan!'
Rob begon te lachen. Steve bleef haar doordringend aankijken. Als hij zo naar haar keek voelde ze zich naakt en ging haar kut gloeien.
'Oké,' zei hij, 'op deze manier komen we nooit te weten wie van ons gelijk heeft. Maar godzijdank is er de exacte wetenschap. Meten is weten, zeg ik altijd maar. Rob, aan jou de schone taak om de vochtigheidsgraad van Julie te meten.'
Rob wreef in zijn handen. Julie wist niet wat te doen. Ze zat ingeklemd tussen de twee mannen in een rijdende auto en ze kon geen kant op. Tot overmaat van ramp droeg ze geen slipje en had Steve gewoon gelijk: ze was wel degelijk opgewonden. Rob draaide zich naar haar om en toen hij zijn rechterhand op haar knie legde, bood ze geen weerstand. De hand duwde haar knieën een beetje van elkaar en gleed tussen haar benen.
'Niet doen,' protesteerde Julie zwakjes.
Maar in haar hoofd en door haar hele lichaam bonsde het: doen! doen! doen!
Julie drukte zich achterover tegen de rugleuning. Robs hand schoof omhoog tegen haar dij. Ze opende haar benen iets verder. Toen de hand bijna bovenaan haar dij was, greep hij haar ineens in het kruis. Julie kon een zacht gekreun niet onderdrukken.
'Ze heeft geen slip aan!' riep Rob verwonderd, terwijl hij zijn hand in Julies kruis hield. De chauffeur lachte hard.
'Je meent het,' zei Steve. 'Laat eens zien, meisje!'
Hij trok Julies rok omhoog zodat haar naakte onderlichaam zichtbaar werd.
'Kijk nou toch eens,' zei Steve, 'je bent een nog erger sletje dan ik al dacht, Julie Burns. Maar de vraag was: ben je nat? Wat heb je vastgesteld, Rob?'
'Alsof je je hand in een bak lauw water steekt,' zei Rob. 'Voel zelf maar.'
Hij schoof zijn hand een klein beetje omlaag om ruimte te maken voor die van Steve, maar bleef hem tegen Julies dij houden. Steve drukte zijn wijs- en middelvinger tegen haar kruis, wreef een paar keer over haar schaamlippen en gleed toen soepel haar kut binnen. Julie kreunde, drukte haar achterhoofd tegen de hoofdsteun en sloot haar ogen terwijl de handen van twee verschillende mannen haar betastten, haar dijen streelden, haar clitoris begonnen te bewerken en vingers in haar kut heen en weer lieten bewegen.
'Gerard, zet de auto eens stil op de parkeerplaats die daar aankomt!' beval Steve. 'Een beetje uit het zicht graag. Er moet hier dringend een klus geklaard worden.'
Toen de auto stil stond, begonnen vier handen Julie uit te kleden. Ze voelde hoe haar jasje werd uitgetrokken, haar shirtje over haar hoofd werd gesjord en haar bh werd losgemaakt. Haar rokje lieten ze zitten; ze konden er immers ook zo wel bij. Steve trok Julie tegen zich aan, klemde zijn handen om haar borsten en nam haar tepels tussen zijn duimen en wijsvingers. Hij kuste haar hals, beet zachtjes in haar oorlelletje of duwde het puntje van zijn tong in haar oor, terwijl Rob zijn vingers traag rondjes om haar clitoris liet draaien. Alle spieren in Julies lichaam spanden zich. Rob voerde het tempo van zijn vingers tergend langzaam op en Steve kneedde haar borsten, kneep in haar tepels, fluisterde geile woordjes in haar oor en zei dat ze hem straks, als ze klaar was, mocht pijpen. Julie leunde achterover tegen Steve aan en spreidde haar benen zo ver mogelijk toen Rob het tempo steeds verder opvoerde en steeds harder langs en over haar clit wreef.
Julies lichaam begon te trillen. Eerst haar benen, toen haar buik. Ze trok haar benen op en drukte haar dijen tegen elkaar. Maar Rob wrong zijn hand er weer tussen, stak zijn wijs- en middelvinger in haar kut en bewoog ze een paar keer snel heen en weer. Steve kneep hard in haar tepels. Julies onderlichaam begon te schokken en toen schreeuwde ze het uit. Steve legde zijn hand op haar mond.
'Jezus,' hoorde ze hem zeggen, 'zet even een muziekje op, Gerard. Niet iedereen hoeft haar te horen.'
Julie kon zich achteraf weinig herinneren van de verdere rit. Ze wist nog dat ze zich schaamde toen de chauffeur haar kleding aangaf die hij zolang op de passagiersstoel had gelegd. En dat ze niet wist waar ze kijken moest toen de beide mannen hun gesprek over hun werk hervatten alsof er niets was gebeurd. Ze zetten haar af voor de deur van het appartementencomplex waar ze woonde. Steve stapte uit zodat Julie de auto kon verlaten. Toen ze buiten stond, pakte hij Julie om haar middel en drukte haar tegen zich aan. Zijn rechterhand gleed onder haar rok en kneep even in haar bil.
'De volgende keer mag je mij verwennen, Julie Burns. Afgesproken?'
Julie knikte.
Ze liep naar de deur zonder om te kijken. Ze hoorde een portier dicht slaan en de Mercedes wegrijden. Terug in haar appartement douchte ze zich. Daarna ging ze naakt op bed liggen en vingerde zich, denkend aan wat ze zojuist had meegemaakt.
