Zonderling

“Drie niveaus,” zei hij. “Eigenlijk zijn er drie niveaus.”
Onderzoekend keek ze hem aan, het begon al te wennen die rare opmerkingen van hem. Maar ze wist nog steeds niet meteen wat hij bedoelde als hij na een poosje te hebben zitten staren, zo’n opmerking plaatste.

Toen ze hem pas kende vroeg ze altijd wat hij bedoelde. Nu niet meer, ze nam een trekje en wachtte af, de verklaring zou wel komen wist ze uit ervaring. 
“Als je goed kijkt zie je de reflectie van de werkelijkheid in de spiegeling op het raam.”
Ze keek naar buiten, het regende nog steeds, mensen die winkelden uit gewoonte, liepen ontmoedigd met gebogen hoofd en scholen af en toe onder druipende zonneschermen. Zinloos gedrag want de regen werd niet minder en ook niet meer, het was dus doorlopen of naar huis gaan.

Haar sigaret was opgerookt en met een verveeld gebaar drukte ze de peuk met het filter tot een vormeloos stinkend bewijs van de enige verslaving waaraan ze geen weerstand kon bieden.

“Het tweede niveau is de zonwering,” merkte de man tegenover haar op.
Ze schonk weinig aandacht aan zijn woorden. Meestal sloegen die woorden nergens op dacht ze.
“Het derde niveau is de werkelijkheid binnen,” hoorde ze. 
Eigenlijk voelde ze zich verdrietig, eenzaam. Was ik maar weer bij Michiel, dacht ze. Die zou haar omarmen en strelen. De gedachte aan zijn warme handen, zijn vingers door haar haren, maakte dat ze resoluut een einde wilde maken aan de troosteloze realiteit van het café waar ze binnen gelopen waren om te schuilen. Ze stond op en keek even met een gevoel van afkeer naar de saaie figuur tegenover haar. 

De man keek op naar haar en zei: “Je hebt het gezien hè, de drie niveaus, eigenlijk wel boeiend vind je niet?”  
Ze verbaasde zich er al tijden over dat hij nog steeds niet door had hoe haar afkeer van hem dag na dag toe nam. Wat haar nog meer verbaasde was dat hij nog nooit had gemerkt dat haar behoefte aan warmte en intimiteit naar een ander uit ging. God, wat verlangde ze nu naar Michiel, als ze bij hem zou zijn zou ze hem laten doen wat hij wilde, ook al vond ze zelf dat ze er al veel te oud voor was. Ja, ze zou hem zo lang mogelijk afhouden en alleen toestaan haar te “liefkozen” zoals hij het altijd noemde. En, langzaam zou ze zich laten overhalen, telkens een stukje verder.

Michiel, dacht ze, Michiel, die altijd begon met het strelen van haar gezicht. Het was altijd hetzelfde, eerst een voorzichtig kusje op haar mond en als ze dan quasi verlegen zijn gezicht weg duwde streelde hij haar wenkbrauwen. En al die tijd sprak hij strelende woorden over haar lijf. 
“Je prachtige borsten, die heerlijke dijen, dat zachte, gloeiendhete, drijfnatte kutje van je.”
Het leek dan of zijn eigen woorden hem steeds geiler maakten tot hij zijn gezicht dicht bij dat van haar bracht en haar ogen kuste. Dat deed hij altijd en op dat moment gleed zijn hand tussen haar benen.
“Nu, niet” zei ze dan. 
En vervolgens trok hij haar rok op en nam haar kut vol in zijn hand. Of als ze die zwarte pantalon droeg, trok hij de rits naar beneden en liet zijn hand in haar onderbroekje glijden. En dan spreidden haar benen zich als vanzelf want: “Je kut liegt nooit” zei hij dan. En dan spreidde hij haar lippen met zijn vingers en streelde haar vagina. 

De rest was een kwestie van tijd en die tijd had ze nodig om haar bedenkingen op zij te zetten en zich te laten omturnen. Ze was er nog steeds niet aan gewend om door een zo jonge snuiter genaaid te worden, maar als hij met haar bezig was zakte ze langzaam weg in een soort roes waar ze uit ontwaakte op het moment dat zijn ontembare lul met krachtige schokken een lading zaad tegen haar baarmoeder spoot. Dat laatste stelde ze zich voor want echt voelen kon ze dat niet maar ze wist hoe fijn hij dat vond om te horen.

En dan begon het feest pas goed want dan begon hij haar lieve woordjes toe te dienen. Te strelen en te knuffelen, zacht te bijten op die plekjes die er toe deden en als hij met die ondeugende jongensblik in zijn ogen tussen haar dijen dook en zijn mond op haar kut drukte en haar clitoris probeerde op te zuigen kwam ze altijd klaar. Dat vond ze heerlijk, maar nog veel heerlijker vond ze de klank van zijn stem. Hij had een stem die uit de stilte van het niets op rees, zonder die stilte te doorbreken. Een stem die ongemerkt begon en heel langzaam in kracht toenam. Maar nooit meer dan nodig was voor haar om zijn woorden te horen.

“Michiel,” alleen al de klank van zijn naam zweefde als de geur van bloemen door haar hoofd. Michiel, drieëntwintig jaar jonger dan zijzelf. Hij wilde haar, altijd. Hij was een geile gozer met een lul als een boomstam. Ze liet hem doen wat hij wilde omdat ze van zijn liefde genoot. Michiel, die haar “de beste kut in zijn leven” noemde. Michiel die altijd lachte als hij haar spieste, zoals hij het noemde. Michiel die haar zoon had kunnen zijn.  
“Waarom heb ik het in godsnaam uitgemaakt?” 
Na al die stukgelopen affaires had ze een knul die haar aanbad. En, so what, als hij veel te jong voor haar was, so what? Alleen omdat hij net zo oud was als haar zoon? 

Michiel was verliefd op haar, dat had hij keer op keer gezegd. Maar omdat ze vond dat mensen op haar leeftijd niet langer verliefd behoorden te zijn had hij het niet meer gezegd. En dat vond ze verschrikkelijk, want diep in haar hart hadden die woorden haar gelukkig gemaakt. Ze besefte dat ze haar eigen geluk omver getrapt had. Ze zou hem willen vragen om opnieuw verliefd op haar te worden maar kun je verliefdheid af dwingen? 

De man die tegenover haar zat leuterde aan een stuk door en ze had al minutenlang geen woord meer begrepen van wat hij zei. 
“En daaraan kun je zien dat alles relatief is, begrijp je?” zei hij en boog zich over het tafeltje om haar diep in de ogen te kunnen kijken. 
“Hij wil me neuken..” dacht ze, en hij probeert me in te palmen met onbegrijpelijke opmerkingen. “Hij wil me neuken, daar doet hij het om,” bedacht ze opnieuw. “Maar ik wil Michiel.” hield ze zichzelf voor. “Ik wil deze saaie leuteraar niet, ik wil hem niet eens zien, laat staan horen en god verhoede dat ik hem naakt moet zien, nee, dat nooit”

Ze haalde diep adem, trok een sigaret uit het kartonnen doosje en knipte de aansteker aan. De man tegenover haar draaide zijn hoofd weg en trok een vies gezicht. 
“Slechte gewoonte, ga je van uit je mond ruiken” zei hij. 
“Fuck you” dacht ze. Quasi per ongeluk bies ze een wolk rook in zijn gezicht. Vroeger was dat een teken om duidelijk te maken dat je als vrouw wijd open stond voor toenadering. Nu was het gewoon onbeschoft.

Hij trok het zich niet aan, de grimas op zijn gezicht maakte plaats voor een verwrongen glimlach die haar de indruk moest geven dat hij haar mooi en begerenswaardig vond. “Ik zou hem in zijn ballen knijpen tot hij flauw valt” dacht ze en blies de rook omhoog naar de lamp die boven het tafeltje hing. 

“Begrijp je nu wat ik bedoel met die niveaus?” zei hij alsof ze een kind in de lagere school was. 
Ze voelde een sterke drang om grof tegen hem te worden en het gevoel ging gepaard met een toenemende drang tot huilen. Ze pakte haar tas en stond op. 
“Ik moet pissen” zei ze zo grof mogelijk en ze zag hem ineen krimpen bij de woorden. 
Toch bleef hij lachen.  

Ze ging naar de wc en haalde diep adem, de afschuwelijke geur van wc- reiniger kietelde haar neus. Ze tilde haar rok op en duwde haar slip naar beneden. Met haar handen steunend op haar knieën piste ze luid klaterend in de witte wc-pot zonder zitting. Ze trok een meter wc papier van de rol en vouwde dat tot een kussentje waarmee ze zich droogde. Ze trok haar broekje op en schikte haar rok. De tranen welden op; “Verdomme, Michiel waar om ben je niet gebleven, ik meende het toch niet dat begreep je toch wel?” Ze stond met haar handen leunende op het kleine fonteintje en leek in de spiegel. 
“Michiel help me, ik verzuip” snikte ze. De tranen vielen in het fonteintje en ze draaide de kraan open om ze weg te spoelen. Daar moest ze om lachen; belachelijk om tranen weg te spoelen, dacht ze. Ze snoot haar neus in een stuk wc-papier en haalde diep adem. “Wat een kut leven,” dacht ze. Ze richtte zich op en haalde opnieuw adem. “Ik ga hem bellen” . 

Ze zocht in haar tas en vond het boekje met telefoonnummers. Met het boekje in de hand ging ze terug naar de bar en vroeg om de telefoon. De jonge vrouw achter de bar schoof de telefoon naar haar toe en ze draaide het nummer van Michiel. Plotseling stond de man van de niveaus naast haar en legde een hand op haar arm. Ze schudde de hand af en zei tegen de bardame: “Deze vent valt me voortdurend lastig, doe er wat aan!” 
De vrouw keek even naar de man en liep naar de keuken achter de bar. Even later kwam er een dikke man in een geruite koksbroek en een wit jak naar de bar. 
“Wie? hij?” vroeg hij en wees op de man aan de haar zijde. Ze knikte. Binnen tien seconden struikelde de man door de deur naar buiten. 
“Dank je” zei ze en meteen daarna in de telefoon: “Mick, ik ben het, Hannah.” 
Ze luisterde naar de reactie en haar gezicht klaarde op. “Vind je het niet erg dan?” 
Ze noemde de naam van het café waar ze zich bevond en even later zei ze: “Ja, ja, ik wacht, doe maar rustig aan, ik ga niet weg voor je hier bent.”

Al moest ik wachten tot ik dood ga zei ze tot zichzelf. Ze legde de hoorn op de haak en keek de vrouw aan. Die stond met twee handen op de bar en keek haar vragend aan.
“Meid, ik heb de liefste man van de wereld weg gestuurd en ik ben er kapot van maar hij komt me halen”
“Goed voor jou” zei de barvrouw. “Laat hem niet meer gaan.” 
En ze begon de bar droog te wrijven met een theedoek.
“Hoeveel krijg je?” vroeg Hannah. 
“On the house meid en doe niet meer van die stomme dingen, een goeie gozer is zeldzaam”
Ze knikte; “Je bent een schat”

Ze ging naar het tafeltje waar ze eerder met die dwaze figuur had gezeten en keek naar buiten. Binnen een half uur verscheen er een jonge knaap, leren jack, lange zwarte haren en een ongeschoren kin. Zijn spijkerbroek was vaal en zijn goedkope cowboylaarzen kaal en versleten. Hij had een vrolijk gezicht en liep meteen naar Hannah. Ze stond op en de twee omhelsden elkaar secondenlang. 
“Hanneke, Hanneke mijn schatje” 
Zijn slanke gevoelige vingers streelden haar gezicht en met zijn vingertopjes traceerde hij haar fijne wenkbrauwen. Ze snotterde een beetje, en pakte haar tasje, nog even draaide ze zich naar de vrouw die achter de bar naar hen stond te kijken; “Nog bedankt hè” zei ze.
De vrouw wuifde het bedankje weg en liep naar achteren. Michiel nam haar bij de hand en deed de deur voor haar open en weer achter hen dicht. Samen liepen ze weg, de drukke stad in.

Plaats reactie