Lerares

Seks met een lerares is een typische fantasie in het pornogenre. Ik voel me verplicht ook mijn bijdrage te leveren.

‘Herinner jij je mij nog?’

Het was een vrouw van een jaar of vijftig die me de vraag stelde. Ze had peper- en zoutkleurig haar, dat welig krulde alhoewel het kort geknipt was. Haar bril had een stevig montuur, dat perfect paste bij het karaktervolle gezicht, met een onbeschaamde sterke neus en brede mond, die gemaakt was om te lachen of scherp uit de hoek te komen. De losse rolkraagtrui kon niet verbergen dat ze grote borsten had. Een wijde rok stopte net boven de knie, maar door de hoge laarzen met hak was dat meteen het enige wat van haar benen zichtbaar was.

Het was laat op de namiddag op de dag voor kerst, en bovendien had het flink gesneeuwd zodat veel mensen gewoonweg thuis gebleven waren en ik de enige in het dorpscafé was. Tot zij binnenkwam. Ik bekeek haar zoals je iedereen bekijkt die naar binnen komt in een leeg café, en wachtte tot ze haar bestelling geplaatst had eer ik mijn oppervlakkig gesprek met de bareigenaar verder zette. Aangezien we alleen waren in het café ging ze er haast automatisch aan deelnemen en zo raakten we in gesprek, niet rechtstreeks, maar via de bareigenaar, zodat het gesprek ook meteen stilviel toen hij buiten een sigaretje ging roken.

Het was na een half minuutje natuurlijke stilte dat ze ineens vroeg of ik me haar nog herinnerde. Ik draaide me om op mijn kruk en bekeek haar pal in het gezicht. 
“Het spijt me echt’, zei ik tenslotte. “Niet het flauwste idee.” Ze keek helemaal niet ontgoocheld.
“Misschien moet je in de juiste richting kijken”, zei ze dan. “Al ben je natuurlijk al een tijdje van de schoolbanken af.”

Ineens daagde het me. “Mevrouw Janssens”. 
“Zeg maar Rita, per slot van rekening ben ik je lerares niet meer.” 
“U had toen lang haar.” 
“Zeg er maar bij dat het toen zwart was hoor”, lachte ze. “Hoe lang is het geleden dat je bij mij in de klas zat?” 
“Zestien. Tot mijn zestiende.” 
“Dan ben jij nu exact zo oud als ik toen was: tweeëndertig.” 
“En u bent er nu dus achtenveertig.” 
“Ja. Geen wonder dat je me niet meer herkende. Toen was ik nog jong. Maar is mijn gezicht dan zo fel veranderd?”
“Het kapsel doet veel. Ik heb u ook niet lang als lerares gehad. Een jaartje slechts. Bij sommige leraren heb ik nog herinneringen, bij u eigenlijk geen enkele. O neen. Toch eentje.” 
“Nou ben ik toch wel nieuwsgierig.” 
“Ik weet niet of het wel zo verstandig is u dit te vertellen.” 
“Op deze manier maak je me alleen nog benieuwder. Kom ik er dan slecht uit dat je aarzelt?” 
“Nou goed dan. Ik liep enkele treden achter u naar de bovenste verdieping. U droeg een korte losse rok en toen ik naar omhoog keek kon ik uw benen zien tot bijna aan de billen.” 
Ze schaterde: “Van mijn lessen heb je niets onthouden, maar mijn benen die zijn je bijgebleven.”

“Het toilet is boven. Maar pas op, de trappen zijn erg stijl”, kwam de bareigenaar, die al een tijdje was terug gekomen en het allemaal had aangehoord, droog tussen.

Ditmaal moesten we allebei lachen. Zij stond op, deed de deur opzij van de bar open en verdween. Ik kon natuurlijk niet anders dan haar na een paar tellen achterna gaan en naar boven te kijken, onder de rok, voor zij in het damestoilet verdween en ik op mijn beurt naar boven stommelde. Ik schudde mijn hoofd lachend om mezelf, terwijl ik langdurig en luidruchtig in de piesbak plaste.

Toen ik opnieuw aan de bar plaatsnam, zat zij al op haar plaats, de benen over elkaar geslagen. 
“En?” vroeg de barman toen geen van beiden iets zei. 
“Sensationeel”, antwoordde ik zonder te overdrijven. 
“En dat zeg je nu pas, na al die jaren.” 
“Ik was toen te jong voor u.” 
“En nu ben ik te oud voor jou zal je bedoelen.”, zei ze flirterig en uitdagend. 
“Neen hoor. Helemaal niet. U bent nog steeds een aantrekkelijke vrouw.” 
“Maar?” 
“Hoezo? Waarom zou er een maar bij zijn?” 
“Wel ja. Je vindt me niet te oud en je vindt me nog steeds een aantrekkelijke vrouw, zeg je, maar je vraagt me wel niet mee uit.”

Ik was even te verbijsterd voor woorden. 
“Ja”, vroeg de barman judassend “Waarom vraag je haar niet uit als je haar toch zo aantrekkelijk vindt.” 
Lachend gaf ik mijn nederlaag toe. 
“Wil u iets gaan eten met me?” 
“Zeg maar jij hoor. Per slot van rekening ben ik je lerares niet meer. Al wil ik daarmee niet gezegd hebben dat ik je niets meer kan leren.” 
“Zo blijkt. Met name hoe je een man zo in de hoek drijft dat hij niet anders kan dan jou een etentje aanbieden,” lachte ik. “Je beseft toch wel dat je op de avond voor Kerstmis geen enkele restauranttafel meer kan boeken.” 
“Hier is ook goed hoor”, antwoordde ze. “Spaghetti heb jij toch in huis?” vroeg ze aan de barman. 
“Jazeker.” 
“En een fles behoorlijke wijn.” 
“Ook”.

We gingen aan een tafeltje zitten, en lieten alvast een fles aanrukken. Herinneringen aan oud-klasgenoten van mij en oud-leerlingen voor haar, en leuke anekdotes over de school gaven ons meer dan stof voor een gesprek. Verleidingspogingen deed ik niet echt aan tafel want al was ze daadwerkelijk aantrekkelijk en al zou het mij een kick geven naar bed te gaan met een lerares van me, zelfs al was ze dat inmiddels niet meer. Toch was ik allesbehalve zeker dat zij op iets meer aanstuurde dat op een vrijblijvend etentje.

Maar toen zij een tweede maal die avond opstond op haar het toilet te gaan, volgde ik haar na een paar tellen wel opnieuw, en keek ik omhoog naar haar benen onder haar rok tot ze in het vrouwentoilet verdween. Zelf bleef ik onderaan de trap staan. 
“Moet je langs?” vroeg ze toen ze weer naar beneden was gekomen. 
“Neen. Ik kwam enkel naar je benen kijken”, zei ik grijnzend. 
“Heb jij toen eigenlijk opzettelijk onder mijn rok gekeken?” 
“Neen. Dat kwam puur toevallig, al dachten meerdere klasgenootjes van wel toen ze me zo achter je zagen stappen. Ik weet nog hoe ik bloosde.” 
“Jij was een erg verlegen leerling. Ben je dat nog steeds?” 
“Jawel. Anders had jij mij niet duidelijk moeten maken dat ik je wil zoenen.” 
Ze glimlachte en liet zich in mijn armen nemen en kussen. Ze had een warme mond. We hadden heel de tijd achter de toegangsdeur naar de toiletten gestaan en kwamen nu pas naar buiten, naar ons tafeltje stappend.

“Weet je dat ik nooit een leerling verleid heb in al mijn jaren als lerares?” vroeg ze toen we weer gaan zitten waren. 
“Ik ben geen leerling meer?” 
“We kunnen toch doen alsof?” legde ze haar hand over de rug van de mijne.

 © Rudi, 2011