Ik ben van 20 oktober 1963, een datum als alle anderen. Geen datum die in de geschiedenis boekjes is gekomen of in het collectieve geheugen is blijven hangen. Van mijn ouders hoorde ik ooit dat het een natte winderige herfstdag was. Over het weer op de dag van mijn conceptie hebben ze, behalve indirect, nooit iets verteld.
In 1985 belde ik trots naar huis. Ik had me ingeschreven voor de Elfstedentocht die twee dagen later op 21 februari gehouden ging worden en dat wilde ik delen. Mijn moeder vertelde daarop dat ze in 1963 in Bartlehiem bij een oom van mijn vader naar de tocht hadden gekeken. Vervolgend met dat het zo jammer was dat de boerderij van oom Bertus niet meer in de familie was, anders konden ze er weer heen om me aan te moedigen. Ik hoorde op de achtergrond mijn vader, die ook naar de telefoon gekomen was, lachen. Door dat lachen is de opmerking me waarschijnlijk bijgebleven. Zomaar lachen, dat was niets voor mijn vader. Een rustige sterke man, maar zeker geen lachebek.
Als schaatsliefhebber zijn de datums van de laatste Elfstedentochten in mijn geheugen gegrift. Ook die van 1963, hoewel ik toen nog geboren moest worden. 18 Januari 1963, de barste tocht ooit. Verreden in een Siberisch landschap, met een loeiharde noordoosten wind, stuifsneeuw en bijtende kou van achttien graden onder nul.
De tochten daarna reed ik mee en die tochten waren met die van 1963 vergeleken een makkie.
Hoewel mijn beide ouders schaatsliefhebbers waren, was dat in ons ouderlijk huis niet terug te zien. Op een ingelijste foto na. Zo lang ik me herinnerde hing er boven de eettafel een ingelijste foto van het bruggetje bij Bartlehiem. De brug in een ijzig landschap met wat supporters erop en twee schaatsers onder de brug. De foto aan de muur was voor mij als kind vanzelfsprekend en ik vroeg me nooit af waarom ze die foto aan de muur hadden hangen. Na het overlijden van onze ouders gunde mijn zus me de foto en kreeg de foto een ereplaats in mijn werkkamer.
In januari 2013 was er een uitzending van "Andere tijden sport" met beelden van de tocht van vijftig jaar eerder. Uiteraard keek ik en ik las alle artikelen en verhalen die naar aanleiding van de tocht van vijftig jaar terug verschenen.
Er was één artikel, dat me aan denken en rekenen zette. Er stond een stukje in uit een interview, dat na de tocht van 1997 was gehouden met de reporter die in 1963 vanuit Bartlehiem verslag had gedaan. In 1997 had ik te midden van het vele materiaal dat er over de tocht gepubliceerd werd het interview gemist. Een interview met de legendarische sportverslaggever Arie Kleywegt, die het volgende verhaal vertelde:
"In 1963 waagde de toen nog prille televisie zich voor het eerst aan rechtstreekse beelden van de Tocht der tochten, en ik was daarbij op het ijs van Bartlehiem de commentator. Grauwer, guurder en onaangenamer heb ik het daarna in mijn leven niet meer gehad. In mijn herinnering was er in dat godverlaten oord bijna geen sterveling te bekennen, en waren slechts wij, die paar televisiemensen en wat bewoners, de getuigen van de doorkomst van dat handjevol overgebleven dapperen. We stonden in de tuin van een grimmige boerderij. De boer was gastvrij en voorzag ons regelmatig van warme dranken.
Om een beter uitzicht te hebben, besteeg ik op aanraden van de boer ‘s middags de trap naar de bovenverdieping. De kamer aan de voorzijde had twee smalle ramen, ieder slechts ruimte biedend aan één persoon. Bij het rechterraam stonden al een vrouw en een man. Hij stond achter haar, en keek over haar schouder mee naar het tafereel beneden op het ijs, waar af en toe wat schaarse verkleumde rijders passeerden.
Terwijl ik mij naar het andere raam wilde spoeden, viel mij plotseling op dat de kleding van het tweetal gedeeltelijk rond hun enkels lag, en drong het tot mij door dat het paar zich in de beslissende fase van een krachtige copulatie bevond. Ik heb me toen maar omgedraaid en ben stilletjes naar beneden gegaan."
Ik las het artikel en begon te lachen, wat een verhaal. Mijn lachen stopte toen ik aan het verhaal van mijn ouders dacht. Ik begon te rekenen en wat ik begon te vermoeden klopte. Ik ben bijna op de dag af negen maanden na de roemruchte tocht geboren. De boerderij van pake Bertus, zoals wij hem noemden, herinnerde ik me vaag. Als kinderen waren we er op bezoek geweest, tot we op mijn achtste verhuisden. Pa was als predikant in Oude Tonge geroepen en we vertrokken van Bergum naar Goeree. Goeree was toen nog een eiland en ver van Friesland. Ik herinnerde me dat ik als kind kwaad over de verhuizing was. In mijn herinnering zijn we na de verhuizing niet meer bij pake Bertus op bezoek geweest. Wel herinnerde ik me als tiener zijn begrafenis in Leeuwarden, met pa als voorganger.
Ik probeerde om me de boerderij voor de geest te halen. Teruggaand in mijn herinnering zag ik het water van de Dokkumer Ee voor me, met snaterende eenden, bomen rond de boerderij en natuurlijk de dieren. De koeienstal, de kippen en de trekker, waar ik op mocht zitten. Het lukte me niet om me de indeling van het huis of de gevel te herinneren. Stom, dacht ik, al die keren dat ik later schaatsend of op de racefiets langs Bartlehiem kwam, had ik alleen oog voor het ijs of de weg en mijn voorgangers gehad.
Ik besloot mijn zus An te bellen. An is twee jaar ouder en wist mogelijk meer. Ik vertelde An van mijn vermoeden over het moment en de plaats waarop ik verwekt was. Ze was even stil en toen begon ze te schateren.
'Mem en heit op zijn hondjes voor het raam?' Ze viel weer even stil en vervolgde toen. 'Weet je, van mem kan ik me het nog voorstellen. Mem had altijd iets avontuurlijks en ondeugends in zich, maar heit? Het was een lieve man, maar zo preuts als wat.'
'Ik ben een mens en niets menselijks is mij vreemd', citeerde ze met lachende stem. 'Lees me dat interview nog eens voor.'
Ik las en toen ik klaar was wachtte ik op haar reactie. Ik kon haar bijna horen denken.
'Het zou kunnen. Ik herinner me dat 's winters als het blad van de bomen was, je vanaf boven goed zicht had op het water, daar waar de Finkumervaart en de vaart naar Aldtsjerk op de Dokkumer Ee uitkomen. En als ik het me goed herinner waren het smalle ramen.'
We praatten verder en eindigden giechelend over onze ouders.
An had nog een goed advies. 'Je zit zo veel op de fiets. Ga een tocht in Friesland maken en ga in Bartlehiem kijken.'
Het was voorjaar voordat ik er toe kwam om haar advies op te volgen. Ik besloot zonder fietsmaten alleen naar Friesland te gaan. In gedachten zag ik mijn queeste als een bedevaart. Een bedevaart zo veel mogelijk langs de route van de Elfstedentocht naar Bartlehiem, de plaats van mijn conceptie. Van de juistheid van die conclusie was ik inmiddels overtuigd.
Over de afsluitdijk reed ik Friesland binnen. Hoewel ik vanaf mijn achtste op Goeree gewoond heb, voelt het binnenrijden van Friesland altijd als thuiskomen. Vreemd dacht ik, voor iemand die het Fries wel verstaat, maar niet spreekt en die zich alleen maar flarden uit zijn vroegste jeugd herinnert.
Met in gedachte de bedevaart parkeerde ik de auto in Witmarsum langs het water van de Elfstedentocht. Vanuit Witmarsum had ik een route uitgezet die de officiële route over het ijs zo veel mogelijk volgde. Het was een warme dag en met een Zuidwestenwind grotendeels in de rug bleef het Elfstedentocht gevoel van kou en afzien uit.
Het deel van de tocht over de Blikvaart bij Sint Annaparochie in Noord Friesland is vaak omschreven als de hel van het Noorden. Een bittere koude Oostenwind tegen en slecht ijs. Op die warme dag met de wind in de rug en goed asfalt, was het een plezierrit.
Nog geen twee uur na mijn vertrek stopte ik, met een keurig gemiddelde, bij het beroemde bruggetje over de Finkumervaart bij Bartlehiem. Het was een lome warme zaterdagmiddag. Er klonk wat geroezemoes uit tuinen en ik rook de geur van een barbecue. Eenden in het water en op de kant, maar het was denk ik te warm om te snateren. Er kwam een jacht langs en schuin aan de overkant zag ik door de bomen het huis, dat volgens mij, de boerderij van pake Bertus geweest moest zijn. Het huis was duidelijk niet meer in gebruik als boerderij, het zag er meer als een fraai buitenhuis uit. In de naar het water gekeerde voorgevel zag ik op de verdieping twee hoge smalle ramen. Het rechter raam binnen, dat is het linker raam van buiten. Het raam zag er uit als alle andere ramen.
Ik moest naar de overkant. Terug op de fiets trapte ik over het fietspad langs de Ee naar de brug bij Birdaard. Ik voelde me net als het weer, zonnig. Genietend van de omgeving en enthousiast zwaaiend naar de opvarenden van passerende boten. Over de brug, aan de overkant langs het water terugfietsend betrapte ik me er op dat ik langzamer begon te fietsen. Wilde ik onbewust het moment van aankomst en een mogelijke teleurstelling uitstellen? Het vreemde was dat ik me op dat moment pas realiseerde, dat ik weliswaar besloten had om naar Friesland te gaan en de boerderij van dichtbij te bekijken, maar me geen moment had afgevraagd wat ik daarna ging doen. Voor de deur staan en een foto nemen voor An en mezelf en dan het rondje Friesland afmaken?
Niet veel later stopte ik bij de voormalige boerderij. Met mijn fiets aan de hand liep ik verder. Ik tuurde over de heg en zag een goed onderhouden tuin en de tot luxe woning verbouwde boerderij. Ik keek omhoog naar de twee ramen en vroeg me af hoe het er vanaf het ijs uitgezien zou hebben. Zou het zichtbaar geweest zijn, die twee copulerende mensen achter het glas. De ramen waren hoog met zo op het oog een lage borstwering. Het lukte me niet om mijn moeder in zo'n situatie voor te stellen. En dan mijn vader, al stotend en over de schouder van mijn moeder naar buiten naar het gebeuren op het ijs kijkend. Het in mijn hoofd gevormde beeld wilde niet beklijven.
Dat was het moment dat ik in mijn gedachten gestoord werd door een vrouwenstem. 'Mijnheer, kan ik u ergens mee helpen?'
Achter de heg zag ik een vrouw staan. Later bleek dat ze gebukt in de tuin aan het werk was geweest. 's Avonds in de auto op de terugweg naar Ouddorp vroeg ik me af waar mijn uitgebreide reactie op haar beleefdheidsvraag vandaan kwam. Ik ben niet zo van de spontane contacten en uitgebreide verklaringen. Mijn ex had me regelmatig en veelal terecht verweten dat ik nors en lomp was.
Was het mijn nieuwsgierigheid, was het haar vriendelijke stem of haar uitstraling?
Ik antwoordde, 'ja graag, hebt u een ogenblik?'
Zonder haar reactie af te wachten stak ik over de heg mijn hand uit. ' Bertus Gerritsma.'
'Christina Dekker,' zei ze me verbaasd aankijkend. Ze veegde haar handen aan haar broek af, voordat ze me een hand gaf.
'Tuingrond,' zei ze.
Ik begon mijn verhaal te vertellen. Over pake Bertus die hier gewoond had, de tocht van 1963 en mijn ouders die hier naar de tocht hadden gekeken.
Dat was het moment dat haar ogen begonnen te twinkelen en er een lach op haar gezicht verscheen. Ze viel me in de rede. 'Hoe oud bent u?'
'Vijftig,' antwoordde ik.
'Dan klopt het.' zei ze zonder verdere uitleg.
Ze vroeg of ik iets te drinken wilde hebben. Dat wilde ik en ze nodigde me uit om mee naar binnen te gaan. Ik liep om naar het tuinhek, zette mijn fiets tegen een struik en hobbelend op mijn fietsschoenen volgde ik haar. Achter haar lopend realiseerde ik me dat ik haar nauwelijks opgenomen had. Ergens in de veertig schatte ik. Donkerblond lang haar in een vlecht en blauwe ogen. Ik bekeek haar achterzijde. Slank, maar dan wel met heupen en billen. Ze droeg een verwassen T-shirt en een oude, net onder de knieën afgeknipte spijkerbroek. De broek spande om haar billen en dijen en daaronder zag ik een paar gespierde kuiten. Lekkere kont, dacht ik. In de staart zag ik wat grijs glinsteren. Binnen gekomen keek ik nieuwsgierig rond, helaas was er niets wat mijn herinnering op gang bracht. Ze nam me mee naar een grote woonkeuken en bood me een stoel aan. Terwijl ze een pak sap uit de koelkast haalde nam ik haar verder op. Tweede helft veertig stelde ik mijn eerdere schatting bij. Niet uitgesproken knap en met kleine borsten en vrij brede heupen geen fotomodellen figuur. Ze had daarentegen andere kwaliteiten. Ze was op een zelfverzekerde wijze enthousiast en sprankelend. Ik kwam tot de conclusie dat ik haar heel aantrekkelijke vond. Toen ze een ingeschonken glas sap voor me neerzette viel me op dat ze geen bh droeg. Ik zag geen bandjes en haar tepels drukten tegen de stof van haar shirt.
Met zelf ook een glas nam ze tegenover me plaats aan de keukentafel. Ze keek me glimlachend aan en zei: 'Ik denk dat ik al weet waarom u komt. Ik woon hier pas vier jaar, maar toen ik hier kwam wonen vertelden de buren me over de geschiedenis van het huis en de buurman liet me een stukje lezen uit een krantenartikel dat hij had bewaard. Het was een interview met een bekende sportverslaggever van vroeger, ehhh.'
'Arie Keywegt', vulde ik aan.
'Ja die. En u bent dus..?'
'Het vermoedelijk resultaat van afleiding tijdens het schaatsen kijken,' zei ik lachend.
Ze lachte met me mee.
'Er was toen vast nog geen verwarming op de slaapkamers, misschien wilden ze warm blijven,' opperde ze.
We raakten in een geanimeerd gesprek over sport, werk en onze levens. Hoe ik als Fries op Goeree terecht was gekomen en hoe zij als Brabantse in Friesland. Een tweede glas sap sloeg ik niet af. Ik genoot van haar gezelschap en mijn rondje Friesland kon ingekort worden. Na het tweede glas vroeg ze me of ik de kamer boven wilde zien. En of ik dat wilde. Ik volgde haar naar boven. In die tijd was een foute opmerking van Berlusconi over het achterste van Merkel veel in de publiciteit. Op de trap naar de billen van mijn gastvrouw kijkend, dacht ik in een variatie op de Berlusconi opmerking; wat een lekkere neukbare kont.
De kamer bleek haar slaapkamer te zijn. Tweepersoons bed, vrouwelijke inrichting en geen mannenspullen te zien. Ik liep naar een van de ramen en keek naar buiten. Riant uitzicht op de Dokkumer Ee en de kruising. Ze was zelf naar het andere raam gelopen.
'Ik denk dat het dit raam geweest moet zijn. Voor het raam waar jij nu staat stond een boom, die heb ik drie jaar terug weg laten halen.'
Ik ging achter haar staan en keek over haar schouder naar buiten. Over wat daarna gebeurde bestaan twee versies. Ik ben er van overtuigd dat mijn versie de juiste is: Terwijl ik achter haar stond drukte zij met haar billen tegen mijn kruis aan. In mijn herinnering ben ik uit beleefdheid nog iets achteruit gegaan en heb ik een verontschuldiging geuit. Ik kan het me nog zo voor de geest halen, hoe ze daarna voorover boog en haar billen nog verder naar achteren drukte. Het maakt ook eigenlijk niet uit wie er begon. Het resultaat van het gezamenlijk naar buiten kijken was dat mijn kruis tegen haar billen drukte en ik een stijve kreeg. We zijn het er wel over eens dat die opdringerige (zoals zij het noemt) stijve voor haar voelbaar was en dat ze daarom met haar billen begon te bewegen. Dat bewegen gaf mij de moed om mijn armen om haar heen te slaan, een vrouw die ik nog geen uur kende en haar borsten vast te pakken. Na een tijdje maakte ze zich los en draaide ze zich om me te kussen.
'Ik stink van het fietsen,' zei ik nog.
'En ik van het werken in de tuin, eerlijk zweet ruikt niet vies.'
Ik schoof haar hemd omhoog om haar borsten te zien en te liefkozen. Eerst met mijn handen en toen bukte ik me om haar tepels een voor een in mijn mond te nemen. Christina taste in het kruis van mijn wielerbroek. De dikke zeem moet haar teleurgesteld hebben, want ze begon tevergeefs aan mijn broek te sjorren om die omlaag te trekken. Dat wordt niets zo, dacht ik en ik onderbrak het liefkozen om mijn shirt uit te trekken en de hinderlijke galgen van de broek van mijn schouders te trekken. Ze hielp me uit mijn broek om vervolgens mijn stijve vast te pakken en zachtjes te kneden. Ik trok haar hemd over haar hoofd en maakte haar broek los. Ze kuste me weer en terwijl zij me zachtjes begon af te trekken stak ik mijn hand in haar broek en haar slip. Vochtig en behaard. Ze liet me los om zelf haar broek en slipje uit te trekken.
Toen ik haar weer in mijn armen wilde nemen, zei ze: 'Wacht even, voordat het te laat is.'
Ze liet me staan en liep de kamer uit. Ik keek haar verdwijnende lekkere blote billen na en vroeg me af wat ze ging doen. Ze kwam terug met een condoom en ze stond erop die zelf over mijn pik te rollen. Mijn verwachting om op het bed te eindigen kwam niet uit, ze trok me mee naar het raam.
Maanden later deed ze me na een gezellige avond een bekentenis. 'Weet je, nadat de buurman me dat artikel liet lezen, heb ik me steeds afgevraagd hoe het zou zijn om voor het raam te vrijen.'
Ze ging voor het raam staan en leunde met haar handen op de vensterbank. Met haar billen uitnodigend naar achteren gestoken zei ze. 'Kom, maar doe het alsjeblieft rustig. Ik heb al lang niet meer gevreeën.'
Met mijn pik in mijn hand bewoog ik mijn eikel over haar schaamlippen. Ik hoorde haar zachtjes zuchten en ze duwde haar billen verder naar me toe. Met mijn nat gemaakte eikel tegen haar spleetje drukte ik zachtjes. Het werkte prima, mijn pik vond zijn weg naar binnen en heel rustig begon ik te bewegen. Eerst met alleen mijn eikel in haar en daarna langzaam verder. Het initiatief om mijn pik helemaal in haar schoot op te nemen kwam van haar. Ze stootte ongeduldig naar achteren, zodat ik over de volle lengte in haar kwam. Voor mij was dat het teken om harder te gaan stoten. Ik deed dat met haar borsten in mijn handen. Zij zei lang niet meer gevreeën te hebben, voor mij was het weken geleden. Dat en de geile situatie maakten dat ik op springen stond. Ik wilde niet voor haar klaarkomen en gelukkig werd ik geholpen. Er kwamen schepen langs, een heel konvooi. Er was zeker ergens een brug opengegaan. Over haar schouder keek ik naar de schepen en dacht, als ze omhoog kijken dan zien ze ons. Stel dat ze zwaaien, zwaai ik dan terug? Het hielp om het klaarkomen uit te stellen. Christina bleek geen schreeuwer maar een grommer. Toen ze grommend klaarkwam hield ik stil om haar orgasme om mijn pik te voelen. Door de heerlijke massage stond ik opnieuw op springen. Het was Christina die vanuit haar heupen de beweging weer op gang bracht. Ik gaf een paar tegenstoten en toen kon ik het niet meer houden. Jammer van het condoom dacht ik nog, gelukkig hebben Heit en Mem het zonder gedaan.
Terwijl Christina kreunde stroomde ik leeg.
Achteraf heb ik nagedacht over hoe het daarna ging. Na een zogenaamde “one night stand” of seks met bijna onbekende vrouwen had ik me vaak ongemakkelijk gevoeld. Soms ook merkte ik aan mijn sekspartners dat ze na afloop met de situatie verlegen waren. In een extreem geval had ik na geweldige seks meegemaakt dat mijn sekspartner zei: 'Het was lekker, bedankt. Nu mag je wel weer oprotten.'
Nog net niet de vrouwtjesspin die na afloop het mannetje verorbert.
Niets van dat alles met Christina. Alsof we al jaren met elkaar vreeën gingen we boven op haar dekbed liggen knuffelen en we doezelden bijna weg. Een toeterend geluid van buiten deed me opschrikken. Feestvierders op het water. Christina maakte zich los uit onze zweterige omhelzing. 'Kom we gaan douchen.'
Niet, wil je douchen? Voor haar was het vanzelfsprekend om samen onder de douche te gaan en ik zei geen nee.
Even later stonden we samen onder de straal en begon ik haar in te zepen. Met extra aandacht voor borst, buik en billen. Aandacht die mijn pik deed ontwaken. Hij richtte zich op en tegen de tijd dat ik haar billen voor de tweede keer inzeepte was hij weer helemaal arbeidsgeschikt. Christina had het ontwaken met belangstelling gevolgd. Ze pakte hem vast en zei, 'nu ik,' haar andere hand uitstekend om de shampoo over te nemen. Ze zeepte mijn edele delen goed in.
'Zo in gestrekte toestand, blijft er geen vuil in plooitjes zitten.'
Ook de rest van mijn lichaam kreeg voldoende aandacht, waarbij ze opvallend lang met mijn billen bezig was.
'Lekker kontje,' zei ze.
Ik bleek niet alleen in mijn billenliefde.
Ze draaide de kraan dicht. Afdrogen dacht ik en ik keek rond naar een handdoek. Christina had een verrassing in petto, ze pakte mijn pik vast en sprak hem toe: 'Zo dus jij hebt mij zo lekker verwend.'
Ze bukte zich en sloot haar lippen om mijn eikel. Ja!, dacht ik, nu verder. Ze liet het helaas bij wat spelen met haar tong om mijn eikel.
Het elkaar afdrogen was een nieuw feest. Eenmaal afgedroogd liepen we hand in hand terug naar haar slaapkamer en haar bed. Ze ging wijdbeens op haar rug liggen en ik kroop tussen haar benen. He, dacht ik nog, geen condoom?
In antwoord op mijn vraag antwoordde ze: 'Kom zo maar in me, ik vertrouw je.'
Dat deed ik en het voelde lekker... vertrouwd. Ze liet me zachtjes grommend begaan tot ze op het randje van een orgasme zat en toen begon ze met haar bekken omhoog te stoten. Op mijn handen en tenen steunend tilde ik mijn gewicht van haar af en ontstond er bewegingsruimte. Ze benutte die ruimte ten volle door haar bekken op en neer te stoten. Het leverde een geweldige pikstrelende massage op. Zorgzaam lette zij nu op mij, ze zag mijn vertrokken gezicht en kreunde 'spuit maar, dan gaan we samen.'
Terwijl we nagenietend naast elkaar lagen streek ze met haar wijsvinger wat gelekt vocht met zaad van haar dij. Ze keek er naar en smeerde het toen in mijn schaamhaar. 'Zo, dat is een goede reden om nog eens samen te douchen.'
We douchten en daarna liet ze me het huis zien. Zij en haar ex hadden het gekocht, nadat de vorige bewoners de boerderij verbouwd hadden, Christina had er daarna nog meer aan verbouwd. Ze bleek van de vorige bewoners foto's en tekeningen gekregen te hebben van hoe het voor de verbouwing was. Op een van de foto's stond een oudere man achter een kruiwagen. Pake Bertus? Ik maakte er een foto van om met An te delen.
Pratend over de verbouwing bleken we een gemeenschappelijke achtergrond te hebben, een studie bouwkunde. Zij het dan dat we verschillende richtingen gekozen hadden, Christina werkte als architecte en ik heb een constructie advies bureau.
De middag was voorbij gevlogen en met de vanzelfsprekendheid die ik inmiddels van haar gewend was bood ze me aan om te blijven eten. Ik rekende en het kon. De kortste weg terug naar Witmarsum, dan was ik bij vertrek om een uur of zeven nog ruim voor donker bij de auto.
Terwijl ze voor een macaroni maaltijd zorgde zat ik aan de keukentafel en keek ik naar haar. In een middag had ze bereikt wat nog geen vrouw gelukt was; alles loslaten en overgave. Het leek alsof ze uren terug besloten had dat wij voor elkaar bestemd waren.
Later die dag op de fiets ervoer ik iets wat ik nog het best kan omschrijven als "lichtheid". Licht en zorgeloos in mijn hoofd, de lucht was onbewolkt en de lenteavond leek nog vol van licht. Het trappen ging zonder weerstand en ik dacht na over Christina, wat een vrouw!
Op mijn uitnodiging bij het afscheid nemen om het volgende weekend samen uit eten te gaan had ze ‘ja graag’ gezegd. Me verheugend op het komende weekend en denkend aan Christina lette ik in Leeuwarden niet goed op. Een richtingaanwijzer met "Sneek" deed me beseffen dat ik verkeerd gefietst was. Onder andere omstandigheden zou ik een verwensing geuit hebben, op dat moment dacht ik, prima een paar kilometer meer.
Gedurende de week hadden we telefonisch contact over de afspraak. Op haar vraag of ik in Friesland bleef overnachten vertelde ik dat ik een hotelkamer in Leeuwarden had geboekt. In haar 'ohh!' hoorde ik teleurstelling.
'Tweepersoonskamer,' vervolgde ik.
De tweede opeenvolgende zaterdag op weg naar Friesland dacht ik voor de zoveelste keer na over de vorige zaterdag en hoe verder. Zou dit serieus worden en wilde ik dat? Na de scheiding en wat gewenning, was het vrijgezellenleven met veel vrijheid me gaan bevallen: Afwisseling, voldoende seks en vooral geen verplichtingen.
Ik had geboekt in het Post Plaza Hotel in het centrum en Christina zou daar om vier uur naar toe komen. Rond half vier en nog maar net op mijn kamer, werd er geklopt. Room service? Nee, Christina stond al voor de deur, met een rolkoffertje op sleeptouw. Ze kwam in mijn geopende armen, we kusten en tussen het kussen door slaagden we er in het koffertje naar binnen te trekken en de deur te sluiten. Ik was gretig en Chistina deed niet voor me onder. Met nog maar net haar hemd uit haar broek en mijn handen op weg naar haar parmantige kleine borsten had zij mijn broek al los. Ze onderbrak onze kus om te vertellen dat ze een verrassing voor me had. Gek op verrassing vroeg ik, 'wat dan? Kom vertel op.'
'Dat merk je zo wel.' en ze kuste me weer.
De verrassing bleek even later, toen ik haar broek los en omlaag had. Ze had een kale poes.
'Hmmm lekkere originele verrassing.'
Ik liet me op mijn knieën zakken en drukte een lange kus op haar schaamlippen. Mijn lippen troffen de zilte nattigheid die ik verwachtte en ik duwde het puntje van mijn tong naar binnen. Ze liet me even begaan en trok me toen overeind
'Kom,' zei ze, 'samen. Ik wil jou ook proeven.'
We kleedden elkaar verder uit en ze vroeg me om te gaan liggen. Op mijn rug liggend naar haar kijkend wachtte ik af. Ze liep naar me toe, boog zich over me heen en kuste me, daarna draaide ze haar hoofd naar mijn onderlichaam.
'Zo, die heeft er zin in,' zei ze.
Ze opende haar lippen en nam mijn gezwollen eikel in haar mond en net als een week terug likte ze er met haar tong langs. Het voelde geweldig en smaakte naar meer. Verder naar binnen in die heerlijke verwennende mond, zo ver mogelijk. Mijn hele pik laten omgeven door de vochtige warmte van haar mond en mijn eikel diep in haar keel. Ik stootte omhoog. Dat werkte averechts. Ze opende haar lekkere mond en tilde haar hoofd op.
'Rustig,' zei ze, 'nu samen.'
Ze kwam op me liggen met haar gladde natte kut boven mijn lippen. Het werd een dijk van een samenwerking. Het leek wel alsof iedere lik langs haar kittelaar door een pijpbeweging van haar lippen beantwoord werd. Of omgekeerd, het maakte niet uit wie initieerde en wie volgde, het was heerlijk. De genietende grom geluiden uit haar keel streelden mijn pik extra en ik voelde een niet te remmen orgasme opkomen. Uit haar mond, dacht ik nog vol consideratie en ik probeerde om uit haar mond te ontsnappen. Ze had haar armen om mijn bovenbenen geslagen en liet zich niet wegduwen. Haar lippen hielden mijn pik vast en ik moest wel. Met haar mee kreunend loste ik mijn zaad in haar mond en ik proefde hoe zij een nat orgasme beleefde. Pas na de laatste druppel liet ze mijn pik uit haar mond ontsnappen. Nagenietend bleef ze nog even op me liggen voordat ze naast me in mijn armen kwam.
Christina was de eerste die weer wat zei en wat ze zei bleek een voorspelling: 'Zaad slikken zorgt voor verbondenheid.'
Op dat moment dacht ik, hè waar haalt ze die wijsheid vandaan?
We zijn nu vier jaar verder en we hebben er ieder al heel veel kilometers tussen Bartlehiem en Ouddorp opzitten. Het is dat zakenreisjes het ritme verstoorden, anders waren we na die zaterdagmiddag in Bartlehiem alle weekenden en vakanties samen geweest.
Spijt? Geen moment, of het moet zijn dat we elkaar niet eerder hebben ontmoet.
Christina zegt dat onze relatie zo gegroeid is. Ik denk dat zij op die eerste lentemiddag, al of niet bewust, besloten had om haar en mijn lot met elkaar te verbinden.
Zus An, die spiritueler is ingesteld, wijt het aan ingrijpen door Heit en Mem. Weliswaar anders dan dat An bedoelde, hebben Heit en Mem hier wel de hand in gehad.
