Santa Barbara

"Hoe was je vlucht?”

Ze reikte hem een glas aan van de champagne die ze zojuist had opengetrokken: Roederer Cristal. Het was dezelfde die ze bij hun eerste ontmoeting hadden gedronken, en dat wisten ze allebei heel goed. Ingrids stem klonk een tikje hees, wat hij altijd heel sexy had gevonden. Er waren ook nog heel veel andere dingen sexy aan haar. Walter zou zelfs moeten zoeken naar iets wat hij níet sexy aan haar vond.

De witleren bank was breed; niettemin kroop ze dicht tegen hem aan en staarde samen met hem naar buiten vanuit de ruim bemeten huiskamer van haar appartement. Achter de wijd openstaande balkondeuren strekten zich de met maquis bedekte heuvels uit die aan de einder overvloeiden in het azuurblauw van de Middellandse zee. De lichte deining reflecteerde van verre de vallende zon. Het was even over half zeven en de kamer geurde naar seks.

“Twintig minuten te laat vertrokken, maar dat heb ik onderweg hierheen ingehaald.”

Ingrid glimlachte bedeesd, zoals ze zo mooi kon doen, en kuste zijn stoppelige wang teder. Om twintig minuten vertraging in te lopen moest hij veel te hard gereden hebben, maar ze zei er niets van. Haar hand gleed over het gladde satijn van zijn zwarte badjas, die mooi afstak tegen het marineblauw van de hare. De twee bezwete lichamen eronder hijgden nog na van het vieren van hun weerzien. Tijd om te praten was er nog niet geweest. Of beter gezegd: die hadden ze nog niet genomen.

* * *

“Ik heb kanker.”

De blondine keek hem vragend aan.

“Ik…heb…kanker,” herhaalde hij staccato.

Zijn ogen werden vochtig. Hij was te verward om zich te realiseren dat ze hem wel had verstaan, maar misschien gewoon niet wist wat te zeggen. Het waren ook niet de woorden die je doorgaans als eerste sprak tegen een door jezelf bestelde callgirl. Toch was dit wat Walter had gedaan, in een chique nachtclub in Rotterdam. Hij was bang, banger dan hij ooit in zijn leven was geweest. En hij was alleen.

Drie uur daarvoor had hij het telefoontje gehad. Er waren wat onderzoeken gedaan omdat hij zich de laatste tijd niet lekker voelde. Hij had er niets serieus achter gezocht, en nonchalant verklaard dat hij de uitslag wel telefonisch wilde hebben omdat hij vaak van huis was. Hij was pas ongerust geworden toen de dokter hem door de telefoon had verzocht om even te gaan zitten. De woorden hadden op een afstand geklonken en waren daardoor bijna onwerkelijk geweest. Maar ze hadden hem als een mokerslag getroffen. Zo hard dat hij het nog tegen niemand verteld had. Had dúrven vertellen.

Hier stond hij nu, bijna te janken tegenover een spetterende blondine die hij nooit eerder had gezien. En die hem voor heel iets anders had ontvangen. Waarom hij hier naartoe was gegaan en haar had besteld was hem zelf ook niet helemaal duidelijk. Het leek een daad in een vlaag, een ondoordachte poging om iemand te hebben tegen wie hij dit kwijt kon, die woorden die hij zojuist voor het eerst over z’n lippen had kunnen krijgen.

Hij had verwacht dat ze hem terstond de deur zou wijzen. Misschien wel eerst haar betaling zou eisen voordat ze zich schielijk uit de voeten zou maken. Of misschien wel zou gaan gillen. Dat had ze allemaal niet gedaan.

“Misschien wil je even gaan zitten?”

Haar stem was een beetje hees en klonk oprecht bezorgd. Ze vleide zich tegenover hem neer en hoorde hem aan, zonder vragen. Meer dan een uur lang was ze een zwijgend klankbord voor zijn soms onsamenhangende waterval van woorden en emoties, voor zijn radeloze angst en twijfels. Tussendoor had ze hem alleen een borrel aangeboden, en zich vervolgens geëxcuseerd dat er alleen champagne was. En dat ie daarvoor moest betalen. Hij had geknikt, gezegd dat elke vorm van alcohol wel goed was, zich nauwelijks bewust van het wrange contrast dat juist champagne vormde.

Toen hij drie uur later wegging had de blondine een hele hoop dingen gedaan die ze normaal nooit deed: luisteren, troosten, op iemand inpraten, hem privé-vragen stellen. De dingen die wél tot haar professie behoorden had ze allemaal niet gedaan, inclusief vragen om geld. Maar dat laatste had hij niet toegestaan; hij had haar zelfs een buitengewoon gul bedrag toegestopt dat ze ook had aangenomen.

Walter was daarna naar zijn hotel gelopen en had zich met een ongezonde hoeveelheid pillen in slaap gebracht. Hij had niet meer de moed gehad om Helga, de vrouw met wie hij een stukgelopen huwelijk had, te bellen. De andere dag had hij alle afspraken behalve de hoogst noodzakelijke afgebeld en daarna doelloos door de regenachtige straten van het centrum van Rotterdam gelopen.

De blondine had zich diezelfde dag afgevraagd wat haar ertoe gebracht had om een halve nacht met een wildvreemde te gaan zitten praten over dingen die ze normaal gesproken verre van zich hield. Haar business was soms hard, en ook Ingrid had zich die hardheid aangemeten. Je lulde dus niet over je eigen privé-leven en je hield je verre van sores van je cliëntèle. Misschien was dat wel een hele kille overlevingsstrategie, maar dit soort duidelijkheid werkte in haar vak.

En gisteravond had ze zich er niet aan gehouden.

* * *

Het glooiende heuvellandschap trok beduidend sneller aan hem voorbij dan de Guardia Civil zou tolereren. Walter was een uitstekend chauffeur die in wildere dagen nog wel eens op circuits had geracet, dus wist hij ook heel goed dat hij eigenlijk te hard reed. Maar de kick was te verleidelijk, in de open Porsche, voor een jongen als hij. Bovendien had hij haast. Niet omdat hij een afspraak moest halen, maar omdat hij zinnelijk verlangde naar een vrouw die hij al veel te lang niet had gezien.

Hij remde hard, rukte even aan het stuur en voelde de kont van de Porsche schuiven. Grijnzend gaf hij een dot gas en trok met tegenstuur door de korte rechterbocht. De gele bolide herzocht bokkend zijn spoor en liet zich waar de weg weer recht werd onder het plankgas van zijn bestuurder lanceren. Walter schakelde vlotjes door de zesbak heen maar hield toen in. Hij wist hoe hard deze wagen kon, maar ook dat het niet verstandig was om dat op dit soort wegen uit te proberen.

Hoe zou ze eruit zien vandaag? Op Schiphol had hij haar even gesproken, maar toen had ze er niks van willen zeggen. Wel had het giecheltje wat daarop was gevolgd hem nieuwsgierig gemaakt. Sindsdien wond elke gedachte aan Ingrid hem mateloos op. Nog een klein kwartiertje rijden.

* * *

“Je kansen zijn twintig procent, misschien iets beter met een nieuwe therapie.”

In zijn werk ging hij zelfs in een ondernemende bui nooit voor zo’n kans. Nu brak hem het angstzweet uit.

“En wat gaat er met me gebeuren?” vroeg hij.

Hij had de naam van deze oncoloog gekregen van een vriendje uit de zakenwereld, vandaar het tutoyeren. In de wereld van zijn werk leek men verder meer begaan met zijn lot dan thuis, waar Helga tot nu toe vooral had uitgeblonken in bekommernis om wat zijn ziekte voor hun luxe leventje zou betekenen.

“Je krijgt nog een paar scans; we willen zeker weten of het uitgezaaid is. Als dat niet zo is, kunnen we opereren. Daarna krijg je chemo, misschien dus die nieuwe.”

De arts keek hem indringend aan.

“Daar word je ziek van; we weten zelfs niet eens hoe ziek.”

Hij knikte.

“Ziek genoeg in elk geval om niet te kunnen werken,” voegde de arts er waarschuwend aan toe. “Het is dus handig wanneer je even wat dingetjes regelt voor wanneer je zelf niet beschikbaar bent.”

Het taalgebruik kwam hem zo bekend voor. Snelle babbel onder zakenlui: je regelt ‘dingetjes’ en altijd ‘eventjes’. Nu kwamen hem deze woorden voor als een kille miskenning van zijn angsten.

“En wanneer weet ik iets meer?”

De oncoloog nam de tijd om zijn woorden goed te kiezen. Hij kende dit soort mensen: altijd uit op duidelijkheid. En eigenlijk kon hij die niet bieden.

“We wachten eerst af,” probeerde hij.

“Wees verdomme eerlijk tegen me,” zei Walter dreigend.

“Ik kan je niet meer duidelijkheid geven op dit moment. Je begint met een statistische twintig procent als je voor de nu bekende therapie kiest. Na opereren weet ik meer, ook of je geschikt bent voor de nieuwe therapie. Na de chemo weet ik nog meer. Maar dan kunnen je kansen ook nul zijn.”

Dat sloeg erin.

“Wil je dat ik je dat ook vertel?”

“Ja,” sprak Walter stellig. “Het is niet wat ik wil horen, maar je moet het me wel vertellen. En we gaan voor de nieuwe therapie. Twintig procent is me te weinig. Dan maar erop of eronder.”

* * *

Het zachte kreuntje ontsnapte onwillekeurig uit haar keel. Ook al was het al jaren routine, Ingrid vond het nog steeds opwindend om haar poesje te scheren. Misschien had ze dat vanmorgen moeten doen, maar ze wilde zo glad mogelijk zijn voor hem. Nu was het door de zwelling van haar lipjes allemaal wat minder makkelijk. Sinds zijn telefoontje vanaf Schiphol was ze eigenlijk al voortdurend nat van opwinding. Ze wist ook dat hij inmiddels al geland was; dat had ze op teletekst gezien. Ergens tussen het vliegveld en Santa Barbara, het dorpje in de bergen waar ze een appartement had gekocht, gromde nu een gele sportwagen door het landschap, wist ze. Op weg naar haar. En waarschijnlijk iets te snel.

Ze spoelde de restjes schuim tussen haar dijen weg en depte wat babypoeder op haar maagdelijk kale poesje. Het deed haar sidderen van genot. Als hij er zo meteen zou zijn, zou ze veel te opgewonden zijn. Kon dat? Op zichzelf vond ze van niet, maar ze was wel eens verlegen met het feit dat ze bijna spontaan kon klaarkomen als ze hem weer tegen zich aan voelde drukken. In gedachten staarde ze diep in zijn soms wat strenge donkerblauwe ogen, voelde ze zijn erectie in haar buik drukken. Weer een siddering, toen een lachje in zichzelf terwijl ze opstond en wat kleren pakte. Naakt voor de spiegel hees ze zich in het pietepeuterige topje dat ze afgelopen week in een bikinishop aan de kust had gekocht, de geratelde raadgevingen van de Spaanse verkoopster negerend dat het ding haar veel te klein was. Dat wist ze ook wel.

* * *

Veertien jaar geleden had hij dit niet voor mogelijk gehouden. Was Helga zo veranderd? Hij misschien? Haar zorgen waren zo futiel, betroffen enkel onbelangrijke dingen. En ze gingen niet over hém. Walter had altijd een hekel gehad aan medelijden. Maar begrip, een beetje moed inpraten, belangstelling tonen, dat soort dingen mocht hij nu toch wel verwachten? Vroeger waren ze maatjes geweest, had ze meegeleefd met hem, hem gesteund als er iets fout ging, met hem gelachen als hij een klapper had gemaakt. Als hij nu aan Helga dacht, zag hij het beeld van een vrouw die zich eigenlijk alleen nog maar wentelde in de luxe van het leven dat hij voor hun tweetjes had willen bouwen. Voor dat leven was hij uiteraard veel weg, maar het leek wel alsof ze dat tegenwoordig eerder aangenaam dan vervelend vond. Terwijl Walter haar aankeek, doemde ineens het beeld op van een jonge vrouw in Rotterdam. Een chique hoer. Maar wel iemand die wél naar hem geluisterd had. Terwijl ze dat helemaal niet had gehoeven.

* * *

“Is dit een goed idee?”

Haar blik was streng toen ze hem aan de deur aankeek. Hij kende kaar naam niet, maar een beschrijving en enig aandringen hadden hem de blondine opgeleverd die hij wilde zien.

“Ik betaal anders goed,” antwoordde hij met een aarzelend glimlachje.

Ze nam eventjes de tijd, toen zwaaide ze de deur open.

“En nu wil je dat ik vraag hoe het met je is?” zei ze, een tikje cynisch.

Hij had wel een doel die avond, haar weer te zien. Maar eigenlijk had hij geen gedachten gehad over hoe het zou zijn om haar terug te zien. En op dit moment was hij even bang dat zijn herinneringen aan haar verstoord zouden worden. Had hij zich vergist in haar? Misschien verschool ze zich achter haar professionele code. En was dat eigenlijk niet haar goed recht?

“Alleen als je dat wilt,” zei hij, maar dat had hij direct spijt van. Een callgirl zou nooit antwoord geven op zo’n vraag. Walter zag haar ook zuchten.

“Luister,” zei ze, “Het spijt me wat er met je aan de hand is, maar ik kan je niet helpen. Ik ben een callgirl, geen sociaal werkster.”

Hij keek haar aan van een afstandje.

“Je hebt gelijk, sorry. Ik kan je dit soort vragen niet stellen. Ik gedraag me belachelijk.”

Dat leek haar gerust te stellen. “Dank je, excuses aanvaard.”

Haar gezichtsopslag veranderde nu ook. Een klein glimlachje. “En hoe is het nu met je?”

Dat brak het ijs, voldoende voor het praatje waarin het mogelijk was haar te vertellen dat het er beter uitzag, dat hij van de chemo af was en zijn haar weer terug had, maar dat hij nog wel een bestralingstherapie moest ondergaan.

“En van die therapie word ik een tijdje impotent.”

“Een tijdje?”

“Ja, dat hebben ze me verteld: alleen maar voor een tijdje.”

Ze glimlachte bedeesd, op een manier die hij heel mooi vond.

“Da’s mooi voor je. En wat kan ik vanavond voor je doen?” sprak ze, wat hees.

Hij grijnsde en bekeek haar van top tot teen.

“Nou, ik begin mórgen met die behandeling.”

Ze gniffelde nu even en keek hem uitdagend aan.

“En eh…nou wil je het zekere voor het onzekere nemen?”

Zijn grijns werd breder.

“Je leest m’n gedachten.”

Walter was eigenlijk wel verbaasd over haar. Op de een of andere manier zagen zijn herinneringen haar nooit als de prostitué die ze natuurlijk wel was. Een chique en knap dure weliswaar, maar toch. In zijn herinneringen stonden de bezorgde blik van haar felblauwe ogen, de betrokken uitdrukking van haar knappe gezicht van die avond acht weken geleden. Daarnet was ze even cynisch, eigenlijk wel terecht. En nu keek ze uitdagend, bracht ze de schoonheid van haar lichaam nadrukkelijk in stelling. Nu liep ze naar hem toe met het even professionele als overduidelijke doel hem tot opwinding te brengen.

De afgelopen maanden waren stressvol geweest in vele opzichten. De zware strijd tegen zijn ziekte, de onzekerheid over allerlei uitslagen, de zorg om het draaiend houden van zijn zaak en niet ten laatste zijn zorgen over zijn huwelijk met Helga, dat uitgeblust was en hem aan een vrouw bond die geen greintje van de steun had gegeven waar hij stilletjes op had gehoopt. Hij had zich gerealiseerd dat hij niet alleen haar iets kon verwijten. Weliswaar kon hij haar bij vlagen niet uitstaan vanwege de manier waarop ze haar rijke leventje voor vanzelfsprekend nam, maar hij droeg natuurlijk zelf ook verantwoordelijkheid voor het op de klippen lopen van zijn huwelijk. En het leek te laat om de scherven nog te kunnen lijmen, een tot dan nog twijfelgevoel dat tot een merkwaardige zekerheid opzwol toen de blondine hem aankeek en zijn gulp begon open te ritsen. Niet omdat iemand het deed met wie hij vreemd ging, maar omdat hij zich op een pijnlijk indringende manier realiseerde dat hij dit per se niet met Helga had willen doen.

“En is er nog iets in je gedachten?”

Ze keek op naar hem terwijl ze op haar knieën zat. Haar vingers hadden lange nagels, die subtiel over zijn harder wordende lul krabden terwijl ze hem met een soepele tong bewerkte. Met een grijns haalde hij een stapel bankbiljetten uit zijn portefeuille en liet ze over haar heen dwarrelen.

“Wil je mijn gedachten legen?”

“En je portefeuille?” grapte ze.

“Alleen als je dat wilt.”

Haar lach was gul en gemeend. En hij bleef op haar gezicht toen ze haar lippen over zijn pik liet glijden.

* * *

Helga leek niet eens verbaasd.

“Je krijgt genoeg om je zorgenloze leventje voort te kunnen zetten,” voegde hij eraan toe.

Ze knikte en keek strak voor zich uit.

“Heb je een ander?”

“Nee Helga, ik heb geen ander. Het probleem is dat ik jou níet heb. Niet meer althans. En voor het deel dat ik daaraan debet ben, spijt me dat. Maar ik wil niet meer verder.”

“Debet, debet. Je denk altijd aan credit en debet.”

“Dat credit bekostigt anders ook jouw luizenleventje, Helga.”

“Dat weet ik verdomme ook wel, Walter!”

Het zinloze gesprek duurde nog twee uur, maar het moest gevoerd worden. Toen pakte hij zijn koffers en ging weg. Waarheen wist hij nog niet, maar hij ging weg. Het huis kon ze houden. Ze zou genoeg krijgen om geen reden tot klagen te hebben. Het geld kon hem niet schelen, hij had genoeg. Maar de verstikkende leegheid van hun huwelijk wilde hij niet langer voortzetten. De zucht van verlichting die hij slaakte toen hij de weg opdraaide kwam niet onverwacht. Maar de heftigheid ervan overviel ook Walter een beetje. Op het moment dat hij er een beetje overheen was, werd hij zich gewaar van een nieuwe energie die in zijn lijf leek op te borrelen. Energie die hij nodig had om tegen zijn ziekte te vechten.

* * *

Het behoorde tot haar professie om niet te veel gedachten te verspillen aan haar cliëntèle. Daar schoot je niets mee op en het was alleen maar ballast. De laatste jaren echter, had ze zich daar steeds sterker toe moeten aanzetten. Ingrid was nu midden dertig en zat al bijna vijftien jaar in dit vak. Aanvankelijk was het een bijverdienste geweest om haar studie te bekostigen en haar studentenleventje te veraangenamen. Ze had haar meer dan acceptabele uiterlijk en haar goede beheersing van talen al op twintigjarige leeftijd beschouwd als een aantrekkelijke combinatie voor het scoren van leuke bijverdiensten. Veel van haar vriendinnen deden barwerk, en dat had ook Ingrid een tijdje gedaan. Maar het zatte gebral van dronken kerels aan de bar had ze afstotelijker gevonden dan haar uiteindelijke keuze voor de escort service. In het begin had ze alleen als gezelschapsdame gefungeerd; uit eten of iets drinken met rijke zakenmannen die niet alleen wilden zijn. Na een jaar of twee had ze besloten om ook andere diensten aan te bieden, gesteund door de indruk dat het overgrote deel van haar klanten zeer goed opgeleide heren betrof, die niet zeurden over geld en zich doorgaans fatsoenlijk gedroegen. Ze werd daarmee hoer van beroep, maar beschouwde dat als een activiteit die niet principieel verschilde van met een diep décolleté achter de bar staan en de omvang van je tieten gebruikt zien worden voor de omzetvergroting van een matig betalende baas.

De twee jaar introductie, dertien jaar als callgirl en voor de rest tamelijk zuinig leven hadden haar een aardig spaarpotje opgeleverd dat bovendien door de hausse van de beurs in de negentiger jaren nog eens verdubbeld was. Ze was haar financieel adviseur verder nog steeds dankbaar voor zijn tip om eind jaren negentig uit de aandelen te stappen. Het was exact het goede moment geweest.

Nu was ze dus halverwege de dertig en had ze een leven vol opties. Ze zag er nog steeds goed uit omdat ze altijd zuinig was geweest op zichzelf. Er bekropen haar wel eens gedachten bij heren die ze op bezoek had. Vage gedachten, en de meeste onrealistisch, maar toch. Wie van haar rijke klanten zou er ooit een callgirl willen? Toch, ooit wilde ze wel eens een leuke vent voor zichzelf. En ooit was misschien best snel. Ze vleide zich met de realisering dat hij niet eens geld hoefde te hebben. Het voelde best luxe dat ze er gewoon eentje zou kunnen uitkiezen die ze echt leuk vond. Even schoot de man door haar heen die haar nu al een paar keer opgezocht had; maar die gedachte liet ze niet toe.

* * *

“Je wilde altijd een eerlijk antwoord, Walter. Dat krijg je nu dus ook.”

Hij keek de oncoloog gespannen aan. Vier maanden operaties, chemo en bestraling hadden het meeste van zijn strijdlust wel aangesproken. Hij wist niet of hij nu nóg een douw zou kunnen verdragen.

“Je bent clean.”

“Wat!?”

“Wat ik zojuist zei: we hebben niks meer gevonden. Je bent schoon. Ik wil je voorlopig elke drie maanden terugzien, maar op dit moment ben je genezen.”

“Ik…eh…ik weet…godverdomme…echt waar!?”

Hij zat letterlijk te hakkelen. De oncoloog stond op om hem te feliciteren. Het handen schudden duurde zo lang dat het de dokter bijna in verlegenheid bracht.

“Ga maar wat leuks doen, zou ik zeggen. Je hebt iets te vieren.”

Dat hoefde hij hem niet te vertellen. Zijn besluit stond al vast voor hij de deur achter zich dicht had geslagen. Hij belde zijn vervanger, vertelde hem niet meer dan dat hij er pas na het weekend weer zou zijn en scheurde toen linea recta naar Rotterdam. Hij werd onderweg tweemaal geflitst voor ongetwijfeld een fors kapitaal, maar het interesseerde hem geen ruk. Daarna rolde hij het spitsuur in en dus belandde hij al spoedig in een dikke file, maar er was geen alternatief. Terwijl hij de auto’s naast hem gadesloeg stond er een mooie blonde vrouw prominent in zijn gedachten.

Zijn ziekte en de manier waarop hij aan de dood ontsnapt was hadden hem doen realiseren dat zijn rijke leventje voor hetzelfde geld zomaar afgelopen had kunnen zijn. Tijdens het gevecht tegen de kanker had hij zich nauwelijks tijd gegund om over de toekomst na te denken. Maar nu lag dat anders: ineens wás er namelijk weer een toekomst. Dat maakte naast een gevoel van nauwelijks te bevatten blijdschap ook een merkwaardige drang naar geluk in hem los. Geluk dat niet in geld zat maar in dingen die het leven waard maakten om mee door te gaan. En dat hij niet gevonden had in zijn huwelijk. Zijn besluit om te willen scheiden van Helga was daar een uitdrukking van geweest. Maar veel meer nog dan de afsluiting van zijn huwelijk, vormde deze impulsieve tocht naar Rotterdam een uiting van een nieuwe zoektocht. Eentje waarvan hij niet wist wat die zou brengen, maar die hij desondanks wilde maken.

* * *

‘SANTA BARBARA 5 km.’

Het bordje wees naar links, naar een smal weggetje verder de heuvels in. Vlak voor waar het weggetje in Santa Barbara uitkwam moest hij dan naar rechts. Vandaar kon je Ingrids appartement al zien, eenzaam op het zuidoosten tegen een heuvel aan geplakt. Het had haar even gekost om het te vinden, maar het appartement was precies wat ze had gezocht. De vorige eigenaar had haar discreet meegedeeld dat de prijs een stuk omlaag kon wanneer ze een flink deel cash kon betalen. Dat had ze gekund en gedaan, overigens na Walter daar even over geconsulteerd te hebben.

Haar brede glimlach van trots bij het in ontvangst nemen van de sleutel straalde in zijn gedachten toen hij het weggetje opdraaide. Nog een paar minuten rijden. Onder het stuur van de Porsche stond het kruis van zijn bruine zomerbroek al een tijdje strak van verlangen.

* * *

“Jij weer,” sprak ze met licht hese stem. “Hoe gaat het?”

Haar ogen twinkelden herkenning terwijl ze de laatste woorden uitsprak. Zoals haar blijdschap oprecht leek toen ze hoorde dat hij genezen was.

“En je bent naar Rotterdam gekomen om dat te vieren?”

Toen hij nee schudde was ze even verbaasd.

“Ik ben naar jóu gekomen om het te vieren,” glimlachte hij.

Heel even schoot er een twijfel in haar ogen; en de professionaliteit en garde.

“Ik voel me gevleid,” antwoordde ze toen, en dat leek ze te menen.

“Dat mag best,” riposteerde hij wat spottend. “Je bent niet echt goedkoop.”

“Alsof jou dat ook maar iets kan schelen,” gniffelde ze.

“Ik let ontzettend goed op mijn geld hoor.”

Ze knikte en keek hem aan.

“Maar nu even niet?”

Hij keek diep in haar bijna merkwaardig felblauwe ogen. “Nee, nu even niet.”

“Zal ik dan eens proberen…,” fluisterde ze, “om je geen spijt te laten hebben van je beslissing?”

Hij knikte alleen maar, en voelde haar slanke been langs het zijne omhoog glijden. Terwijl ze hem met haar heupen naar zich toe trok, drukte ze de scherpe hak van haar pump in de achterkant van zijn kuit. Haar rechterhand gleed naar het ritsje van een dun truitje dat haar grote borsten adembenemend omspande. Ze trok het met een onschuldige blik uit, liet het achteloos op de grond vallen en bleef uitdagend voor hem staan.

“Misschien kun je me even helpen?” fluisterde ze verleidelijk.

Ze nam zijn handen en leidde ze naar de sluiting van haar beha. Keek hem aan toen hij haar borsten bevrijdde en zuchtte plagend toen hij ze omvatte met zijn lekkere handen. Op dat moment gleed ook haar rokje langs haar benen naar beneden en begonnen haar lenige vingers aan het losknopen van zijn shirt en daarna zijn pantalon. Terwijl ze kronkelde onder zijn kneden van haar borsten graaide ze plotseling in zijn onderbroek en omklemde zijn pik met een vamp-achtige vastberadenheid.

“Pijpen of neuken?”

Walter grijnsde en voelde een rilling langs zijn rug lopen.

* * *

Zijn fiscaal adviseur had het de afgelopen weken al een paar keer geopperd: dat hij er eens over moest denken om eruit te stappen. De vervanger in zijn zaak leek een uitstekende vent om het roer van hem over te nemen. En mr. Evert Beaumont had zijn huiswerk goed gedaan.

“Walter, deze vent heeft de pecunia om je uit te kunnen kopen. Ik weet zelfs dat hij serieus op zoek is naar nieuwe investeringen. Ik kan met hem een mega-deal voor je sluiten.”

“Ik zal er eens over denken,” antwoordde Walter, misschien wel het meest bezorgd over wat hij in godsnaam moest doen wanneer hij zijn zaak niet meer zou hebben. Jarenlang pezen hadden van hem een beetje een workaholic gemaakt.

“Verhuis naar Spanje, je hebt er al een huis tenslotte. En als je daar toch geen rust in je kont blijkt te hebben, begin je er gewoon iets nieuws,” ging Beaumont verder. Hij had Walters gedachten goed gelezen.

Het ontlonkte een twinkeling in Walters ogen. Hij betaalde deze man vorstelijk, maar hij had dan ook zijn goeie suggesties.

* * *

“Je impotentie is wel tamelijk over,” grapte ze.

Hij kreunde nog wat na en knipoogde. “Blij dat het je opviel.”

Ze grijnsde bedeesd en kneep stevig in zijn kont. Jaren van ervaring in dit metier hadden haar geleerd om uiterst professioneel met seks om te kunnen gaan. Ze was enerzijds verrekte goed in het tot extase voeren van haar klanten, maar ook in het nooit tonen van wat ze daar zelf bij voelde. Toch zaten er wel verschillen in wat mannen haar deden; er waren erbij die haar gewoonweg ijskoud lieten, hoewel ze hen natuurlijk altijd trakteerde op een uitstekend gefingeerd orgasme. Ook waren er mannen waar ze zich wel eens een beetje bij liet gaan. Soms gewoon omdat ze goed waren, in andere gevallen omdat jarenlang trouwe klandizie toch een soort band schiep. Haar trouwste klant maakte al twaalf jaar gebruik van haar diensten.

Maar de klant die haar het meeste deed lag op dit moment naast haar. Ze had hem op een wel heel aparte manier ontmoet, en die vreemde ontmoeting had geleid tot een regelmatig contact dat ook zij op een bepaalde manier waardeerde. Ze wist heel goed dat ze dat niet mocht denken en doen, maar toch. Ook vandaag weer was hun afspraak heftig geweest, uitgelaten op een manier die ze zich zelden toestond. Maar deze man had zijn herwonnen leven te vieren, en hij was dat bij haar komen doen. Net als hij het mogelijke einde ervan een paar maanden geleden aan haar opgebiecht. Als eerste en in een radeloze eenzaamheid. Dat had haar wel wat gedaan. Zoveel zelfs dat ze zich bijna had laten meeslepen in zijn geraffineerd goeie seks. Bijna.

“Je doet me bijna mijn beroepscode vergeten.”

Hij keek haar rustig aan, ofschoon haar woorden hem opwonden. Ook zag hij dat ze van haar eigen woorden schrok.

“En wat houd je tegen?”

Ze glimlachte aarzelend en draaide haar gezicht even af. “Je weet dat ik dat niet kan.”

“En wat is er voor nodig om je dat wel te laten kunnen?”

Ze draaide weer naar hem toe en keek hem aan. “Dit gaat niet over geld. Ik neem aan dat je dat wel snapt?”

“Ik vroeg ook wat er nodig was…niet wat het zou kosten.”

Hij zag haar slikken.

“Ik eh…Ik heb geen idee.” Ze wist niet wat te zeggen, maar wendde ditmaal haar blik niet af.

“Mag ik vragen hoe oud je bent?” vroeg hij. Zijn stem was zacht maar tegelijkertijd vastberaden.

“Zesendertig,” fluisterde ze.

“En hoe lang was je nog van plan dit werk te doen?”

Zijn vragen maakten iets in haar los, dat kon hij overduidelijk zien.

“Weet ik niet. Ik denk af en toe wel eens aan ophouden.”

Hij knikte langzaam. “Maar je weet ook dat ze je er binnenkort gewoon uitgooien. Wanneer? Over twee jaar, misschien vier?”

Ze trok haar schouders op maar bleef hem aankijken.

“Dit heeft niks te maken met hoe sexy ik je vind. Dit gaat over het harde leven. En jij gaat binnenkort meemaken dat het leven hard is, dat weet je verrekte goed.”

Haar ogen werden nu vragend. Vreemd genoeg ontweek ze de discussie niet.

“Wat bedoel je nou eigenlijk te zeggen?”

Hij keek haar diep in de ogen.

“Jij zei net dat je het moeilijk vond om je beroepscode op te houden bij mij.”

Ze knikte langzaam.

“Ik denk dat dit mijn klunzige manier is om te zeggen dat ik je niet echt als een callgirl zie.”

Hij pauzeerde even.

“En op dit moment betwijfel ik zelfs of ik dat wel ooit heb gedaan.”

* * *

Achter wijd opengeslagen balkondeuren sjirpten cicaden in de zinderende namiddag. Een grote plafondventilator zoefde zijn schoepen traag door de droge warmte. Bij de voordeur stond een reistas nog ongeopend naast een omgevallen attachékoffertje. Van de voordeur tot een groot vloerkleed op een witstenen vloer trok een spoor van uitgerukte kleren een stil bewijs van ongeremde haast. Het was vijf uur in de middag en in de kamer weerklonk passie.

Haar rug trok hol in een scherpe reflex die haar borsten vooruit wierp. Knijpende handen zochten naar ondersteuning van het kantelen van haar heupen. Ingrid keek naar beneden. Haar adem rochelde uit haar keel terwijl ze hem onder zich zag kronkelen. Zijn ogen dichtgeknepen, zijn hoofd wild van links naar rechts schuddend, het zweet parelend op zijn voorhoofd.

De plotselinge kreun gutste uit haar keel. Wat was ie lekker hard diep binnenin haar. Het druipen van haar opwindend gladde kutje smeerde de intensiteit waarmee ze zich op zijn kloppende pik perste. Rauwe keelgeluiden in antwoord. Haar mond hing open terwijl ze op haar handen steunde en haar hongerige natheid om zijn diep neukende pik klemde.

Ze voelde zijn tempo omhooggaan, verder, nog verder. Zijn lust was zo mooi dierlijk. Haar hortende geluidjes vulden de kamer als gedachteloos geuite pogingen om het genot van zijn diepe halen op te vangen. Haar hart sloeg over. Zijn pik ramde op het randje van pijn maar het kon haar niets schelen. Haar heupen bleven naar beneden drukken, konden ook niet anders. Happend naar lucht beukte ze zich op hem, op zoek naar meer van zijn honger.

Hard, hij greep haar gevoelige tieten hard. Haar tepels schuurden tegen zijn handpalmen, deden pijn van opwinding. Weer een luide kreun. Ingrid drukte ze naar voren in zijn ferme greep, zo schaamteloos dat ze er bijna van schrok. Trillend van genot onderging ze het kneden, telkens proberend haar adem te herpakken als die uit haar longen sloeg met elke stoot van zijn honger, met elk diep kneden van zijn handen.

Diep in haar zwol hij nog verder op. Ze draaide met haar heupen en drukte haar klitje tegen zijn schaambeen. Zijn opwinding was hemels ondraaglijk en zweepte haar lust naar hem op tot een pijnlijke drang.

“Hm, ik kan je kutje ruiken, Ingrid. En je ruikt geil.”

Ze kreunde harder onder zijn schaamteloze woorden.

“Uh…, dieper Walter.”

Een plotselinge stoot. Hard hijgen na een stokkende adem. Haar heupen beukten.

“Ah, fuck, je maakt me echt helemaal gek, Ingrid.”

Ze gromde en klemde zich om hem vast.

“Nog steeds geen spijt van je hoertje?”

Ze rilde van haar eigen woorden terwijl de beelden van hun vele ontmoetingen door haar heen schoten. De man in radeloze angst. Die eerste blik in zijn ogen die haar er op de een of andere manier toe bracht om aardig voor hem te zijn. Hun merkwaardige tweede ontmoeting, de keren erna dat hij teruggekomen was om iets met haar te vieren. Dat merkwaardige gesprek na afloop, waarin hij haar dieper geraakt had dan ze zich ooit had laten raken tijdens haar werk.

Na dat gesprek was er veel in een stroomversnelling geraakt, hoewel aanvankelijk los van elkaar. Walter was gescheiden en had zijn zaak van de hand gedaan. Onderwijl was hij verhuisd naar Spanje, naar zijn appartement in Marbella dat hij al een paar jaar bezat. Uiteraard had hij daar ook niet stil kunnen zitten, zoals mr. Beaumont al fijntjes voorspeld had.

Ook Ingrid had zich steeds vaker betrapt op de wens om haar metier zo langzamerhand vaarwel te zeggen. Ook op de invloed die haar gesprek met Walter daarop leek te hebben gehad. Al die tijd had ze een paar van zijn woorden nog niet echt tot zich toegelaten, hoewel ze met enige regelmaat in haar gedachten waren opgedoemd: dat hij haar eigenlijk nooit als een callgirl had beschouwd.

Toen hij haar organisatie had benaderd met het nogal bijzondere verzoek om haar voor een lang weekend in Londen te boeken had ze dat terecht gevoeld als een breekpunt. Hij had zijn plan sluw beraamd. Weg uit de omgeving van Rotterdam en samen in een stad waar ze niemand kenden bleek de ideale ambiance om haar professionele code definitief te doorbreken. Het had hem ongetwijfeld een vermogen gekost, maar de betaling had ditmaal niet direct met haar plaatsgevonden. Dat was een subtiel detail waar ze gevoeliger voor bleek dan ze had verwacht.

Het was een heel bijzonder weekend geweest, waarin ze voor het eerst echt iets van haar leven hadden durven en willen blootgegeven. Waarin ze er dus voor had gekozen om de grondprincipes van haar metier te negeren. En niet alleen in woorden; ook de seks werd dat weekend voor het eerst expliciet wederzijds. Voor Ingrid was dat het teken geweest dat ze met haar werk moest kappen, een beslissing die ze al had genomen toen ze voor de eerste keer echt bij hem klaarkwam. Aangezien dat al op vrijdagavond gebeurde, kon de rest van hun verblijf moeilijk anders te boek gaan dan als een spetterende orgie tussen twee dertigers die het klappen van de zweep aardig bleken te kennen.

De manier waarop het tussen hen klikte was opmerkelijk in het licht van hoe ze elkaar hadden leren kennen. Het was haar toen al duidelijk waarom: al toen hij nog van haar professionele diensten gebruik maakte, had hij iets in haar aangewakkerd. Ze had het alleen niet willen toelaten. Zoals ook Ingrid moest hebben voorzien in iets dat Walter miste in zijn bestaan. Voor hem was zijn kanker de verhullende factor geweest, maar toen die eenmaal bevochten was had hij op de enige toen mogelijke manier terstond voor haar gekozen. Zelfs toen nog was ze blijven hangen in een veel te vaste overtuiging dat dat helemaal niet kon. Deze man kon zo’n beetje elke vrouw krijgen die hij wilde, dus waarom zou hij zich ooit interesseren voor een hoer die bijna op haar retour was?

Het bezorgde haar nog steeds rillingen dat hem dat helemaal geen barst bleek uit te maken. Hij had haar belangenloze bezorgdheid tijdens zijn slechtste moment hoger gewaardeerd als haar beroep. Zoals hij haar eigenlijk ook steeds had gezocht als kameraad en minnares, ondanks dat hij daarvoor had moeten betalen.

Ingrid keek in Walters gezicht. Hij staarde haar aan, zijn ogen rood van de opwinding.

“Hm, nee. Dit is het beste hoertje dat ik ooit van m’n leven gehad heb,” hijgde hij grinnikend.

Zijn gezicht vertrok van de plotseling scherpe manier waarop ze zich om hem klemde. Gespannen op haar handen steunend staarde Ingrid tussen haar eigen dijen. Ze had geen idee hoeveel mannen haar hadden genomen in haar leven. Wel stond vast dat ze haar allemaal konden hebben genomen, maar dat niemand haar ooit had gekregen. Niemand, behalve deze man.

“Ik kijk naar hoe je me neukt, Walter. En dat is heel geil.”

Bij zijn volgende stoot voelde ze haar hoofd in haar nek trekken. Haar blonde haar plakte tegen bezwete wangen. Ze ontspande heel even, wat hij leek te merken. Juist toen ze het deed, ramde hij diep bij haar binnen.

“Ah!”

En nog eens.

“Aahh!…Doe maar lekker wild, Walter.”

Haar rug trok hol, wat haar tieten in zijn gezicht duwde. Hij likte gulzig over de volle rondheid, af en toe met zijn tanden over haar strak gerimpelde tepels glijdend. Het voelde vrij en heerlijk om met hem te vrijen, hem haar lichaam te geven. Zomaar, omdat dat goed was en zalig.

“Mag ik komen, Ingrid? Ik wil heel graag. En ik moet ook… heel… nodig klaarkomen.”

Met plotseling opwellende passie drukte ze haar bekken naar beneden, haar hoofd schuddend van opwinding en de zich nu onstuitbaar ophopende spanning.

“Kom dan maar, spuit me maar eens lekker vol, schatje.”

Zijn grommen zwol verder aan en echode door de kamer. Zijn stoten werd langzaam op zichzelf gericht, het zocht zijn orgasme. Ingrid kende dat gevoel maar al te goed en voelde hoe hij zich klaar lag te pompen. Zovele keren had ze dit gelaten ondergaan. Nu wond het haar op.

“Ah, yes…pomp maar lekker, Walter. Ga je me volspuiten? Neuk me maar tot je moet komen.”

Nog een rauwe ademstoot; er was nauwelijks tijd voor overpeinzingen. Ze voelde haar opwinding scherp toenemen terwijl hij zich hijgend naar de eindstreep neukte. Op het moment dat hij zich overgaf beukte ze met volle kracht over hem heen en reed haar klit tegen zijn beukende schaambeen. De synchronisatie werkte wonderwel.

Walters explosie voelde als een hernieuwde loutering. De manier waarop hij zijn adem inhield, het aanzwellen van zijn kreunen. Dan het plotseling heftige spuiten van zijn zaad, een rauw uitgestoten keelklank en de bijna beklemmende manier waarop hij in zijn orgasme getrokken werd. Haar kut trok samen, op het randje van pijn. Toen liet ook Ingrid alles komen. Golvende contracties snerpten door haar lijf terwijl ze elke schok van zijn zaad spuwende passie over zich heen liet komen. Ze huiverde bovenop zijn zweet gutsende lijf, meeschokkend met elke elektrische ontlading, hun gezamenlijke orgasme ondergaand in een trillende trance. Wezenloos van opwinding gleed ze haar hand tussen haar dijen, over haar klitje wrijvend terwijl ze zijn pik voelde pulseren. De gevolgen waren even hevig als voorspelbaar.

“Ah, Walter… Ik moet … nog eens, ah, ah…fuck…oh jezus…hmmm.”

Haar tweede orgasme was veel scherper dan het eerste. Het schoot als een mes naar binnen, sneed haar de adem af terwijl ze bijna verdoofd schokkend op hem zat. Het trok haar gezicht in een grimas, deed haar onderlip machteloos trillen. Toen begaven haar krachten het en liet ze zich uitgeput op hem zakken, haar armen nu krachtig om hem heengeslagen.

Na Londen had ze haar baan direct opgezegd. Daarna waren nog vele afspraken met Walter gevolgd. In diverse steden van Europa, en uiteindelijk ook in zijn appartement in Spanje. Ze hadden gefeest tot diep in de nacht, genietend als pubers. Tegelijkertijd hadden ze ook goed aangevoeld dat direct bij elkaar kruipen geen goed idee zou zijn. Dus had Ingrid een eigen appartement gekocht in Santa Barbara, een klein dorpje gesticht door mijnwerkers die het naar hun patroonheilige hadden genoemd. Het lag op zo’n anderhalf uur rijden van Marbella in een veel rustiger omgeving dan waar Walter zat. Daar studeerde ze de dingen die ze nog altijd had willen studeren. Daar las ze de boeken waar ze al jaren niet aan toegekomen was. En daar ontving ze ook af en toe Walter, zoals nu, vanmiddag en na een veel te lange periode van elkaar niet te hebben gezien: vier dagen. Inmiddels had hij weer iets opgestart in Nederland en naast voor zijn periodieke controle moest hij daarvoor ook af en toe op reis.

Ze voelde de rillingen over haar rug gaan toen ze hun weerzien aan de deur door haar herinnering schoot. Zijn prachtig hongerige blik op haar minuscule topje, veel te klein om haar tamelijk forse boezem te kunnen omvatten en precies daarom aangeschaft. De blik die vervolgens afdaalde naar haar korte spijkerrokje waaronder een maagdelijk wit slipje ijselijk snel kletsnat werd, naar haar mooi gebruinde lange benen en haar blote voeten met wit gelakte nagels. Toen terug naar haar felblauwe ogen, die kruisten met de zijne en een verlangen uitdrukten dat smachtte naar een onvermijdelijke vervulling.

Ze hadden nauwelijks de tijd genomen om de deur te sluiten. Hij had zijn bagage aan de kant gegooid en zich letterlijk aan haar vergrepen. En zij aan hem. Hij had haar gulzig diep en nat gezoend, gekreund in haar mond terwijl hij de bandjes van haar topje had laten knappen als weerloze obstakeltjes in de weg van zijn honger naar haar lichaam. Knoopjes van zijn shirt waren over de stenen vloer gestuiterd, gevolgd door het metalige kletteren waarmee de gesp van zijn broekriem op de grond belandde. Haar rokje had hij langs haar heupen gerost, te ongeduldig om de rits open te maken. Het had haar slipje in dezelfde ruk meegenomen, en ze was er haastig maar lenig uitgestapt terwijl hij haar achteruit richting het vloerkleed had geduwd. Daar had ze zijn bruine zomerbroek van hem af getrokken en zijn kloppende lul bevrijd uit zijn slip, hem naar de grond getrokken en zich met haar mond op zijn hard gezwollen begeerte geworpen. Gesidderd van genot toen ze hem diep in haar mond had genomen en tegelijkertijd zijn tong tussen haar dijen had voelen glijden. Ze was kletsnat en had zich tegen zijn tong gedrukt om hem te laten proeven hoe hard hij haar had opgewonden. Ook had ze zich niet geschaamd dat ze bijna direct klaarkwam, zoals ze ook zijn zaad van ongeduld gulzig had geproefd toen hij spontaan en hevig in haar mond spoot. Ze wisten allebei waartoe dat diende: als uitlaatklep voor al te hevige anticipatie, waar ze allebei heel erg goed in waren.

Daarna hadden ze de tijd genomen, ontdaan van de scherpste druk maar onverminderd verlangend naar elkaar. Ingrid had hem moeiteloos hard gehouden en was op hem gaan zitten. Ze had haar gladgeschoren kutje lekker ver open gespreid en toegekeken hoe hij zichzelf bij haar binnen drukte, hoe zijn glimmende eikel haar lipjes wegduwde en tergend langzaam naar binnen gleed. Hoe haar spieren heel langzaam vat kregen op zijn hardheid, maar dan weer tevergeefs samentrokken wanneer hij haar plaagde door steeds weer terug te trekken om haar lipjes telkens opnieuw uit elkaar te drukken. De aanblik van haar gezwollen kale kutje dat zich steeds maar weer probeerde om zijn paal te klemmen maakte haar gek van geilheid.

“Pfff…nou moet je me neuken, Walter. Ik moet echt heel erg geneukt worden.”

Hij had grijnzend van haar schaamteloze geilheid genoten, haar begeerte zover opgevoerd tot ze het niet meer hield en zich grommend van honger had overgegeven, geen moment beschaamd over haar brandende verlangen naar verlossing door zijn pik. Ze had zich laten neuken zoals ze zich nog nooit had durven geven en had het gevoeld als een bevrijding, als een laatste en definitief afscheid van haar verleden.

Daarna had ze zich gewroken, hem laten kreunen voor wat hij in haar had losgemaakt. Zijn pik binnenin haar afgetrokken met de kracht van ondanks de bevrijding in haar vorige beroep geschoolde spieren. Ze had hem eerst doordrongen van het besef dat zij de controle van elke man kon breken en dat vervolgens ook gedaan.

Ze hield hem nog steeds stevig vast, nadromend terwijl hun adem langzaam tot rust kwam. Ze inhaleerde de mannelijke geur van zijn oksels, haar vingertoppen dansend door de krulletjes van zijn nekhaar.

“Walter?”

“Ja?”

“Had jij niet ooit gezegd dat Santa Barbara de beschermheilige van de mijnwerkers is?”

“Klopt ja, hoezo?”

“Ze is ook de beschermheilige tegen een onvoorziene dood.”

Ze keek hem aan en zag hem even slikken. “Vandaag gelezen,” fluisterde ze.

Walter draaide zich op zijn zij en trok haar naast zich. Twee uitgeputte lichamen op een vloerkleed omringd door haastig verwijderde kleren. Een ontroerend glimlachje verscheen in stil naar elkaar starende ogen. In de verte sjirpte een cicade.

© PaulX 2005