Flamingo

Ze had het zich vanmorgen gerealiseerd toen ze aan het ontbijt de krant opensloeg. Opeens leek de datum rechts boven op de voorpagina groter te worden en schoot het haar te binnen. Twintig jaar geleden; vandaag op de dag af. Cecile had geglimlacht. In feite was het de redding van haar leven geweest, al was de dankbaarheid ervoor nog heel lang wrang. Niet dat ze er nog dagelijks mee bezig was. Het was nu zoals het was. Twintig jaar was lang, soms zelfs lang genoeg om de herinnering kwijt te zijn van hoe het daarvoor ook al weer was. Aan ‘daarvoor’ werd ze eigenlijk alleen nog in dromen herinnerd, zelfs heel levendig, wat ze altijd nogal vreemd gevonden had. Haar dromen leken domweg te weigeren om zich aan te passen, wat telkens wanneer ze daaruit werd wakkergezoemd een vage triestheid teweegbracht.

“Uitgerekend vandaag. Zal wel geen toeval zijn,” fluistert ze in zichzelf terwijl ze opstaat om zich te verkleden. De manier waarop ze haar krukken vastpakt is routineus. Binnenshuis gebruikte ze die meestal niet omdat je dan je handen vrij hebt, maar wanneer dat minder nodig was, waren ze gewoon gemakkelijk.

Haar laatste kunstbeen had ze afgezworen toen ze op haar achttiende ging studeren. Het ding was oncomfortabel en ze kon er eigenlijk niet eens fatsoenlijk mee lopen, dus erg enthousiast was ze er nooit over geweest. Toen de overgang van de middelbare school naar een nieuw leven in de grote stad lonkte, had ze maar besloten het ding in de kleerkast te parkeren. Ze had er nooit spijt van gehad, al was het bekijks wat een zichtbaar éénbenige studente trok groter geweest dan de aandacht voor een middelbare scholiere met een kunstbeen. Het had de studente en naderhand de eigenaresse van een vertaalbureau gesterkt in haar zelfvertrouwen: zo zag ze er nou eenmaal uit en daar moest de wereld het maar mee doen.

Op weg naar haar slaapkamer heeft ze nog geen idee wat ze vanavond aan wil. Een blik op haar horloge verbreedt haar glimlach; een uurtje nog, dan zou hij er eindelijk zijn. Ron vond haar zakelijke kleding altijd heel sexy, maar zelf vond ze zich in zo’n mantelpak altijd wat streng. En vanavond wilde ze niet streng zijn, eerder het tegenovergestelde.

Terwijl het rokje langs haar heupen glijdt, telt ze de dagen sinds ze elkaar voor het laatst hadden gezien: tien en veel te lang. De gedachten aan hun weerzien doen haar tepels zwellen, zichtbaar wanneer ze haar jasje en witte blouse uittrekt en haar gewone beha afdoet voor iets spannenders. Voor de spiegel zittend laat ze haar handen over de welvingen van haar lijf glijden, genietend van de tinteling van haar huid en in gedachten zijn hongerige handen. Ze maken haar slipje vochtig, maar dat is al de hele dag zo.

Haar blik dwaalt naar het been dat er niet meer is. Even wordt ze weer doordrongen van hoe vastomlijnd de cultuur is van wat mooi is en wat niet. En een vrouw met één been viel onder ‘niet mooi’, ongeacht haar andere kwaliteiten. Ze was immers een bepaald niet lelijke en intelligente vrouw met een lekker lijf. Vaak hadden ergernis en pijn daarover in haar ziel gesneden. Ergernis over nagestaard te worden en flauwe opmerkingen. Pijn van afgewezen worden met goedkope smoesjes van mannen die mooi weer speelden maar zich eigenlijk schaamden om haar. Die dat nooit zeiden, maar wel deden. Het had haar ziel littekens bezorgd, maar nooit genoeg om het op te geven. Ooit moest ze toch iemand tegen kunnen komen die haar ook diep in zijn hart wilde zoals ze was.

“Zijn deze stoelen nog vrij?”

“Voor jou wel, denk ik…” had Ron geantwoord.

Het waren hun eerste woorden tegen elkaar geweest, nu anderhalf jaar geleden in een bruine kroeg in het centrum. Ze was met Claudia naar de film geweest en Ron met een vriend. Door de drukte waren ze met z’n vieren aan één tafeltje beland, en daar bleek al gauw dat ze alle vier naar dezelfde nieuwste James Bond waren geweest. Het had de conversatie vergemakkelijkt, al was ook direct duidelijk dat die niet zo veel smeermiddel nodig had. Blikken van interesse gingen verder dan waar ze over spraken.

Claudia had het al snel doorgehad. Natuurlijk; Claudia zou zoiets eens een keer níet doorhebben. Ze waren dan ook langer blijven zitten dan ze van plan waren geweest. En Ron en vriend – ze zag hem nog wel eens maar vergat ook nu nog steeds zijn naam – hadden hetzelfde gedaan. Tussendoor was ze nog wel even naar de wc geweest, samen met Claudia die ook niet hoefde. Die bevestigde dat Ron haar leuk vond, en dat wilde ze even checken. Cecile bewonderde Claudia’s intuïtie. Dat was ook deze keer terecht, want terug aan het tafeltje stak er een papiertje onder haar bierviltje.

Het kengetal was een teleurstelling geweest: hij woonde in Groningen en was alleen maar op bezoek bij die vriend waarvan ze de naam altijd vergat. Maar ze had hem de andere dag wel opgebeld en bijna twee uur met hem aan de lijn gehangen. Dat overkwam haar doorgaans alleen met vriendinnen.

Zijn volgende bezoekje was al een week later. Na afloop daarvan hadden ze allebei gezegd dat ze dat eigenlijk nooit deden, meteen bij de eerste afspraak met iemand in bed duiken. Ze vonden het allebei een tweede afspraak waard en ook daar was het niet bij gebleven, al was ook al snel duidelijk dat ze allebei zouden blijven wonen waar ze woonden. Omdat ze allebei een eigen bedrijfje hadden dat ze niet zomaar konden verkassen, maar ook omdat hun relatie het best leek te verlopen met tussenpozen waarin hun nogal dominante karakters niet de kans kregen al te vaak met elkaar in conflict te komen en ze het verlangen naar elkaar weer konden opbouwen.

Voordat ze Ron ontmoette had Cecile zich vaak afgevraagd of het ooit voor haar weggelegd zou zijn: begeerd te worden. Niet alleen aardig of intelligent te zijn, maar ook eens de vrouw waar een man geen nette gedachten bij heeft. Met Ron had ze die man gevonden en hij had het haar gemakkelijk gemaakt zich zo te kunnen voelen. In tegenstelling tot andere vriendjes had Ron zich met haar lichaam nooit ongemakkelijk getoond. Tijdens hun eerste nacht in bed was hij er op een normale manier nieuwsgierig naar geweest. Hij had gevraagd hoe het gekomen was, hoe zoiets voelde, hoe lastig het was en of ze het vervelend vond als hij haar daar aanraakte. Op een gewone manier, waar ze gewoon antwoord op had gegeven. Dat haar been op haar twaalfde vanwege botkanker afgezet was, dat je uiteindelijk niet beter weet dan dat je maar één been hebt maar nog wel heel vaak je voet kunt voelen alsof die er nog aan zit, dat het wel wat ongemakken met zich meebracht maar er verder uitstekend mee te leven was en dat het een heel gevoelige plek was, waar hij gerust aan mocht komen als hij dat leuk of lekker vond. Dat had hij vervolgens ook gewoon gedaan en hij was het blijven doen, wat Cecile sterkte in de hoop dat hij er echt geen probleem mee had.

Die hoop werd een overtuiging toen ze samen weekendjes weg gingen en hij zich ook met haar in het openbaar niet spastisch gedroeg. Hij was behulpzaam zonder haar zielig te vinden, durfde er grapjes over te maken en vond haar uitdagend sexy wanneer ze in een minirokje of strak om haar stomp sluitende jeans met haar bijzondere fysiek durfde te koketteren. Dat had ze altijd al wel gedaan, maar het voelde extra lekker nu ze wist dat ze Ron ermee opwond.

Haar besluit staat vast. Het werd het leren minirokje, met een nieuw strak truitje dat diep genoeg was uitgesneden om het eigenlijk alleen maar thuis te kunnen dragen. Een beugelbeha eronder om haar décolleté nog wat extra onweerstaanbaarheid te geven en tenslotte zijden kousen en hoge hakken, in haar geval in enkelvoud. Misschien zou ze er wel heel ontdeugend geen slipje onder aan doen, zodat hij haar opwinding snel kon ruiken. Tien dagen van onthouding hadden haar lustgevoel danig opgezweept, en dat wilde ze hem onverholen duidelijk maken.

Dat had ze hem ook al gemaild, trouwens. Eergisteren, gisteren en ook vandaag nog twee keer. Omdat hij in Groningen woonde en zij in Nijmegen maakten ze daar veel gebruik van, en sinds kort ’s avonds thuis ook van Skype met webcam. Vanachter een beeldscherm communiceren ging niet iedereen goed af, maar zij wisten allebei hoe met dat medium te spelen. Hun online conversaties waren zo mogelijk nog explicieter dan wat ze overdag per email aan elkaar stuurden. Ze lieten verder afstand en verbeelding optimaal hun werk doen. Cecile had zich ooit wel eens klaargemaakt met een vibrator terwijl ze zaten te praten. Dat had ze hem ook gewoon verteld, maar ze had de webcam niets meer laten tonen dan de toenemend geile uitdrukking van haar ogen met het zoemen van de vibrator op de achtergrond. En Ron had het prachtig gevonden.

In gedachten zit ze zich af te vragen hoe hij haar ditmaal zou begroeten. Hij kon dat heel ongegeneerd doen en het wond haar mateloos op als hij dat deed. Beleefdheden achteloos aan de kant schuiven en bij het binnenkomen al in haar kruis grijpen, of bij hun welkomstkus haar tieten stevig te kneden. Een paar weken geleden had hij haar aan de voordeur opgetild en was direct de slaapkamer ingelopen. Hij had zich niet eens geëxcuseerd, zelfs nauwelijks iets gezegd. Hij had haar alleen maar aangekeken, haar op bed gedrukt en alleen haar broek en slipje naar beneden getrokken. Toen een hongerige kus, zijn blik vervuld van honger en direct daarna zijn gulzige binnendringen zonder enig voorspel. Ze kon zich het nabije geluid nog herinneren: haar trui schurend tegen zijn overhemd vermengd met zijn zware hijgen. Hij drukte haar tieten bijna plat onder zijn gewicht, maar ze voelde alles behalve pijn toen hij haar maar net voldoende vochtige kutje gulzig nam en even later kreunend vulde met zijn warme zaad.

Haar slipje ruikt naar een lange dag van anticiperen. Ze staat op, trekt het met haar duimen achter het elastiek naar beneden en laat het achteloos langs haar been omlaag dwarrelen. De aanblik van haar maagdelijk geschoren kutje in de spiegel is mooi en opwindend. Haar hand glijdt over haar rechterheup naar beneden. Het litteken loopt overdwars naar de zijkant van haar bil en geeft het restant van haar rechterbeen de van onderen rechte vorm die onverhuld verbeeldt wat er was gebeurd: haar been was er daar gewoonweg afgehaald, heel hoog om een zo groot mogelijke kans te hebben dat de botkanker niet voort zou razen. Dat laatste was gelukt, kon ze na twintig jaar veilig stellen. Maar het had nagenoeg niets van haar been overgelaten, wat ook de reden was dat ze met een kunstbeen nooit echt goed had kunnen lopen.

Het aangenaam warme water sproeit bruisend over haar huid. Ze houdt haar gezicht in de straal en geniet van de ontspanning die dat brengt. Een lange douche was voor Cecile dé manier om de beslommeringen van de werkdag kwijt te raken. Even komt de drang op om de krachtige straal tussen haar dijen te laten spelen maar ze bant die direct uit haar gedachten. Ze masturbeerde regelmatig, maar ditmaal was ze sinds ze Ron voor het laatst had gezien tien dagen niet klaargekomen, wat haar hele lichaam hypergevoelig voor elke stimulans had gemaakt. Nog even en dan zou die heerlijke spanning zich weer ontladen. In zijn armen, zijn geur inhalerend. Terwijl het water over haar lijf bruist, trekt er een rilling langs haar ruggengraat.

De cups van de donkerblauwe beha sluiten stevig om haar volle borsten en drukken ze dicht genoeg tegen elkaar om de uitdagende spleet te creëren waar Ron helemaal wild van werd. Haar tepels priemen tegen de binnenkant. Ze trekt ook een zijden kous over haar ene been en maakt die aan een jarretelgordeltje vast. Met een binnenpretje. Ze weet dat Ron die loshangende clipjes aan de rechterkant wel uitdagend vindt, zeker wanneer ze geen slipje aan heeft.

Er gaat een even donkerblauw leren minirokje overheen en een vliesdun truitje in dezelfde kleur die zo goed past bij haar kastanjebruine haar. In zichzelf giechelend leunt ze naar voren. De inkijk was fenomenaal en precies wat ze in gedachten had.

Ze voelt een huivering als ze op de bank neerploft. De snelle beweging waait een zuchtje lucht langs haar hypergevoelige kutje. Nog twintig minuten, dan zou hij er zijn. Gelukkig was Ron punctueel. Ze zou gek worden van opwinding wanneer hij ook nog te laat zou komen. Het was tien dagen eigenlijk vrij goed gegaan, maar nu het moment van verlossing zich begon aan te dienen, leek haar lichaam plotseling oncontroleerbaar te worden.

Ze moet een beetje verzitten om de druk te verlichten, wat haar tegelijk verder opwindt als ze zich realiseert dat je zo geladen kunt zijn met opwinding dat je niet eens meer gewoon kunt zitten. Ze bijt op haar onderlip. Vijftien minuten nog; wat kan tijd traag zijn. Ook de beelden in haar gedachten beginnen nu oncontroleerbaar te worden.

Ze ziet hem staan in de golven van het Noorderstrand van Schiermonnikoog, zijn lekkere pik schaamteloos stijf. Ze hadden de hele nacht in de duinen gevreeën en waren bij het krieken van de dag gaan zwemmen. De zilte wind, de erotiserende sfeer van een verlaten strand bij zonsopgang en een nacht lang klaarkomen hadden haar schaamteloos gemaakt. Ze was naar hem toe gekropen, op haar handen wadend door de ritmisch slaande golven. Toen ze vlak bij hem was had ze zijn pik tussen haar lippen genomen. Zoute waterdruppels geproefd, vermengd met restjes sperma en opgedroogd geil van haar eigen kutje.

“Trek je af, kom eens in m’n gezicht asjeblieft,” had ze gevraagd.

Hij had het gedaan. Bijna sereen kalm balancerend in de branding had hij haar zien kijken van heel dichtbij, gespannen wachtend op de explosie die haar gezicht zou besmeuren met de warme en mannelijk geurende uiting van zijn orgasme. Ze was bijna zelf ook klaargekomen toen hij vol in haar gezicht spoot.

De telefoon die overgaat doet haar opschrikken uit haar gedachten. Even die angst: hij kan niet komen vandaag.

“Met Cecile?”

Claudia, gelukkig.

“Nee, ik krijg zo bezoek eigenlijk.”

Wat klonk dat oppervlakkig in verhouding tot haar opwinding. Haar kutje kriebelde hevig in protest. Ze ging weer anders zitten, maar ook dat bracht geen verlichting. Bijna een kreun van genot door de telefoon.

“Ron ja.”

Het noemen van zijn naam maakt haar opwinding indringender.

“Acht uur; hij kan er elk moment zijn, denk ik.”

Barcelona vorig jaar. Dat donkere steegje bij volle maan.

“Ik heb zin om je te beffen,” had hij doodleuk gezegd.

Ze kwamen net uit een tapasbar en waren een beetje aangeschoten. Hij had gewoon op straat haar slipje uitgetrokken en haar klaargelikt terwijl ze tegen een muur geleund stond. Onstopbaar golfde de ene na de andere geile gebeurtenis nu door haar gedachten. Tien minuten nog? Ze hoopt minder.

“Is niet erg hoor, schat. Hij is er nog niet.”

Weer kronkelt ze in een poging de meedogenloos aanzwellende opwinding in toom te houden.

“Nee, niks.”

Een auto die de parkeerplaats opdraait. Was het zijn BMW? Ron had wel eens gezegd dat je kon horen of een auto een BMW was. Ze had toen beter moeten opletten. Haar tepels doen pijn nu.

“Morgen? Kan ik nog niet zeggen eigenlijk. Je weet wel…?”

Een meisjesgiechel. Weer verzitten. Eén verkeerde beweging is nu voldoende om spontaan klaar te komen.

“Okay, bellen we na het weekend.”

Nog een steek. Ze kan ruiken hoe nat ze is. En ze weet zeker dat Ron dat dadelijk ook zal ruiken.

“Ja, doen we.”

“Hmm, ik kan ruiken hoe ontzettend nat je bent.” Dat zei hij soms als eerste wanneer ze elkaar weer zagen.

Ron rook zelfs haar geringste spoortje opwinding altijd, feilloos. Ze noemde hem daarom wel eens Grenouille, naar de hoofdpersoon uit Het Parfum van Patrick Süsskind.

“Ja, jij ook. Doei!”

Ze legt op en hupt direct naar het raam aan de voorkant. Even gluren tussen de gordijnen. Zeven minuten nog? Geen BMW beneden, wel een Ford Mondeo. Van die man van nummer 142 die haar altijd aansprak op een toon die deed vermoeden dat hij ervan uitging dat iemand met één been automatisch ook geestelijk gehandicapt was. Ze verwelkomde de verlichting die het denken aan domme mannen gaf, maar het was slechts tijdelijk. Beelden van Ron verdrijven de man van nummer 142 zonder moeite.

Ze hupt naar het aanrecht en blijft even staan om haar opwinding in toom te houden. Om wat afleiding te hebben controleert ze de koelkast: twee flessen witte wijn en wat kaas. Meer zouden ze vanavond toch niet eten. En morgen zouden ze samen boodschappen doen, net als altijd. Vijf minuten nog. Weer een auto die parkeert. Deze klinkt anders, maar was dit nu een BMW? Tien dagen anticiperen persen zich in steeds trager verlopende minuten. Een autoportier slaat dicht. Even stilte. Dan een kofferbak. Ron had zijn weekendtas meestal op de achterbank.

“Mag ik je helemaal uitkleden?”

Dat had hij vlak voor de eerste keer tegen haar gezegd. Op die avond dat ze iets gedaan hadden wat ze normaal nooit deden. Ze hadden geschuifeld, midden in deze kamer. Eigenlijk meer dicht tegen elkaar aanschurken terwijl ze een beetje bewogen. Met overal tastende handen en warm kussende lippen. Het stadium van de onschuld waren ze al lang gepasseerd; het was eerder een vraag van wanneer dan van of. Ze had ja geknikt en gezegd, gefluisterd. Glimlachend toegekeken hoe hij haar naaktheid tevoorschijn bracht. En er was geen moment schaamte geweest, wat opwindend was.

Het bliepen van een sms-je ontwaakt haar opnieuw. Ze haalt diep adem. Het zal toch niet…?

Sla nu de kofferbak dicht. Nog 1 minuut!

Een zucht, zowel van spanning als van verlichting. Ze hupt naar de voordeur, zonder krukken. Wil hem verwelkomen met haar handen vrij. Haar wangen gloeien voelbaar. Vastberaden voetstappen naderen over het tuinpad haar voordeur, steeds sterker weerklinkend in de stilte van de avond. Haar hart bonkt in haar keel.

Zijn glimlach is breed terwijl zijn blik haar onderzoekend waardeert. Ze slaakt alleen een kreuntje als begroeting. In hun omhelzing glijden zijn handen lekker stout onder haar rokje over haar billen. Het kneden wordt wellustig wanneer ze merken dat er geen slipje is. Haar zucht slaakt in zijn rechteroor wanneer ze zich tegen zijn strakke lijf aan trekt. Hij snuift haar geuren feilloos op. ‘Grenouille,’ denkt ze, en laat zich schaamteloos inhaleren.

“Hé lekker ding,” fluistert hij.

Cecile glimlacht breed. “Kom je heel snel binnen?”

“Hebben we nog tijd voor een wijntje vooraf?”

“Eh…eigenlijk niet,” giechelt ze schalks.

“Ook niet voor een klein cadeautje?”

Even kijkt ze hem verbaasd aan, bang ook dat ze misschien iets vergeten is.

“Voor mij?” antwoordt ze aarzelend.

“Het is maar een aardigheidje hoor,” voegt hij eraan toe als hij haar een klein langwerpig pakje overhandigt.

Cecile glimlacht breed als ze zich uit zijn omhelzing losmaakt. Ze draait zich om en hupt snel naar de woonkamer, waar ze zich in de bank laat ploffen om nieuwsgierig aan het inpakpapier te gaan zitten peuteren.

“Ik ben dól op cadeautjes,” mompelt ze met een gespannen glimlach op haar gezicht. Even fronsen haar wenkbrauwen wanneer ze het doosje opent, maar dan klaart haar gezicht op en lacht ze diep in zijn ogen.

“Wat lief, en mooi,” fluistert ze zichtbaar geroerd. “Ik had geen idee dat je wist wat vandaag voor een dag was?”

“Ik heb een goed geheugen voor data,” antwoordt hij. “Je hebt ‘m tijdens onze eerste nacht samen genoemd.”

“Ik herinner me van alles van die nacht, maar dat niet,” grinnikt Cecile.

Hij grijnst mooi terug. “En ik vond deze wel toepasselijk. Ze hadden ook een ooievaar, maar die had je kunnen opvatten als een kinderwens, en dat was ook weer niet de bedoeling.”

Cecile giechelt instemmend en zet het beeldje op de salontafel neer: een sierlijk op één poot balancerende flamingo.

“Deze is prachtig,” fluistert ze terwijl ze opstaat en tegen hem aan gaat staan. Ze geniet van de blik in zijn ogen wanneer ze met lenige vingers zijn gulp open ritst en vastberaden in zijn halve erectie knijpt.

“Je hoeft er trouwens geen kinderen van te krijgen hoor,” fluistert ze terwijl ze haar lippen naar de zijne beweegt.

“Is dat zo?” antwoordt Ron op onschuldige toon.

“Is zo…”

“Misschien moesten we dat dan maar eens proberen…”

Zijn handen glijden weer onder haar rokje. Een kreuntje stokt in haar keel.

“Niet misschien,” fluistert ze.

Haar lippen knibbelen uitdagend aan wat baardstoppels op zijn kin. Stoute vingernagels kriebelen plagerig door. Zijn reactie blijft niet uit. Ze voelt hoe hij haar plotseling optilt en hijst zich aan hem op, haar armen om zijn nek nu zijn lekkere paal het verder alleen af kan. Gloeiende wangen. Ze voelt haar rokje omhoog glijden. Zijn ademen is opgewonden zwaar als hij haar achterover op de bank laat hangen. Hongerig stoot ze haar bekken naar voren, geen moment beschaamd om haar natte kutje dat zich voor hem open spreidt. Zijn vastberaden nadering beneemt haar de adem. Haar handen knijpen zich tot wit kleurende knuisten.

Even valt haar blik op de flamingo als Ron tegen de salontafel stoot. Het beeldje wankelt, maar houdt zich staande.

Glimlachend sluit ze haar ogen.

© PaulX 2006