Hitsige kade

Hoe ik er in stonk

'Je laat je gebruiken,' zei mijn vrouw Truut.
Daar had ze gelijk in. Echter mijn uitleg dat ik dat niet erg vond, wilde ze niet begrijpen. Logisch, want ik kon haar niet het hele verhaal vertellen.

Het begon op een avond begin oktober. Ik had net een afspraak gemaakt om onze boot de volgende week uit het water te laten hijsen. Veilig op het droge voor de winter. Patrick belde.
Patrick is een vage kennis van de jachthaven. Hij handelt in tweedehands boten. Zo af en toe maken we een praatje en soms drink ik een biertje met hem. Patrick is een kei in praatje pot, met twee hoofdonderwerpen, boten en vrouwen. Of ik hem wilde helpen.
'Ik zit in nood man.'
'Ik heb direct aan jou gedacht en de havenmeester om je nummer gevraagd.'
Oh, dacht ik.
Hij bracht het leuk; 'Jij bent een man die ik met boten vertrouw. Voor jou leuk, samen met het vrouwtje een reisje in het najaar.'
Nou nee, dacht ik, daar trapt Truut niet in.

'Ik betaal je voor je tijd, hoor,' en hij noemde een bedrag, dat ik maar niet aan Truut vertelde. Dan had ze me helemaal uitgelachen.
Hij was zoals hij het noemde, 'door zijn rug gegaan en kon niet meer op of neer. Zelfs niet voor weetje wel, laat staan om te varen.' Hij had een boot gekocht in Nieuwpoort in België en hij had er ook al een potentiële koper voor.
'Een ouwe Nicholson 38, een boot die jij heel mooi vind. Daar wil je graag mee varen.'
Daar had hij gelijk in.
'Leuk tochie voor je,'

Herfstvakantie tijd. Rustig op het werk en de lange termijn weersvoorspelling was gunstig. Daar kwam bij dat ik met een probleem worstelde, waar ik rustig over na wilde denken. Ik zei, 'ja, mits het een betrouwbaar schip is en ik geen gereedschapskist hoef mee te sjouwen.'
'Puntgave boot en ik heb een keuringsrapport.'
'Ja,' spotte ik, zeker van een oud omaatje geweest, die er alleen op zondag mee naar de kerk voer.'
Patrick, die ooit in de autohandel had gezeten, kon er niet om lachen.
'Vertrouw me maar, die boot is in perfecte staat.'

Ik trapte erin. Na nog drie dagen werken vertrok ik naar Nieuwpoort. Zes uur reizen met het openbaar vervoer. Met mijn laptop werkte ik zo goed en kwaad als het ging in de trein.
Patrick had geregeld dat de oude eigenaar me oppikte en naar de haven bracht. Het bleek een prettige oude baas, die met pijn in zijn hart afscheid van zijn boot nam. De boot was, vertelde hij, vernoemd naar zijn vrouw Christine. Zijn Christien was een jaar terug overleden en nu had hij geen ‘goesting’ meer om te varen.
'Zij heeft hem gedoopt, mijnheer, nu ruim veertig jaar geleden. Met echte champagne.'
Hij hoopte dat de nieuwe eigenaren de naam zouden handhaven.
'Denkt u dat ze dat zullen doen?'

Hij had de boot altijd goed onderhouden vertelde hij. Uiterlijk klopte dat. Voor een boot uit 1969 zag het er allemaal geweldig uit, tot ik de motorruimte opende. Een antieke Faryman diesel en nog een bonk roest ook.
'Prima karretje, mijnheer. Start hem maar.'
'Amechtig puffend lukte dat na heel wat omwentelingen van de startmotor. Tering, dacht ik, nee toch, slechte compressie. Ik kreeg een visioen van naderende ellende tijdens de reis. Het kreng rookte ook nogal. Met opgetrokken wenkbrauwen keek ik de oude baas aan.
'De monteur heeft gezegd dat het roken niet erg is, dat hoort bij deze motoren.'
Oh, dacht ik.
‘Uw vriend Patrick vond het ook oké.’
De lul, dacht ik.
Ik wilde me niet laten kennen en eerlijk gezegd zag ik er ook tegenop om weer helemaal met de trein terug te gaan. Er bleek gelukkig een gereedschapskistje met het hoognodige en wat reserve onderdelen aan boord. Toch maar mee gaan varen, besloot ik, het is per slot van rekening een zeilboot. 
Het weerbericht voor de volgende dag was gunstig, zuid west drie tot vier.

Onderweg

Na een rustige eerste nacht aan boord word ik wakker van het ingestelde alarm. Zes uur, vroeg op, want vanaf half zeven loopt de stroom op zee mee. Slechts een keer werd mijn nachtrust onderbroken als gevolg van de 's avonds genoten Belgische biertjes. Een snel ontbijt en een half uur later vaar ik met een rookwolkje achter me aan de monding van de IJzer uit. Tussen de staketsels van de pieren gaan de zeilen omhoog en de motor, rust en onderweg. Bij het hijsen van de zeilen komt de tweede tegenvaller, de stuurautomaat werkt niet. Hardop vervloek ik Patrick. Gelukkig blijkt de boot met het kits tuig prima te trimmen en kan ik af en toe het roer loslaten.

Het is fris, met een graad of acht, maar verder prima zeilweer. Dik aangekleed en met een muts over mijn oren geniet ik van het zeilen. Ik stuur gelijk maar een flink eind uit de kust. Zo fraai is de Belgische kust niet, met zijn aaneenschakeling van hoogbouw. Plus dat ik straks met een ruime boog om de ver in zee stekende havendam van Zeebrugge heen wil. Zonder de zorgen over de motor, een perfecte dag. Overigens is de motor van later zorg, mijn eerste aandacht verdient de stuurautomaat. Het lukt me, om met wat gesleutel de stuurautomaat aan de praat te krijgen. Het blijkt een kapotte zekering, die ik vervang door een stukje koperdraad. Een opluchting om niet constant te hoeven opletten. Het roer loslaten om snel een boterham klaar te maken of te pissen is nog te doen, maar poepen doe ik graag op mijn gemak.

Uren later Zeebrugge voorbij zie ik in de verte de kust van Walcheren. Zeeland 's zomers, de lucht van de vers geoogste uien op de akkers en de zilte lucht boven droogvallende schorren. Denkend aan zilte lucht denk ik aan... kut. Freudiaans? En zo kom ik toch op het weggestopte probleem.

Jannie, onze nieuwe afdelingsassistente. Ik heb haar aangenomen en haar proeftijd loopt af. Haar inzet is goed en op haar werk valt niets aan te merken. Ook de klanten zijn enthousiast over haar. Er is maar een probleem en dat zijn zij en ik samen. Vanaf het begin broeide er iets tussen ons. Het begon met wat toespelingen van haar kant en ik, sukkel, ging er op in. Tegen beter weten in. Ze stelde ook al snel allerlei persoonlijke vragen. Achteraf stom, maar ik voelde me gevleid met haar aandacht en vertelde haar veel te veel, onder andere over mijn huwelijk. Als het nu maar bij woorden was gebleven.

Twee weken terug ben ik in de fout gegaan en hebben we gezoend en gevoosd. Het was lekker en ik heb spijt. Zo dubbel als maar kan. Dat zo'n jonge vrouw in me geïnteresseerd is streelde mijn ego behoorlijk. Maar aan de andere kant voel ik me nu de spreekwoordelijke oude bok met het jonge blaadje. Vijftien jaar jonger is ze. Gescheiden en eigenlijk is ze alles wat Truut niet is of doet. Ze draagt uitdagende kleding, vertelt schuine grappen en ze heeft een geweldig strak figuur met forse borsten en kleine ronde harde billen.

Toen haar interesse steeds duidelijker werd had ik er al over nagedacht en een besluit genomen: levensgevaarlijk en afhouden. Niet verliefd, het is alleen maar geiligheid was mijn conclusie.

Tot die middag. Het was al na werktijd en bijna alle collega's waren naar huis. Ik liep het magazijn in om een monster te pakken dat ik de volgende dag aan een klant wilde tonen.
'He Bert, loop je me achterna?'
Ik schrok, omdat ik niemand in het magazijn verwachtte.
Lachend kwam ze van achter een stelling te voorschijn. Even wist ik me geen houding te geven en dat maakte dat ik er een slap antwoord uitflapte.
'Een vrouw als jij loop ik graag achterna.'
Wat volgde was de vraag 'wat ik zo interessant aan haar vond.'
Ik, lul die ik ben, begon over haar billen. Nog geen minuut later stonden we, verscholen tussen twee stellingen, te kussen en kneedde ik met mijn handen die opgehemelde billen. Kussend proefde ik dat ze rookte, maar haar dikke tieten tegen mijn borst deden me de rooksmaak vergeten. Ze waren als magneten die aan mijn handen trokken. Terwijl ze met haar onderbuik tegen mijn erectie schuurde, liet ik haar billen los, maakte ruimte en pakte haar borsten vast. Wat een stevige joekels, dacht ik.
'Lekkere tieten, hè? Daar heeft mijn ex nog voor betaald.'

Oh shit, dacht ik. Ik kon er niet te lang over nadenken, want ze had door mijn broek heen mijn pik vast gepakt. We maakten elkaars broek los met wat gehannes van kruisende armen. Ze bleek een string te dragen en even dacht ik aan Truut, die zoiets nooit aan zou trekken.
'Het lijkt me zo naar zitten,' zei ze soms als ze vrouwen in een string zag.
Mijn onderbroek werd omlaag getrokken en ze begon mijn pik te kneden. Ik beantwoordde dat door de stof van de string opzij te trekken en met mijn vingers haar poes te verkennen. Een kale kut, dat had ik bij haar wel verwacht en... een ringetje. Mijn vingers speelden er mee.
'Geil hè? Die heb ik direct na mijn scheiding laten zetten. Mijn ex was er steeds op tegen.'
Voor ik kon reageren ging de deur open.
"Hallo is hier nog iemand? Ik ga afsluiten.'
Shit, dacht ik, de bewaker op zijn sluitronde.
'Ik ben er nog.' riep ik van achter de stelling, 'Bert van der Zwet van Verkoop. Ik moet even iets opzoeken. Over twee minuten ben ik klaar en kunt u afsluiten.'

Die avond kreeg ik spijt. Wat moest ik in vredesnaam met zo'n jong ding? Eigenlijk nog een huppelkut die naar rook ruikt en valse tieten heeft. Ik had mijn eigen wet overtreden, de wet van Bert: "Nooit vreemdgaan in het dorp, op het werk of binnen de vereniging." Sukkel!

De dagen daarna, tot mijn vertrek, was ik gelukkig veel buiten de deur. Als ik op kantoor was zorgde ik ervoor dat we nooit samen waren. Ze keek me af en toe wel vreemd aan.
Met haar inzet op het werk verdient ze een vast contract, daar wil ik niet aan tornen. Maar verdorie, ik wil geen relatie met haar. Dat moet toch uit te leggen zijn.
Ik besluit om eerlijk te zijn. Zodra ik terug ben met haar in gesprek. Geen seks, wel een baan.

Vanaf Cadzand krijg ik de stroom tegen en de wind neemt af. Breskens wordt mijn bestemming van vandaag. Dat komt me eigenlijk wel goed uit. Mijn oorspronkelijke idee was Vlissingen door de sluis en dan verder binnendoor naar Dordrecht. Echter tussen de Westerschelde en Dordrecht liggen vijf sluizen plus het Kanaal door Walcheren en dat is heel veel op de onbetrouwbare motor varen. Het alternatief, om de volgende dag over zee verder te gaan en bij Stellendam het Haringvliet op te gaan, lijkt me nu aantrekkelijker. Dan heb ik maar twee hindernissen, de sluis bij Stellendam en de Haringvlietbrug. De windvoorspelling voor morgen is gunstig voor zo’n tocht, met een Zuidwesten wind kracht drie tot vier.

Gelukkig start het kreng voor Breskens weer. Met een moeizaam puffende en rokende motor vaar ik de haven in. Appje naar Truut dat ik met wat mazzel morgenavond thuis kan zijn.
Tegen beter weten in wandel ik 's avonds Breskens in op zoek naar gezelligheid. Die vind ik niet in het café waar ik een biertje drink. Een vaste kliek dialect pratende stamgasten negeert me volkomen. Verder zijn er nog twee vrouwen, ze lijken niet direct oud maar zien er wel versleten uit. De vreemde eend in de bijt houdt het bij een biertje en duikt vroeg in zijn kooi.

Het is koud bij het vertrek uit Breskens. Het weerbericht belooft voor wat betreft de temperatuur vandaag weinig goeds. Dik aangekleed steek ik de Scheldemonding over naar het Oostgat, de vaargeul langs Zoutelande en Westkapelle. Ik kan het niet laten, ter hoogte van Zoutelande blèr ik het lied. Niet omdat ik van Blöf hou, meer om warm te worden.

Ter hoogte van Domburg trekt de wind aan. Meer wind dan voorspeld. Even schrik ik. Met meer dan windkracht vier uit Westelijke richting is het Slijkgat, de geul vanaf zee naar Stellendam, slecht te doen. Dan maar de Oosterschelde op en deels binnendoor?
Het marifoon weerbericht van post Ouddorp stelt me gerust. "Wind West vier tot vijf, in de middag afnemend naar windkracht drie, krimpend naar Zuidwest."
Doorgaan dus. Er schiet me een spreuk te binnen die ik ooit van de havenmeester op Terschelling hoorde: "Krimpende wind en uitgaande vrouwen zijn niet te vertrouwen." Ik vertrouw er maar op dat de spreuk vandaag niet klopt.

Ik prijs de stuurautomaat, zodat ik af en toe even de kajuit in kan. Uit de wind en opwarmen. De pakjes soep, waarvan Truut, ondanks mijn protest, vond dat ik ze mee moest nemen, komen goed van pas. De vuurtoren op de kop van Goeree bij Ouddorp is in zicht. Hoewel het al jaren terug gebeurd is, kan ik de vuurtoren nog steeds niet zien, zonder dat de herinnering boven komt.

Ruim dertig jaar geleden op een zomerse namiddag. Als student werkte ik die zomer als taxichauffeur voor oom Bert. Ik moest een vrouw ophalen in een bungalowpark dicht bij de vuurtoren. Ze stond al boos kijkend met een grote koffer bij de ingang te wachten. Een kleine mollige vrouw. Dat ze knap was zag ik pas later, bij de eerste indruk viel alleen haar boosheid op. Nee, ze wilde niet naar het dorp of naar Rotterdam. Ze wilde naar Neuss in Duitsland. Ze wilde naar huis en zoals ze er aan toevoegde, 'weg van het varken.' Echtelijke ruzie begreep ik. Ik reed haar eerst naar de dichtstbijzijnde telefooncel om oom Bert te bellen. Die was akkoord met de lange rit.

Het eerste deel van de reis keek ze alleen maar boos en 'ze wilde geen gesprek.' Gevolgd door 'keine Anschluss.' Alsof ik dat in gedachten had, ze liep volgens mij al tegen de veertig.
Later, we waren Arnhem al voorbij, hoorde ik haar zachtjes snikken. Ik keek in de spiegel, zag haar huilen en wist me met de situatie geen raad. Troosten, maar hoe? Ik bood aan om bij een Raststätte te stoppen en iets te drinken te halen.
'Nee doorrijden.'
Het had kennelijk wel het ijs gebroken of ze wilde gewoon praten, want ze droogde haar tranen en begon te vertellen. Over haar huwelijk en over Ludwig het varken. Af en toe in de spiegel kijkend probeerde ik haar verhaal te volgen. Ik zag, toen ze niet meer zo kwaad keek, dat ze best een aantrekkelijk gezicht had. Ik hmmde zo af en toe maar een reactie, zonder te begrijpen wat nu het probleem met Ludwig was, behalve dat hij oud en gemeen was.

Of het kwam, omdat we de Duitse grens gepasseerd waren weet ik niet, maar ze klaarde steeds meer op. Ze begon lachend een verhaal te vertellen over een vriendin die gescheiden was, 'misschien moet ik dat voorbeeld maar volgen?'
Waar ik tot dan toe steeds u en mevrouw had gezegd stond ze erop dat ik haar Ute ging noemen. Vanaf de afslag Neuss wees ze de weg naar een villawijk. Oude, gemene Ludwig bleek in goede doen. Ik hielp haar door de koffer naar binnen te sjouwen, waarop zij erop stond om koffie te maken.
'Om je wakker te houden op de terugreis.'
Gezeten op een kruk aan een eetbar keek ik toe hoe ze koffie zette en voor zichzelf een groot glas met iets alcoholisch inschonk. Ze zette de koffie voor me neer en liep om de bar heen naar me toe. Met mij op de kruk en zij staand waren onze hoofden bijna op gelijke hoogte. Ze boog haar hoofd naar me toe en kuste me vluchtig op mijn lippen.
'Dank je wel, dat je zo aardig voor me bent.'
Verrast keek ik haar aan.
'Beviel je dat? Ja hè?'

En weer kuste ze me en langer die keer. Zo lang, dat ik reageerde en mijn lippen opende en het een echte tongzoen werd. Al kussend trok ze me van de kruk. Ik moest flink voorover buigen om mijn mond op de hare te houden. Ik voelde haar borsten tegen me aan. Ze zag me omlaag kijken en drukte wat harder tegen me aan. Een overdaad aan weelderig vlees. Al mijn vriendinnen, tot dan, hadden geen grote borsten. Ik twijfelde nog een beetje, getrouwd en veel ouder. Of ze mijn twijfel in mijn ogen zag of voelde, ik weet het niet. Wat ik wel weet, is dat ik door haar volgende actie verloren was.
'Pak ze maar vast,' zei ze.

Daar stond ik in een Duitse keuken, met mijn handen op de borsten van een mollige dame. Borsten, te groot voor mijn handen. Ik kneedde ze door de stof van haar zomerjurk en bh heen. Ik wilde meer en begon haar zomerjurk omhoog te sjorren.
'Voorzichtig,' zei ze, het overnemend om de jurk over haar hoofd heen uit te trekken.
Haar ondergoed bestond uit een blauw geruite bikinislip en bh. Ze haakte de bh los. Grote borsten met kleine roze tepels. Ze tilde haar borsten op en bood ze aan om gekust te worden. Dat deed ik, maar daarna wilde ik die grote blote borsten in mijn handen voelen. Weelderig en zacht. Ik stak mijn handen uit naar haar slipje, maar ze stapte opzij.
Ze wilde mijn "Schwanz" zien, zei ze.
Verbaasd keek ik haar aan, dat woord had ik op school niet geleerd.
'Deiner Penis.'
Ja, zo verlegen was ik nu ook weer niet. Ik stroopte mijn broek en onderbroek samen omlaag. Ze vond het een 'schöner Schwanz.' Hoewel ik geen verstand van pikken had, was ik het daar wel mee eens.
In de verwachting dat er geneukt zou worden schopte ik mijn schoenen uit en kleedde me verder uit. Opnieuw tastte ik naar haar slip en weer weerde ze me af. Er ging niet geneukt worden legde ze uit, maar ze ging me wel verwennen en ik mocht haar strelen. Ik werd argwanend, straks trekt ze me af en dan zegt ze dat daarmee de taxirit betaald is. Nou, mooi niet. Zo veel verdiende ik in een week niet. Weggaan?

Tussen denken en doen zit een groot verschil, zeker als je eenentwintig bent en met een erectie voor een bijna naakte vrouw staat. Ik liet het gebeuren. Ze begon mijn pik te strelen en wilde dat ik haar borsten kuste. Mijn hand op haar slipje in haar kruis werd toegestaan. Gek mens, dacht ik, het kruis van haar slipje was nat. Ze had er dus zin in. Terwijl ik al bijna kwam stopte ik toch een hand in haar broekje. Ze protesteerde niet. Ook niet toen ik haar vingerde. Ze hijgde en kronkelde op mijn vingers. Ik had wel door willen gaan, maar ze bleef maar zachtjes trekken. Ik hield het niet meer en spoot deels op haar hand en een flinke klodder landde op haar bovenbeen. Ik was klaar en wilde ophouden met vingeren. Ze voelde dat ik wilde stoppen en legde haar hand op de mijne en vroeg me om door te gaan. Dat deed ik en ze trok zelf haar slipje omlaag om me meer ruimte te geven. Een echte blondine zag ik. Op een tepel sabbelend vingerde ik haar klaar.

Dat was het dan, dacht ik en ik vroeg me af hoe je afscheid neemt van een vrouw waar je net mee heb staan vozen. Een vrouw met je sperma nog op haar hand en die je nooit meer terugziet.
Ute had andere gedachten. Ze keek naar het spermaspoor op haar bovenbeen en nodigde me uit om mee te gaan douchen. Ik liep achter haar aan en bewonderde haar billen met kuiltjes. Toen was ik al een billenman. Van achteren met haar vrijen, dacht ik, dat zou geweldig zijn.

Een grote luxe badkamer. Het hokje dat wij thuis hadden paste er wel zes keer in. Ze wilde de lieve jongen inzepen en dat mocht ik ook bij haar doen. Ik vond het geweldig, ik herinner me nog de sopgeluiden bij het inzepen van haar borsten en kont. Ook het elkaar afdrogen staat nog steeds helder op mijn netvlies, vooral door de aandacht die ze aan mijn al lang weer stijve pik schonk. Ze nam me mee naar de slaapkamer om zoals zij het noemde verder te ‘kuschelen.'

Het echtelijk bed van Ute en Ludwig bleek een lits-jumeaux. Ik vroeg me nog af op wiens helft we lagen.
Ze legde me haar spelregels uit. Ik mocht haar weer strelen en vingeren en met mijn pik tegen haar borsten en haar "Muschi" aankomen, maar ik mocht er niet in.
‘Omdat ze getrouwd was.’
Nooit van een Muschi gehoord, maar ik snapte het. Geschifte bedoeling, verder vrijen zonder te neuken! Maar ik was geil en nieuwsgierig waar het toe zou leiden. Zou ze me willen pijpen? Ik hoopte het, maar haar beffen, dat nooit. Op die leeftijd vond ik het maar niets om een vrouw met mijn tong te bevredigen. Het werd strelen en vingeren, ieder op een zij met de gezichten naar elkaar toe. Tot ze mijn pik vastpakte en met mijn eikel over haar spleetje begon te wrijven.
'Niet drukken,' zei ze.
Prima dacht ik, als ik maar klaar kom.

Het beviel haar goed want haar mond hing half open en ze begon zachtjes te kreunen. Het beviel zo goed dat ze op haar rug ging liggen en mij vroeg om tussen haar benen te knielen. Ze spreidde haar benen en ze pakte mijn pik stevig vast. Ze gebruikte mijn pik om met mijn eikel haar kittelaar te strelen. Later als ik dit bij andere vrouwen deed, om zelf niet te snel te komen, dan noemde ik het in gedachten "standje Ute."
Zo streelde ze zichzelf met het puntje van mijn eikel naar een hoogtepunt en net toen ik dacht, en ik dan? zei ze iets gedeeltelijk onverstaanbaar over 'Scheiss Egoist Ludwig', gevolgd door ‘duw maar door.’ Dat deed ik, voor ze zich kon bedenken. Ik ramde door en het enige wat ze naast gezucht en gesteun nog uitte was, 'niet in me spuiten.' Ze kwam klaar en ik... Ik trok me netjes terug voor een ontlading op haar mollige buikje.

Kort daarop werd ik de deur uitgewerkt. Terwijl ik me aankleedde trok ze een badjas aan. Ik begon me al aankledend weer zorgen te maken over de betaling. Zou ik er om moeten vragen? Ze loste het perfect op door haar portemonnee te pakken. Ze betaalde me met... vijftig gulden fooi. Ik keek haar verbijsterd aan.
'Omdat je zo'n lieve jongen bent.'
En ik, zak die ik toen was, nam de fooi aan en daar schaam ik me nog steeds voor.

Een paar weken later die zomer leerde ik Truut kennen. Door een taxirit vanaf de disco naar een camping. Truut is drie jaar ouder dan ik. Komt het door Ute dat ik voor ervaring en mollig koos?

Oom Bert vond dat ik lang over de rit gedaan had en zat te vissen. Hij vermoedde, denk ik, wat. Niet dat het hem veel uitgemaakt had. Oom Bert was zo'n beetje het zwarte schaap in de familie. Hij was gescheiden en waar de hele familie trouw ter kerke ging, liet oom Bert er maar af en toe zijn gezicht zien. 'Goed voor de klandizie op het eiland,’ noemde hij het.

Al mijmerend over vroegere vriendinnen en scharrels ben ik al zo ver gevorderd dat ik de betonning kan volgen het Slijkgat in. De zeilen bijstellen en opletten. Buiten de geul is het hier ondiep en het is eb aan het worden. Er staat gelukkig wind genoeg om tegen de ebstroom in te komen.

Twee zeehonden kopjes vlak voor de boot. Een grote en een kleinere, moeder met jong. Ze duiken weg. Een oud puberaal grapje schiet me te binnen.
"Wat is het geilste dier? Een zeehond. Die naait tegen de klippen op."
Klopt niet, weet ik. Zeehonden paren onderwater en na een minuut raggen komt het mannetje uitgeput klaar. Aan naspel doen ze niet, zodra het mannetje bijgekomen is, gaat hij op zoek naar een nieuwe prooi. Lijkt me wel iets voor Patrick, zo'n zeehondenbestaan.

Bij de sluis naar het Haringvliet heb ik geluk. De deur staat open en de sluiswachter lijkt te wachten. Gelukkig start de motor dit keer vlot en met de inmiddels vertrouwde rookwolk achter de boot race ik naar de sluis.
Er liggen twee viskotters in de sluis. De Goederede 28, Klazina Johanna en de Goederede 16, Deo Volente. Ik maak vast aan de wil van god. Tijdens het schutten maak ik een praatje met de mannen aan dek en al pratend krijg ik een idee. Het lukt, voor een paar euro ben ik drie scholletjes rijker. Voor straks, of als het me lukt Dordrecht te halen, voor thuis.

Na de sluis, de zeilen omhoog en de motor uit. Vijfenhalve knoop loopt de boot en ik sla aan het rekenen. Als de wind zo aanhoudt dan haal ik de laatste opening van de Haringvlietbrug en kan ik vanavond in Dordrecht zijn. Ter hoogte van het pontje naar het eiland Tiengemeten kakt de wind in. Vier knopen loopt de boot nog maar en even later drie knopen. Ik meet nog eens op de kaart en reken. Zo ga ik het niet redden, de motor moet aan. Moeizaam komt het kreng op gang. Gelukkig, hij loopt. Nu verder gewoon maar aan laten tot in Dordrecht.

Ik ben Tiengemeten bijna voorbij als er in eens iets begint te piepen. Nee toch!
Een rood lampje op het bedieningspaneel van de motor "high temperature". Ik vloek en kijk naar de uitlaat. Ik zie alleen maar rook en geen koelwater. Ik zet de motor uit. De brugopening ga ik niet meer halen. Wat nu? Voor anker gaan en proberen de motor te repareren, of naar een haven? Iets verder ligt een haventje, Hitsertse kade. Jaren terug ben ik er wel eens geweest. Ik besluit voor de haven, dan kan ik altijd nog, als het mij niet lukt, Patrick bellen om een monteur te regelen.

Gelukkig is de kade van het jachthaventje vrij, zo moet het lukken zonder motor. Ik hang alle stootkussens uit en strijk de zeilen op de fok na. Op de fok vaar ik tussen twee strekdammen de haven in. Fok wegrollen en zachtjes glijdt de boot op het laatste beetje snelheid naar de kade. Landvast om een bolder, schrap zetten en ik lig stil. Ik kan het nog.

Op deze najaarsavond is de haven van god en iedereen verlaten. Ik kies om de scholletjes nog maar niet te bakken en me eerst aan de motor te wijden. Het koelwaterfilter blijkt schoon, is de pomp de oorzaak? In het gereedschapskistje dat aan boord is, heb ik een reserve waaiertje voor de pomp gezien, dus sleutelen maar. Ik vervloek de wijze waarop de motor is ingebouwd. Grote boot en om de motor nergens ruimte. Verdomme, nog Amerikaanse boutmaten ook. De oorzaak van de koelwaterellende blijkt inderdaad de pomp. Het rubberen waaiertje is totaal versleten.

Een kwartier later draait de motor weer en komt er een keurig straaltje koelwater uit de uitlaat. In een bui van overmoed, ik heb toch al vieze handen, besluit ik de motor verder na te kijken. Voordat ik me in een bergruimte kan wringen, om bij het brandstoffilter te komen, zie ik een motorjacht de haven binnenvaren. Niemand aan dek en een vrouw aan het roer. Ik stap de kade op om te helpen met afmeren.
Ze vaart keurig op de kade af en als de boot bijna stil ligt gooit ze me een landvast toe. Ik leg de landvast om een bolder en rem de boot af. Terwijl ik met de landvast in mijn hand wacht om het vrije eind terug te geven, stuurt ze de boeg van de boot met de boegschroef naar de kade. Bonk, klinkt het.
'Sukkel' roept ze.
Oh, zeker als dank voor het helpen. Zoek het maar uit, denk ik en ik laat de landvast uit mijn handen op de kade vallen. Als ik terug aan boord stap hoor ik haar 'mijnheer!' roepen. Ik negeer haar.

Verder met mijn motorinspectie. Shit, het kijkglas van het dieselfilter is voor een derde gevuld met water en de diesel oogt als smurrie. Ik tap het filter af en omdat ik er niet goed bij kan zitten, even later mijn handen onder de dieselsmurrie. Vervuilde brandstof, zal dat de oorzaak zijn van het slecht starten en het roken?
Ik besluit het fijn filter op de motor ook te inspecteren. Zelfde verhaal. Patrick maar bellen dat hij morgen een monteur regelt met lege jerrycans voor de vervuilde brandstof en een jerrycan met schone diesel. Plus, als Patrick voldoende hersteld is, een lift voor mij naar huis.

Ik stink een uur in de wind naar dieselolie en besluit om te gaan douchen en schone kleren aan te trekken. Het havengebouw zit op slot en de buitendeur van het sanitair heeft een codeslot. Ik probeer tevergeefs wat makkelijke cijfercombinaties.
Op de waterslang op de kade blijkt nog druk te staan. Dan maar een koude douche op de kade. Het is inmiddels donker en er is, behalve de vrouw op de boot achter me, niemand. Ik zie haar niet. Ik kleed me aan boord uit en stap met een handdoek en shampoo de kade op. Nog steeds niemand te zien. Kraan open, tering wat koud en douchen maar.

Terwijl ik de zeep uit mijn ogen spuit hoor ik achter me; 'Ahum... De code van het slot is 8765.'
Verrast draai ik me om. Het is hare chagrijnigheid. Ze bekijkt me van top tot teen en zegt dan. 'Je kan denk ik nog wel een warme douche gebruiken.'
Ik sluit de kraan af en met de handdoek omgeslagen loop ik rillend naar het gebouw.
Achter me hoor ik: 'Dank je wel he? Dat sukkel was overigens niet voor jou, maar tegen me zelf.'
'Ja bedankt,' roep ik over mijn schouder.

De code werkt en net zo belangrijk, er is nog warm water. Onder de weldadige warme straal denk ik na over de buurvrouw. Ongeveer mijn leeftijd, schat ik. Rond koppie en half lang donkerblond haar met krullen. Op het oog nogal mager met weinig tiet.

Als ik tien minuten later aangekleed aan het bakken van mijn scholletjes wil beginnen wordt er tegen de boot geklopt. He, wat nu?
Het blijkt de buurvrouw. Ze heeft koffie gezet en vraag of ik een kop warme koffie wil. Ik moet nog eten en twijfel even. Aan de andere kant ze heeft me geholpen met de code en ze kijkt nu vriendelijk. Koffie bij haar aan boord. Met een neut.
We kletsen over boten. De boot blijkt van haar en een vriendin te zijn. Ze is op weg naar de winterstalling in Hellevoetsluis. Janny heet ze en ze biedt aan om nog eens in te schenken. De koffie smaakt goed, maar ik herinner me mijn scholletjes.
'Dan bakken we ze toch samen,' stelt ze voor.
Dat samen, blijkt even later, dat zij bakt en ik kijk hoe handig ze dat doet. Ze had al gegeten, maar zoals ze zegt, 'een visje gaat er altijd wel in.'
Op haar vraag of ik al gegeten heb, antwoord ik dat ik daar nog niet aan toegekomen ben. Ze blijkt ook nog vers brood te hebben.

Terwijl ze bezig is bel ik Patrick over mijn reilen en zeilen. Ik vertel wat er nodig is benadruk dat hij een monteur mee moet meebrengen.
'Ja, ja,' zegt hij en hij belooft de volgende morgen te komen. Ik ben benieuwd.

Even later zitten we tegenover elkaar, zij met een scholletje en ik met de andere twee, uitgespreid over een paar boterhammen. Janny heeft een kacheltje aan gedaan en het wordt behaaglijk warm in de kajuit. Ik voel me met een volle maag, na de lange dag op het water, wat slaperig worden. De twee neutjes werken sterker dan de cafeïne in de koffie. Hoewel gezellig, denk ik aan opstappen en mijn kooi opzoeken.
'Warm he?' zegt ze. 'Zal ik je nog eens inschenken.'
Ik aarzel.
'Wacht even, dan trek ik eerst mijn trui uit.'

Ik kijk toe, hoe ze haar trui over haar hoofd trekt. Onder de trui heeft ze een strak rood thermo shirtje aan. Helly Hansen staat er op. Maar dat is niet het meest in het oog springende, dat zijn haar tepels die tegen de stof drukken. Geen bh, die heeft ze zo te zien niet nodig. Nauwelijks tieten maar wel grote tepels. Ik kijk en denk, hoe zal dat er zonder dat hemdje uitzien?
Kennelijk staar ik te opvallend, want ze zegt: 'Klein maar fijn.'
Ik voel me betrapt en waar ik met het ouder worden steeds minder last van heb, gebeurt. Ik voel dat ik bloos en mompel 'sorry.'
Ze begint te lachen en op mijn linkerhand wijzend zegt ze: 'Je bent getrouwd hè?'
Zonder een antwoord af te wachten vraagt ze: 'Zullen we vrijen?'

We kussen en ze smaakt naar vis. Ze kust lekker en met veel meer tonginitiatief dan Truut. Al kussend trek ik haar shirtje omhoog, ik wil die kleine borsten zien en vasthouden. Het shirtje zit strak, ze verbreekt de kus en trekt het zelf verder uit. Ze is nog gebruind van de zomer en haar borsten zijn kleine witte kegels, gekroond met roze tepels. Niet van die kleine waarbij je met je lippen nauwelijks houvast krijgt. Nee, echte spenen.
Ik, de man die vanaf zijn pubertijd op grote borsten is gevallen, vind haar kleine borsten ontzettend geil. Ik buk me om haar tepels een voor een te verwennen en om te voelen hoe hoe ze verharden tussen mijn lippen. Al sabbelend komt het idee op om een heel tietje in mijn mond te nemen. Als ik haar daarna aankijk glimlacht ze naar me.
'Lekker?' vraagt ze.
'Je hebt gelijk, klein en fijn.'

Ik bekijk ze nog eens. Ondanks haar leeftijd heeft de zwaartekracht er nog maar nauwelijks grip op. Nu valt me ook op dat, ondanks dat ze mager is, ze toch een gewelfd vrouwelijk buikje heeft.
Ze vraagt of ik haar uit wil kleden. En of ik dat wil.
Ik doe het op mijn gemak. Eerst kus ik haar nog, dan maak ik haar broek los. Ik laat me op mijn knieën zakken om haar broek verder uit te trekken. Ha, ze draagt een boxershort en nog een kleurrijke ook. Ze helpt me door een voor een haar voeten op te tillen. Nu het broekje, voordat ik het uittrek pak ik haar bij haar billen. Een lekker stevig kontje en ik duw mijn neus in haar kruis. Ik hoor haar zachtjes lachen en ze legt haar handen op mijn hoofd om mijn neus op zijn plek te houden. Ik ruik haar.

Ze trekt me overeind.
'Nu ik', zegt ze.
Ze helpt me uit mijn trui en uit mijn T-shirt en dan gaat ze met haar neus door mijn borsthaar.
'Lekker,' zegt ze om vervolgens mijn broek los te maken.
Ze gaat op haar hurken zitten om mijn broek uit te stropen. In plaats van verder te gaan met mijn onderbroek, aait ze met een vingertopje over het puntje van mijn eikel dat boven de rand van mijn slip uitsteekt.
'Ik zie een nieuwsgierig ventje.'
Vooruit, denk ik, mijn bekken naar voren duwend, haal hem er uit en pak hem vast. In plaats daarvan draait ze haar hoofd en bijt ze door de stof van mijn slip heen zachtjes in mijn pik.
'Au,' zeg ik, niet naar waarheid.
Ze laat los en trekt mijn slip omlaag.
'Dat ziet er levendiger uit dan hiervoor op de kade,' zegt ze plagend.
Ze houd hem even vast en houd hem voor haar gezicht. Zal ze...?

Nee, ze komt overeind en trekt haar boxer uit. Nieuwsgierig kijk ik toe. Ze is niet geschoren en maar licht behaard.
'Genoeg gespeeld, zegt ze. 'Je moet wel een condoom om.'
Ze raapt haar broek op en haalt een condoom uit een van haar broekzakken. Oh, denk ik, slimme meid, goed voorbereid.
Ze pakt me bij mijn stijve en leidt me zo naar een bed in het voorschip. Ze gaat zitten en scheurt met haar tanden de verpakking open en rolt het condoom over mijn pik.
'Ga jij maar liggen.'
Amazone! Zal ik haar waarschuwen dat ik dan meestal heel snel kom?
Ik besluit te genieten en af te wachten. Voor ik ga liggen veeg ik met mijn wijsvinger nog even over haar poes. Ze is nat, meer voorspel is kennelijk niet nodig. Ik vlij me op het bed en ze komt op mijn bovenbenen zitten. Ze wipt omhoog, schuift wat naar voren en met haar hand stuurt ze hem zo naar binnen. Ik kijk met opgetild hoofd toe. Ze is niet van het halve werk, eerst alleen de eikel en dan langzaam verder. Het is direct "bulls eye", ze laat zich direct helemaal over mijn pik heen zakken. Ze zoekt oogcontact en zegt: 'lekker hè?'
Ik knik en denk: kom op, nu bewegen.

Ze berijdt me als een volbloed amazone. Er zit spierkracht in haar magere benen. Ze zucht, ze kreunt en ik sta op springen. Ik ben gestopt om naar haar te kijken, veel te geil. Om me af te leiden denk ik aan het gesleutel aan de motor. Dat helpt lang gelukkig. Ik hou het vol tot ze zich op me laat zakken.
‘Jouw beurt en een paar goede harde stoten.'
Even kom ik de verleiding om haar met mijn handen onder haar billen op te tillen en zo op en neer over mijn pik te schuiven. Zo zwaar is ze niet, maar ik doe het niet in de wetenschap dat ik dan direct ga komen. Ik help haar om te gaan liggen en kniel tussen haar benen voor de gevraagde stoten. Goed en hard zijn ze, zo goed dat ze kermt, maar ze komt nog niet. Ik hou het niet meer, ik stop met stoten en ga over tot standje Ute. Met mijn eikel streel ik haar kittelaar. Eerst kijkt ze verbaasd en dan kreunt ze gevolgd door een gesmoorde gil.
'Ja, ja, jaaaaa.... nu er weer in.'
Dat doe ik maar al te graag, maar eerst til ik haar benen op en leg die op mijn schouders. Hard wilde ze, dat krijgt ze en diep erbij. Haar orgasme houdt aan en ik stop diep in haar en laat me door het samentrekken van haar schede leeg melken.

We liggen gezellig naast elkaar te keuvelen. Ze vertelt dat ze ooit getrouwd is geweest en daarna lang een relatie heeft gehad met een vriendin. De vriendin waarmee ze de boot deelt, begrijp ik uit haar verhaal.
'Nu we geen geliefden meer zijn, zijn we betere vrienden.'
Ze wilt geen relaties meer en met een lachje; 'getrouwde mannen, zoals jij, zijn veilig. Gewoon lekkere seks en geen verplichtingen, zoals dit.' De laatste twee woorden zegt ze met nadruk.
Ik mag blijven slapen, of zoals zij het uitdrukt, 'dan kan ik zien wanneer je weer puf hebt.'

Ik word wakker door een vreemd gevoel in mijn kruis. Het duurt even voordat tot me doordringt waar ik ben. Het is een hand die met mijn pik speelt. Janny, haar naam komt boven na even nadenken. Ik moet in slaap gevallen zijn.
'Oh, je bent nu helemaal wakker,' klinkt het.
Dat klopt en nog letterlijk ook. Mijn pik is hard en dik en ik voel het kloppen van mijn bloed. Ik reik naar haar, maar ze rolt opzij en stapt uit de kooi.
'Wacht even, eerst een condoom.'
Ik hoor haar rommelen het donker en even later is ze terug en rolt ze een condoom om mijn pik.
'Kom maar,' zegt ze en ze gaat wijdbeens liggen.

Geen voorspel, of heeft ze dat in haar eentje al gehad terwijl ik sliep? Ze is kleddernat en in het donker vindt mijn pik zonder begeleiding zijn weg. We neuken heel rustig en ze vraagt me om haar borsten weer te verwennen.
'Net zoals gisteravond.'
Bedoelt ze het tepel sabbelen of toen ik zo'n kleine borst in zijn geheel in mijn mond nam? Zachtjes doorstotend hap ik weer een hele borst op. Geen protest, wel een tevreden klinkende 'hmmm', dus het is goed zo.
Dankzij de eerdere lozing kan ik het nu langer volhouden. Ik geniet en dat doet Janny hoorbaar ook. Ze vraagt om nog wat harde stoten. Prima, die krijgt ze. Ze kermt en drukt haar bekken omhoog. Ik blijf stoten en ze blijft komen. Pas als ze vraagt om te stoppen hou ik me in.

'Als ik van achteren mag,' zeg ik me terugtrekkend en haar ruimte gevend. Ze geeft geen antwoord maar draait zich op haar zij, met haar billen naar me toe. Ik ga ook op mijn zij liggen. Ze tilt een been op, ik druk en glibber zo weer terug in haar. Nu ga ik voor mijn eigen plezier. Heerlijk zo van achteren. Janny heeft haar benen wat opgetrokken en laat horen dat ik niet alleen aan mijn eigen plezier werk. Bij iedere stoot voel ik haar kont tegen mijn onderbuik en mijn kloten slingeren tegen haar aan. Met mijn arm over haar heen hou ik een borst vast. Ik hou het niet meer en kreunend spuit ik. Janny gilt zachtjes en drukt haar billen naar achteren om me diep in haar te houden.

Als ik weer wakker word is het door gerommel in de kajuit en ik ruik koffie en broodjes. Ze heeft afbakbroodjes in een oventje gedaan. Gelukkig, want ik heb alleen nog maar oud brood aan boord.
Hoe gedraag je je aan de ontbijttafel bij een vrouw die je nog geen twaalf uur kent en waarmee je heerlijk gevreeën hebt? Ik heb er geen ervaring mee en voel me wat verlegen met de situatie. Janny lijkt minder verlegen en opent heel ongedwongen een gesprek. Het is ook Janny die over onze seks begint. 'Evaluatiegesprek,' noemt ze het met een glimlach. Gevolgd door, 'jij eerst.'
'Een negen,' zeg ik welgemeend.
Ze lacht, 'zeg je dat omdat je het meent of uit beleefdheid?'

Voordat ik kan antwoorden worden we gestoord door een busje dat met getoeter het parkeerterrein bij de kade oprijdt. Verrast kijken we op. Patrick, en hij is nog vroeg ook. Met een mok koffie in mijn hand loop ik naar buiten. Ik zie geen toegezegde monteur. Wel zie ik dat de man, die nog geen week geleden, 'niet op of neer' kon, soepel beweegt.
'Ha lekker koffie,' zegt Patrick.
'Laten we maar beginnen,' zeg ik. 'Des te eerder ben ik thuis.'
Zijn beteuterde blik doet me goed.

Behalve de monteur, heeft hij mijn boodschappenlijstje uitgevoerd. We halen de volle en de lege jerrycans uit de auto, plus het meegebrachte gereedschap en een pompje. Janny is ook van boord gestapt en komt nieuwsgierig kijken. Ik zie hoe Patrick opfleurt met vrouwelijke aandacht.

'Ik ga vertrekken,' zegt ze.
'Ik help je wel even met de landvasten,' zeg ik, voordat Patrick kan reageren.
Hulp die overigens nergens voor nodig is, op zo'n rustige windstille morgen. Het geeft me de gelegenheid om zonder nieuwgierige oren gedag te zeggen. Geen kus, wel een hand en 'tot ziens op het water.' Voor ze aan boord stapt zegt Janny heel zachtjes, 'oh ja, de evaluatie. De vis werd goed betaald,'
He? denk ik.
Ze is al aan boord. Ze start de motor. Ik haal haar landvasten van de bolders en leg ze in het gangboord. Ze zwaait en weg vaart ze. Ik kijk haar na en denk na over haar opmerking.
Patrick, die gestopt is met sjouwen en naar me toe loopt, stoort me in mijn overpeinzing.
'Leuk vrouwtje! Hebben jullie geketst?"
'Nee natuurlijk niet lullo, ik ben getrouwd.'
'Hmmmm,'

De drab uit de tank en de leidingen, verse diesel in de tank. Wat een teringwerk. Ik ben chagrijnig en reageer het op Patrick af. Hij komt, om me op te vrolijken, met een typisch Patrick verhaal.
'Weet je hoe ik het hier noem?'
Hij wacht mijn reactie niet af. 'Hitsige kade!'
Leuk, denk ik, zonder te antwoorden.
De Hitsertse kade... Hitsige kade, verduidelijkt Patrick.
'Oh,' zeg ik.
'Die naam heb ik verzonnen nadat ik hier een keer met een vrouwtje was. Heb ik je wel eens verteld over Anja?'
'Nee, maar geef me sleutel dertien eens aan.'

Twee uur later loopt de motor weer. Niet als een zonnetje, maar toch. In ieder geval heb ik voldoende vertrouwen in het kreng om me tussen de drukte van de beroepsvaart op het Hollands Diep en de Dordtse Kil te wagen. Patrick's aanbod, dat hij het laatste stukje gaat varen en ik met de auto naar Dordrecht rij, sla ik af. Ik wil nog even rustig nadenken over de afgelopen nacht.

Onderweg valt het kwartje. "De vis werd goed betaald."
Ja natuurlijk, een verbasterde versie van de gevleugelde uitspraak, "de vis wordt duur betaald." uit het toneelstuk Op hoop van zegen.
Viel de evaluatie positief uit of bedoelde ze dat de vis lekker was?