Tinus
Toeval bestaat. Het mooiste toeval is, wat in het Engels "serendipity" wordt genoemd. Het vinden van iets onverwachts en bruikbaars, terwijl je op zoek bent naar iets totaal anders. En dat was wat Sanne en mij die morgen overkwam. Geen goddelijke voorzienigheid, zoals mijn schoonzuster overal in ziet. Ook geen predestinatie waar een vervelende collega vaak over zeurt. Gewoon stom toeval.
Hoe we elkaar kenden, leek op die tv reclame van een uitzendbureau. De buren die lang getrouwd waren en een feestje gaven. Mijn vrouw en ik die eigenlijk op vakantie hadden willen zijn en onverwacht toch naar het feestje konden. Een oude vriend van de buurman, ene Piet, die gescheiden was en zijn nieuwe vriendin meebracht. Ik die niet van polonaises houd en de vriendin die even niet mee deed. Ik stond met een glas in de hand aan de kant en raakte in gesprek met een vrouw die zich uit de kluwen bevrijd had.
Veertiger schatte ik haar, een dikke tien jaar jonger dan ik. Niet groot, met tamelijk brede heupen en zo op het oog kleine borsten. Geen droomfiguur. Wel een leuke verschijning met donker krullend haar en pretoogjes. Boven de harde muziek uit probeerden we een gesprek te voeren over hoe we op het feest terecht waren gekomen.
Sanne
Voor hij weer stram op zijn fiets stapte om naar huis te gaan, noemde Tinus het een gelukkig toeval. Dat was het ook, alleen dat klinkt zo rationeel. Ik las eens iets over de chaos theorie: over de bewegingen van een vlinder en het mogelijke gevolg. Stel nu dat het begon met een vlinder. Een mooie fel gekleurde vlinder op een van de eilanden van de Azoren. Een vlinder die van bloem naar bloem fladderde. De wervelingen die dat veroorzaakte bracht de warme opstijgende lucht in beweging. Dat groeide uit tot het hoge drukgebied dat naar Ierland trok en dagen later bij ons een toevoer van warme zuidelijke wind veroorzaakte. Hoe het ook zij, met dank aan het hogedrukgebied was het ongekend mooi weer voor half september. Dat maakte dat ik besloot mijn thuiswerk op te schorten en eerst een rondje op de racefiets te gaan maken.
Tinus
Het beloofde een geweldige dag te worden en de afgelopen zomer had ik veel te weinig op mijn fiets gezeten. Ik nam een dag vrij om er op uit te gaan. Gewoon lekker veel kilometers maken. Veel fietsers zoeken de bossen op, maar ik, die in een bosrijke omgeving woon, kies vaak voor de rivierdijken. De weidsheid van het landschap, het uitzicht en ook de wind. Stoempen met tegenwind en genieten van de snelheid met de wind in de rug.
Op de dijk tussen Amerongen en Wijk bij Duurstede zag ik voor me een fietser. Een racefiets, mooi een mikpunt en ik zette aan. Dichterbij komend zag ik stevige billen en smalle schouders. Een vrouw, weinig uitdaging, dacht ik teleurgesteld. Alhoewel, het mens trapte stevig door.
Sanne
Ik voelde dat er iemand achter me reed. Een man, dacht ik, een vrouw zou gegroet hebben. En zo voorspelbaar hoe het verder zou gaan. Een paar tellen achter me blijven plakken, dan hard aanzetten en opschepperig er vandoor. Erop en erover, noemen ze dat. Laat maar gaan. En ja hoor, precies zoals ik verwachtte. Op het moment dat hij naast me kwam keek ik opzij. Niet zo jong meer, verrek ik kende hem. Het was die vent waar ik op die stomme bruiloft mee gepraat had.
Tinus
Ik had even achter haar gehangen. Het blijft een mooi schouwspel om naar te kijken, vrouwenbillen in een koersbroek en pompende dijen. Ze had een kont om achter te schuilen. Maar nu niet, dacht ik, een tandje bijschakelend. Ik was haar al voorbij toen ik hoorde roepen.
'Hé, ik ken jou!'
Ik remde en keek naar haar gezicht. Ik zag donkere krullen onder de helm uitkomen en er daagde wat.
'Van de bruiloft in juli.'
Ik had hallo kunnen zeggen en vervolgens weer aan kunnen zetten. Meestal als ik me voorgenomen heb om veel kilometers te maken, dan laat ik me niet afleiden. Die keer wel, ik besloot sociaal te zijn en ging voor een praatje naast haar rijden.
'Leuk om je zo weer te zien,' zei ze. 'Die bruiloft was toch van je buren?'
Ik knikte.
'Dan heb je er al een flinke rit opzitten.'
'En jij?' vroeg ik.
'Rondje Rhenen. Ik ben bijna weer thuis, ik woon in Wijk bij Duurstede.’
Op de bruiloft had ik door de harde muziek haar maar gedeeltelijk verstaan en daarom vroeg ik hoe ze op het feestje terecht was gekomen.
'Met mijn ex.'
'Hè?' zei ik haar verbaasd aankijkend, het was tenslotte nog maar een paar weken geleden.
Ze lachte. 'Kortste relatie ooit. Drie maanden.'
Sanne
Aan zijn blik zag ik dat hij nieuwsgierig was en door wilde vragen. Mooi niet, besloot ik. Dat van die kortste relatie ooit, had ik er uitgeflapt. Eigenlijk schaamde ik me dat ik er ooit aan begonnen was. Wat een sukkel, alles bleek vals aan die man. Zijn verhalen, zijn geweldige baan, zijn .... Ik kon er gelukkig weer om lachen, zelfs zijn pik. De helft van de tijd was het een dienstweigeraar. En dan mij meenemen naar een feestje van een oude dienstmaat. Ik was er eigenlijk al klaar mee voordat we naar dat feestje in Oosterbeek gingen. Het is dat ik al eerder ja had gezegd. Door de manier waar hij me daar voorstelde werd het me helemaal duidelijk. Hij wilde pronken met zijn jongere vriendin, de zak. Het enige dat hij goed kon was lullen. Met zijn mond dan. Nee, zelfs dat niet, terugdenkend aan die keer dat hij ...
Ik keek eens opzij en dacht, de buurman is ook niet meer zo piepjong. Hij heeft zich toen wel voorgesteld, maar hoe heette hij ook al weer? Hij leek me een eigenzinnig type. Ook al zoals hij op die bruiloft naar de feestende meute stond te kijken met een "aan mijn lijf geen polonaise" blik. Een eigenheimer. Niet knap, wel aantrekkelijk, maar ja te oud en getrouwd, dus te bezet. Op mijn veertigste verjaardag had ik me, een aantal ervaringen rijker, voorgenomen alle "te's" verder te vermijden. Behalve met die leugenachtige lul lukte me dat aardig.
Ik had even niet opgelet, hij vroeg iets.
'Sorry, ik hoorde je niet.'
'Ben je in je rondje Rhenen de Grebbeberg nog op geweest?'
'Ja natuurlijk,' antwoordde ik.
Ik was benieuwd of hij nu zou gaan opscheppen, over hoe vaak hij dat achter elkaar deed. Hij knikte alleen maar en zei: 'goed zo.'
Ik stak mijn hand omlaag om mijn bidon te pakken en opzij kijkend zag ik dat hij dat ook deed. Daarop ging het mis.
Tinus
Ik had geen spijt dat ik even naast haar was gaan fietsen. Best een leuk mens. Even rustig aan trappen en na Wijk er weer tegenaan. Vianen de brug over en dan met de wind in de rug aan de andere kant van de rivier terug
Ze pakte haar bidon en zonder erbij na te denken reikte ik naar de mijne. Even later lagen we op straat. Ze lag half op me. Ik hoorde haar kermen. Voorzichtig werkte ik me uit het fietsframe en onder haar uit. Ik krabbelde overeind en bekeek haar. Gelukkig geen zichtbare verwondingen, dus besloot ik haar voorzichtig overeind te helpen.
'Stomme klootzak,' zei ze en dat was ik met haar eens.
Of ik nu wel of niet de val veroorzaakt had, wist ik niet. Ik was in ieder geval zo dichtbij geweest, dat ik mee tegen het asfalt ging en dat was mijn fout. Bovendien was het, met de fietsen op de weg liggend, niet het moment voor een discussie over de schuldvraag. Ik wilde eerst zeker zijn dat ze niets mankeerde. Ze klaagde over een pijnlijke knie en een pijnlijke arm. Op mijn verzoek boog ze haar ledematen en dat ging prima.
'Niets ernstigs gelukkig,' zei ik. 'Waarschijnlijk morgen wel stijf en blauwe plekken.'
Ik wilde de fietsen oprapen, toen ik iets langs mijn been voelde druipen. Bloed! En niet zo'n beetje ook. Mijn knie geschaafd over het asfalt.
Zij had het ook in de gaten en zei: 'Je hebt ook je elleboog geschaafd en dat bloedt ook.'
Oh, dacht ik, dus daarom doet mijn elleboog zeer. Omdat mijn heup ook pijnlijk was, keek ik er naar en verdomme... Mijn broek lag open en nog een schaafwond op mijn heup ook.
Sanne
Ik schrok ervan dat ik hem zo uitschold, zo ben ik helemaal niet. Het zal wel een schrikreactie op de val of door de pijn geweest zijn. Later twijfelde ik of hij wel de veroorzaker was. Toen hij zo zorgzaam was en zich eerst om mij bekommerde, schaamde ik me, en bij het zien van zijn verwondingen schaamde ik me nog meer. Hij vloekte en nog eens bij het zien van een afgebroken remhendel op zijn fiets.
Met verbazing keek ik hoe hij zijn helm afdeed en de bandana die hij onder zijn helm droeg in zijn broek propte.
'Zo dan rij ik in ieder geval niet in mijn blote kont naar huis.'
'Hè!' zei ik verbaasd. 'Wil je zo naar huis fietsen?'
'Ja, waarom niet? Ik moet toch thuis komen.'
'En het bloed dan?' vroeg ik op zijn been wijzend.
Het langs zijn onderbeen druipende bloed kleurde de boord van zijn witte sok al rood.
'Oh, het zijn maar schaafwondjes. Dat droogt wel op.'
'Dat gebeurt niet,' zei ik stellig. 'Je gaat met mij mee. Die wonden moeten verzorgd worden.'
Tinus
Een beetje bazig deed ze wel. Maar na even nadenken stemde ik in. Ondertussen was er ook een automobilist gestopt die vroeg of hij kon helpen. Hij wees ons op een gat in het asfalt. Het sierde haar dat ze kleurde toen ze, 'oh, zo kwam het dus,' zei.
Achter haar aan reed ik het stukje naar haar woning. Het menselijk gedrag is voor mij een continue bron van verbazing, ook mijn eigen gedrag. De pijn in mijn elleboog en knie viel mee, maar mijn heup deed goed zeer. Toch betrapte ik me erop dat ik naar de forse kont voor me staarde en dat mijn fantasie op hol sloeg. Lullo, let eens op, je bent al onderuit gegaan, corrigeerde ik mezelf.
Ze nam me mee naar een woning in het oude centrum. Geen achterom, mijn fiets werd in de gang gestald en ik werd op een keukenstoel gedirigeerd. Ze ging in de weer om materiaal te verzamelen en ik keek nieuwsgierig rond. Een echte ouderwetse keuken met een granito aanrecht en een eettafel. Het zag eruit als een goed gebruikte keuken. Ze kwam terug met een verbanddoos, handdoeken, een washandje en een afwasbakje.
'Ik ga eerst je wonden schoonmaken.'
Terwijl ze in de weer was met mijn knie en elleboog rook ik haar. Een mengsel van deodorant, vers zweet en nog iets wat ik niet kon benoemen. Al met al een lekker luchtje. Op haar hurken zittend waste ze voorzichtig mijn knie en ik keek omlaag naar haar verrichtingen. Althans dat wilde ik, maar ik keek zo ook in haar wat open geritste fietsshirt. Niet dat er veel te zien was. Gebruinde huid, een moedervlekje en een stukje zwarte sport bh en dat was het. Het zette wel mijn gedachten in werking. Brede heupen en kleine tieten, welke film was het ook al weer waarin de hoofdpersoon tegen zijn maat zegt, "vrouwen met brede heupen en kleine tieten neuken het lekkerst"?
Denkend aan seks voelde ik iets ontwaken in mijn kruis. Niet dat de haan kraaide, eerder een loom wakker worden. Mijn knie werd droog gedept en haar aandacht verplaatste zich naar mijn elleboog.
'Ik moet je iets bekennen,' zei ze. 'Ik ben je naam vergeten.'
'Dan staan we quitte. Ik kon jouw naam op het feest niet goed verstaan. Anne?'
'Bijna goed, Sanne. En jij?'
'Tinus.'
Terwijl ze mijn elleboog schoonmaakte kletsten we door over namen. Althans zij kletste, ik luisterde en mijn gedachten dwaalden weer af. Ik weet niet of het van de valpartij kwam, ik was tenslotte niet op mijn hoofd gevallen. Kijkend naar haar donkere krullen schoot me een fout grapje van lang geleden te binnen. Over een vrouw die in haar blootje de post uit de brievenbus wil halen. De postbode belt aan voor een pakje, krijgt geen gehoor en kijkt door de brievenbus. Hij ziet donker krulhaar en roept: 'Krullenbol is je moeder thuis?' Zal Sanne haar krullenbol intact gelaten hebben?
Ze onderbrak mijn stroom met diepgaande gedachten.
'Je elleboog valt mee nu het schoon is. Er hoeft, denk ik zo, ook geen verband op.'
Mooi, dacht ik, knie laten inpakken en naar huis.
'Nu wil ik je heup nog schoonmaken.'
'Hoeft niet, is al goed zo,' protesteerde ik.
Niet omdat ik preuts ben, maar om bij een vreemde vrouw in de keuken met mijn broek op mijn knieën te zitten, dat ging me te ver.
'Je hoeft je niet te schamen hoor. Ik werk in de zorg en zie zoveel bloot.'
Kletskoek, dacht ik. Ik schaam me nergens voor, maar ik vind het niet nodig.
'Ik doe het gordijn wel dicht, de achterbuurvrouw hoeft niet mee te genieten. Ze trok een rolgordijn omlaag. Het woord 'genieten,' zei ze met een lach om haar mond. Ik voelde me uitgedaagd en stond op om mijn broek omlaag te trekken.
'Doe maar helemaal uit, dat is veel makkelijker en die broek is toch kapot.’
Helemaal uit was me een station te ver, maar ik stroopte wel mijn broek omlaag.
Sanne
Terwijl ik zijn knie en elleboog schoonmaakte was hij er met zijn gedachten duidelijk niet bij. Als mannen 'hmm' hummen, dan weet ik dat ze niet echt luisteren. Daarnaast had ik het gevoel dat hij me observeerde als ik niet keek. Ik vroeg me af waar hij met zijn gedachten zat. Waarschijnlijk bij de valpartij, dacht ik naïef. De wond op zijn heup leek me door de flarden van zijn broek heen erger dan de wond op zijn knie. Zo kon ik hem niet weg laten gaan. Gelukkig dacht ik eraan het rolgordijn te laten zakken. Mevrouw Janssen, mijn achterbuurvrouw, had er anders weer een mooi verhaal van kunnen maken.
Ik dacht niet aan seks en bekeek zijn onderlichaam terloops, met niet meer dan onschuldige belangstelling. Het werken in de zorg, daar was geen woord van gelogen. Echter door allerlei managementtaken had ik de afgelopen tien jaar weinig blote billen meer gezien, laat staan gewassen. Hij bleek normaal geschapen en niet van het scheren. Ik had niet anders verwacht. Hij had ook geen haarloze benen, zoals sommige van die "would be" coureurs. Wel een kromme stelde ik vast en het ding vertoonde tekenen van leven. Ik besloot dat maar als een compliment op te vatten.
Daarop schoot ik in lach. Hij keek me verbaasd aan. Misschien ging ik hem in verlegenheid brengen, maar ik besloot hem toch maar te vertellen wat ik zo lachwekkend vond.
'Ik moet even een spiegel pakken, dan snap je het.'
Ik haalde de spiegel van het toilet en gaf die aan hem. Hij bekeek zichzelf in de spiegel en moest gelukkig ook lachen. Halfnaakt in een wielershirt op fietsschoenen, zijn broek op zijn enkels en een half harde piemel.
'Niet sexy?' vroeg hij.
'Nee,' zei ik. 'Je kan je beter helemaal uitkleden. Ik ga straks in de fietswinkel een nieuwe broek voor je kopen en een droog shirt kan je van mij lenen.'
Het lachen zorgde er voor dat zijn piemel weer slap werd. Wel zo normaal, als je gewond bent, dacht ik tevreden over mijn afleidingsmanoeuvre.
Hij kleedde zich verder uit en ik liet hem staan om de wond op zijn heup te inspecteren. Het zag er gemeen uit, het kon best een tijdje duren voordat daar nieuw vel op zat. Voorzichtig depte ik met het washandje om de wond schoon te maken. In plaats dat hij blijk gaf van pijn zag ik vanuit een ooghoek dat zijn piemel weer groeide. Ik keek ernaar en het leek of mijn blik het apparaat nog meer deed groeien.
Dit leidt te veel af, dacht ik, hem vragend aankijkend.
'Sorry,' zei hij, 'normaal gedraagt hij zich zo nooit.'
'Als jij dat geval nu eens opzij buigt, dan kan ik je wond verder schoonmaken. Zonder dat ding voor mijn gezicht.'
Hij pakte hem vast en boog hem opzij.
'Blijf zo even staan dan pak ik mijn leesbril en een pincet. Er zit, denk ik, nog vuil in de wond.'
In de woonkamer zoekend naar mijn leesbril dacht ik aan de erecties in mijn leven. Dit was een fraai exemplaar. Niet super groot of super dik, gewoon een goeie stijve. Terwijl ik dat dacht voelde ik de vertrouwde lekkere tinteling in mijn kruis. Er fladderde een vlinder. Ik stopte mijn hand, die al op weg was om in mijn broek te voelen. Niet doen stomme muts, hij is getrouwd. afhouden!
Terug in de keuken bleek dat zijn erectie niet onder het wachten geleden had. Wel boog hij hem weer keurig weg, terwijl ik een stukje grind en stukjes los vel weg peuterde.
'Dit is niet eerlijk.'
'Wat niet?' vroeg ik met een voorgevoel.
'Ik bloot en jij niet.'
'Oh,' zei ik. 'Zo te zien heb jij geen blote vrouw nodig. Je fantasie werkt prima."Niet eerlijk", je klinkt net als Donald Trump, als hij het over handelsbarrières heeft.'
'Barrières, ja. Als jij nu je shirt uittrekt dan heb je nog genoeg barrières over.'
"Uit de kleren praten." Dat overkomt jonge meiden, geen vrouw van vierenveertig. En zeker niet als je, zoals ik, met je kont in een koersbroek zit en een met zweet doordrenkt fietsshirt draagt. Er kwam een valse gedachte in me op. Laat hem maar drooggeilen. Het idee dat ik een man nog gek kon maken stond me wel aan. Zeker na het mislukte avontuur met Bert. De opschepperige lul, die hem maar moeizaam en kortstondig overeind kreeg. Ik had me afgevraagd of het door mij kwam. Tinus met zijn erectie bewees in ieder geval dat ik nog begeerlijk was. Mijn shirt uit, dat kon geen kwaad.
Tinus
Ik loog niet toen ik zei dat mijn jongeheer zich normaal niet zo gedroeg. Helaas al lang niet meer. Wel toen ik een jaar of twintig was en bijna overal een harde plasser van kreeg. Wat me met Sanne overkwam kon ik niet verklaren. Ze was niet knap, ze had geen super figuur en toch vond ik haar erg aantrekkelijk. In mijn hoofd ontstonden fantasieën en in die fantasieën was een hoofdrol ingericht voor haar kont. Kijkend naar hoe ze mijn wonden schoonmaakte vroeg ik me af hoe die kleine borsten eruit zouden zien. Geen meloenen, ook geen peren, als halve kleine appels vermoedde ik. Het liefste wilde ik haar aanraken, maar ik twijfelde. Ze wees me niet nadrukkelijk af. Maar ze ging, behalve toen ze om me moest lachen, niet in op mijn naakte waarheid. Mijn zo duidelijke belangstelling voor haar.
Ik vond dat mijn kinderachtige, 'dit is niet eerlijk' en het voorstel om haar shirt uit te trekken er nogal slap uitgekomen waren. Gebrek aan versier ervaring. Ik rekende nergens op... Toch gebeurde het. Ze trok haar shirt uit.
'Zo tevreden?, vroeg ze terwijl mijn ogen haar lichaam verkenden. Zwarte sport bh en een stevig lichaam. Een lichaam dat liet zien dat ze in vorm was. Ze raadde mijn gedachten.
'Iedere week een uur Pilatus en een uur cardiofitness.'
'Lekker lijf,' zei ik gemeend.
Ze keek me onderzoekend aan en toen verraste ze me. Ze ging een stap verder, ze haakte haar bh los. Geen halve appels, wel een paar fraaie kleine borsten. Ze bogen maar iets door en haar tepels wezen een beetje naar buiten. Eigenwijze en wonderlijke tepels. Echte puntjes, als mini vulkaantjes. Tepels die er om vroegen om gekust te worden. Ik boog mijn hoofd langzaam naar haar borst. Sanne trok niet terug, ik interpreteerde dat als een impliciete toestemming om een tepel tussen mijn lippen te nemen.
Sanne
Ik stond daar in mijn bh en zag hoe hij met zijn ogen mijn lichaam verslond. Ik zag hem een hand optillen om iets te ondernemen... en weer terug laten vallen. En ik, plat gezegd, ik stond te soppen. Lang leve een absorberende kunstzeem in een koersbroek.
De dood of de gladiolen. Ik voelde dat het bij Tinus de gladiolen zouden worden. De gladiolen die ik al maanden miste. Hij pronkte met zijn erectie, ik wilde zien hoe hij op mijn blote borsten reageerde. Niet de mooiste en zeker niet de grootste borsten van de wereld. Er was een tijd dat ik me voor mijn vreemde tepels schaamde. Die schaamte verdween toen ik leerde dat mannen ze juist prachtig vonden.
Tinus dus ook. Hij nam direct een tepel in zijn mond. Ik beloonde dat door zijn harde kromme penis vast te pakken. Het ding had lang genoeg vrijuit voor mijn ogen heen en weer gezwaaid. Zijn eikel was vochtig en de vlinder in mijn onderbuik dreigde een verdronken vlinder te worden. Het geval liet zich recht buigen, dus het kon passen.
Kon, nee moest. Ik wilde hem in me voelen, ik wilde gevuld worden. Zijn mond liet mijn tepel los. Hé, ik heb er nog een. Oh ja, een kus. Zijn hand probeerde in mijn broek te komen. Het lukte niet, de koordjes werden los geknoopt en zijn hand gleed over mijn buik naar beneden. Geen aarzeling, heel voortvarend voelde ik een vinger penetreren en doel treffen. Ik vond het onhandig zo en wilde meer, dus trok ik mijn broek omlaag.
Tinus
Tot ze haar shirt uittrok was het alsof alle initiatief van mij moest komen. Om in wielertermen te blijven, ze "nam ze de kop over."
Een harige kut, daar hou ik van en gelukkig niet zo'n strak Barbie kutje maar een echte flamoes met naar buiten krullende schaamlippen. Een natte gulzige kut die mijn vingers leek op te slokken.
Sanne
Vaardige vingers en een mond zuigend en likkend aan mijn tepels. Daar had ik die morgen bij het wakker worden niet op durven hopen. Maar ik wilde meer, ik wilde zijn harde pik in me voelen. Ik wilde geneukt worden en dan echt. Niet zoals dat gedoe met Piet Pollepel, zoals ik hem in gedachten was gaan noemen. De pollepel die hij bij wijze van spreken nodig had om het half zachte ding naar binnen te proppen. Dit zou beter passen.
Bijna had ik Tinus mee naar boven, naar mijn comfortabele bed, genomen. Met zijn nog niet afgedekte wonden, zou dat een grotere was opgeleverd hebben dan een enkel spermaspoortje. In plaats daarvan maakte ik me los en draaide ik mijn billen naar hem toe.
Tinus
Voor mij is het toppunt van genot, een naar me toegestoken blote vrouwenkont. En wat Sanne betreft, wat een kont! Lekker stevig met ronde billen. Gelukkig niet zo'n plat kontje, maar een paar billen waar broeken op blijven hangen. Ze ging wat wijdbeens staan en boog zich voorover. Ik bukte me en had ruim zicht op haar pruim. Eigenaardigheid van me, ik vind de vrouwelijke vagina het mooist van achteren bekeken. Het zal wel onzin zijn, maar ik ruik hun vrouwelijkheid dan ook beter. Voor mij werkt dat geweldig. Ik heb eens uitgezocht hoe dat zit. Onze neus is direct verbonden met het oudste deel van onze hersenen, het zogenaamde reptielenbrein. Het reptielenbrein is gericht op overleving en voortplanting. Ik koester dat wilde beest in mijn hoofd. Op dat moment dacht ik daar niet aan. Ik dacht helemaal niet, ik deed. Ik richtte en drukte en werd ontvangen. Hartelijk ontvangen, in haar warme vochtige pulserende schede. Ik neukte en Sanne neukte mee door terug te veren. Steeds weer erin en bijna eruit, met mijn buik tegen die volle kont kletsend en mijn kloten heen en weer slingerend. Mijn armen om haar heen, met mijn handen op haar borsten en haar vulkaantjes Etna en Vesuvius tussen duim en wijsvinger.
Sanne
Tinus bleek geen tedere voorzichtige minnaar. Dat had ik ook niet verwacht en het voelde goed. Kennelijk had ik dit nodig. Gewoon snoeihard geneukt worden. Zijn handen op mijn borsten knepen niet zachtzinnig in mijn tepels, toch deed het geen pijn. Ik voelde al snel een orgasme opkomen en moest steun zoeken tegen het aanrecht. Hij liet mijn borsten los en sloeg zijn armen om mijn buik om me zo te helpen overeind te blijven. Bijna was ik er en toen stopte hij.
Later er over nadenkend, leek het wel een "sur place". Het stilstaan bij het baanwielrennen, het elkaar aftasten en dan een zinderende eindsprint. Toen hij stopte werd ik pissig.
'Doorgaan,' snauwde ik.
'Dan hou ik het niet meer.'
'Jawel doorgaan. Nog een paar harde stoten.'
De stoten kwamen en ze duwden me over het randje. Even was ik van de wereld. Hij hield me keurig overeind. Ik voelde hem niet spuiten, maar toen een minuut of wat later zijn pik uit me glibberde droop er wat sperma achteraan.
Tinus
In tijden had ik niet zo lekker heftig geneukt. Ik had maar van een ding spijt, en dat was dat het maar zo kort duurde. En dan Sanne, wat kwam die heftig klaar. Ze haalde een nieuw washandje voor me om mijn pik schoon te maken en ze bracht een badjas mee. Zelf ging ze douchen.
Sanne
De trap oplopend naar de badkamer rook ik mezelf. Ik rook naar zweet en seks. Ik streek over mijn schaamharen en voelde hoe ze plakten. Harsen, daar was ik nooit aan begonnen, er was wel een tijd geweest waarin ik alles afschoor. Nu knipte ik het alleen nog maar bij, veel gemakkelijker. Tinus leek het niet deren.
Een cijfer, dacht ik onder de douche. Geen tien of een negen, daarvoor was staande te ongemakkelijk. Wel een geweldig orgasme, het beste sinds lange tijd. Een acht, besloot ik.
Tinus
Opgefrist en omgekleed kwam ze weer de keuken in met de mededeling dat ze speciaal verband ging kopen. Ze wees me hoe ik koffie kon zetten en verdween het stadje in. Ze bleef maar een kwartier weg en toonde bij terugkomst haar aankopen: Metaline gaas voor op de wonden en 'kijk,' zei ze. Ze had een fietsbroek met "Bike Totaal" erop voor me gekocht. Ik vond het prima, zolang er maar geen naam van een bank op stond. Alhoewel, als ik 's winters mijn DSB muts opzet, lijkt iedereen al weer vergeten hoe Scheringa en zijn trawanten hele volksstammen naaiden. En zo kwamen, via een omweg mijn gedachten toch weer op naaien. Het was lekker en goed geweest en smaakte naar een vervolg.
Sanne
Bevredigd, gelaafd, verbonden en gevoed stapte hij weer op zijn fiets. Van zijn stijve verlost, toch stapte hij niet echt soepel op de fiets. Eerder wat stijfjes. Geen droog shirt van mij aan. Het zat te strak en ‘roze is niet helemaal mijn kleur.’
Ik zwaaide hem na. We hadden niets afgesproken, toch wist ik zeker dat ik hem weer ging zien.
De volgende dag was een zaterdag. Ik probeerde uit te slapen, maar om negen uur al werd er gebeld. De plaatselijke bloemist en toevallig een goede bekende, met een grote bos rozen.
Grote grijns. 'Je hebt een bewonderaar. Er zit een kaartje bij.'
Dank je wel pleegzuster Sanne. Nog eens samen fietsen en dan langs routepunt 69?
Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken..
Pas weer binnen en nog eens het kaartje lezend, drong het tot me door: Routepunt 69!
Ik stuurde hem een bericht: Op de knooppuntenkaart, zie ik meerdere nummers 69, welke bedoel je? In Nooitgedacht zijn we al geweest. Paal lijkt me wel aardig als bestemming. Stampersgat wil ik vermijden.
