Ons 1000e verhaal !
Deel 1
Op 29 mei 1913 vond in het Théâtre des Champs-Élysées in Parijs de première plaats van ‘Le Sacre du Printemps’ van Igor Stravinsky (1882-1971). Het stuk zou de muziekgeschiedenis een wending geven, al werd die ingeluid met een enorm schandaal. De confrontatie tussen gechoqueerde verontwaardiging en extatische waardering van het publiek ontaardde uiteindelijk in vechtpartijen die door de politie beëindigd moesten worden.
Voor een ongeoefend luisteraar is die eerste reactie ook vandaag de dag nog best waarschijnlijk. Gemakkelijk is dit stuk namelijk allesbehalve. ‘Le Sacre du Printemps’ is een bij vlagen angstaanjagende orgie van klankgeweld. Voor de allereerste keer ooit componeerde Stravinsky een muziekstuk dat een orkest letterlijk liet razen, mokeren en zwepen om de naakte oerdrang van de natuur die het onderwerp is van deze ‘Rite van het Voorjaar’ te verklanken. Hij schokte daarmee zijn tijdgenoten maar schiep er een muzikaal meesterwerk mee dat in zijn uitingskracht aan seksuele oerdrift raakt, met een intensiteit die misschien wel nooit is overtroffen.
Precies honderd jaar na dato is dit verhaal een erotische ode aan ‘Le Sacre du Printemps’.
== Parijs – 29 mei 2013 ==
Boven het theater hangt een bijna volmaakte bol in het blauw van de vroege avond; vier dagen geleden was het volle maan. Verlaten is deze mondaine straat in Parijs nooit, de Avenue Montaigne is echter ’s avonds maar zelden zo druk als op deze 29e mei. Het is een mix van Stravinsky-bewonderaars en Parijse high-society die hiervoor verantwoordelijk is, en al behoort Sammie Jo Myers in zekere zin tot de eerste groep, ze is hier vooral niet op haar gemak.
De fin-de-siècle-glamour van het Théâtre des Champs-Élysées maakt indruk op haar, al heeft ze er geen weet van dat dit gebouw een eeuw geleden vooral een toonbeeld van eenvoud beoogde te zijn, en juist daarom door Stravinsky verkozen werd voor de première van zijn ‘Sacre’, vandaag op de dag af honderd jaar geleden. Sammie Jo aanvaardt hier vanavond een geschenk, op de plaats waar die première uitliep op wat later het schandaal van de eeuw werd genoemd. Dat laatste weet ze wél, ofschoon dat voor iemand uit de Mid West van Amerika bepaald wel ongebruikelijk is.
Terwijl het publiek onder beschaafd geroezemoes op weg schuifelt naar haar zitplaatsen, denkt Sammie Jo aan twee mensen die ze een paar weken geleden heeft ontmoet in Saint Louis, Missouri, waar ze woonde. Ze neemt haar zitplek in, wetend dat de stoel naast haar leeg zal blijven. Uit haar tasje haalt ze een stapeltje ansichtkaarten. Ze heeft ze keurig op datum gerangschikt. De laatste is uit Kanab – een stadje in het zuiden van Utah, heeft ze opgezocht. Ze staat op het punt om de muzikale ervaring van haar leven mee te maken. Toch voelt ze zich bedrukt en ontroerd.
En dat zal de hele avond zo blijven.
== Amsterdam – begin april 2013 ==
Naderende dood perst zelfs het meest navrante in het juiste perspectief, denkt Viktor in zichzelf. Hij heeft het nooit durven uitspreken maar is er nu eigenlijk volstrekt van overtuigd: hij houdt al jaren niet meer van Floor. De idylle van een jeugdliefde die een leven lang voortduurt is verzand in een huwelijkse coma die elk denken eraan bitter maakt. Hoeveel hij daar zelf schuldig aan is, heeft hem al meer slapeloze nachten bezorgd dan goed voor ‘m is. Kansen om er iets van te maken hadden ze genoeg gehad, eigenlijk. En toch.
Dat Floor hieraan al consequenties verbond, was hij een paar maanden geleden beginnen te vermoeden, middenin zijn zoveelste leukemiebehandeling. Het had harteloos gevoeld, maar tegelijk ook plausibel: ze wilde er een paar dagen tussenuit. Toen ze het opperde wist Viktor ineens dat ze dat niet met een vriendin ging doen. Een heel subtiel trekje in haar gezicht. Zo goed kende hij Floor nog wel.
De nuchterheid waarmee hij dat had aanvaard was sindsdien gebleven, met opvallend weinig emotie. Zijn huwelijk stond pijnlijk nauwkeurig in het juiste perspectief, een van scheef, verwrongen en voorbij.
Er tikt iemand op z’n hand. Viktor kijkt op en trekt de oortjes van zijn iPod uit.
‘Wat luister je?’
De stem is vriendelijk zacht en komt van Inga, de vrouw die sinds een week naast hem ligt in het Anthonie van Leeuwenhoek. Hij heeft het haar nooit gevraagd maar schat haar achter in de dertig, wat hen leeftijdsgenoten zou maken. Niet dat het enige relevantie heeft; ze hebben allebei dezelfde diagnose op dezelfde vorm van leukemie: uitbehandeld. In de praktijk betekende dat nog hooguit een maand of twee, en daar hebben ze het al vaak samen over gehad.
‘Stravinsky, Le Sacre du Printemps.’
‘Vermoedde ik al,’ zegt ze, ‘ik kon het alleen niet goed genoeg horen. Je had ‘m zo keurig netjes zacht staan.’
Viktor kijkt haar glimlachend aan. ‘Terwijl hij eigenlijk heel hard moet.’
‘Het is briljant, ja. En het moet zo hard mogelijk, vind ik ook.’
Viktor is wat verbaasd dat ze dat vindt. Misschien hebben de ervaringen met Floor hem verzuurd: die liep altijd te zeiken dat hij de muziek veel te hard had staan.
‘En over schade aan het gehoor hoeven wij ons niet echt druk te maken,’ gooit Inga er wat sarcastisch achteraan.
Ze is beter in dit soort grappen dan ik, denkt Viktor terwijl hij meelacht. Dan wijst hij naar de poster boven z’n bed. ‘Het is m’n favoriete stuk, vandaar deze: die is uit een modern ballet op Le Sacre.’
‘Ik heb ‘m al vaak bekeken. Hij is schitterend.’
Ze zegt het met een blik op de pose van een naakte danseres die in sierlijk beheerste overgave achterover hangt. ‘Van wie is die choreografie?’
‘Angelin Preljocaj.’
‘Vreemde naam.’
‘Van origine Albanees, tegenwoordig Fransman.’
‘En heb je ‘m ooit gezien?’
‘Helaas niet, nee. En er is ook geen dvd van.’
‘Jammer,’ fluistert Inga met opnieuw een blik op de poster. ‘Ze is zó mooi. Pure naakte spierkracht in ingehouden gratie en volmaakte overgave.’
‘Wow, dat zeg je heel mooi.’
Inga glimlacht gecharmeerd als dank, dan kijkt ze Viktor aan. Het is drie uur in de nacht maar ze praten vaak met elkaar wanneer de wereld om hen heen in ruste is. Ze hebben het ook nooit echt uitgesproken, dat het lot wat hen allebei getroffen heeft een band lijkt te scheppen, eentje die hun gesprekken verluchtigend eerlijk maakt.
Maar dat is wel zo.
‘En waar dacht je net aan?’ vervolgt ze.
Haar vraag verbaast Viktor niet. Hij is het zelfs prettig gaan vinden dat Inga gewoon doorvraagt. Ze kan het op een manier die oprechte interesse uitstraalt, in tegenstelling tot zijn Floor. Afgezien van het feit dat die zo’n vraag nooit meer aan ‘m stelde, had Floor de laatste jaren ook iets argwanends in haar vragende uitdrukking gekregen, wat ‘m hevig kon irriteren.
‘Aan Floor, mijn vrouw van wie ik zou moeten houden,’ antwoordt hij onverbloemd. ‘Maar er is niks meer tussen ons wat dat gevoel nog opwekt.’
Er valt een korte stilte die normaal is: in hun nachtelijke gesprekken geven ze elkaar de ruimte om rustig na te denken.
‘En ik zou van Freek moeten houden,’ zegt ze na wat overpeinzingen. ‘Maar ik doe het ook niet meer. Al heel lang niet.’
Hij ziet Inga berustend voor zich uit staren. Haar blik is weemoedig.
‘Hebben we er dan zo’n puinzooi van gemaakt?’ vraagt ze bedeesd.
‘Soms gaan dingen zoals ze gaan,’ antwoordt Viktor. ‘Onze relatie is gaandeweg afgestompt, en ik kan er niet echt een vinger achter krijgen hoe of waarom.’
‘Maar het voelt als verdwenen?’
Hij knikt met een zucht. ‘Ja, absoluut.’
‘Freek is een carrièrevent,’ zegt Inga ongevraagd. ‘Volgens mij ben ik op dit moment vooral een hinderlijk obstakel voor ‘m.’
‘Hij zit dus min of meer te wachten tot je dood bent…’
Ze glimlacht wrang. ‘Dat denk ik wel ‘s, ja.’
‘Mag hoor,’ zegt Viktor, ‘ik denk heel vaak hetzelfde. Floor heeft volgens mij al een ander; dat vermoeden heb ik al een tijdje.’
‘Freek zoekt het al jaren buiten de deur. Dat heb ik al lang geparkeerd staan. En eigenlijk had ik het ook allemaal wel kunnen weten: een womanizer is even snel op je uitgekeken als hij je verovert.’
De cascade aan bekentenissen voelt als een opluchting, als iets wat eruit moest en waar ze lang tegenaan hebben gehangen.
‘Terwijl je er toch best mag zijn, Inga…’
Het is eruit voor hij er erg in heeft. Er wisselt een aarzelend lachje, geluidloos en slechts belicht door twee kleine nachtlampjes.
‘Dank je. Dat vind ik zelf ook.’
‘Terecht,’ voegt hij eraan toe. Het voelt verrassend aangenaam om te merken hoezeer hij het meent.
‘Jij ook hoor, trouwens,’ zegt ze met een wat ondeugende blik.
‘Nee joh,’ wimpelt hij het weg. ‘M’n haar wordt dun, eerste tekenen van een buikje.’
‘Dat haar kan er nog best mee door, hoor,’ antwoordt ze met een knipoogje. ‘En dat buikje heb ik ook al. Een beetje dan.’
‘En verder?’
Inga grinnikt om z’n plotselinge voortvarendheid; tot nu toe was zij het vooral die initiatief nam tot doorvragen. Ze besluit om haar eerlijkste antwoord te geven.
‘M’n tieten beginnen uit vorm te raken, m’n billen ook. En de eerste kraaienpootjes,’ antwoordt ze, wel wat verbaasd over haar eerlijkheid maar het voelt goed.
‘Valt allemaal dik mee, hoor,’ zegt Viktor, en hij zegt het stellig.
‘O? En hoe kun jij dat weten?’
‘Gewoon af en toe een beetje gluren,’ antwoordt hij pontificaal.
Inga schiet in de lach en lijkt ook niet echt in verlegenheid gebracht. ‘Jeetje, en ik maar denken dat alleen ik dat deed.’
Nu is het Viktor die verbaasd is. ‘Dan gluren we dus naar elkaar?’
‘Lijkt er wel op, hè?’
‘Great, twee terminalen op hun laatste sekstoer,’ concludeert Viktor op een wat cynisch toontje.
Hun giechelgelach vormt een nogal bijzonder contrast met de stilte van een donkere nacht. Het is echter onwaarschijnlijk goed om dit gesprek te hebben.
‘Heb je daar nog behoefte aan?’
Opnieuw is er geen schrik. Ze mag het eigenlijk gewoon wel allemaal weten.
‘Het is geen optie meer met Floor.’
‘Ik bedoel niet met Floor. Ik vroeg of je er nog behoefte aan hebt.’
In het vage licht van het nachtlampje ziet hij haar ogen vochtig weerspiegelen. Ze kijkt recht in z’n ogen.
‘Bedoel je…?’
‘Ja, dat bedoel ik,’ zegt een vastberaden stem. ‘Vind je dat schokkend?’
Viktor kijkt ‘r wat verlegen aan. ‘Ik moet er even aan wennen misschien?’
‘Doe je dat een beetje snel dan? Zo lang hebben we niet meer…’
Zijn lachen is een ontlading die ook wrang voelt. Misschien is het vooral wel spijt, spijt dat hij niet eerder uit zijn huwelijkssleur heeft durven stappen. Met deze vrouw praten voelt zoveel beter dan wat in de loop der jaren zijn schamele referentie is geworden.
‘En jij? Zou jij er al aan gewend zijn?’ vraagt hij dan.
‘Zou ik maar op rekenen, ja.’
Als ze haar tong uitsteekt, moeten ze allebei grinniken.
== Parijs – 29 mei 2013 ==
Bij het aantreden van dirigent Valery Gergiev barst de zaal in applaus uit. Vandaag staat de dirigent bescheiden in de orkestbak, ziet Sammie Jo; het toneel is voor het ballet gereserveerd. De lichten dempen. Een paar kuchjes nog, dan valt de stilte door de zaal waaruit even later de eerste fagotnoten van Le Sacre weerklinken.
In haar jeugd werd ze er vreemd op aangekeken, dat ze gefascineerd werd door klassieke muziek. Het was een oude man, McCoy Brooks geheten, die haar in die wereld had ingewijd. Hij had het niet breed, evenmin als bij Sammie Jo zelf thuis, maar hij koesterde een oude platenspeler en vooral zijn verzameling platen, die van de roots van Bach tot in de jazz van de fifties liep. Sammie Jo had menig uurtje met de oude McCoy doorgebracht. Een eigen wereld te midden van het harde leven van alledag was dat geweest. En ze had hem prachtig gevonden.
Terwijl de muziek gestaag aanzwelt, aanschouwt Sammie Jo de balletdansers op het podium, in merkwaardige, primitieve kleding uitgedost. Het is de originele choreografie van Nijinski, heeft ze gelezen, en hij verbeeldt een heidense rite uit het oude Rusland. Een spannend en wat onheilspellend pizzicato van de strijkers weerklinkt, in een steeds wisselend ritme. Dreigend, vindt ze. Het zwelt ook steeds dreigender aan, steeds meer, tot ineens het orkest uitbarst in een overweldigend, ritmisch dreunen van de zware strijkers. Ze voelt de huivering langs haar ruggengraat lopen.
Het voorjaar ontwaakt uit de Siberische winter.
== Amsterdam – begin April 2013, een paar dagen later ==
‘Nog een beetje kunnen gluren vandaag?’
‘Ja hoor!’ antwoordt Inga onbekommerd. ‘Maar die blauwe pyjama van je vind ik toch lekkerder staan.’
‘Hmm, dan gaat deze morgen de deur uit. Ik wil niet bij dat ponnetje van jou achterblijven.’
Inga grinnikt: ‘Staat ie me?’
‘Absoluut,’ reageert hij met een peilend lachje.
‘Benen?’
‘Je kont. Die komt er net mooi onderuit als je een beetje bukt.’
‘Mooi,’ zegt ze met een subtiel knipoogje, ‘was de bedoeling.’
Lekker zoals hij alleen die linker wenkbrauw optrekt, denkt ze. Flirten met deze charmante lotgenoot vervult een drang die ze al langer voelt: wat haar nog resteert is zo nadrukkelijk eindig dat het haar behoefte aan intimiteit groot maakt, en ze voelt er geen gebondenheid meer bij aan allerlei codes en gedragsregels.
‘Weet je, Viktor, dat flirten van ons is voor mij een voorbeeld van wat ik eigenlijk wil…’
‘En dat is?’
Inga denkt even na, maar dat is over de formulering. ‘Eigenlijk heb ik helemaal geen fuck zin om hier lijdzaam op m’n einde te gaan liggen wachten.’
Haar woorden klinken stellig. En hij wijst ze niet af, bemerkt hij. ‘Wat bedoel je dan precies?’
‘Wat ik zeg. Ik heb nog een week of acht, zeggen ze, dan is het einde oefening voor me.’
Hij knikt en onderbreekt haar niet.
‘Ik heb niks meer wat me hier bindt, alleen een vent waar ik niet meer van hou en wat familie waar ik niet al te dol op ben.’
Terwijl Viktor luistert, betrapt hij zich erop hoezeer voor hem hetzelfde geldt, als hij het echt zou durven toegeven. ‘Dus?’
‘Dus wil ik hier weg,’ zegt Inga resoluut. ‘Ik ga m’n bankrekening plunderen en nog één keer een reis maken. Maar niet met Freek…’
In gedachten bepaalt Viktor dat hij dat ook niet met Floor zou willen. Dan krijgt hij een tweede gedachte.
‘Wat?’ vraagt Inga die iets aan ‘m merkt.
‘Het was maar een wilde gedachte,’ mompelt hij.
Haar gezicht klaart op. ‘Ja?’
‘We zouden ook samen kunnen gaan…’
== Parijs – 29 mei 2013 ==
Sammie Jo volgt alles ademloos. De zwepende en mokerende energie van het orkest zindert door haar hele lijf, als een niet te stelpen orkaan van geluid. Het is primitief, rauw, ongeremd, net als het ballet dat zich voor haar ogen afspeelt. Dit zou thuis niet eens muziek genoemd worden, bedenkt ze met een binnenpretje, maar het is ongekend puur en ze vindt het indrukwekkend mooi. De glimlach van de oude McCoy verschijnt in haar gedachten: wat zou hij hiervan genieten.
Ze denkt ook terug aan een avond in een hotel in Saint Louis, de ontmoeting die ze daar had met een bijzonder stel uit Holland. Ze had er iets bijzonders van gemaakt, die avond, zeer tegen haar gewoonte in. En in zekere zin was Sammie Jo daardoor hier vanavond terechtgekomen.
== New York – half april 2013 ==
‘Je bent mooi, Inga.’
‘Een voordeel van onze ziekte, toch?’ reageert ze met een licht cynisch lachje. ‘Geen uitmergeling, alleen wat blauwe plekken en een beetje bleek, al ga je er wel gewoon dood aan.’
Viktor kan erom lachen, steeds beter.
‘En mag ik uit je complimentje opmaken dat je mijn vrijpostigheid kunt verdragen?’
‘Dat mag,’ zegt Viktor met subtiele waardering. Inga staat er een tikje uitdagend bij, in haar ondergoed.
‘Mooi. Ik was namelijk van plan om er een paar relaxte weken van te maken. En ik wil niet in elke hotelkamer rondlopen met het idee dat jij me niet uit de kleren mag zien. Gluren hebben we al volop gedaan, toch?’
Als Viktor ook dat beaamt, reikt ze naar de sluiting op haar rug en laat haar beha afglijden. Ze peilt nog even zijn reactie, dan stapt ze ook uit haar slipje en loopt op ‘m af.
‘Heb ik in het vliegtuig besloten, ook dat jij hetzelfde gaat doen, trouwens.’ Ze kijkt er een beetje schalks bij. Het antwoord komt als vanzelf uit zijn mond.
‘Ik doe mee.’
‘Zou ik maar doen,’ knipoogt ze, ‘it’s your last chance…’
Na hun nachtelijke besluit waren ze allebei wakker geworden met één gedachte: als ze dit nog wilden dan moesten ze nergens mee wachten. Bij de koffie van de volgende ochtend hadden ze elkaar dus al snel aangekeken en even later was besloten dat ze dat ook niet gingen doen. En het zou Amerika worden, van oost naar west. Daarna hadden ze hun behandelend specialist uitgenodigd, hem hun plan duidelijk gemaakt en gevraagd of hij hen aan voldoende medicatie kon helpen om het samen een week of acht uit te zingen. Met de vereiste verklaringen om dat spul Amerika in te krijgen.
Mensen met de dood voor ogen komen wel meer op bizarre ideeën. Hun specialist schrok dus niet echt van hun plan, en hij snapte het in zekere zin heel goed, al had hij ook discreet gewezen op wat het voor hun naasten zou kunnen inhouden. De cynische onthullingen daarover klonken echter overtuigend, en vervolgens bleken er ook geen formele beletselen om hen dit te weigeren. Viktor en Inga hadden op spoed aangedrongen. Ook wel tot hun eigen verrassing was er al een dag later bericht dat men akkoord ging, mits ze een verklaring tekenden dat dit allemaal geheel op eigen risico was. De specialist had wat beschaamd gekeken toen ze die instant wensten te ondertekenen. Zulk formulierengedoe oogde nogal schrijnend tegenover twee mensen die er veel sneller dan hen lief was niet meer zouden zijn. Voor Inga en Viktor zelf was de grootste verrassing geweest met hoeveel overtuiging ze hun leven in Nederland achter zich wensten te laten.
‘Een beetje wat je in gedachten had bij het gluren?’
‘Jij noemt dit uit vorm raken?’ vraagt hij met een blik op haar borsten terug.
Haar lachje is gecharmeerd en twinkelend, ook omdat hij zich haar woorden nog precies herinnert.
‘Minder uit vorm dan ik mezelf aanpraat?’ peilt ze met een vrouwenlachje.
‘Ik zou zeggen helemáál niet uit vorm.’
Inga kijkt olijk naar een mannenblik die overduidelijk verlekkerd is. Toch betrapt ze zich ook op een ander gevoel. ‘Weet je, Viktor, ik vind je complimentje schattig lief en ook opwindend,’ fluistert ze. ‘En tegelijk maak het me geen reet meer uit. Niks meer, overigens.’
‘Mij ook niet,’ antwoordt Viktor, ‘is best ontwapenend, hè?’
Ze knikt met volle instemming, dan slaat ze hem in haar armen, drukt hem stevig tegen zich aan en slaakt een diepe zucht. ‘Ik wil met jou een knalrooie Mustang huren en ik wil on the road met je, van New York naar San Francisco… of tot we niet meer kunnen… oké?’
Het laatste zegt ze met een hoopvolle blik van afwachting. Het luttele knikje voelt voor Viktor als een plechtige belofte, z’n laatste. ‘Oké. En als we gaan, gaan we samen?’
Inga kijkt vastberaden terug: ‘Ja, ik wil geen handjes vasthouden in een of ander triest ziekenhuis. Out with a bang, deal?’
‘Ja, out with a bang.’
Ze slaakt er een zucht bij, eentje van berusting en opluchting tegelijk, terwijl Viktor naar de cd-speler loopt. Ze hebben de Sacre van Gergiev met het Mariinsky Orkest meegenomen, omdat ze het allebei een prachtig stuk vinden en vooral omdat juist deze uitvoering een bijzondere betekenis heeft: dit draaide Viktor op z’n iPod toen ze aan de praat raakten over wat tot deze onderneming zou leiden. Hun besluit van daarnet mocht voor anderen macaber klinken, voor Inga voelt het als een steun die ze al veel te lang niet meer ervaren had. Deze lotsverbondenheid geeft hun band een intimiteit die als vanzelf groter wordt. Met Viktor spreekt ze zelden over hun ziekte omdat daar ook geen noodzaak toe is. Ze weten allebei wat er gaat gebeuren, ze zien precies aan elkaar wat er aan de hand is en ze hebben de medicatie bij zich om dat te kunnen bestrijden. Voor zover mogelijk dan.
Wat ze ook hebben meegenomen zijn twee toegangskaarten voor Le Sacre, van diezelfde Gergiev en voor 29 mei, de dag dat de première van Le Sacre precies een eeuw geleden zal zijn. Ze kostten een fortuin, en dat terwijl ze geen van beiden wisten of ze die datum nog wel gingen halen. De aankoop was gedaan in een opwelling die een mengeling van hoop en verlangen was. Mócht het nog lukken, dan zouden ze eind mei samen naar Parijs vliegen, naar de reprise van 1913.
Dat die kans klein was, wisten ze ook.
‘Lief,’ fluistert Inga wanneer hij zijn kleren begint uit te trekken, eerst zijn shirt en t-shirt, dan – en met grijnslachje aanschouwd – zijn sokken en tenslotte z’n broek en boxer. Wanneer Viktor helemaal uitgekleed is, loopt hij op haar toe en trekt haar naakte lichaam trillend tegen zich aan.
‘Heb je enig idee hoe weinig schuldgevoel ik hierbij heb?’ zegt hij, fluisterend in haar oor.
‘Ja, heb ik. Helemaal nul, hè?’
De aanraking is voor beiden vreemd, onwennig ook. Ze kust hem teder en kijkt ‘m aan. Op de achtergrond ontwaakt de natuur uit de Russische winter, eerst met het thema door de fagot, dan steeds meer houtblazers, dan met dreigend aanzwellende pizzicato’s van de strijkers: Le Sacre neemt een aanvang. Voor Viktor is dit ook een éérste gewaarwording. Hij was Floor nooit ontrouw geweest. Misschien was hij nooit tegen de gelegenheid aangelopen, hij had het ook nooit overwogen. Zijn avances zouden vermoedelijk vooral op wraakgevoelens jegens Floor stoelen, en dat wilde hij een andere vrouw besparen.
‘Weet je nog wat jij me vroeg op die avond van onze eerste bekentenissen?’ vraagt hij.
‘Bedoel je naar behoefte aan seks?’
Hij knikt en glimlacht vaagjes. ‘Ja…’ Er valt een korte stilte. ‘Nu heb ik dat heel veel.’
‘Ik ook.’
‘Ook al ben ik eigenlijk helemaal gesloopt.’
‘Ik ben ook bekaf,’ stelt ze hem gerust, dan pakt ze zijn hand en leidt hem naar het bed.
Het is een vreemde gewaarwording, zo met z’n tweeën in een stad ver van het leven wat ze hebben achtergelaten. En tegelijk voelt het als een bevrijding. Inga drukt zich dicht tegen Viktor aan, laat de intimiteit op zich inwerken en laaft zich aan het gevoel. Het is merkwaardig om dit met hem te doen en tegelijk de vervulling van een diep verlangen. Misschien maakt naderende dood je minder kieskeurig, denkt ze erbij, al beschrijft dat niet volledig haar gevoel. De vele gesprekken met deze man hebben het ook makkelijk gemaakt om zich aan hem bloot te willen geven. En ook om daarna haar uitdrukking naar een wat stoute grijns te laten veranderen.
Viktor heeft wel een vermoeden waarom maar zegt niks. Hij wil ervan genieten om het Inga te horen zeggen.
‘Even een vluggertje dan? Dat zit er toch nog wel in als ik zo voel wat er tegen dat buikje van me drukt?’
Hij kijkt geen moment verontschuldigend. ‘Lijkt me heerlijk. En dan doen we het morgenvroeg over, en dan goed.’
‘En niet alleen morgen,’ antwoordt Inga, ‘ik was eigenlijk van plan om me met jou te misdragen tot ik erbij neerval.’
‘Goed plan, Inga.’ Ze kijkt ‘m eerst bijna plechtig aan, dan wordt haar uitdrukking uitdagend. ‘En trouwens, je hebt toch niks tegen vluggertjes, hoop ik?’ Ze laat het volgen door een lekkere kneep in z’n billen. ‘Kort maar krachtig vind ík namelijk best bloedgeil…’
‘Bloedgeil, klinkt goed!’ knipoogt hij suggestief.
De eruptie komt gelijk met de scherpe stoten van de koperblazers in Le Sacre. Ze lijken erdoor ontbrand te worden. De kussen, het hongerige graaien aan elkaars lijf, de ontlading. Inga laat zich achterover op bed zakken, trekt Viktor met zich mee en slaat haar benen krachtig om z’n middel terwijl ze zijn gewicht vol op haar voelt drukken. Bizar, denkt ze nog even; dit soort dingen doen was namelijk bepaald niet haar gewoonte. Maar gewoonte is een begrip dat inmiddels weg kan vallen tegen andere behoeftes. De normen van alledag zijn niet meer van toepassing nu, voor hen allebei niet. Er is er geen enkel voorspel nodig, maken twee vlammende blikken woordeloos duidelijk. Dreunende contrabassen stuwen de kamer in: de oerdrift van het voorjaar ontwaakt in de Adoratie van de Aarde, het eerste deel van Le Sacre. Inga slaakt een hortende zucht wanneer zijn eerste stoot van passie haar met door het muziekgeweld opgezweepte honger neemt. Ze laat de passie toe, geeft zich eraan over, zet haar nagels in zijn billen en spant haar spieren krachtig aan, haar ogen wijd geopend en priemend in de zijne. Scherpe koperblazers schetteren even, dan keert Le Sacre terug naar het onheilspellende ritme van de strijkers, tot een daverend paukensalvo de overgang inluidt naar het begin van de voorjaarsrite.
‘Goeie neukmuziek,’ hijgt ze Viktor toe.
Hij knikt, ingespannen omdat hij dit graag nog even wil rekken maar opgewonden genoeg om nu al te komen.
‘Draaide je dit daarom zo vaak toen je naast me lag?’ vraagt ze.
‘Wat als ik ja zeg?’
‘Ík heb me een paar keer misdragen op jou in het ziekenhuis,’ bekent ze steunend.
‘Stiekem terwijl ik lag te slapen?’
Ze knikt en slaakt een kreun als hij heel lekker diep gaat.
‘Wanneer voor het eerst?’
‘Nadat we een paar keer gekletst hadden ’s nachts,’ biecht ze grijnzend op.
‘Ik voor het eerst nadat we besloten hadden om ‘m te taaien.’
‘Diezelfde nacht?’
Hij knikt, en niet verontschuldigend.
‘Daar heb ik dan niks van gemerkt toen ik ook lag te zondigen,’ zegt ze met een giechel.
Ondanks alle opwinding is de ontspanning waarmee ze hun bekentenissen delen bijna ontroerend. Geen geheimen meer, zwelgt er uit hun woorden, en ze maken er zonder enige terughoudendheid werk van.
‘Zou het lekker geweest zijn, neuken op een terminale afdeling?’
‘Vast niet lekkerder dan dit, Viktor.’
Hun blikken blijven starend in elkaar verstrengeld. Inga kan voelen dat ze ’t hem zwaar maakt, maar ze geniet van het spelen met zijn tanende verzet. Haar oogopslag krijgt iets triomfantelijks wanneer zijn overgave zich aankondigt. Even nog een sensuele kus, denkt ze. Ze trekt ‘m dichterbij terwijl ze zich heupkantelend tegen hem aanschurkt. Op de achtergrond luwen de zweepslagen van de koperblazers naar een kabbelend dansritme van strijkers en een eenzame dwarsfluit.
Haar orgasme golft binnen als een vriendelijke overweldiging.
== Saint Louis, Missouri – begin mei 2013 ==
‘Where you guys from?’
De serveerster vraagt het allervriendelijkst en ze hebben zojuist hun beste hamburger ooit achter de kiezen. Het zangerige accent van de Mid West is echter even wennen. ‘Sammie Jo’ staat er op het plaatje dat op haar linkerborst gespeld zit. Het zit nét een beetje scheef, valt Inga op, maar misschien is dat omdat Sammie Jo’s borsten er bepaald wel mogen zijn. En Viktor kan er z’n ogen niet vanaf houden, beziet ze.
‘We’re from Holland,’ zegt ze.
‘Really? That is só awesome!’ reageert Sammie Jo. ‘From Amsterdam?’
‘Actually yes,’ antwoordt Inga.
Ze doet het wat verbaasd. Wedervragen of Holland soms in Denemarken lag of er zelfs de hoofdstad van was, kreeg je hier nog vaker dan de spreekwoordelijke onwetendheid van Amerikanen deed vrezen.
‘Wow,’ reageert Sammie Jo, nog steeds opvallend enthousiast. ‘And do you guys know the cunzurtdjzeboe?’
‘The what?!’ vraagt Inga.
Sammie Jo kijkt wat schaapachtig terug, maar dat is maar even. Dan pakt ze een blocnote uit haar schort, legt het op tafel en schrijft het op, althans zo goed als ze het zich herinnert.
‘Ah, you mean the concertgebouw!’ zegt Viktor wanneer het kwartje valt.
‘Yeah, a concert hall, right?’ vraagt Sammie Jo.
‘Yes, well actually not just á concert hall,’ verduidelijkt Viktor met enige trots. ‘Some people say it’s the best.’
‘I say you got thát right,’ knauwt ze, met een blik die doet vermoeden dat ze nog andere talenten heeft dan onvergetelijke hamburgers serveren.
Het gesprek loopt geanimeerd verder en maakt hen benieuwd genoeg om nog even te blijven zitten tot Sammie Jo klaar is met werken. Ze zijn laat gaan eten vanavond omdat ze lang doorgereden hebben om hier vandaag terecht te komen, de plaats waar ze de Mississippi overgaan. Op dit soort ontmoetingen zijn ze allebei verzot en dit is een land waar ze voor het oprapen liggen. Veel mochten de Amerikanen uit upstate New York, Pennsylvania, Ohio, Indiana, Illinois en nu inmiddels Missouri niet weten van Europa, ze waren altijd in voor een praatje. En dat de gratis bak koffie die Sammie Jo hen serveert slootwater is, nemen ze haar niet kwalijk. Goeie koffie was dit land vreemd, met uitzondering van de Little Italy’s in de grote steden.
Die Mississippi-passage was gedurende hun reis het symbool geworden van ‘tot de helft’ gekomen zijn. Hoewel de knalrode Ford Mustang die Inga per se wilde hebben comfortabel was, werd hele dagen rijden zwaarder nu de eerste tekenen van toenemende zwakte zich openbaarden. Dat ging absoluut komen, wisten ze allebei, zoals ze ook wisten dat het niet minder zou worden. Het werd zonder morren aanvaard, en tegelijk vertaalde het zich op een intense manier in hoe ze met elkaar omgingen. De aankondiging van Inga in New York was wat dat betreft geen loze geweest.
Sinds hun eerste vluggertje had met elkaar vrijen niet alleen symbool gestaan voor hun ontsnapping. Het was ook geworden tot een met oerlevensdrang opgeëist verzet tegen het onvermijdelijke. Hun lotsverbondenheid had een aantrekkingskracht doen ontluiken, lak aan de wereld en een zucht naar een laatste ervaring van écht te leven hadden daarna de rest gedaan, met een ongeremdheid die ze geen van beiden ooit ervaren hadden of wisten dat ze die in zich hadden. Het was hun manier geworden om de dood toe te roepen dat ze nog niet klaar waren, en hun gezamenlijke fascinatie voor Le Sacre speelde daar doorheen als een angstwekkend exacte muzikale metafoor. Ze noemden hun vrijen er ook naar: de dans naar de dood.
‘Gee, thanks for waitin’, guys.’
Sammie Jo’s woorden ontwaken hen uit de mijmeringen over de rest van hun trip. Van Missouri zou het door Kansas naar Colorado gaan, over de Rocky Mountains en vervolgens naar het echte westen, de woestijnstaten door en uiteindelijk naar Californië. Als ze dat gingen halen.
Als Sammie Jo duidelijk maakt dat dit restaurant zo gaat sluiten, laat ze er een uitnodiging op volgen om samen nog wat te gaan drinken in een bar in de buurt.
‘Sounds good to me!’ zegt Viktor.
‘Then let’s hit the road, you Dutchies!’
***
‘Oh my God!’ reageert Sammie Jo ontzet.
Inga kijkt haar gerustellend aan. ‘It’s the way it is,’ zegt ze. ‘Maybe you should just think that we’re doing this trip to enjoy ourselves, so please don’t be sad now?’
Sammie Jo knikt een beetje aarzelend. Zo’n leuk gesprek over klassieke muziek als net met deze twee toeristen was zeldzaam hier in de Mid West. Dit was het land van de country, waar zij niets om gaf. En dan plotseling zo’n mededeling.
Inga had getwijfeld of ze het ter sprake zou brengen. Uiteindelijk had ze het wel gedaan omdat ze er een bedoeling mee had. Dat Viktor niet ongevoelig leek voor Sammie Jo’s voluptueuze schoonheid had ze al de hele tijd bemerkt, en dat had een snode gedachte in haar doen opkomen. Inga had het nog nooit gedaan, nog nooit met een vrouw en nog nooit in een triootje. Niet dat haar seksleven in de goeie tijden slecht was geweest, wel tamelijk gewoontjes. Ergens kriebelde dat wel een beetje, en naarmate de avond vorderde steeds meer. Totdat ze vond dat ze dat nog wel een keertje wilde meemaken.
***
© PaulX 29 mei 2013
Voor dit mooie ontroerende vehaal
Dankjewel voor dit pareltje
Marcel
Diepgang erotiek en drama chapeau ?