Lees ook wat aan dit verhaal voorafging: Vrijmarkt
“Nee,” zei mijn man, “Ik ga niet mee. Vanmiddag is de halve finale van de Beker en die ga ik kijken.”
“Maar...” sputterde ik, maar het was nutteloos. En als ik eerlijk ben, wist ik dat ook wel. Rolf had weinig echte fouten, maar een liefde voor sport was er wel een van. Dus de halve finale van een of andere competitie was belangrijk. Belangrijker in ieder geval dan met zijn Rianne over een Kerstmarkt slenteren. Zeker als het koud was en er een sneeuwdreiging in de lucht hing. Maar ik had geen zin om thuis te gaan zitten met geluiden van sport op de achtergrond en mijn neus in een boek. Ik was net een paar dagen ziek geweest, dus ik had het huis wel even gehad. Ik wilde frisse lucht.
En dus trok ik even later mijn jas aan, mijn handschoenen, trok mijn wollen muts over mijn haren en stapte op de fiets, richting het centrum. Onze stad was in de wijde omtrek vermaard om zijn Kerstmarkt en elk jaar werd er ook veel tijd en energie in gestopt en dat zag je er ook wel aan af. De beste kramen stonden er, er waren attracties voor jong en oud, standjes met hapjes en drankjes en het was er altijd gezellig, zelfs als je er in je eentje overheen slenterde. En ik vertrouwde erop, ook nog wel een bekende of twee tegen te komen.
Had ik een doel, die dag? Niet echt. De Kerstboom stond al, het huis was versierd, de meeste kleine cadeautjes waren ook al gekocht, maar ik vond het gewoon leuk om rond te kijken en te zien of er nog iets mijn aandacht zou trekken.
Ik bereikte de markt, net toen de eerste flintertjes sneeuw begonnen te vallen. Het was de hele week al winters geweest, maar voor dit weekend had De Bilt een wat serieuzere hoeveelheid sneeuw voorspeld, die misschien wel zou blijven liggen tot Kerstmis. Ik keek even omhoog en voelde de koude vlokjes op mijn gezicht. Heel even was ik weer een meisje van zeven, op ditzelfde plein, aan de hand van mijn moeder, huppelend op weg naar een ontmoeting met de Kerstman en ik voelde de wat weemoedige glimlach rond mijn mondhoeken.
Vijfendertig zou ik komend jaar worden. Getrouwd, moeder van twee kinderen. Gelukkig? Ja. Maar zoals elke keer dacht ik toch met wat schaamte terug aan die Vrijmarkt, een paar jaar eerder, toen ik me omver had laten kletsen door een man en met hem een sexavontuur had beleefd in een invalidentoilet. Met de schaamte kwam ook dat lichte gevoel van opwinding bij de herinnering aan de orgasmes die hij me bezorgd had en het plezier dat ik eraan beleefd had. Het was de enige keer geweest dat ik Rolf ontrouw was geweest en ik wist nog steeds niet wat me had bezield. Ik had de man daarna nooit meer gezien en hoewel ik een briefje in mijn beha had gevonden met een email adres, had ik daar niets mee gedaan en was het uiteindelijk kwijtgeraakt.
Zoals altijd als ik hieraan dacht schudde ik verwijtend mijn hoofd tegen mezelf. Laat het los, Rianne. Niemand weet ervan en niemand hoeft er ooit van te weten. Ik rechtte mijn schouders, zette mijn fiets op slot en slenterde in de richting van de eerste kraampjes. Het was al redelijk druk, maar niet zo erg dat er niets meer te zien was of dat je jezelf door mensenmenigten moest worstelen en ik wandelde met plezier langs de uitgestalde waren, snoof de geuren van de aangeboden hapjes en drankjes op en voelde allang niet meer dat de sneeuw nu in grotere vlokken omlaag kwam.
Omdat ik elke kraam bekeek en overal bleef hangen liep ik al anderhalf uur rond voordat ik bij het deel kwam, waar de inwoners van onze gemeente hun waren konden slijten. Hier vertraagde mijn tempo nog verder, want overal moest gekeken en gekletst worden. De sneeuw viel inmiddels in grote vlokken, maar het was niet koud en de witte laag over alles verhoogde de sfeer aanmerkelijk. Ik bedacht me wel, dat ik begreep waarom Rolf niet mee wilde. Een slenterende, kwebbelende vrouw en uren op een markt... Het was gewoon niet mijn mannetje.
“Rianne!”
Ik draaide me om en kreunde inwendig. Oh nee. Niet Thea. Niet nu. Thea was een oude buurvrouw van ons. Ze had naast ons gewoond toen we net getrouwd waren en had onze beide meisjes geboren zien worden en zien opgroeien, tot ze na een jaar of 7 verhuisd was naar een ‘betere buurt’ (die daarna vermoedelijk snel in waarde daalde, had ik gemeen gemompeld), maar om de een of andere reden had ze het in haar hoofd dat wij als ex buurvrouwen goede vriendinnen waren. En ze was geen slecht mens, maar gewoon... niet mijn type om vriendin mee te zijn. Ze stond een meter of vijf achter me, achter een tafeltje met allerlei zakken en dozen en dus schakelde ik over op ‘Thea-mode’, klikte de glimlach aan en knoerpte door de sneeuw naar haar toe.
Ze kwam achter haar tafel vandaan en ik was verplicht de obligate drie kussen op de wang uit te wisselen. Inwendig kreunend bereidde ik me voor op een gesprek, nou ja een monoloog harerzijds, want als Thea losging, dan kwam je er zelden nog tussen. Maar deze keer had ik geluk. Nou ja, geluk. Thea wilde misschien wel kleppen, maar dat was niet waarom ze me geroepen had.
“Lieverd, luister,” zei ze gehaast, “Je moet wat voor me doen. Ik ben net door Henk (haar man) gebeld en er is een kleine crisis thuis. Ik wil even naar huis rennen, dus kan ik jou vragen even een half uurtje op mijn spulletjes te letten? Ik ben over maximaal een half uurtje terug. Het is niet moeilijk. Ik verkoop wat zelfgebakken spullen, koekjes en zo. De spullen zijn verpakt en per die hoeveelheid gaan ze ook weg. De prijzen heb ik er met viltstift op geschreven.”
Ze duwde me haar tasje in de hand.
“Hier zit wisselgeld in, maar ik heb ronde prijzen genomen, dus veel zul je dat niet nodig hebben. Wil je dat even voor me doen, lieve buuf?”
Tja, wat doe je dan? En dus zag ik even later Thea wegstuiven door de warrelende sneeuwvlokken en stond ik achter een klein marktkraampje, waarop zakjes met koekjes en dozen met andere baksels uitgestald stonden. Methodisch als Thea was, had ze een keurige prijslijst aan de kraam hangen, zaten er gekleurde labels op alles zodat ik wist wat de Weesper moppen waren en wat de Arnhemse Meisjes. De eerste vijf minuten waren onwennig, maar zo moeilijk is koekjes verkopen niet en Thea, dat moet ik haar nageven, bakte altijd heerlijke koekjes. Dat deed ze al zolang ik haar kende.
Blijkbaar was haar faam bekend, want er kwamen al snel klanten en ik was al snel druk met het bij elkaar rapen van zakjes en dozen, geld opbergen en praten met de mensen. Totdat.....
Ik stond gebogen over de doos die achter de kraam stond en waarin Thea haar voorraad had zitten, op zoek naar nieuwe krakelingen, toen een stem achter me klonk.
“Pardon, schone dame, heeft u wellicht nog een zakje Kletskoppen voor me?”
Ik bevroor ter plekke. Die stem... Dat taalgebruik... Opnieuw raasde mijn geheugen terug naar die Vrijmarkt van een paar jaar eerder en opnieuw voelde ik heel even de gloed in mijn buik. Ik klemde me aan de rand van de doos vast, haalde diep adem en richtte me op. Langzaam draaide ik me om, hopend tegen beter weten in, dat...
Maar nee. Hij was het. De vorige keer was hij gekleed geweest in een polo, nu droeg hij een warme jas, maar zijn gezicht was geen spat veranderd. Donkerbruine ogen, neus een tikje uit het lood, zwart krullend haar, geen rimpeltje meer dan de vorige keer. Had hij geweten dat ik het was? Of had hij gewoon zijn gewone spelletje gespeeld en geprobeerd een vrouw op te pikken? Zou hij me überhaupt nog herkennen? We hadden de vorige keer geen namen uitgewisseld. Het was echt pure anonieme sex geweest. Ik kon het niet uit zijn gezicht aflezen. Maar hij zag mijn gezicht en glimlachte.
“De ... de klets... kletskoppen zijn helaas op,” wist ik eruit te stamelen en een trek van droefheid tekende zijn gezicht.
“Welk een teleurstelling,” zei hij, “Ik ben een groot liefhebber van kletskoppen en de wijze van bereiden van mevrouw Thea heeft altijd in positieve zin mijn aandacht getrokken.”
Hij bekeek me wat zorgvuldiger.
“Maar ik moet zeggen, dat hun afwezigheid meer dan goedgemaakt wordt door uw aanwezigheid,” zei hij. “Ik kan mij ook niet aan de indruk onttrekken dat wij elkaar eerder ontmoet hebben. Laat mij even denken.”
Hij liet zijn ogen over mijn gezicht en lichaam glijden. Daar zal hij niet veel aan gezien hebben door mijn winterjas, maar dat weerhield hem niet.
“Ach natuurlijk,” zei hij, “U was enkele jaren geleden mijn muze voor een dag tijdens de Vrijmarkt. Ik heb vaak aan u teruggedacht, schone vrouwe en altijd gehoopt dat onze paden elkaar opnieuw zouden kruisen.”
Hij bekeek me opnieuw.
“Ik herinner me dat het die keer met name uw benen waren, die me tot u aangetrokken deden voelen. Ik moet eerlijk bekennen, dat ik deze keer getroffen werd door de schoonheid en vorm van uw derrière. Dat, gekoppeld met mijn verlangen de kletskoppen van Mevrouw Thea te proeven, deden mij u aanspreken.”
Hij kreeg het opnieuw voor elkaar. Net als de vorige keer raakten zijn woorden me diep van binnen. Iedere vrouw hoort graag haar lof zingen en hoewel Rolf me vaak genoeg lieve dingen toefluisterde, waren die veel subtieler, meer romantisch. Dit was echt op een ander niveau. Basaler. Aardser. Hij vertelde me dat ik gewoon een lekker lijf had en blijkbaar was dat iets wat ik diep van binnen nodig had.
Gelukkig kwamen er mensen die koekjes wilden kopen en kon ik mezelf even onder controle krijgen. Hij deed galant een stap opzij, keuvelde beleefd met de tweede dame in de rij, maar intussen bleven zijn ogen elke beweging van me volgen en glinsterden ze met een ondeugend licht. Nou, hij kon glinsteren wat hij wilde, bezwoer ik mezelf, terwijl ik zakjes bij elkaar raapte, ik trapte er geen tweede keer in. De dames vertrokken en hij schoof weer naar voren.
“Nu er geen kletskoppen aanwezig zijn,” zei ik en haatte het feit dat mijn stem wat trilde en schor klonk, “Is er iets anders, waarmee ik u van dienst kan zijn?”
Op het moment dat ik het zei realiseerde ik me mijn fout, maar het was al te laat. Ik had de stap gezet en was vanaf nu in het nadeel. Ik moest me nu gaan verdedigen tegen zijn offensief, waarvan ik zeker wist dat het ging komen.
“Qua baksels helaas niet,” zei hij, “En ik vermoed dat u op dit moment geen behoefte heeft aan nadere kennismaking. Althans, u bent vermoedelijk volledig ingesteld om hieraan niet toe te geven. Bovendien is het lastig een gesprek te voeren wanneer men steeds onderbroken wordt vanwege commerciële activiteiten.”
Zijn hand kwam uit zijn jaszak en stak me iets toe.
“Mocht u later toch deze conversatie willen hervatten, dan kunt u mij hier vinden.”
Automatisch pakte ik het stukje karton aan en stak het zonder te bekijken in mijn jaszak.
“Als ik die drang mocht voelen, zal ik zeker overwegen u hiervoor op te zoeken,” antwoordde ik en zakte inwendig door de grond door de dubbelzinnigheid die plotseling mijn hele conversatie leek te doordrenken. Hij glimlachte, pakte onverwacht mijn hand en drukte er een kus op.
“Wellicht spreken wij elkaar dan nogmaals,” zei hij, “Ik wens u sowieso veel succes met de verkoop.”
Hij slenterde weg en mijn ogen volgden hem tot hij in de warrelende sneeuw en de menigte verdween. Explosief ademde ik uit. Mijn hele lichaam gloeide en mijn benen trilden. Hoe kwam dat toch? Wat deed deze man met me? Waarom werden mijn tepels hard van zijn stem? Waarom opende mijn lichaam zich alsof we beiden naakt waren en gereed voor het bedrijven der liefde? Oh god, ik begon zelfs te denken zoals hij, bedacht ik me en schudde mijn hoofd. Koekjes. Ik was hier voor koekjes. Maar in mijn achterhoofd gilde een stemmetje dat Thea moest terugkomen.
Mijn stemmetje moet magisch geweest zijn, want vijf minuten later verscheen Thea weer uit de warrelende sneeuwbui. Ze was vol dankbaarheid voor mijn hulp, duwde me diverse zakjes en doosjes in de handen als dank en voor de kids, kuste me op mijn wangen en zei, dat ze me verder niet wilde ophouden dus dat we een andere keer wel zouden bijkletsen en even later stond ik dus weer tussen de kramen, vrij om mijn slenteren te hervatten.
Maar ik slenterde niet. Ik wurmde me tussen de mensen door en dook een warenhuis binnen, waar ik de koffiehoek opzocht, een warme chocolademelk bestelde en aan een tafeltje neerplofte. Mijn hoofd was nog steeds in verwarring, maar mijn lichaam was ook niet van plan me zomaar weer vrij te laten. Ik voelde mijn tepels nog steeds harder dan normaal langs het kant van mijn beha schuren, wat natuurlijk niet hielp om ze weer zacht te maken. Ook tussen mijn benen voelde ik nog steeds een warmte die niet verklaard kon worden door mijn wat degelijker slip tegen de kou.
Ik wist het lang te weerstaan. Ik dronk rustig mijn chocolade (met slagroom), at mijn appeltaart (met slagroom), keek de koffiehoek rond, bekeek de koekjes van Thea (er zaten kletskoppen bij. Hoe ironisch) en liet mijn gedachten wat freewheelen. Maar uiteindelijk bezweek ik, grabbelde in mijn jaszak en legde het kaartje (want dat was het) voor me op tafel. Wel met de tekst omlaag. Ik vocht nog steeds. Mijn hart sloeg sneller dan normaal, dat wel.
Vijf minuten heb ik op dat kaartje zitten staren, diep ademhalend. Maar als vanzelf kwam mijn hand naar voren en draaide langzaam het kaartje om. Nog gaf ik me niet gewonnen, want ik tilde mijn hoofd op en staarde voor me uit en niet naar de tafel. Maar het was een futiele geste. Ik was te ver heen in mijn nieuwsgierigheid. Was het nieuwsgierigheid? Ja, zei ik tegen mezelf. Wat kon het anders zijn? Ik berustte en mijn ogen gleden omlaag. Op het kaartje stond alleen een adres. Geen naam, slechts een straat en een huisnummer. Een straat, vlakbij het centrum. Op loopafstand, zelfs.
Ik voelde in mijn hoofd bijna de klik waarmee mijn bewuste handelingen zich uitschakelden en de controle overdroegen aan mijn onderbewuste. Ik ruimde mijn tafel op, trok mijn jas aan en stapte de winterse middag weer in. De sneeuw viel nog steeds gestaag, maar ik merkte het amper. Mijn benen droegen me zonder enige tussenkomst van mijn eigen wil, vanzelf de straten door. Binnen vijf minuten stond ik in de straat die op het kaartje stond, bijtend op mijn onderlip. Wat deed ik hier in godsnaam? Waarom ging ik niet terug, zocht mijn fiets op en ging naar huis? Dat moest ik doen. Maar in plaats daarvan liep ik de straat in. Ik was alleen nieuwsgierig, hield ik mezelf voor. Ik wilde alleen zien, waar hij woonde.
Keurige huizen, duidelijk bedoeld voor alleenstaanden of mensen zonder kinderen. Jaren 80- architectuur dus volkomen smakeloos, vierkant. Maar utilitair. Zijn huis leek als twee druppels water op de huizen aan weerszijden. Op de deur een kerstkrans, wat me verbaasde, maar geen naambordje bij de bel. Ik checkte het kaartje drie keer. Dit was het huis. Mooi, dat wist ik dan, dus ik kon naar huis. Maar in plaats van me om te draaien zag ik mijn hand naar de belknop gaan en erop drukken. Paniek sloeg door me heen. Wat deed ik? Ik moest wegwezen. Voordat ik me echter had kunnen omdraaien (as if...), ging de deur open.
Hij droeg een badjas. Fleece, zo te zien, dik en warm in een kleur die paste bij zijn ogen. Zijn ogen, die nu over me heen gleden. Geen triomfantelijke blik, geen wilde vreugde in zijn ogen. Hij knikte slechts en deed een stap opzij, Ik kon nog steeds weg. Maar ik stapte naar binnen en achter me ging de deur dicht. Het huis was warm en rook lekker. Nog steeds zonder iets te zeggen stond hij achter me en ik wist wat hij wilde. Mijn wanten gingen uit en werden in mijn zak gepropt en de rits van mijn jas maakte ik los. Zijn handen lieten de jas van me afglijden en ik hoorde het geluid van een kleerhangertje.
Zonder dat hij het me vroeg bukte ik en ritste mijn laarzen los en stapte eruit. Op mijn sokken stond ik in de hal van een wildvreemde man, zonder dat ik wist, wat ik daar deed of zelfs maar waarom ik er was. Ik stond daar en wachtte.
“Welkom, schone vrouwe,” zei hij zacht, “Het verheugt me, u weer te zien.”
De schok van zijn warme handen op mijn schouders deed me een klein gilletje slaken, maar de warmte en de kracht van zijn vingers drongen al net zo snel diep in me door. Ik merkte dat ik mijn ogen gesloten had en toen zijn handen verdwenen en ik voelde hoe hij dichter tegen me aan kwam staan, liet ik me zonder meer achteruit zakken. De badjas kon de omtrek van zijn lichaam niet verhullen. Hij was net zo gespierd als ik me hem voorgesteld had en ik zuchtte even van genoegen, een zucht die overging in een geschrokken hikgeluid toen zijn handen naar de voorkant van mijn lichaam gleden en op mijn buik tot rust kwamen.
Heel even stonden we zo en ik voelde mijn lijf reageren. Mijn tepels waren sinds ik hem gezien had al hard en mijn buik gaf warmte af, maar nu begon ook mijn poesje zich te roeren. Mijn teleurgestelde kreun toen hij me losliet was dan ook volkomen echt en ik hoorde hem zacht lachen.
“Dit is niet de juiste plek voor nadere kennismaking, schone vrouwe,” mompelde hij en het gevoel van zijn adem in mijn oor deed mijn hormonen harder stromen. Hij gleed langs me heen en in het voorbijgaan pakte zijn hand de mijne. Willoos liet ik me meeslepen, mijn ogen alleen gericht op de spieren die ik zag bewegen onder de badjas. Hij liep niet ver. Een deur in de gang gaf toegang tot een slaapkamer en als ik nog getwijfeld had aan zijn bedoelingen dan was dat nu wel over. Tegelijk luchtte het me op. Wie hield ik nu voor de gek? Ik wilde dit. Ik wist niet waarom, maar ik wilde dit.
De slaapkamer was zacht verlicht, de gordijnen waren dicht en er brandde een kachel. Gelukkig geen waxinelichtjes, rozenblaadjes op het bed of ‘sexy’ muziek. Wel een koeler naast het bed met een fles erin. Hij liet mijn hand los en ik bleef staan aan het voeteneinde van het bed en keek toe hoe hij twee glazen vulde. Champagne nog wel. Hij zag me kijken.
“Het is een traditie van me, schone vrouwe. De eerste maal dat een verovering deze kamer bezoekt drinken we altijd een glaasje champagne.”
Hij overhandigde me een hoog glas, half gevuld en keek me aan. Hij was geen traditioneel knappe man, maar hij had iets... Eeuwen geleden zou hij een vrijbuiter zijn geweest, die de Caraibische zee onveilig maakte. Hartsvanger in de ene hand en een geschaakte gouverneursdochter in de andere. Zijn glas tikte het mijne aan.
“Op een mooie vriendschap en op de aanwezigheid van een van de mooiste dames uit de gemeente in deze bescheiden ruimte van vermaak.”
Ik voelde mijn blos terugkeren en nam snel een slokje om het te verbergen. Ik realiseerde me dat ik nog helemaal niets tegen hem had gezegd.
“Ik...”
Verder kwam ik niet. Zijn ogen boorden zich in de mijne en hij hief zijn andere hand op.
“U hoeft niets te zeggen, schone dame. Uw aanwezigheid hier zegt mij genoeg. U gelooft het wellicht niet, maar ik was volkomen serieus. Het is zeer lang geleden dat een dergelijke schoonheid mijn bescheiden stulp vereerd heeft.”
Hij zette zijn glas neer en voor ik iets kon doen had hij het mijne uit mijn hand genomen en ook weggezet. Even stonden we zo tegenover elkaar. Ik bekeek hem nog eens. Ter hoogte van zijn kruis bolde de badjas wat op en ik herinnerde mij zijn pik en de golven van genot die hij me gegeven had.
“Oh god,” hoorde ik mezelf mompelen en het volgende moment had ik de onderkant van mijn trui vast en sjorde die over mijn hoofd. Zijn ogen verrieden hem toen hij mijn in kant verpakte borsten zag. Ze glommen en ze glommen van waardering. Mijn handen openden de knoop van mijn jeans zonder dat mijn blik de zijne losliet. Mijn ruime jeans gleed omlaag en ik stapte eruit. Mijn slip paste niet bij mijn beha, maar dat was meer om praktische redenen, maar het interesseerde me niet. Ik toonde mezelf aan deze man en ik toonde mezelf met trots.
“Beeldschoon,” zei hij, “Waarlijk een kunstwerk der natuur.”
Zijn badjas viel op de grond en alleen in boxer stond hij voor me. Zijn lichaam was gespierd en de boxer vertoonde een grote bult. Hij had al evenzeer gespierde benen en ik voelde mijn lust toenemen. Toch was hij het die het initiatief nam. Hij stapte naar me toe en het volgende moment had hij zijn armen om me heen.
“De vorige keer was onze samensmelting zeer aangenaam,” hoorde ik in mijn oor, “Echter, we waren beperkt door de omgeving en tijdsdruk. Deze keer zijn de goden ons gunstiger gezind en kunnen wij het liefdesspel in al zijn facetten spelen.”
Zijn mond begon onder mijn oor te kussen en verdween in mijn nek, waardoor ik als een lappenpop door mijn knieën zakte. Mijn nek is mijn allergevoeligste plekje. Hij ving me op en zijn mond trok een vurig spoor over mijn huid tot hij verrassend bij mijn mond opdook en zijn lippen de mijne raakten. Ik liet me volledig gaan in die eerste kus en ontdekte dat zijn mond niet alleen gemaakt was voor het uitspreken van volzinnen en complimenten, maar ook voor het in extase kussen van vrouwen. Als gevolg van zijn techniek liet ik me meer en meer gaan en we tongden en kusten tot we bijna buiten adem waren.
Zijn handen streelden mijn lichaam en ik streelde het zijne. Tegen mijn buik voelde ik zijn staalharde erectie en bijna maniakaal stuurde ik mijn hand erheen. Ik wilde hem voelen. Net voor ik de kans kreeg hem te ontbloten liet hij me los. Allebei buiten adem stonden we daar en staarden naar elkaar. Zijn handen kwamen omhoog en stroopten zijn boxer af en mijn handen openden mijn beha. Ik kon een kreun niet onderdrukken toen ik hem in volle glorie zag. Die wilde ik en wild rukte ik mijn slip omlaag. Weg waren mijn aarzelingen, mijn vragende stemmetjes, mijn twijfels. Mijn slip toonde een natte plek, en ik beeldde me in dat hij mijn lippen kon zien glinsteren.
Ik liet mijn hand tussen mijn benen glijden en glibberde alle kanten op. Ik was nat. Natter dan ik ooit geweest was en zacht streelde ik over mijn poes. Zijn hand omvatte nu zijn erectie en zacht trok hij zich even af, kijkend naar mijn hand. Dat was teveel voor me. Ik trok mijn hand terug en zakte door mijn hurken. Mijn hoofd was nu op de hoogte van zijn kruis en vragend keek ik even omhoog. Het gevoel van de eikel die tegen mijn lippen geduwd werd was antwoord genoeg en langzaam, heel langzaam opende ik mijn mond en liet de kop naar binnen glijden. Waarom? Ik hield niet eens van pijpen. Bij Rolf deed ik het heel af en toe, maar zo min mogelijk. En nu zat ik voor een man die ik amper kende en slokte gulzig zijn mannelijkheid naar binnen en genoot ervan.
En ik niet alleen. Ik hoorde hem kreunen en voelde kleine druppeltjes op mijn tong vallen, Zijn hand lag op mijn hoofd en duwde me voorzichtig terug. Bijna met een plop schoot hij uit mijn mond en ik kreunde teleurgesteld. Hij trok me overeind en nu voelden we elkaar voor het eerst naakt tegen elkaar aan. En ik genoot. Zijn lichaam was warm, stevig en die priemende pik tegen mijn buik voelde hemels, een gevoel dat versterkt werd door een nieuwe hevige kus.
Het volgende moment lagen we op bed. Mijn been lag over zijn been, mijn natte poes duwde tegen zijn dij, mijn tepels streken over zijn huid en onze tongen vochten en verwenden elkaar. Het werd me bijna teveel. Ik wilde geen voorspel, ik wilde genomen worden.
“Neem me asjeblieft,” fluisterde ik tussen onze kussen door, “Ik ben zo geil. Toe.”
Alweer: Niks voor Rianne. De keren dat ik me echt in bed had laten gaan waren ‘few and far between’. Ik kreunde wel en fluisterde wel lieve dingen, maar woorden als ‘geil’ gebruikte ik zelden tot nooit.Maar hier was het toepasselijk. Ik wás geil. Ik was niet erotisch gestimuleerd of opgewonden. Ik was gewoon geil en dat kwam door die vreemde man in wiens bed ik lag. En dus fluisterde ik die woorden.
Hij draaide me op mijn rug en mijn benen gleden automatisch uit elkaar en omhoog. Zonder meer gleed hij ertussen en ik voelde zijn gewicht op me neerkomen. Tegelijk voelde ik zijn pik langs mijn dijen glijden en tegen mijn kutje tikken. Dat was een gevoel dat ik nauwelijks kende. En hij ging ermee door. Hij liet zijn eikel zonder zijn handen te gebruiken op en neer door mijn spleetje glijden, steeds tikkend tegen mijn klit, steeds even de opening van mijn vagina proevend. Het was gekmakend en ik hoorde mezelf jammeren in de verte, een gejammer dat plots afbrak toen de kop van dat heerlijke wapen bij me naar binnen gleed. En gleed. En gleed. Hij deed het zo langzaam en hij had zo’n lekkere dat het leek of er geen einde aan kwam.
Het voelde zo anders dan ik gewend was, dat hij maar twee keer hoefde terug te trekken en weer in me te stoten voordat ik klaarkwam. De eerste keer die middag en het sloeg alles. Ik had me de orgasmen van de Vrijmarkt herinnerd, maar die waren een vluggertje geweest en hoewel verdomde lekker, haalden ze het niet bij dit orgasme. Geen idee wat er met me gebeurde, geen idee hoe lang ik kwam en of ik gilde of het in stilte uitreed. Ik kwam en mijn hele wereld bestond alleen nog maar uit komen.
Toen ik weer bij zinnen was lag hij nog stil op me en ik voelde zijn penis in me. Keihard. Nu begon hij weer te bewegen. Weer die langzame, diepe slagen en hoewel ik net als een harpij klaargekomen was, duurde het niet lang of ik voelde alweer de bekende kriebels. Nou ja, bekend. Ik dacht dat ik ze kende, maar ook het tweede hoogtepunt veranderde me in een drillend hoopje mens, volledig van slag en met uitputtingsverschijnselen.
Toch kreunde ik ‘Neeeeee’ toen hij zich uit me terugtrok, maar hij glimlachte slechts en draaide me om. Zijn handen vonden mijn heupen en trokken ze omhoog.
“Oh god, “ fluisterde ik in het kussen, “Oh god, oh god, oh...”
Verder kwam ik niet. Hij schoof in een keer zijn hele geslacht bij me naar binnen en pas toen hij mijn baarmoeder aantikte hield hij stil. Ik beet in het kussen om het niet uit te gillen van genot. Dit was zo lekker. Als ik dit eerder had geweten had ik dat e-mail adres gewoon gebruikt. In deze positie deed hij niets langzaam. Hij trok zich terug en schoof er weer in, eruit, erin, eruit... Steeds een beetje sneller, steeds met een beetje meer kracht. Ontploffing na ontploffing dreunde door me heen tot ik uiteindelijk mijn ultieme orgasme bereikte. Schreeuwend in het kussen kwam ik klaar en luid kreunend bereikte ook hij zijn climax en pompte een enorme lading zaad in me.
En later lagen we samen, zoals dat heet, een beetje moe maar voldaan, om Hans de Booy te citeren. Mijn hele lichaam tintelde, mijn benen trilden na, mijn ademhaling raspte en mijn poesje klopte nog steeds, maar ik was zelden zo bevredigd en zo gelukkig na afloop van sex. Hij lag op zijn zij naar me te kijken en ik bloosde opnieuw.
“U bent waarlijk een schoonheid,” zei hij en zijn hand streelde door mijn plakkerige haren, “Dit was waarlijk een extatische ervaring, die onze vorige samenkomst doet verbleken.”
Hij lag tegen me aan en ik voelde dat hij nog half hard was. Mijn hand gleed omlaag en omvatte hem en ik giechelde toen hij verder begon te verstijven. Ontspannen knedend en masserend had ik hem binnen no time weer op volle sterkte en ik voelde me op en top vrouw toen ik omlaag gleed en hem opnieuw in mijn mond nam. Deze keer verwende ik hem tot het einde en genoot van de geurige warme stralen sperma op mijn tong.
“Ik heet Rianne,” zei ik, toen ik weer naast hem lag en hij glimlachte.
“De schone Rianne,” zei hij en kuste me, deze keer liefdevol en teder.
“Kan... kan ik je nog eens zien?” vroeg ik en sloeg steil achterover van mijn eigen vraag. Brave Riannen die een andere man vraagt of ze hem nog eens kan zien?
“Ik woon hier niet, dit is slechts een pied-a-terre. Als ik hier aanwezig ben, zal de lamp boven de buitendeur branden. Mijn deur staat dan altijd open voor mijn geliefde schoonheden.”
Hoe oppervlakkig dit me ook toeleek, ik was er gelukkig mee. Het gaf me de gelegenheid mezelf ervan te overtuigen dat ik geen verhouding met een vreemde kerel had. Ik hoefde alleen maar het huis te mijden en niet op de lamp te letten. Gelukzalig doezelde ik even weg. Straks zou ik gaan douchen, me aankleden en me weer in de schoot van mijn gezin nestelen. Er zou niets gebeurd zijn, mijn leven ging gewoon door. En ik zou nooit meer naar dit huis gaan. Nooit meer.
Nooit meer? Geloofde ik het zelf?
