Mevrouw Von Arnim

Dit verhaal volgt op de eerdere verhalen van romeo64, maar is ook als zelfstandig verhaal te lezen (redactie)

Op een mooie dag in mei lunchte ik met twee medewerkers op een terras in de stad. Na een gure aprilmaand was het een van de eerste zonnige voorjaarsdagen met aangename temperaturen en de terrassen waren dan ook goed gevuld. De lunch was bedoeld om het aangename met het nuttige te verenigen; we bespraken de laatste details ter voorbereiding van een zakenbezoek dat ik later in de week aan Rome zou brengen.
Toen ik terugkwam op mijn werkplek vertelde mijn secretaresse Nicole dat er een dame van een advocatenkantoor had gebeld. Ze had zich voorgesteld als mevrouw Von Arnim. Ik kende het kantoor, maar er liepen op dat moment geen projecten van ons waar het bureau bij was betrokken. De naam Von Arnim zei me helemaal niets.
‘Klinkt Duits, ik zou zelfs zeggen adellijk Duits.’
‘Ze sprak perfect Nederlands,’ zei Nicole. ‘Er was niet eens een spoor van een accent.’
‘Vertelde ze waar het over ging?’
‘Dat heb ik gevraagd, maar ze antwoordde dat het vertrouwelijk was. Ze zou over een uur of zo nog eens bellen.’

Ruim een uur later zoemde mijn telefoon. ‘Mevrouw Von Arnim op lijn één,‘ meldde Nicole. Ik drukte een toets in en noemde mijn naam.
‘Zo, stoute jongen, hoe gaat het met je?’ Voor een kort moment stokte mijn adem in mijn keel. Die stem kende ik. Dit was Carolien!
‘Ben je daar nog?’
‘Jazeker, ik moest de verrassing even verwerken. Fantastisch om je stem te horen. Hoe heb je mij in vredesnaam weten te vinden? En sinds wanneer noem jij jezelf Von Arnim?’
‘Jou vinden was niet zo moeilijk; ik heb gewoon je moeder gebeld. Von Arnim is de naam van mijn ex. Ik gebruik zijn naam zo nu en dan om een verrassingseffect te bereiken.’
‘Nou dat is dan weer eens goed gelukt. Jij bent trouwens cum laude afgestudeerd in verrassingseffecten.’
Ze schoot in de lach. ‘Ik zou de kennismaking wel weer eens willen hernieuwen, om Amanda te citeren.’
‘Prima, graag zelfs. Ik ben nu tamelijk druk met de voorbereiding van een reis naar Rome. Als je me je nummer geeft beloof ik je dat ik contact opneem als ik weer terug ben, Oké?’
‘Rome... Heel interessant. Goed, afgesproken.’ Ze gaf me haar telefoonnummer. ‘Ik verheug me op het weerzien.’
‘Dat is dan wederzijds.’

Nadat we de verbinding hadden verbroken zat ik een tijdje voor me uit te staren. Waarom zou ze na al die jaren contact met me hebben gezocht? Is het misschien zo dat de man die je heeft ontmaagd altijd een speciale plek in je hart houdt? En dat je zo nu en dan een sterke behoefte voelt om weer in zijn armen te liggen? Het zou zomaar kunnen.

Aan het eind van de middag bracht Nicole me wat post die ondertekend moest worden.
‘Giovanni heeft laten weten dat hij je wil meenemen naar een chique club.’ Giovanni was mijn Italiaanse zakenpartner. ‘Ik denk dat het handig is om je smoking mee te nemen.’
Voordat ze mijn kamer verliet draaide ze haar hoofd nog even om, met een raadselachtige glimlach op haar gezicht. Wist zij iets wat ik niet wist? Als Carolien ergens ten tonele was verschenen wist je maar nooit wat er zou gebeuren.

De geplande vertrektijd van mijn vlucht naar Rome was tien over vijf in de middag van de volgende dag. Toen ik aankwam bij de gate was het boarden al begonnen. Ik had een stoel achterin de businessclass, die maar voor een derde was gevuld. Terwijl ik bezig was mijn handbagage in de kastjes boven de stoelen op te bergen, had ik geen oog voor de passagier die op de stoel naast de mijne aan het raam zat en een krant aan het lezen was. Pas toen ik de blauwe deken die op mijn zitting lag onder de stoel legde, zag ik dat het een dame was.

Nadat ik de stoelriemen opzij had geschoven en met een zucht was neergeploft in mijn stoel ging de krant van mijn buurvrouw naar beneden. Ik keek recht in het prachtige gezicht van een breed glimlachende Carolien!
‘Het is echt niet te geloven! Hoe heb je dit nou weer voor elkaar gekregen?’
‘Dat ga ik je zo vertellen.’
Ze gooide de krant opzij, trok mij naar zich toe en trakteerde me op een verrukkelijke tongzoen. De toon was gezet. Ze was charmant, maar tevens zakelijk gekleed. Een grijs mantelpakje, daaronder een witte blouse met een open kraag waarin een bordeauxrode zijden sjaal. Zwarte lakschoenen met hoge hakken. Het haar was opgestoken in een wrong. In haar oren een klein pareltje. Op en top een keurige advocate.
‘Ik had zo’n fijn contact met Nicole. Ze heeft het hotel geïnformeerd over mijn komst, waarbij ze voor het gemak maar deed alsof ik je vrouw was. Ze heeft er ook bij verteld dat we een dag langer blijven dan gepland. Ze heeft ook mijn ticket geregeld en ervoor gezorgd dat wij stoelen naast elkaar kregen. Jouw ticket voor de terugreis is ook aangepast. De lieve meid bood zelfs aan je vrouw te laten weten dat de reis een dag langer zou duren, maar ik vond het beter dat je dat zelf zou doen.’
‘Geweldig! Nicole is goud waard. Ik had al zo’n vaag vermoeden dat er iets bekokstoofd werd.’
‘Je bent dus getrouwd.’
‘Ik mag wel zeggen gelukkig getrouwd. Mijn vrouw heet Hélène. Ze is concertpianiste en verblijft door haar beroep vaak in het buitenland.’
‘Dan neem ik aan dat er geen sprake is van kinderen.’
‘Klopt, maar wat niet is kan nog komen. Ze is nog jong. Ze houdt van haar vak, maar ik denk dat er een moment komt dat ze genoeg heeft van dat uitputtende gezwerf over de wereld.’ Ik haalde mijn portefeuille tevoorschijn en trok er een foto uit. ‘Dit is ze.’
‘Wauw! Mooie vrouw!’
Het toestel werd terug gedrukt en de motoren werden gestart. We onderbraken ons gesprek voor de veiligheidsinstructies.
‘Ben jij wel eens in Rome geweest?’ vroeg ik haar.
‘Nee. Wel in Milaan, Florence en Venetië, maar nooit in Rome. Met mijn achtergrond zou dat toch min of meer een verplicht nummer zijn geweest. Dat ga ik nu dus inhalen.’ (Ik wist dat Carolien in Hannover haar gymnasiumdiploma had behaald, destijds een voorwaarde om rechten te gaan studeren.)
‘Aan de telefoon had je het over Amanda. Hebben jullie nog contact?’
‘Niet echt. We sturen elkaar kerstkaarten. Ik weet dat ze een aantal jaren voor de klas heeft gestaan, en daarna tolk-vertaalster bij de EU in Brussel is geworden. Dat betaalt vast beter dan een baan in het onderwijs.’

Zodra we op kruishoogte waren werden er drankjes geserveerd. We kozen allebei voor een gin-tonic.
‘Weet Hélène van onze seksuele jeugdcapriolen?’
‘Nou en of. Ik kwam niet weg met algemeenheden of samenvattingen. Ze wilde het allemaal precies weten en hing aan mijn lippen. Ze liet zich meer dan eens ontvallen dat ze jou een bijzondere vrouw vond en dat ze je maar wat graag zou willen ontmoeten.’
‘Ga je haar vertellen dat ik ben opgedoken en met jou in Rome verblijf?’
‘Absoluut. Wij hebben geen geheimen voor elkaar. Hélène is een ruimdenkende vrouw. Met wat ze over jou weet, zal het haar ook duidelijk zijn dat wij in Rome niet alleen maar bezienswaardigheden bezoeken, als je begrijpt wat ik bedoel. En dat is voor haar geen enkel probleem.’
‘Mooi. Dat is goed om te horen.’

Na het diner trokken de stewardessen zich terug in de pantry en het licht in de cabine werd gedimd.
‘Heb jij wel eens seks gehad in een vliegtuig?’ fluisterde ze in mijn oor, en draaide de armleuningen tussen onze stoelen omhoog.
‘Nee. Jij?’
‘Ik ook niet, maar het lijkt me wel avontuurlijk, ondanks de beperkingen.’
De toverfluit schakelde naar stand-by. Ze pakte mijn rechterhand en legde die op haar blote knie. Dat leek mij een niet mis te verstane uitnodiging. Heel traag schoof ik de hand onder haar rok. Ze spreidde haar benen een beetje. Veel ruimte was er niet onder de rok van een mantelpakje, maar genoeg voor mij om te manoeuvreren. De binnenkant van haar dijen was vochtig. Ze kreunde goedkeurend. Uiteindelijk bereikten mijn vingers het doel. Geen slipje. Natuurlijk niet. Ze slaakte een gesmoord kreetje toen ik haar clitoris vond en er mee ging spelen. Ze liet me een tijdje begaan, maar het was kennelijk niet de bedoeling dat ik doorging totdat ze een orgasme zou krijgen. Te veel lawaai vermoedde ik.
‘Als jij nou eens die deken over je heen legt en je broek wat naar beneden schuift, dan duik ik eronder.’
Terwijl ik bezig was te doen wat ze had gevraagd, passeerde er een stewardess. Eén van  de passagiers voor in het compartiment had blijkbaar gebeld om iets te bestellen. Ik wachtte even tot ze de passagier zijn drankje had gebracht en terugliep naar de pantry. Toen ze ons passeerde knipoogde ze en zei zachtjes: ‘Veel plezier.’
Carolien bespeelde de fluit met de vaardigheid die ik van haar kende. Ik genoot met volle teugen, maar ook voor mij gold dat het zou blijven bij voorspel. Toen ze weer onder de deken vandaan kwam zei ze: ‘Ik heb zó naar je verlangd. Als we in het hotel zijn wil ik je zo snel mogelijk in me hebben.’

Rond negen uur landden we op de luchthaven Fiumicino bij Rome. Een taxi bracht ons naar Le quattro stagioni, het hotel waar ik placht te verblijven als ik in Rome was. We werden hartelijk begroet door Luigi, de vertrouwde receptionist. Hij complimenteerde mij met mijn charmante gezelschap.
‘Complimenti per la Sua affascinante compagnia, signore!’
‘Grazie Luigi. Sono felice.’
Carolien glimlachte koket.

Toen de piccolo die onze bagage naar de kamer had gebracht zijn fooi had ontvangen en de deur achter zich had gesloten, begon Carolien zich van haar kleren te ontdoen. Terwijl ze uit haar rok stapte zei ze: ‘Nooit geweten dat jij Italiaans sprak.’
‘Dat doe ik ook niet. Ik kan me redden, maar ook niet meer dan dat. Maar jij verstond heel goed wat er gezegd werd.’
‘Nou ja, met een beetje Latijn kom je ook een heel eind.’
Dat was valse bescheidenheid, zoals nog zou blijken.

Eenmaal naakt liet ze zich achterover op het bed vallen. Ik deed een poging te beginnen met een teder voorspel door kussend en likkend langs de binnenkant van haar dijen omhoog te gaan, maar begreep al snel dat dat nu niet de bedoeling was. ‘Zo snel mogelijk in me’ moest letterlijk worden opgevat. Ze trok aan mijn oren.
‘Omhoog. Neem me!’
‘Your wish is my command, Frau Doktor.’

Terwijl zij nog lag bij te komen schonk ik voor ons beiden een glas whisky in, aangelengd met wat water.
‘Hoe ziet jouw liefdesleven er eigenlijk uit als single?’
‘Ik heb vrienden en vriendinnen. Ik heb niet het gevoel dat ik iets tekort kom. De vrijheid bevalt me wel. Het huwelijk vond ik te benauwend. Ik ben nou eenmaal niet monogaam.’
‘Die indruk had ik jaren geleden ook al.’

De volgende ochtend bestelden we ontbijt op onze kamer. Het meisje van de roomservice stelde voor het geheel uit te serveren op het balkon, wat wij uitstekend vonden. Vanaf het balkon hadden we een magnifiek uitzicht op de skyline van de stad, gedomineerd door de koepel van de Sint-Pieter. Ik hoefde me niet te haasten; ik werd pas om tien uur bij Giovanni verwacht en zijn kantoor was op loopafstand van het hotel.
‘Ik heb eens wat nagedacht over wat we op onze extra dag kunnen doen,’ zei Carolien terwijl ze een driehoekig stukje toast aan het besmeren was. Wat vind je ervan als we een auto huren en een beetje door Umbrië gaan toeren? Dat schijnt een heel mooi gebied te zijn, met ruim voldoende mogelijkheden om te spelen.’
‘Dat is een prima idee.’
Carolien zou wat sightseeing doen in het Centro storico, het hart van de oude stad, en natuurlijk winkelen. We spraken af elkaar rond een uur of vier te ontmoeten in de lobby. Voordat ik het hotel verliet vroeg ik de dienstdoende dame achter de receptiebalie om een huurauto te regelen.

De onderhandelingen met Giovanni, die werd geassisteerd door een bevallige jongedame, verliepen soepel en in een prettige sfeer. De voertaal was Engels. We onderbraken de gesprekken voor een lunch op een terras in de buurt. Ik vertelde Giovanni dat ik mijn vrouw had meegebracht. Hij had Hélène nog nooit ontmoet, dus dat toneelstukje kon probleemloos worden gespeeld. Hij reageerde enthousiast en zei dat hij er naar uitzag om kennis met haar te maken.

Ruim voor vier uur was ik weer in het hotel en belde Hélène.
‘Niet te geloven!,’ riep ze opgetogen toen ik haar vertelde dat Carolien contact had gemaakt en nu met mij in Rome verbleef. ‘Dat is fantastisch! Dan kan ik haar binnenkort eindelijk ook eens ontmoeten. Groet haar namens mij en eh... geniet ervan samen.’

Met haar camera aan de ene schouder bungelend, haar tasje aan de andere en aan elke hand een boodschappentas zeilde Carolien de lobby in. We bestelden allebei een cappuccino.
‘Wat zijn die Italianen toch geile individuen, zeg!,’ zei ze nadat ze de camera had geparkeerd op een tafeltje en de tassen eronder. ‘Ze zijn in staat om je met hun ogen uit te kleden. En dat geldt niet alleen voor de mannen.’
‘Ik vrees dat het de prijs is die je hier betaalt voor mooi zijn. Heb je verder wel een plezierige dag gehad?’
‘Jazeker. Ik ben in het Pantheon geweest. Indrukwekkend. Wist je dat de zuilen van het voorportaal met speciaal daarvoor gebouwde schepen zijn aangevoerd?’
‘Dat heb ik eens ergens gelezen ja.’
‘En hoe was jouw dag?’
‘Tot dusver prima. Ik heb de gastheer verteld dat ik mijn vrouw heb meegenomen. Hij kijkt er naar uit om jou te leren kennen. En ik heb Hélène gesproken.’
‘Oké. Hoe reageerde ze?’
‘Zoals ik al verwachtte. Opgetogen. Ze vroeg me haar groet aan jou over te brengen.’
‘Dat is lief van haar. Dankjewel.’

In onze kamer liet ze me de oogst van haar winkeltocht zien. Voor die avond had ze een zwart cocktailjurkje gekocht, dat in Engelstalige landen vaak wordt aangeduid als een LBD, little black dress. Het was strapless en reikte tot ruim boven de knie. De overige aankopen bestonden uit pikante lingeriesetjes, vermoedelijk afkomstig uit een winkel die gespecialiseerd was in erotische onderkleding. De setjes waren rood, zwart en wit. Het meest opmerkelijk vond ik een wit slipje dat aan de voor- en onderkant open was, maar gesloten werd gehouden door een kruislings geregen lint, ongeveer zoals bij een schoenveter. Het lint eindigde aan de bovenkant in een strikje. Heel geraffineerd. Het bijbehorende bh-tje had een zelfde strikje aan de voorkant.
‘Voordat we gaan toeren in Umbrië wil ik even naar die winkel waar je dit spannende setje hebt gekocht. Lijkt me heel leuk voor Hélène.’
‘Haha! Je bedoelt voor jezelf om haar uit te kunnen pakken.’
Het schoot door mijn hoofd dat behalve mij er nog iemand anders was die waarschijnlijk binnenkort Hélène zou gaan ‘uitpakken’, maar zich daar op dat moment nog totaal niet van bewust was. Ik besloot die gedachte nog maar even voor me te houden.

Carolien kondigde aan dat ze uitgebreid in bad ging liggen en daarna haar haar ging doen. Er was tijd genoeg; Giovanni en zijn vrouw Julia zouden ons om half acht oppikken.
Ze wilde graag dat ik haar rug zou wassen. Die bleek een erogene zone te zijn, wat ik nog niet wist. Eigenlijk was haar lijf één en al erogene zone.
‘Weet jij waar we vanavond naar toe gaan?,’ vroeg ze.
‘Jein. Het is een chique nachtclub die La casa del diavolo heet en waar je ook kunt dineren. Ik ben er nog nooit geweest, maar met zo’n naam weet je min of meer in welke richting je het moet zoeken.

De gastheer en –vrouw wachtten ons op in de lobby. Carolien zag er adembenemend uit in haar LBD. Ze was mooi opgemaakt en droeg een parelketting rond haar hals. Hoge hakken. Een zwart lakleren tasje. Giovanni stelde zijn vrouw voor en ik introduceerde ‘de mijne’. Terwijl ze handen schudde zei Carolien glimlachend: ‘Piacere di fare la Sua conoscenza.’ Dat maakte duidelijk indruk. Ook op mij.

Achterin Giovanni’s auto gaf ik haar een zachte por in haar zij. ‘Een beetje Latijn, hè. Jij houdt maar niet op me te verbazen.’
Ze grijnsde. ‘Regel één van de advocatuur: Leg nooit je kaarten in één keer op tafel.’

Terwijl we naar onze tafel werden geleid oogstten de beide dames bewonderende blikken. Het mocht dan een nachtclub zijn, de sfeer had iets van knusheid. Er was live muziek; piano, viool en cello. Er werd ons champagne geserveerd. Carolien en Giovanni hadden een levendige conversatie in het Italiaans. Julia was een buitengewoon charmante en vlotte gesprekspartner die uitstekend Engels sprak, zij het met een grappig Italiaans accent. Ze bleek een kunsthistorica te zijn en kon boeiend vertellen over de kunst ten tijde van het Romeinse imperium.
Het kon natuurlijk niet uitblijven; een nachtclub zonder striptease bestond niet. Maar het tafereel dat zich ontvouwde op het kleine podium was ongekend. Er verschenen twee jonge dames, identiek gekleed, en één blik volstond om vast te stellen dat het een eeneiige tweeling was. Wat volgde was een perfect gesynchroniseerde act, begeleid door de pianist, die een combinatie was van ballet en striptease. De dames ontvingen terecht een stevig applaus.

Tijdens ons ontbijt op het balkon belde een dame van de receptie. De auto stond gereed en of ik even naar beneden wilde komen om het papierwerk met de man van het verhuurbedrijf af te handelen.
We besloten de Lancia te laten staan bij het hotel en te voet de korte afstand naar de lingeriewinkel af te leggen. In de winkel keek ik mijn ogen uit. Zo’n verzameling lekkers had ik nog maar zelden gezien. Ik kon de verleiding niet weerstaan om behalve het setje met het lintje ook nog een paar andere aan te schaffen. Allemaal wit. Tijdens de terugweg naar het hotel schoot ik even een boekhandel in om een kaart van Umbrië te kopen.

Nadat we de stad achter ons hadden gelaten zag Carolien een gezellig ogend cafeetje met een terras en stelde voor daar koffie te drinken. We bestelden allebei cappuccino.
‘Lieve Carolien, ik moet je iets vertellen.’
‘O jee, dat klinkt ernstig.’
‘Nee, het is helemaal niet ernstig. Ik denk dat je het wel leuk zult vinden.’
Vol verwachting keek ze me aan.
‘Ik ben ervan overtuigd dat Hélène latent bi is. Daar heb ik meer dan eens signalen van gezien, bijvoorbeeld toen ik haar vertelde over het spel van jou met Amanda. Vrijen met een andere vrouw is iets waar ze naar verlangt, maar ze weet niet goed hoe ze dat moet aanpakken. Nu jij in beeld bent ziet ze de kennismaking met jou als een uitgelezen gelegenheid om haar verlangen werkelijkheid te laten worden. Jij zou haar kunnen inwijden, om het zo maar eens uit te drukken. Maar je moet bij haar wel teder zijn.’
‘Dat is fantastisch! Mijn hart maakt een sprongetje! Ik word er echt heel blij van. Ik vind het een voorrecht om zo’n lieve en mooie vrouw te mogen beminnen. En geloof me, ik kan heel teder zijn.’
‘Goed. Zodra we terug zijn in Nederland gaan we daar werk van maken.’
‘Tjonge, ik kan bijna niet wachten!’

Umbrië was inderdaad prachtig. Het glooiende landschap deed mij aan Engeland denken. Carolien toonde zich een vaardige kaartlezer.
‘Als je over ongeveer een kilometer rechtsaf slaat komen we in een klein plaatsje dat Attia heet. Misschien kunnen we daar lunchen.’
Het bleek een uit de kluiten gewassen dorp te zijn, maar het had wel een marktpleintje. Daaraan lagen winkels en een klein restaurant dat zijn terras op het pleintje had. In de schaduw van plataanbomen was het er genoeglijk toeven. We werden bediend door een bloedmooie jongedame met gitzwart haar, gekleed in een zwarte blouse en dito pantalon. Ze had een sensuele uitstraling. We bestelden carpaccio met wat stokbrood en een glas rode wijn uit de streek erbij. Ik zag dat het meisje meer dan gewone belangstelling voor Carolien had. Dat was ook niet verwonderlijk; je hoefde weinig moeite te doen om vast te stellen dat Carolien geen bh droeg. De beide dames wisselden blikken uit.
‘Met haar zou ik wel eens willen stoeien,’ zei Carolien, kijkend naar het heupwiegende meisje. ‘Jij niet?’
‘Als ik haar in mijn bed zou aantreffen zou ik haar zeker niet wegsturen, maar ik geef de voorkeur aan Hélène, en jou natuurlijk.’
‘Ik heb op de kaart gezien dat hier in buurt een meer ligt,’ zei ze na een slokje wijn te hebben genomen. ‘Daar moesten we maar eens naar toegaan. Ik heb zin om te zwemmen.’

Ik parkeerde de Lancia dicht bij het meer, op een plek waar een onverhard pad naar een lager gelegen botenhuis leidde. Aan de kant van het meer had het botenhuis een soort van veranda. Er was een aanlegsteiger die een meter of twintig het water instak. Haaks op de steiger lagen afgedekte zeilboten, op hun plek gehouden met één lijn aan de boeg en twee aan de spiegel, de laatste twee vastgemaakt aan palen, zodat elke boot zijn eigen ‘box’ had. Even overwoog ik één van de boten zeilklaar te maken. Ik kon zeilen en er zou vermoedelijk geen haan naar kraaien, maar ik vond het een tikje te brutaal. Bovendien was er weinig wind.
Carolien had haar kleren uitgedaan en dook poedelnaakt vanaf het eind van de steiger in het heldere water. Terwijl zij aan het zwemmen was (ik had geen behoefte het water in te gaan), keek ik rond in het botenhuis. Er was een werkbank en allerlei gereedschap en attributen die je daar kon verwachten. Tegen een wand stonden vier ingeklapte tuinstoelen. De bijbehorende kussens lagen opgestapeld ernaast. Die konden wel eens goede diensten bewijzen...

Via het voordek van een van de boten klauterde Carolien de steiger op. In een bevallige pose wrong ze het water uit haar haar. Op dat moment passeerde er boven, op de weg, een open sportauto. De bestuurder remde sterk af toen hij het tafereel beneden in de gaten kreeg. Hij claxonneerde kort, stak een duim omhoog en wuifde. Carolien wuifde terug. Daarna legde ze haar armen op mijn schouders.
‘Zullen we vrijen?’
‘Graag. Ik heb al een liefdesnestje gebouwd.’ Ik pakte haar hand en leidde haar het botenhuis in. In een mum van tijd was ik ook naakt.
Goedkeurend keek ze naar het geïmproviseerde bed en vleide zich erop neer. Deze keer was ze wel in de stemming voor een tedere inleiding.
‘Doe het langzaam, net zoals de allereerste keer.’
Ik masseerde haar voeten (erogene zone), en werkte me al kussend omhoog langs haar benen en de binnenkant van haar dijen. Geruime tijd verwende ik haar heerlijke kutje en ging verder omhoog, haar buik likkend, dan haar borsten kussend. Ze spinde van genot. Heel langzaam gleed ik in haar en bleef even stil liggen. Ze pakte mijn hoofd vast en keek mij aan.
‘Ik heb het gevoel dat ik oprecht van je hou,’ zei ze zacht. ‘Wat denk je liefje, is er nog plaats in jouw leven voor mijn liefde?’
‘Dat denk ik wel, ik weet het eigenlijk wel zeker.’

Het liep tegen vijf uur toen we de buitenwijken van Rome binnenreden. De dag was nog lang niet om...