Rare tijden
Wie op een mooie dag door het bos loopt met zijn of haar partner weet dat je in de buurt van parkeerplaatsen mensen kunt tegenkomen. Zeker in corona-tijden kan het op mooie dagen heel druk zijn en iedereen uitgebreid goedemiddag wensen komt dan ook overdreven over. Wie daarentegen op de kleine paadjes achterin loopt kan prima rondlopen zonder ook maar iemand tegen te komen. Het was het domein van Floor en Liesbeth, twee vrouwen die tweemaal in de week bij gebrek aan honden zichzelf maar uitlieten vanuit hun huizen in de villawijk van het dorp. De kinderen op school, de mannen verdienden het geld, de schoonmaakster deed het huishouden en zij hadden alle tijd om te doen wat ze graag wilden. Vrouwen die een wandeling van vier uur een ommetje noemen zijn zelden zwaarlijvig en zo ook Floor en Liesbeth. Alle juiste maten, goed verzorgd en welgemanierd. Het zouden kopieën van elkaar kunnen zijn, zo in hun Barbour waxcoats en Dubarry laarzen als Floor niet kortharig blond was geweest en Liesbeth voorzien van een weelderige kastanjebruine haardos.
Het pad was door de glooiingen zogezegd on-Nederlands kronkelend en daardoor kwam de man pas laat in beeld. Het was niet het soort mens dat je dagelijks tegenkomt op deze plek, als je sowieso al iemand zag. De paden werden nauwelijks nog onderhouden nu variatie en verwildering de thema’s waren van de landschapsbeheerder. De man liep in pak, droeg overhemd en das en had alleen zijn Oxfords verruild voor Dubarrys. Het pak was klassiek, de persoon zeker niet met zijn dunne baard en lange haar dat hij in en knotje had gebonden. De eerste keer dat hij de dames passeerde en beleefd goedemorgen zij had hij de attentie van de dames te pakken. De volgende maal was er een blik van herkenning en de derde maal stopten ze alle drie. Nieuwsgierigheid wint het immers altijd. Is er nog sprake van toeval of was dit een doelbewuste actie? Liesbeth en Floor stelden zich voor en kregen de naam te horen: Howard.
Howard bleek iets in IT te kunnen en vorig jaar de zaak verkocht te hebben. Ja, het pak was wat hem betreft ook overdreven maar als vrijgezel laat je tegenwoordig wat al te makkelijk elk decorum vallen en Howard had besloten eenvoudig de hoogste standaards te handhaven. Een standpunt waar menig thuiswerker nog wat van leren. Het afscheid was even beleefd als vrijblijvend hoewel ze alle drie een volgende ontmoeting op korte termijn voorspelden en daarin ook gelijk kregen. Zo kwam er het moment dat Howard een thermoskan koffie bij zich had met drie stalen mokjes en vanaf dat moment groeide de vaste ontmoeting: klokke elf bij het bankje onder de grote eik. De dames namen eerst een koekje mee maar al gauw werden dat kleine sandwiches en beleefde het drietal een uiterst genoeglijk uurtje waarbij ter conversatie elk onderwerp voorbij mocht komen. Howard luisterde, wees op aspecten en liet het oordeel aan anderen over. Affectie ontstaat eenvoudig op deze manier en het drietal was dan ook niet blij toen de zomervakanties een tijdelijk eind maakten aan hun bijeenkomsten maar met de belofte van een vervolg in september gingen ze uiteen.
En op deze septemberdag nemen we het verhaal op. Howard was zongebruind en zat op het bankje met een goed ingepakte fles koele witte wijn en drie glaasjes in zijn tas. Met de koffie waren ze al lang geleden opgehouden. Liesbeth zag hem zitten en versnelde haar pas. Howard zag haar aankomen en stond op, keek verbaasd toen hij haar alleen zag lopen en na de begroeting die nog steeds zonder fysiek contact verliep informeerde hij belangstellend naar Floor. Ze heeft een baan, was de korte verklaring en de toon van Liesbeth liet geen misverstand bestaan over haar ideeën ten opzichte van werken. Ze had wel zalmsandwiches meegenomen en samen met de koele Saumur die de wijnglaasjes deed aanslaan werd het een vroege maar smakelijke lunch. Howard droeg een linnen zomerpak en ook zijn laarzen waren vervangen door brogues. Het immers al weken niet geregend en het bos was droog. Ook Liesbeth had zich aangepast aan de mooie zomerdag en over haar dunne katoenen zomerjurk droeg ze slechts een vestje terwijl haar blote voeten in leren sandaaltjes staken.
Uiteraard ging het gesprek over hun vakanties die ze in Spanje hadden doorgebracht al was het ver van elkaar. Ja, de kinderen groeiden op, groep vijf en zeven alweer. Ja, Spanje was heet maar na zes weken weet je niet beter en ach, airco is een must, toch? El Bulli was nog steeds dicht maar er waren meer acceptabele restaurants in de omgeving, vind je ook niet? Liesbeth kletste maar door en had niet door dat Howard vooral naar een volgende glas wijn verlangde en slechts beleefd knikte op de juiste momenten. In gedachten was hij bij het voorjaar gebleven toen Floor en hij de toon gezet hadden en gesprekken gingen over het opvangen van vluchtelingen of ideeën om de energietransitie een zetje te geven. Het volgende glaasje kreeg ook een opvolger maar uiteindelijk was het glas leeg en Howard was er wel klaar mee. Geen trek in beleefdheden of wat dan ook stelde hij haar een vraag die alles zou veranderen en volgens zijn redenatie een punt zetten achter de samenkomsten.
‘Zullen we neuken?’ Zijn toon was vriendelijk neutraal maar Howard had een mokerinslag verwacht. Liesbeth was wat hem betreft een aantrekkelijke vrouw, maar getrouwd en die prietpraat was hij helemaal genoeg.
Haar reactie was echter het tegendeel: ‘Goddank Howard. Ik dacht dat je het nooit zou vragen. Ik was echt helemaal klaar met dat geneuzel over niets.’ Ze trok haar jurk op, haakte achter haar string, wipte kort op van de bank en trok in één moeite door het ding uit. Howard was te verbouwereerd om iets te zeggen en liet toe dat Liesbeth zijn broek openmaakte, met een beweging die een jarenlange ervaring veronderstelde zijn al enigszins gezwollen lid tevoorschijn haalde en deze inspecteerde. ‘Dat kan beter’, was haar korte commentaar waarop ze haar wijnglas gebruikte om een weinig wijn te druppelen op de eikel die verlegen nauwelijks de voorhuid voorbijkwam die ze vervolgens gulzig oplikte. Dit proces herhaalde ze een paar maal tot de wijn schoon op was en het vlees volgens Liesbeths redenatie voldoende gemarineerd om echt smakelijk te zijn. Haar lange krulharen benamen elk zicht op het proces maar Howard beoordeelde Liesbeths orale verwennerij op waarde, al had zijn aanmoediging die slechts uit een langgerekte oh bestond uiteraard op een verbaal hoger niveau kunnen staan.
Er is een tijd voor praten en er is een tijd voor seks. Die stelregel hanteerde ze thuis ook met haar man en op zich ging dat prima. Liesbeth was dan ook verbaasd over zichzelf toen ze merkte dat ze aan Howard dacht terwijl haar man op dat moment zijn tong ijverig over haar fijnste plekjes liet dwalen. Hij deed het prima hoor. Ze had werkelijk nooit klachten maar net als met auto’s: haar Mercedes cabriolet was zalig maar op gegeven moment wilde ze toch die Porsche proberen. Ze merkte dat Howards’ erectie prima hard was en ook het formaat was geen teleurstelling. Hier had ze zin in en deze plek, zo in het bos bijna letterlijk in the middle of nowhere maakte de hele situatie tot een feest voor haar. De opwinding had haar vochtig gemaakt, sterker nog, Liesbeth was al voorbij halfweg, om het maar eens eenvoudig uit te drukken en toen ze hem dan ook besteeg was er geen nood tot voorzichtigheid. Als vanzelf schoof Howards’ zalige pik bij haar naar binnen en nu was het haar beurt om te zuchten.
Een voorbijganger zou een paartje zien dat op een bankje onder een eik aan het knuffelen was en na een bijna beschaamd gemompeld goedemorgen doorlopen. Liesbeth had haar lange zomerjurk immers nog aan en die verhulde moeiteloos de erotische details van hun liefdesspel. Er waren geen voorbijgangers. De warmte van de zon in de frisse herfstlucht die de laatste dauw uit de wijkende schaduwen wegjoeg verwarmde ook ons paar. Duurde het lang? Nee, Howard kreeg niets de kans zijn handen op de borsten van Liesbeth te leggen en dat was toch wel een dingetje. Als dingen te mooi lijken om waar te zijn, wel dan zijn ze meestal niet waar en Howard vermoedde in Liesbeths prachtige boezem de hand van een ongetwijfeld bekwaam chirurg en had al vele malen gefantaseerd over de ware aard. Er was geen terughoudendheid, geen eindeloos soft-erotisch voorspel die je op deze plek zou verwachten. Liesbeth bereed de harde pik met slechts één doel: zo snel mogelijk komen en dat deed ze. Geen wilde kreten of putdiepe zucht maar Howard voelde hoe haar kut stopte met bewegen en in een soort kneveling leek zijn pik uit te willen persen. Haar ogen zeiden hem genoeg en hij liet het zo.
Was het genoeg voor Liesbeth? De euforie overweldigde haar. Weg met de saaiheid! Klaar met de aangeharkte paden! Ze zou hem eens laten merken wat er in haar verscholen zat. Ze steeg van hem af en drukte zijn benen uiteen waarna zij ertussen knielde. Klaarpijpen wilde ze hem en pakte de erectie vast tot de geur haar even deed aarzelen. Haar man thuis pijpte ze nooit als ze eenmaal geneukt hadden, dat was niet schoon, zo was hun consensus maar nu ze in feite zichzelf rook was haar gedachte heel anders en nieuwsgierig geworden hapte ze toe waarna de smaak haar alleen maar gekker maakte. Gulzig zoog ze hem op en haar natte mond maakte Howard gek. Liesbeth was er goed in dat wist ze. Met een hand onder zijn ballen en haar mond die hem steeds verder opnam maakte ze hem gek. Haar natte lippen strak melkten hem en dat had effect. Liesbeth had voor zichzelf al besloten ook de volgende stap te zetten en versnelde. Meer was niet nodig, ze zoog door toen Howard aftikte en zelfs toen klodders zaad in haar mond kwamen. Pas nadat ze hem duidelijk voelde verslappen kwam ze overeind en keek hem aan met een bijna duivelse grijns die Howard een beetje bang maakte. Liesbeth ging overeind staan en pakte de fles die ze aan haar mond zette maar helaas, meer dan een enkel druppeltje zat er niet in daarom pakte ze Howards glas die nog halfvol was, nam een flinke teug en gorgelde. Howard knoopte ondertussen zijn broek dicht en ging weer rechtop zitten.
Naast elkaar gezeten keken ze voor zich uit. Howard was niet zo goed in gesprekken die over zichzelf gingen en was dus stil. Liesbeth was ook weer uit haar euforie geraakt en vroeg zich af wat haar bezield had. Life changing experience, ze kwam die term regelmatig tegen maar nu ervoer ze het echt. Wat kon ze ermee? Wat moest ze nu? Hem elke keer bespringen als ze samen waren? En wat met Floor? Stilhouden of delen?
‘Jij zag dit aankomen?’ vroeg Howard.
‘Nee, niet zo. Echt niet.’
‘Maar, hoe wel?’
Liesbeth ging er eens goed voor zitten. ‘Ik heb al jaren fantasieën met alles en iedereen.’ Haar toon was luchtig terwijl ze voor zich uitkeek. ‘Begrijp me goed hoor, ik houd van mijn man en mijn gezin maar soms is deze gouden kooi mij iets te aangeharkt.’ Ze viel weer even stil. Hoe ging ze het vertellen? Al die nachten de afgelopen maanden. Seks met haar man en ondertussen aan Howard denken. Masturberen onder de douche en aan Floor denken. Op zolder tussen de oude spullen overdag porno kijken, gewoon om te voelen dat ze leefde, vooral om de spanning. Of in de auto op de snelweg: stuur los en ogen dicht, kijken hoe ze dat durfde. Of groente snijden en dan steeds sneller en dichter bij haar vingers. Wat ging ze vertellen? Hoe kon ze haar gedrag voor zichzelf verklaren? ‘In mijn gedachten ben ik vrij en vaak is dat genoeg voor mij. Tot Floor en ik jou dus tegenkwamen. Zolang Floor er maar bij was bleef ik wil in mijn rol als gezellige vriendin maar zo alleen was het te sterk.’
Howard knikte slechts. Hij kon prima accepteren dat hij voor even lustobject was maar hoe verder. ‘En wat doen we morgen?’
‘Morgen ben ik weer de gezellige vriendin en praten we over palmolie of de herkomst van de plasticsoep.’ Howard keek haar vragend aan. ‘Of niet natuurlijk. Howard, ik weet het even niet.’
‘We zien wel Liesbeth.’ Hij stond op en pakte zijn rugzakje in. Ze kreeg nog een zoen bij vertrek waarna hij wegliep. Pas een paar minuten later besefte Howard dat het de allereerste keer was dat hij Liesbeth gekust had. Het waren rare tijden.
