Een foto in zwartwit, perfect afgedrukt op zwaar barietpapier, opgeplakt, voorzien van een mooi passend passe-partout en ingelijst in een eenvoudige houten lijst en ontspiegeld art-glas. Het geheel was ongeveer veertig bij zeventig centimeter en hing aan een verder lege muur. De foto toont twee vrouwen kussend op de torensluisbrug in Amsterdam, perfect uitgelicht middels door bomen gefilterd zonlicht. Kussende vrouwen zijn niet echt bijzonder in Amsterdam maar deze foto had iets. Het vertelde een verhaal. Nou ja, in ieder geval het begin.
Voorjaar
Bedenk een kantoorkolos opgetrokken uit grijs beton, opgebouwd volgens de inzichten van de jaren zeventig en sindsdien bestand gebleken tegen de vele aardschokken die Tokio nu eenmaal teisteren. Veel meer goeds valt er over het gebouw ook niet te vertellen. Helderwitte TL-balken, stalen bureaus voor het gewone werkvolk en houten meubilair voor de hoger geplaatsten die daarnaast een eigen kantoor hebben. Mevrouw Oba was zo’n gelukkige. Als analiste, gespecialiseerd in de economie van Nederland en België, werd er door haar werkgever, een grote handelsbank, druk gebruik gemaakt van haar diensten en haar inzichten waren ruim bovengemiddeld correct en dus kreeg ze naast een niet-meer-dan redelijk salaris, ze was immers een vrouw, ook ieder jaar een vakantie aangeboden naar een land naar keuze. Nou ja, men werd geacht het als een studiereis te zien en dus was het land bij iedere analist steevast het land van hun specialisatie.
Ook dit jaar mocht mevrouw Oba weer aantreden bij de officiële plechtigheid en daar stond ze tussen haar zeven collega’s. Voor een Japanse was ze relatief lang, zeg bijna een meter zeventig en ze had haar jeugdige frisheid behouden, mede door het feit dat ze ondanks een voortdurend huwelijk kinderloos was gebleven. Dat had ook een andere oorzaak maar daar komen we nog op. Haar grijsgroene wollen mantelpakje was onberispelijk, haar witte blouse smetteloos en de paar gouden sieraden klein en onopvallend. Haar haar was in een eenvoudige boblijn geknipt en zo paste ze helemaal in het plaatje. Pas wie beter keek zou kunnen opvallen dat haar handen en haar gezicht wat gebruinder waren maar in het heldere licht viel het nauwelijks op. Ze was zojuist voor de zevende keer in de top zeven beland en dat betekende niet alleen een week extra maar ook een upgrade van ticket en hotel. Ze maakte een perfecte buiging, haar handen gekruist voor haar onderlichaam en een hoek van dertig graden om het juiste respect naar haar baas uit te drukken en nam de oorkonde met twee handen aan. Ze was trots dat ze dit bereikt had maar toch, haar lach was een façade.
Het was een lange weg terug naar huis en ze was blij met haar mobiel en de oordopjes. Zo kon mevrouw Oba zich terugtrekken en weer Ruri worden. De vrouw die op school en ook later op de universiteit het meisje was dat er weliswaar keurig bijliep maar als ze vragen moest stellen of antwoord moest geven blijk gaf van intelligentie, wat zeer gewaardeerd werd, maar ook van een onafhankelijke geest die doorvroeg en kritisch was, wat aanmerkelijk minder gewaardeerd werd. Ouders, leraren, professoren, leidinggevenden, iedereen had pogingen gedaan Ruri Oba in het gelid te krijgen en iedereen had het uiteindelijk opgegeven. Jongens hadden interesse getoond want ze was knap. Deze kregen beleefde aandacht om in geval van onbeleefde aandacht van de kant van de jongemannen onmiddellijk in een furie te veranderen die, via jarenlange harde training in een hele reeks sportscholen, elke vorm van innig samenzijn fysiek afwimpelde en dan waren blauwe plekken nog het minste.
Ruri ergerde zich aan mannen die zo schaamteloos hun pornoblaadjes lazen, veel te dichtbij kwamen en verder deden of je lucht was. Ze was altijd blij weer thuis te zijn waar ze die ellendige pumps kon uittrekken, kon douchen en lekker op haar kamers kon doen en laten wat ze wilde. Dat gold ook voor Jiro, haar man met wie ze het huishouden deelde maar niet meer dan dat. Jiro was lief, zachtaardig, betrouwbaar en honderd procent homoseksueel. Ze kenden elkaar van de universiteit en ze waren tot dit verstandshuwelijk gekomen om buren, familie, werkgevers en de rest van de wereld ervan te overtuigen dat ze braaf in het gareel konden lopen. Hij reageerde opgetogen op het feit dat Ruri nu drie weken vakantie kreeg en daarmee was de kous af, voorlopig dan.
Zomer
Japanners staan in Amsterdam bekend om hun groepsdrang. Vaak stellen van middelbare leeftijd die als beloning voor jarenlang trouw overwerk hun Europese rondreis als hoogtepunt van hun leven mogen maken. Braaf lopen ze achter de vlag van hun gids aan en fotograferen zichzelf op alle bekende plekken. Ruri was anders.
Zoals ze nu door Amsterdam liep viel ze niet echt op. Ze droeg een hemelsblauwe jeans, witte sneakers, een eenvoudig roze T-shirt met glitters en een paars fototasje. Oordopjes voor de muziek en een mobiel in haar kontzak, de weg kende ze wel in de binnenstad. Alleen kenners zouden het opvallen dat de camera die ze aan een leren riem om haar nek droeg geen modern digitaal geval was maar een oude Duitse Leica M4 met daarop een 35mm Summicron, een perfecte combinatie om mee de stad door te gaan, in ieder geval vijftig jaar geleden. Wat je aan de buitenkant in ieder geval niet kon zien was de muziek waar ze naar luisterde. Ruri hield van André Hazes, Johnny Jordaan, Tante Leen en al die andere grootheden uit onze vaderlandse smartlappenhistorie. Na haar studie bedrijfskunde was ze dan ook Nederlands gaan leren en niet dat ze heel goed was, ze kon zich redden en verstond het prima.
Ze hield van Amsterdam, de vrijheid die ze op elke vakantie in deze stad genoot en de aanblik van de oude grachten. Ze dwaalde graag door de straten, liep over markten, kocht stroopwafels en at nieuwe haring met een uitje. Zo kwam ze terecht op een wat verbrede brug waar een flink stuk van de wandelroute ingenomen werd door een terras. Dat was niet handig want de beste plek voor een foto van de gracht was precies voor een tafeltje. Ruri schaamde zich niet en zo kwam ze pal voor het tafeltje waar twee dames zaten die wij al eerder zijn tegengekomen in een historie over de heer Doordam en later nogmaals toen de auto van de blonde aangereden werd door een vechtrobot. Inderdaad, Loesje en Petra die weer eens dagje samen op avontuur waren en ze werden op hun weken bediend. Petra herkende aan kledingdetails en uiterlijk de Japanse afkomst, viel op dat Ruri alleen was en identificeerde de camera waarna ze razendsnel reageerde.
‘That’s a beautiful camera you have.’
Ruri keek kort naar Loesje en Petra voor ze antwoordde: ‘U herkent camera?’
Petra was uiterst verbaasd in het Nederlands aangesproken te worden maar reageerde direct en schakelde over. ‘Ja, een M3 of een M4. Ik blijf die twee lastig uit elkaar houden’, antwoordde Petra daarmee de nodige verbazing bij Loesje opwekkend.
‘Bijzonder u herkent oude camera.’ Ruri lachte wat ongemakkelijk vanwege dit onaangekondigde gesprek met een vreemde maar ze wist wel dat de normen van thuis hier niet golden.
‘Nou, zo bijzonder zijn ze niet. Ik heb een M6, een erfstuk van mijn vader.’
‘M6 is ook mooi maar M4 is beter. Beter …’ Ze zocht naar het juiste woord maar kon er niet opkomen. ‘…Kinzoku’, probeerde ze in het Japans maar op dat moment schoot het woord haar te binnen. ‘Metaal’.
‘U zal gelijk hebben’, reageerde Liesje die totaal geen interesse had in fotograferen maar des te meer in Ruri zelf. Ruri was maar wat blij met een beetje aanspraak in het Nederlands en negeerde Liesje om vervolgens met Petra een heel gesprek te beginnen over het plezier van analoog fotograferen, de verschillen tussen de merken fotorolletjes en uiteindelijk kwam Ruri er gewoon bijzitten, kreeg ook een glas rosé en kletste honderduit. Bij hij haar tweede glas rosé begon ze Aan De Amsterdamse Grachten te zingen maar haar intonatie was zo slecht dat haar voordracht vooral hilariteit opwekte bij de rest van het terras, zo ver ze het origineel kenden. Ruri begreep haar beperkingen en bond in. Er viel een stilte.
Koortsachtig dachten Loesje en Petra na. Wij kennen het duo van de eerdere amoureuze momenten en kwam hier nu zoiets zo in hun schoot geworpen? Ruri had potentieel, was grappig en zeker niet onaantrekkelijk maar een frontale aanval zou niet werken, dat was wel duidelijk. Uiteindelijk was het Loesje die de conversatie weer op gang bracht.
‘Heb jij een relatie, Ruri?’
‘Ja, ik ben getrouwd met man maar mannen heel saai in Japan. Allemaal Sararīman. Naam komt uit Engels, van Salaryman.’
‘En vrouwen?’ Petra moest dit schot voor open doel wel plaatsen al voelde het wat direct.
Tot Loesje en Petra’s verbazing bloosde Ruri maar ze antwoordde toch. ‘Vrouwen veel leuker, veel meer zichzelf, maar geen relatie. Niet goed voor werk.’
Lekker cryptisch, dacht Petra. Spreekt ze nu over zichzelf of de algemene situatie in Japan? ‘Je bent nu niet in Japan, Ruri…’
Ruri begreep de implicatie direct en bloosde een beetje terwijl ze de woorden zocht. ‘Zijn jullie in, eh, relatie?’
Loesje stak haar hand op. ‘Geen ring.’
Petra volgde en toonde haar hand. ‘Ik ook niet.’
‘Hahaha. Ik ken Nederland. Ring niet verplicht’, antwoordde Ruri vrolijk.
‘Jullie zijn gewoon vrienden?’ Ruri keek de twee uiterst wantrouwend aan.
‘Friends with benifits, ken je die term?’
Ruri bloosde. ‘Als in…?’
Loesje stond op en trok Petra mee overeind. ‘Maak jij een foto van ons?’ Ze wachtte niet af en ging tegen de reling van de brug staan waar een streep zonlicht tussen de bomen doorkwam. Petra kwam tegen haar aanstaan en ze wisselden een kus uit. Ruri drukte af, controleerde haar camera en vroeg om verlenging waarna ze een hele serie opnamen maakte.
Was dit het moment? Was dit voorzien door de Goden en was dit het moment voor de grote sprong voorwaarts? Het duizelde Ruri terwijl de gedachten door haar hoofd tolden. Het moest nu gebeuren, dit was de kans die nooit eerder gekomen was. Loesje en Petra kusten steeds intenser maar ze bleven Ruri om en om aankijken of ze wilden vertellen: Dit is het voorbeeld, zo moet het! De transporthendel blokkeerde halverwege de slag. ‘Film op’, merkte Ruri uiteindelijk op, liet haar camera zakken en ging zitten waarna Liesje en Petra het voorbeeld volgden. Omzichtig wisselde ze van film en keek Petra aan. ‘Wil jij foto maken?’
‘Ja leuk maar waarvan?’
‘Van Liesje en mij.’
Zonder dralen gaf Ruri de dure camera af, stond op en trok Liesje overeind richting hetzelfde plekje waas Petra en Liesje net stonden. ‘Ik begrijp Friends With benefits’, zei ze eenvoudig en kuste de verbaasde Liesje op haar mond. De even verbaasde Liesbeth weerde in eerste instantie in een schikreactie af, precies op het moment dat Petra afdrukte. De daaropvolgende opnamen zouden later leren dat Liesbeth best vlot reageerde. Er moest gewisseld worden. Liesbeth kreeg de instructie niet aan de knoppen te zitten en gewoon alleen te mikken en af te drukken. Petra was voorbereid en nam alle tijd voor een lange kus terwijl ze Ruri in haar armen had. De laatste kuste mee en liet ook haar tong verkennend werk doen. Voorzichtig, verlegen maar ook uitdagend en beslist. Het duurde zelfs zo lang dat een groepje mannen aan een belendend tafeltje begonnen aan te moedigen. Uiteindelijk kwam er toch een eind aan en ze gingen weer zitten waarna Liesbeth de omzichtig de camera teruggaf. ‘Ik heb geloof ik wel tien foto’s gemaakt.’
‘Mooie herinneringen voor thuis. In album!’, reageerde Ruri enthousiast waarna ze de camera opborg. Het enthousiasme dat uit haar woorden sprak was echter nog niets vergeleken met de vulkaan van emoties die in haar hoofd ontplofte. Dit was het punt! Zo moet het verder! Het geluk lachte die middag Ruri toe want ze hoefde geen verdere actie te ondernemen.
Liesje en Petra dachten koortsachtig na hoe nu verder te gaan en ze wilden vooral het momentum niet verliezen. Petra had de simpelste methode, liet per ongeluk een half glas rosé over haar jurk vallen waar bij zowel de doorschijnendheid van de jurk toenam, haar afkeer van beha’s voor iedereen duidelijk werd als wel dat haar tepelreactie niet onbeduidend was. Natuurlijk wilde Ruri gedienstig deppen en evengoed bood ze zonder morren aan om de jurk in haar hotel verder te fatsoeneren. Het zijn clichés maar iedereen kon ermee leven, Liesje rekende af en gedrieën vertrokken ze richting Ruri’s hotel. Het hotel aan de Amstel bleek tot verbazing van Liesje en Petra het Amstel hotel te zijn en Ruri werd vriendelijk verwelkomd, haar kamer bleek ruim en luxe te zijn en. Petra mocht haar jurk voor een badjas inwisselen waarna een gedienstig dienstmeisje de jurk kwam ophalen om zo spoedig mogelijk te reinigen. De airco hield het in de kamer uiterst aangenaam en de fles rosé die Ruri besteld had bleek van aanmerkelijk betere kwaliteit dan die van het terras. Ze proosten terwijl ze alle drie een houding probeerden te vinden in grote, leren fauteuils. Petra keek de kamer rond en vond het licht prachtig op het bed vallen. Ruri beaamde uiteraard en twee tellen later werd Liesje op bed gesommeerd waarna Ruri haar Leica weer tevoorschijn haalde. Ze lag wat houterig en dus werd het tijd voor aanwijzingen.
Petra klom ook op bed, legde benen in een nette hoek parallel, drapeerde armen parallel met het lichaam en herschikte de jurk opdat het beeld wel uitdagend maar niet goedkoop werd. De camera klikte en klikte opnieuw toen Petra haar hand in het decolleté van Loesjes jurk schoof. Zo ook bij dat eerste kusje en toen Loesje de badjas van Petra opentrok. Het uitkleedpartijtje stopte pas even toen Ruri om een break vroeg om wederom een nieuw rolletje te laden. Geroutineerd spoelde ze terug, verwijderde de bodemplaat en wisselde het filmpje uiteindelijk binnen de minuut. Petra had minder tijd nodig om haar badjas uit te trekken en ook Loesje van alle kleding te ontdoen. Ze waren eigenlijk nauwelijks verbaasd dat Ruri nou niet bepaald geschokt was bij het aanzien van de twee naakte schoonheden op haar king-size bed. Ruri maakte nog een paar foto’s van de twee in omhelzing maar ging er daarna bij zitten en vroeg Petra en Loesje hun gang te gaan en dat zij ervan zou genieten. Dat was niet tegen dovemansoren.
Het was Liesje die tegen het hoofdeind aanschoof en haar benen spreidde voor Petra. De laatste kroop rustig tussen de benen en kuste dijen om en om tot aan Liesjes liezen. Haar kussen waren nat en werden echt likjes toen Liesjes vulva aan de beurt was. Liesje genoot als altijd en vergat vooral niet ook Ruri aan te kijken die nog steeds fotografeerde. Sterker nog, ze wenkte Ruri aan het bed en uiteindelijk legde ze haar camera opzij en kwam aan de rand zitten waarna ze Loesje kuste. Het bleef daar niet bij. Handen streelden buik en borsten en uiteindelijk verlegde ook Ruri haar aandacht naar Liesjes lijf. Ruri kreeg het er warm van en dat uitte ze door eerst haar schoenen uit te trappen, daarna razendsnel haar aandacht voor Liesje te onderbreken om zich van broek en slip te ontdoen en nog voor Loesje het echt door had, op bed te stappen en over Loesje heen te gaan staan, daarbij hij kruis voor de mond van Loesje positionerend. De laatste snapte wel wat er bedoeld werd maar was ondertussen zelf iets te ver richting de zevende hemel om haar orale kunsten nog met enige precisie te vertonen. Ruri voelde het aan en nam de gelegenheid te baat om zich van T-shirt en beha te ontdoen. Petra merkte dat Loesje haar eerste orgasme had en stopte met likken om vervolgens op haar knieën te gaan en zich zo achter het fraaie kontje van Ruri te positioneren. Ze kuste billen en dijen terwijl ze haar hand tussen de benen liet glijden om met haar vingertoppen zachtjes over het spleetje te strijken. Het had effect. Ruri spreidde haar benen en waardoor het spleetje tussen haar lipjes vochtige plekje ging vertonen waar vingers vrij spel bleken te hebben om met geduldige stootjes binnen te dringen. Liesjes tong was vanaf de andere kant aangevallen en speelde ondertussen onomwonden met het kleine knopje dat hoog tussen de fraaie lipjes verscholen zat. Ruri genoot, stootte jammergeluidjes uit zoals een Japanse dat behoorde te doen en kwam heel snel klaar waarna ze zich opzij liet vallen en op haar rug bleef liggen. Een hand op haar heuveltje de ander op haar rechterborst.
Het beeld was te mooi om te negeren voor Petra en ze stapte van bed, pakte de camera en fotografeerde Ruri in al haar bekoorlijkheid. Dat deed ze nogmaals toen Liesje in negenenzestig op Ruri ging liggen. Petra kreeg alle tijd omdat wederzijds likwerk in feite nogal statisch is en die nam ze. Met het diafragma wijd open en zo dichtbij als maar mogelijk was fotografeerde ze benen, tepels die fier overeind stonden, handen op billen en tongen die vol overgave zich tussen vochtig glanzende lipjes begaven. Ook dit fotorolletje was snel vol en zonder wat te vragen wisselde Petra voor een verse die ze in de fototas vond terwijl op bed Ruri en Loesje prachtig gelijktijdig klaarkwamen. Ze wisselden weer van standje en ditmaal werd Ruri op haar rug gelegd en nam Loesje plaats op een been. Wat lieflijk en zorgvuldig begon ontaarde al gauw in een fysieke battle tussen de veelfietsende Loesje en de Japanse vechtsportkampioene. Blikken werden serieuzer, de bewegingen minder zachtzinnig en het mocht een wonder heten dat na afloop de twee schurende heuveltjes niet bloedrood of op zijn minst voorzien van blaren waren. Petra stopte met fotograferen, legde de camera weg en haalde uit de badkamer twee natte washandjes die in koud water gespoeld waren. De twee kwamen opnieuw klaar waarop Liesje zich om liet vallen en Petra het duo een koel washandje kon aanrijken dat in dank aanvaard werd. Het was pauze.
De bediening reageerde onbewogen toen die twee tafelwagens met schalen naar binnen reed. Het was een tweepersoonskamer en er waren dus ook twee kamerjassen. Petra had niet de moeite genomen zich te bedekken en zat gewoon naakt op bed. De bediening was uiterst professioneel en reikte onbewogen een dienblad met daarop een diep bord met salade aan. Ook Ruri en Loesje kwamen op bed en deden zich te goed aan de voortreffelijke salade en het brood. Voor even was er niets te horen dan het gedempte eetgeluiden. Ruri en Loesje hadden allebei hun badjas weer uitgetrokken en zo zat het trio naakt op bed te eten maar ook elkaar te bestuderen. Ruri had prachtige borsten en een geweldig figuurtje. De zon had haar onderarmen en gezicht beduidend meer kleur gegeven dan de rest van haar lichaam en dat gaf haar iets echts iets, maakte haar beduidend minder popperig dan veel van haar landgenoten.
Ruri keek eerst uitgebreid naar Loesje die relatief tenger was maar een erg fitte indruk maakte. Kleine borsten en een perfect geschoren heuveltje gaven haar iets jeugdigs maar ze was evenals Ruri de dertig al ruimschoots voorbij en in het gebruinde gezicht was dat goed te zien. Vervolgens keek ze naar Petra die met rechte rug in kleermakerszit zat en steeds kleine stukjes brood afbrak en die opat. Haar borsten waren relatief groot en stevig zoals alles aan Petra leek te zijn. Het blonde krulhaar gaf haar gelukkig iets engelachtig, al had ze het haar in een losse vlecht over haar schouder hangen. Het was wel een engel met een historie. Littekens op benen en armen, deukjes en krassen in haar huid die verder flink gebruind was maakten haar tot een opvallende verschijning.
Ze aten en dronken en daarna begon de vermoeidheid en de wijn op te spelen. Petra was de eerste die zich achterover liet vallen en haar ogen sloot. Liesje ging ontspannen tegen Petra aanliggen en sloot ook de ogen waarbij handen elkaar automatisch vonden. De namiddagzon door vitrage gefilterd scheen op de twee naakte lijven die er zo vredig bijlagen en Ruri kon het niet nalaten weer haar camera te pakken en foto’s te maken. Ze schoot het rolletje vol en borg haar camera op: genoeg is genoeg. Een goed half uur later werden Petra en Loesje weer wakker, kleedden zich aan en na een hartelijk afscheid was Ruri alleen met haar gedachten. Ze sloeg een badjas om en wandelde het balkon op. De laagstaande zon toverde Amsterdam in gouden kleuren en ze voelde zich of ze nu pas wakker was geworden en het leven nu pas echt begonnen.
Herfst
Zorgvuldig sneed Ruri de afdrukken uit. Het had maanden geduurd voor ze alle fotorolletjes ontwikkeld had en de foto’s afgedrukt. Het gaf haar niets. Ze maakte altijd werk van de boeken kreeg veel bewondering van haar familie en collega’s. Dat is te zeggen, zij kregen alleen het officiële boek. Zorgvuldig opgeborgen in haar slaapkamer hield ze haar tweede boek verborgen. Dit was het boek waar ze nu mee bezig was. Ze zag zichzelf ongeremd op straat kussen met een leuke vrouw en daarna die taferelen op bed…
Het maakte Ruri jaloers en droevig de foto’s terug te zien. Dat moment van ongeremd geluk en daarna weer terug naar huis voor weer een jaar. Natuurlijk kon zowel zij als haar man konden officieel voor hun geaardheid uitkomen maar Ruri wist drommels goed dat ze nooit haar baan zou hebben gehad als ze ook werkelijk uit de kast was gekomen. Voor een moment wilde ze dat ze al haar gevoelens in de vuilnisbak kon gooien en verlost werd van haar verlangen maar zoals een junk de heroïne kan vervloeken werd Ruri ook weer aangetrokken door de beelden en met de foto’s van Loesje en Petra voor haar voelde ze haar lust weer opkomen, een lust die om een oplossing schreeuwde.
Ruri kende de oplossing en paste die ook toe. Geroutineerd ging haar hand in haar housebroek en gelijk door haar slip in. Soepel vond een licht gekromde middelvinger haar knopje en vandaar was het eenvoudig. Beurtelings strelend en pulkend kwam de lust fel opzetten, ze bedacht zich weer de smaak van Loesjes vochtige lipjes, zag de foto’s en vingerde feller. Een tweede vinger, parallel, pompend, haar lijf schokte en zonder moeite kwam ze klaar, voor even was het genoeg. Ze ging naar de badkamer, plaste, waste zich en ging door met het boek tot het klaar was. Daarna ruimde ze zorgvuldig de resten weg. Het was al na tien uur en tijd voor bed. Morgen weer een drukke dag, een analyse van de toename van de horeca mét trendvoorspelling.
De slaap kwam snel maar niet voor heel lang. De beelden van Amsterdam bleven maar door haar hoofd spoken. In zwart-wit, in kleur, statisch, bewegend. Muziek kwam erbij, draaiorgels, gevoel, die kus op de brug, de vrijheid. Weer gingen haar handen naar beneden, weer gingen vingers aan het werk en weer kwam ze klaar op de orkaan van indrukken. Ze maakte lawaai, veel lawaai. Zo veel dat Jori haar kamer inkwam en bezorgd naast haar op de futon kwam zitten. Ze spraken open met elkaar zoals ze altijd deden en het werd laat, heel laat maar dat gaf niet. Er moest actie ondernomen worden, besluiten genomen en kenbaar gemaakt. Het zou een koude winter worden.
Voorjaar
De betonkolos werd omgeven door bloeiende Prunus die hun overvloedige roze blaadjes afgaven in het briesje dat de oplopende temperatuur draaglijk hield. Te midden van die bloesemregen liep mevrouw Oba naar buiten, nagestaard vanachter ramen over verschillende verdiepingen. Anders dan het cliché wil had ze geen doos met persoonlijke zaken bij zich, ze had in die jaren niets opgebouwd en wilde er ook nooit meer terug aan herinnerd worden. Eenmaal aan de straat draaide ze zich om, lachte en zwaaide naar haar collega’s die niet-begrijpend terugzwaaiden. Waarom zette ze haar glanzende carrière opzij? Waarom ging ze weg? Waarom naar die lompe Hollanders? En dan die scheiding met haar man? Ze zagen mevrouw Oba de straat uitlopen en gingen door met hun werk. De volgende analyse wachtte.
Ruri kwam thuis en kleedde zich om. Het mantelpakje mocht nog even uithangen maar ging uiteindelijk ook in een hoes in de een doos en die ging op de stapel met dozen die klaarstond. Alles was geregeld, alles was gedaan en verder was het een kwestie van geplande route afwerken. Een vrachtwagen kwam met een grote krat. Alle dozen gingen in de krat en papieren werden getekend. Ze nam afscheid van Jori en dat leverde meer tranen op dan verwacht maar ze zouden schrijven. Het vliegveld, de reis, ze had alles al vaker gedaan en was sowieso al routine maar nu meldde ze zich bij de douane op Schiphol met de juiste papieren en ook dat was routine. Ze zou immers Japanse blijven, had al een baan en de douane-beambten waren aangenaam verrast door haar Nederlands. Het was maar een korte rit naar het hotel bij de Zuidas en vandaar was het maar een paar minuten lopen naar haar appartement maar dat was stond pas voor morgen op de rol. Moe van de lange vliegreis viel ze spoedig in slaap.
Het was keurig geregeld. Het gemeubileerde appartement was erg ruim voor Japanse begrippen en modern, smaakvol ingericht. Huisvesting had mannen geregeld die alle dozen naar boven brachten en tot slot had ze in de berging haar fiets gevonden. Fietsen kon ze en het afstellen van het zadel lukte ook probleemloos en zo fietste ze in de namiddag de stad in, zichzelf voorhoudend dat er in principe rechts gereden wordt. Lopend was het nooit een probleem geweest maar dit was anders. Zeker toen ze de hectiek van de binnenstad naderde. Het recht van de sterkste en het feit dat brutalen de halve wereld hebben wilde er nog niet goed in en zodoende was ze het fietsen al genoeg tegen de tijd dat ze het museumplein naderde. Ze stopte midden op het smalle fietspad, stapte af en probeerde de stoep op te lopen maar hordes studenten vlogen haar niet alleen links maar ook rechts voorbij.
Tokio was ook druk maar er zijn regels en die worden gehandhaafd. Dit anarchisme was van een andere orde. Uiteindelijk lukte het toch trillend van de emotie bleef ze op de stoep staan kijken hoe al die fietsers door elkaar reden zonder dat er direct doden vielen. Tot overmaat van ramp begon het te regenen en een wollen vestje biedt weinig bescherming. Ze zocht beschutting onder de overkapping van een winkel om vervolgens toe te moeten kijken hoe twee opgeschoten jongens op een scooter aan kwamen rijden, stopten bij haar fiets waarop de roodharige bijrijder afstapte, Ruri’s fiets pakte, opstapte en er vandoor ging. Ze was te verbaasd voor woorden maar vervloekte zichzelf daarna luidruchtig. Dat grote slot was er niet voor niets. Ze besloot terug te gaan, pakte haar mobiel, regelde een Über en wachtte af.
De vuile Prius stopte en Ruri stapte in. De bestuurster was klein en had een Indonesisch uiterlijk maar begon er vrolijk op los te kakelen in het Engels. ‘Bad day for tourists, no? You go back to the hotel?’
Ruri moest even nadenken om een correcte zin te formuleren. ‘Mijn fiets is gestolen door twee jongens op scooter!’
De bestuurster moest even van taal omschakelen. ‘Had u hem niet op slot gezet?’
‘Nee, niet aan gedacht.’
‘Domme fout! In Amsterdam, altijd de fiets op slot.’
‘Dat weet ik nu ook. Als ik roodharige jongen in handen krijg…’
‘Roodharig? Lang? Blauwe scooter?’
‘Ja, kent u ze?’
‘Reken maar!’ Ze minderde vaart en maakte bij de eerste gelegenheid een snelle U-bocht waarbij de arme banden kermden. Vervolgens ging het via de busbaan snel richting het westen om even later met kermende banden in een rustige straat te stoppen. Ze parkeerde vlot en bleef zitten. ‘Ze zullen zo komen. Laat mij het maar afhandelen.’
Het duurde niet lang voor inderdaad het tweetal aan kwam rijden en een steegje indook. Ruri zag haar fiets en kon zich niet meer inhouden, stapte uit en rende achter het tweetal aan die ze vervolgens een poort naar een achtertuin zag doorgaan. De chauffeuse was ook uitgestapt maar was naar de voordeur gelopen en belde aan. De jongen die opendeed was geen partij voor de relatief kleine Indonesische. De jongen wist dat en ze liep gelijk door naar binnen. ‘Je broer moet eens ophouden met fietsen jatten. Dat gaat nog eens slecht aflopen en deze fiets moet terug.’ Ze keken door het raam de achtertuin in waar Ruri de twee jongens aansprak die duidelijk andere ideeën hadden over mijn en dijn. Ze zag hoe Ruri de fiets wilde pakken maar door de scooterrijder werd weggeduwd. Ze schok, zon frêle Japanse tegen die twee gasten? Zelf was ze niet bang voor die twee. Ze deed aan Pencak Silat op wedstrijdniveau en dan hoeft dat ook niet. Ze wilde al tussenbeide komen maar zag al snel dat dit niet nodig was. De scooterrijder kreeg een stoot op zijn borstkas en ging gelijk dubbel. De roodharige keek enigszins ongelovig maar snapte snel dat hij geen partij was voor deze vrouw en stond de fiets af. Er volgde een woordenwisseling en ze zag hoe haar klant de fiets wegzette en op de roodharige afstapte. Er volgden meer woorden en toen ging het snel. De trap was hard en raak en nu lagen er twee jongens op de grond. Ze zag hoe Ruri op de kermende jongen afstapte en zakken nazocht. Ze vond niet wat ze zocht en stelde een vraag. Schijnbaar kreeg ze niet het antwoord wat ze wilde want haar geopende hand landde met een milde stoot op de neus van de roodharige. Bloed verscheen. Toen kwam er geld tevoorschijn die de Japanse aanpakte waarna ze haar fiets pakte en eenvoudig wegliep. Zwaar onder de indruk van de Japanse liep onze Über chauffeuse weer naar buiten.
De dames troffen elkaar weer bij de auto en raakten aan de praat. De regenbui was overgetrokken en er kwam weer een zonnetje tevoorschijn. De chauffeuse stelde zich voor als Adinda en kort keken de twee elkaar recht in de ogen. Hoeveel seconden heb je nodig om je lot te bepalen? De dames hadden aan twee seconden genoeg om te zien dat er een vervolg moest komen. Adinda kende een restaurant en ze spraken om acht uur af. Ruri fietste weg en haar humeur was er met sprongen op vooruit gegaan. Ze stopte bij een buitensportwinkel en kocht een goede jas, stopte bij de haringkar voor een haring met ui en stopte op de Dam voor een selfie die ze naar haar ouders stuurde. Zo maakte ze en rondje en kwam vanzelf weer bij de Zuidas uit, leerde ondertussen dat een rood licht voor fietsers vooral doorrijden op eigen verantwoordelijkheid inhield en kreeg er schik in maar ook spijt dat ze niet eerder een fiets gehuurd had. Weer thuis zette ze de fiets in de berging, deed boodschappen bij de lokale super en daarna was het tijd voor een bad.
Terwijl ze lekker lag waste ze haar haren, schoor benen en andere plekjes kwam tot rust. Wat heet, ze viel bijna in slaap, schok wakker en stond op. Ze keek op de klok en besloot dat er nog volop tijd was en besteedde vervolgens een paar uur aan het leegruimen van dozen met boeken, schilderijtjes. Kussens voor op de bank, en wat ze verder al niet meegesleept had de wereld over. Ze droeg alleen een slip en T-shirt en ze voelde zich snel thuis in het ruime appartement. Een eigen woonkamer, een eigen keuken, een eigen werkkamer en dan nog twee slaapkamers! Ze huppelde in feite door haar huis terwijl ze flarden van Hazes’ Zij Gelooft In Mij ten gehore bracht. Ze maakte het grote bed netjes op. Kreeg de Roomba aan de gang en schok toen ze op de klok keek. Zo laat al! Snel kleedde ze zich aan waarbij ze koos voor een eenvoudige zomerjurk controleerde haar tasje, hing die om en ging op pad. Haar mobiel vertelde de route, er was tijd.
Zomer
Zondagmorgen, rond een uur of negen in de morgen. Voor heel veel stellen het moment om samen de liefde te bedrijven, seks te hebben of gewoon eenvoudigweg te neuken. Dat laatste zat er voor Ruri en Adinda niet in maar die eerste twee, daar bleken ze goed in. Hand in hand in slaap gevallen, samen wakker geworden en dan samen in de badkamer. Zondagmorgen was er tijd voor en dus werd er geschoren en gepoetst, fijne luchtjes op de mooiste plekjes aangebracht en vouwde Ruri de dekbedden netjes op om die op het bankje bij de kaptafel te leggen. Het bed was hun tatami. Adinda was met die bijnaam gekomen en die was blijven hangen al had geen van beiden de behoefte elkaar middels de technieken die ze via hun sport beheersten te lijf te gaan. Adinda bleek met drieëndertig een jaartje jonger dan Ruri en was iets kleiner maar zeker even afgetraind en bracht nog iets minder op de schaal dan de zestig kilo van Ruri, Haar huid was ook wat donkerder en ze had lange haren maar verder verschilde ze niet veel van elkaar. Ook zij had geen grote borsten of billen maar wel ook die gave huid en ze genoten al als ze tegenover elkaar midden op het bed knielden en elkaar aankeken. Vrolijk priemende tepeltjes wezen naar de ander en terwijl ogen in een universum vol sterretjes veranderden verscheen hun verliefde glimlach op hun monden.
Adinda liet haar ogen dwalen over perfecte schouders, die prachtige, appelvormige borsten waarop kleine, harde tepels omgeven werden door een even bijpassend klein tepelhof. Ze ging omlaag over een vlakke buik en naar dat diepzwarte toefje haartjes dat zo mooi het heuveltje accentueerde. Ruri deed hetzelfde al stopte haar verkenning bij een perfect gladgeschoren heuveltje waar een kleine tatoeage van een vogeltje was aangebracht. Free As A Bird, was Adinda’s commentaar geweest en Ruri begreep hem. Eens zou zij hetzelfde doen. Voor nu kwamen ze dichterbij en omsloten vier armen twee lijven terwijl monden elkaar vonden in een schier eindeloze kus die van verkennend en schuchter snel ontaarde in opwindend en vooral uitdroeg meer te willen, veel meer.
Ze lieten zich richting hoofdeind omvallen en eenvoudig verstrengelden benen terwijl handen lijven bleven verkennen. Het was uiteindelijk Ruri die onder terechtkwam waarna de kus afgebroken werd en omgezet in een spoor van vochtige hapjes die via hals richting borsten ging waar tepels middels zuigende lippen aangespoord werden tot een pijnlijke hardheid. Daarna ging het door, langs een navel die kort door een tong plagerig beroerd werd en dan verder. Benen gingen uiteen en Adinda kreeg gelijk geuren te verwerken die haar lust verder opwekten. Dat druppeltje parfum was licht, fruitig en bloemig en vulde perfect de geur aan van de lipjes die onder het eerste kusje al warm en vochtig aanvoelden. Ruri had haar ogen dicht en genoot. Ze voelde strelende vingers over haar liezen gaan, kussende lippen over haar heuveltje en uiteindelijk op haar lipjes die zeer toegankelijk bleken. Ze weken gedienstig en daarna werd haar knopje gemasseerd, gekust en verder geprikkeld. Ruri voelde zich in de hemel.
Geen Japans gejammer meer. Haar stem was lager en harder geworden en bovendien: geen valse schroom meer. Adinda had haar geleerd gewoon uit te komen voor haar lust, uit te komen voor haar mening en haar plek op te eisen op het werk.
‘Verdomme ja! Precies daar ja! Hard nu! Oooooh!’ Adinda voldeed met plezier aan het verzoek. Niet alleen vanuit het oogpunt van wederkerigheid maar gewoon omdat ze hemels verliefd was op haar aanstaande bruid. Haar familie had hard gelachen om haar plannen want ja, Ruri was niet bepaald het eerste liefje waar Adinda mee aan kwam zetten maar na kennismaking veranderde dat. De knappe Japanse die Nederlands sprak en bereid was met Adinda’s broer de mat op te gaan was in goede aarde gevallen.
Adinda voelde hoe haar liefje klaarkwam en vertraagde haar fanatieke likwerk om vervolgens naast Ruri te gaan liggen. Even een break, gewoon aankijken en af en toe kusjes uitwisselen terwijl ze kusjes uitwisselden. Het zou niet lang duren Adinda daalde af tussen de benen van haar aanstaande bruid en kuste de lipjes, kuste het roze vlees dat zichzelf toonde nadat Adinda haar benen maximaal spreidde en kuste het kleine knopje dat daar zo half verscholen zat. In stilte dankte ze die twee van haar vakantie die haar hadden laten zien en voelen hoe geweldig seks kan zijn en hoe fijn het is om je gevoelens ongeremd te kunnen tonen. Die kus op de brug had haar leven veranderd.
Voor nu moest Ruri zich op haar liefje richten. Ze wist wat er gedaan moest worden en greep naar het nachtkastje. Eerst de kleine vib. Nauwelijks dikker dan haar duim maar gemeen zoemend en trillend wekte die snel alle sensaties op die je ervan mocht verlangen en Ruri mikte hem met kleine stootjes diep in Adinda’s prachtige kutje. Dat was ook zoiets. Gewoon kut, tieten, neuken en seks te mogen zeggen zonder dat ze ervan opkeek hoewel Ruri een por had gehad van haar lief toen ze bij haar schoonouders over het zalige kutje van Adinda begon. De kleine vib kwam verder en verder, masseerde de juiste plekjes en wekte duidelijk merkbaar alle lust op die je van zo’n klein ding mag verwachten. Daarna eruit en omlaag. Ruri zette het trillende staafje tegen het sterretje en bewoog die in kleine cirkels. Er was niet veel tijd nodig. Zonder veel druk gleed de kleine vib in Adinda’s kontje en wekte zo veel sensaties op dat ze niet echt meer stil kon liggen. Dit was pas het eerste deel. Weer greep Ruri richting nachtkastje en ditmaal kwam er een grote, dubbele dildo tevoorschijn. Ze veegde een uiteinde tegen de openstaande lipjes en daarna was een beetje druk voldoende. Adinda hapte naar adem, schokte maar vroeg om meer. Het groene rubber vulde haar kutje, rekte haar uit en was letterlijk bij vlagen adembenemend. Meedogenloos stootte Ruri door tot het groene monster met lange slagen bewegen kon. Het was voldoende. Kermend kwam Adinda klaar
Ruri kreeg de tijd om zich te positioneren. Eén been over die van haar lief, één been eronder en dan doorschuiven tot de kop van de dildo die als een slappe pik tussen de benen van Adinda hing tegen haar eigen kutje gepositioneerd kon worden. Stukje bij beetje werkte ze zich naar voren terwijl Adinda de dildo kalm heen en weer schoof tot ze het punt bereikte dat het klopte. Ze keken elkaar aan en ook zonder woorden begrepen ze elkaar. Neuken als gelijkwaardigen, spiegelbeelden van elkaar. In perfecte cadans stoten ze tegen elkaar aan en trokken zich terug. Adinda genoot van de aanblik van Ruri die bijna onaards gelukkig leek. Ze zag hoe die perfecte appelborstjes heen en weer gingen in hun ritme en voelde hoe hun lijven elkaar opzweepten, verder verwarmden en signalen van ongekend genot doorgaven.
Deze zondagmorgen, met het zonlicht gefilterd door de vitrage zodat alles nog mooier wordt, nu kwam alles samen. Geen angsten meer voor Ruri, fier zou ze met haar vrouw naar Tokio vliegen en Adinda aan haar familie voorstellen, fier zouden ze hand in hand door Kōkyo lopen. Ruri keek naar Adinda, zag geen bezwete huid of plakkende haren, ze hoorde geen soppende dildo of zoemende vib meer, ze zag alleen die ogen en hun toekomst die zich daarin aftekende. Grommend en kreunend kwam ze klaar. De laatste stoten waren wild en krachtig geweest waardoor de dildo bijna compleet verdwenen was. Zo bleven ze liggen terwijl handen elkaar vonden. Verstild geluk, levend, echt.
Ruri keek naar de zwartwit foto aan de muur en in stilte dankte ze de Goden. Hun wegen mogen dan ondoorgrondelijk zijn, het resultaat was er niet minder om.
