Oude liefde roest niet

Het was een merkwaardige dag voor een begrafenis. In mijn beleving behoorden uitvaarten grijs, kil en mistroostig te zijn maar vandaag was het warm en zonnig. De lente hing in de lucht. De bomen hadden fris groen gebladerte. Azalea’s en rododendrons bloeiden in allerlei kleuren. Vogels vlogen af en aan naar hun nesten. Twee loslopende honden besnuffelden elkaar met kwispelende staarten. Een verliefd stelletje passeerde de rouwstoet zonder op of om te kijken. Ze hadden alleen oog voor elkaar. Natuurlijk. Alles stond in het teken van leven. Hoe kon dit een dag zijn voor de dood?

Terwijl ik als eerste de kist naar de begraafplaats volgde, liet ik mijn blazer van mijn schouders glijden. Zonnestralen verwarmden de huid die niet door mijn mouwloze jurkje werd bedekt. De sensatie veroorzaakte een geile rilling in mijn lijf. Ondanks de ernst van deze droeve bijeenkomst kon ik die lichamelijke reactie niet voorkomen. Ik had altijd opwindende kriebels in mijn buik op zonnige dagen als deze. Krampachtig probeerde ik ze te onderdrukken omdat ik minstens honderd paar ogen op me gericht wist. De dorpsbewoners vroegen zich hardop af wat ik hier deed, waarom ik hier nooit meer was geweest.

Sinds het overlijdensbericht van mijn grootvader me bereikte voelde ik me schuldig. Ik had hem sinds zijn laatste bezoek aan Cornwall, twee jaar geleden, niet meer gezien. Toen zijn gezondheid achteruit ging kwam hij niet meer. Een tegenbezoek aan hem had ik telkens voor me uit geschoven. Geen tijd. Te druk. Teveel andere dingen aan mijn hoofd. Mijn man, kinderen en carrière hadden hoger op mijn prioriteitenlijstje gestaan. Daarom had ik aanvankelijk overwogen om opa’s begrafenis niet bij te wonen. Was het niet ontzettend hypocriet om hier te zijn? Een gevoel van schaamte nam bezit van me. Zelfs het overlijden van mijn moeder, twaalf jaar eerder, had ik aan me voorbij laten gaan. Ik twijfelde er niet aan dat de dorpelingen me dat zeer kwalijk namen.

Ik was zonder vader opgegroeid. Gedurende mijn jeugd had opa de vaderrol vervuld. Als mijn moeder werkte zorgde hij voor me. We hadden een bijzondere band. Tot mijn achttiende was hij de belangrijkste man in mijn leven. Mijn steun en toeverlaat. Als hoofdonderwijzer van het lokale basisschooltje voerde hij me alle weetjes en feitjes die mijn kinderbrein kon bevatten. Ik smulde van zijn verhalen. Hij wist Charles Dickens en later zelfs Shakespeare begrijpelijk te maken. Het was voor hem volkomen logisch dat ik na mijn eindexamen Engels wilde studeren, maar hij stond niet achter mijn voornemen om eerst als au pair naar Engeland te gaan. Met dezelfde eigenzinnigheid die hij ook had, liet ik me echter door niets en niemand tegenhouden. Met de belofte dat ik na een jaar weer thuis zou zijn nam ik destijds afscheid. Het werden er dertig.

Ik was zijn enig overgebleven familielid. Daarom was ik hier. Niet om zijn erfenis op te eisen, want afgezien van stapels oude boeken bezat hij vrijwel niets. Dit was mijn laatste en enige kans om nog iets goed te maken, om met terugwerkende kracht spijt te betuigen voor mijn lange afwezigheid. Voor mijn gevoel dan, want ik kon het hem uiteraard niet meer persoonlijk vertellen.

Terwijl de priester een andere versie uitsprak van hetgeen hij al in de kerk had gezegd, dwaalde mijn blik af. Ik had vanochtend al vastgesteld dat er veel was veranderd in het dorp waar ik was geboren en getogen. Het oude schooltje had moeten wijken voor moderne nieuwbouw. Er waren hele woonwijken verrezen waar vroeger koeien graasden. Er was een winkelcentrum gebouwd op het voormalige voetbalterrein en het monumentale raadhuis deed nu dienst als gemeenschapscentrum.

Vanaf de begraafplaats was het uitzicht echter nagenoeg hetzelfde gebleven. Mijn oog werd getrokken door de boerderij in de verte. De aanblik van de woning en de bijgebouwen voldeed nog precies aan het beeld uit mijn geheugen. Opnieuw concentreerden zich geile scheuten in mijn onderbuik. Ik herinnerde me de stallen met koeien, paarden en kippen, de hooizolder die we zo vaak als liefdesnestje hadden gebruikt. Zou hij er nog wonen?

Uitvaarten zijn bij uitstek gelegenheden waarbij je mensen treft die je bijna vergeten was. Na afloop van de begrafenis condoleerde een lange rij mensen me met mijn verlies. Ik herkende vele gezichten die schrikbarend ouder waren geworden. Maar hetzelfde gold natuurlijk ook voor mij. Ik was geen tiener meer.

Het verleden haalde me in rap tempo in. Opeens stond ik oog in oog met iemand die ik nooit was vergeten, maar die ik wel uit mijn gedachten had verbannen. Mijn hart sloeg spontaan op hol. Zijn lange wilde haren hadden plaatsgemaakt voor een gemillimeterd grijzend kapsel. Hij had bredere schouders en een bescheiden bierbuikje gekregen, maar zijn groengrijze ogen keken nog steeds dwars door me heen. Het antracietgrijze kostuum stond hem beter dan de geruite hemden en rafelige spijkerbroeken die hij in zijn jonge jaren droeg. Een stropdas ontbrak echter. Ik stond te trillen op mijn benen. Hij gunde me amper tijd om van de schrik te bekomen, schudde mijn hand en drukte zijn lippen driemaal op mijn wangen.

“Wat leuk je weer eens te zien,” zei hij met een cynisch ondertoontje in zijn stem. “Hoe gaat het met je?”

“Daan,” wist ik met moeite uit te brengen terwijl ik mijn zelfbeheersing probeerde te hervinden. “Dat is lang geleden.”

“Drie decennia.”

Galant kuste hij de rug van mijn hand waarbij hij mijn trouwring zorgvuldig meed. Aan zijn hand blonk eveneens een gladde ring.

“Ik ben hier voor jou,” zei hij. “Denk je dat je straks een paar minuutjes tijd voor me hebt?”

“Ja… ja natuurlijk,” stamelde ik zonder te vragen waarom hij me wilde spreken.

In totale verwarring staarde ik hem na. Waarom was ik hier niet op voorbereid geweest? Ik had kunnen weten, of op zijn minst vermoeden, dat hij er ook zou zijn.

<> <> <>

Ik ontmoette Daan op een examenfeestje van een gezamenlijke vriend. Het was juni. Ik was net achttien geworden, hij twintig. Humor was slechts één van zijn vele kwaliteiten, zo ontdekte ik later. Het klikte meteen tussen ons.

“Zullen we er samen tussenuit knijpen?” vroeg hij toen het gros van het gezelschap dronken was en er joints tevoorschijn kwamen die gretig aftrek vonden.

Ik had niks met drugs en Daan kennelijk evenmin. High worden deed ik liever op een andere manier. Ik ging met hem mee. In het halfdonker klommen we over de muur van het nabij gelegen zwembad in een tijd dat openbare gebouwen nog niet door camera’s en alarmsystemen werden bewaakt. Aan de andere kant waren we alleen, ongestoord en onbespied. Daar kuste hij me voor het eerst.

Daan was de eerste en enige man in mijn leven die in staat was me botergeil te maken met slechts één tongzoen. Ik was geen beginner in het liefdesspel. Zeker een handvol vriendjes gingen hem voor, maar de lustgevoelens die hij in me wekte overtroffen alles wat ik tot dan toe had ervaren. Bij het schijnsel van de bijna volle maan en ontelbare sterren kleedde hij me langzaam uit. Hij nam de tijd om elk stukje huid dat hij ontblootte te bewonderen, te strelen, te betasten en te kussen. Toen ik volkomen naakt was liep het geil langs mijn benen.

“Doe het, Daan,” zei ik. “Doe het nu.”

Langer wachten zou een kwelling zijn geweest. Hij legde me op mijn rug in het gras, liet zijn broek zakken en liet zijn steigerende pik zonder omwegen in mijn kut verdwijnen. Hij neukte me diep, hard en snel. Meer dan een minuut hadden we niet nodig om kort na elkaar klaar te komen.

Pas daarna vreeën we onder de blote hemel, afwisselend teder en hartstochtelijk. We verwenden en bevredigden elkaar op alle manieren die we tot onze beschikking hadden. Tussendoor praatten en lachten we of lagen gewoon stil te genieten in elkaars armen. Pas toen het weer licht werd bracht hij me thuis. Mijn moeder en opa waren woest. Mobiele telefoons waren toen nog science fiction en ik werd geacht op de vooraf afgesproken tijd thuis te zijn.

Daan… Zijn naam was synoniem voor ongeëvenaarde seks. Ik had zijn bestaan lang geleden naar de archieven van mijn geheugen gedwongen en daar diep begraven. Maar nu kwamen visioenen bovendrijven van onstuimige vrijpartijen waar geen eind aan kwam. We leken nooit genoeg van elkaar te krijgen. In zijn armen hoorde ik thuis. Zijn zachte lippen pasten naadloos op de mijne. Zijn wellustige tong kende ieder plekje van mijn lichaam. Mijn borsten pasten precies in zijn vaardige handen. Zoet als honing smaakte zijn zaad. Mijn kut was geschapen voor zijn altijd welwillende pik… A perfect match. Zo leek het toen tenminste.

Onze relatie duurde welgeteld een jaar en eindigde net zo abrupt als het was begonnen. Daan bracht me naar Hoek van Holland en zwaaide me uit toen de boot naar Harwich vertrok. Ik weet nog dat we allebei tranen vergoten, maar dit was wat ik wilde en daar moest zelfs hij voor wijken. Tenslotte zou ik over een jaar weer terug zijn.

Na weken van heimwee en maanden waarin ik mijn draai probeerde te vinden, ging ik me plotseling thuis voelen in Engeland. Ik slaagde voor mijn toelatingsexamen aan een Britse universiteit. Geen Oxford of Cambridge, maar hoger in aanzien dan de Nederlandse opleidingen. Die kans kon ik niet laten liggen. Ik stuurde mijn moeder en opa een lange brief met duizend excuses en evenveel beloftes die ik nooit zou nakomen. Want kort nadien ontmoette ik James, de jongste telg uit een Britse aristocratische familie. Hij werd verliefd op mij en ik op hem, al was James in alle opzichten een tegenpool van Daan. Zijn ‘stiff upper lip‘ was spreekwoordelijk bij alles wat hij deed. De liefde bedreef hij met dezelfde beheersing als hij zijn stropdas en veters strikte, voorspelbaar en volgens een vast ritueel. Ik stoorde me er niet aan. Ik vond zijn manier van doen juist charmant en elegant. Heel anders dan de boerenkinkels uit mijn geboortedorp. Mijn gevoelens voor James waren nooit zo passioneel als voor Daan maar desondanks twijfelde ik geen moment aan mijn keuze. We trouwden een paar jaar later en ik kreeg geheel volgens planning twee kinderen, Charlotte en Geoffrey.

<> <> <>

Roerend in mijn kopje Hollandse filterkoffie vroeg ik me voor het eerst af of James inderdaad mijn prins op het witte paard was geweest. Hij was een knappe man. Dat was hij nog steeds. Ik was gevallen op zijn charme, zijn lieve ogen, zijn intelligentie en zijn zachtaardige karakter. En… eerlijk was eerlijk, ook op zijn adellijke afkomst. Ik had oprecht van hem gehouden. Op zijn beurt hield hij van mij, daar was ik van overtuigd. Dat hij geen Casanova was had ik destijds voor lief genomen. Niemand is perfect. Ik had voor James gevochten en voor onze gezamenlijke toekomst. Zijn familie zag de relatie met een doorsnee buitenlands meisje niet zitten. Maar ik bewees dat ik meer in mijn mars had dan mijn eenvoudige afkomst deed vermoeden. Mijn sterkste wapen was mijn grenzeloze ambitie. Ik wilde iets bereiken in dit leven. Iemand zijn.

Ik werd iemand. Na afronding van twee universitaire studies kreeg ik een staffunctie in één van de beste en duurste meisjeskostscholen van Engeland. Daarmee snoerde ik mijn schoonfamilie voorgoed de mond.

Maar er was inmiddels één en ander veranderd. James en ik deelden al jaren niet meer dezelfde slaapkamer en slechts in geringe mate hetzelfde leven. We ontbeten en dineerden samen waarbij we op zakelijke toon informatie uitwisselden over de kinderen, ons werk, de agenda, het personeel en het onderhoud van ons landhuis en bijbehorend grondgebied. Van iedereen in mijn omgeving hoorde ik soortgelijke verhalen. Mijn welgestelde vriendinnen vonden het normaal dat een huwelijk na verloop van jaren verzandde in een repeterend ritme. Verliefdheid was een tijdelijk fenomeen. Als de passie verdween hoefde de relatie niet per definitie slecht te zijn. Het werd alleen anders. In de Britse high society lag echtscheiding niet voor de hand. Desnoods nam je in goed overleg een minnaar, of je echtgenoot een minnares. Zolang de naam, het bezit en het vermogen maar intact bleef. Ik moest eerlijk bekennen dat ik in al die jaren niet ongelukkig of ontevreden was geweest. Maar betekende dat automatisch dat ik gelukkig en tevreden was?

<> <> <>

In een piepklein zaaltje stond ik in mijn rol van rouwende kleindochter opa’s vrienden en kennissen vriendelijk te woord, maar ik bleef me voortdurend bewust van Daan’s aanwezigheid. Zonder in zijn richting te kijken wist ik dat zijn ogen me volgden. Hij maakte me gruwelijk onzeker en nerveus. En niet te vergeten… geil. De erotische spanning tussen ons was bijna tastbaar. Ik wenste dat hij niet was gekomen, dat hij niets had gezegd. Wat wilde hij van me?

“Zullen we er samen tussenuit knijpen?” vroeg hij toen de koffie en thee op waren en de sterke drank tevoorschijn kwam.

Glimlachend schudde ik mijn hoofd. “We zijn geen tieners meer, Daan.”

Hij kwam tegenover me zitten en nam het laatste plakje cake van een schaaltje. Minuscule zweetdruppeltjes parelden op zijn voorhoofd. Hij hing zijn jasje netjes over de stoelleuning. Geamuseerd zag ik hoe hij een flesje bier aan zijn mond zette en vervolgens zijn mond afveegde met de mouw van zijn overhemd. De daarop volgende oprisping onderdrukte hij niet. Dit was Daan ten voeten uit, ongecompliceerd en onder alle omstandigheden zichzelf.

“Daarom juist. Toen hadden we nog een heel leven voor ons. Op deze leeftijd moeten we elke kans grijpen die zich voordoet. Voor het te laat is. Ik kan je namelijk niet beloven dat ik er nog ben over nog eens dertig jaar.”

De steek onder water die hij uitdeelde miste zijn doel niet, maar het lukte me stoïcijns te blijven. Dankzij de Britse aristocratie had ik geleerd mijn emoties te verbergen

“Wat wil je van me?”

“Ik wil dat je blijft. Kom bij me terug, duchess.”

Hij had me al duchess genoemd lang voordat ik daadwerkelijk hertogin was geworden.

“Onmogelijk. Ik ben getrouwd. Jij ook.”

Hij pakte mijn hand. Ik trok hem weer terug.

“Mijn huwelijk bestaat nog slechts op papier. Suzan woont in een psychiatrische instelling. Ze was altijd al labiel maar nadat onze enige zoon verongelukte raakte ze volledig de weg kwijt.”

“O… Wat erg. Het spijt me… Van je zoon… En natuurlijk ook van je vrouw.”

Was dit alles wat ik kon bedenken? Normaal kon ik elke situatie aan en had ik voor alles een toepasselijke reactie maar Daan bracht me volkomen van mijn stuk. Ik wou dat hij me met rust liet. Ik was mezelf niet. Waarom was ik niet thuis gebleven?

“Het hoeft je niet te spijten. Suzan heeft altijd geweten dat ze tweede keus was. Dat heeft ze me ook vaak genoeg verweten.”

De diepere betekenis van zijn woorden bleef onuitgesproken tussen ons in hangen. Geen van ons beiden had destijds over liefde gesproken. Dit was dan ook een totale verrassing voor me. Het was niet gepast. Niet gewenst ook. Ik was met stomheid geslagen.

“Je droomt,” zei ik toen mijn stem het weer deed. “Je idealiseert het verleden. Wat wij hadden was seks. Geen liefde.”

“Is seks dan geen uiting van liefde? Een liefdeloos avontuurtje houdt niemand een jaar vol… Maar goed, overtuig me van mijn ongelijk. Vertel me maar hoe stapelgek je nog steeds op je hertog bent, dan val ik je niet meer lastig. Wanneer hebben jullie voor het laatst geneukt?”

“Daan…!” reageerde ik geshockeerd. In de kringen waarin ik verkeerde vroeg men zoiets niet. “Mijn liefdesleven gaat je niks aan.”

Een duidelijker antwoord had ik hem niet kunnen geven. Hij doorzag me. Ik haatte hem erom.

Wanneer hadden James en ik de lakens voor het laatst gedeeld? Geen idee. We deden het al jaren niet meer. Ik miste hem niet in mijn bed. Wel miste ik de seks, maar mijn vingers kenden inmiddels blindelings de weg. Masturbatie was een redelijk alternatief. Tot nu. Want telkens als ik naar Daan keek voelde ik weer zijn onweerstaanbare aantrekkingskracht. Ik hield het niet droog in zijn aanwezigheid. Elke vezel in mijn lijf smachtte naar hem.

Voor ik mijn waardigheid helemaal zou verliezen pakte ik mijn handtas en mijn blazer en stond op. “Je doet me een groot plezier als je een taxi voor me wilt bellen.”

“Niet nodig. Ik bèn de taxi.” Hij grinnikte toen ik verbaasd opkeek. “Het boerenbedrijf loonde niet meer. In de voormalige stallen staan nu auto’s en busjes. Ik boer niet slecht… Waar logeer je?”

“In de stad… Het Hilton.”

Hij floot tussen zijn tanden. “Was het dorpspension niet goed genoeg voor je, duchess?”

Ik negeerde zijn sarcasme. Hoe eerder ik deze rampzalige dag achter me liet, hoe beter het was. Ik kon dit dorp en Daan maar beter zo snel mogelijk vergeten.

‘Daniël’s personenvervoer’ stond er in sierlijke letters op de glimmende donkerblauwe Mercedes. Gewoontegetrouw wilde ik op de achterbank plaatsnemen maar hij opende de deur van de bijrijdersstoel. Ik was me er pijnlijk van bewust dat ik nu met hem alleen was in één kleine ruimte. Mijn verstand en gevoel voerden een tweestrijd. Gepaste afstand bewaren of toegeven aan mijn verlangen?

Hij nam plaats achter het stuur maar wachtte met het starten van de motor. “Weet je zeker dat je naar het Hilton wilt?”

“Ja.”

“Je mag ook bij mij slapen… Of we gaan helemaal niet slapen…”

Hij legde zijn rechterhand in mijn nek en boog langzaam naar me toe.

“Daan… alsjeblieft…”

“Je krijgt drie seconden om te weigeren. Daarna kus ik je… Eén… twee…”

Ik weigerde niet. Mijn armen zochten een weg om zijn hals. Mijn lippen openden zich voor zijn mond. Zijn tongzoen schakelde alle argumenten uit die me probeerden te vertellen dat dit niet verstandig was. Vergeten was James. Vergeten waren alle normen en waarden die ik zo streng naleefde. Vergeten waren de jaren die we van elkaar gescheiden waren. We namen de draad weer op waar we gebleven waren.

Terwijl ik begon met de knoopjes van zijn overhemd voelde ik zijn hand op mijn borst. Een andere hand zocht via mijn knie een weg onder mijn jurk. Mijn dijen weken automatisch om hem de ruimte te gunnen.

“Zo ken ik je weer,” gromde Daan. “Je bent geen haar veranderd. Nog steeds even mooi. Nog steeds even geil… Zie je? Ik wist het wel… Kletsnat… Mij maak je niks wijs. Je loopt al de hele dag te soppen. Waar of niet?”

Ik hoefde niks te bevestigen of te ontkennen. Hij kende me beter dan wie ook. Verlangend tastte ik naar zijn kruis. Hij was keihard. Ook hij was geen spat veranderd. Op dat moment was ik weer thuis. Ik voelde me niet alleen geil, ik voelde me ook weer begeerd. In jaren had ik me niet meer zoveel vrouw gevoeld. Ik vond niet alleen Daan terug, maar ook een vergeten stukje van mezelf.

Hij startte de motor. Terwijl ik mijn jurk recht trok scheurde hij met gierende banden de weg op, in tegengestelde richting van het Hilton. Ik protesteerde niet meer. Waar Daan was wilde ik ook zijn.

Hij en ik. Ik en hij… Wij.

Nog één keer naakt in zijn armen liggen. Nog één keer door hem worden verwend. Nog één keer de hemel op aarde beleven. Niemand hoefde het te weten. Morgenavond vloog ik terug naar huis. Dan zou ik de herinnering aan hem opnieuw uit mijn geheugen wissen. Een echtscheiding was immers geen optie. James zou niet weten wat hem overkwam. Ik dacht aan Charlotte die net was afgestudeerd, aan Geoffrey die op Cambridge onze hooggespannen verwachtingen probeerde waar te maken. Mijn baan als adjunct directrice kon ik toch niet zomaar opgeven? Een dergelijke functie zou ik in Nederland nergens vinden. Mijn schoonfamilie, ons personeel, het sociale netwerk… Ik wilde er niet eens aan denken hoe ze zouden reageren. En last but not least, Daan was net zo getrouwd als ik.

Zodra ik over de drempel stapte van de voormalige boerderij was het alsof de tijd stil was blijven staan. Ik waande me weer achttien. De oude vloertegels, de zware eikenhouten eettafel met acht stoelen, het ouderwetse Aga fornuis met gietijzeren potten en pannen erboven, de Delftsblauwe wandtegeltjes, Keulse potten op het stenen aanrecht en boerenbont servies op een rekje… Alleen de gehaakte gordijntjes en de veelkleurige bloemen op de vensterbank waren verdwenen en er stond een hypermodern espresso apparaat te glimmen in een hoekje.

Veel tijd om me te verbazen kreeg ik niet. Daan kwam achter me staan, legde zijn handen op mijn heupen, kuste mijn hals en likte een oorlelletje. Ik sidderde van genot. Vervolgens ritste hij mijn jurk langzaam open en liet het kostbare Chanel kledingstuk oneerbiedig langs mijn benen op de grond vallen. Ik stapte eruit en draaide me naar hem om. Nog slechts gekleed in mijn lingerie en pumps zocht ik zijn ogen. Zijn liefdevolle blik raakte me. Het was waar. Waarom had hij me nooit eerder verteld dat hij van me hield? Hoe was het mogelijk dat ik zijn liefde nooit had gevoeld? Had ik een andere keuze gemaakt als ik het had geweten?

“Je krijgt drie tellen om te weigeren,” zei hij terwijl hij zich ontdeed van zijn eigen kleding die al net zo nonchalant op de vloer belandde.

Ondanks zijn stevige postuur mocht zijn lichaam nog steeds gezien worden.

“Ik ga je neuken, duchess. Recht voor zijn raap. Net als toen. Weet je nog?”

Ik wist het nog. Aan het voorspel hadden we nooit veel tijd besteed. Aan het naspel des te meer. Net zo lang tot we beiden weer toe waren aan een volgend orgasme, waarna ons ritueel zich herhaalde. Soms meermaals. Hoe kon ik die lange nachten, die desondanks zo kort hadden geleken, ooit vergeten?

“Doe het, Daan. Neuk me.”

Hij aarzelde geen moment. Met mijn verhitte billen op het koude aanrechtblad friste zijn staalharde pik mijn geheugen nog verder op. Dertig jaar afwezigheid verdampte in de tijd. Alsof ik nooit was weggeweest.

<> <> <>

Twee maanden na de begrafenis van opa zat ik tegenover James aan de ontbijttafel. Het was zondag, maar dat maakte voor mijn man geen verschil. Hij stond zeven dagen per week op dezelfde tijd op, kleedde zich hetzelfde en at zolang ik me herinnerde hetzelfde ontbijt in dezelfde volgorde. Ik had me er nooit aan gestoord, maar sinds ik terug was uit Nederland kon ik niet meer aanzien hoe James de kookwekker instelde als hij het theezakje in zijn kopje liet zakken. Exact twee minuten moest zijn Earl Grey trekken. Geen seconde meer, geen seconde minder. Vervolgens moest het kopje binnen drie minuten leeg zijn, anders was de thee niet meer op de juiste temperatuur. Mijn echtgenoot had tientallen dagelijkse rituelen waaraan ik me de laatste tijd in toenemende mate ergerde.

Ik wendde mijn hoofd af en keek naar buiten waar onze raspaarden met hun veulens graasden. Het prachtige zomerweer ontging me. Onrustig schuifelde ik op mijn stoel. Mijn kruidenthee was koud geworden. De toast met marmelade en lemon curd had ik amper aangeraakt. Ik zat niet lekker in mijn vel. Sinds de begrafenis van mijn opa was ik mezelf niet meer. Nu ik weer thuis was zag ik mijn leven door een andere bril, alsof ik op afstand naar een lange saaie film keek. Mijn toekomst leek al te zijn uitgestippeld. Als ik zelf geen actie ondernam zou ik de komende dertig jaar nog steeds met James aan deze tafel ontbijten. Mijn leven zou een aaneenschakeling zijn van steeds dezelfde dagen, dezelfde mensen, dezelfde conversaties, dezelfde handelingen in dezelfde volgorde. Alleen de seizoenen zouden elkaar afwisselen, maar eveneens in een vast patroon. Het vooruitzicht benauwde me zo dat ik bijna letterlijk stikte.

“Waarom sluit je je deur af?” vroeg ik terloops.

“Huh…? Welke deur bedoel je?”

“Van je slaapkamer. Ik wilde gisteravond naar je toe komen maar je deur was op slot.”

“Was er iets dan?” De ochtendkrant genoot meer aandacht dan ik.

“Ik wilde bij je slapen.”

James verslikte zich bijna in zijn scrambled eggs. “Waarom? We slapen toch nooit meer samen?”

“Precies. Waarom eigenlijk niet? Verlang je nooit meer naar me?”

Ik reikte naar zijn hand die hij geschrokken wegtrok. Was het zover met ons gekomen dat er zelfs geen plaats meer was voor een beetje intimiteit?

“We zijn geen twintigers meer, darling. Die tijd hebben we gehad.”

Er broeide iets in me. Irritatie. Woede. Frustratie. Onmacht. Het was niet mijn gewoonte hem te provoceren.

“Jij misschien,” reageerde ik uitdagend. “Maar ik niet… We zijn getrouwd. Je bent mijn man. Is het zo raar dat ik met je wil neuken als ik geil ben?”

De butler, die op dat moment binnenkwam om de ontbijtboel op te ruimen, verliet discreet de kamer.

Onthutst keek James me aan. Zijn ogen waren groot. De krant legde hij naast zijn bord op tafel.

“Mag ik je vragen je woorden wat zorgvuldiger te kiezen? Dit ben ik niet van je gewend. Je lijkt wel…”

“Ordinair?” Ik was op de goede weg. In ieder geval had ik nu zijn onverdeelde aandacht. “Maar heb je dan nooit meer zin in seks…?”

“Nee.”

Zijn antwoord was kort maar krachtig. Hij aarzelde geen seconde. Vreemd genoeg geloofde ik hem. Mijn echtgenoot was de enige gezonde man op deze planeet die op zijn drieënvijftigste geen behoefte meer had aan ‘fysiek contact’ zoals hij het zelf het liefste omschreef.

“Darling,” zei hij ietwat nerveus. Hij leek naar de juiste woorden te zoeken. “Je bent gewoon een beetje in de war. Het is de leeftijd… Je bent in… Hoe noemen ze dat…? De menopauze? Het lijkt me een goed idee als je een afspraak maakt met een arts of psycholoog.”

“Ik heb geen pillen of therapie nodig!” schreeuwde ik wanhopig. “James, ik ben niet ziek en ook niet gek. Ik ben alleen maar ontzettend geil… Ik wil seks!”

Terwijl ik dit riep besefte ik dat de hormonen me wel degelijk parten speelden.

“Het spijt me,” zei hij afgemeten alsof hij me niet had gehoord.

Met een blik op zijn horloge stond hij op. “We praten vanavond verder. Ik heb zo meteen een afspraak met de stalmeester over de aanschaf van twee nieuwe merries.”

Dit kon niet waar zijn. Waren zijn verdomde paarden op dit moment echt belangrijker dan ik? Het maakte me bijna jaloers. Zijn merries kwamen niks tekort. Voor hen had James een strak fokschema opgesteld. Voor zijn paarden had hij meer tijd en aandacht dan voor zijn gezin. Gedroeg hij zichzelf maar wat meer als een dekhengst.

“Ik ben je ontrouw geweest,” liet ik me opeens ontvallen.

Ik was niet van plan geweest mijn overspel met hem te delen, maar op dit moment voelde ik me zo vernederd en getergd dat ik zijn gevoelens niet langer spaarde. James stokte in zijn bewegingen. Verbijsterd, maar nog steeds uiterst kalm en beheerst, draaide hij zich naar me om. Stokstijf bleef hij in de deuropening staan. Verloor deze Engelsman ooit zijn geduld? Bezat hij überhaupt emoties?

“Na de begrafenis van opa ben ik met Daan mee naar huis gegaan,” vervolgde ik. “Daniël, mijn jeugdliefde. Ik ben met hem naar bed geweest. Hij zegt dat hij van me houdt. Hij wil me terug.”

“En jij?”

Onbegrijpend zocht ik de blik van mijn man. Was dat alles wat hij wilde weten? Ik wenste dat hij me de huid zou vol schelden en me verwijten zou maken. Dat getuigde tenminste van enige genegenheid. Waarom was hij niet boos? Gekwetst? Jaloers?

“Ik weet het niet,” antwoordde ik naar waarheid.

Al weken spookte dezelfde vraag door mijn gedachten. Moest ik voor mijn huwelijk vechten of ging ik liever een onzekere toekomst tegemoet? Hield ik vast aan het vertrouwde of waagde ik de blinde sprong in het diepe? Koos ik voor de aristocraat of de boerenzoon? Of wellicht… geen van beide?

Hij slikte. “Als ik… aan je wensen tegemoet kom, blijf je dan?”

“Misschien.”

Ik schokschouderde. Garanties kon ik hem niet geven want seks was niet het enige wat hij me onthield. Ik verlangde ook naar liefde en aandacht. Een knuffel op zijn tijd, een beetje humor, een aai over mijn bol, een arm om mijn schouders, oprechte belangstelling in elkaars wel en wee. Dat was wat Daan me in amper vierentwintig uur had laten ervaren. We hadden niet alleen lang en hartstochtelijk gevreeën. We hadden ook ellenlange gesprekken gevoerd, samen gelachen en gehuild, naar de stilte geluisterd en genoten van elkaars gezelschap. Normale dingen die vanzelfsprekend zouden moeten zijn in een relatie.

“We spreken elkaar vanavond,” herhaalde James.

Gehaast verliet hij de eetkamer. Met gemengde gevoelens keek ik hem na. Tranen welden op in mijn ogen. Ondanks alles hield ik nog van die stijve sukkel.

Tegen mijn gewoonte in vergezelde ik mijn schoonmoeder die ochtend niet naar de kerk. Zelfs ik was een gewoontedier geworden stelde ik vast toen ik liggend op mijn bed naar het plafond staarde. Intussen tikte de wekker kostbare tijd weg. Ik had al te lang gewacht. Uitstel was niet langer gewenst. Ik moest nu eindelijk iets doen. Ik werd gedwongen een beslissing te nemen die de rest van mijn leven zou bepalen. Of alles bleef tot in den treuren hetzelfde, óf alles werd rigoureus anders. Beide opties waren even angstaanjagend.

Ik ging achter mijn bureau zitten en klapte de laptop open. Tot mijn eigen verbazing kostte mijn ontslagbrief me geen enkele moeite. Het beleefde berichtje aan mijn vriendinnen evenmin. De uitleg die ik mijn man en kinderen verschuldigd was bezorgde me echter bloed zweet en tranen.

Via google zocht ik het lokale treinschema op en boekte ik aansluitend een enkele vlucht vanaf Stanstead Airport. Van het dorpspension vond ik alleen een telefoonnummer. Er werd niet opgenomen. Daarna tikte ik ‘Daniëls personenvervoer’ in. Google toonde me de website, e-mail adres, fax nummer en nog veel meer informatie. Met trillende vingers toetste ik het mobiele nummer in. Ik had geen contact meer met Daan gehad sinds hij me naar Schiphol had gebracht.

“Is mijn bed niet goed genoeg voor je, duchess?” lachte hij toen ik hem vroeg een kamer voor me te regelen in het dorp.

Hij ging scheiden vertelde hij me in weinig woorden. Na ons laatste rendez vous besefte hij dat hij geen schijnhuwelijk in stand wilde houden. Suzan had ermee ingestemd.

“Hoe laat land je, duchess?”

“Kwart over acht vanavond.”

“Ik kom je halen,” zei hij. “Voordat je je bedenkt en er weer vandoor gaat.”

Mijn inloopkast met haute couture liet ik links liggen. Ik pakte slechts wat vrijetijdskleding en enkele persoonlijke bezittingen in een koffer. Ergens onder een paar schoenendozen kwam plotseling een vergeten aandenken tevoorschijn. Ik had het al jaren niet meer gezien en was in de veronderstelling dat het tijdens een vlaag van opruimwoede was weggegooid. Ik staarde minutenlang naar het handgeschuurde plankje met een tekst in het sierlijke handschrift van mijn opa. Nu pas drong de betekenis van zijn wijze woorden ten volle tot me door. Alsof hij me twee maanden na zijn dood nog iets duidelijk wilde maken.

Don’t share your life with someone you can live with
Share your life with someone you can’t live without

Tenslotte legde ik mijn trouwring op het nachtkastje als stille getuige van mijn vertrek. Een diepe zucht ontsnapte aan mijn lippen. Op hoop van zegen zette ik deze stap. Met mijn beide handen beschermend op mijn buik nam ik in stilte afscheid van mijn Engelse leven. Het lot had de weg terug onmogelijk gemaakt. Want wat ik op mijn leeftijd voor onmogelijk had gehouden was toch gebeurd. Een wondertje dat op dit moment nog uitsluitend mijn geheim was, maar dat over niet al te lange tijd voor iedereen zichtbaar zou worden. Opa’s begrafenis was geen dag geweest van de dood, maar een dag van nieuw leven. Ik hoopte alleen vurig dat mijn kleine verstekeling ook bij Daan welkom was.

© Fanny 2013